Morgenochtend: Miriam Lavell in de TROS-Nieuwsshow over zittenblijven

Niet oordelen, wel handelen

Eerst wat nuancering over het begrip 'diagnose'. Een automonteur stelt ook een diagnose. Jouw samenvatting van de lesvorderingen van een leerling heet ook een diagnose, al noem je dat misschien zelf niet zo.
Maar je bedoelt waarschijnlijk iets anders. Je hebt het over 'laten testen' dus kennelijk doel je op een diagnose van een externe specialist.
En inderdaad: als die al met een diagnose komt, dan is dat hooguit een 'vermoeden van' of 'voorlopige diagnose'. Een dyslexieverklaring komt er niet.
En dat is maar goed ook, want dat kind kan er over twee jaar heel anders uitzien. Zo zit dat nu eenmaal met jonge kinderen.
Precies hier zit ook de crux van zittenblijven. Een kleuter de diagnose 'nog niet schoolrijp' geven (of welke termen daar ook voor gebruikt worden), is voortijdig ingrijpen in een schoolloopbaan op basis van kenmerken die de houdbaarheid hebben van een pak melk.
(Of bij oudere kinderen op basis van een gewoonte die geen enkele empirische analyse of bewijs kent. Hooguit een zichzelf waar makende theorie.)
Dus je hebt gelijk: er komt geen diagnose die een gebrek vaststelt. Dat moet je zelf als leerkracht ook niet doen. Je kunt wel afgaan op signalen, zoals je dat als ouder ook doet 'even opletten, die is wat katterig'. Daar pas je het handelen op aan (vanavond maar vroeg naar bed) en vervolgens zie je later wel of het echt van ziek worden komt.
Dus: Dat er geen externe diagnoses komen is op geen enkele manier een belemmering voor het (kunnen) handelen van de leerkracht. Het is niet relevant zelfs.
Groet,
Miriam Lavell

Wat je schrijft klopt. Als leerkracht mag je niet eens een diagnose stellen.....gelukkig niet!
Je kunt signaleren en met de ouders bespreken en idd je handelen daarop aanpassen.
Van dyslexie bv kun je vaak al wel de signalen zien in de kleuterklas + daarbij heb je ook nog het dyslexierapport. Van andere zaken zoals bv ADHD, asperger is het moeilijker en moet je dus al leerkracht daar ook voorzichtig mee om gaan.Niet elk druk kind is een ADHD-er bv.

Kleine bijdrage

De leerkracht is geen dokter, psycholoog, etc. Het enige dat je nodig hebt is pedagogische tact.
Luister naar dit liedje:

Kan iemand uitleggen

Er wordt teveel gedoubleerd (kennelijk), dat willen we tegengaan. Hele discussie, prima. En uiteindelijk wijzen we dus naar de leerkracht, die moet het doen, ergens iets. We verwachten dus iets van leerkrachten, die dat op dit moment niet doen, gewoon zomaar.. hup het gebeurt.

Mis ik iets? Als het ze het konden, zouden ze het dan niet doen? Is er niet iets anders nodig dan slechts zeggen dat ze het maar moeten gaan doen? Om vervolgens af te wachten of het gaat gebeuren, wanneer het gaat gebeuren etc.. Naar mijn idee verzandt deze discussie in een oplossing die een beetje op een jij-bak lijkt.

Eerst anders denken

"Mis ik iets? Als het ze het konden, zouden ze het dan niet doen?"
Dit denken is precies het denken dat ten grondslag ligt aan zittenblijven (afstromen, laten zakken, etc.).
Zie die link, lees en leer.
Vraag jezelf af waarom je denkt dat leerkrachten niet anders kunnen. Of dat 'iets zo doen' werkelijk alleen maar uit 'niets anders kunnen' bestaat.
Ik ben van mening dat je leerkrachten tekort doet. Op precies dezelfde manier als leerkrachten, leerlingen tekort doen.
Leerkrachten zullen het niet makkelijk hebben om te doen wat ze werkelijk kunnen, zolang ze met dit soort diskwalificatie worden geconfronteerd.
Leerlingen worden daar ook niet beter van.
Groet,
Miriam Lavell

