Hoogbegaafdheid is een handicap

mmmm, klopt dit wel?

"Voor die laatste groep kinderen is er speciaal onderwijs, maar voor hoogbegaafde leerlingen moeten scholen zelf extra hulp betalen. "

Klopt dit wel? Mijn zoon is ooit eens als hoogbegaafd gelabeld door een mevrouw van wie de school dacht dat ze er verstand van had, en zoonlief kreeg gewoon extra verdiepingsstof van de basisschool en de klasse-assistent deed ook soms aparte opdrachten met hem (hij kreeg overigens al verdiepingsstof etc voordat die mevrouw dat onderzoek had gedaan). Hij werd, kortom, eigenlijk hetzelfde behandeld als de leerlingen die meer aandacht nodig hadden omdat ze minder goed mee konden komen.

Ik kreeg nou niet de indruk dat de school daar extra de portemonnee voor heeft moeten trekken. Maar misschien hielp het dat het gaat om een zwarte school met veel gewichtenleerlingen zodat ze sowieso al relatief ruim in de formatie etc zaten. Ik vind het altijd wel weer grappig als ik de verhalen lees over hoe leerlingen die goed kunnen leren tekort zouden komen op een zwarte school, omdat men daar alleen maar aandacht voor de achterblijvers zou hebben. Dat is dus niet mijn ervaring geweest.

Groeten,

Temet

Nee, klopt niet

De scholen moeten alle hulp zelf betalen (ook de extra kosten van het speciaal onderwijs) al gaat dat uit de generieke pot van het samenwerkingsverband.
Sommige samenwerkingsverbanden hebben een geoormerkt potje voor hoogbegaafde leerlingen. Andere niet.

Het is een zielig verhaal en ik herken het deels, maar meer geld of een handicap maken van hoogbegaafdheid gaat het probleem niet oplossen.

Het probleem begint bij de manier waarop de leerling wordt benaderd (dommerdje, sluit jij maar achteraan de rij) en escaleert in een competentiestrijd tussen leerkrachten en ouders (we toetsen 'm suf, dan zullen we bewijzen dat ie dom is).

Dat allemaal is erg incompetent gedrag van leerkrachten en schoolleiding.
Dat wordt niet beter van meer geld of meer labels voor leerlingen.

Beetje flauw Dendy

Omdat jij met een n=2 de ervaring hebt dat kinderen geen enkel probleem hebben als ze hoogbegaafd hebben is het dus onwaar dat anderen kinderen wel problemen hebben? Je snapt zelf toch al dat dat niet klopt? Mijn neef heeft met dyslexie het gymnasium gedaan dus dat mijn zoon nog niet eens Kader kon doen is dus onzin? Dat het ene kind wat supergoed is in sport daarnaast ook fluitend door het VWO gaat maakt dat het volgende kind wat zeer sportief is ook geen onvoldoendes mag halen op het VMBO?

Ja de dochter van mijn vriendin is ook hb en ik ken haar vanaf dat ze 1,5 was. Met 2 was ze supersociaal, hielp kinderen ouder dan haarzelf maar ook kinderen even oud die moeite hadden met van alles. In groep 1 hadden ze haar door, ging versneld naar groep 2 en ze ging uiteindelijk met 5 jaar naar groep 3. Verder geen enkel probleem gehad gewoon een zeer sociaal meisje die eigenlijk vanaf dat ze op school zat zo met dezelfde kinderen in de klas zat waar ze natuurlijk bovenuit steeg qua intelligentie. Het zou raar zijn dat ik dan naar alle hb kinderen zou wijzen en zou roepen: wat doen jullie nu moeilijk, de dochter van mijn vriendin had ook geen problemen.

Triva

Oh, maar mijn kinderen zijn heus wel tegen dingen aangelopen hoor. En die hebben we dan proberen op te lossen. Zelf, dus niet het probleem bij school gelegd. En binnen alle redelijkheid.

Die hele tendens van hb=probleem, dat ben ik een beetje beu.
Nee, ze zijn niet allemaal sociaal onhandig, ze houden niet allemaal van dino’s en schaken en ze hebben ook niet allemaal een bril.

wreed

Dandy "Mijn kinderen zijn beide getest hb. Jongste zelfs uhb. En functioneren prima. "
Dat is heel fijn.
Mijn zoon functioneerde ook prima, totdat hij tegen die incompetente leerkracht aanliep (kleuterschool) die hem met al haar macht wel even zou kneden in de vorm die haar beter paste. Als ouder kun je dat niet verzinnen en je bent er bovendien niet bij. Je merkt het pas tegen de tijd dat het kind werkelijk beschadigd is.

