Ergenis door NOS nieuws: leraren ziek dus kinderen naar huis, en oplossing?
Ik heb met gekromde tenen gekeken naar een item op het nieuws van 20:00, dat ouders problemen hebben doordat scholen dicht zijn. "Ja jammer voor ouders die niet naar hun werk kunnen".
School is geen opvang. Dat juffen en meesters de griep krijgen is vervelend en dat kinderen geen onderwijs krijgen is vervelend. Dat de ouders daardoor niet kunnen werken is echt bijzaak.
Waarom geen pool van ouders? De school stel een lokaal beschikbaar, 2 ouders die op die dag niet moeten werken vangen de kinderen op. Andere ouders blij, school uit de problemen, onderwijzer kan uitzieken.
Het is een noodgreep maar er zijn niet genoeg mensen die het onderwijs willen werken.
Sini
leraren die een salarisverhoging vragen zijn geen geldwolven
Is er geld?
het klopt dat veel geld nu naar het onderhoud van de gebouwen gaat. Dat is een keuze van de schoolbesturen.
Een tijdje geleden stond er ergens een tabelletje over hoeveel leraren in schaal A, B, of C zaten. Het overgrote deel zat in de laagste schaal, namelijik A. Da's lekker goedkoop voor de schoolbesturen. Ergens zit hier iets goed scheef.
Maar Anoniem e.a. die tegen de staking zijn, vinden jullie het dan terecht dat leerkrachten PO minder verdienen dan leerkrachten VO? Ik vind dat echt heel vreemd, dat dat salarisverschil bestaat.
Geen geldwolven
Maria, als ik het artikel lees zijn het geen geldwolven, maar mannen die een gezin moeten onderhouden. Zucht. En de vergelijking tussen salaris en hypotheek geldt inmiddels voor zo ongeveer elke beroepsgroep.
'Ik vind dat echt heel vreemd, dat dat salarisverschil bestaat.' Het startsalaris is ongeveer gelijk. Het verschil zit erin dat de opbouw in het VO beter is dan in het lager onderwijs.
Ik vind het niet vreemd. Meestal krijg je in het VO dan ook meer complexe taken.
De lerarenopleiding voor het VO is anders, zwaarder mijns inziens, dan de PABO. De populatie is anders (pubers hangen niet zo aan een leraar) en je moet naast de didaktische vaardigheden ook je vakkennis bijhouden. In de hogere jaren (hoger opleidingsniveau, meer salaris) heb je te maken met examens. Dat is echt wel wat anders dan het advies dat je mag geven aan het einde van de basisschool. Ik ken genoeg basisschoolleerkrachten die overgestapt zijn naar een andere lesvorm (voor volwassenen), maar de groepen die examen moeten doen mijden, omdat je dan toch meer het gevoel hebt dat je afgerekend wordt.
Ik ken MBO-ers die meer verdienen dan ik met een universitaire opleiding.
Als het echt een probleem is kunnen basisschoolleerkrachten ook bijspijkeren en naar het VO gaan. Ook daar komt men leerkrachten tekort. Of mag men alsnog een poging doen om rekenvaardigheid bij te brengen.
Tsjor
Hoogleraarsalarissen
Waarom zou een hoogleraar meer verdienen dan een onderwijzer? Ze doen toch allemaal hetzelfde werk?
Daarom dus
Die Ad toch, altijd te porren voor een laatdunkende opmerking.
Universitair opgeleide vo-docenten zijn schaars tegenwoordig. De meeste leraren in het vo zijn tegenwoordig net als hun evenknie in het po hbo-opgeleid. De pabo is inderdaad lange tijd een soort veredelde havo geweest, maar de laatste jaren zijn de toelatingseisen en het niveau van de opleiding behoorlijk opgeschroefd. Hopelijk trekt de opleiding dan ook wat minder makke meisjes die zich door alles en iedereen laten ringeloren
De vakkennis van de vo-docent is weliswaar diepgaander omdat zij zich op een vakgebied kunnen richten, zij werken met homogene groepen: Een docent in het po is een generalist, en wordt geacht zowel Downies als miniEinstein (al dan niet would be) op hun eigen niveau lesstof aan te kunnen bieden. Leerlingen in het po zijn misschien aanhankelijker dan pubers, hun ouders zijn een stuk veeleisender.
Er zijn weinig beroepsgroepen waar zulke hoge verwachtingen van worden gekoesterd en waar tegelijkertijd zo op neergekeken wordt. Die paradox zou wel eens een van de voornaamste oorzaken kunnen zijn waarom mannen er geen trek in hebben.
Voor een hoogleraar is les geven of beter: lezingen geven, want bij les is er interactie 
maar een klein onderdeel van de baan. De meeste tijd zit in onderzoek en publiceren. Een hoogleraar is eigenlijk een onderzoeker met wat onderwijsgevende nevenactiviteiten.
