Relaties Relaties

Relaties

A zorac

A zorac

10-10-2019 om 14:13

Bejaarde ouders met relatieproblemen


Lanza

Lanza

12-10-2019 om 16:09

We krijgen allemaal

behoorlijk wat op ons bordje gedurende ons leven, dat is niet voorbehouden aan die ouderen die inactief worden. Vandaar dat ik toch wel kan concluderen dat het grotendeels een keuze is, (even los van levensbedreigende ziektes die je kunnen overkomen).

Die keuze werkt door in de rest van je leven. Het een versterkt het ander. Daarom kan het ook zo moeilijk zijn de dingen anders te doen.

Het is dus niet makkelijk om die keuze te maken, maar zodra je eraan begint/ actie onderneemt, kun je wel in die positieve spiraal terecht komen. Dat is dan weer het voordeel. Dan gaat het steeds makkelijker.

Roma

Roma

12-10-2019 om 19:31

tja2

Natuurlijk heeft iedereen zijn verhaal. Maar juist daarom: Het gaat voor mij nog steeds niet aan om als jong persoon maar een gratuite oordeel te vellen over mensen die oud zijn en niet meer vlot leuk kunnen doen. Te makkelijk wereldbeeld vind ik dat. Niet alles is maakbaar. Het zal waarschijnlijk niet de eerste keer zijn dat dat tegen je gezegd wordt, Lanza.

Bosbes

Bosbes

12-10-2019 om 19:32

Lanza, jij doet me denken aan een reclame

Een heel aantal jaar geleden hoorde je dat vaak:
'succes is een keuze!'

Mijn zus en ik spotten daar nog wel eens mee.

Roma

Roma

12-10-2019 om 19:33

Ja Bosbes

of "geluk dwing je af" Tuurlijk joh

Bosbes

Bosbes

12-10-2019 om 19:37

inderdaad Roma (o.t.)

"Te makkelijk wereldbeeld vind ik dat. Niet alles is maakbaar. Het zal waarschijnlijk niet de eerste keer zijn dat dat tegen je gezegd wordt, Lanza."

Wordt al weken gezegd. Daar komt geen respons op.

Lanza, geef je iemand ook wel eens oprecht een tip hier op OO? Dus niet van 'als je volwassen bent moet je zus en zo zijn, dus heel apart dat je dat nog niet bedacht hebt' of verzin het maar. Maar oprecht meeleven en proberen iets te verzinnen dat die ander wellicht écht zal kunnen gebruiken?

Of kom je hier alleen maar om te laten zie hoe je hoort te zijn en dat anderen zich dan minder goed voelen, en jij je beter?

Roma

Roma

12-10-2019 om 21:09

Bosbes

"Maar oprecht meeleven en proberen iets te verzinnen dat die ander wellicht écht zal kunnen gebruiken?"

tja empathie is voor sommigen blijkbaar niet zo'n vanzelfsprekende keuze

Lanza

Lanza

12-10-2019 om 21:17

Het gaat niet om

pittig en vlot en leuk. Het gaat erom dat je de dingen blijft doen die je energie geven en waar je gelukkig van wordt. Dat kan wandelen zijn of zwemmen, of fietsen met een beetje trapondersteuning, maar wel buiten blijven komen, een boek lezen over een onderwerp dat je interesseert, of dat je een nieuwe cursus start om iets nieuws te leren, dat soort dingen.

Je ziet dat ouderen die dergelijke keuzes maken, anders oud worden dan diegenen die binnen blijven en erg passief zijn.

Roma

Roma

12-10-2019 om 21:28

nee waar het om gaat Lanza

Is dat jij maar voorschrijft hoe die oudere, waar je niets van weet, het beter aan moet pakken. Nogmaals: voordat je iemands verhaal kent, zou ik er maar geen oordeel over vellen.
Natuurlijk is het beter voor een mens om lekker buiten te komen en te bewegen. Maar jij kan niet weten waardoor dat iemand niet meer lukt, noch kan je weten hoe graag iemand dat zou willen maar het gewoon niet meer kan opbrengen. En hoe pijnlijk het is dat iemand dat niet meer kan (opbrengen).
En voordat je er een makkelijk stempel opplakt van 'hup gewoon een beetje meer dit of dat' zou het mensen staan zich wat meer te verdiepen in iemands beweegredenen (no pun intended) voordat er weer zo'n 'alles is maakbaar' platitude de wereld in wordt geslingerd.

