Thuiszittersdraadje

Even vast kort

Was eigenlijk alleen van plan om nog snel even te lezen, maar wil toch nog even snel reageren.

Hier een zoon van 15 die op ongeveer 4 weken na al 2 jaar thuis zit. Twee jaar geleden een schooltrauma opgelopen. Advies rust nemen en vervolgens reïntegreren op een andere school. Helaas geen school beschikbaar, waardoor hij 5 maanden thuis zat. Nieuwe school gevonden, maar van 0 naar 100% (waar volwassenen langzaam kunnen opbouwen is dat op scholen minder handig) bleek veel te veel te zijn, waardoor zoon na een paar weken volledig instortte. Het onderwerp school is daarna lang zo gevoelig geweest, dat we het woord bijna niet konden noemen.

Rust in zoon is nu meer teruggekeerd en samen met mij pakt hij nu langzaam maar zeker dingen weer op. Echt nog mondjesmaat, maar wel met het streven dat ie volgend jaar in een aantal vakken examen doet. Heb nog maar niet expliciet benoemd dat die examens niet thuis kunnen, ben nu vooral blij dat ie weer leert.

Hier helaas verder ook weinig sociale contacten. Voetbal was ie net daarvoor mee gestopt.

En wat ik nu in andere topics lees, dat je opeens hele dagen je kinderen om je heen hebt, heb ik met hem heel erg aan moeten wennen. Ga normaal soms gewoon bewust even naar de bios ofzo, om even vrij te hebben. Gelukkig is de ergste onrust er het laatste jaar wel af.

Niet helemaal vergelijkbaar

Dus misschien is mijn bijdrage ongepast (in dat geval excuses). Mijn eindexamenleerling is hoogsensitief en extreem faalangstig. Ze is officieel geen thuiszitter, al is ze wel vaak (minstens 1 keer per maand) een paar dagen ziek thuis omdat het haar allemaal te veel is. Nu, met de scholen gesloten, verheugt ze zich op haar eindexamen. Ze hoopt dat ze thuis in alle rust kan leren, zonder al haar energie te moeten verbruiken om de schooldag door te komen.

Ik wist natuurlijk wel dat het haar veel energie kostte, maar van deze opluchting was ik toch even stil.

hier

ook een eindexamenleerling. De angsten bouwden zich steeds verder op, ondanks onze pogingen daar wat aan te doen, en in juni viel ze uit. Met veel moeite krijg ik haar naar de SE's en ze was dolblij toen de SE's van deze week uitvielen. Het leren gaat redelijk, ze vindt het allemaal saai en vlucht liever in hobby's. Vandaag ga ik proberen haar aan wiskunde te krijgen, dat gaat nog een hele klus worden.

Toch wel ironisch dat ik 2 weken geleden nog probeerde iets van het PTA af te krijgen om haar niet al te vaak ziek van ellende naar school te hoeven brengen, terwijl nu dat hele PTA waarschijnlijk een aanfluiting wordt. Ik heb wel mijn zin gekregen, maar had dat liever op een andere manier gehad.

Vraagje

Hier een totaal andere situatie, maar mijn 1e jaars MBO-leerling weigert om nog naar het MBO te gaan. Is wel een soort van IADH-leerling, al jaren gedoe mee qua school, vorig jaar toch glansrijk geslaagd voor TL.
Hij is nu (vooralsnog zonder toestemming LPA) begonnen met LOI-havo.
Ik vroeg me af, is het volgen van zo'n soort opleiding voor sommige thuiszitters wellicht een optie? De opleidingen TL/havo/vwo zijn erkend, dus mogelijk mag dit van de LPA?

AnneJ

Nog 3 maanden dan is ie 18! 🎂
Thuisstudie is voor hem een soort paradijs. Geen tijd meer verdoen met in klassen hangen. Eigen tempo. Bovendien kan hij nu direct beginnen. LPA leek overigens welwillend, maar nog geen reactie gehad vermoedelijk door coronacrisis.

