Thuiszittersdraadje
Een beetje raar moment om nu een draadje te starten over thuiszitters, want momenteel zit iedereen thuis natuurlijk, maar bij een vraag in de rubriek Puberteit kwam naar voren dat hier mogelijk behoefte aan is. Bij mij zelf eigenlijk ook wel. Misschien een idee om tips en ervaringen uit te wisselen.
Zoon hier zit nog niet eens heel lang thuis, maar eigenlijk al wel in periodes vanaf vorig jaar november. Na schoolwissel 2 weken enkele uren naar school geweest maar nu dus ook weer thuis. Hulpverlening zou deze week gaan starten, maar het is maar afwachten hoe dit nu vorm gaat krijgen nu hier in de stad in ieder geval alle kantoren van de hulpverleningsinstantie gesloten zijn.
Naast dat zoon niet naar school gaat heeft hij ook nagenoeg geen contact met leeftijdsgenoten. Toevallig kwam er vandaag een vriend langs die hij kent van zijn vorige school en de basisschool, maar meestal is hij alleen. Hij heeft wel contacten op de voetbal, maar dat zijn jongens die hij alleen daar ziet en verder nooit mee afspreekt.
Uit het laatste gesprek bij de hulpverlening is gekomen dat zoon angst heeft om naar school te gaan. Waar die angst precies vandaan komt weten wij niet. Dat gaan ze nu onderzoeken.
Ik ben benieuwd naar jullie verhalen over jullie thuiszitters. En ook hoe zij nu reageren op het feit dat nu ineens iedereen thuis zit.
Flanagan
Ik lees jouw reactie absoluut niet als aanval. Al kwam dat eerder zeker wel voor.
Het is herkenbaar wat je schrijft. Als er geen druk achter zit, gaat het veel beter. Vandaag was zoon dus weer thuis. Hij wilde niet met man mee naar werk. Morgen wel, zei hij. Ik heb hem opgedragen de woonkamer te stofzuigen. Alleen even laten zien hoe de stofzuiger werkt, zodat hij ook onder lage kastjes e.d. kan komen en de rest aan hem gelaten. Het resultaat vond ik niet eens zo belangrijk, maar het zag er best netjes uit.
En ja, dat verschil met vorige week vind ik echt schrijnend. Hij was zo gelukkig toen. Daarom willen we ook zo graag dat er meegedacht wordt naar een plek waar hij wel kan werken en het vertrouwen krijgt. Want dan kan hij zeker iets. Dat ziet mijn man ook als hij daar werkt. Een tuincentrum of liever nog iets met dieren en dan vooral katten, dat is iets wat ik hem wel zie doen. We hebben een hele mooie kattenopvang in de regio en het is jammer dat die echt te ver is om te fietsen en heel slecht bereikbaar met OV. Anders zou ik zo vragen of hij daar stage kon lopen.
Ver?
Wat is te ver? Is het mogelijk om van een bekende een e-bike te lenen? Dat maakt hem ook minder afhankelijk van anderen, oftewel meer genieten van een bepaalde vorm van groeiende vrijheid die gelijk komt met ouder worden.
Leen dit weekend een e-bike en laat hem met zijn navigatie op zijn mobiel naar die opvang rijden. Als hij ergens vast loopt, kan hij jullie bellen.
In het weekend heeft hij alle tijd om te genieten van deze nieuwe stap.
Gooi de optie kattenopvang niet meteen in de prullenmand, probeer het eerst.
En bij heel slecht weer is een keertje met auto brengen en terug met OV of meerijden ‘collega opvang’ nog te overzien.
Mijn zoon liep dus stage op de kamerplantenafdeling; o.a. water geven en slechte blaadjes verwijderen. Op dit moment kijk ik naar de plant die hij bij afscheid had uitgekozen. De plant is alweer een paar jaar oud. Maar hij zorgt er nog steeds goed voor; zijn kindje.🙂
Trauma
Ik vind het woord trauma best heftig. Ja, je zoon heeft het moeilijk en de IQ- score was niet hoog. Dat klinkt min, maar ik bedoel dat het zo bij je zoon als teleurstellend kan zijn binnen gekomen. ( Er zijn in Nederland ook kinderen met een lagere score dan 75.)