Wat mij destijds heeft geschokt is de volharding van uiteindelijk het hele team om gelijk te halen over de rug van het kind: alle toetsen van de wereld op dat kind uitstorten om te "bewijzen" dat ie helemaal niet slim is. Of vragen stellen als "ben jij zo slim huh, wat is dan de omtrek van de maan..., weet je niet he, zie je wel"

Gelukkig zijn kinderen bijzonder veerkrachtig en kan dat allemaal weer goed komen. Zie dit geval. Ook mijn zoon deed het weer prima tegen de tijd dat hij in het vo zat en heeft nu nergens last meer van.

De wreedheid is misschien wel het meest schokkende voor de ouders.

Mirjam

Ik weet het, er zijn een hoop idioten in het onderwijs. Ik ben vaak op school en vooral de leerkrachten momenteel uit de invalpoule vind ik vaak schokkend slecht. Ik weet dat invalleerkracht een rotbaan is, maar wat zitten er toch een randdebielen tussen.

Mijn gemopper hierboven komt voort uit het beeld wat er wordt geschetst van dè HB’er. Zo’n krantenartikel doet daar vrolijk aan mee.

Toen wij van jongste zijn iq zwart op wit kregen begon bij ons ook het gedonder. De orthopedagoog die benadrukte dat het allemaal errug moeilijk is, zoon moest naar therapie, leerkrachten en ib’er die meteen erg bezorgt keken. Als iemand in onze omgeving het hoorde, kregen we van die medelijdende blikken en opmerkingen als ‘ dat gun je je kind toch niet’ en ‘dan gaat hij een moeilijk leven tegemoet’
Ik heb hier op het forum toen ook gevraagd. Ik weet niet meer wie het was, maar die heeft mij gewaarschuwd voor de hb-fuik. Ben diegene nog steeds dankbaar. Bevestigde ons gevoel van niet meedoen aan dat circus.
Want onze kinderen vinden hun weg. Met misschien wat extra hulp van ons. Zijn leuke mensen aan het worden. Zijn heus wel een beetje typisch, maar typische mensen geven de wereld kleur zeg ik altijd.

Wreedheid

Is die wreedheid niet altijd een risico als een kind niet binnen de lijntjes past? Of er nu sprake is van meer/hoogbegaafd, dyslexie, DCD, ADHD, thuissituatie, van alles zonder label etc. Zeker bij complexere en gecombineerde problematiek is het echt lastig om in te schatten waar het zit en hoe je het moet aanpakken. De ene leerkracht gaat er briljant mee om en de volgende maakt er een potje van. Met alle gradaties daar tussenin.

Als ouder ben je zo gewend aan je kind dat je er normaal gesproken automatisch naar handelt. Op school is de situatie anders en het kind gedraagt zich ook anders. Juf heeft die afgestelde antenne niet en een programma met leerdoelen te doen met nog 29 kinderen met een dikke of dunne gebruiksaanwijzing.

Wat dat betreft heb ik als moeder veel geleerd van 6 weken thuisonderwijs. Ik zag mijn bovengemiddeld kind blokkeren bij onderdelen waarvan ze dacht het niet te kunnen. En slordig werken als het te makkelijk was. Gooi er nog wat frustratie bij als het gaat om motoriek inclusief schrijven en dan komt het niet meer aan. Alles wat we met deze juf al twee jaar bespraken, zagen we voorbij komen.

Ze was vooral in problemen met zichzelf. En als moeder had ik er maar 1 en tijd genoeg om met haar 1 op 1 te werken aan structuur in de planning, strategie qua rekenen, mindset etc. en om de stof over de hele dag uit te smeren ipv dat er na een half uur op school weer wat anders moet. Ik druk wel door en ben wat ongevoeliger voor praatjes. Gebruik de technieken die ik geleerd heb van de therapeuten. Juf heeft die tijd niet.

En nu heeft ze een andere, voor haar betere, juf en gaat ze fluitend naar school met resultaten die je verwacht. Het klopt tussen de oren weer en dus staat ze ook open voor aanwijzing van juf. Die wisselwerking is zo belangrijk maar niet vanzelfsprekend. En er zijn ook ouders die juist deze juf op het kanon zetten. Oftewel ze doet het nooit 100% goed.

