Zoon mag niet meedoen met Koningsspelen
ik kreeg vandaag even rouw op mijn dak dat de directrice van de school zegt wij willen niet dat zoon meedoet met Koningsspelen. Gisteren was het nog (ook pas twee dagen van te voren) wij twijfelen denk er even over na ik bel je morgen weer. Het ligt gevoelig want zoon is met veel gesteggel net weer van thuiszitten maandje op school en nu dit weer. Het gaat goed hij is niet geschorsd ofzo maar ze durven het niet aan.
Ik ben woest nog steeds want ik heb aangeboden ook er te zijn en hij heeft een persoonlijk begeleider die naast hem staat. Ik krijg verschillende soorten uitleg en mijn vertrouwen is voor de zoveelste keer beschaamd. Want deze communicatie trek ik niet langer. Ik trek morgen ook de stekker eruit.
Ik ga zelf een dag in week mee omdat ze zelf niets bieden, er is begeleiding en morgen dus ook en nu mag ik zelfs niet naast de school staan.
Hijmag wel komen maar enkel afgezonderd van de rest met zijn begeleider iets anders doen. Dat vind ik dus niet ok want dan wordt hij afgezonderd en hij heeft helemaal niks om handen gehad sinds zijn nieuwe start.
ben ik nou gek? Ik ben heel benieuwd naar jullie mening😔
kleinejongen schreef op 22-04-2022 om 09:57:
[..]
Ik zit helemaal niet in de overtuiging dat het helder zou zijn voor een ieder. Ik probeer nu via vragen het te verduidelijken want het is niet de sterkste kant wat voor de een of de ander relevant is kan ik niet raden
Wat klopt er niet aan de samenvatting?
ik lees net dat je kind de dag wel mag bijwonen maar onder bepaalde restricties.
*Hij mag dus wel aanwezig zijn, dus de toegang wordt hem niet door school geweigerd en daar kan je dan ook geen klacht bij inspectie over indienen. (Slim).
* Maar door het zijspoor waarop hij zich dient te begeven, is de pret er af. Hou eer aan jezelf en confronteer hem niet met deze dag op school. Nogmaals, plan iets anders voor hem waar hij ook plezier aan heeft.
Mij is even ontgaan wat je nu eigenlijk voor vandaag hebt besloten?
Waar is je zoontje en wat doet hij?
Het komt op mij over alsof jullie allebei wat steken hebben laten vallen. Ik vind het de school wel aan te rekenen dat ze er zo laat mee kwamen. Zeker als het speciaal onderwijs betreft, dan zouden ze moeten weten dat zoiets zorgvuldig en tijdig aangegeven moet worden, vooral naar het kind toe. Jij zelf had het denk ik ook wat anders kunnen doen, bijvoorbeeld toen de school ermee kwam gelijk een definitief antwoord kunnen vragen, als dat echt pas 2 dagen geleden was. En als de school dan toch geen beslissing zou nemen, dan had ik zelf mijn conclusies getrokken en het besluit genomen mijn kind niet mee te laten doen. Dan had je hem daar goed op voor kunnen bereiden en eventueel iets anders leuks kunnen plannen om te gaan doen. Had de school dan besloten dat hij alsnog mee mocht doen, dan had je, afhankelijk van of je zoon dat zo last minute nog aan zou kunnen, hem alsnog kunnen laten gaan. Maar dan had je in ieder geval niet zo op het laatste moment al die teleurstelling bij hem gehad want dat vind ik wel erg zielig.
Nou ja, ik denk dat zoon naast alle deze impact vooral heeft te dealen met een overbelaste emotionele moeder die een kip en een ei niet meer weet te onderscheiden.
Ik denk dat daar nu vooral op zou moeten worden ingezet. De rust laten terugkeren, redelijkheid en billijkheid creëren, helder denken.
Flanagan schreef op 22-04-2022 om 09:24:
[..]
