Gesprek met de juf groep4 (lange verhaal) sorry…
Mijn zoontje is net 7 en zit in groep 4. Hij doet best goed op school naar onze mening en loopt iets voor qua niveau in alle vakken.
We kregen vorige week een bericht van de juf dat ze wil met ons over zoonlief praten. We zijn toch een beetje geschrokken van wat te horen krijgen (met mijn zoon erbij!!) van de juf:
1. zoonlief durfde niks te zeggen of vragen in klas. Ook niet als de juf hem iets simpels vraagt.
2. zoonlief is soms dromerig en is langzaam met werkjes… en als hij iets niet snapt, vraagt hij ook niet… dus de tempo en werkhouding is een probleem volgens de juf.
3. Loopt heel vaak naar de wc! 7-8 keer per dag! Ze vindt het niet kunnen…
4. Ze heeft alles geprobeerd en weet ook niet meer wat ze moet doen met zoonlief…
5. Ze zal overwegen mijn zoon naar een assertiviteitstraining te sturen voor verdere hulp…
6. Ze heeft een werkje van mijn zoon laten zien (een mindmap, die hij gemaakt heeft) en klaagt dat zoonlief duidelijk niet wist wat de bedoeling was van het werk. Maar hij vroeg ook geen hulp… en ze moet opnieuw uitleggen en vroeg hem om opnieuw te doen. Dan heeft hij wel goed gemaakt maar ze had toch meer verwacht dan zo simpele mindmap woordjes van hem!
We hebben alles goed geluisterd van de juf. En dan we hebben in de weekend met de zoonlief gepraat. Hij beloofde ook om beter te doen in klas. Goed luisteren (niet meer dromerig) en tempo maken met werkjes. Gisteren na school, was hij best enthusiast over zijn dag. Want hij heeft 2 vakken werkjes afgemaakt en hij heeft ook een keertje handje opgestoken voor een vraag. We waren echt heel trots op hem en ook hem gelijk gecompliceerd. Als terugkoppeling, hebben we ook een berichtje naar de juf gestuurd en vroeg hoe het ging met hem vandaag in klas. Maar ze heeft alleen gereageerd met negatieve dingen. Dat zoonlief alleen de verplicht takjes gedaan waar alle andere kinderen ook afgemaakt hebben. En met de kring praten ging het toch minder. We hebben gisteren ook een foto gestuurd over een werk die zoonlief thuis gemaakt heeft en heel trots op was. Ze reageerde ook alleen maar oh leuk dat hij het deed. Ik had geholpen dat ze vandaag op school iets persoonlijke zal complimenteren over wat zoonlief gedaan heeft. Maar toen mijn zoon zei dat ze niet gedaan heeft. Mijn hart braakt toch wel toen zoon lief zei, ja maar misschien heeft de juf het ook niet gelezen nog… Vond het zo sneu voor hem…
We willen sowieso nog een gesprek met haar inplannen voor een plan van aanpak. En ik wil ook gelijk een periodiek terugkoppeling inplannen tot einde van het schooljaar. Assertiviteitstraining slaan we zeker over aangezien dit ons zoon niet zal snel helpen. Met vreemd omgeving, heeft hij juist nog meer spanning en hij is nog zo jong voor…
nog meer tips of soortgelijke ervaringen?? Hoor ik graag…
Wat vervelend, dat klinkt als een gesprek met enkel een negatieve insteek.
Je zegt zelf dat je van mening was dat het goed ging en dat hij voorliep. Waarom dacht je dat?
Als hij echt 8x naar de wc gaat is dat wel vaak. Gaat hij ook echt plassen, of zit er misschien iets anders achter? Rustig plekje opzoeken, uitstelgedrag? Herken je dat hij gewoon veel moet plassen?
Hoe ging het in groep 3? Wat zei die juf over zijn werkhouding?
Ik heb zo niet direct tips helaas, maar kan me voorstellen dat je je er echt rot voelt na zo'n gesprek.
Wat vervelend dat je het gesprek zo negatief hebt ervaren.
Ondanks de negatieve dingen vind ik het ook klinken alsof de juf goed doorheeft dat je zoon het lastig vindt om zijn vinger op te steken en zich assertief op te stellen. Dan is zo'n twee echt heel goed voor hem. Dat is een training speciaal voor kinderen, dus hij is daar zeker niet te jong voor. Waarom zou je je zoon dat ontzeggen? Misschien heeft hij er wel heel veel baat bij.