Gaat over het systeem

"Mijn gemopper hierboven komt voort uit het beeld wat er wordt geschetst van dè HB’er"
Dat snap ik, maar eigenlijk is het vooral een beeld over financiering van het onderwijs. En dan ook nog in het vaste riedeltje "voor gehandicapten is er wel geld/onderwijs, voor hb niet", waarmee ook nog eens gedaan wordt alsof gehandicapte leerlingen in het onderwijs wel krijgen wat ze nodig hebben.

Er duizenden ouders, leerkrachten, schoolleiders en koffietafelkletsers die menen dat er met een label voordeel te halen is.
Dat was niet zo (voor het rugzakje), dat is niet veranderd (met het rugzakje) en het is nog steeds niet zo (sinds het passend onderwijs).

Eindelijk zegt het CBS hardop wat altijd al bleek uit de cijfers: VSO leidt meestal op tot een maatschappelijk uitgeschakeld bestaan.

Sinds jaar en dag meen ik dat hb ouders er goed aan doen om een lans te breken voor gehandicapte leerlingen. Voor inclusief onderwijs.
Want labelen (segregatie) leidt alleen maar tot het afvoeren van de gevallen die de school te ingewikkeld vindt.

Als de schotten verdwijnen dan worden leerlingen niet meer voorgesorteerd in de richting van speciaal onderwijs (het groepje voor de leerlingen die achter zijn en alles een pasje langzamer mogen doen).

Hb leerlingen die in de problemen raken hebben juist last van dat soort gesorteer. Ze belanden in het foute mandje (beetje dom/autistisch/adhd/dyslectisch....)

Labels

En toch lijkt het wel alsof er meer labels zijn en worden gegeven dan toen ik zelf jong was. Met voortschrijdend inzicht kan dat sowieso. En als kind was ik ook niet bezig met waarom Pietje het lastig in de klas had en had ik het zelf al moeilijk genoeg. Maar ook als je naar de DSM kijkt of naar ASS en dan nog pseudowetenschap als hooggevoeligheid. Alles wat afwijkt moet verklaard en benoemd worden want dan weten ze wat ze moeten doen. Een label is geen gebruiksaanwijzing. Hooguit een hulpmiddel om je aanpak op aan te passen en even tot 10 te tellen.

Er is zoveel en er zit zoveel overlap in het een en het ander dat ik mij afvraag of het onderwijs nog wel past bij de maatschappij aan hokjes en labels die is ontstaan. Kinderen zijn naar mijn idee niet veel veranderd. De maatschappij met afrekencultuur en Dikke Ik zijn wel veranderd. Alles perfect voor ieder kind is nooit geweest en zal nooit komen. Maar het wordt wel geëist en verwacht. Inclusief onderwijs is ook niet voor elk kind de oplossing. Passend onderwijs probeert dat te doen maar zonder extra personeel en kennis verzuipt dat in een reguliere, te grote, klas. Scholen worden beoordeeld en afgerekend op een perverse manier. Daar zou nog wel wat te winnen zijn, ook qua beeldvorming.

groot

Ik vind handicap wel een groot woord, dat het 'lastig' is (niet het juist woord) en er psychische problemen door kunnen komen zie ik wel. Labels, hokjesgeest en alle ambtelijke procedures (overal wachtlijsten) zijn niet goed geregeld.

Maar ik denk bij het woord handicap meer aan: niet voor jezelf kunnen zorgen (in materieel opzicht en aankleden/wassen/eten etc), niet zindelijk zijn, niet zelfstandig kunnen wonen - alleen met zeer intensieve begeleiding, niet kunnen praten, niet kunnen lopen/verkeersveilig zijn, geen perspectief hierop.

Populistisch argument

Jo Hanna ik ken het argument.
Ik vind het een slecht en populistisch argument.

De werkelijkheid is dat ALLE kinderen op enig moment, de een meer of vaker dan de ander, een beetje hulp, clementie of stimulans kunnen gebruiken.
Hoe en wat precies hangt ook af van de omgeving.

De eerste de beste boer met 100 koeien toont meer clementie voor individuele verschillen tussen de koeien, dan een leerkracht met 30 schoolkinderen.

