Wie denkt mee over kleuterzoon

Etiketje

Als je dochter wel ADHD/ADD zou hebben zou dat een heleboel verklaren. Dit "etiketje" zou dan mogelijkheden geven om gericht de problemen te herkennen en aan te pakken. Zoals je weet heeft mijn zoon ADHD en de combinatie met hb is een hele lastige. De ADHD zit de hb in de weg en andersom. Als je die ADHD niet behandelt en begeleidt komt die hb volstrekt niet uit de verf, met alle mogelijke gevolgen van dien.
Nu is het zeker zo dat er veel raakvlakken zijn tussen ADHD en hb en het ene wordt vaak verward/misgediagnosticeerd met het andere maar de combinatie komt vaker voor dan je denkt. Gezien de jarenlange problemen en al het gedoe wat toch niet werkt zou ik zeker wel een diagnostisch traject ingaan. In het belang van je dochter. Voor ons was de diagnose ADHD een hele eye-opener en ook een opluchting. Met name voor zoon zelf. Hij wil(de) bepaalde zaken wel, maar kon het niet. En hij was toch zo slim?? Groot gelijk dat een kind dan gefrustreerd en onzeker raakt.
Je kan je kop nu wel in het zand steken en het zielig vinden dat je kind wellicht ADHD zou hebben maar daar is je dochter verder niet bij gebaat. Je kan de externe factoren wel aanpassen maar de ADHD wordt daardoor niet beter te verdragen.
Jullie zien in haar eerder een gevoelig, sensitief kind. Dat is de perceptie van een leek. Zoon werd door de kinderpsychiater omschreven als zeer hb, hoogsensitief en ADHD van het ongedefinieerde subtype. Gezien de herkenning in jouw dochter zou die omschrijving/diagnose zeer wel op jouw dochter van toepassing kunnen zijn. En dan kan je daarmee aan de slag. Bijvoorbeeld met medicatie, executieve vaardigheden-training etc. Zodat je dochter eindelijk eens goed in haar vel komt te zitten en snapt waarom er niet uitkomt wat ze wilt. Dat ze zich niet meer onbegrepen voelt en alleen voelt staan.
Je dochter blijft altijd meer dan "een etiketje". Het etiketje biedt handvaten om haar kwaliteiten en goede eigennschappen naar buiten te kunnen brengen. Het is geen belemmering; geen negatief iets. Wij hebben geleerd om het als iets te zien wat gewoon bij zoon hoort en wat zeker ook zijn goede kanten heeft. HB, ADHD, hoogsensitief net zoals vrolijk, hulpvaardig, betrokken en grappig.

Adhd

Nog iets: een diagnostisch traject bij een kinderpsychiater/deskundig kinderpsycholoog is gratis. Zij kunnen je ook weer doorverwijzen naar gespecialiseerde instanties. Zolang je het alleen maar in de hb hoek blijft zoeken, komt je dochter waarschijnlijk niet verder. Misschien wel even tijdelijk, maar uiteindelijk loopt ze vast. Tenzij je de psychische en sociale kant nu voorop zet. Zo leg je de basis om verder te gaan in de hb hoek.
Maar goed, dat is mijn ervaring en zo langzamerhand weet ik wel het een en ander over zowel hb als ADHD en met name de combinatie -van.
Het niet erkennen van ADHD kan voor levenslange problemen en frustratie zorgen. Mijn zus heeft er bijna zelfmoord door gepleegd. Ze dacht dat ze dom was, lui, dromerig, ongemotiveerd, geen doorzettingsvermogen had. Niks lukte ondanks haar uiterste inspanning. Pas op haar 46e kreeg ze de diagnose ADD en met medicatie kan ze nu eindelijk een gelukkig en zinvol leven leiden en begrijpt ze dat ze wel slim is, wel doorzettingsvermogen heeft en waarom ze dingen deed zoals ze deed.
Je verliest niets door een diagnose; je wordt er alleen maar wijzer door. En is het geen ADHD, dan moet het iets anders zijn. Maar dan kan je dit wegstrepen.

Ayla

Ik begrijp je soms echt niet. Je dochter heeft grote problemen. En dan ga je in zee met 'een oud lerares die zich omgeschoold heeft om hb kinderen te begeleiden.' Sorry, maar hier zakt mijn broek van af. Je hebt hier zoveel goede adviezen gekregen en ongetwijfeld ook op het HB forum. Ik kan me niet voorstellen dat je geen superdeskundige hulp zoekt als je dochter zo vastloopt. Als die lerares geen orthopedagoog/psycholoog is, zou ik heel snel op zoek gaan naar iemand anders. En of dat nu in Groningen, Zeeland of Maastricht is, dat zou me geen sikkepit uitmaken.