Ik denk dat de school tot volgende week wacht, wanneer extra begeleiding start. Begrijp dat dit via de rechter is vastgelegd? School kan tot die tijd hun eigen beslissing nemen, zonder juridische consequenties want de extra begeleiding is nog niet ingegaan. Als je een klacht bij de landelijke klachtencommissie zou indienen, zouden ze je wrs hetzelfde meegeven; school kan beslissing maken in belang van alle kinderen gedurende de tijd dat de extra begeleiding nog niet speelt. Daarna wordt het wat moeilijker want geen goed excuus.
Wel triest dat ze je zoon als zo’n losgeslagen projectiel benaderen. Hoe vind je zoon het zelf op die school? Zijn de klasgenoten aardig tegen hem, voelt hij zich, ondanks gedrag van de leerkrachten, welkom? Zo ja, dan is het aan jou om weer op je tong te bijten, en tot de volgende week in de wachtstand te staan in belang van je zoon.
Ipv Koningsdag op school bijwonen, kan je zoon hopelijk een dag op de zorgboerderij verblijven en daar een leuke dag beleven. Haal hem die dag uit een gespannen sfeer door hem een alternatief te bieden. Na de opstart van extra begeleiding, kijk je weer verder.
Dank
Ik sla de rest nu over waarbij kan het hysterisch niet aan inderdaad.
zoon is gezellig met de begeleider op pad.
wat je schrijft die weg is al bewandeld
ik heb een aantal zaken helder en ik hoor net dat de directrice weer een gesprek wil plannen. Op voorwaarden want die mag er niet bij zijn en die wel. En dat is begrijpelijk, ze willen niet geheel open kaart.
Ik ben niet alleen in dit proces en heb net ook voorgelegd dat ik waarschijnlijk hysterisch over kom en hoe dit voor mezelf is. Aangehoord dat de gemeente en de onderwijsconsulent voor het kind zijn en die delen wat ik hier probeer te schrijven. Ze zeggen vanuit school is afweging zus maar wat ze uiteindelijk niet met ons delen is dat kind nare ervaring krijgt indien hij afgezonderd nu op school zat. En daar laat ik het nu even bij.
Lag het maar compleet aan mij. Hulp voor mezelf zoeken is makkelijker dan dit waar ik nu steeds weer in beland.
Die spugende leerling bijvoorbeeld daar had hij bijvoorbeeld helemaal niets tegen dat hij daarop reageert. De begeleider vind het ook zo knap hoe zoon tijdig bij hem komt en zelf niet iets terug doet.
Hij had twee weken geleden een kinderfeestje met vier leerlingen uit zijn klas cluster 4. Zijn verjaardag dus. Op school goed gegaan en ook in het speelparadijs. Heb niets om handen gehad met vijf van deze school. Was na twee uur afgelopen en er zijn 3 nog anderhalf a twee uur langer gebleven. Dat was ook een feestelijkheid en anders dan op school maar ik verbaas en verbaas dat het zo goed ging en niemand een aanvaring heeft gehad die vier uur.
De extra begeleiding gesproken en die weet dat deze school het niet meer gaat worden. Hoe graag ik ook zou willen.
Ook nu blijkt helaas weer dat de school de zaak gewoon uiterst vreemd benaderd. Tuurlijk goede bedoelingen maar het is op voorhand en met alle extra handen nog zeggen hij gaat niet meedoen met de rest. Reden wij zien het niet zitten drukte en weer een rits aantijgingen wat er wel niet allemaal zou kunnen gebeuren.
Giggly schreef op 22-04-2022 om 10:37:
Nou ja, ik denk dat zoon naast alle deze impact vooral heeft te dealen met een overbelaste emotionele moeder die een kip en een ei niet meer weet te onderscheiden.
Ik denk dat daar nu vooral op zou moeten worden ingezet. De rust laten terugkeren, redelijkheid en billijkheid creëren, helder denken.