De salarisdiscussie is lastig. Ik vind de stelling: hoogopgeleid is meer verdienen niet opgaan, zoals Tsjor al zegt, er zijn genoeg mbo'ers die meer verdienen dan een universitair opgeleide. Ik vind wel dat er verschil moet zijn tussen onderbouw en bovenbouw VO, met als argument de examens. Voor het PO vind ik het lastiger: ze hebben een vrij hoog startsalaris maar weinig doorgroei, maar ja ze blijven altijd hetzelfde doen (lesgeven) dus waarom dan veel doorgroei mogelijkheden? Wat ik dan weer wel jammer vind (en dat is tegenstrijdig) dat als iemand heel goed lesgeeft en dit aan kan tonen, die geen LB'er kan worden omdat zo iemand geen taken buiten de klas doet op het PO onder lestijd, terwijl op het VO en mbo de instap schaal LB is.
Mijn voorstel zou zijn een betere taak functie omschrijving voor het PO en ook de mogelijkheid naar LB te groeien zonder taken buiten de klas onder lestijd. Bijvoorbeeld rekenspecialist of SEN en daarmee je collega's kunnen professionaliseren.
Of specialiseren
Bijvoorbeeld dat je onderscheid gaat maken in wat leerkrachten op een basisschool moeten kunnen: verdelen in de groepen 1 en 2 (kleuteronderwijs), 3 en 4 (basis lezen en rekenen), 5 en 6 (leerproblemen en algemene vakken) en 7 en 8 (algemene vakken, zoals aardrijkskunde, geschiedenis, techniek, natuurwetenschappen ICT etc.).
De PABO is dan een (kortere) algemene opleiding, waarna je voor een specialisatie kiest. Je kunt dan les geven in die groepen. Als je meer wil moet je een (deeltijd)vervolgopleiding kiezen om je in die richting te specialiseren. Dan kan er ook een opbouw plaatsvinden in salaris. En komt er meer specifieke professionaliteit in het beroep.
Tsjor
lb schaal
@marSy
"Mijn voorstel zou zijn een betere taak functie omschrijving voor het PO en ook de mogelijkheid naar LB te groeien zonder taken buiten de klas onder lestijd. Bijvoorbeeld rekenspecialist of SEN en daarmee je collega's kunnen professionaliseren."
School en bestuur stellen criteria op voor de lb-schaal. Je hoeft geen taken te doen onder lestijd, de enige eis is dat je minimaal 50% lesgevende taken hebt. Daarnaast moet je een aantoonbaar werk- en denkniveau HBO+ hebben, medeverantwoordelijkheid dragen voor het ontwikkelen, uitdragen en verdedigen van onderwijskundig beleid, signaleren, analyseren van onderwijsvernieuwingen en onderwijsconcepten hiervoor aanleveren. Kortom; verder kijken dan je eigen klas.
https://www.poraad.nl/files/brochure_functiemix_po.pdf
Hoe dit in praktijk wordt vorm gegeven, bepalen directie en bestuur (in de gemeente waarin ik werk is bestuur leidend).
Maar dan nog is de beloning via de hoogste trede van de lb-schaal voor po leerkrachten 300 euro bruto per maand lager dan wat de collega's in het vo verdienen in diezelfde hoogste trede van de lb schaal.
Les geven in het VO
Betekent elke 50 minuten een andere klas voor je neus, waarin evengoed alle problematieken en labeltjes voorbij komen, waarmee je rekening moet houden en waar je je lesprogramma op moet aanpassen. En aan het einde van het jaar genoeg voldoendes moet scoren om de leerlingen over te laten gaan.
Met een gemiddelde groepsgrootte van 30 leerlingen krijgt een leerkracht met een 4-uurs les per week 180 leerlingen voor zijn/haar neus, als je een 1-uurs les hebt gaat dat aantal naar 720 leerlingen.
Dat is iets anders dan één klas de hele week zien, waarbij je tijd hebt om verjaardagen te vieren etc., de kinderen overgaan omdat ze ouder worden en pas na 8 jaar er een vorm van afrekening plaats vindt.
Tsjor
Doorgroei
Doorgroeien doe je natuurlijk op het PO net zo goed. Dat heet vakbekwaamheid. En dat mag best in salaris tot uitdrukking komen. Hoe te meten wat echte vakbekwaamheid is, is weer een ander verhaal. Dus meer salaris op basis van ervaring is dan de meest logische oplossing.
Het probleem is volgens mij het gebrek aan waardering voor de zachte kanten van het vak. Want die zitten er bij de baisschool veel meer aan dan bij het VO. Veiligheid in een klas, alle aandacht voor het sociale aspect, voor de emotionele behoeften van kinderen, dat allemaal is veel minder aanwezig op het VO. Hoeft ook minder want de kinderen zijn ouder en zelfredzamer wat die zaken betreft.
@Tjor: de leerkracht die 720 leerlingen voor de neus krijgt, is echt niet in staat om die kinderen van alles te bieden. Die is al blij dat hij de namen kent aan het eind van het jaar.
Op de basisschool gaan kinderen niet automatisch over omdat ze ouder worden, wat een raar idee. En verder is er natuurijk een heel groot verschil tussen een intellectueel homogene groep met af en toe een kind met een labeltje en een intellectueel zeer heterogene groep, die je als leerkracht allemaal moet bedienen.