En met of zonder etiketje, je kind verandert er niet door. Als er een etiketje in het spel is, krijg je alleen betere handvaten om het te begeleiden. En 'depressief', stel dat ze het wel is zou je dan niet heel snel de juiste behandeling willen? Ik zou het mezelf nooit vergeven als achteraf blijkt dat ik mijn kind daar mee rond heb laten tobben...

Bij de oudste is ook wel eens aan ADHD/ADD gedacht, juist de psycholoog maakte duidelijk dat dat niet aan de hand was.

En hoogsensitief, onze jongste heeft dat ook. De ortho legde dat uit als 'hij neemt alles op, en alles wat er in komt, moet er ook weer uit'. Dat verklaarde zijn explosieve buien (ik dacht dat het door het aanbod op school kwam dat nog drie tandjes uitdagender mag)

Nee

ik begrijp daar niks van. Een goede kinderpsych ziet dat echt wel hoor! En gaat echt niet een plakker plakken als er geen echt duidelijke diagnose is. Maar dat het niet goed gaat met je kind is duidelijk. Als het wel door ADHD komt, dan is dat relatief eenvoudig te behandelen. En daarmee zou het zelfbeeld van je kind al een stuk beter worden. Ik begrijp niet dat je daar niet verder in wilt.

Ayla

Vragenlijsten zijn slechts een onderdeel van een diagnostisch traject. Een deskundig kinderpsychiater is heel goed in staat om te zien wat nou waardoor komt; wat oorzaak en wat gevolg is.
Een ondeskundig iemand met weinig ervaring op dit gebied zal de kluwen moeilijk kunnen ontwarren; ook mensen die alleen deskundig zijn op hb gebied. En als ouder kan je alleen maar gissen.
Als uit meerdere dingen steeds maar weer iets als wellicht AD(H)D kwam en komt, zou ik daar als ouder in jullie situatie beslist zsm iets mee gaan doen. Niet geschoten is altijd mis en nu heb je grote kans dat jullie weer in een kringetje rond gaan draaien en dat je dochter zich alleen maar miserabeler gaat voelen.

Elisa

Ik snap wat je bedoelt, maar ik vind het heel moeilijk. Als ik jouw verhalen lees over jouw zoon dan herken ik zoveel, ook in zijn karakter, hoe hij dingen aanpakt en plant. het is soms de jongensversie van mijn dochter.
Dat brengt mij ook aan het twijfelen, maar ik stel het liever nu een paar maanden uit, en kijk wat dit bureau kan bereiken, mocht dit niets worden kan ik altijd nog de stap zetten naar een goede psychologe. Ik wil dochter ook niet te veel van hot naar her slepen. ze heeft ivm haar darmproblemen etc al voldoende artsen gezien.

Ayla

"Wij hebben besloten op dit moment niet verder te gaan met dat ADHD verhaal omdat we bang zijn dat er nu gene goede diagnose te stellen is, je weet niet wat nou door wat veroorzaakt wordt, is ze snel afgeleid doordat ze zich niet prettig voelt in de klas of voelt ze zich niet prettig omdat ze zo snel afgeleid is. dat is de moeilijkheid, als ik nu een vragenlijst zou invullen zou ze zowel ADHD, autisme, hoogsensitief, als HB zijn. ze heeft op dit moment van alles wat. Als je nu gaat zoeken vind je altijd wat."

Ayla, wordt even wakker. Echt ik heb zelden zoveel onzin gehoord. Een goede psycholoog kan dit echt prima. Jij moet misschien wel een vragenlijst invullen maar jij hoeft niet de diagnose te stellen. ADHD-symptomen hoeft nog niet te betekenen dat je dochter ADHD heeft, daar heb je nu een psycholoog/orthopedagoog voor!

Ik heb het nog nooit zo duidelijk gezegd: jij doet je kind tekort als je nu niet per direct professionele hulp zoekt. Ga morgen naar de huisarts, leg uit dat je kind al heel lang ongelukkig is (thuis en op school) en ga voor professionele hulp van een psycholoog/orthopedagoog. Die hulp wordt grotendeels vergoed.

Ayla

Wat de vorige posters al zeggen: je dochter voelt zich al tijden niet gelukkig. En dat komt niet door het cognitieve gedeelte.
Wees nou niet zo eigenwijs en zoek een heel goede, deskundige orthopedagoog/kinderpsycholoog/kinderpsychiater. Het zal je verbazen hoeveel kinderen van deze leeftijd depressief rondlopen om welke reden dan ook. Als je dat als ouder niet wilt erkennen en daar niet naar wilt handelen doe je je kind een groot onrecht aan. Als ouder wil je natuurlijk liever de makkelijkste weg ingaan en sommige dingen liever niet zien/weten maar je kind is daar uiteindelijk de dupe van.
Dat hb bureau van jullie zou ik ook zeker links laten liggen. Het bureau waar school contact mee had verstrekte hun adviezen naar school toe gratis en dit waren echt hb deskundigen.
Ik geloof dat ik zo langzamerhand weer een beetje moedeloos wordt. Het is net als water naar de zee dragen lijkt wel. Eigenlijk heb ik het een beetje gehad. Maar ik voel wel zwaar mee met je dochter. Terwijl het allemaal niet zo lang hoeft te duren en niet zo moeizaam hoeft te gaan...