Mijn moeder kreeg nog met de lange lat als ze een fout maakte bij het opzeggen van de tafels. Die benadering wijkt niet heel erg af van wat de sportcoaches nog steeds (stiekem) doen of tot voor kort deden bij het trainen van turnsters. In het leger is brullen en schreeuwen, breken van de wil, nog steeds eerder regel dan uitzondering.

Kortom: pedagogiek gaat nog steeds gepaard met dwang en brute kracht. Ook in de klas. Mensen zijn zelf zo geschoold en ze geloven er in. Bovendien is het voor een leerkracht of coach frustrerend als er geen voortgang is.

In het speciaal onderwijs beperkt de specialistische omgang met kinderen met leer- en gedragsproblemen zich tot het stellen van strakke regels die bij overtreding bestraft worden. Er worden zelfs contracten aangeboden (Jantje als je nog een keer je geduld verliest dan.... zie contract). Zieke leerlingen krijgen gewoon geen diploma want examen gemist door ziekte.

Kortom: een niet helpend stupide en ook nog eens heel duur systeem.

Van hb-ers nog een uitzonderings- en hulpbehoeftigen groep maken gebaseerd op theorieën die inderdaad passen in het oude straatje, gaat niet helpen.

Het onderwijs zo inrichten dat het meer ruimte laat voor individuele verschillen (waarom in godsnaam richten we onderwijs op geboortejaar in?) helpt wel.

Zo eens M. Lavell

Ik ben wel overal ingetrapt. Hulp gaan zoeken voor kind omdat het zo vreselijk moeilijk liep op school.
Het begin van een hele hoop ellende.

Terwijl ik, als ik zo terugkijk, wel kan zien dat de enige echte problemen die mijn kind had die waren die jij beschrijft.
(daar begint het mee, maar kind laat natuurlijk braaf steeds meer problemen zien)

Oh ja, eens hoor

Alleen bestorm je als ouder niet snel ‘het systeem’. Daar is in veel gevallen je kind niet (tijdig) mee geholpen. Ik kies in ieder geval de strategie waarvan ik denkt dat die mijn kind het meest zal brengen, omdat ik mijn energie maar een keer kan besteden en omdat het mijn verantwoordelijkheid als ouder is om voor mijn kinderen te zorgen. Is dat populistisch? Kan zijn. Het is in ieder geval ook pragmatisch. En ook wel wat cynisch. Je verandert een vastgeroeste denkwijze niet in een paar jaar. En vaak kan een kind helemaal geen lange tijd wachten als je als ouders serieuze problemen begint te signaleren. Bovendien, als bij onderwijsprofessionals de analyse anders uitvalt, heb je als ouders niks in de melk te brokkelen. Waarom zouden ze naar mijn pedanterie luisteren? Zij hebben ervoor gestudeerd. Er zit niet veel anders op dan het spel wat mee te leren spelen en het binnen de spelregels naar je hand te zetten.

Ik zeg overigens beslist niet dat geen enkele leerkracht het kan of snapt of dat geen enkele school hier zijn best voor doet. Maar ook zij zitten, zoals jij aanstipt, in een keurslijf van regelingen en financiering. Uiteindelijk vragen ze je allemaal om daarop ‘mee te bewegen’ . Als je denkt dat dat je kind zal helpen doe je dat. Althans, ik denk dat de meeste ouders dat ongeveer zo zullen aanvliegen.

En Magdalena, ik begrijp niet zo goed wat je zegt. Er waren problemen en die zijn verergerd door de route van school te volgen. Maar waren die problemen dan uit zichzelf verdwenen als je ‘niks’ had gedaan? Ikzelf heb ook sterk het gevoel gehad, en heb daar ook verschillende keren voor gepleit, dat school iets anders zou moeten zien of doen maar als ze het op een voor je kind doorslaggevend punt niet doen, dan moet je toch ‘iets’? Al is het maar een andere school zoeken. Of begrijp ik je nu verkeerd?

Syboor

Ik krijg de indruk dat je geen ervaring hebt met HB (maar misschien zit ik er naast).

'Een HB'er heeft veel minder instructie nodig om tot leren te komen. Per vak één keer per week instructie over het pluswerk of over de eigen leerlijn zou genoeg moeten zijn.'

Dat is pertinente onzin. HB-kinderen leren anders dan niet HB-kinderen en moeten dus ook ándere instructie krijgen. Niet mínder.