Lanza

Lanza

13-10-2019 om 08:11

Verdiep je anders

eens in literatuur geschreven tijdens de tweede wereldoorlog, zelf in concentratiekampen kunnen mensen boven de situatie uitstijgen.

Kouwe kant

Kouwe kant

13-10-2019 om 08:49

Ja maar niet allemaal

De een kan het wel de ander niet. Dat is geen keuze, dat zit in je.
Hier een schoonmoeder die niet te overtuigen is dat herstellen van ziekte/lichamelijk ongemak ook iets vraagt van haarzelf, dat ze moet werken voor herstel.
De pillen/fysiotherapeut/dokter of chirurg maken haar beter en dat waccht zij rustig af in haar stoel of bed.
Inmiddels is hun redelijk gelukkige huwelijk een vechtvereniging geworden waarbij schoonmoeder 24/7 verzorgd moet worden door schoonvader en wel METEEN op het moment dat zij het vrasgt.
Die man heeft amper tijd om zelf naar het toilet te gaan.
In principe gaat schoonmoeder 2 keer per week naar de dagbesteding voor ouderen om schoonvader wat te ontzorgen maar vaak genoeg gaat schoonmoeder niet, omdat ze niet fit genoeg is.
Herl moeilijk om van dichtbij mee te maken dat de een nog zoveel kan masr dat hij vastzit aan huis door een vrouw die het (ondanks allerlei goede raad) niet lukt om boven de situatie uit te stijgen.
Goede raad in deze kwam van kinderen en professionals zoals een geriater en maatschappelijk werk.
Het lukt al 10 jaar niet en de kansen dat er nog iets gaat veranderen worden met de dag kleiner.

scheiden is geen oplossing

Ik ben zelf 60 en een twee jaar geleden gescheiden. Nou, dat is me heel vies en keihard tegen gevallen. Je verliest niet alleen de irritaties, maar ook je tradities en zekerheden. Ik voel me nog absoluut niet bejaard, maar ik merk wel dat ik ouder word en alles moeilijker wordt, de vanzelfsprekendheid waarmee de dingen kunnen gaan als je jong bent is er niet meer, maar je moet wel je leven ineens helemaal opnieuw opbouwen. Nieuwe vriendschappen opbouwen, je kinderen delen, niemand meer om goedemorgen tegen te zeggen - óf tegen te mopperen! Vakanties of weekenden alleen invullen. Nieuwe woonruimte zoeken, sociale contacten in de buurt opbouwen. Het heeft mij niet de bevrijding gebracht die ik had gehoopt (maar misschien dat mijn ex er anders over denkt, die had binnen no time een jonger exemplaar).

Ik zou je ouders absoluut niet adviseren om te gaan scheiden. Je kan wel aangeven dat je snapt dat ze het moeilijk hebben met elkaar maar dat je graag wil dat ze benoemen wat ze wel leuk vinden. Ik herken de valkuil om bij je kind troost te zoeken, het kan ook allemaal zo oneerlijk voelen. Maar dat blijft, ook als ze uit elkaar gaan. Goed dat ze in reletietherapie zijn gegaan. En een cursus tantra (bij Jan den Boer bijvoorbeeld) kan ik ze ook van harte aanraden. Dan leer je weer met liefde kijken, naar jezelf en naar de ander. Ik hoop echt dat jullie eruit gaan komen. Dat er minimaal acceptatie zal komen voor de situatie en je ouders er het beste van kunnen maken.

brief schrijven en voorlezen

Wat je zou kunnen proberen is om een brief te schrijven waarin je verteld wat alles met jou doet, zonder oordeel naar je ouders maar vanuit jouw waarneming en jouw gevoel. Dat maakt het voor jezelf al een stuk makkelijker om je positie te bepalen en duidelijk te maken. Zou helemaal mooi zijn als je die aan ouders tegelijkertijd kan voorlezen. Ze hebben waarschijnlijk geen idee wat het allemaal met jou doet.