Ik vroeg me nu vooral af of dit niet voor veel jongeren een optie kan zijn. Helaas wel zelf dw portemonee trekken, er is maar gedeeltelijke tegemoetkoming in de kosten.

Meldt zich

Ah, het thuiszittersdraadje. Mijn kind (16) zit sinds eind vorig schooljaar thuis. Op de vorige school, een vso-school, heeft ze ook een half jaar thuisgezeten. In de herfstvakantie is de crisisGGZ er aan te pas gekomen omdat ze helemaal niet meer uit bed wilde komen en niet praatte, alleen maar glazig naar de muur staarde. Gedurende zes weken IBT, intensieve thuis begeleiding, ging het iets beter. Er was een signaleringsplan opgesteld en een activiteitenplan, waar ze zich met mate aan hield. Elke dag even een wandelingetje buiten, elke dag een andere activiteit zoals eten koken o.i.d. Daarna is er overgegaan op 2x per week begeleiding aan huis. Later was het de bedoeling dat ze naar de locatie ging. Ze is daar twee keer op de fiets heen gegaan maar daarna lukte het niet meer. De hulpverleners kwamen weer aan huis, maar soms deed ze de deur niet open. Het laatste beetje contact dat we met kind hadden, dat ze 's avonds aan tafel kwam eten, verdween ook. Ze zat altijd al met koptelefoon op zwijgend te eten en stond op van tafel zonder wat te zeggen, maar toen kwam ze alleen haar bord pakken om mee naar boven te nemen. Ook kreeg ik alleen maar een boze blik als ik bij thuiskomst gedag zei. Toen was is alle hoop wel een beetje kwijt, want het ging alleen maar slechter. Inmiddels is de medicatie opgehoogd en gaat het langzaamaan ietsje beter. Ze eet weer aan tafel en neemt zowaar deel aan het gesprek. Geen idee waar dit op lange termijn heen moet. Soms maken we er maar een grapje over: "hoe vertellen we X dat de school sluit en ze binnen moet blijven"

Fijn dat hier meer mensen zijn met thuiszitters, want IRL ken ik ze niet.

skik

en hier ben ik ook

Na een probleemloze basisschoolperiode, is mijn dochter naar een reguliere vo school gegaan. Zelf gekozen, ze had er zo'n zin in.
Rond maart ging het mis, overprikkeld bleek uiteindelijk, en na de meivakantie is ze thuis komen te zitten. Staat er zo mooi in 1 zin, maar er is veel drama aan te pas gekomen hier in huis.
Er is toen al vrij snel besloten dat ze naar de mytylschool zou gaan.

Daar ging het in eerste instantie goed, maar naarmate het jaar vorderde ging het langszaam weer minder goed. Weigerde ze vaker naar school te gaan. En dan zou je denken dat je als ouder gewoon zegt dat ze moet gaan en dat ze dat dan doet, maar in de praktijk begon zij met nee zeggen en hoe harder wij pushten, hoe harder zij ging huilen, tot hysterisch krijsen toe. Dan was iedereen overstuur en ging ze alsnog niet naar school.
Ze bleek toen ook te automutileren en sprak over zelfmoord. Het automutileren doet ze helaas nog steeds, over zelfmoord heeft ze het niet meer.
Ik heb berichten gelezen die ze naar vrienden had gestuurd waar ze sprak over anorexia. Hoe het daarmee zit weet ik niet.
Ze is wel overgegaan naar de 2e en daar ging het al in de eerste week mis.
Ondertussen was er contact met de revalidatiearts, met een psycholoog, een speltherapeut, maar ze stoot iedereen af die te dicht bij komt.
Eind van de maand hebben we, mits het doorgaat, een intakegesprek met een multidisciplinair team. Ze weet het zelf nog niet.