Complex

Kinderen die HB zijn en vastlopen in het onderwijs hebben ook vaker een andere handicap zoals bijvoorbeeld autisme of adhd maar je kan natuurlijk ook vastlopen als je alleen hb bent. Ik zou het echter niet als een handicap zien. Bij een gehandicapt kind is er iets wat gecompenseerd moet worden: niet kunnen lopen, niet kunnen zien, niet kunnen horen, niet goed kunnen lezen en schrijven, gebrek aan sociaal inzicht... bij hb is er niks wat gecompenseerd hoeft te worden. Natuurlijk kan het kind alsnog vastlopen in het onderwijs maar dat is niet voorbehouden aan hb'ers. Er zijn ook kinderen die om tal van andere redenen gewoon niet zo goed binnen het systeem passen.

Het ligt echt heel erg aan de school en aan de leerkracht hoe ze omgaan met leerlingen die iets 'anders' zijn zonder dat die leerlingen meteen een handicap of ander labeltje hebben. Het kan goed gaan maar ook misgaan. Een andere school kan een goede oplossing zijn.

Speciaal hb onderwijs is ook niet altijd even prettig. Mijn kind zat in een speciale hb klas en dat was ook niet passend. Daar zaten echt veel kinderen met flinke problematiek naast hb (ass, adhd) en de sfeer in de klas was helemaal niet fijn. Veel onaangepaste drukke leerlingen, een bijna vijandige sfeer onder de ouders tegen de rest van de wereld die zich niet goed genoeg aanpaste... er waren meerdere kinderen in de klas die zich er nauwelijks konden handhaven. Ondanks de voordelen qua aangepast onderwijs deed mijn kind het een stuk beter op de basisschool waar hij daarna kwam omdat het gewoon een fijnere school was met leraren die veel aandacht gaven aan de sfeer in de klas. En ongetwijfeld zal niet elke hb school zo zijn en zijn er vast ook heel leuke hb scholen. Ik vond het echter erg opvallend dat er zoveel leerlingen op zaten met diverse problematiek. Ik vond de populatie wat dat betreft wel te vergelijken met speciaal onderwijs: weinig meisjes en vooral veel drukke jongens in de klas die allemaal constant aan het woord willen zijn. Ook wel logisch natuurlijk, dit zijn vaak de kinderen die op een andere school zijn vastgelopen en dat komt vaak doordat er naast hb van alles speelt.

Waarom testen?

Een andere vraag:

Wat is de reden dat kinderen getest worden op HB?

Als ze 'gewoon' alleen maar intelligenter zijn dan gemiddeld, en geen problemen hierbij ondervinden, is testen toch helemaal niet nodig? De leerkracht past de stof aan aan het niveau, en als dat kan en wenselijk is slaat het kind een klas over.

Ik heb mijn zoon nooit laten testen, ik denk eigenlijk omdat het al van jongs af aan duidelijk was dat hij hoogbegaafd was?
Vanaf ongeveer 2-3 jaar hoorde ik het woord al vanuit verschillende hoeken vallen, (ik heb alleen een beetje een hekel aan het HB-woord gekregen, omdat het door een gezin uit mijn omgeving iets te vaak gebruikt werd)

Ik heb me meerdere keren afgevraagd of ik het moest laten testen, maar zag de noodzaak nooit zo in, en de leerkrachten blijkbaar ook niet. Niet dat zij het altijd goed aanpakten hoor, er was er maar 1 die echt wist hoe ze hiermee om moest gaan.
Verder bleef het schipperen, ze erkenden wel dat hij HB was, maar dat het dan bijvoorbeeld niet handig is om hem 100 keer een zelfde soort som te laten maken, begrepen ze niet.
Gelukkig mocht hij 1 dag in de week naar een andere school waar ze hier wel meer ervaring mee hadden.
Inmiddels is hij 12, net begonnen in de brugklas, en ook nu twijfel ik of ik hier met de mentor over moet overleggen.

Maar nogmaals de vraag: wanneer laat je het testen? Wat is de functie? Gaat dat meestal vanuit school of vanuit de ouder?

Of is dat testen meer voor kinderen die juist vastlopen? (Het "eigenlijk is hij/zij hoogbegaafd"-verhaal)

Raffie

'Als ze 'gewoon' alleen maar intelligenter zijn dan gemiddeld, en geen problemen hierbij ondervinden, is testen toch helemaal niet nodig? De leerkracht past de stof aan aan het niveau, en als dat kan en wenselijk is slaat het kind een klas over.'