Ayla

"maar ik stel het liever nu een paar maanden uit, en kijk wat dit bureau kan bereiken, mocht dit niets worden kan ik altijd nog de stap zetten naar een goede psychologe. Ik wil dochter ook niet te veel van hot naar her slepen. ze heeft ivm haar darmproblemen etc al voldoende artsen gezien"

Okee, jij kwakkelt door en laat je dochter door kwakkelen.

Zal ik heel eerlijk zijn? Steeds vaker vraag ik me af of je überhaupt wel wil dat je dochter een gewoon happy grietje van 7 wordt? Of heb je liever een HB dochter met problemen?

Chippie

begrijp me niet verkeerd maar we hopen juist echt met dit bureau die deskundigheid in huis te hebben.
oud lerares klinkt wat neerbuigend maar dit bureau wordt door meerdere scholenstichtingen ingehuurd om te adviseren bij probleemgevallen. We hebben juist dit bureau gekozen omdat we geen risico wilden lopen en juist de beste wilden hebben.

als je hier in M zult vragen waar je moet zijn voor advisering bij HB kinderne dan kom je bij dit bureau uit.

Eens met chippie en elisa

ik heb het in dit draadje nog voor je opgenomen, omdat ik echt het idee had dat je echt wel probeerde het goed te doen. Maar hier ga ik afhaken. Ik vind het triest om dit te lezen. Zie ook chippie en Elisa, een goede psych ziet echt wel of er echt sprake is van ADHD. Zo'n stempel krijg je niet zomaar, ook al beweert iedereen dat. Dat zijn meestal de buitenstaanders, die zelf geen kind met ADHD hebben.

Ayla

Zoon heeft in zijn jonge leventje ook al heel veel artsen, specialisten, therapeuten etc. gezien. Nou en? Als je als ouder daar op een gezonde, nuchtere en positieve manier mee omgaat krijgt je kind daar niks van hoor. Het wordt er alleen maar beter van en door.
Hulp zoeken is een teken van kracht. Oogkleppen op en net doen alsof er niets aan de hand is, dat is pas erg voor een kind. Tuurlijk kan je nog een paar maanden wachten maar voor je dochter zijn dat vreselijk lange, ongelukkige maanden... Het is ook niet of-of, je kan ook en-en. Ik heb altijd op meerdere paarden gewed met heel goed resultaat. Daardoor is mijn zoon zo goed ervanaf gekomen en doet hij het zo goed. En zal hij het ook goed blijven doen.
Wat er maar nodig is voor zijn welzijn. Daarvoor zoek ik het desnoods aan de andere kant van het land. Het hoeven geen langdurige, zware trajecten te zijn; soms ben je er al met een paar afspraken/gesprekken.
Voor mij was het signaal om direct actie te ondernemen toen zoon ooit 's avonds in bed huilde en zei dat hij niet meer wilde leven omdat hij de wereld niet meer begreep en de wereld hem niet. Ik hoop dat het zover niet met je dochter komt maar ik proef dat ze op het randje zit...

Ik ook

Ik haak letterlijk en figuurlijk af. Ik hoop voor Ayla's dochter dat iemand haar en haar moeder helpt.

Dat klopt!

Een stempeltje krijg je niet zomaar, wat anderen ook mogen roepen.

Ik heb je al eens eerder verteld dat ik veel van je mijn ADHD dochter herken in je dochter. Ik snap dat je het traject met het hb bureau een kans wilt geven, je hebt er lang genoeg op gewacht. Maar blijf ajb niet te lang doormodderen, daarmee doe je echt je dochter te kort.

Dat is nou wat ik bedoel

als ik nu met haar bij een psycholoog had gestaan en een ADHD diagnose had gekregen was waarschijnlijk de reactie geweest dat ik weer veel te snel van stapel loop, dat ik rust moet inbouwen. niet naar etiketjes moet zoeken, het kind zichzelf moet laten zijn.

nu willen we liever eerst verder kijken dan een psychologe dan is het ook niet goed.