🙏dank dat lucht op
Biebel schreef op 22-04-2022 om 09:29:
Sorry To, maar
Je komt hysterisch over. Dat ben je in je eigen ogen misschien niet, maar als je die indruk maakt, is het voor anderen heel makkelijk om je weg te zetten als de moeder die ongelijk heeft.
Je stelt geen vragen om de ander beter te begrijpen. Hoe zien ze de dag voor je kind dan voor zich? Hoe zorgt school ervoor dat het toch feestelijk wordt? Wat maakt dat ze hier nu pas mee komen? Maar ook; Hoe zorgen we ervoor dat er meer hulp voor je kind komt ook al wil vaders dat niet.
Je roept meteen nee, want de ander ziet het verkeerd. De zorgboerderij wilde je niet want dan leerde hij niets. School wilde je niet want er was niets aan de hand. En nu weer; school doet een ander voorstel, waarmee je kind wel iets van de sfeer meekrijgt, maar tegen zichzelf in bescherming wordt genomen. Je stelt geen vragen en schiet meteen in de nee kramp. Waarbij je de burgemeester (serieus?) en de rest van de wereld erbij sleept.
Je leest ontzettend wantrouwend en achterdochtig. In jouw ogen volkomen logisch want zoveel gebeurd, in andermans ogen erg vermoeiend, want hoe kan je het in jouw ogen ooit goed doen, als je er altijd het verleden bij haalt.
De enige sleutel om dit beter te laten gaan ben jij. Als jij vaker ademt ipv reageert, vraagt ipv oordeelt en naar de toekomst kijkt ipv er het verleden bij haalt, zou de reactie zomaar anders kunnen zijn.
Is voor je overprikkelde kind overigens ook veel fijner, als zijn moeder haar rust bewaart en voor elke nieuwe tegenslag nadenkt en een oplossing bedenkt. In plaats van boos en verongelijkt wakker te liggen en de pers te bellen.
Ik hoop oprecht dat je over je eigen gepikeerdheid heen stapt en je kind op de door school voorgestelde manier aan Koningsdag laat meedoen.
Ook sorry maar het is echt ander verhaal wat je ergens anders vandaan moet hebben. Ik pas me constant aan en heb lang ja geknikt
Solecito schreef op 22-04-2022 om 10:29:
Het komt op mij over alsof jullie allebei wat steken hebben laten vallen. Ik vind het de school wel aan te rekenen dat ze er zo laat mee kwamen. Zeker als het speciaal onderwijs betreft, dan zouden ze moeten weten dat zoiets zorgvuldig en tijdig aangegeven moet worden, vooral naar het kind toe. Jij zelf had het denk ik ook wat anders kunnen doen, bijvoorbeeld toen de school ermee kwam gelijk een definitief antwoord kunnen vragen, als dat echt pas 2 dagen geleden was. En als de school dan toch geen beslissing zou nemen, dan had ik zelf mijn conclusies getrokken en het besluit genomen mijn kind niet mee te laten doen. Dan had je hem daar goed op voor kunnen bereiden en eventueel iets anders leuks kunnen plannen om te gaan doen. Had de school dan besloten dat hij alsnog mee mocht doen, dan had je, afhankelijk van of je zoon dat zo last minute nog aan zou kunnen, hem alsnog kunnen laten gaan. Maar dan had je in ieder geval niet zo op het laatste moment al die teleurstelling bij hem gehad want dat vind ik wel erg zielig.
Dat had ik kunnen doen maar het is echt geweest uit de vraag hoe we dit samen beoordeelden eergisteren. En gister was gewoon besluit van de school al eruit voor ze mijn antwoord op haar vraag van dag ervoor van mij wilde horen. Is toch meer eenrichtingsverkeer en ik kon zeggen wat ik wou maar had al geen zin meer
Die teleurstelling is er nu en dat is puur gevolg van hoe ze dit hebben gebracht. Echt heel pijnlijk
kleinejongen schreef op 22-04-2022 om 11:00:
[..]
