Thuiszittersdraadje

Misdreavus

Jouw verhaal is zo herkenbaar. Alleen zitten jullie iets verder in het schuitje dan wij. Wij hebben nog steeds maar 1 hulpverlener die dus met name met zoon 'werkt' en hem dus ook een aantal keren naar school heeft gekregen. Maar eigenlijk voelt dat voor mij ook niet helemaal goed, want naar mijn idee gaat hij dan toch over de grens van zoon heen, als zoon daarnaast aangeeft uit het raam te willen klimmen, of zich gaat verstoppen. Of zie ik dat nu verkeerd?
Aan zelfmoord denken we zeker niet, zoon heeft weleens uitspraken gedaan in die richting, maar ik verwacht niet dat hij het doet. Het is gewoon echt paniek op zo'n moment en dan lijkt dat de enige uitweg. Als hij weer rustig is doet hij nooit zo'n uitspraak.
Wij krijgen vooral tips zoals begripvol reageren, maar wel zeggen dat hij naar school moet. Tja, van ons neemt hij het echt niet aan en dat is dus juist het stuk waar we hulp bij willen. Bij ons werd verder gezegd dat het gamen bij zoon een soort van veiligheid geeft en dat daaraan nu nog niet gewerkt wordt om dit echt te minderen. Dus geen wifi eraf o.i.d. Maar wat erachter het gamen en de angst zit dat weten we dus allemaal niet. Het meest zorgelijke vind ik dus nu dat hij helemaal geen leeftijdsgenoten ziet. Hij lijkt er zelf niet echt last van te hebben.
Misdreavus, ik zou echt zeggen tegen de therapeut dat je geen goed gevoel bij hem hebt hoor. Ik heb ook aangegeven dat we iemand anders willen om ons te begeleiden. De hulpverlener van zoon is voor zoon een prima vent, maar ik heb vooral het idee dat hij weinig uitvoert en niet echt luistert naar mijn verhaal.

Het appen vind ik ook herkenbaar. Zoon houdt helemaal niet van appen, hij reageert bijna nooit. Ik moet altijd aan hem vragen of hulpverlener nog iets heeft gestuurd. Dan reageert hij meestal wel. Hulpverlener weet dit nu inderdaad ook en appt ons ook de afspraken door die hij met zoon maakt. Kan handig zijn, want van de week hadden ze beide een verschillende tijd genoemd. En zoon is heel punctueel met tijden, dus dat was waarschijnlijk een actie van hem om onder de afspraak uit te komen...
Jouw dochter is wel nog depressiever dan zoon hier. Zoon doucht wel, kleed zich aan en is momenteel redelijk relaxed omdat hij niet naar school hoeft. Maar ook wij hebben weleens aan antidepressiva gedacht. Is destijds ook genoemd door de jeugdarts die zich af en toe in de hulpverlening mengt. Nog steeds zonder al teveel effect, maar het is wel een fijn mens om mijn verhaal bij te doen. Zij zegt vooral dat wij het heel goed doen en goed meewerken maar dat de hulpverlening aan zet is. Maar dat duurt dus lang...Ik snap zo goed dat jij er moe van wordt. Ik ben dat ook.

Tango en Misdreavus

Heftig die periode waarin jullie nu zitten, bij ons is het nu redelijk rustig met zoon nu duidelijk is waar hij na de zomervakantie heen gaat. Maar ik verwacht niet dat dat zonder slag of stoot gaat de eerste schooldagen.

Bij ons was de hulpverlening heel anders, wij zijn via de huisarts naar de jeugdgezondheidsdienst verwezen, binnen twee weken na het gesprek met de huisarts hadden we daar al een eerste afspraak. Alles buiten school om, school wist er wel van een heeft de afwezigheid van zoon ook gemeld bij de lpa, maar die heeft in de twee jaar dat het speelde maar één keer met ons gebeld, alleen om te vragen hoe het ging en of zij nog ergens mee kon helpen. Xxx

Zoon is na het tweede gesprek getest en dat bleek dat hij licht tot matig Ass heeft en daardoor angstig was, vooral om naar school te gaan. Ze hebben dat de therapieën die hij volgde ook op afgesteld. Eén van de therapeuten heeft hem ook op school begeleid, maar kon daar maar af en toe een uurtje zijn en dat was te weinig om zoon vaker op school te krijgen. School heeft er wel van alles aan gedaan om zoon op school te krijgen, maar niet gepusht en ook wij werden hierin niet gepusht. Wij hebben gesprekken gehad met een systeemtherapeut en die vond wel dat we iets strenger konden zijn, vind ik op zich ook wel, maar het werkt bij zoon meestal alleen maar averechts.