Wat

ik er nu van begrijp is dat je hoopt dat leerkrachten uit zichzelf iets gaan doen dat ze voorheen (nog) niet deden. Hoe wil je ze zover krijgen? Vragen? dwingend vragen? Ik denk dat dat nu te vrij blijvend is. En dat zie ik niet gebeuren. Althans, misschien over 20 jaar. Dan hebben we vast elke juf en meester bereikt, ooit.

Oplossingsgericht denken in de praktijk

Dat is echt heel lastig blijkbaar,ook ik heb dat ondervonden.
Leerkracht: "Je zoon is druk en slecht geconcentreerd, misschien heeft hij ADHD?"
Ik"Zou best kunnen, geen idee, maar als we nu een diagnose ADHD op hem plakken wat ga jij dan morgen aanpassen voor mijn kind?"
Leerkracht:"Jeetje, dat is lastig,dat moeten we dan toch laten onderzoeken."
Ik:"Ja misschien wel, maar dan zijn we weer een jaar verder, jullie hebben toch wel ervaring met kinderen met concentratieproblemen of het nu wel of geen ADHD is?"
Leerkracht:"Euh....ieder kind is anders."
Ik:"Nou precies, dan zijn we het eens,ieder kind is anders, met of zonder diagnose, maar wat moet er veranderen om de problemen in ieder geval te verminderen?"
Leerkracht:"Euh,dat kan alleen met een diagnose en medicatie."
Ik:"Dus verder geen aanpassingen of begeleiding, of andere aanpak van mijn zoon."
Leerkracht:"Niet echt eerlijk gezegd."
Rode plekken in haar nek, ze kon het werkelijk niet zelf bedenken of een andere aanpak misschien een verbetering zou geven, dat ze gewoon dingen in de les kon uitproberen.
Ik vond dat altijd een passieve houding van een leerkracht.Ik zie al dat ik thuis bij ieder stapje in de opvoeding eerst met de buren, leerkracht, dokter en liefst orthopedagoog moet overleggen en de oplossing kant en klaar op papier moet hebben. Het probleem is echt dat de leerkrachten denken dat een "ander" de oplossing heeft, vaak is die er nu eenmaal niet kant en klaar.Is het een angst om te falen in onderwijsland? Ouders zijn ook nog al mondig en bemoeien zich graag met de schoolresultaten. Als de resultaten tegenvallen wenst de leerkracht natuurlijk niet de schuld te krijgen?

Faalangst

Wil, dat is nou faalangst.
De juf heeft het zelf (dat kan ik echt niet zonder diagnose) en geeft het aan de kinderen (dat kan jij echt niet voordat je x of y kunt).
Het doodgewone en vanzelfsprekende gaat daarmee verloren.
"Ik zie al dat ik thuis bij ieder stapje in de opvoeding eerst met de buren, leerkracht, dokter en liefst orthopedagoog moet overleggen en de oplossing kant en klaar op papier moet hebben. "
Precies.
Groet,
Miriam Lavell

Faalangst?

Daarmee heb je niets opgelost. Of moeten we nu elke juf alvast iemand zoeken voor 1 op 1 therapie? MOeten we zorgen dat er geen 'faalangstige' juffen binnen stromen bij de PABO? Lijkt me ook onmogelijk.

@wil40

En dan HEB je de oplossing op papier staan en dan hoor je doodleuk van de leerkracht en de IB-er: ja, maar dit is niet uitvoerbaar.....

