Confrontatie met moeder aangaan, of niet?
Ik heb nooit een goede band gehad met mijn vader. Hij is nooit echt een vaderfiguur geweest. Met mijn moeder heb ik altijd een hele sterke band gehad. Ze heeft altijd alles voor mij gedaan wat ze kon en oneindig veel liefde gegeven. Toch is er een ding dat blijft steken en ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet.
Ik ben altijd op de basisschool erg gepest omdat ik Gilles de la Tourette syndroom had. Ik heb me hier tot op de dag van vandaag altijd erg voor geschaamd. Als ik ruzie met mijn moeder had, schold ze me vaak uit voor “Gilleke” of zong ze een zelfgemaakt liedje “Gilleke is een raar geval, gilleke zie je overal”.
Ik vond dit altijd zo erg. Ik stopte het maar gewoon weg omdat ze op alle andere fronten een top moeder is en hierin alleen tekort heeft geschoten. Maar nu 15 jaar later vallen (o.a na gesprekken met een therapeut) wat puzzelstukjes in elkaar en kom ik tot de realisatie dat dit “pestgedrag van haar” mij zo ontzettend onzeker heeft gemaakt destijds. Ik werd hier op school al om gepest en voelde me zo ontzettend anders. En mijn moeder had juist mijn veilige haven moeten zijn. Ik denk dat dit zoveel heeft bijgedragen aan dat ik me zo ontzettend schaamde voor de Tourette destijds en hier nooit zelf acceptatie in heb gevonden (ik ben trouwens gelukkig in de puberteit over de Tourette heen gegroeid)
Ondertussen vocht mijn moeder als een leeuwin dat ik de beste (medische) zorg kreeg en deed het haar ook veel dat ik werd gepest. Het “pesten” deed ze altijd tijdens ruzies als ze haar controle en woede niet meer onder controle had.
Nu twijfel ik of ik mijn moeder met dit gedrag van vroeger moet confronteren of niet… als ik aan de gebeurtenissen denk voel ik nog steeds verdriet en boosheid. Maar anderzijds had ik haar destijds ook voor de ergste dingen uitgescholden die je maar kan bedenken. Maar dan denk ik weer, zij was het ouderfiguur en ik het kind…
Daarnaast mist mijn moeder ook zeker een stuk zelfreflectie en zal een eventuele confrontatie gepaard gaan met veel bagatelliseren en goedpraten van haar gedrag.
Wat zouden jullie doen?
AnnaPollewop schreef op 21-10-2023 om 20:08:
[..]
Ja ik vind dat ook niet bepaald super van dat liedje, en dan druk ik me zacht uit, maar gebeurd is gebeurd en een gesprek hierover leidt waarschijnlijk niet tot een bevredigende uitkomst. Je kunt immers niet een bepaalde reactie afdwingen en al helemaal geen die alles alsnog goed maakt. Dus het is maar waar je voor wil gaan, alles in een brief schrijven en die vervolgens niet versturen lijkt mij best een goede aanpak. En tegen anderen hier uitgebreid over vertellen zodat die wel kunnen zeggen dat ze het schandalig vinden kan ook erg opluchten. Niet om te roddelen, maar om je eigen hart te luchten.
Soms doen moeders hun best en doen veel goed, maar zijn toch niet echt lief. En dan heb je het daarmee te doen, ook al voelt dat oneerlijk.
(Ik vroeg me wel af of de moeder van TO soms ook een beetje Tourette had, en dat dat liedje haar ontglipte als er spanning was? Maar dat is pure speculatie. Het lijkt me gewoon best vreemd dat iemand dat zomaar zou doen).
Jij zegt het, het kwam ook bij mij op. Het hoeft niet zo te zijn, maar het zou kunnen.
Ik had zelf bepaald niet zo’n leuke jeugd en daar heb ik wel een tijd in mijn volwassen leven veel last van gehad. Ik heb daar toen ook therapie voor gevolgd en toen besloten om ook een keer mijn moeder mee te nemen daarheen. Ik raad dat niet aan, tenminste, niet als je een oplossing van je nare gevoel verwacht doordat je moeder iets aardigs zegt. Ik heb er zelf in dat opzicht in elk geval weinig aan gehad.
Het verleden kan niet veranderd worden en je moeder kun je ook niet veranderen. Het karakter en manier van doen is voor een groot deel gegeven, zeker als zij niet zelf ook wat therapie heeft gevolgd. Mijn moeder had dat niet. Gevolg was dat in het gesprek eigenlijk een herhaling plaatsvond van het verleden. Dat heeft onze relatie toen geen goed gedaan.