Ook sorry maar het is echt ander verhaal wat je ergens anders vandaan moet hebben. Ik pas me constant aan en heb lang ja geknikt
Ik vat samen wat ik hier van je lees. Hoeft niet te zijn wat jij voelt of bedoelt, maar is wel de indruk die je achter laat.
Kan het zijn dat je het gevoel hebt te lang ja te hebben geknikt, dus dat nu echt niet meer doet? Dat je zorg voor je kind zo veel aan je vraagt, dat je heel snel in de aanval schiet? Zeker als er al veel gebeurd is, is dat niet altijd heel raar. Als je voor je gevoel te lang ja hebt gezegd, kan het wel eens gebeuren dat de eerstvolgende nee heel hard geroepen wordt. Harder dan handig of logisch is.
Nu doorschieten in alles afkeuren, meteen nee zeggen, iedereen er bij halen, als compensatie voor dat je eerder voor je gevoel te lang hebt ja geknikt; dat is niet helemaal eerlijk. De school die deze gedachte een paar dagen geleden aan je voorstelde, wilde alleen maar dat je meedacht. Die zaten niet te wachten op alle shit uit het verleden, die maakt dat je nu zo ontzettend hoog in je emotie zit.
Probeer echt op een andere manier daar rust voor jezelf in te krijgen. Moeder van een IetsAanDeHand-kind zijn is pittig, maar lukt het beste als je de andere partijen laat meewerken. Als je elke vraag of voorstel bekijkt obv wat er dan gevraagd wordt. Probeer het eerst te begrijpen, te vrágen, voor je de boom in klimt.
Krijg jij ook begeleiding waar je je stoom kunt afblazen? Zonder kind? Zodat je die emoties en slechte ervaringen achter je kunt laten en net iets neutraler reageert?
Fijn dat zoon met begeleider op pad is. Zo kun jij ook even op adem komen. Het lijkt me een heel zware taak. Begrijp ik het goed dat jij in je eentje de grootste zorg voor je zoon hebt? Er is een vader, maar die is het nergens mee eens en die werkt niet mee?
Het verhaal wordt niet helderder. School zal redenen hebben om kind niet te laten meedoen. Het is niet goed voorstelbaar dat er al maanden geen vuiltje aan de lucht is en dat een team zomaar uit de losse pols ineens denkt: ‘weet je wat, die jongen moest maar eens thuisblijven omdat we er X maanden gelden een keer een gedoetje mee hebben gehad.’ Ze hebben daar redenen voor. Slechte redenen misschien maar er zal een verhaal zijn: concrete situaties, in het recente verleden. Voor welke situaties zijn ze bang? Wat voor gedrag verwachten ze, van hemzelf of andere kinderen, en waarom kunnen ze daar onvoldoende op anticiperen dat hij zelfs met een een-op-een begeleider niet mag komen. Waar zijn de feiten, het gedrag, de situaties, de menselijke factoren in de recente geschiedenis die tot dit besluit hebben geleid? Ik vind het opvallend dat dit soort concrete zaken helemaal niet boven water komen ondanks herhaaldelijk doorvragen. Je zit in je eigen gedachtenwereldje TO. Je schrijfsels zijn niet te volgen. Wat voor jou zo klaar als een klontje lijkt, is voor de meeste mensen hier warrig en onvolledig. Ik geloof wel dat je probeert antwoord te geven op de vragen maar je lijkt niet goed verbinding te kunnen maken met waar mensen naar vragen. Het lijkt jouzelf ook niet helderder te worden. Als dit in de communicatie met school ook speelt, wordt het heel erg vervelend en gespannen. Want dan kom je niet bij een gedeelde probleemanalyse uit. En dat is een noodzakelijke basis van een oplossing.