Assa

Wat jij schrijft is ook herkenbaar. Ik verwacht dat er bij zoon ook iets van autisme uit de onderzoeken gaat komen. Het wachten is alleen op de onderzoeken. De psychologe (onafhankelijk) is beschikbaar, maar moet ingekocht worden vanuit de gemeente en die willen weer liever een intern iemand. Centenkwestie dus. Er zou twee weken terug al over vergaderd worden, maar vanmorgen hoorde ik dat dit vrijdag pas gebeurt. Weer twee weken tijd verspild dus. Daar kan ik dan echt van balen.
Leerplicht doet bij ons ook niet moeilijk nu ze weten dat er een traject (niet) loopt. School dreigt wel regelmatig met de leerplicht, wat ik dan weer niet handig vind. Zij lijken het niet helemaal te begrijpen.
Over dat strenger zijn, dat vind ik dus ook lastig. Streng zijn en door blijven zetten werkt hier ook averechts en loopt meestal uit in een drama, weglopen van zoon etc.
Ik ben overigens op andere gebieden wel strenger geworden. Vanavond nog een gesprek over chocola eten. Dit doet zoon erg veel en graag. Ik heb gezegd dat ik het niet meer koop en als hij wil hebben hij zelf maar naar de winkel moet gaan. Hij vindt dit ook vervelend (naar de winkel gaan) maar ik heb niet het idee dat hij daar angstig voor is. En ik hoop dat hij dan de deur nog eens uit komt. Ook om bijvoorbeeld lege flessen in te leveren. Wil hij ook meestal niet doen. Wel als ik mee ga, maar ja dat is juist niet de bedoeling...

Ass

Ja, in D! ( havo en vwo zitten hier trouwens tm jaar 5 bij/ door elkaar in de klas, en al hebben we op papier idd alleen maar havo en vwo Leerlingen, tm klas 3 is overstappen vooral een administratief dingetje. Qua lesprogramma maakt het allemaal niet zo veel uit totdat er profielen gekozen worden...

Ingrid

Gemeente

Pennestreek, hier in de gemeente is dus 1 overkoepelend orgaan aangewezen voor jeugdhulpverlening, bestaande uit professionals van een aantal verschillende organisaties. Bij een hulpvraag wordt dus eerst binnen die organisaties gezocht. Daarnaast wordt wel met enkele externe, onafhankelijke therapeuten etc. samengewerkt maar dat kost natuurlijk extra geld als die worden ingezet en de gemeente/organisatie is erg op de centen.
Ik heb geen idee hoe het zit met een vrijgevestigde psycholoog. Dan moet je alles zelf betalen toch lijkt me? Dat vind ik wel een lastige, want is meestal erg prijzig.

Ppff

Sterkte jongens, zo moeilijk daar midden in te zitten!
Zelf terug kijkend en jullie berichten lezend bekruipt me steeds meer het gevoel dat onze kinderen gewoon enorm veel STRESS ervaren.
Als naar school gaan een ding is geworden (om welke reden dan ook) dan lijkt het me vrij logisch dat trekken, motiveren, dwingen, stimuleren etc etc op een bepaald moment enorm ontaarden in een grote angstige circel van oplopende stress.

Hoe dat te doorbreken weet ik echt niet, maar duidelijk wordt wel dat hv dat vaak dus ook niet weet.
Het zou zo mooi zijn als dat gecommuniceerd zou worden met ouders.
(maar wrs is dat onmogelijk want het blijft toch een idee fixe dat dit aan de ouders ligt.)