Ik wil liever even afwachten wat we kunnen bereiken met begeleiding gericht op het sociale deel, gericht op vertrouwen deel.
En we hebben het beste bureau in onze regio hiervoor ingeschakeld.

begrijp het of niet maar dit lijkt ons nu even het beste

Nog even

Nog even dit: ja, mijn zoon heeft hb en ADHD. Dat hoort gewoon bij hem, net zoals wanneer hij een bril zou dragen of in een rolstoel zou zitten. Nou en? Verder is het een heel gewone jongen die gewone dingen doet en plezier heeft op school, op voetbal en met wie ik het heel gezellig en leuk heb thuis. Een jongen die echt door iedereen leuk en aardig wordt gevonden. De meeste mensen, vriendjes, klasgenoten en voetbalmakkers weten dat hij hb en adhd heeft en het maakt ze niets uit. Als men het niet weet en ze horen het staan ze stomverbaasd.
Hij is meer dan hb en ADHD; hij is zichzelf. En mede door alles wat hij en ik hebben meegemaakt is hij gevormd; op een positieve manier. Ik ben trots op hem en hij zegt meer dan eens dat hij blij is dat hij een moeder heeft als ik. Dat zou hij anderen ook gunnen; net als een klasgenootje (hb en zeer waarschijnlijk ADHD) waarvan de ouders er niets van willen weten en er niets aan willen doen; die jongen doet zo zijn best maar het gaat niet goed met hem. Die ouders verwachten omdat zoon op een "hb-opleiding" zit dat alles wel vanzelf goed zou gaan; integendeel dus.
Doe wat je moet doen; sta overal voor open. Kies voor meerdere wegen. En dan komt het echt wel goed!

Ayla ja en nee

1. je hoeft niet alles op het forum te gooien
2. als blijkt dat haar problemen mede door ADHD komen zal er hier niemand je daarop aanvallen! Er zijn er genoeg op het forum met een kind met "iets"

Adhd

Kinderen met AD(H)D kunnen zich in het algemeen beter concentreren als het gaat om dingen die ze leuk en interessant vinden. Zodra ze de stof niet interessant vinden dwalen ze af en willen ze geen moeite meer doen om het te begrijpen danwel te leren.
Woordjes leren, stampen etc. vraagt om een behoorlijke mate van concentratie en zeker als je de materie niet leukt vindt is dat heel lastig voor kinderen met AD(H)D.
Een toets maken vraagt om concentratie. Dan kun je zien dat ze hoewel ze de stof goed beheersen ze tijdens het maken van een toets in de fout gaan.
Lezen, sport en muziek zijn welkome "fijne" prikkels en helpen om de drukte in het hoofd positief om te buigen en tegemoet te komen aan de creativiteit en fantasie waarin zo'n kind zich helemaal kan verliezen. Kinderen en volwassenen met AD(H)D zijn vaak buitengewoon creatief en fantasierijk.
De prikkels van de buitenwereld maakt dat deze kinderen de neiging hebben om zich soms of vaker terug te willen trekken in hun eentje. Niet omdat ze anderen niet leuk vinden maar omdat de wereld, de drukte, de beelden en de geluiden hen even overweldigt.
Klinkt bekend? Zo is/was mijn zoon ook. En alhoewel veel van deze dingen ook van toepassing zijn op kinderen met hb ligt iets als AD(H)D ook erg voor de hand...

Ayla

Ik wil je waarschuwen, omdat ik in jouw verschillende draadjes over je dochter, zoveel herken over mijn zoon.
Hij heeft adhd en hij is zeer depressief geweest.
En achteraf zagen we pas, hoe depressief hij was.
Want kinderen zijn anders depressief dan volwassenen. En kinderen met (kenmerken van) adhd zijn helemaal anders depressief dan volwassenen. Door de impulsiviteit en de aandachtsproblemen, is het kind in staat om de wanhopige gevoelens weg te duwen. En dan zie je hem toch weer lachen. Of geinteresseerd in een spelletje, of genieten van een knuffel of voedsel. En dan denk je 'Het valt nog wel mee, kijk eens hoe hij het nu doet.' Maar dat is een schil, buitenkant. Het is als een zwarte bal, die het kind uit alle macht onder water duwt, maar die steeds groter wordt en steeds weer naar boven schiet.
Onze zoon wilde dood en het is bijna zover gekomen. Daar ben ik pas twee (!) jaar later achter gekomen. Toen vertelde hij dat hij met een touw om zijn nek, boven aan de trap heeft gestaan. Hij bedacht zich op het laatste moment. Het had zo verkeerd af kunnen lopen.
Een depressie bij een kind, is erg lastig te zien door leken. Zoek professionele hulp. Niet van een bureau, maar van iemand die verstand heeft van psychiatrische ziektebeelden. Een kinderpsychiater.
Want je hebt al zo lang geprobeerd om het beter voor je dochter te maken, door in te zetten op de hoogbegaafdheid. En het werkt niet. Het lijkt mij zeer waarschijnlijk dat er meer achter zit.
En verder sluit ik mij bij de voorgangers aan. Wat maakt het nu uit, stel nu dat ze een etiketje krijgt, wat achteraf niet waar blijkt te zijn. Dan haal je dat er toch weer vanaf? Ik hoor zo vaak over kinderen, waarbij de etiketjes wisselen, genuanceerd worden, of weer verdwijnen.
Bij mijn zoon is het etiketje: 'depressie' er al weer af. Gelukkig. Maar dat is niet vanzelf gegaan.