Ga je weer

Judith:"Of moeten we nu elke juf alvast iemand zoeken voor 1 op 1 therapie?"
Kijk, doe je het zelf ook. Denken dat er externe deskundigheid en therpaie nodig is. Je verliest het doodgewone uit het oog.
Aan juf bevestigen dat ze het wel kan, op zichzelf moet vertrouwen. Haar de succeservaring gunnen dat het werkt: dat een jonge kleuter die toch naar groep 3 gaat helemaal niet in de knel komt. Dat een leerling die laag scoort op een toets inderdaad zichzelf kan verbeteren.
Naast het doodgewone is er ook een structurele oplossing voor het waarderen van schoolvorderingen bij leerlingen.
Zie die link, lees en leer.
Petuut:"En dan HEB je de oplossing op papier staan en dan hoor je doodleuk van de leerkracht en de IB-er: ja, maar dit is niet uitvoerbaar..... "
Zo gaat dat dan. Waarmee dat wat wel kan volledig overgeslagen blijft, alsof dat niks betekent.
Doodzonde.
Groet,
Miriam Lavell

De juf

Volgens mij maak je een redenatievergissing in de orde van niet willen-niet kunnen. De juf doet het niet, omdat ze zo onzeker is. Zeg maar dat ze het wel kan (dat is natuurlijk helemaal je plek niet als ouder, maar goed) dan doet ze het wel. Dan had juf dat allang laten zien. Dus nee, daar zit het 'm niet in. En ondertussen ouders maar denken, ach lieve onzekere juf.. ze kan het wel maar het komt niet uit dr handen. Daarmee breng je leerlingen in een ontzettende afhankelijkheidssituatie.

Miriam

En dan waren het niet eens heftige dingen, maar ook tips als met koptelefoon op werken, tafeltje dicht bij de leerkracht..
Ik denk echt dat het toch onvermogen is van de leeerkrachten hoor. En ergens hoop ik dat ook, want als het dat niet is, is het onwil......

Opvoeding

Je kunt heel erg last hebben van verschillen in opvatting over hoe een kind zich hoort te gedragen en wie daar waar verantwoordelijk voor is. En hoe je een kind, of dit kind, in beeld hebt. En van tegengestelde belangen en van murwgereorganiseerde leerkrachten. En bovendien is het ook concreet zo dat ze een klas vol leerlingen hebben. Maar sommigen zijn heel goed en kunnen jou vertellen hoe het je kind lukt met kleine pedagogische bijsturing om het goed te doen op school. Juist leerkrachten zijn soms heel scherp omdat ze ook heel praktisch zijn. Maar als ouder kan ik die mensen niet opvoeden. Ik kan alleen maar zelf zeggen wat mijn kinderen nodig hebben, daar heb ik inmiddels zelf tekst bij. Misschien ben ik wat communicatie betreft wel een nul maar mijn kinderen hebben veel profijt gehad van leerkrachten die uit eigener beweging (soms maar deels) inzicht hadden in het wat uitzonderlijke karakter van mijn kinderen. En leerkrachten die het anders zien, zo eentje heeft mijn dochter nu, heb ik geen enkele illusie over, ga ik niet kunnen overtuigen, ga ik niet eens meer proberen.
Het is natuurlijk erg lastig als iedereen zo zijn haar eigen mening heeft over hoogbegaafdheid of versnellen of blijven zitten om dan daarover op dezelfde bladzijde te komen. Valt niet mee.

Onderwijs vanuit je kracht

Ik zou zo graag willen, dat leerkrachten les kregen in het bewust worden en toepassen van hun attitude. Je bent zelf je eigen instrument. Dus al het handelen komt voort vanuit zelfkennis. De persoon van de onderwijzer is het leermiddel. Die boeken, dat digibord, dat lesprogramma, dat is maar franje. Het helpt wel wat, maar uiteindelijk gaat het om attitude.

Ik vind het echt heel erg jammer, dat daar niet meer op gecoacht en getraind wordt. Want uiteindelijk gaat het om de persoon voor de klas. En als die persoon de eigen attitude niet op een professionele manier kan aanpassen aan het kind dat voor haar staat. Dan zal het altijd zo blijven dat er mismatches ontstaan tussen leerkracht en kind. En dat is zooo slecht voor die kinderen. Onze zoon is er psychisch bijna aan onderdoor gegaan. Hoeveel kinderen met hem? Triest.