Ik zou dit ook graag hebben willen communiceren met zoon zelf, toen. Helaas wist ik dat toen zelf niet. Na een poos kwam hij wel zelf, helaas, tot die conclusie. Kinderen voelen denk ik goed aan dat de 'hulp' niet werkt. Helaas had ik een kind dat behalve heel koppig en autonoom ook heel graag mee wilde doen en zijn best deed want hij wilde het zo graag anders. Zo schrijnend.

Dat leed gaat nooit meer bij hem weg vrees ik.
Wel zie ik hem echt wel enorm groeien, maar dat kon hij echt pas toen de grote stressoren wegvielen. Helemaal stressvrij heb ik het natuurlijk niet kunnen krijgen. (alleen al niet omdat ik enorm gestrest was, alleen al door de dreiging van leerplicht etc)
Maar ik zou zo graag de tijd terugdraaien en veel eerder de grote stress hebben helpen wegnemen.

Als ik jou hoor Tango dan denk ik echt wat een zonde!!! (ik heb al eens aangegeven dat ik veel herkenning vind in jouw verhaal) Je zoon
gaat goed en graag naar werk van je man, fantastisch toch? Zo zonde om te blijven focussen op wat niet goed gaat, terwijl hij zo onder je neus laat zien welke richting hij zelf opgaat....
En ga alsjeblieft met hem mee, die flessen wegbrengen. Vertrouw je zoon alsjeblieft, hij weet heel goed wat hij nodig heeft!

Nog even

Ik ben erg negatief over hulpverlening en wil nog even benadrukken dat ik natuurlijk wel weet dat er ook hele goede hulpverleners zijn.
Maar het punt is wel dat je dit vantevoren vaak heel moeilijk in kunt schatten.
En dat je dus wel een fiks risico loopt, zeker met een kwetsbaar kind in een hele kwetsbare situatie.
Bij mijn zoon denk ik zeker dat hv schade heeft opgeleverd. Eer dat je daar achter bent is de schade soms al geleden.

En ppff ik kan me nog wel de ellenlange zoektochten herinneren naar goede hulp. Zelfs samen met een orthopedagoog die goed thuis was in de sociale kaart niets passend kunnen vinden, ik heb maanden intensief gezocht. In sommige regio's is het echt lastig.
(uiteindelijk vanuit onverwachte hoek wel goede hulp gekregen, maar dat was in een veel later stadium)

hier

is dochter naar een klein examenfeestje geweest! Het was alleen haar vaste groepje op school, dus ze kende iedereen goed en het was leuk.

Het behalen van het diploma heeft rust gebracht, geen geduw en getrek meer. Voor het eerst sinds een jaar was ze ergens zonder mij. En nu maar duimen dat ze vanaf hier de weg naar boven inzet.

Wat fijn

Tamar!
Geniet ervan!

Heerlijk!

Wat super voor jouw dochter, Tamar. Ik kan me zo goed voorstellen dat je daar heel blij van wordt.

Oja en die flessen

Want daar ging het ook nog over. Die heb ik zelf maar weggebracht. Het naar de winkel gaan laten we gewoon even zitten, dat lukt blijkbaar niet voor zoon. Voorheen ging dit wel, maar al die corona-maatregelen hebben hierin aardig roet in het eten gegooid.

Stage

Dochter hier heeft, in afwachting indertijd van een overstap naar het MBO, veel gehad aan een stage van 6 weken, 2 dagen per week. In de richting die haar interesseerde.

Ze kreeg daar ook succeservaringen waar zij, of ik, nu nog naar verwijst.

En een periode thuis zonder de druk om naar school te gaan kan ook schelen. Dan werkte ze thuis wel door aan haar schoolwerk.

En Tango, je hebt gelukkig heel veel tekst bij je zoon. Het kan zin hebben om dat op te schrijven en in een gesprek met de hulpverlening kun je dan checken of je alle argumenten hebt benoemd en of ze die hebben begrepen.

Hulp tegen angst

daar heeft dochter een goede psycholoog voor, en heel veel geduld. Aanbieden maar niet dwingen. Meestal is het nee, maar soms toch ineens ja. En met dat feestje kwam ze zelf. Maar het is iets van heel lange adem en ik besef dat ik makkelijk praten heb omdat ze nu een startkwalificatie heeft (volgens haar heb ik het gehaald, maar ze heeft toch echt zelf de toetsen gemaakt).