Een bekentenis

Er is wel eens iemand geweest die in een Ayla-draadje zich heeft afgevraagd of Ayla wel echt bestaat en niet één of ander construct is van iemand die het ontzettend leuk vindt om af en toe een forum op hol te laten slaan. Ik heb me dit ook weleens afgevraagd. Toen ik gisteravond de af en toe bizarre discussies in dit draadje las, bekroop me dit gevoel opnieuw. Ik heb echter een tijd geleden al een "onderzoekje" gedaan en weet sindsdien de echte naam van Ayla en de namen van Ayla kinderen, in welke stad Ayla woont, op welke school Ayla dochter zit, wat voor lichamelijke ziekte Ayla dochter heeft, waar Ayla werkt en dat Ayla heel veel op verschillende fora schrijft. Ayla shopt als het ware tussen forums (en ik heb alleen de openbare forums gehad). Op zich is het niet erg om op verschillende forums vragen te stellen, het kan helpen bij de kennisopbouw over een bepaald onderwerp. Maar bij Ayla heeft het wel erg het karakter van shoppen. Ik maakte niet voor niets in een posting in dit draadje de opmerking dat Ayla lijkt op een patiënt met een reëel probleem (want dat heeft Ayla met haar dochter) die van dokter naar dokter gaat omdat ze maar één uitleg over de oorzaak van dat probleem wil horen.
Dit shopgedrag is niet alleen een bedreiging voor de privacy van Ayla en Ayla kinderen, maar levert ook bar weinig op. De discussie over externe pluskasjes (het betreffende bureau was ook weer zo te vinden) en ADHD is hier ook al eens gevoerd met Ayla. En ja er zijn hier verschillende meningen over, dus als Ayla op een dag op dit forum zou melden dat dochter ADHD heeft, dan zal niet iedereen positief reageren. Maar de meningen van mensen op een forum bepalen toch niet wat voor onderzoek je bij je kind laat doen?
Ayla, je hebt een dochter die slecht in haar vel zit. Misschien nog wel slechter dan je ons hier wilt laten geloven, een kind met mogelijk een serieus psychiatrisch probleem als ADHD of depressie en je blijft van forum naar forum en van hulpverlener naar hulpverlener hoppen omdat je alleen de hulp accepteert waarvan jij van te voren bedacht hebt dat die er zo uit moet zien: meer cognitieve uitdaging en zo snel mogelijk naar het VO, omdat daar wel peers te vinden zijn voor dochter.
Ayla, stop in ieder geval tijdelijk met hulp zoeken op fora en zoek één betrouwbare en daartoe opgeleide instantie die jullie helpt om de problemen met dochter in kaart te brengen en aan te pakken.
Dit was mijn laatste bijdrage in een Ayla-draadje.

Ander geluid

ADHD of wat dan ook is niet te diagnosticeren door middel van bloed- en hersenonderzoek. De diagnose komt dus door de vragenlijsten, door wat ouders en leerkrachten invullen, plus wat eigen observaties van de psycholoog/psychiater. Als er ADHD uitkomt, wil het niet zeggen dat het ook ADHD is. Het is een diagnose die heel erg fout gevoelig is.
De kans dat Ayladochter een ontwikkelingsstoornis toegfewezen krijgt, is groot. De kans dat dit een misdiagnose is, is nog veel groter.
Faalangst en onzekerheid is iets dat de volwassenen in haar omgeving veroorzaken. Zolang iedere scheet of zucht die het kind laat onderzocht, geanalyseerd en betherapiet wordt, zal het nooit beter gaan. Hoe meer aandacht voor iedere scheet en zucht, hoe ongelukkiger/ gekker ze zal worden.
Je kent toch wel het verhaal van de overactieve juf? Ze was dubbel hoog opgeleid, en in haar eerste eigen klas zat een kind dat haar meteen opviel. Kind was motorisch wat onhandig, had wat uitspraakproblemen, en presteerde wat wankel. Sociaal ging het ook niet 100%. Juf zette direct logopedie in, MRT om de motoriek te verbeteren, gewone RT om hiaten in de kennis op te sporen, er werd een dyslectie-onderzoek uitgevoerd en het kind kreeg speltherapie. Gevolg was: een kind dat niets meer zei, geen taakje meer afmaakte, bij gym stijf aan de kant bleef staan en de vriendschappen (al waren ze voorheen wat wiebel) verdwenen helemaal. Het kind werd diepongelukkig, had geen zelfvertrouwen meer, etc. Wat een ellende. En dat terwijl de juf feitelijk gelijk had, de ingezette therapieën konden echt de problemen verhelpen.
Maar alles en iedereen vertelde eigenlijk vanaf dat moment: je bent niet goed zoals je bent.
En dat is exact wat er met Ayladochter gebeurt, iedere dag opnieuw. Ze is niet goed zoals ze is. Rond gaan shoppen voor nog meer diagnoses zal dat niet beter maken. Integendeel.