Maar of dit onder trauma valt? Ik geloof wel dat als een ongrijpbare woord als trauma regelmatig valt, dit bij een kind als zodanig kan gaan leven. Materie zoals behandeling van trauma of onderzoek naar psychische stoornissen, kan bij een kind/puber zoveel onrust veroorzaken; of zoals zoon dat omschreef als gewroet in je hoofd. Helemaal als je er eigenlijk geen voorstelling van kan vormen.
Hier was zoon tegen onderzoek diagnose omdat zoon wist dat school het daarop speelde; comorbiditeit en dus over de schutting. Hij wilde dat wij het niet eens overwogen mee te werken aan het gewroet in zijn hoofd. Dat zou bij hem binnen komen als getwijfeld van ons in hem: dus zelfs zijn ouders denken dat hij wat mankeert. Hij wilde onvoorwaardelijk geloof van ons in hem. Het gevoelswereldje van een puber is onvoorstelbaar gemakkelijk overhoop te krijgen. Geloof van ouders in kind is zo helend.
Denk er eens over na om die vraag ‘waarom, waardoor’ naast je neer te leggen. Leg een rem op woorden als trauma en psychische zorg. Mogelijk dat hij dat als bevrijdend ervaart. De gedachte dat zijn ouders bezorgd om hem zijn, kan bij hem als een zware last ervaren worden. Ik schrijf ‘kan’. Maar wel iets om bij stil te staan.
Uitleg: Toen ons kind op PO gepest werd, hield hij lange tijd zijn mond. Bang dat wij, naast de schoolzorgen, ook nog eens zorgen maakten over dat gepest. Hij zei tegen de psycholoog dat zijn ouders dachten dat hij met plezier naar school ging, maar dat niet waar was. Zo liep hij denkbeeldig met twee emmers water naar school. Als hij gepest werd, kwam er een plons water bij. Maar hij was sterk en was van mening dat hij dat ook wel kon tillen ipv ons inlichten. Grrr. Kinderen willen niet dat hun ouders onrust uitstralen.
De hulpverlener kan als mental coach hem helpen over die onzekerheid heen te groeien. Het ‘waarom’ is niet belangrijk, leren ermee omgaan wel.
En nog over isoleren
Dat vroeg ik me nog even af, wat je daarmee bedoelde, Flanagan. Want wij proberen juist hem te stimuleren om wel met anderen in contact te komen. Het isoleren doet hij zelf, door niet naar school te gaan en thuis in bed te blijven liggen. Wij stimuleren hem met man mee te gaan naar het werk, waar hij ook weer mee gaat naar een collega-bedrijf waar man mee samenwerkt. Ik ben leider geworden bij het voetbalteam waar hij speelt, zodat hij ook weer gaat voetballen en daar geleidelijk aan steeds beter zijn plek in het team gaat vinden.
Een beetje dwang zat er wel achter want als het aan zoon had gelegen was hij ook daarmee gestopt. Maar vanavond zag ik hem tijdens de training weer zo lekker meedoen dat ik me bedacht dat we daar ook wel echt goed aan doen.
Mijn angst is alleen dat als hij weer naar school gaat, het voetballen weer teveel gaat worden. Allebei lukt gewoon echt niet. En dat zou ik hem dus ook gunnen, dat hij net als andere jongeren gewoon naar school kan en kan sporten.
Gewoon
Met isoleren doel ik op de aanpassingen tov andere klasgenoten; geen bouwcentrum want te druk geen kamp, geen etc. Ik snap het wel, keuzes in belang van zijn gemoedsrust. Maar daardoor ook de kans missen zich ‘gewoon’ te voelen, net als de klasgenoten.
Het is belangrijk dat een puber zich welkom voelt, Als hij, met jullie steun als leider van voetbalteam, zich gewaardeerd voelt, ga er dan niet van uit dat hij straks met voetbal afhaakt, wanneer school weer begint. Hij is nu juist bezig zich sterker te voelen, sprongen te maken. Koppel die twee niet aan elkaar.