Gesprek

Vandaag een best wel fijn gesprek gehad met hulpverlener. Zoon was bij hun intern besproken met de vraag of aanvullend onderzoek nodig is (naar bijv. autisme, angststoornis). Hier was uitgekomen dat dit voor nu niet nodig is. De angst van zoon komt voor uit zijn lagere IQ (rond de 75) en dit uit zich deels in aan autisme gelijkend gedrag: vaste rituelen, angst voor nieuwe situaties etc. Het heeft alleen een iets andere oorzaak. We vonden het best een aannemelijk verhaal, herkennen zoon er ook zeker in. Verder onderzoek is zeker in de toekomst nog mogelijk als wij dit willen, maar voor nu laten we het even.
Uit het gesprek kwam heel duidelijk naar voren dat school aan zet is. Hulpverlener was het absoluut met ons eens dat school de dingen niet altijd handig aanpakt met zoon. Groepsstages in grote winkelbedrijven vond hij echt niet passend voor zoon, daar gaan we dus over in gesprek. En ook over het stuk dat het voor zoon allemaal duidelijk en behapbaar moet zijn, kleine stapjes, niet teveel in 1 keer.
Omdat het ons niet lukt om hier met school uit te komen, gaat de hulpverlener dit met school oppakken en organiseert een gesprek meteen aan het begin van het schooljaar. Daarnaast wil hij kijken of er iemand van school zoon kan ophalen. Dit aanbod was al aan ons gedaan door een betrokken orthopedagoog van school, maar werd toen door de bovenbouwcoördinator weer van tafel geveegd. Onbegrijpelijk, vond de hulpverlener.
Wij kregen de opdracht mee om op papier te zetten wie zoon is. Hulpverlener vond dat wij in het gesprek veel treffende dingen vertelde en wilde deze op papier hebben, zodat hij dit ook naar school over kan brengen. Verder werd heel duidelijk uit het gesprek dat wij het als ouders eigenlijk best goed doen, dat was namelijk ook uit zijn gesprek met zoon gekomen. Zoon vindt helemaal niet dat we teveel pushen, aan zijn hoofd zeuren etc. Hij is verder tevreden met hoe het thuis gaat, dat hij best veel alleen thuis is vindt hij prima. Alleen school vindt hij enorm lastig, dat is echt een drempel voor hem doordat alles nog zo nieuw en onbekend is.
Hulpverlener heeft ook uitgelegd hoe dit komt en eigenlijk zien wij dit ook wel. Zoon denkt veel te ver vooruit en ziet ongelooflijk veel beren op de weg. Belangrijk is dus bij het hier en nu te blijven en alles stap voor stap te doen: eerst aankleden, ontbijten, tanden poetsen, schoenen aan etc. En dan pas de stap naar school. Alles goed voorbereiden: wat als bijv. de brug open staat en je komt te laat etc.

En verder is zoon natuurlijk echt slachtoffer van de corona-maatregelen geweest, hij heeft de school niet leren kennen en andersom. Hopelijk kan er in het nieuwe schooljaar gewoon op school les gegeven blijven worden, anders wordt het pas echt lastig.

Tango

Ik ben erg benieuwd hoe het met je zoon gaat. Is er al iets opgestart aan hulpverlening?

eerste schooldag

Werd ik vanmorgen om half 10 wakker, bleek ik een appje te hebben van ergens 's nachts van mijn kind dat ik haar maar moest wekken en dan zou ze wel zien.
Dus ik snel wat spullen in haar tas gemikt, aangekleed en hup naar school. Gesprek met de ib-er. Daar ging het al bijna mis want in de klas mocht de hoodie niet op, maar mijn kind wilde die niet af, maar mocht die dag dan op.
Ik was amper thuis toen ik telefoon kreeg dat ik haar weer op kon halen. Teveel prikkels en helemaal niet blij.
De ib-er leverde haar bij de deur af en ik kreeg te horen dat we maar even moesten kijken op het rooster welk uur ze morgen kwam, maar dat was voor mijn kind duidelijk niet meer bespreekbaar en die liep gewoon meteen door naar buiten.
Een gesprek is vandaag in ieder geval niet meer mogelijk, dat weet ik zeker en morgen misschien ook wel niet.