Onze ervaring

wij zijn met onze zoon ook het onderzoekstraject mbt mogelijk ADHD ingegaan. En ook uit de invullijsten zou klinisch (of klinisch grensgebied) er heel makkelijk ADHD of ASS uit kunnen komen. Er zit zelfs een erfelijke component (broer, neef) in. Maar hij kreeg de diagnose niet. Als het goed is wordt er naar meer dan alleen de vragenlijsten gekeken.
En wat het IQ bepalen zonder IQ-test betreft, dat kan heel goed! Is in eerste instantie ook bij onze zoon gedaan (en is later alsnog door een officiële test bevestigd) En dan kun je er inderdaad geen exact cijfertje aan hangen, en je kan er misschien zelfs een beetje naast zitten, maar een goede onderzoeker met veel expertise in dat gebied, of dat nou een oud lerares is die zich laat omscholen of iemand die zich gelijk richt op hb, wat maakt dat nou uit waar en wanneer iemand de expertise opdoet? De oprichter van Leonardoscholen is ook een oud leraar, ziet wel of een kind in de buurt komt van hb of niet. Het is niet voor niks dat de houding tijdens testen eigenlijk nog belangrijker is dan de test zelf.

Moedervan3

ik vind je bekentenis niet netjes en een heel persoonlijke aanval tov. Ayla. Ze is radeloos en in die hoedanigheid probeert ze langs alle kanten advies te krijgen. Het is wel zo dat er nu eenmaal mensen zijn die enkel dat advies willen lezen/horen dat in hun straatje past. Daar zou Ayla best wel eens last van kunnen hebben, dat ben ik met je akkoord. Maar uit ervaring weet ik dat je die mensen daar niet van af brengt als ze niet zelf in andere mogelijkheden geloven.

Verder, tja, 2 visies hier: wel of niet naar ADHD kijken... Da's een moeilijke. Zelf heb ik een kind met ADD (en nog wat anders) en ik denk zelf dat we kind tekort zouden doen door niet adequaat te handelen naar dat "etiket". Ik herken erg veel in een bovenstaande post van Elisa - probleem met motivatie/ automatiseren/ concentratie en het willen terugtrekken omwille van overweldigende prikkels. Net vanmorgen nog een overdreven explosie gezien voor iets wat eigenlijk peanuts was. Maar met of zonder etiket, mijn kind blijft toch gewoon mijn kind.

Er is een kans op een misdiagnose, of minstens dat het ontrafelen van dit kind moeilijk wordt. Ik weet niet of een diagnose nu moet gesteld worden, er kan gehandeld worden naar ADHD en zien wat eruit komt. Het probleem is dat school dacht ik dat eigenlijk al wel doet, zonder merkbare verbetering. Dus wat? ADHD nagaan zou dan eigenlijk willen zeggen overgaan tot medicatie. Ook daar heb ik ervaring mee (positief mag ik zeggen - hoeveel een ouder dit liever allemaal niet wil).

Ik zou ook het meest schrik hebben voor een (nakende?) depressie. Als er zoiets speelt moet er iets gedaan worden. Maar wat?

Ik vind het triest dat er geleurd wordt met dit kind, van school naar school, van bureau naar bureau en het zet geen zoden aan de dijk. Hoe lang moet dit nog duren, want 1 ding is duidelijk: het wordt niet beter.

Ayla: is er niemand binnen je familie (of van je man) met wie je dochter een goede band heeft en met wie ze op dezelfde golflengte zit?

Diagnose

Ik snap wel dat Ayla nu nog niet gaat kijken of er misschien meer aan de hand is. Het vervelende van diagnoses stellen als ADHD en autisme is dat er altijd een grijs gebied is. Scoor je net genoeg op de lijst dan heb je een diagnose, scoor je net te weinig dan niet. Je kan een diagnose niet met 100% zekerheid stellen als die gesteld wordt op waarneembaar gedrag. Als Ayla's dochter op dit moment om allerlei reden ander gedrag laat zien dan normaal doordat er iets anders aan de hand is dan komt een misdiagnose heel makkelijk.