Als de drempel naar school een obstakel is, leg hem dan uit dat je ziet dat hij wel degelijk veranderd is; hoe je merk dat hij meer laat zien; ‘ veren in de reet’ . Bevestig zijn progressie, als een steun in de rug.
Geen kwestie van dingen moeten want dat wilt school, maar aan dingen meedoen omdat die best leuk zijn en hij die ook kan. Net als tijdens kamperen.
PS had je hem bedankt voor het stofzuigen?
Ik ken je zoon niet, ik schrijf op basis van de wijze waarop mijn zoon met gebrek aan vertrouwen om ging. De adviezen van school en hulpverleners, vertrouwde hij niet. Hij vertrouwde alleen zichzelf. En daarmee kwam hij verder. Ik hoop dat je zoon ook bewust wordt van het fenomeen zelfvertrouwen. Het zit ook in hem, nu daarop durven terugvallen ipv weglopen. Complimenten dragen bij aan zelfvertrouwen.
Nog even over trauma
Ik ben het niet eens met wat jij daar over schrijft, Flanagan. Vandaag hebben we namelijk weer een stap gezet die wel degelijk wijst naar een trauma.
Zoon had, last minute, vandaag een afspraak met de hulpverlening. Ingelaste afspraak, omdat het niet goed was gegaan met school. Zoon zei eerst dat hij zou gaan, maar 5 minuten voordat hij weg moest haakte hij af. Ik gevraagd of hij ging fietsen, liever met de auto etc. Uiteindelijk wilde hij met mij samen. Ik dit snel geappt naar hulpverlener. Die vond het prima.
Eenmaal daar zijn we het gesprek samen begonnen. Hulpverlener ging op iets strengere toon met zoon in gesprek, maar benoemde heel duidelijk dat het geen dreigen was. Zoon moest gaan meewerken en aangeven wat hij nodig had, anders was misschien iets in het gedwongen kader nodig, want hij moet naar school. Hij vroeg daarop door of er naast de nieuwe klas meer is dat zoon tegen houdt. Toen zag hij iets van emotie bij zoon opkomen. Hij overlegde met zoon of ik de kamer uit moest, dat wilde zoon dus ik ben gegaan.
Toen ik werd teruggeroepen, en zoon weer even mocht wachten, heeft de hulpverlener met verteld (uiteraard met toestemming van zoon) wat zoon verteld had. Hij durft niet naar school omdat hij bang is om vrienden te maken. Hij is bang dat ze hem laten vallen. Hij heeft op zijn vorige school situaties meegemaakt waarin dit is gebeurd. Wij wisten hiervan, maar wisten niet dat dit zoveel impact had. Zoon had dit echt heel emotioneel verteld, hulpverlener dacht dat hij erin bleef, zei hij letterlijk...
De doorverwijzing voor traumabegeleiding gaat er nu wel degelijk komen en wordt zelfs direct, zonder overleg verder, aangevraagd.
Zoon was na het gesprek heel moe, maar ook opgelucht. Ik ook en vooral ook heel trots op hem, wat ik natuurlijk ook gezegd heb.
Hulpverlener gaat school ook contacten. Hij gaat niet vertellen wat precies de situatie is, maar wel aangeven dat er echt even meer nodig is om zoon naar school te krijgen.
En nog even voor Flanagan
Natuurlijk heb ik hem bedankt voor het stofzuigen!
W.b. die stage vind ik je wel kort door de bocht hoor. Leen even het weekend een E-bike, laat zoon erheen fietsen met navigatie op zijn telefoon etc. Zal goed bedoeld zijn hoor, maar even stapje voor stapje hoor. Ik weet nog niet eens of hij daar wel stage kan lopen, want in eerste instantie hebben ze gezegd dat ze daar geen begeleiding voor hebben.