Phryne Fisher

Phryne Fisher

13-10-2019 om 11:50

Fit blijven

Toevallig heb ik nabije kring een stel zeventigers die niet gelijk op gaan. Hij wandelt 10 uur per week en werkt nog 3-4 dagen. Zij heeft twee nieuwe heupen en borstkanker. Gelukkig zijn ze nog wel lief voor en gelukkig met elkaar, maar ze hadden zich de oude dag toch wel anders voorgesteld. Het is wel moeilijk om blij te blijven als je het zo zwaar hebt qua gezondheid.

Roma

Roma

13-10-2019 om 14:55

Onzin Lanza

Ook bij mensen die het 'goed' doen in concentratiekampen weet jij niet waardoor dat komt. Zo hoorde ik eens een verhaal van een vrouw die het had gered door aan haar warme jeugd terug te denken. Als een ander niet zo'n warme jeugd heeft gehad, kan haar dat net over de psychologische kling jagen.

Shoshana

Shoshana

13-10-2019 om 15:28

Cruijffiaanse filosofie

“Als het lukt, lukt het”. Dat werk. Het heeft zo weinig om het lijf om te zeggen: als ze het gewoon zouden doen, zou het prima gaan. Het is fictie, ideologie. Ze doen het niet. Daar heeft ‘kind van’ mee te dealen. Maar goed, misschien gaat dat gemakkelijker als je je ouders als losers kunt bestempelen omdat ze het niet doen. Ik zal het eens proberen.

Groet,
Shoshana

Elledoris

Scheiden is misschien geen oplossing voor alle sores, maar lees het verhaal van Kouwe Kant, en stel je dan eens voor dat dit echtpaar elkaar rond het zestigste jaar al volkomen zat was. En dat je dan niet gaat scheiden, want dat valt zo tegen. Twintig jaar later is de ene hulpbehoevend, en zitten ze 24/7 op elkaars lip. Het lijkt me dan toch waarschijnlijk dat minimaal de helft van zo'n stel ernstig spijt krijgt van de beslissing bij elkaar te blijven.

Je bent eind vijftig wel niet meer piep, maar je kan in principe toch nog zo'n slordige kwart eeuw tegemoet zien, hopelijk in redelijke gezondheid. Als je op dat punt in je leven je partner liever kwijt dan rijk bent, lijkt het me beter de kostbare resterende tijd niet te verspillen.

Groeten,

Temet

Miekemieke

Miekemieke

13-10-2019 om 19:18

kinderen

Bij een scheiding op hoge leeftijd zadel je je kinderen ook wel met iets op. Zaken die jij of je partner op zouden moeten knappen. Wil je dat je kinderen aan doen?
Ik weet het eerlijk gezegd niet.

Kaaskopje

Kaaskopje

14-10-2019 om 00:25

Miekemieke

Maar het is toch ook wel droevig als mensen bij elkaar blijven om de kinderen niet tot last te hoeven zijn of worden?

Nuffannie

Nuffannie

14-10-2019 om 09:42

en zijn zo ook al tot last

Ouders die niet zijn gescheiden en elkaar de godganse dag de tent uit mopperen en daarover klagen bij hun kinderen, zijn ze ook tot last.

Ik denk dat kinderen ook best psychisch gebukt kunnen gaan onder een slecht huwelijk van hun ouders. Dan zijn ze je praktisch gezien misschien niet tot last, maar het feit dat je niet bij ze terecht kunt, je niets met ze kunt delen, dan mis je toch best wel wat in je ontwikkeling. Tenminste, zo heb ik het ervaren.

rutiel

rutiel

14-10-2019 om 12:33

Ouder worden als levenskunst

C'est le ton qui fait la musique, zeer zeker. Maar net als bij bijdragen van M. Lavell probeer ik altijd toch door de toon heen de inhoud van de berichten te blijven zien. En dan heeft Lanza wel degelijk een punt: het helpt zeer zeker als je bij het ouder worden de dingen probeert te blijven doen die je plezier hebben gegeven. En je neer te leggen bij de dingen die gegaan zijn zoals ze gegaan zijn. Of de dingen die je niet (meer) kunt doen. Kortom: je te verzoenen met hoe het leven gelopen is en hoe het nog steeds loopt. Dat is echt een ongelooflijke uitdaging, zeker als je merkt dat alles minder wordt en de mensen om je heen wegvallen. Dan kun je gemakkelijk in wrok en verbittering terecht komen.