Je schrijft herhaaldelijk dat de begeleider het wel snapt en het met jou eens is. Kan die niet een grotere rol krijgen? Als een soort intermediair of tolk? Ik denk dat jij uit de dynamiek moet, dat je je verantwoordelijkheid als ouder het best kan nemen door iemand te vinden en naar voren te schuiven die op een heldere, kalme en realistische manier voor je kind kan spreken en naar oplossingen kan zoeken. Zelf lukt het je in ieder geval niet om op een constructieve manier in verbinding te zijn met school. Daar hoef je je niet voor te schamen. Daar zit ook vast heel veel disfunctioneren van school achter. Maar evengoed: wat is nu nodig? Meer chaotische uitwisseling of ondoordachte, heftige besluiten gaan de situatie voor je kind alleen maar verslechteren. En dus is er iemand nodig die rust kan brengen, iemand die helder kan denken, kan uitwisselen en conclusies kan trekken. Uit alle uitwisseling hier, blijkt dat jou dat op dit moment echt helemaal niet lukt. Richt je op iemand in je omgeving die dat wel kan, geef die, al is het maar voorlopig, een centrale positie en doe zelf een stap terug.
ok nou sorry het lukt me niet beter te beschrijven. Doe mijn best.,Leerplicht gesproken en die begrijpt me gelukkig. Het is heel vervelend en de school heeft hun redenen. Maar dat ik stop komt niet ineens uit de lucht naar beneden donderen. Ik hield daar al rekening mee maar om de reden als het zoon niet zou lukken. Nu is het om andere reden.
Ik zuig hier niet van alles uit mijn grote duim en maak wat mee. Zoon mag ook fouten maken en zit er niet voor stinkvoeten. Het moet niet zo zijn dat het voor de school allemaal niet kan. Dan zit hij daar niet goed. Dus er is een verhaal, veel te groot verhaal
Emoties zullen er zijn. Steun is er, die dit proces heeft meebepaald en mij enorm helpt om het helder zien. Praten ben ik beter in. Uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt dit weer aan te gaan dus ben net zo op mezelf boos. Er is mee te dealen maar dit is de exacte druppel van en nu is het genoeg. Die mensen die het voor me doen zeggen dat ook, herhaaldelijk.
Het is hun toko dus simpel zat niet meedoen. De ochtend is voorbij dus terug draaien lukt niet meer.
Nee het lastige is als er toestemming moet komen hebben we/heeft zoon waarschijnlijk het wachten weer op request. Daarom voert dat af en toe druk op dat iets dat nu loopt moet slagen. Want slaagt het niet en er moet wat anders is weer vaders krabbel nodig.
Iedereen bedankt hoor want ik lijk beperkt, hysterisch etc. en deels waar miss maar grotendeels doe ik het zelf en is het meer dat het niet opeens te veel is maar de klap in gezicht van wakker worden. Au!
Ik heb al vaker draadjes van jou gelezen over je zoon en school die ad hoc allerlei dingen beslist als niet meer welkom zijn, maar niet mogen uitschrijven, kind mag soms toch komen maar niet in de klas komen, communicatie die heel kort dag komt, niet onderbouwd is etc. En daardoor zijn er grote vertrouwensissues tussen jou en school.
Kinderen enthousiast maken voor een sportdag en dan de dag ervoor zeggen 'oh nee, jij mag niet komen', dat vind ik echt heel lullig. Dat hadden ze eerder kunnen en ook moeten communiceren.
Klopt MamaE ik leur hier al langer mee, wellicht kon ik toen het beter beschrijven. Hij gaat ook nu niet uitgeschreven worden zolang er geen andere school is.
Ik heb er veel aan gedaan zoon juist niet te verplaatsen. Al die verschillende eisen en signalen
Ik kom misschien kattig over omdat niet alles direct glashelder is. Je wordt er gestoord van soms. Ik als ouder dus hoe is dat voor hem?
Ik heb nu eindelijk even een zonnetje op me gezicht en ik probeer het losser te laten. Twee weken meivakantie en voor elke vakantie kreeg ik wel slecht nieuws in de vorm van we weten het niet, we stoppen ermee of eerst moet dat zijn aangevraagd.
Wordt je heel moe van. 😞