Ik weet oprecht niet hoe dit ooit nog goed moet komen. Soms is ze ineens ontzettend gezellig, maar wel op haar initiatief, op andere momenten krijg ik alleen een boze blik als ik "hoi" tegen haar durf te zeggen en gaat ze naar haar kamer zonder iets te zeggen.

We zouden eigenlijk iets met een ritme moeten, maar we zijn eigenlijk alleen bezig met proberen de boel hier enigszins leefbaar te houden en zelf te blijven functioneren. Ze gaat op een gegeven moment naar bed, maar ze slaapt niet, zegt ze. Ik kan haar ook niet de hele dag wakker houden, dan zou ik de hele dag moeten controleren of ze niet naar bed gaat, maar ik moet ook nog werken en andere dingen doen. Ze eet al lang niet meer bij ons aan tafel, maar gezien het anorexia ding, ben ik blij als ze überhaupt eet, dus als haar eten mee naar boven nemen betekent dat ze in ieder geval eet, dan eet ze maar boven.

Ik ken irl ook niemand met een thuiszitter. Ik heb 1 vriendin die ook een "moeilijk" kind heeft, dus die snapt in ieder geval iets van de dynamiek.

Fijn!

Heel fijn deze herkenning. Ook ik ken irl geen mensen met kinderen die thuis zitten. Wel mensen die het begrijpen hoor, maar deze herkenning is wel heel prettig.
Misdreavus, wat was de reden dat jouw dochter naar een mytylschool ging? Heeft zij ook een lichamelijke beperking?
Jouw verhaal lijkt op dat van mijn zoon. Ook een schoolwissel en aanvankelijk verbetering maar geleidelijk aan ging het weer slechter. Zoon hier geeft zelf aan dat er teveel van hem gevraagd wordt. School, huiswerk, voetbal alles bij elkaar is teveel voor hem. Dit merkten we ook echt bij hem. Op het moment dat we gezegd hadden dat hij niet meer naar school zou gaan, was er weer ruimte voor de voetbaltrainingen en ging hij gewoon weer 2 keer per week. Helaas lag daarna alles plat natuurlijk.
Skik, jouw verhaal is echt heel heftig. Zo ver is zoon niet geweest. Maar in bed blijven liggen herken ik wel. Zoon lag dan alleen maar te slapen en te gamen. 's Nachts sliep hij ook slecht doordat hij overdag zo weinig deed. Dat lijkt nu weer iets beter te gaan. Maar je merkt dat als hij maar enigszins het idee heeft dat iemand iets van hem verwacht het mis gaat. Afgelopen maandag zou hij starten met een 'veerkracht' training voor kinderen die weinig tot niet naar school gaan. Hij werd al misselijk wakker. Toen ik zei dat de training niet doorging omdat vanwege Corona het kantoor gesloten was, was de misselijkheid heel snel over en ging hij gewoon eten en over tot de orde van de dag.
Thuis hebben we nauwelijks problemen met hem. Hij houdt zich aan zijn schema van schoolwerk, taakjes in huis doen en even naar buiten gaan.
Wat we nu wel merken nu alle scholen dicht zijn is dat er weer van alles op hem afkomt. Er worden tig mails met opdrachten en huiswerk gestuurd. Hij wordt hierin gewoon weer meegenomen als 1 van de leerlingen uit de klas. Gisteren kreeg hij 2 opdrachten: schema maken voor het schoolwerk en andere taken en een sollicitatiebrief schrijven. Dat laatste zorgde al voor stress. Ik heb dus samen met hem een mail gestuurd om hem hiermee op weg te helpen, want blijkbaar hadden ze hier op school al een voorbereiding voor gehad. Gelukkig stuurde de coach deze, maar alsnog vind ik het een lastige opdracht voor hem en ben ik bang dat het teveel is voor hem.
Het schema hebben we gestuurd naar de coach. Maar niet het schema dat school voorstelde: 8 uur opstaan en ontbijten, 2 periodes per dag aan schoolwerk en daarnaast nog taken in huis. Bij zoon staat er 10 uur opstaan (zoals in het schema van zijn begeleider ook stond) 1 keer schoolwerk en 1 keer werken aan zijn opdrachten vanuit de hulpverlening. En verder wat klusjes thuis en naar buiten gaan. Ben heel benieuwd naar de reactie van school.
En o ja, wat ik dan weer wel bijzonder vind is dat wij vorige week in een gesprek op school vroegen naar huiswerk voor andere vakken dan Nederlands, Engels en rekenen en toen gezegd werd dat dat niet kon, kan er nu ineens huiswerk komen voor Burgerschap en diverse praktijkvakken. Beetje raar eigenlijk dat daar eerst een Coronavirus voor langs moet komen. Ik zag toevallig een artikel in de Volkskrant hierover. Dat er nu ineens wel veel meer digitaal onderwijs mogelijk is, terwijl dat er voor thuiszitters altijd maar minimaal was. Ik kon het artikel zelf niet lezen, maar als iemand het heeft: ik houd me aanbevolen.