Zelf vind ik het boek van Anselm Grün (Ouder worden als levenskunst, meen ik dat het heet) zeer waardevol in dat opzicht.

Roma

Roma

14-10-2019 om 12:51

Rutiel

Ja natuurlijk, zoals ik al eerder zei: natuurlijk is het voor ieder mens fijner en beter om buiten te komen en te blijven bewegen. Daar val ik niet over. Ik val erover als het op non-empathische wijze als wet en oordeel wordt neergezet. Ik vind dat zo makkelijk: maar roepen dat iedereen de keuze heeft gezond en blij te blijven. Je weet gewoon de achtergrond niet.
Jij zegt "Dat is echt een ongelooflijke uitdaging, zeker als je merkt dat alles minder wordt en de mensen om je heen wegvallen. " precies, laten we daarom mild zijn tegenover de mensen die dat om welke reden ook niet lukt en respect als het wel lukt. Steunen vooral ook.

mirreke

mirreke

14-10-2019 om 15:03

Doet me ook denken aan

de orenmaffia van Karin Spaink, in haar geval gaat het om gezondheid.

Succes is een keuze, gelukkig zijn is een keuze, gezond (zijn misschien niet maar worden dan toch minstens wel) is een keuze...

Neoliberaal gedachtengoed dat alle verantwoordelijkheid bij de persoon zelf legt en zich dus kan onttrekken aan de opvatting dat er (veel) meer factoren een rol spelen dan een beetje positief denken, maatschappelijke factoren welteverstaan.

Ik verzet me ook bij uitstek tegen de gedachte dat oude(re) mensen niet meer zouden mogen scheiden omdat ze dan hun kinderen daarmee opzadelen??? Mijn heer, dat kan toch niet waar zijn...

Net als hierboven al gezegd, als je rond de zestig bent, heb je grote kans op nog 20 jaar leven. Waarom zou zoveel jaar minder waard zijn als je zestig bent dan als je twintig bent? Al ga je scheiden op je 75e...

De hele hedendaagse cultuur is ingesteld op jong, actief, mooi en daadkrachtig. Logisch dat het moeilijk kan zijn om je neer te leggen bij lichamelijke en geestelijke aftakeling, zeker als er voor ouderen steeds minder te doen is, als rijden moeilijker wordt en het openbaar vervoer minder dekkend wordt. In veel culturen worden oudere mensen gerespecteerd, terwijl dat in het westen beduidend minder het geval is. Oudere mensen worden steeds meer tot last beschouwd.
Als je als 70jarige toch niet minstens huppelend gaat sporten of met een e-bike naar de andere stad rijdt, doe je niet meer mee, zo lijkt het (ik chargeer een beetje).

Wat ik ook vind van die hele gedachte dat alles maakbaar en je eigen keuze is, is dat het zo eenzaam maakt. Je bemoeien met een ander omdat die eenzaam lijkt? Welnee, is immers toch eigen keuze, die eenzaamheid. Je bemoeien met je ouders omdat ze ongelukkig lijken in hun relatie? Welnee, is een eigen keuze van die zeurpieten. Moeten ze zich maar neerleggen bij keuzes die ze ooit hebben gemaakt. Wat een onzin zeg... Mooi excuus om je niet meer bij een ander betrokken te hoeven voelen...

Of alleen maar bij anderen die het 'goed doen', die niet zeuren, die niet lastig zijn, die geen inspanning en energie van je verlangen.

Ik geloof echt wel in een gezond evenwicht, en je kunt niet de lasten van iedereen op je schouders nemen, maar je mag mensen toch wel helpen?