Het is iets in deze maatschappij: hoe jonger het kind, hoe minder waardering voor degenen die ervoor moeten zorgen. Hoe minder geld we voor hen overhebben. We hebben onze prioriteiten echt heel vreemd in onze maatschappij. Onze kinderen zijn op individueel niveau het allerbelangrijkste wat we hebben, op collectief niveau tellen ze totaal niet mee en zijn ze eerder een lastige kostenpost, dan de kostbare volgende generatie waar we een collectieve verantwoordelijkheid naartoe hebben om hen allemaal een zo goed mogelijke start te geven.
Zelfde eisen
'@Tjor: de leerkracht die 720 leerlingen voor de neus krijgt, is echt niet in staat om die kinderen van alles te bieden. Die is al blij dat hij de namen kent aan het eind van het jaar.'
Maar die leerkracht krijgt evengoed de ouders bij zich, die weten te vertellen dat Jantje zeker een veel hoger niveau zou halen als de school maar rekening zou houden met zijn (alle labeltjes). Dat houdt echt niet op met de basisschool. En inderdaad, dan mag je blij zijn als je de namen kent, maar de meeste leerkrachten oefenen daar wel op of hebben zo hun systeempjes.
En de druk van examens en overgangen of keuzes voor een ander niveau op een middelbare school is echt veel groter dan op een basisschool.
6 keer per dag 50 minuten op verschillende niveaus een les neer moeten zetten is echt iets anders dan een hele dag met dezelfde klas om kunnen gaan, waarin ook veel ruimte is voor minder belastende activiteiten, zoals verjaardagen vieren etc.
Je wil een verklaring voor het inkomensniveau van leerkrachten tussen BO en VO. Volgens mij zit het daarin. Nog afgezien van de vakkennis (naast de didaktische en pedagogische kwaliteiten die anders zijn bij pubers dan bij jonge kinderen).
Tsjor
Vakbekwaamheid
'Doorgroeien doe je natuurlijk op het PO net zo goed. Dat heet vakbekwaamheid. En dat mag best in salaris tot uitdrukking komen.' Ja precies, ouder worden, meer ervaring, dat telt zeker. Daar zijn de salarisschalen ook op gebouwd.
Mijn pleidooi zou zijn om die vakbekwaamheid ook meer echte vakbekwaamheid te laten worden, dus dat je je extra moet kwalificeren als je bijvoorbeeld groep 3 en 4 wil gaan doen. Of groep 7 en 8. dat je je daarop kunt bijscholen en daar certificaten voor kunt halen, zodat ook ouders weten dat je je vakbekwaamheid echt hebt opgebouwd en niet alleen maar omdat je ouder bent geworden.
Daar zou je dan ook salarisschalen op kunnen baseren.
De zachte kanten van het vak worden zeker niet ondergewaardeerd, daar krijg je je salaris voor.
En die zijn in het VO niet minder van belang dan in het BO. Pubers zijn echt niet zelfstandige volwassenen.
Tsjor
Op zichzelf betrekken
Omdat het zo'n mooie samenvatting is citeer ik Kenfen " Een docent in het po is een generalist, en wordt geacht zowel Downies als miniEinstein (al dan niet would be) op hun eigen niveau lesstof aan te kunnen bieden. Leerlingen in het po zijn misschien aanhankelijker dan pubers, hun ouders zijn een stuk veeleisende. Er zijn weinig beroepsgroepen waar zulke hoge verwachtingen van worden gekoesterd en waar tegelijkertijd zo op neergekeken wordt. "
Ik geloof inderdaad dat dat zo gevoeld wordt. Misschien niet door alle leerkrachten, maar wel door velen. Dat gevoel is vergelijkbaar aan het gevoel dat de klassen steeds voller stromen met moeilijke leerlingen.
De start van dit draadje is eigenlijk al een illustratie van dat gevoel. Iets als "waarom moeten de leerkrachten nu weer, waarom kunnen de ouders eens niet" alsof het tekort aan leerkrachten dat er door ziekte is per direct door de leerkrachten zelf moet worden opgelost.
Niet ziek worden? Ziek naar school gaan?
Het grappige is dat Sini geen po leerkracht is. Ze is een vo leerkracht. De solidariteit siert haar, maar ze illustreert ook met regelmaat last te hebben van het gevoel enorm overvraagd te worden in haar werk.
Dat is dus niet uniek voor leerkrachten in het po.
Veel belangrijker is dat de klachten vooral voortkomen uit het onterecht op zichzelf betrekken van grotere organisatie problemen van de school.
Het is namelijk helemaal niet waar dat de mensen werkelijk zo veel van een leerkracht verwachten.
Het zal de mensen werkelijk worst wezen of een leerkracht of een klassenassistent is die de vervanging bij ziekte doet, zolang het nodige leren er niet onder lijdt. Er is geen enkele leerkracht individueel verantwoordelijk op dat punt.
Het zal de mensen bovendien worst wezen dat donwie Donny zijn werkjes op spek en bonen niveau meedoet, al was hij wel de eerste die kon lezen. Van de leerkracht wordt bovendien niet verwacht dat het een einstein is, dus zelf les geven op dat niveau hoeft helemaal niet.
Het draait niet om personen maar om organisatie. Om het voorhanden hebben van voorzieningen. Dat is soms een klassenassistent, soms een computerprogramma en soms een therapeutische begeleider.
De organisatie daarvan ligt niet op het bordje van de leerkracht, maar van de directie en het schoolbestuur.