Tango

Mijn dochter heeft inderdaad ook een lichamelijke beperking, daarom was de keuze voor de mytylschool een heel logische.

Kanjers

Ik heb geen thuiszitter, dus ik heb in die zin niets te zoeken in jullie draadje, maar ik wil jullie toch graag een hart onder de riem steken. Ik werk beroepshalve oa met thuiszitters en ik weet, zie hoe complex het is. het constant moeten vechten tegen angst, tegen het schoolsysteem, je eigen gedachten en meer. De juiste hulp die er niet is, moeizaam tot stand komt of maar mondjesmaat lijkt te helpen. Het zijn er meer dan je denkt en er is zo weinig voor nog. Jullie zijn als ouders zo belangrijk!! Kanjers zijn jullie, ouders en kids!

Heel veel sterkte! Ik hoop dat jullie deze periode goed doorkomen!

Marit

Dank je Marit

Hier ook 9 maanden een thuiszitter. Net na de voorjaarsvakantie is hij weer voor het eerst een paar uurtjes naar school geweest en wilde hij weer gaan opbouwen. Dan gaat nu dus even niet lukken.

Op Facebook is een vrij actieve besloten groep ‘Platform voor ouders van thuiszitters in het voortgezet onderwijs’ voor degene die meer herkenning of info zoeken (er is er ook 1 voor basis onderwijs).

Hier in de stad al 2 keer thuiszitters café geweest voor ouders van thuiszitters.

Er zijn er zoveel ......

@Tango: Artikel Volkskrant

De column van Harriet Duurvoort in de Volkskrant was mij ook opgevallen.
Ik heb de tekst voor je gekopieerd.

Vici (ook moeder van een deeltijd-thuiszitter)

Column Harriët Duurvoort
Opeens kan het wel, online-onderwijs voor thuiszitters

Ik ben, zoals wij allen nu, een bang schaapje. Ik werk aan mijn bereidheid ziek te worden, want onze herder vertelde kalm dat wij daar op moeten rekenen, om kudde-immuniteit te bereiken. Ik poog mijn heil te vinden in vitaminepillen, bergen fruit en schietgebedjes vol onbeantwoorde vragen. Blijft het, o hemel, bij milde klachten? Want ik zal toch niet ook aan de beademing moeten? En, in het ergste geval, wie zorgt er dan voor mijn kleine? Hoe gaat het met onze dierbaren met een kwetsbare gezondheid? Op dit moment loop ik ook wat te kuchen en te snotteren. Mocht dit het coronavirus voor mij zijn dan voel ik mij bijzonder bevoorrecht. Maar hoe kan ik weten of dat echt zo is, als ik mij niet kan laten testen? Of ik dan weer veilig op bezoek kan bij mijn moeder?. . . . . . . . .