Wat jammer dat de juf moeite heeft met het benoemen van dingen die wel goed gaan, al zijn het maar kleine stapjes. Daar begint het toch mee!
Misschien verklaart dat ook wel een deel het gedrag van je zoon, dat hij zich daardoor onzeker gaat voelen. Het vaak naar de wc gaan herken ik van leerlingen die moeite hebben met iets in de klas. Soms hebben ze zo'n loopje ook even nodig om alles wat ze gehoord hebben te verwerken en daarna aan de slag te gaan.
Het aanbod van zo'n cursus lijkt me zeker niets iets om meteen van tafel te vegen, dit kan zeker helpend zijn.
Succes met het volgende gesprek.
Iets heel anders, word je zoontje misschien gepest? Dit kan ook deel van het gedrag verklaren. Ik leerde zelf ook al op heel jonge leeftijd om geen vragen te stellen of willen beantwoorden. Dan vestig je de aandacht op je en het was helaas beter om dat proberen te voorkomen.
Ik zou die assertiviteitstraining niet direct afwijzen. Dit kan je zoontje toch helpen? Waarom wil je dat niet?
Waarom wijs je een assertiviteitstraining af? Mijn broertje heeft er destijds heel veel aan gehad. Er werd kleinschalig (6 kinderen) een training gegeven waarbij de kinderen ook leerden om met hun emoties om te gaan en dit te uiten. Ik merkte direct verschil bij hem. Baadt het niet dan schaadt het niet.
Overigens wel heel vervelend dat de juf zich zo negatief uitlaat en geen oog heeft voor de positieve kleine stappen die hij zet.
hoi allemaal bedankt voor jullie lieve berichtjes
In groep 3 ging het juist goed. Hij had een strenge en lieve meester en het begon ook moeizaam met hem. Hij vond het helemaal niet leuk op school en vaker buikpijn. Maar na een tijdje, hebben we een gesprek met de meester gehad. En ging hij vaker met zoonlief een gesprekje voeren en gerust stellen in de klas. De tweede helft van groep3, is mijn zoon helemaal veranderd volgens de meester naar een actieve jongen in de klas. En zijn einde rapport heeft dat ook alleen maar bevestigd met alleen I of I+ … En zijn tempo en werkhouding was altijd goed geweest in de rapport sinds kleuterklas…
Daarom zijn we echt geschrokken om het te horen dat het mis gaat met zijn werkhouding en tempo. En ik vraag me af wat precies aan de hand is… Qua WC gedrag heb ik nooit gemerkt dat hij vaker moest of zo… eerder te weinig dan te veel zeg maar… Ik denk dat hij zich zenuwachtig voelt in klas of zo…anyway…
Daarom met zo’n ervaring van afgelopen 3 jaar, denken we dat het echt eerst zullen beginnen vanuit de juf om te kijken of ze iets anders kan doen of hem helpen. Thuis heeft hij nu ook net aan karate les. We denken het ook zal helpen met zijn zelfvertrouwen…Een assertiviteitstrainin willen we achter de hand houden zeker…Maar nu eerst observeren of het beter gaat met een andere benadering van de juf…
Mijn zoon had een tijdje geleden zijn potlood kwijt op school. Hij vertelde thuis dat hij niet durfde te vragen bij de juf. We vroegen hem waarom. Hij zei, het helpt toch niet. Omdat de juf zei altijd “ het is toch niet mijn probleem? Het is jouw eigen verantwoordelijkheid”… Ik snapte helemaal waarom de juf het zei, maar aan de andere kant, vond ik het toch een beetje pittig voor een 6/7 jarige jongen… Mijn zoon heeft toen dus niet gevraagd en elke keer een potlood geleend bij zijn tafelgenoot.
Deze keer tijdens de gesprek met de juf, zei juf dat zoonlief paar dagen geleden zijn werkboek kwijt was. En hij kwam heel zenuwachtig bij haar te vragen. En ze heeft precies de zelfde zin tegen ons gezegd zoals zoonlief eerder zei. Het is toch niet mijn probleem?
Is dit een standaard benadering op school van juf en meester als een kindje iets kwijt raakt, vraag ik me af?