Ik weet niet zo goed wat ik moet vinden, ik vind het knap dat ze de stap heeft gezet, maar vrees een beetje dat die ene stap vooruit, 3 stappen terug heeft opgeleverd.
Maar even afwachten wat het contact tussen FACT en school en ons gaat opleveren, dat staat zsm op de planning in ieder geval.

Tegelijk weet ik ook niet hoe ik het hier allemaal moet gaan regelen. Ik heb ook nog mijn werk, waar ik al ben als het kind op moet staan en naar school moet, hoe moet ze dan op school komen? Zelf fietsen is denk ik nog even te veel van het goede. Mijn moeder heeft haar in het verleden vaak gebracht, maar die wil dat eigenlijk nu niet in verband met corona.
Ik kan niet stoppen met werken, dan komen we financieel in de problemen, mijn werk kan niet op andere tijden. Mijn man werk dusdanig ver van huis dat het hem erg veel uren zou gaan kosten als hij het moet regelen.
Een kind dat thuiszit is allesbehalve wenselijk en ik wil ook heel graag dat ze weer naar school gaat, maar het gaf ons wel allemaal rust op praktisch vlak.

Misdreavus

'dat ik haar maar moest wekken en dan zou ze wel zien.'

Misschien is het goed om met haar te bespreken wát ze precies verwachtte (of hoopte) en wat er vervolgens gebeurde. Ze zal toch een beeld hebben gehad bij de dag, of bij de mate waarin zij de prikkels asn zou kunnen. Pas dan kun je kijken of je haar verwachtingen moet bijstellen en welke oplossingen er mogelijk zijn.

Hoe het hier gaat...

Zoon heeft af en toe een gesprekje met zijn hulpverlener. Wij hebben ook een gesprek gehad. Naar aanleiding daarvan hebben wij iets op papier gezet over hoe zoon in elkaar zit, wat hij nodig heeft op school/werk etc. Begin van het schooljaar gaat er een gesprek komen op school, o.a. over de stage. Hulpverlener vindt de groepsstages die deze school doet (o.a. in supermarkt, bouwmarkt) niet passend voor zoon. Het is veel te groot en massaal voor hem. Zoon heeft een specifieke stageplek nodig met de juiste begeleiding. Hier gaan we dus op insteken.
Verder komt er nog weinig uit. De laatste keer had zoon aangegeven dat hij 's morgens geen overzicht heeft over welke stappen hij moet doen voordat hij naar school gaat. Vond ik bijzonder, want hij kan dat prima. Maar misschien is het helpend om hem hierin te ondersteunen op momenten dat hij al spanning ervaart. Hulpverlener zou hier een plan voor maken, maar ik heb nog niets gezien dus gaan we zelf maar aan de slag deze week. Zoon start woensdag weer.

Afgelopen week had zoon best een goede week. Het eerste deel van de vakantie vond hij maar matig en was hij erg passief. Afgelopen week zijn we naar de stageplek van dochter geweest op een vakantiepark in België. Hij had het hier erg naar zijn zin. Veel, weliswaar met ons, getafeltennist, badmintonnen etc. En zelf met een voetbalactiviteit meegedaan van de animatie. Hij sliep ook goed, in de tent die we gehuurd hadden. Prima dagen dus.
Eerder in de vakantie zaten we in een alleenstaand huisje en dat was dus toch minder geschikt. In de weken dat we thuis waren ging het ook wisselend. Vaak ging hij met mijn man mee werken, soms ineens niet. Hetzelfde gold voor de voetbaltraining. Hij is 2 keer geweest en de 3e keer ging hij opeens weer niet. Zo lastig soms.

Ik ben heel benieuwd hoe het gaat als hij komende week weer start met school. Ik heb het gevoel dat we er nog lang niet zijn.