Zoals in het liedje van Kaatje (prachtig, al drie keer geluisterd).

Geschoolde visie

Judith:"De juf doet het niet, omdat ze zo onzeker is. Zeg maar dat ze het wel kan (dat is natuurlijk helemaal je plek niet als ouder, maar goed) dan doet ze het wel. Dan had juf dat allang laten zien."
Ben je weer terug bij af. Bij je eigen cirkelredenering dat wie het niet laat zien het ook niet kan. Ga nou eens systematisch bij jezelf na of die gedachte wel klopt. Probeer er eens emperisch bewijs bij te verzinnen.
Ik geef vast een tegenbewijs: iemand die denkt dat ie iets niet kan, zal er niet aan beginnen.
Bovendien kom je met nog een drempel. Een bureaucratische (dat is je positie als ouder niet).
Daar zet ik een andere tegenover: als de invloed van ouders of een mopperende maatschappij negatief kan zijn (leerkrachten worden zenuwachtig van commentaar) waarom kan die dan niet positief zijn?
Judith:"Daarmee breng je leerlingen in een ontzettende afhankelijkheidssituatie."
Leerlingen zijn bijzonder afhankelijk. Dat heb ik niet gedaan. Dat is zo. Dat is juist de kwestie.
Petuut:"En dan waren het niet eens heftige dingen, maar ook tips als met koptelefoon op werken, tafeltje dicht bij de leerkracht.. "
En toch zit daar niet meer achter dan 'dat hebben we nog nooit zo gedaan dus mag het niet' of allerlei rationalisaties die over 'eerlijk' gaan (iedereen wil wel een koptelefoon?). Het zijn volautomatisch sluitende deuren zonder dat iemand zich afvraagt of het wel klopt.
Petuut:"Ik denk echt dat het toch onvermogen is van de leeerkrachten hoor. En ergens hoop ik dat ook, want als het dat niet is, is het onwil...... "
Het is onwil, voor een deel. Judith laat mooi zien hoe dat werkt. Gewoontes, opvattingen, manier van denken veranderen vindt niemand makkelijk. De gedachte dat het anders moet impliceert dat je het altijd verkeerd deed. Dat voelt niet fijn.
Annej:"uist leerkrachten zijn soms heel scherp omdat ze ook heel praktisch zijn. Maar als ouder kan ik die mensen niet opvoeden."
Ik weet niet of je wel eens met een specialist om de tafel hebt gezeten, maar die zijn doorgaans bijzonder geinteresseerd in jouw ideeën. Dat gaat moeiteloos en schaamteloos in het behandelplan. Graag mevrouw, daar leren we van.
Ik vind het heel raar dat ouders die positie bij de dokter moeiteloos innemen, zich als specialist van hun eigen kind gedragen, maar zodra het over school gaat, worden ze verlegen.
Pragmatisch in het hier en nu staan met je al dan niet geschoolde gezonde verstand, is iets dat ouders dagelijks en bij elk opvoedstapje weer moeten doen. Zonder raadpleging van externe deskundigen. Je vindt er wat op. Je hebt helemaal geen tijd om te wachten op een deskundige van buiten.
Je voelt in alles op je klompen aan dat wachten (zittenblijven) elk mogelijk voordeel van een meer geschoolde visie teniet doet. Je doet wat in de tussentijd. Of het dan nog van een geschoolde visie moet komen, zie je later wel.
Groet,
Miriam Lavell

Wil niet - kan niet

"Ik denk echt dat het toch onvermogen is van de leeerkrachten hoor. En ergens hoop ik dat ook, want als het dat niet is, is het onwil...... "