Wat ik er wel aan heb gehad, is dat ik het inzicht opdeed, dat het mijn leven is en ook mijn verleden en dat ik daar zelf in het heden mee moest leren omgaan.
Wat ik bedoel is dit: als je moeder sorry zegt of iets anders aardigs, dan is dat natuurlijk fijn. Dat kan je band in het heden wel versterken. Maar de problemen die je hebt met je zelfvertrouwen zijn er ook dan nog steeds. Die moeten in het heden door jouzelf worden aangepakt.
Mijn moeder heeft ook wel missers gemaakt en steken laten vallen. Heb er over gedacht het met haar te bespreken, maar toch niet gedaan.
Haar zelfreflectie is niet groot en waarschijnlijk begint ze over haar eigen sores, dat het voor haar zo zwaar was. Tja, die riedel ken ik wel en intieme ontboezemingen waarom het allemaal zo zwaar was zit ik niet op te wachten.
Er is een verschil tussen een misser en mishandeling en wreedheid. Het verhaal wat TO vertelt past in de laatste twee. Het zou jou, TO, mogelijk goed helpen als jouw moeder jouw verhaal zou aanhoren en oprecht kan zeggen dat het haar spijt. Het zou haar sieren als ze vervolgens zegt dat ze fouten heeft gemaakt, het zo niet had moeten doen, erkent welke last hieruit voor jou vloeide.
Maar laten we hier even bij stilstaan: iemand die hiertoe in staat is, bij de eerste keer niet dacht dat het enorm kwetsend zou zijn en de relatie meteen repareerde, maar het bleef doen en heus jouw reactie had (kunnen) (ge)zien, … hoe groot is de kans dat zij nu wel kan laten zien wat een volwassene hoort te doen? Dit is haar fout, haar nare kant, haar handicap. Als zij nu zoiets zou zeggen, vind ik het geoorloofd als zij hiervoor een harde klap in het gezicht zou krijgen. Ik raad het je niet aan, maar het zou voor jou gezond zijn. Voor de onderlinge relatie niet maar dat is toch eigenlijk wat er steeds gebeurde: een kind schikt en bedekt het met de mantel der liefde. Waarbij je dus voor de liefde tussen jullie. je eigenliefde als offer bracht.
Zij had dit jou nooit mogen aandoen. Het heeft vast je eigenwaarde aangetast, je was vast op je hoede, je voelde je hierdoor niet veilig, je bent niet onvoorwaardelijk geaccepteerd en er is niet onvoorwaardelijk van je gehouden.
Ik heb ook zoiets egoïstisch gezien bij één van mijn ouders en ben tot de conclusie gekomen dat het een soort overlevingsstrategie is die heel dicht aan de oppervlakte staat en daarom is er niet over te praten. Dat is egocentrisch. En mensen die egocentrisch zijn, kunnen om die reden nu eenmaal letterlijk niet verder kijken dan hun neus lang is. De reden daartoe ligt waarschijnlijk weer in haar (gemis in) opvoeding … etc. Niet dat dat een reden is maar het komt niet voort uit jou. Jij bent nooit de reden geweest dat zij dit deed. Jij hebt op eigen kracht gekozen voor een heel ander pad. Dat is heel knap. Dat komt omdat je sterk bent. Dat was je altijd al, dat is niet haar verdienste maar de jouwe.
Toen was je nog niet wijs genoeg om die opmerking te kunnen zien zoals die was: dat het namelijk niets over jou zei maar alles over haar. En desondanks hou je van haar. En dat jij dit wil uitpraten is eigenlijk omdat je de relatie met haar wil kunnen behouden. Maar ik denk dat die generatie dat niet zo kan zien.
Het is moeilijk om van je ouder te houden die jou zo gekwetst heeft, zo onderuitgehaald, zo wreed was naar jou. Dan krijg je het gevoel dat je jouw mishandeling soort van goedkeurt. En dat druist weer in tegen je het (juiste) gevoel dat iedereen hoort te hebben van zelfbescherming, liefde voor jezelf.
Je hebt recht op een oprechte excuse die jou recht doet maar de kans dat je die juist van haar krijgt is klein met een grote mogelijkheid dat ze, als overlevingsstrategie haar woorden van toen afdoet, het effect op jou als overdreven afdoet of geheel gaat ontkennen. Dat kan heel pijnlijk zijn. De inschatting daarvan zou ik in therapie bespreken.