Ondertussen draait de klas wel door, met leerkracht. Die zo inwisselbaar is als een buschauffeur.
Buschauffeurs zitten tussen de 2000 en 2700 € per maand.
Leerkrachten doen het beter.
Waarom is er eigenlijk zo een groot verschil tussen het salaris van een leerkracht po en een buschauffeur?
Veel leerkrachten zouden er goed aan doen om eens wat minder te doen alsof ze er "helemaal alleen" voor staan. Dat is gewoon niet zo.
Werk samen en klaag bij de juiste partij.
De directie, het schoolbestuur.
Zij moeten het organiseren. Zij hebben daar geld voor gekregen en ze hebben een salaris wat bij de verantwoordelijkheid past.
Dus:
Leg het probleem daar neer waar het hoort en laat je niet opnaaien door incompetente bestuurders die op jouw schuldgevoel werken.
Gr Angela
Miriam
"Ik geloof inderdaad dat dat zo gevoeld wordt. Misschien niet door alle leerkrachten, maar wel door velen. Dat gevoel is vergelijkbaar aan het gevoel dat de klassen steeds voller stromen met moeilijke leerlingen."
Ik denk ook niet dat er nu meer moeilijke leerlingen waren dan vroeger. Weten doe ik het natuurlijk niet...
Maar vroeger was een moeilijke leerling iemand die gewoon moeilijk was en gewoon de klas uit gestuurd kon worden of wat dan ook. Of een leerling die het sociaal moeilijk had, jammer dan. Of een leerling die veel meer kon dan de lesstof, jammer dan. Of een leerling die niet mee kon met de lesstof, jammer dan. De leraar hoefde daar niet zoveel mee.
En een leerling eens even flink bij z'n oor pakken is ook uit den boze. Terecht wellicht, maar als je het met vroeger wilt vergelijken: de leraren denken/voelen nu alleen maar dat er meer moeilijke leerlingen zijn) gaat m.i. niet op. Die zijn er wellicht niet, maar die moet je als leraar wel gewoon bij de les houden.
werkdruk onnodig verhogen
Ik heb de hele discussie gevolgd maar niet gereageerd tot nu toe. Nu het weer over werkdruk gaat wil ik toch ook even wat zeggen.
Sommige leerkrachten/docenten weigeren ook hulp te accepteren van buiten, willen liever zelf het wiel uitvinden.
Momenteel heb ik een kind dat na ernstige ziekte moet re-integreren in het VO. Revalidatie therapie, arts, psycholoog en wie er nog meer betrokken zijn bij het herstel raden ons aan om in gesprekken met school aan te sturen op het inschakelen van deskundige hulp van het landelijk netwerk ziek zijn en onderwijs; Ziezon. Ontstaan vanuit de vroegere ziekenhuisscholen hebben zij heel wat expertise in huis over ziektebeelden en passende vormen van onderwijs. Tot nu toe wil school daar nog niet op ingaan. Denken dat ze het zelf wel kunnen.
Dan denk ik: Potverdikke het wiel is al uitgevonden! En als het niet precies past heeft zo'n organisatie de expertise in huis om het passend te maken.
Zelf het wiel opnieuw uitvinden kost tijd, geld, en verhoogt de werkdruk. Maak gebruik van de kennis die er al is! Ongetwijfeld wordt er ook inspanning gevraagd van de docenten maar die krijgen dan een gerichte opdracht, omdat Ziezon al weet hoe de meeste re-integraties van dit ziektebeeld verlopen.
Typisch voorbeeld
Half a twin "Sommige leerkrachten/docenten weigeren ook hulp te accepteren van buiten, willen liever zelf het wiel uitvinden."
Eh.. ja. In de serie 'luizenmoeder' wordt met dat fenomeen ook vrolijk geparodieerd.
Maar het voorbeeld dat je geeft, in zee gaan met Ziezon, is geen docentenbeslissing. Het is een directie- of zelfs bestuursbeslissing. Als die beslissing niet afkomt, dan kun je dat niet de leerkracht verwijten.
OT Heb je overigens contact opgenomen met de GGD-arts?
Via die weg is school vaak beter te overtuigen.
Ingebeelde ziekte
bieb "Ik denk ook niet dat er nu meer moeilijke leerlingen waren dan vroeger. Weten doe ik het natuurlijk niet..."
Iedereen weet het. Je kunt het vinden in de statistieken van het CBS. Er wordt met regelmaat iets over gemeld in het nieuws. Er zijn cijfers.
Je referentie naar "vroeger" gaat niet op. De klacht is (nu) dat sinds de wet passend onderwijs het aantal moeilijke kinderen is toegenomen. Die wet is er nog maar net (nov 2012).
Leerlingen even flink bij de oren mogen pakken is van 1912.
Wat je zegt is een aardige illustratie van depriepraat zoals dat onder leerkrachten rondgaat. De overbelaste, slecht betaalde leerkracht met wel 10 moeilijke kinderen in de klas wegens bezuinigingen op het speciaal onderwijs, bestaat helemaal niet.
Het zou voor ieders gemoedsrust beter zijn als de huilers en meehuilers eens naar de feiten kijken. Dan kunnen de neuzen ook de goede kant op en de werkelijke problemen worden opgelost.