Het maakt niet uit wat het is: het gebeurt niet.
Dus is er wat anders nodig dan vriendelijk vragen. Er is nu een leerplicht. Zo konden leerkrachten ouders verplichten hun kind naar school te sturen. Ouders hadden niet (veel) in de melk te brokkelen. Maar er is geen leerrecht, geen onderwijsrecht. En dat is een heel verschil in instelling. Als ouders heb je dus niets anders te doen dan vriendelijk vragen en hopen dat er iets van gedaan wordt. Maar je ergens op beroepen, is er niet. School moet het handelingsplan met je bespreken. Er staat nergens dat ze je er een kopie van moeten geven. Dan varieert dus van uitgebreid, grondig en respectvol naar ouders waarbij hun kijk meegenomen wordt tot zo snel doornemen dat ouders het in een minuutje diagonaal kunnen doorlezen, adviezen genoteerd worden en vooral niet opgevolgd. En wat jouw school doet, moet je maar zien uit te vinden in de praktijk.

Mi biedt dit speelveld alle ruimte voor niet professioneel zijn, als je dat bent. Als ouders heb je toch te weinig in te brengen om iets af te dwingen.

"Ik geef vast een tegenbewijs: iemand die denkt dat ie iets niet kan, zal er niet aan beginnen."

Als de motivatie van de juf om iets te doen van mij als ouder moet komen, is het niveau te laag. Dat vraagt dus meer kennis van mij dan van de juf over schoolse zaken.

Heeft er niets mee te maken

Judith, in België hebben ze wel leerrecht (heet zelfs zo) en daar komt zittenblijven nog vaker voor. Je veronderstelling klopt niet.
Het heeft dan ook weinig met juridische posities te maken, zie die link. Het gaat om opvattingen over onderwijs die bovendien door heel veel ouders (en de maatschappij) gedeeld worden. Uit gewoonte. We hebben allemaal punten moeten halen om over te mogen naar de volgende klas. We zijn allemaal geschoold in een systeem dat doet alsof kennis zich als blokken laat stapelen: eerst de ene, dan de andere, in gelijke mate bij iedereen, totdat je de punten niet meer haalt en dan blijf je steken.
Daar komt zittenblijven als remedie, straf, 'prikkel om hard te werken' vandaan.
De kwestie is dat de veronderstelling die er onder ligt, kinderen gaan er beter van presteren, niet klopt. Je hoeft alleen maar logisch na te denken en het empirisch bewijs uit je eigen ervaringen als opvoeder daarin te betrekken, om dat te weten.
Judith:"Als de motivatie van de juf om iets te doen van mij als ouder moet komen, is het niveau te laag."
Die stelling past in de logica dat kennis zich als een blok uit een blokkendoos gedraagt. Dan ben jij dommer dan een juf, want niet geschoold op dat terrein (heeft een hogere blokkenstapel).
De werkelijkheid is nu juist dat kennis zich niet zo gedraagt. Dat lijkt alleen maar zo in de leerlingenadministratie (puntentelling).
Groet,
Miriam Lavell

En dan nog iets

"Ik geef vast een tegenbewijs: iemand die denkt dat ie iets niet kan, zal er niet aan beginnen."

Voor je het weet, zit je in een redders-driehoek.
Het maakt mi niet uit of Juf niet kan, niet durft, niet wil .. het gebeurt dus niet.

Als je iemand van de plantsoenendienst nog moet uitleggen hoe je een hark vasthoudt, is die niet geschikt voor de plantsoenendienst.

Wat je in mijn ogen zegt is dat er heel veel juffen dus ongeschikt zijn voor dit werk. De redenen daarvoor, daar richten we ons niet op.. we richten ons op stoicijns vriendelijk blijven vragen. Dan doet juf het vast wel een keer. Als het bij 100ste keer is, dan wel bij de 110de keer. En dat we ons daarbij moeten neerleggen. Waarom dat is, hoe dat komt, dat maakt mij niet uit. Ik heb als ouder geen tools, behalve vriendelijk vragen. Daarbij zou he tniet horen te hoeven dat ik als ouder allerlei kennis op moet doen over hoe je op school om kan gaan met dyslexie, etc.. De kans dat school zegt, ja deze ouder weet er wel wat van, wat een tips! die gaan we opvolgen is eigenlijk zeggen dat ze niets weten op dat gebied. Dat vinden ze volgens mij vaak rete-vervelend.