Wat rest is dat je nog kan nadenken over wat eventueel haalbaar is en in welke vorm dat kan op een manier dat jij iets krijgt waar jij verder mee kan. Voor mij bleek uitpraten onmogelijk. Daarna dacht ik erover om het alleen te hebben over welk effect eea op mij heeft gehad maar ook dat lukte niet. Toen heb ik het opgegeven, na een hele tijd. Uiteindelijk kreeg ik onverwacht toch een algemeen excuus als in dat het spijtig was dat mijn ouder geen betere ouder voor mij was geweest. ik denk dat er ruimte was om dat te zeggen omdat ik geen verwijten meer had. Dat heeft mij bevrijd. Ik hoop dat jij ook zoiets krijgt.
Het moeilijke in deze situatie is dat de moeder ook heel veel goede dingen gedaan heeft. Hiermee wil ik het spotlied niet bagatelliseren maar laten we het goede van de moeder niet negeren.
Dat klopt natuurlijk ook. Maar moeder had de veilige plek van TO moeten zijn. En dat was ze niet.
Doet mij denken aan mishandelde vrouwen, die dan kunnen zeggen, dat hun man echt ook wel lief voor ze is…
Wat sta je er hard in, Bloemenaandewaterkant. Dit lijkt me vooral je eigen pijn toe die je zo doet reageren. Op jouw manier zal de relatie niet bepaald verbeteren, maar eerder verslechteren. Die is meer om je gelijk te halen en je woede te uiten dan op een volwassen manier dingen te bespreken.
Misschien wat ot. Maar in verhaal van TO is een vader die schijnbaar aan de zijkant stond en geen enkel verwijt krijgt. De moeder daarentegen die veel deed voor TO en ja, ook weleens uit de bocht vloog, krijgt hier van sommigen de volle laag. Geen veilige haven, wreed, mishandeling. Therapie is nodig etc. Ik weet niet hoe ik als moeder hier op zou reageren.
Alkes schreef op 23-10-2023 om 08:15:
Misschien wat ot. Maar in verhaal van TO is een vader die schijnbaar aan de zijkant stond en geen enkel verwijt krijgt. De moeder daarentegen die veel deed voor TO en ja, ook weleens uit de bocht vloog, krijgt hier van sommigen de volle laag. Geen veilige haven, wreed, mishandeling. Therapie is nodig etc. Ik weet niet hoe ik als moeder hier op zou reageren.
Gelukkig! Jij schrijft het ook, naast nog 1 iemand, maar die werd behoorlijk genegeerd. Ik las dit topic met kromme tenen. Ik denk dat het helemaal niet off topic is trouwens.
Het is niet dat je moeder je veilige haven had moeten zijn, maar dat je ouders je veilige haven hadden moeten zijn. Als de een een steek liet vallen, dat de ander het opving, maar die ander was afwezig (als in geen vaderfiguur, dus of letterlijk of figuurlijk). Je moeder heeft heel wat steken van je vader opgevangen, maar andersom gebeurde blijkbaar niet.
Bloemenaandewaterkant schreef op 21-10-2023 om 11:44:
[..]
Zegt wie?
Ik. Dat lees je toch lijkt me.
Vrijevlinder schreef op 23-10-2023 om 07:45:
Op jouw manier zal de relatie niet bepaald verbeteren, maar eerder verslechteren. Die is meer om je gelijk te halen en je woede te uiten dan op een volwassen manier dingen te bespreken.
Dat is het nu al. Zoals het nu is, is de relatie stuk maar weet alleen dochter dit. Als je mishandeld bent, kan je niet zeggen, het doet er niet toe, ik speel het spel van liefhebbende dochter die van haar liefhebbende moeder houdt. Daarmee verloochen je jezelf en daarmee zeg je eigenlijk dat hoe moeder dit deed, goed was. Ze heeft het niet 1 keertje gedaan, maar is er mee door blijven gaan. Dat is een keuze. Daar mag je iemand verantwoordelijk voor houden maar of moeder dat toe zal geven, die kans acht ik heel klein. Dat zal te confronterend kunnen zijn. Dan kan je nog overwegen het niet over haar intenties, motivaties te hebben en alleen belichten wat deze woorden met iemand gedoen. Maar ook dat kan te confronterend zijn voor moeder.
Bloemenaandewaterkant schreef op 23-10-2023 om 14:12:
[..]