‘Hysterica!’, werd mij op Twitter toegebeten. Toegegeven, een bul in de virologie moet ik u schuldig blijven. Maar probeer de angst maar eens te beteugelen als je toch het nieuws wil volgen en verslaafd bent aan sociale media. De ene verschrikking na de andere. Kinderbranie in tijden van corona: snotjochies die schaterlachend hamsterhorden ¬aanhoesten in de supermarkt.

Rutte had mij na zijn mooie toespraak gerustgesteld. Tot ik het advies van de WHO weer las. Kudde-immuniteit is een riskante aanpak. Schaapachtig, zogezegd. Beter is toch een lockdown: iedereen huis¬arrest. En testing, testing, testing. Terwijl, zoals we weten, de Nederlandse benadering wat dit betreft ‘nee, nee, nee’ is. Omdat er vanaf het begin, of we nu het vierde rijkste land ter wereld zijn of niet, al te weinig coronatests voorhanden waren. En we ¬eveneens, terwijl het coronavirus al een maand door China raasde, na¬lieten, better safe than sorry, tenminste mondkapjes voor zorgpersoneel te hamsteren toen het nog kon.

Het andere drama: veel mensen verliezen alles. Plotseling zitten we in een bodemloze recessie. In een cultuur waarin alles draait om materieel succes is dit een van de meest fatale psychologische klappen die je aan mensen, en een samenleving, kunt uitdelen.

Toch wil ik, hoe geforceerd ook, pogen een laatje optimisme open te trekken. Laten we aan de slag gaan met het zelfhulpboekcliché dat je de laatste dagen vaker hoort: het ¬Chinese karakter voor ‘crisis’ is hetzelfde als voor ‘kans’. Nu onze wereld volkomen uit het lood is geslagen, is het opbeurend eens naar die kansen te kijken.
Een kans in deze crisis is dat men beseft dat solidariteit en compassie, als het er op aankomt, misschien wel belangrijkere waarden zijn dan materieel succes – en dat is in onze cultuur een psychologische omslag. De hernieuwde waardering voor zorgpersoneel is een verworvenheid.

Daarnaast: onze nieuwe verwantschap. Er is steeds minder sprake van wij en zij. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Allerlei zaken die ¬velen vanzelfsprekend aannamen, zoals gezond zijn, financiële zekerheid, vrijheid, een lente om buiten van te genieten, zijn plotseling verdwenen. The end of the world as we know it.
De coronacrisis dwingt tot veerkracht en overgave. Het leven is kwetsbaar. Geluk zit in het kleine ¬alledaagse, laten we daar weer dankbaar voor zijn. Laten we de dagen bewust plukken, al is het op het balkon. En skype je kwetsbare dierbaren zoveel mogelijk. Op een groot scherm. Dan ben je toch een beetje dichtbij.

Ook in meer praktische zin dwingt de coronacrisis ons tot radicaal omdenken, tot vindingrijkheid en creativiteit. Laten we het meer thuiswerken vasthouden, ook na de crisis. De winst is: minder files, minder CO2-uitstoot. En het is beter voor mensen die werk en zorgtaken moeten combineren. Natuurlijk is het wennen. Ontbijten in alle rust, ontspannen de laptop openklappen, zelfs als aan de keukentafel geen collega zit maar uw kind, dat inlogt op school. Wordt u vaak afgeleid? Uiteraard. Maar soms even een vraag over huiswerk beantwoorden, is een -bevredigender tijdverdrijf dan in de file staan.

Nog een verworvenheid: binnen twee dagen lukt opeens ook wat ¬passend onderwijs al die jaren niet voor elkaar kreeg: online-onderwijs voor thuiszitters. Het is nu nog passen en meten, maar erg belangrijk. Het is een geweldig instrument dat een bijdrage kan leveren aan de thuiszittersproblematiek.
Als we straks als een feniks uit de as willen herrijzen, is het nuttig ook de lichtpuntjes van deze crisis te zien. Sterkte. Vergeet nooit: what doesn’t kill you makes you stronger.