Ik vind het traject om eerst via informele coaching te kijken of er op deze manier stabiliteit te vinden is niet zo'n gek plan als eerste stap.

Ayla (lang)

Ik begrijp alle moeilijke afwegingen heel goed.
Maar omdat ik ontzettend veel paralellen kan trekken tussen Ayladochter en mijn zoon zou ik toch niet meer afwachten en wel op zoek gaan naar een gespecialiseerd, deskundig kinderpsychiater. Net als bij ons liefst iemand die gespecialiseerd is in zowel ontwikkelings- en gedragsstoornissen als hb.
Mijn zoon was 6,5 toen hij als hb getest en gediagnosticeerd werd. Ondanks de vele goede adviezen van de orthopedagoge en de aanpassingen op school bleef er een stuk gedrag zichtbaar waardoor bepaalde dingen steeds maar niet lukten en die niet te verklaren waren door dan wel zelfs tegenstrijdig waren met zijn hb.
En ook ik riep het hardst dat hij beslist geen ADHD kon hebben; hij was gewoon gevoelig, ondernemend en vertoonde gewoon druk gedrag van een "echte jongen".
Toen hij 8 jaar was en net voor de eerste keer versneld speelden er zoveel dingen dat ik toch bij die kinderpsychiater te rade ging. Zij heeft een aantal speel/praatsessies gehad met zoon (die hij heel leuk vond), vragenlijsten van school, thuis en de NSO en uiteindelijk kwam eruit dat zij wel heel veel signalen zag die op ADHD wezen maar dit niet met 100% zo kon diagnosticeren. Overigens scoorde hij ook vrij hoog op bepaalde autistische/aspergertrekjes maar dit had hij beslist niet omdat zijn sociaal- en communicatief- en inlevingsvermogen te groot was. Dat hij zeer hb was en hooggevoelig was wel overduidelijk.
Afijn, ze stelde een medicatietrial voor met Ritalin. Dat hebben we gedaan. De Ritalin deed wonderen voor hem; met name op school. Belangrijkste was dat zoon zelf aangaf dat hij niet meer zoveel last had van "de drukte in zijn kop" en van de wereld om hem heen. Het deed echt wat. En daardoor, plus nog wat verdere gesprekken en observaties later kreeg hij dus toch de diagnose ADHD van het gecombineerde subtype.
School en ik gingen ons toen met name richten op het aanpassen van de boel (rustige plek, structuur, weekplanning etc.) naast het aanpassen van de lesstof. Dit samen met de medicatie is wat zoon nodig had om verder te kunnen komen; in alle opzichten. Zaken die hij nodig had kwamen eindelijk bij hem binnen en op hem over omdat hij veel minder door de ADHD in de weg werd gezeten.
Toen kwam ook de 2e versnelling ter sprake omdat het zo goed met hem ging, op alle fronten. Ondertussen was hij van Ritalin overgestapt op Concerta.
Ik zie het zo: je hebt een hb kind dat heel graag wil en het ook zou kunnen. Echter de ADHD zorgt ervoor dat het kind bepaalde dingen niet in zich kan opnemen; het verstoort de boel. Dan komt er niet uit wat erin zit ook al pas je verder van alles aan en trek je alles uit de kast. Dat is ontzettend frustreren voor een jong kind. Funest voor je eigenwaarde en zelfvertrouwen. En zo'n kind denkt dan natuurlijk: "ik ben toch zo slim, waarom kan ik dit en dat dan gewoon niet?". Het gaat aan zichzelf twijfelen en aan andere mensen; ook aan school "want die doen er toch ook alles aan?".
En zeker als het al zo lang speelt als bij Ayladochter zit je in een vicieuze cirkel, een dalende lijn.
Ik heb al heel lang het vermoeden dat Ayladochter best wel eens AD(H)D zou kunnen hebben. Naast mijn eigen zoon ken ik vijf andere kinderen met de combinatie hb en AD(H)D. En pas nadat de ADHD werd gediagnosticeerd en ze medicatie kregen bloeiden ze op en ging het beter op school. Waar de ene jongen afstevende op Mavo ondanks zijn hb doet hij nu 2 Gymnasium zonder problemen na de diagnose en met hulp van medicatie. Ik bedoel maar.
Zo'n diagnosticeringstraject is geen belasting voor een kind. Zoon vond het leuk en interessant. Het gaat er vooral om hoe je als ouder er tegenover staat; ik ben er heel nuchter, pragmatisch en realistisch in en zie het allemaal als iets wat uiteindelijk positief uitpakt. We maken er ook iedere dag wel grapjes over. We zijn er heel eerlijk en open in naar buiten toe en dat werkt ook heel positief. "Mijn beperking is mijn kracht". En iedereen heeft wel wat. Het gaat er niet om dat en wat je "iets" hebt, maar hoe je er mee omgaat en wat je ermee doet. Zonder er een enorm groot, dramatisch ding van te maken.
Misschien heeft Ayladochter wel ADHD; misschien niet. Heeft ze het wel, dan kan ze enorme stappen vooruit maken in korte tijd en zal ze meer vrede met zichzelf hebben. Is het niet zo, dan weet je dat tenminste en weet je wel beter waar je het dan wel moet zoeken en kan je gerichtere hulp inschakelen. Ik zou het wel weten. Niet alleen vanwege onze ervaringen, maar vooral voor het welzijn van een jong meisje dat totaal in de knoop zit met zichzelf. Waarvoor al tijden lang alles uit de kast getrokken wordt op met name cognitief gebied en het helpt allemaal niet. Ik word er zelf al depressief en gefrustreerd van als ik het lees. Als iemand die zelf 2 keer een enorme depressie heeft meegemaakt wens ik dat niemand toe; en een kind dat depressief is, is afschuwelijk om te zien. Zonder deskundige hulp haal je een kind er niet zomaar uit en kan het snel van kwaad tot erger gaan. Ik heb het meegemaakt bij mijn eigen zoon. Laat het alsjeblieft niet zover komen. Doe wat gedaan moet worden en sta overal voor open. In een ander geval en op een ander moment zou ik wellicht ook gezegd hebben om even af te wachten en eerst met een hb bureau aan de slag te gaan maar in dit geval, op dit moment en in deze situatie zou ik keihard aan de alarmbel trekken voor psychische hulp en advies.
Nogmaals, iedereen is anders en iedereen mag zijn eigen keuzes maken. Maar als je als moeder zo wanhopig bent zie je soms door de bomen het bos niet meer en is het risico groot dat je verkeerde beslissingen neemt. Wat objectieve input van onbevooroordeelde anderen is dan precies wat je nodig hebt. Dat kan lijken op een schop onder je k#@t maar soms is dat nodig. Niet omdat je een slechte, overbezorgde, pusherige moeder zou zijn maar omdat je menselijk bent en je het beste wilt voor je kind. Omdat je als een tijgerin vecht voor het welzijn van je kind; die je zo graag gelukkig wilt zien.
En het is mogelijk! Echt, het komt heus wel goed. Je hebt een geweldige, prachtige dochter met veel mooie eigenschappen en kwaliteiten. Die gaat het echt wel redden. Met de nodige hulp en begeleiding. Ze is een ruwe diamant waar nog wat aan geschaafd moet worden om vervolgens te blinken als wat...