Uh Miriam
Ik geloof dat je mijn post totaal niet begrepen hebt.......
Waar wil je nou naar toe Miriam
Die cijfers van het CBS zijn helemaal niet relevant. Dat zijn cijfers van nu. Nu de kinderen waar 'iets' mee is worden gediagnotiseerd (bijv. AD(H)D, autistisch, dyslectisch enz) en zodoende in cijfers kunnen worden uitgedrukt. Die diagnoses waren er 40, 50 jaar (en misschien nog wel korter geleden) helemaal niet. Maar die aandoeningen hadden ze wel. Maar zo'n kind (bijv ADHD) was toen gewoon 'lastig'. En na 3x gezegd te hebben dat dat kind niet omgedraaid moest zitten, werd hij/zij de klas uitgestuurd en kon de les weer door. Nu moet daar iets mee, nu weten we dat bij zo'n kind dingen in de hersens anders werken, ze er niets aan kunnen doen. Dat is mooi, maar vergt wel veel meer van de leerkracht. En dan heb ik het alleen nog maar over ADHD, maar dat geldt voor zoveel dergelijke aandoeningen. Voor dat duidelijk was dat er wel degelijk iets hapert, was het alleen maar een vervelend en lastig kind, dat daar op aangesproken werd, en als dat niet hielp, dan uit de klas, of naar een school voor 'moeilijke' kinderen.
En nee, die werkdruk is niet pas in 2017 of 2018 ontstaan, maar bij het signaleren van een dergelijke werkdruk gaat tijd overheen voordat er acties als stakingen worden ingevoerd.
Je kunt het wenden of keren zoals je wil, maar die werkdruk is met passend onderwijs wel degelijk ontstaan. Incl. het hele administratieve gedoe er omheen. Dat is niet omdat er nu méér van dat soort kinderen zijn, maar omdat er meer mee moet, zonder dat de leerkracht daar enige vorm van hulp bij heeft in de zin van bijv. kleinere klassen, extra handen enz
I rest my case
bieb "Die cijfers van het CBS zijn helemaal niet relevant. Dat zijn cijfers van nu. "
De klachten zijn ook van nu.
Niet allemaal Miriam
De klachten zijn van nu omdat er nu geluisterd wordt. Dat ik me kapotverveelde en elke ochtend met buikpijn naar school ging was toen ik klein wash helemaal niet relevant. Geen koorts? Dokter niks gevonden? GEwoon naar school, gewoon buikpijn en gewoon pech. Verveling? Je haalt niet allemaal tienen dus kijk je werk maar extra na als je klaar bent. Moeilijker werk? Extra werk? Boekje vooruit? Niks, gewoon klassikaal onderwijs. Wel heel degelijk onderwijs hoor, veel rust en regelmaat en geen enkel begrip voor drukke kinderen. Die moesten maar gewoon leren om netjes stil te zitten en anders straf. Werkt op een bepaalde manier wel, maar het waren ook altijd dezelfden die daarom straf kregen.
Ik heb heel sterke vermoedens dat tenminst een van mijn klasgenoten dyslectisch geweest moet zijn. Want hij kon het echt niet, taal. Werd er iets extra's voor gedaan? Werd dat herkend? Natuurlijk niet.
Was ik een uitzondering? Nee hoor, echt niet. Kon het erger? Ja, op school van echtgenoot werd in de jaren '70 nog verplicht met rechts geschreven, serieus.
Nou geloof ik onmiddellijk dat structuur, orde en regelmaat veel beter kunnen in het huidige basisonderwijs, en vooral veel beter zijn voor kinderen die moeite hebben met zich concentreren.
Maar ik geef Bieb groot gelijk dat het veel minder makkelijk is om niets te doen met kinderen die een andere aanpak nodig hebben dan vroeger. Dyslecten niet (h)erkennen en gewoon een lager schooladvies? Nemen we geen genoegen meer mee. Kinderen die elke dag met buikpijn naar school gaan? Nemen we geen genoegen meer mee. Kinderen die bijna elke dag straf krijgen omdat ze kletsen of op andere manieren te druk zijn? Nemen we geen genoegen meer mee. En terecht, het lijkt me heel ongezond om terug te gaan naar vroeger.
Ik denk ook dat de komst van de Pabo een ramp geweest is voor het PO net als het realistisch rekenen. En dat de leerkrachten uit onze tijd vele malen beter opgeleid waren. Maar niet als het gaat om leerproblemen. Ook daarvoor doet de Pabo oveirgens zo goed als niks. Kan er veel beter in de klas? Ja helemaal waar. Maar dat gaat alleen gebeure nals je de Pabo fors pittiger maakt, weer een echte degelijke beroepsopleiding. En dan is het ook nog van belang om mensen aan te trekken die gemotiveerd zijn om kinderen dingen te leren, in plaats van gezellig iets met kinderen willen. Da's een hele weg, die gegaan moet worden en intussen zitten we met wat we nu hebben.
De Wet Passend Onderwijs is allemaal mooi en aardig, maar een wet is geen toverstaf die ineens competente leerkrachten met verstand van zaken voor de klas zet.
De wet geeft de leerkrachten ook niet ineens de mogelijkheid zichzelf in stukken te splitsen om iedereen in een klas die specifieke aandacht nodig heeft die in voldoende mate te geven.