Herkenning

Fijn dit draadje. Hier dochter van 17 die sinds november volledig thuis zit. En daarvoor ook al zeker een jaar onregelmatig naar school ging.
Eigenlijk sinds overgang naar VO is het moeizaam. Ze heeft vorig jaar diagnose ASS gekregen. Ik ken irl ook niemand met thuiszitters.
Kind wordt nu heel onrustig dat andere 2 kinderen thuis zijn en schoolwerk doen. We hadden net een beetje een ritme en nu trekt ze zich weer terug.

Lichtpuntje

Dochter is over uit Engeland en daar kan thuiszitter het goed mee vinden. Ze hebben zonet zelfs even in de tuin in het zonnetje gezeten en zitten nu gezellig te babbelen, heerlijk!

skik

Opleving

Thuiszitter gaat best lekker deze week. As we speak is ze naar buiten (gasp!) om een usb stick te kopen. Ze is sinds januari niet meer echt de deur uitgeweest, dus best bijzonder. In huis is ze ook communicatiever, geen ontwijkende norse blikken en stilzwijgen maar af en toe een praatje en meestal wel (even) aan tafel eten. Vanavond gaan we samen sushi maken!

Of het nou is omdat we nu met zijn vijven de hele dag thuis zijn, of dat de therapie waar ze best een hekel aan heeft stilligt, of dat de medicijnen weer op de nodige spiegel zitten of dat social distancing de norm is inmiddels weet ik niet, maar het is echt fijn zo.

skik

ja, misschien

is de druk er een beetje af. Zelfs als je zelf niks zegt, kijkt de hele maatschappij zo naar je van: jij zit thuis, dat hoort niet. En nu hoort het dus juist wel. Wat heerlijk voor je, skik! Vasthouden dat contact.

Hier is het allemaal thuis zijn (behalve de dokter natuurlijk) zeker een factor, ze vond hele dagen alleen zijn niet fijn. En iedereen raakt wat meer op elkaar ingespeeld. Zes man dag en nacht in een rijtjeshuis, dan moet je soepel zijn, praten en goede gewoontes ontwikkelen.

Helaas maakt ze zich wel zorgen om haar vader die wel op pad moet, dat snap ik want dat doe ik ook.

Therapie

De therapie ligt hier niet stil maar verloopt allemaal digitaal. Iets waar zoon dan ook weer niets mee heeft. In een online training vragen over zichzelf beantwoorden, is echt nog een hele stap te ver voor hem. Morgen gaan we videobellen met zijn psycholoog, kijken of dat beter gaat, maar ook dat kostte heel wat overredingskracht. Zoon wil dat ik erbij zit, wat ik ook heb toegezegd, ik ga gewoon in dezelfde kamer zitten werken en kan zo op de achtergrond aanwezig zijn. We starten het gesprek samen.

Intussen zakt zoon steeds meer weg in het niets doen. Af en toe heeft hij een goede dag, afgelopen vrijdag kwam hij bijvoorbeeld redelijk op tijd (10.00 u) zijn bed uit en heeft met allerlei taken in huis geholpen. Gisteren bleef hij weer lang liggen en kwam er niets uit zijn handen.
Vrijdag heb ik samen met hem ook al het schoolwerk uitgezocht, want hij werd overladen met mailtjes over dingen die niet ingeleverd waren etc. Heel vervelend, want daar wordt hij alleen maar minder gemotiveerd van. We hebben even een mail gestuurd naar de docenten om uit te leggen waarom sommige dingen niet gelukt waren, ben benieuwd wat daar de reactie op is. Zoon heeft ook veel begeleiding nodig bij een aantal van deze opdrachten, iets wat ik hem afgelopen week niet kon geven omdat ik zelf heel druk was met werk.
Zoon zegt zelf dat hij absoluut voorlopig nog niet naar school terug wil, dit wordt echt nog wel een lang traject vrees ik. Sporten mist hij wel, school absoluut niet. En eigenlijk vindt hij het allemaal wel prima zo, nu iedereen thuis zit.

intake uitgesteld

Waar we al bang voor waren, de intake die voor volgende week op de planning stond is uitgesteld. Over een paar weken nemen ze contact op, in de hoop dat ze dan een nieuwe afspraak in kunnen plannen.
Terug in wachtstand maar weer
En natuurlijk begrijp ik het, maar puur voor ons eigen gezin is dit wel een behoorlijke tegenvaller.