Leerplicht

Misdreavus, wel super dat jouw kind in ieder geval nog ging. Maar wel heftig hoor wat je schrijft.
Hier gingen we vanmorgen van start. Zoon was goed voorbereid, op tijd naar bed gegaan, ik hem op tijd gewekt, zoon stapte op tijd onder de douche en daarna ging het mis. Bleef in bed liggen, wilde niet ontbijten. Uiteindelijk ging hij 10 minuten te laat de deur uit met de mededeling dat hij toch niet naar school ging. Hij wilde echt niet naar die nieuwe klas.
Ik hulpverlener gecontact, die eerder had aangegeven dat hij zoon niet kon halen. Die kon nu opeens wel naar school rijden. Zoon kwam daar, natuurlijk, niet aan. Hulpverlener heeft wel gevraagd hoe laat zoon morgen wordt verwacht: 9.00 u. op de fiets, verder geen uitleg over hoe of wat. Dus drempel voor morgen is nog weer hoger.

Ik word er eerlijk gezegd echt moe van. School die niet wil communiceren en het nut er niet van begrijpt. En zoon is sowieso nooit te motiveren tot alternatieve programma's, die volgt liever gewoon het lesrooster.
Hulpverlener die me vervolgens voor de voeten gooit dat wij strenger moeten zijn, dat leerplicht ingeschakeld gaat worden etc. Ik heb gezegd dit totaal onterecht te vinden. Zoon KAN het niet, het is niet dat hij niet wil.
Dit hielp blijkbaar, want toen ineens was bespreekbaar dat zoon doorverwezen kon worden naar een andere praktijk waar gekeken kan worden welk trauma of blokkade zoon belemmert. Pfffff.

En dan even over leerplicht? Wat is jullie ervaring hiermee? Komen zij snel met maatregelen? Hulpverlener had het al over voor de rechter moeten komen. Ik zei dat ik toch aan nam dat daar nog wat stappen aan vooraf zouden gaan. Een gesprek met uitleg over hoe leerplicht werkt vind ik op zich prima, maar dat gedreig ben ik behoorlijk zat.
En verder ben ik die hulpverlener zat, hij wil nu weer met ons in gesprek, terwijl hij al lang een afspraak zou plannen. Ik heb nu gevraagd waarover. Want ik weet niet wat ik met die man moet bespreken. Niet dat wij geen fouten zullen maken hoor, maar ik wil achter zoon blijven staan, hem niet streng aanspreken terwijl ik voel dat hij dit echt niet kan.
Ik denk dus eerst die behandeling en daarna pas kijken wat wij evt. kunnen veranderen.

Belemmeringen

Goed dat je een eerste aanzet tot het melden bij leerplicht hebt weten af te wenden.

Een tweede is dat je je realiseert dat als je een afspraak hebt om elders met zoon de belemmeringen te inventariseren dat je nog niet klaar bent. Dat wil niet zeggen dat hij dan de week daarop ongestoord naar school gaat. Dat kan dan ook nog veel voeten in de aarde hebben. Misschien wel een aanmelding voor een andere speciale school en wachtlijsten.

Wat is dat overigens voor voorziening om de belemmeringen uit te zoeken? Kan prima zijn maar kan ook te weinig, te laat zijn.
En dan wordt er uiteraard met instemming van je zoon, anders gebeurt er nog niets, een strategie uitgezet die nog moet lukken. Laat niemand hem dwingen om 'ja' te zeggen, voor de lieve vrede, en dan komt er toch niets van terecht.

Als ze weer beginnen over de leerplicht kun je ook overwegen om daar zelf maar eens te gaan kennismaken. Vraag de school om welke leerplichtambtenaar het gaat en welk mailadres. Dan leg je wel zelf contact. Kan vriezen kan dooien maar vergeet de mogelijkheid niet, het kan uitkomen.

En eerst schrik je van het gedreig, ik vind het ook nog steeds apart dat als je samen aan het oplossen bent dat je dan door dezelfde mensen met wie je samenwerkt voor je zoon, die hulp nodig heeft, regelmatig bedreigt wordt. Rare wereld.