Dat kinderen intelligenter zijn dan de rest, wil niet zeggen dat ze ook op sociaal-emotioneel vlak voorlopen. Dus is een klas overslaan lang niet altijd een goede oplossing.

ElenaH

Dat weet ik, daarom schreef ik ook: de stof aanpassen, en als het wenselijk is een klas overslaan. Eén van beide dus, of nog een andere oplossing: plusklas, of iets als "day-a-week-school", of.... zeg het maar. Dit geld ook voor kinderen niet per se hoogbegaafd zijn. Maar hiervoor hoeft het toch niet altijd getest te worden? Een leerkracht ziet toch of dit nodig/wenselijk is?

Maar dat is mijn vraag niet. Mijn vraag is: wat is de meerwaarde van testen?

Helderheid scheppen

Toen ik in een oudergesprek vroeg of een Plusklas iets voor mijn kind was zei de leerkracht: “Nee, Pietje is niet hoogbegaafd hoor. Hoogbegaafde kinderen halen op Cito’s A’s of A+. Dat haalt Pietje niet.” Toen Pietje in de klas meestentijds zat te dromen en ook op sociaal gebied begon vast te lopen wilde ik toch wel eens weten hoe het nou echt zat. Wel HB dus. Toen er op de Leo flink wat uitdagend werk op haar bordje werd gegooid, ging ze weer ‘aan’.

Mijn andere kind is getest omdat ik zag dat hij op de school waar hij zat zou gaan vastlopen in de aanpak zoals ze die daar hanteerden. Ik had veel gesprekken gevoerd over oudste en als ik die lijn doortrok voor jongste, liep dat niet goed af. Ik wilde bevestigd zien dat hij ook de overstap naar de Leo kon maken. Dan had ik mijn twee kinderen weer bij dezelfde school onder de pannen. Dat liep anders. Hij scoorde weliswaar heel hoog maar de testpsycholoog gaf aan dat hij niet noodzakelijk beter zou gedijen bij meer cognitieve uitdaging. Misschien wel integendeel. Daarom is het de Vrije School geworden, met veel creatieve, ambachtelijke werkvormen en een stortvloed van mooie verhalen. Dat was middenin de roos. Van dit kind heeft overigens iedereen altijd wel snel door gehad dat ‘ie HB was. Die was als kleuter al een abstracte denker. Hij voldeed ook wel aan het clichébeeld door onder alle omstandigheden hoge Cito-scores te halen. Ook als er geen richt met hem te schieten viel.

Voor mij was het in beide gevallen geen verrassing. Maar het is soms nodig om het aan anderen te kunnen aantonen. In het tweede geval leverde het onderzoek uiteindelijk een heel ander inzicht op.

Raffie

'Mijn vraag is: wat is de meerwaarde van testen?'

Precies hetzelfde als bij testen op ADHD, of autisme, of ...

waarom testen

Zoon is destijds getest omdat hij extreem voorliep (groep 3) en de IB-er zich een beetje afvroeg wat de beste weg was, en omdat er geld in het testpotje zat. Dat laatste is mij letterlijk gezegd .

Dus met zoon naar de hoogbegaafdheidsmevrouw, die concludeerde dat zoon zeer HB was, en hem op een aparte HB school wilde hebben, want het was zo belangrijk voor het kind dat hij met "ontwikkelingsgelijken" in een klas zou zitten.

Nu zou overplaatsing naar die andere school logistieke problemen hebben opgeleverd en ik was ook wat beducht voor wat Asha hier beschrijft: dat op een speciale HB-school veel kinderen met lastig gedrag zouden zitten.

We hebben aan zoon voorgelegd of hij naar een andere school wilde. Dat wilde hij beslist niet. Daarmee was was mij betreft de kous op dat punt wel een beetje af.

Besloten werd om zoon groep 4 te laten overslaan. Dat heeft goed uitgepakt. Nadien heeft school zich nog aangesloten bij de Day a Week School waar zoon ook nog enige tijd een dag per week op gezeten heeft. Op de andere vier dagen deed hij zijn gewone schoolwerk, eventueel in de plusvariant.

