Confrontatie met moeder aangaan, of niet?
Ik heb nooit een goede band gehad met mijn vader. Hij is nooit echt een vaderfiguur geweest. Met mijn moeder heb ik altijd een hele sterke band gehad. Ze heeft altijd alles voor mij gedaan wat ze kon en oneindig veel liefde gegeven. Toch is er een ding dat blijft steken en ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet.
Ik ben altijd op de basisschool erg gepest omdat ik Gilles de la Tourette syndroom had. Ik heb me hier tot op de dag van vandaag altijd erg voor geschaamd. Als ik ruzie met mijn moeder had, schold ze me vaak uit voor “Gilleke” of zong ze een zelfgemaakt liedje “Gilleke is een raar geval, gilleke zie je overal”.
Ik vond dit altijd zo erg. Ik stopte het maar gewoon weg omdat ze op alle andere fronten een top moeder is en hierin alleen tekort heeft geschoten. Maar nu 15 jaar later vallen (o.a na gesprekken met een therapeut) wat puzzelstukjes in elkaar en kom ik tot de realisatie dat dit “pestgedrag van haar” mij zo ontzettend onzeker heeft gemaakt destijds. Ik werd hier op school al om gepest en voelde me zo ontzettend anders. En mijn moeder had juist mijn veilige haven moeten zijn. Ik denk dat dit zoveel heeft bijgedragen aan dat ik me zo ontzettend schaamde voor de Tourette destijds en hier nooit zelf acceptatie in heb gevonden (ik ben trouwens gelukkig in de puberteit over de Tourette heen gegroeid)
Ondertussen vocht mijn moeder als een leeuwin dat ik de beste (medische) zorg kreeg en deed het haar ook veel dat ik werd gepest. Het “pesten” deed ze altijd tijdens ruzies als ze haar controle en woede niet meer onder controle had.
Nu twijfel ik of ik mijn moeder met dit gedrag van vroeger moet confronteren of niet… als ik aan de gebeurtenissen denk voel ik nog steeds verdriet en boosheid. Maar anderzijds had ik haar destijds ook voor de ergste dingen uitgescholden die je maar kan bedenken. Maar dan denk ik weer, zij was het ouderfiguur en ik het kind…
Daarnaast mist mijn moeder ook zeker een stuk zelfreflectie en zal een eventuele confrontatie gepaard gaan met veel bagatelliseren en goedpraten van haar gedrag.
Wat zouden jullie doen?
S.ndra schreef op 24-10-2023 om 17:31:
Een mens heeft meerdere kanten. Een moeder is ook niet perfect. Dit was duidelijk een mindere kant. Ik denk dat als je een goede band hebt met je moeder en het echt allemaal in het verleden ligt, dat je dan misschien zou kunnen proberen om haar te vergeven en het achter je te laten.
Natuurlijk heeft iedereen meerdere kanten. Maar dat betekent niet dat omdat een van mijn ouders bepaalde materie goed kan uitleggen aan een ander, misstappen naar kinderen toe daarom te vergeven is. En nu is een misstap of een vergissing iets anders dan mishandeling of wreedheid. Mensen die daartoe in staat zijn, die zijn in mijn ogen vaak niet slechts op 1 punt grensoverschrijdend maar op (veel) meer. die grensoverschrijding is namelijk een eigenschap van de die persoon zelf, niet van het slachtoffer.
Uiteindelijk is de verwerking van zoiets persoonlijk. Soms lukt dat niet en sommige mensen kunnen dat we en due vergeven. Vergeven doe je niet om de band met de dader te herstellen maar doe je voor jezelf. Vergeven doe je zodat jijzelf verder kan. Je zegt daarmee dit lat ik (nu) achter me want ik wil toe komen om te leven. Dat betekent niet dat je vergeet of dat je de daden goedkeurt of dat je het gedwongen moet doen om een relatie met de ander hoe dan ook in stand wil houden. Eerst komt verwerking, dan woede, daarna kan pas acceptatie komen. Pas daarna kan je een keuze maken of je iemand alsnog wil toe laten in je leven (of op welke voorwaarden of gelimiteerd etc..). Of helemaal niet.