Voor een onzekere 7 jarige jongen, ik begrijpt helemaal dat hij niks meer durfde te vragen bij de juf… vind zo sneu… maar dit ligt misschien gewoon aan mijn moederhart… ik hoor graag… bedankt ☺️
Ik snap helemaal dat je moederhart geraakt wordt. Wat sneu voor je zoon dit. Ik begrijp ook niet dat een juf het in haar hoofd haald zo'n gesprek te doen waar hij bij is. Ze klinkt heel negatief over hem en dat zal hij voelen. Als hij dan al niet zo zeker is van zichzelf zal hij nog meer in zijn schulp krijgen en dan krijg je dus waar jullie nu inzitten.
Ik zou wel naar assertiviteitstraining gaan. Daar gaan ze heel positief met hem om en dat zal hem vast heel erg goed doen en misschien meer zekerheid geven. Niet speciaal voor op school maar gewoon in het algemeen.
Met de juf zou ik nog een keer een gesprek aan gaan maar zonder zoon. Vertellen wat je hier schrijft, wat zoon zegt dat zij dan zegt en dat hij hierdoor juist niks meer durft te vragen. Juf heeft hier een hele grote rol in om dit gedrag om te draaien. Het leest alsof ze niks met hem heeft ofzo. En dat kan, je kan niet met iedereen dezelfde band hebben maar zij is zijn juf en heeft normaal met hem om te gaan en hem een positief gevoel en welkom gevoel te geven in de klas. En dat doet ze nu niet.
Ik denk dat ook juf hier een gedragsverandering heeft te doen ten opzichte van zoon.
Dat schrift vind ik vrij normaal. Groep 4 is echt wel anders dan groep 3, kinderen moeten meer gaan leren hun problemen zelf op te lossen en verantwoordelijkheid nemen. Al help ik bijvoorbeeld na een minuut of 10 vaak wel met een oplossing.
Maar er zijn altijd kinderen die als ze iets kwijt raken naar mij toe komen "mijn... is weg". Dan zeg ik ook "wat vervelend, dan heb je een probleem. Hoe ga jij dat oplossen?" Het wordt alweer een ander verhaal als het kind vraagt "Juf, wil je even helpen zoeken?"
en benieuwd of de juf ook wat positieve punten kan noemen en of ze open staat voor positieve bekrachtiging
mijn kind is erg faalangstig en de juf kiest juist voor positieve bekrachtiging wat goed lijkt te helpen (net als de meester in groep 3). Vertel ook dat die aanpak goed hielp en of ze mss met die meester kan overleggen erover
yippieMa schreef op 17-11-2021 om 09:24:
Mijn zoon had een tijdje geleden zijn potlood kwijt op school. Hij vertelde thuis dat hij niet durfde te vragen bij de juf. We vroegen hem waarom. Hij zei, het helpt toch niet. Omdat de juf zei altijd “ het is toch niet mijn probleem? Het is jouw eigen verantwoordelijkheid”… Ik snapte helemaal waarom de juf het zei, maar aan de andere kant, vond ik het toch een beetje pittig voor een 6/7 jarige jongen… Mijn zoon heeft toen dus niet gevraagd en elke keer een potlood geleend bij zijn tafelgenoot.
Deze keer tijdens de gesprek met de juf, zei juf dat zoonlief paar dagen geleden zijn werkboek kwijt was. En hij kwam heel zenuwachtig bij haar te vragen. En ze heeft precies de zelfde zin tegen ons gezegd zoals zoonlief eerder zei. Het is toch niet mijn probleem?
Is dit een standaard benadering op school van juf en meester als een kindje iets kwijt raakt, vraag ik me af?
Voor een onzekere 7 jarige jongen, ik begrijpt helemaal dat hij niks meer durfde te vragen bij de juf… vind zo sneu… maar dit ligt misschien gewoon aan mijn moederhart… ik hoor graag… bedankt ☺️
De juf kiest een eenzijdige benadering die bij jouw zoon niet of zelfs averechts werkt. Dat is haar probleem. Zij moet dat oplossen, niet hij (hij is pas 7).
Helaas kiest de juf ervoor om de mankementen bij je zoon te benoemen. Zo zal ze dat in de klas ook doen en daarmee kan je zoon geen goed doen. Het is een beetje jammer dat hij dat nog steeds wel probeert. Het zou beter zijn als hij er schijt aan had. Dan zou het hem niet zo raken.
Dus ja, doe die assertiviteitstraining maar wel. Praat ondertussen met je zoon en leg hem uit hoe je om kunt gaan met zo'n situatie waarin een partij (in dit geval de juf) zo onwrikbaar op het eigen gelijk blijft hangen.