Verder proberen we hem ook echt zo min mogelijk een uitzondering te laten zijn, maar dit maakt de situatie er nu helaas wel naar. Ik heb er ook echt over nagedacht hoor, of ik wel of juist geen leider moest worden van het voetbalteam. In eerste instantie zei zoon dat het hem niets uitmaakte, maar toen ik het daadwerkelijk werd was hij er oprecht blij mee. En ging hij ook weer veel makkelijker trainen. Het blijft altijd zoeken. En jouw zoon is niet de mijne, daar zit wel degelijk verschil in.
Tango,
Uitleg: ‘ natuurlijk heb ik hem bedankt’. Zo natuurlijk is dat niet. Dergelijke kleine dingen worden door de drukte best wel eens over het hoofd gezien. Vandaar de vraag, en deels aderlating mijnerzijds. Ik heb regelmatig vergeten complimenten te geven omdat andere zorgen mij bezig hielden. En achteraf bedanken is niet hetzelfde als direct bedanken.
Fiets:
Toen je aangaf dat die stageplek zo ideaal was, vond ik het jammer dat het vooraf al werd afgedaan als niet haalbaar. Soms zijn er oplossingen waar je niet bij stil staat, tot iemand het oppert. Niet geval kort door de bocht, maar andere mindset.
Matar totale boodschap: een beter zelfbeeld bereiken.
Trouwens. Het is ook knap dat hij naar de hulpverlener zo open durfde te zijn over zijn vrees voor nieuwe klasgenoten. Dan weet hulpverlener en school waar ze aan kunnen werken.
Even update
Zoon is inmiddels 1 keer naar school geweest, afgelopen dinsdag. Hij kwam echt bijna depressief terug. Er was niets leuks te noemen, behalve dan dat er een jongen van de voetbal bij hem in de klas zit. Maar dat maakt het ook weer ingewikkeld.
Het is ook echt zijn beleving denk ik, maar hij vertelde o.a. dat hij bij rekenen alleen maar te horen kreeg wat hij niet goed had gedaan (geen berekening bij de som gezet, geen balkje getekend etc.) en verder hadden ze een soort tassencontrole en miste hij spullen. Tja, ik heb geen lijstje gezien, dus maar wat in die tas gestopt..
Maar de volgende dag ging hij dus echt niet meer naar school.
Vandaag ook niet en is hij gelukkig met zijn vader meegegaan aan het werk.
Inmiddels heb ik zo'n beetje alles uitgezet, klacht naar de hulpverlening (die hun doorverwijzing naar behandeling weer heeft ingetrokken), telefoontje naar de leerplicht, gesprek met de jeugdarts. Ik krijg nu net mail binnen dat er een overleg met school, leerplicht, samenwerkingsverband en hulpverlening wordt gepland, 1 oktober. Tot die tijd wordt het wat ons betreft een beetje laagdrempelig stimuleren om wat lessen op school te volgen, planning maken voor thuis en werken met vader en afwachten wat er uit het gesprek komt. En uit die klacht.
Ik zag de opluchting bij zoon toen ik dit laatste met hem besprak. Toen was de ruimte er ook weer om met zijn vader mee te gaan. Daarvoor wilde hij letterlijk niets meer.
Tango en ook update
Wat rot voor je zoon, hoop dat een paar weken geen druk weer rust geeft.
Hier gaat het ook niet goed, zoon ging de eerste dag vrolijk naar school, hij had er zin in, maar na een uur kwamen de eerste negatieve appjes al binnen. Toen hij thuis kwam was hij vooral boos, rotschool, stomme klas, stomme vakken en ga zo maar door. Gelijk contact met school opgenomen, die hebben hem de volgende dag goed opgevangen, was weer een beetje positiever. Maar elke ochtend een drama om hem uit bed te krijgen en daarna richting de bus te gaan. Hij is een paar keer niet geweest de eerste weken, derde week was hij ziek en nu lukt het helemaal niet meer, hij belooft elke avond dat hij morgen gaat, maar het lukt 's ochtends niet. School pakt het goed op, maar kan er ook niet voor zorgen dat hij naar school gaat. Wij gaan kijken of de hulpverlening weer opgestart kan worden, we worden er een beetje (veel) moedeloos van.