Overigens vergelijk je de houding van ouders tov artsen en tov school: volgens mij klopt het niet alleen niet (en waar heb je die kennis dan vandaan? cijfers, onderzoek graag) maar mag je dat ook niet met elkaar vergelijken. De rechten van patienten zijn heel wat beter beschreven dan van leerlingen, mi.

Belgie

"Judith, in België hebben ze wel leerrecht (heet zelfs zo) en daar komt zittenblijven nog vaker voor. Je veronderstelling klopt niet. "

Miriam, we hebben het over rechten van ouders mbt iets voor elkaar krijgen op school, bijvoorbeeld iets in zaken van voortijdige onderkenning van dyslexie. Daaruit kan weer zittenblijven voortvloeien maar dat staat niet 1 op 1 met elkaar in verband, toch?

Mijn stelling is: als je iets voor je kind in de klas wil bereiken, heb je niets anders te doen dan vriendelijk vragen. School hoeft niets. Ik weet overigens niet precies hoe het belgische leerrecht eruit ziet. En of het wel echt een recht is ipv dat het zo genoemd wordt. Maar het voert te ver om dat uit te zoeken.. inhoudelijk kan het best uitkomen op iets dat in de praktijk ouders toch niet heel veel meer rechten geeft.

Je stelt nu dingen te plat, als of het 1 op 1 opgaat, voor.

Verkeerde stokpaard

Judith, je zit op het verkeerde stokpaard. Het heeft niks met rechten of juridische posities te maken.
"Als je iemand van de plantsoenendienst nog moet uitleggen hoe je een hark vasthoudt, is die niet geschikt voor de plantsoenendienst. "
Die vergelijking is flauwekul. Juffen weten beter dan jij en ik hoe schoolmaterialen gebruikt moeten worden. Daar gaat het ook niet om.
Lees die link.
Het gaat om een opvatting over kennisoverdracht. Alsof leren lezen een totaal ander soort leren is als leren praten of leren lopen of zelfs leren haken.
Groet,
Miriam Lavell

Ik niet

"Miriam, we hebben het over rechten van ouders mbt iets voor elkaar krijgen op school, bijvoorbeeld iets in zaken van voortijdige onderkenning van dyslexie. "
Daar heb ik het helemaal niet over. Dit draadje gaat over zittenblijven.
Groet,
Miriam Lavell

Ongeveer vanaf 'faalangst'

Vanaf ongeveer "faalangst" gaat het over hoe je als ouder iets op school kan veranderen voor je kind. Bijvoorbeeld een kind met dyslexie. Jij zegt: vriendelijk vragen. Ja, als ouder kan je ook niet meer doen, want er staat nergens dat school naast naar je moet luisteren ook iets moet doen met je voorstel (uitvoeren, in discussie gaan etc). Daar kwamen we op omdat de discussie ging van, zittenblijven is (vaak) onnodig maar welke tools heb je als ouder om dat tegen te gaan. Uit het een kan het ander voortvloeien (zo kwamen we er ook op uit in de discussie) maar het staat niet 1 op 1 op elkaar.

Faalangst

Ja, faalangst, daar lijkt het wel op.Maar de leerkrachten van mijn zoon waren zeer ervaren leerkrachten. Qua onderwijs en pedagogisch klimaat vond ik het werkelijk prima leerkrachten.
Alles verliep in rechte afgebakende wegen. Als je kind redelijk binnen de paden liep vlogen de jaren voorbij. Maar zodra een kind afweek van het pad, zoals de mijne, brak er blijkbaar paniek uit.
Hèlp, deze ontwikkeling staat niet in het "onderwijsontwikkelingvolgplan", wat moeten we hiermee?
Dus ik had niet het gevoel dat er sprake was van onwil, integendeel, hoe meer er gegraven en hoe dieper er onderzocht werd des te liever. Het lijkt er meer op dat de leerkracht liever niet de verantwoording draagt, inderdaad angst om te falen?