Maar laat het zonodig gewoon voor de rechter komen. Maar een kort berichtje voor de rechter en vraag om vrijspraak. Met een goede reden is de kans dat je veroordeelt wordt tot een boete klein. En desnoods betaal je de boete.
Maar laat je niet intimideren. En blijf het welzijn en de scholing van je zoon als doel voor ogen houden.

PV gesprek

Overigens ben ik zelf in al die jaren niet voor de rechter gekomen. Waarschijnlijk omdat ik, net als jij, tijdig een weerwoord heb waardoor de kans op vrijspraak groot is. Als je je laat intimideren kan men het ook met meer 'succes' doorzetten.

Ik heb wel een gesprek meegemaakt waar het eerst vriendelijk en samenwerkend toeging en de leerplichtambtenaar, ja daar heb ik wel meerdere gesprekken, met diverse leerplichtambtenaren, mee gehad, ineens omdraaide als een blad aan de boom, mij sommeerde om een identificatiebewijs te laten zien en mij ging inplannen voor en PV gesprek. Proces Verbaal.

Ik ben direct doorgelopen naar de receptie om een klachtenformulier in te vullen.

Na een aantal weken werd ik op gesprek gevraagd. Daar ging ik nooit alleen heen. Het was weer een en al vriendelijkheid. Maar de betreffende ambtenaar was gefrustreerd geraakt omdat dochter na een jaar (contact met LP, nog steeds geen hulpverlening, wel kinderbescherming) nog steeds nauwelijks naar school ging.
Ja, de LP was gefrustreerd en dan mag ik dat voor mijn oren krijgen? Hoe gefrustreerd denk je dat ik ben.

Sisser dus.

De LP kan je namelijk ook helpen. Ze kent de kaart en kan je tips geven.
Ik heb dus ook wel eens een nieuw contact aangegaan met de opmerking: u kunt ons bedreigen en de bietebrug opsturen, maar u kunt ons ook goed adviseren en helpen.

Maar nogmaals, denk niet dat ik dochter naar alle gesprekken meenam. Dat gedreig zou haar alleen maar nog angstiger hebben gemaakt.

Tango

Zoon is anderhalf jaar bijna niet naar school geweest en wij zijn één keer gebeld door leerplicht ambtenaar, school heeft zoon daar wel gelijk aangemeld toen hij thuis kwam te zitten, maar daarbij ook gemeld dat er hulpverlening was opgestart. Gesprek met lp was prettig en er ging geen enkele dreiging vanuit, alleen maar behulpzaamheid. Ik vind het raar dat er bij jullie zo gedreigd wordt en ook nog dat ze zeggen dat jullie strenger moeten zijn. Hier kon zoon niet naar school door angsten, boos worden of strenger zijn helpt dan ook echt niet.

Assa

Ja, en de leerplicht is dus niet degene die dreigt en zegt dat we strenger moeten zijn. Dat zegt de hulpverlening.
Wij overwegen nu een gesprek aan te vragen met de leerplichtambtenaar, om de situatie uit te leggen en hopelijk wat meer druk op de hulpverlening te leggen, want die lijkt dus tot nu toe nergens op.

Ik had dus een heel gesprek met de hulpverlener waarin hij dus eerst zei dat we een strengere houding moesten aannemen, vervolgens zei dat zoon zelf op school moest gaan bespreken wat hij wel en niet aan kan (terwijl hij eerder had gezegd samen met ons het gesprek op school aan te gaan en) en ook nog raar op keek dat ik zei dat ik vond dat er een half jaar lang eigenlijk niets gedaan was. Ik voelde me dus totaal niet serieus genomen en heb gezegd dat ik eerst met mijn man ga overleggen en dat ik daarna terug zou komen met een reactie.
Zojuist heb ik dus gemaild dat wij een gesprek willen met de leerplichtambtenaar en dat we willen dat er onderzoek gestart wordt naar een evt. trauma bij zoon t.a.v. school. Zolang we niet meer weten hierover gaan we niet pushen, strenger zijn etc. etc. Alleen positief stimuleren.
Als hij volgende week de reguliere lessen weer gaat volgen, voor een deel, ben ik al blij. Die introductie deze week mag hij wat mij betreft overslaan. Daar houdt zoon dus echt helemaal niet van. Zogenaamde leuke activiteiten om elkaar te leren kennen. Roept heel veel spanning bij hem op. Dit heb ik niet gezegd hoor tegen zoon, maar het gesprek dat we vanavond met hem hadden was wat hem betreft duidelijk genoeg. Hij was echt niet van plan morgen te gaan of overmorgen...