Assa
Wat jij schrijft is hier dus precies hetzelfde. Zoon hier kwam ook zo terug uit school. Kon niets positiefs benoemen. Wat maakt dat hij dan inderdaad de volgende dagen niet meer gaat. Ik ga dit ook nog opnemen met zijn coach/mentor. Is wel een goed idee. Misschien kunnen ze er nog iets mee om dit stukje te verbeteren.
Tango
'Zoon hier kwam ook zo terug uit school. Kon niets positiefs benoemen. Wat maakt dat hij dan inderdaad de volgende dagen niet meer gaat. '
Ik ben geen deskundige natuurlijk, maar thuisblijven omdat er niks positiefs te benoemen was, klinkt wel heel erg makkelijk. Dat je thuis blijft bij paniekaanvallen of pestgedrag, snap ik. Maar omdat er niks positiefs te benoemen is? Het is school, geen hobby.
Eenzijdig Elena
Niets positiefs kan betekenen dat er niets is dat je motiveert om over de drempel te gaan, waar die drempel dan ook uit bestaat.
Je kunt mensen wel dwangarbeid opleggen, maar wie neem je daarvoor mee?
Dank je Annej
Voor jouw uitleg. Precies dat bedoel ik.
Heb vandaag met zoon gezeten en planning gemaakt voor komende week. Er staan ook wat uren school op. Ben heel benieuwd hoe het gaat lopen.
AnneJ
Er zit nog wel wat ruimte tussen 'school hoeft niet perse leuk te zijn' en dwangarbeid. Jammer dat je het in het belachelijke trekt.
Het argument is belachelijk Elena
Tegen een ouder van een thuiszitter zo'n opmerking maken is juist belachelijk. Je kent de achtergrond, je weet dat er diverse drempels zijn of nog uitgezocht worden en dan doe jij of een kind 'zomaar' thuisblijft.
En suggereert daarmee dat ouders niet streng genoeg zijn of hun kind niet genoeg motivatie mee weten te geven.
Een dooddoener die je nogal eens impliciet of expliciet naar je hoofd krijgt van deze of gene, binnen of buiten school, juist als je nogal in het moeras zit met een kind dat school niet meer trekt.
Precies AnneJ
Wat wij het afgelopen jaar hebben gehoord van mensen die weten dat zoon thuiszit/zat. En elke keer probeer ik het te verdedigen wat niet meevalt, want er is weinig begrip. Soms stel ik ze dan voor dat zij zoon maar naar school konden brengen, dat was ook niet de bedoeling. Als je het draadje niet gelezen hebt kun je beter niet reageren ElenaH.
Inderdaad
Ik moet al sinds groep 2 mijn dochter proberen te bewegen naar school of aan het huiswerk te gaan. Varierend van een paar keer per week soebatten tot een complete dagtaak. Van bij kop en kont pakken toen ze nog klein was tot de crisisdienst erbij halen, leerplicht op m'n dak, dreiging van dwangbehandeling. En nu is ze al 1,5 jaar zo goed als helemaal niet meer. En ik probeer het ook niet eens meer. Een complete zombie die hele dagen op haar kamer zit, nauwelijks wat zegt, broodmager is en 's nachts rondspookt. Niet alleen wij, maar ook de professionals kunnen haar niet bereiken. Dan is 'maar je geeft haar ook wel veel ruimte' vast goed bedoeld, maar ik kan er niks mee.
skik
ElenaH
Ik denk dat je dit draadje niet gelezen hebt. Wil je dat eerst nog even doen voordat je reageert. Dan zie je dat jouw opmerking inderdaad niet passend is.
Bij ons valt het mee hoe vaak we deze opmerkingen horen. De mensen die ik het vertel, en dat zijn er niet zoveel, reageren over het algemeen wel begripvol. Maar er zijn er inderdaad ook nog genoeg die maar blijven zeggen dat we harder moeten zijn en meer moeten stimuleren/aandringen. Hoe dan? Inderdaad, Skik, een kind in groep 2 kan je nog in de auto tillen en over de drempel van de klas trekken, maar hoe doe je dat met een puber van bijna 16 die inmiddels groter is dan ik.