Faalangst/zittenblijven

Zittenblijven is in die zin ook kiezen voor de veilige weg. Het kind heeft leerproblemen en als we de leerling wat meer tijd "gunnen" hebben wij, als school, alles geprobeerd.
Het risico dat het kind op een "te laag niveau" de school gaat verlaten ligt dan niet aan school. Nee hoor,meer is er niet uit te halen, zèlfs zittenblijven heeft niet geholpen.

Kennelijk gebeurt 'het' niet op school en wat de reden daarvoor is, maakt niet uit. Die reden is voor ouders niet te veranderen. Als je om iets moet vragen en je hebt verder niets in te brengen, heb je dus geen rechten. Ben je afhankelijk, overgeleverd aan de welwillendheid van die ander, met of zonder faalangst. Betekent dat dus dat ouders, vaak zonder PABO-kennis minder faalangstig zijn dan een leerkracht? Betekent dat dat een leerkracht zonder faalangst, wel tot actie ondernemen in staat is en wel in bezit is van benodigde kennis, minder zittenblijvers heeft. Is dat onderzocht? Betekent dat als je kind bij z'n leerkracht toch blijftzitten, dat je het niet goed genoeg gevraagd hebt? Niet lief genoeg? Niet doortastend genoeg? Betekent het ook dat als je iets vraagt, iemand het ook doen gaat? Als het doen niet van de grond komt, wat dan?

Wat het grote voordeel is van blijvenzitten: school kan vanalles maar hoeft niets.. leerling moet wel iets maar heeft geen tools om het voor zichzelf voor elkaar te krijgen, ouders willen wel, mogen of kunnen niets.

Zodra je iets moet vragen en je afhankelijk bent van de ander om zelf iets voor je kind voor elkaar te krijgen, betekent dat je in een enorme afhankelijkheidspositie begeeft zonder dat je duidelijk rechten hebt. Is dat nu niet eigenlijk een beetje raar, als het over je kind gaat? We gedragen ons niet als consumenten. Consumenten hebben nl wel rechten.

Daar gaat het niet over

Ik begrijp steeds minder waar je deze discussie naar toe wilt voeren. Ik doe niet mee.
Een discussie over zittenblijven is relevant omdat van zittenblijven geen positieve effecten gevonden kunnen worden. Dat staat helemaal los van meningen, dus ook van wat ouders eventueel willen. Het is een constatering van feiten.
Nou ja, tenzij ouders willen dat de school een aanbod doet dat in objectieve zin ook nog zinnig is. Dan kun je tegen zittenblijven nog wel wat ondernemen: Het helpt niet bij dyslexie, adhad, verlegenheid, zelfvertrouwen.. etc. Het werkt eerder averechts. Daarvoor zijn argumenten genoeg te vinden.
Bovendien is er een zekere mate van recht op een schoolloopbaan binnen 8 jaar. Zittenblijven schaadt dat recht zonder twijfel.
"Consumenten hebben nl wel rechten."
Dat is bovendien ook maar betrekkelijk. Je hebt geen recht op de levering van puddingbroodjes bij de bakker die dat niet aanbiedt. Je hebt geen recht op medicatie als de dokter meent dat dat meer risico dan verbetering oplevert.
Ondertussen is het absoluut waar dat de rechten van ouders en leerlingen onvoldoende gewaarborgd zijn. Maar zou dat wel gebeuren, dan zou dat niet het recht op 'uitvoeren wat je wil' opleveren.
Groet,
Miriam Lavell

En dan?

Miriam, jij stelt; zittenblijven is onnodig en misschien zelfs wel schadelijk. Daar heb je argumentatie voor en ook hier en daar wat cijfers. Prima. Ik denk dat je groot gelijk hebt.

Dus geen zittenblijven meer. Daaruit volgt: wat dan wel? Hoe dan wel.