Annej

Bedankt ook voor jouw bijdrage.
De instantie die ze willen inschakelen is er eentje waar ik wel vertrouwen in heb. Er werkt een zeer geschikte kinder- en jeugd psycholoog die ook EMDR therapeut is. Ik heb zeer positieve verhalen over deze psycholoog gehoord.
Zoon is over het algemeen nog steeds te motiveren, zolang hij maar het idee heeft dat het hem iets oplevert. De gesprekken met de hulpverlener kwam hij ook altijd na, de ene keer met wat meer moeite dan de andere.
En ik snap dat hij dan zeker nog niet de volgende dag, week of maand weer naar school gaat en dat het misschien nog veel meer voeten in de aarde heeft. Maar ik hoop dat het ons en vooral zoon inzicht gaat geven waar het mis gaat en waardoor. Dat gun ik hem zo. Een wat meer onbezorgd leven te hebben dan hij nu heeft.

Onzekerheid of wantrouwen?

@Tango, is je zoon onzeker over zijn kunde of is hij wantrouwend naar al die mensen die over zijn toekomst buigen, hem vertellen hoe hij opstart terwijl hij zelf misschien ook wel wilt bepalen hoe hij opstart en laten zien wat hij kan.
Lees dit niet al kritiek op de ouders, dus op jou. Zo bedoel ik het niet.

Laat je zoon zelf meer nadenken over hoe hij dingen wilt regelen. Begin klein; bv vaatwasser inruimen of de schutting beitsen of etc. Opdrachten waar geen stress bij zit, waar hij niet verteld wordt hoe hij dat moet doen ( instructies anderen) maar er een eigen invulling aan kan geven zodat hij kan laten zien dat hij zeker wel wat in zijn mars heeft. Opdrachten met snel resultaat, zonder hem te overvragen.
(Zo ging ik vroeger, als puber, graag ramen lappen. Alleen al de verbetering, deed mij goed en gaf mij een trots gevoel.)

Wantrouwen pakt weer anders uit. Dat leidt tot stevige koppigheid.
Zo hier een kind met groot wantrouwen naar mensen, of die mensen het nu goed bedoelen of niet. Hij is ook koppig; wat je ook aangeeft, hij doet het toch op zijn eigen manier of wij die nu verstandig vinden of niet. Maar hier was de ruimte om vertrouwen te tonen in zijn kunnen essentieel. Dus weer die positieve kijk en geloof in zijn kunnen, dat maakt of knakt.

Vraag eens aan je zoon of hij het heel belangrijk vindt wat anderen van hem denken.
Ligt daardoor die drempel zo hoog terwijl elk mens zijn eigen groei maakt en je zoon nog niet weet waar hij wel sterk in is.
En laat die IQ-waarde los. Ook pubers met hoog IQ wil je soms, bij wijs van spreken, wel achter behang plakken.
Heeft de hulpverlener ook wel eens gesprekken met hem over zijn interesses? Wat hij graag doet buiten school om en het waarom? Zoals ik het nu lees, is alles zo op onderwijs gericht.

Stagetip

@Tango, je zoon was ontspannen tijdens de week op de camping. Niet zo vreemd; ver weg van school en in de natuur. Je zoon kan misschien ook stage lopen in een tuincentrum en de planten verzorgen. Zo’n groene omgeving en relatief weinig contact met klanten, kan goed uitpakken.
Want hij kan best wat; zie zijn inzet tijdens die week kamperen!!

Als een kind het gevoel heeft teveel beschermd te worden, kan een kind denken dat de anderen weinig hoge dunk van hem hebben. Dat is niet bevorderlijk voor zelfbeeld. Isoleer hem dus ook niet te veel van anderen.