Bij ons is het tot nu toe ook vooral school en hulpverlening geweest die maar blijven zeggen dat zoon naar school moet en dat wij strenger moeten zijn. Inmiddels lijken zij ook in te zien dat het echt niet zo werkt.
Skik, als ik jouw verhaal lees zie ik dat wij nog zoveel beter af zijn dan jullie. Zo verdrietig om te lezen dat jouw dochter alleen maar op haar kamer zit, bijna niet praat, mager wordt en 's nachts rondspookt en dat niemand haar meer kan bereiken. Dat alles doet zoon dus niet en daar ben ik dan weer heel blij mee. Zoon heeft bij zijn hulpverlener ook aangegeven dat hij thuis alles oké vindt. Dat is fijn om te horen. Hij merkt dat wij hem begrijpen en vindt niet dat we hem teveel pushen.
En jouw verhaal maakt ook dat ik gesterkt wordt in mijn gevoel van nu om juist te stimuleren wat wel goed gaat. Daarom staan op de dagen dat zoon traint nu minder schooluren in onze planning, zodat hij in ieder geval naar de voetbaltraining gaat. Vanmiddag heb ik er ook weer van genoten om hem te zien voetballen.
Op dagen dat er teveel gevraagd wordt van hem zegt hij dat hij met voetbal wil stoppen, maar dat is dus helemaal niet wat hij wil. Hij wil dat er niet teveel van hem gevraagd wordt. Ook gaat hij nu alweer 2 dagen met plezier met mijn man mee naar het magazijn. Dus dat staat ook op zijn planning. En verder staat er in totaal 10 uur school op, met zelfs nog hier en daar een vraagteken. Dat is dus wat zoon aan kan op dit moment.
Tango
Kun je echt niets inzetten met dat werk bij vader? Werken en leren op niveau 1?
https://www.rocva.nl/MBO-onderwijs/Sectoren/Bouw-Infra-Onderhoud/Entree-Bouw-Infra zoiets bedoel ik.
Ik lees
nu magazijn: https://www.leijgraaf.nl/opleidingen/assistent-logistiek/#accept
Goed zo Tango
Andere ouders zouden het misschien belachelijk vinden als je schooluren beperkt zodat zoon 's avonds nog energie heeft om te voetballen, maar ik ben het in jullie geval roerend met je eens, samen sporten is ook zo belangrijk voor je zoon, anders valt er nog een belangrijk aspect weg.
skik
Dank je, Skik
Die had ik even nodig.
Ben zo boos op dit moment. Ik mailde naar school wat ons plan is voor de tijd tot het overleg. Kreeg zo'n stomme mail terug van de bovenbouwcoördinator. School is het niet eens en gaat de uren dat zoon er niet is melden bij Leerplicht. Nou ja, dat wisten we al hoor. Verder was er nog gedoe over het overleg. Dit zou staan op 22 september of 1 oktober. Wij hadden 1 oktober aangegeven omdat we 22 september beide met werkafspraken zitten. Nu begon die man opeens over dat wij de enige waren die niet konden 22 september en er op 1 oktober meerdere afmeldingen waren (wat in de gestuurde datumprikker niet terug was te zien, mevrouw van de leerplicht had daar nog niet gereageerd) of we dus maar 22 september wilden komen.
Ik keurig terug gereageerd dat we dit overwegen, maar eerst even alle reacties willen afwachten. Mailt de man me weer terug dat ik zijn mail in twijfel trek, dat hij de leerplichtambtenaar al telefonisch heeft gesproken en dat zij dus blijkbaar ook alleen de 22e kan. Tja, als hij dat dan meteen had gezegd.