Maylise ea

Het gaat helemaal niet om wel of niet op ADHD testen. Wat Ayla's dochter nodig heeft is een superdeskundig iemand (psycholoog of orthopedagoog) die het probleem kan analyseren en goed kijkt wat er aan de hand is en kan zijn. En nee, ik geloof niet in vage gesprekjes waar halve conclusies worden getrokken zonder grondige onderbouwing.

Je hoeft als ouder niet met al een diagnose in je achterhoofd naar een psycholoog.

En nee, ik geloof helemaal niet in zo'n coach. HB en dyselxie zijn tegenwoordig 'booming business'. Ayla heeft nu een onafhankelijk onderzoek nodig waar 'breed' wordt gekeken wat er aan de hand is. En dan maak je plan wat je gaat doen. Je gaat niet lukraak van alles proberen zonder een goede diagnose.

Moeder van 3

Als je de school kent kun je misschien beter de school vragen om hulp te gaan regelen voor Ayla-gezin.

Liora

Harde reacties

Ik vind dat hier wel erg harde reacties worden gegeven en zo absurd komt mij Ayla's verhaal trouwens niet over noch haar reacties. Ja, ze is er veel mee bezig maar dat zijn wel meer ouders. Ik vind sommige reacties eigenlijk te ver gaan. Dit verder geheel off topic.

Chippie

Bureau ken ik niet dus ik weet daar weinig van af. Inderdaad zou ik voor psychiatrische problematiek wel een psychiater inschakelen maar ik zou in het geval van Ayla nogal bang zijn voor een verkeerde diagnose. Het vervelende is dat als die diagnose eenmaal gesteld is alle hulp in die richting zal zijn. Prima als die diagnose klopt maar ik kan me voorstellen dat je nu een vertekend beeld zal krijgen. Aan de andere kant is de situatie alle lange tijd zo en ik ben het er geheel mee eens dat je op een gegeven moment verder moet kijken maar het blijft lastig om dat moment te bepalen.