Misdreavus

Bij wat voor instantie hadden jullie een intake? Balen hoor dat het niet doorgaat. Hier hadden we gelukkig net de intake gehad maar ligt het vervolg weer aardig stil omdat er geen afspraken gemaakt kunnen worden, alleen digitaal. Kunnen ze bij jullie geen telefonische intake doen o.i.d?

Tango

Het is het FACT van een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking (dat heeft mijn dochter niet, maar dit leek de revalidatiearts en de psycholoog toch de beste optie voor mijn dochter)

De intake was met dochter en mijn man en mij en 2 mensen van de instelling, dat maakt telefonische intake wel lastig.

Intake

Nee, ideaal is het niet. Maar via beeldbellen lukt er veel hoor. En als het allemaal nog lang gaat duren is iets beter dan niets misschien. Maar dat is hier ook nog de vraag hoor. De hulpverlening staat op een laag pitje en ik zie ook geen vooruitgang en geen motivatie bij zoon vooral. Laagdrempelig via de mail vindt hij nog wel best, maar beeldbellen is al een lastige drempel. Toch gaan we het proberen vandaag.

Bijzonder dat jouw dochter naar een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking gaat en geen beperking heeft. Wat is de gedachte hierachter? Voor onze zoon zou het mogelijk wel passend zijn, ik merk namelijk dat door zijn lagere IQ de meeste opdrachten die hij krijgt voor hem best lastig zijn.

Geholpen worden

Vandaag zou zoon een afspraak hebben met zijn hulpverlener. Vanwege het corona gebeuren verliep alles tot nu toe via de mail, maar dat schoot natuurlijk niet op. Beeldbellen of gewoon bellen wilde zoon niet. Hij kreeg toen de keuze uit doorgaan via de mail, zelf iets bedenken of een live afspraak. Zoon koos voor het laatste. Vanmorgen had hij dus de afspraak, maar hij weigerde te gaan. Het is te moeilijk voor hem lijkt het, hij wil niet praten, hij wil niet geholpen worden lijkt het. Maar wat dan? Ik weet echt niet meer hoe we verder komen.

Oh Tango

Zo ontzettend herkenbaar dit en wat is het moeilijk, hè.
Ik heb wel eens huilend een afspraak bij een therapeut afgezegd omdat ik niet meer wist hoe we verder moeten als mijn dochter alle hulp weigert.
En als enige reden krijg ik dan dat ze er geen goed gevoel bij heeft.
En ik geloof dat het onmacht is en geen onwil, maar we kunnen niet in de huidige situatie blijven hangen en ik vrees voor het moment dat er mensen (school, lpa, zorgverleners?) moeilijk gaan doen. Er heeft iemand zelfs al een keer voorzichtig geopperd dat dochter misschien beter tijdelijk ergens anders kon gaan wonen om zo weer in een structuur te komen, waar wij als ouders haar waarschijnlijk niet meer in zouden kunnen krijgen.
Ik denk dat mijn dochter wel geholpen wil worden, of eigenlijk, ik geloof dat ze wil dat haar problemen opgelost zijn, maar de weg daar naartoe is moeilijk en eng en dat wil ze niet. De eerste paar gesprekken met een therapeut gaan altijd best aardig, maar na een keer of 3 gaan ze wat dieper graven en dan haakt ze af.