Ik ga dus nu maar mijn werkafspraak de 22e verzetten en man gaat ook schuiven in zijn werktijden. Maar de toon waarop het gaat, pfff ik voel me totaal niet gesteund door deze man. Hij ging ook in het geheel niet in op wat ik had geschreven over hoe zoon zijn laatst gevolgde schooldag had ervaren. Op school wordt iedereen positief benaderd en gelijk behandeld zei hij.
Ik ben bijna geneigd zoon helemaal niet meer naar school te laten gaan, als het zo gaat. Doe ik niet hoor. Intussen ben ik me wel aan het inlezen in wat er hier in de regio zoal gedaan wordt voor thuiszitters. En vond ik dit: https://www.onderwijsopvangvoorziening.nl/
En de tips van Triva vind ik ook aantrekkelijk. Assistent Logistiek zie ik zoon inderdaad ook zeker wel doen. Ik weet alleen niet hoe het precies zit met leeftijd. Ik lees namelijk dat een Entree opleiding pas kan in het schooljaar nadat je 16 bent geworden. Zoon wordt eind van de maand 16, dus hoop niet dat hij nog een jaar moet wachten.
Rustig aan Tango
Je hoeft zo'n afspraak niet te maken. Als ook 1 oktober niet kan, dan moet er opnieuw gekeken worden wanneer men bij elkaar kan komen.
Echt, in tegenstelling tot wat men zit aan te dringen, er is geen haast. Je werkt netjes alles kalm af, er wordt nog genoeg gewacht in zo'n traject. Laat jij je niet opjagen.
Straks heb jij netjes samen met man je werk verzet en dan komen zij de afspraak afbellen. Doe niets om jezelf in de nesten te werken.
En zoek een advocaat. School meent het blijkbaar ze zijn niet meer in staat en bereid om mee te werken aan een oplossing.
Dus wat je nu ook doet kan tegen je gebruikt worden.
En frommel je zoon niet snel in een nieuwe opleiding. Leg het hem voor en kijk of hij er aan toe is. Het is namelijk ook wennen en een opgave om een nieuwe opleiding te gaan doen. Hoe goed het je ook uitkomt om gedoe met school en leerplicht te voorkomen.
Laat je niet gek maken. Neem je tijd en overweeg je volgende stappen. Dit is een bekende strategie om jou uit je evenwicht te krijgen.
Hulpverlening
Het welzijn van je zoon lijkt me nu even belangrijker. Hoe zit het met de hulpverlening? Zodra dat op de regel is kun je daar ook de schoolgang en eventuele alternatieven bespreken. Dan hoef je nu niet blind te gokken.
Tango
'Maar er zijn er inderdaad ook nog genoeg die maar blijven zeggen dat we harder moeten zijn en meer moeten stimuleren/aandringen. '
Dat bedoelde ik ook niet. Met een dochter die (slechts) hoogsensitief is, weet ik dat harder zijn en aandringen onzinnig is. Het ging me meer om het algemeen, dat onderwijs niet perse/altijd leuk hoeft te zijn om het te volgen. Maar dat is in jullie situatie misschien een gepasseerd station.
Ik lees mee
Hallo Tango,
Ik lees mee en wilde je even een hart onder de riem steken. Jullie doen het goed! Inderdaad, sport en sociale contacten staan los van school. Juist deze dingen wel doen als zoon dat wil. Blijf vriendelijk doch zakelijk en laat je niet gek maken, wat Annej ook zegt. Ik vind de adviezen van Annej op dit gebied zo waardevol. Ook goed dat je kijkt naar alternatieven en bespreek die met zoon.
Heel veel sterkte en ik hoop dat het snel beter gaat met je zoon!
Tango en update hier
Ik lees alles wat je schrijft, maar ik heb helemaal niks zinnigs toe te voegen.
Ik ben het wel eens met Skik dat buitenschoolse dingen minstens zo waardevol kunnen zijn.
Het lukt me hier zelf ook niet om mijn kind naar school te krijgen, maar hij (ja, dat is een verandering) is dit weekend wel weggeweest via Young&Out, ik vermoed dat er via die weg een opening kan komen naar school, want de organisator werkt op zijn school en er waren meer kinderen van zijn school. Als er maar een heel klein beetje een link gemaakt kan worden in zijn hoofd dat school ook leuke kanten heeft en niet alleen reden is voor angst.