De wet kortom is zo goed als de uitvoering en de uitvoering komt totaal niet uit de verf. En dat ligt aan verschillende factoren.
Maar menen dat de problemen er vroeger niet waren is echt grote onzin. Vroeger werd er gewoon niet naar gekeken.
Precies Marianne
Dát is wat ik bedoel!
Vroeger
Kwamen kinderen functioneel analfabeet van de basisschool. In 'mijn' tijd waren er wel al LOM scholen of een IVO MAVO maar dat gebeurde allemaal onder de radar. Naar het inzicht van een schooldirecteur.
Konden kinderen nog uitvallen van school en dan toch een goed vak leren. Een klasgenoot ging werken in het verhuisbedrijf van zijn vader. Ik denk dat hij hooguit 15 jaar was.
We willen nu een kenniseconomie en hoger opgeleidde burgers en gebruik maken van de kwaliteit die er wel is.
Dat is blijkbaar wel een heel stroperig proces.
Er tussenin
Ben het voor een groot deel met Marianne eens, maar hang er een beetje tussenin.
Als ik jullie verhalen lees over ‘vroeger’ dan klinkt mijn eigen vroeger nog best vooruitstrevend. Op mijn basisschool waren er sterretjes-opdrachten die moeilijker waren en die ik mocht maken en in plaats daarvan mocht ik gemakkelijker werk wegstrepen. En op het vo hoefde ik als enige in mijn klas voor een bepaald vak het huiswerk niet te maken, omdat dat toch niets toevoegde. Voor wiskunde had ik zelfs de afspraak met de leraar dat ik gewoon verder werkte tijdens zijn uitleg. Toen ik het boek halverwege het jaar uit had, wilde de leerkracht in eerste instantie dat ik dan maar opnieuw begon, maar de conrector vond dat gelukkig onzin en ik had de rest van het jaar vrij tijdens wiskunde. Nog niet ideaal, maar gelukkig wel iets van differentiatie en er werd op die scholen echt een goede basis geboden.
Op de huidige basisscholen vind ik soms dat het doorslaat. Natuurlijk zal er ook bij mij op de basisschool een enkeling met dyslectie hebben gezeten. Door het gestructureerde leesonderwijs kwamen de meesten echter nog een heel eind. Het leesonderwijs op de basisschool waar mijn kinderen het grootste deel van de tijd hebben gezeten, is totaal niet gestructureerd en erg minimaal. Hardoplezen in groepjes hebben mijn kinderen nooit hoeven doen. En raad, op die school heeft echt een groot deel van de kinderen dyslectie.
Rekenen hetzelfde verhaal. Op mijn basisschool werkten we in principe iedere ochtend uit een vrij saai rekenboek. Rekenen ging mij goed af en ik vond het soms wel erg saai. Daarnaast kregen we in groep 7 en 8 een keer in de week cijferend rekenen en 2 middagen in de week hoofdrekenen. In groep 6 bleek dat een paar kinderen niet of niet meer konden klokkijken. Met die kinderen werd dat apart buiten de klas geoefend en binnen korte tijd kon iedereen klokkijken. De basisschool van mijn kinderen werkt met een methode voor realistisch rekenen. Weinig herhaling en een heel vrolijk boek vol afwisseling, maar kijk hoeveel ouders vanaf groep 4 al bijles voor hun kinderen inhuren.
Adhd’ers zal ik ook bij mij in de klas gehad hebben. En daar zullen ze vast anders mee hebben kunnen omgaan, maar wat zie ik nu? Dat kinderen alles mogen omdat ze een etiketje hebben. Mijn ex was overblijfouder op de school van onze kinderen en werd door een jongen uit groep 8 bedreigd met een baksteen. Hij heeft die baksteen van die jongen afgepakt zonder hem pijn te doen, toch kreeg mijn ex op zijn kop van de directrice, hij had die jongen gewoon moeten laten gaan, die kon er niets aan doen, want hij had nu eenmaal een etiketje. Iets begrip voor die jongen is inderdaad prettig, maar ook met een etiketje moet je leren dat er grenzen zijn. Wat denk je dat zo’n jongen voor een invloed heeft op de rest van de klas en hoe andere kinderen gingen reageren?
Persoonlijk ben ik dus wel voor het erkennen van etiketjes, maar ik zou niet alles volledig willen afschuiven op die kinderen, ook binnen die scholen kan wel wat anders, om zo meer rust voor die leerkrachten te creëren.
Vereenvoudigen
Er ontstaat hier een valse tegenstelling tussen vroeger en nu en tussen niks doen of alles moeten doen. Er wordt vooral ook voorbij gegaan en aan het discussiepunt en een van de belangrijkste klachten van de leerkrachten.
De stelling dat het veel moeilijker is om niks te doen is juist, in die zin dat de Inspectie wel wil aannemen van het onderwijsveld dat kinderen die aan A en B voldoen nu eenmaal tot andere resultaten komen en een andere aanpak nodig hebben. MaarInspectie wil wel onderbouwing zien van wat er dan aan de hand is (een observatielijst of een toetsuitslag).
Scholen komen niet meer weg met zelf verzonnen excuses of ingebeelde ziektes zonder verantwoording en zonder oplossing.