Ik zie nu dat ik je ook geen antwoord heb gegeven op je vorige vraag. Ik weet eigenlijk ook niet waarom mijn dochter is aangemeld bij die instelling, terwijl ze geen verstandelijke beperking heeft, maar het is niet zo dat ze helemaal geen beperking heeft, ze heeft een lichamelijke beperking door hersenbeschadiging en haar hersenen doen soms wel raar met informatie. Dingen worden verkeerd onthouden of helemaal niet. Ze vat soms dingen op zoals ze helemaal niet bedoelt zijn. Vliegt ze ineens uit de bocht omdat er iemand een heel normale opmerking maakte of vraag stelde.
Misschien was dat de achterliggende gedachte, het kan ook gewoon zijn dat er een kort lijntje was tussen het revalidatiecentrum en deze instelling.
Ik was vooral blij dat ze nog een optie hadden gevonden en ik heb geen vragen meer gesteld.

Same here

Dochter had al twee weken niet gereageerd op telefoontjes of appjes van de hulpverlening. De therapeute kwam gisteren dus toch maar bij ons thuis. Dochter heeft aangegeven niet op de hulp te zijn gesteld en er niet meer aan mee te werken, ze lost het zelf allemaal wel op zegt ze. In werkelijkheid lost ze niks op, ze ontwijkt alles. Maandag hebben wij video-overleg met het hulpverlenersteam. Schiet echt niet op zo.

skik

Moeilijk is het.

En fijn deze herkenning.
Zoon had dus echt zelf voor deze afspraak gekozen. Gisteravond zei hij ook echt nog dat hij zou gaan. En vanmorgen was het dus weer over. Eerst kwamen er allerlei smoezen, hij was verkouden, tja, gewoon allergie, dus pilletje gegeven. En uiteindelijk was het: ik wil niet praten, het helpt toch niet. Ik heb nog voorgesteld met hem mee te gaan, maar zelfs toen was hij niet vooruit te krijgen. Misschien helpt het als een volgende afspraak in de middag is, zoon is in de ochtend ook echt niet op zijn best.
De hulpverlener is een hele fijne rustige man, daar zit het probleem ook echt niet.
Toevallig belde de beste man, een kwartier voor de afspraak, zelf op. Om te vragen of er geen griepklachten waren. Nee, zei ik, maar ik heb een ander probleem, zoon wil niet komen. Hij ging eigenlijk heel makkelijk akkoord om dan maar weer via de mail verder te gaan. En ik stond inderdaad ook half te huilen. En oja, de hulpverlener wilde zoon ook wel even spreken, maar zoon drukte hem gewoon weg.
Achteraf kan zoon ook echt niet uitleggen waarom hij dan eerst die afspraak wil en dan toch weer niet. Het is allemaal heel moeilijk.

Ik heb nu wel de vraag gesteld of zoon misschien een andere vorm van therapie kan krijgen, iets van PMT of zo. Want hij wil echt niet praten, zegt hij. Ik ben benieuwd wat daar voor reactie op volgt.

Bij ons heeft van buitenaf nog nooit iemand gezegd dat zoon ergens ander moet gaan wonen. Man heeft het weleens geroepen, niet waar zoon bij was gelukkig. En soms denk ik het ook weleens. Maar vraag me af of het wat oplost, ik denk dat zoon dan nog veel ongelukkiger zou worden. Zonder zijn katten die hem zo dierbaar zijn en zonder mij. Want we kunnen af en toe botsen maar hij hangt daarnaast heel erg aan mij.

Herkenbaar Tango

Er is iets dat ze, vaak op het laatste moment, remt. Ze willen wel maar kunnen niet. Zo lastig te doorbreken. Ik zie dochter wel tot haar 22e op haar kamer rondhangen voordat ze ineens zelf besluit dat het genoeg is geweest en ineens iets gaat doen. Maar da's geen optie volgens de hulpverlening, ze gaat al sinds de 2e klas vo niet meer echt naar school, dan sta je echt jarenlang stil in je ontwikkeling. Maar ondertussen weet niemand, ook het hele leger hulpverleners, hoe haar te bereiken.

skik