Het ergste is dat hij wel wil, maar school zegt dat hij alleen in de pauze naar huis mag en niet op andere tijden.
Dus gaat hij niet.
De mensen van FACT zeggen, blijf herhalen dat je wilt dat hij naar school gaat, maak hem elke ochtend wakker, maar geen dwang en geen strijd.
Dus staan wij elke ochtend aan zijn bed dat het tijd is om naar school te gaan. Hij vraagt of hij nog steeds tot de pauze moet blijven, wij zeggen ja, hij zegt dat hij dan niet gaat.
Iedere ochtend weer...
Verder lukt het degene die contact zou moeten maken met ons kind niet om daadwerkelijk contact te krijgen. Daar was ik al bang voor, maar nee, deze persoon had echt veel ervaring met jongeren en die wist precies hoe die dat moest aanpakken.
Wel een heel herkenbaar beeld, al 15 jaar onderschatten mensen hoe koppig mijn kind is.
Misdreavus
Het ergste is dat hij wel wil, maar school zegt dat hij alleen in de pauze naar huis mag en niet op andere tijden.
Dus gaat hij niet.
Oh, wat erg. Wie is er hier nou koppig, vraag ik me dan af... Zou het echt zo simpel op te lossen zijn? Als jij nou eens tegen je zoon zegt dat hij gewoon naar huis mag als hij het niet meer ziet zitten? Geef hem de regie (terug). Met school strijk jij de plooien wel weer glad, toch? Stel anders een experiment voor? Lijkt me dat school ook graag wil dat hij naar school gaat? Toen mijn zoon over moest stappen naar speciaal onderwijs (na overspannenheid en een diagnose ASS) stak school het echt heel erg laagdrempelig in. Zij wilden dat hij zich welkom voelde en zich thuis ging voelen. Dat was het doel. En wat zoon daarvoor moest doen was alleen elke dag naar school komen en zich melden bij zijn mentor. Als hij dat al genoeg vond voor een dag was dat prima. Juist die vrijheid en dat vertrouwen dat hij kreeg zorgden ervoor dat hij dat eigenlijk helemaal niet nodig had. Het ging vrijwel direct goed. Nu snap ik dat jouw zoon van verder weg komt, maar zo'n positieve benadering werkt volgens mij altijd veel beter dan iets af (proberen) te dwingen...
Pennestreek
Wat fijn dat school voor jou zoon zo'n mooie oplossing had. Ik ga jouw ervaring zeker meenemen in mijn overleg met school.
Ik krijg een beetje het idee dat school hier vindt dat ze al op zoveel fronten tegemoet komen aan mijn zoon dat ze hier hun poot stijf willen houden en dat werkt dus averechts, ik vind het heel jammer. Ik snap het ook niet, want hij mag wel de klas verlaten als hij het niet meer trekt, maar mag dan niet naar huis. Ik kan me niet voorstellen dat naar huis gaan meer stoort dan de klas verlaten. Het blijft voor de klas een kind dat opstaat en de lokaal verlaat.
Weet je, het is geen moment in hem of ons opgekomen dat hij gewoon weg zou kunnen gaan, dat ga ik eens even laten bezinken. Ik wil ook niet nu al meteen het fragiele contact met school onder druk zetten. Er is dit jaar een nieuwe ib-er die volgens mij vindt dat er vorig jaar niet voldoende is gedaan om zoon weer naar school te krijgen en vanuit school is er inderdaad niks gedaan en die er nu meteen stevig in duikt.
Over 2 weken staat er weer een groot overleg op de planning, met de ib-er, 2 mensen vanuit de hulpverlening, de lpa, wij ouders en de psycholoog waar zoon eerst kwam. Ik ben blij dat die laatste ook komt, want dat is, buiten ons natuurlijk, de enige die echt met ons kind heeft gesproken en die iets zinnigs kan zeggen over hoe hij is.