Dat is het nu al. Zoals het nu is, is de relatie stuk maar weet alleen dochter dit. Als je mishandeld bent, kan je niet zeggen, het doet er niet toe, ik speel het spel van liefhebbende dochter die van haar liefhebbende moeder houdt. Daarmee verloochen je jezelf en daarmee zeg je eigenlijk dat hoe moeder dit deed, goed was. Ze heeft het niet 1 keertje gedaan, maar is er mee door blijven gaan. Dat is een keuze. Daar mag je iemand verantwoordelijk voor houden maar of moeder dat toe zal geven, die kans acht ik heel klein. Dat zal te confronterend kunnen zijn. Dan kan je nog overwegen het niet over haar intenties, motivaties te hebben en alleen belichten wat deze woorden met iemand gedoen. Maar ook dat kan te confronterend zijn voor moeder.
Het moet me van het hart dat mij jouw beweringen schadelijk lijken voor TO. Ben je je ervan bewust dat dit allemaal jouw interpretatie is? Neem jij TO eigenllijk zelf wel serieus als je alle waarderende, liefdevolle uitspraken over haar moeder in de OP straal negeert? Misschien laat TO zich wel hier niet meer zien omdat voor de meeste mensen vrij pijnlijk is als je moeder door wildvreemden als een harteloos sekreet wordt neergezet.
Mijn advies aan TO is om te stoppen met rumineren. Eindeloos herkauwen van je verleden is bewezen slecht voor je psychisch welzijn. Rakel nog een keer alle ellende op, schrijf het in een brief, steek die in de hens, en desnoods scheld je je moeder nog een laatste keer verrot (buiten gehoorafstand deze keer) terwijl je de vlammen uittrapt. En richt je op je toekomst . Een toekomst waar Gilles geen deel meer van uitmaakt omdat jij en je moeder samen met hem afgerekend hebben.
Ik sluit me helemaal aan bij Kenfan. Zoals ik het lees gaat het hier om een moeder die alles in het werk heeft gesteld om haar dochter te helpen. Zij heeft de fout gemaakt om tijdens ruzies, waarbij zij de controle verloor, haar dochter te bespotten. Ik wil dat absoluut niet bagatelliseren, maar wel in de context plaatsen van het geheel van de overigens liefdevolle relatie die TO omschrijft.
Ik lees niets over structurele mishandeling die willens en wetens jarenlang is voortgezet. Zoals ik het lees is moeder een aantal keren uit haar slof geschoten tijdens een ruzie. Dat kan zeker impact hebben gehad op dochter, maar lijkt me ook menselijk. Je zult als moeder maar jarenlang uitgescholden worden door je kind. Ook als dit vanuit een ziektebeeld is en het kind hier niets aan kan doen, kan ik me voorstellen dat dit iets met je doet. En dat je dan wel eens uit je begripvolle en verstandige rol als ouder schiet en dingen zegt waar je later spijt van hebt.
kenfan schreef op 23-10-2023 om 17:11:
[..]
Het moet me van het hart dat mij jouw beweringen schadelijk lijken voor TO. Ben je je ervan bewust dat dit allemaal jouw interpretatie is? Neem jij TO eigenllijk zelf wel serieus als je alle waarderende, liefdevolle uitspraken over haar moeder in de OP straal negeert? Misschien laat TO zich wel hier niet meer zien omdat voor de meeste mensen vrij pijnlijk is als je moeder door wildvreemden als een harteloos sekreet wordt neergezet.
Mijn advies aan TO is om te stoppen met rumineren. Eindeloos herkauwen van je verleden is bewezen slecht voor je psychisch welzijn. Rakel nog een keer alle ellende op, schrijf het in een brief, steek die in de hens, en desnoods scheld je je moeder nog een laatste keer verrot (buiten gehoorafstand deze keer) terwijl je de vlammen uittrapt. En richt je op je toekomst . Een toekomst waar Gilles geen deel meer van uitmaakt omdat jij en je moeder samen met hem afgerekend hebben.
Ik ben mij ervan bewust niet meer en niet minder dan dat jouw bijdrage ook allemaal jouw interpretatie is. Uiteindelijk weet alleen to wat het beste bij de situatie en bij haar als persoon past. Hoe meer invalshoeken, hoe beter ze dat kan.
Ik zie het als mishandeling naar een kind maar het staat jou vrij om dat anders te zien. Net als het mij vrij staat om mijn eigen kijk er op te heben. Dank je.
Een mens heeft meerdere kanten. Een moeder is ook niet perfect. Dit was duidelijk een mindere kant. Ik denk dat als je een goede band hebt met je moeder en het echt allemaal in het verleden ligt, dat je dan misschien zou kunnen proberen om haar te vergeven en het achter je te laten.