De theorie is simpel: Als het onderwijsveld meent dat een leerling iets heeft waardoor het onderwijsniveau beperkt wordt, dan moet de school aangeven wat dat dan is én wat de school doet om het probleem zo veel mogelijk te verhelpen.
Dat betekent omgekeerd ook dat het voor het onderwijsveld heel makkelijk is om niks te doen. Gewoon ophouden met excuses verzinnen en eens systematisch gaan kijken naar de lesvormen zelf.
De gedachte bevoordeeld dat een beetje meer structuur in de klas veel leerlingen goed zou doen is niet zo gek. Of het echt waar is weten we niet, want het is nooit onderzocht. Waarom niet?
"We", het onderwijsveld, heeft de noodzaak van de individuele benadering zelf opgeblazen tot enorme proporties. Het onderwijsveld heeft alles in handen om het eigen leven een stuk eenvoudiger te maken. Stoppen met het micromanager van kinderen en eens kijken of er een lesvorm is die bij meer leerlingen.
Nu de financiering bovendien niet meer afhankelijk is, is er alle kans om alles te hervormen.
Maar dat heeft men niet gedaan. Het onderwijsveld zelf heeft opnieuw en nu veel ingewikkelder een enorme kerstboom van verwijzen en verantwoorden, observeren en administreren gemaakt.
Gewoon anders lesgeven, gewoon het aantal part-timers verminderen waardoor er voor de leerlingen een wat gelijkmatiger week ontstaat, gewoon wat slimmer omgaan met arbeid waardoor er wel klassenassistenten kunnen zijn.
Het zou voor iedereen een zegening zijn.
Toevoeging
Wat mij indertijd verbaasde was de intensiteit van ouders op school, bij halen en brengen (soms 4x per dag), allemaal momenten waarop ouders hun 'zorgen' en vragen over hun kindje konden bespreken. De brede moeder die 's morgens in de deuropening vertelde dat Marietje vannacht slecht geslapen had was mijn wake-up-call. Wat gebeurt hier?
Het is bijzonder intensief wat er dan gebeurt, met name aan verwachtingen over en weer tussen ouders en school. Moeder vertelt en gaat ervan uit dat de leerkracht vervolgens rekening houdt met Marietjes slechte nachtrust en als Marietje die dag iets niet goed doet, dan heeft dat een oorzaak die niets met onderwijs te maken heeft; en de juf moet dat begrijpen, want ze weet het.
Het zou goed zijn voor kinderen, ouders en leerkrachten als al die momenten voor 'micro-management' worden verminderd; als ouders ervan uitgaan, dat school de eigen leefwereld is voor kinderen; als kinderen zelf mogen ervaren wat er gebeurt als je slecht slaapt; als leerkrachten niet het hele bijzondere 'eisenlijstje' per kind moeten bijhouden.
Dat kan al heel praktisch: de kisss&ride in plaats van ouders die meegaan de klas in. Voor leerkrachten betekent dat wel dat er iemand bij de poort moet staan om de kleintjes op te vangen, maar dat is een beperkte tijdsinvestering die je met het team kunt delen en die je terugverdient, omdat je geen tijd meer nodig hebt om de ouders de klas uit te werken. Continurooster vermindert de kontaktmomenten al met de helft. Heldere rapporten zou ook helpen. Niet elke toets vooraf melden ook. Nou ja, er zullen in de dagelijkse praktijk wel meer aanpassingen mogelijk zijn, waardoor er weer een duidelijker onderscheid komt tussen de zorgen van ouders (voor hun kindje) en de zorgen van school (voor een goed leerklimaat voor een groep kinderen.
Tsjor
Twee kanten aan het verhaal
Tsjor: Het zou goed zijn voor kinderen, ouders en leerkrachten als al die momenten voor 'micro-management' worden verminderd; als ouders ervan uitgaan, dat school de eigen leefwereld is voor kinderen; als kinderen zelf mogen ervaren wat er gebeurt als je slecht slaapt; als leerkrachten niet het hele bijzondere 'eisenlijstje' per kind moeten bijhouden.===
Ik kan meer kopiëren, maar zo is het ook duidelijk. Ik zou bijna zeggen.. hè hè... het wordt (weer eens) gezegd. Ik vind dat op dit punt wél vergeleken mag worden met vroeger en nu.
Miriam: "We", het onderwijsveld, heeft de noodzaak van de individuele benadering zelf opgeblazen tot enorme proporties. ===
Ik ben niet met je eens dat dit een eenzijdig verhaal is. De ouders zijn die individuele benadering ook zelf steeds meer op gaan eisen. Zie wat Tsjor zegt. Vroeger (ja ik doe het toch) gingen de ouders niet mee de klas in omdat Jantje wat minder geslapen had. Vroeger ging Jantje aan de hand van broer Keesje naar school, terwijl moeder even met een bakkie bij zat te komen van de ochtendstress. Nu heb je notoire wegbrengers en ophalers die dat zélf erg nuttig vinden, terwijl kind zich afvraagt wanneer het eindelijk alleen mag gaan. Ik zie het van dichtbij. Kind van inmiddels 10 wil alleen, moeder gaf aan dat ze dat dan maar moesten doen, nog geen dag later ging ze toch weer met hem mee. Niet voor hem, maar voor zichzelf. Loslaten is soms moeilijk. Dit is één puntje in het niet eenzijdige verhaal.