Praat ook over de gebeurtenissen zelf. Pen kwijt, schrift kwijt, hoe komt dat dan? Wordt hij inderdaad gepest? Is er iemand die die dingen uit zijn kastje pakt omdat de leerlingen inmiddels heel goed weten hoe hakkelig, verlegen en bijna angstig jouw zoon vervolgens reageert?
Promethium schreef op 17-11-2021 om 09:41:
Dat schrift vind ik vrij normaal. Groep 4 is echt wel anders dan groep 3, kinderen moeten meer gaan leren hun problemen zelf op te lossen en verantwoordelijkheid nemen. Al help ik bijvoorbeeld na een minuut of 10 vaak wel met een oplossing.
Maar er zijn altijd kinderen die als ze iets kwijt raken naar mij toe komen "mijn... is weg". Dan zeg ik ook "wat vervelend, dan heb je een probleem. Hoe ga jij dat oplossen?" Het wordt alweer een ander verhaal als het kind vraagt "Juf, wil je even helpen zoeken?"
De manier hoe je dit overbrengt vindt ik zeker 10 keer beter dan een koud zinnetje als “ dit is toch niet mijn probleem”. Ik snap echt wel dat de kinderen zelf een oplossing moet gaan vinden. Maar het ligt ook heel erg aan hoe de juf dat boodschap overbracht… gisteren zei zoonlief dat hij iets over opdracht niet snapte. Zijn tafelgenotje heeft de juf gevraagd hoe het zit. En ze kregen te horen “dan hebben jullie zeker niet goed geluisterd”… dit vond ik ook best een opmerking en snel conclusie dat de kinderen niet geluisterd hebben? Ze heeft uiteindelijk wel geholpen zei de zoonlief. Maar hij snapt nog steeds niet helemaal en hij durfde niet meer verder te vragen…
Een van de reden waarom we even afwachten willen met een assertiviteitstraining is ook omdat ze hebben nu ook een meester die 1-2 dagen voor de klas staat in verband met werkdruk en zo. Die meester kende mijn zoon al vanuit groep3. Die heeft hij toen ook af en toe gahad als inval. Hij vond altijd die meester heel aardig. We willen eigenlijk ook heel graag de verhaal van die meester horen of hij precies de zelfde gedrag ziet bij zoonlief of toch iets anders…
Nog een andere reden is, dat de huidige juf gaat binnenkort met zwangerschapsverlof. En de meester wordt dan de klasmeester voor 3 dagen en dan nog een nieuwe juf voor 2 dagen in een week. We willen ook meer observeren hoe het dan gaat.
We begrijpen het echt dat zo’n training heel nuttig kan zijn. En we houden het zeker achter de hand. Hij is in het algemeen inderdaad nog best introvert en voorzichtig. Dus buiten school om, willen we hem zeker meer uitdagen om voor zichzelf op te komen. Alleen nu lijkt even te veel voor hem om meteen te doen na zo’n gesprek met de juf. Hij heeft alles meegekregen tijdens de gesprek. Dus we willen alles laten even bezinken voorlopig.
Je kind wordt niet slechter van die cursus he. Het is ook geen falen oid, het is een hulpmiddel.
Waarom was je kind bij dit gesprek? Lijkt me niet zo handig.
Ik zou het verhaal van de juf wel serieus nemen, maar vooral kijken naar de oorzaken ervan, gezien de plotselinge verandering.
8 keer per dag naar de wc is echt heel vaak. Ik kan me voorstellen dat dat storend is. Je zou met hem afspraken kunnen maken over hoe vaak hij maximaal naar de wc mag en dat hij dat bij voorkeur in de pauze doet. Dingen kwijt raken is vervelend maar de juf kan dat niet zomaar bij een kind van 7 neerleggen. Als hij thuis speelgoed kwijt is, kan dat wel, dan speelt hij maar even met wat anders. Maar steeds schrijfmateriaal lenen van anderen is gewoon niet handig. De vraag is dan vooral 'hoe komt het dat het kwijt raakt?' Zijn er kinderen die het grappig vinden om dingen te verstoppen? Is hij slordig met zijn spullen? Is hij thuis ook vaak dingen kwijt?
Ik denk dat de juf wel wat kan verbeteren aan haar benadering. Het feit dat je zoon dingen niet durft te vragen of te zeggen betekent dat hij zich niet veilig voelt in de klas. En die veiligheid is wel een voorwaarde om te kunnen leren en ontwikkelen (piramide van maslow).