Toen hij naar het VWO ging en dus meer tussen die geprezen "ontwikkelingsgelijken" zat vroeg ik hem op een gegeven moment wat hij nou leuker vond, VWO of de basisschool. Nou ja, het VWO, vanwege de regelmatige lesuitval. Als die lesuitval er niet geweest was, was de basisschool leuker.

Terug naar de vraag "waarom testen?", omdat het kon, dus. We hebben geluk gehad. Aan de ene kant met zoon, die zich makkelijk voegde en een kind was dat leerkrachten altijd voor zich innam (omdat hij zowel nieuwsgierig als vrij gezeglijk was), aan de andere kant met de school, die geen problemen zag waar ze niet waren en gewoon zoon aangepaste stof gaf. En tenslotte ook met de medeleerlingen: altijd was volstrekt duidelijk dat zoon het allerslimste jongetje van de klas was, dat vond iedereen volkomen normaal en daar is hij nooit mee gepest of wat dan ook. Ik was daar altijd bang voor, maar het is nooit gebeurd.

Later met dochter een enigszins vergelijkbaar verhaal, zij het minder uitgesproken. Zij is niet getest, daar had niemand behoefte aan.

Groeten,

Temet

Nee

'Een leerkracht ziet toch of dit nodig/wenselijk is?'

Natuurlijk niet. Een leerkracht geeft les. Het is geen alwetend orakel gespecialiseerd in alle soorten gebruiksaanwijzingen die de DSM kent. En die vervolgens ook nog de teamleider, de directeur en de onderwijsinspectie aanstuurt.

De leerkracht weet toch ...

Dat is waar het hier steeds over gaat. Dat de leerkracht helemaal niet vanzelfsprekend weet wat kinderen nodig hebben. Toen ik aan de basisschool begon met mijn eerste had ik een rotsvast vertrouwen in de deskundigheid van leerkrachten. Maar gaandeweg, en veel ‘ben ik nou gek’s’ verder, ga je zien dat die ‘brede’ deskundigheid er helemaal niet is. Dat is waar Lavell ook steeds op wijst en waar ik het dus alleen maar mee eens kan zijn.

Jo Hanna

De bekende route heeft ons niets gebracht, nee, echt niet.
Hoe het was gelopen als we 'niets' gedaan hadden?
Geen idee, uiteraard.
Maar nu is het ook echt niet goed gelopen. We stonden erbij en keken ernaar...

Andere school? Tsja, ook daar lang naar gezocht, samen met in hb gespecialiseerde hv uiteraard, maar er was hier echt geen goed alternatief te vinden.
Bovendien hebben we lang 'aangekeken' omdat er zoveel werd beloofd en vaak ook daadwerkelijk gestart na heel veel bloed zweet en tranen. En dan ging het weer even bergopwaarts met kind. Maar ja, dan gooide de volgende onwelwillende leerkracht het roer weer helemaal om. Etc.

Nee, werkelijk, als ik het over mocht doen??
Juist zvm normaliseren, dat sowieso. En niet meer mee facilitairen dat er ten koste van en over de rug van mijn kind heel veel geld en energie in een bodemloze put zou verdwijnen.

Magdalena

Wat vervelend dat het zo is gelopen bij jullie. Het vervelende is dat je als ouders op een gegeven moment beperkt invloed hebt. Jij kunt willen normaliseren maar op school maken ze er bijvoorbeeld alsnog een hele toestand van. Als je tegenover elkaar komt te staan, wordt het helemaal een chaos voor het kind. Je moet ook een beetje geluk hebben, met een begrijpende leerkracht of IB-er, een andere geschikte school, een begeleider die kind kan bereiken. Het is triest dat zich bij jullie kennelijk geen kansen hebben voorgedaan om aan de neergaande spiraal te ontkomen. Verdrietig voor je kind vooral. Hoe is het nu met hem/haar?

Duidelijk: testen vanwege problemen

Uit jullie antwoorden blijkt dus dat er in de meeste gevallen wel problemen zijn (dat was waar het in het begin van deze discussie over ging, wel of geen problemen met HB-kinderen).
Dat lijkt me een prima reden om te testen, zeker als leerkrachten het niet uit zichzelf herkennen (dat was dus bij ons tot nu toe wel altijd het geval, en dus geen reden om het vast te laten leggen).

Misschien reageerde ik wel vooral op Dendy, die aangaf dat HB-kinderen geen (grote) problemen ervaarden. In dat geval begrijp ik niet waarom je het zou laten testen.