Ouders eisen bijna privé-onderwijs in groepsverband en dat is geen realistische eis, zolang er maar één persoon voor de klas staat. En niet alle ouders uiten die eisen met tact en inzicht, die eisen gewoon dat hun prinsje of prinsesje een voorkeursbehandeling krijgt.
Wij zijn afgelopen weekend pas aan de Luizenmoeder begonnen en los van dat het hilarisch is, is het de werkelijkheid onder een enorm vergrootglas en aangedikt, zodat je er om kunt lachen en kunt denken "neeee.. zo erg ben ik niet hoor!", maar ondertussen. Het is van hetzelfde soort humor als cabaretiers bezigen. Een hele zaal te kakken zetten, maar het is satire/humor, dus het mag. Of iedereen die de schoen past en aan zou moeten trekken, dat ook doet, betwijfel ik. Die directeur is vreselijk, ik hoop niet dat er veel van dat type scholen leiden.
Luizenmoeder
==Die directeur is vreselijk, ik hoop niet dat er veel van dat type scholen leiden.==
In de tijd dat mijn kinderen op de basisschool zaten ( vanaf de oudste in groep 1 1,3 schooljaar tot en met de laatste in groep 8) heb ik daar in 11 jaar tijd 4 directeuren meegemaakt en van iedere directeur zit wel iets in die directeur van de school in de luizenmoeder. Hij heeft teveel foute eigenschappen om echt directeur te kunnen zijn maar zijn "humor" zijn tactloze opmerkingen, het niet onder controle kunnen houden van een groep 8, ik heb het allemaal langs zien komen bij die 4 directeuren.
Lig elke week dubbel voor de tv. Zo blij dat ik 2 VO kinderen heb op dit moment.
Die voorkeursbehandeling eisen voor de eigen prinsjes en prinsesjes het kwam dagelijks voorbij, moeders die kwamen vertellen dat Pietje slecht geslapen had, allemaal gezien
Gevolg
"Ik ben niet met je eens dat dit een eenzijdig verhaal is. De ouders zijn die individuele benadering ook zelf steeds meer op gaan eisen"
Ja, dat is waar.
Dat is een vanzelfsprekend gevolg. Ouders "leren" dat het zo moet. Dat begint al met de enorme vragenlijsten bij de toelating tot de school, maar zelfs al bij de peuterspeelzaal. Dat gebeurt nog steeds.
Het evangelie van de warme overdracht en de noodzaak van al die gegevens is werkelijk bedacht door het onderwijs. Het begon allemaal met formulieren maar al snel werd het digitaal, zie ook het OO magazine over de gegevensoverdracht in Almere (digidoor) en Amsterdam (Elkk).
Mind you, al die administratie moet bijgehouden worden door leerkrachten. Bovendien lokt het problemen uit. Want inderdaad, er zijn legio mensen die onder het motto "niets te verbergen" juist voordelen zien van het permanent op de hoogte houden van juffen en meesters van het kleinste detail van het privé leven van hun kinderen. En zoals tsjor zegt, die daarbij verwachten dat juf "er ook iets mee doet".
Het onderwijsveld is in het eigen zwaard gevallen.
Met de wet passend onderwijs is er werkelijk afstand genomen van de meest extreme vorm van de kindermaakbaarheid en de warme overdracht, namelijk alsof juffen en meesters in staat zouden zijn "iets te doen" met bijvoorbeeld autisme. Dat hoeft niet meer. Met het logische gevolg dat gegevens erover ook niet meer relevant zijn.
Maar je zal de scholen de kost moeten geven die nog steeds met gezondheidsetiketten werken alsof onderwijs een medisch beroep is.
Let op, IQ is ook een gezondheidsetiket.
Bovendien: bekijk eens een willekeurig aanmeldformulier basisschool. Hoeveel leerkrachten weten eigenlijk dat met die werkwijze de wet wordt overtreden? Ze hoeven al die dingen niet meer bij te houden. Ze _mogen_ die dingen niet eens meer bijhouden. Tjonge, dat scheel veel werk.
En ja, dat zal gepaard moeten gaan met het "heropvoeden" van ouders. Vertel niet zo veel, vraag niet zoveel, zeur niet zoveel. Gelukkig niet van alle ouders, want een flink deel heeft al die tijd al niet alles willen vertellen.
Maar leerkrachten moeten ook heropgevoed worden. Zie ook het commentaar van Marianne " maar een wet is geen toverstaf die ineens competente leerkrachten met verstand van zaken voor de klas zet."
Je mag toch hopen dat leerkrachten verstand hebben van les geven. Je mag toch hopen dat leerkrachten weten dat de meeste kinderen niet slechter worden van een beetje meer structuur in de klas terwijl het voor sommigen een hemelsbreed verschil maakt in positieve zin.
De verklaring daarvan hoef je niet in een ziekte te zoeken.
Aanhakend op luizenmoeder: hoeveel leerkrachten zouden het werkelijk eens zijn met de moeder van Floor, dat manen nog raketten kunnen worden?