Kaaskopje

Kaaskopje

14-10-2019 om 15:05

Zelfde gekopieerd

Kortom: je te verzoenen met hoe het leven gelopen is en hoe het nog steeds loopt. Dat is echt een ongelooflijke uitdaging===

Aha, een uitdaging! Het is een uitdaging om een doel te bereiken, iets af te maken, iets te doen wat je niet durft e.d.. De beloning is dat het gelukt is rnen dat goed is viir je zelfvertrouwen en zelfbeeld. Natuurlijk is het goed om dat soort "uitdagingen" aan te blijven gaan, maar ik krijg nu visioenen van mensen die op hun sterfbed vermoeid mompelen dat het een uitdaging was, maar... we hebben het vol weten te houden.

Roma

Roma

14-10-2019 om 15:30

nou inderdaad, met welke maat meet je?

Zoals Mirreke zegt: in veel culturen mag je gewoon oud en ziek en grumpy zijn en wordt je toch gerespecteerd en niet aan de maat van de jongere generatie gehouden.

Ikzelf (begin zestig) merk dat juist door rust en niet meer zo veel willen er heel andere processen en inzichten op gang komen. Maar die zijn niet uiterlijk meetbaar.

Het is zo makkelijk vanuit een simplistische norm als gezond jong mens voor te schrijven hoe de oudere moet leven. En dat gebeurt heden ten dage heel erg.

Mijn ouders waren goede (berg) wandelaars. Beiden. Mijn vader werd 75, mijn moeder 96. Welke keuze heeft mijn vader verkeerd gemaakt? Dat zijn lichaam versleten was door 40 jaar in de fabriek staan? Dat hij krijgsgevangene was van de Duitsers? Of te werk gesteld werd in de oorlog in Duitsland en daar vreselijke dingen heeft meegemaakt? Of dat hij zijn hele leven homoseksuele gevoelens heeft gehad maar verborgen heeft moeten houden door de tijdgeest en niet uit heeft kunnen leven?

En ja de man was grumpy. Mag hij, alsjeblieft?

Ga je tegen zo iemand zeggen dat hij vrolijker moet zijn, leuke dingen doen etc. Want ja, het is een keuze? Houd nou toch op alsjeblieft

Pennestreek

Pennestreek

14-10-2019 om 15:43

Roma

Voor Lanza is alles een keuze. En gelukkig maakt zij altijd de juiste. Laat je niet opjutten door haar. Ik ben het helemaal met je eens.

Mijn vader is Indo. Je wil ook niet weten (echt niet!) wat hij en zijn familie heeft moeten doorstaan. Hij is zo iemand die ondanks alles overeind blijft. En er iets goeds mee weet te doen. Hij geeft via Herinneringscentrum Westerbork les op (middelbare) scholen en PABO's over de geschiedenis van Nederlands- Indië. Hij beschouwt wat er is gebeurt vanuit zijn eigen ervaringen en laat zien dat er altijd 100 kanten aan een kwestie zitten (het perspectief van de Indonesiër, de Indische Nederlander, de volwassenen, de kinderen, etc.). Hij is daar per ongeluk ingerold, ingevallen voor iemand die dat al deed.Hij doet het met zoveel enthousiasme dat hij er zelfs een koninklijke onderscheiding voor heeft gekregen. En weet je wat: het bleek uitermate therapeutisch en het houdt hem ontzettend bezig.

Kamp-Lanza zou waarschijnlijk zeggen, zie je wel, het is een keuze. Ik zeg: als hij niet toevallig was 'gedwongen' erover te praten, had hij het (zoals hij tot dan toe altijd deed) doodgezwegen. Zoals het o-ver-grote deel van zijn leeftijdsgenoten, want je praat er niet over, je gaat gewoon door met leven. En dan denk ik dat hij nu niet die vitale 80-plusser zou zijn geweest die hij nu is, maar veel meer in zichzelf teruggetrokken en vast ook minder gezellig en geïnteresseerd in de wereld.
Hij had dan waarschijnlijk wel veel minder onenigheid met mijn moeder gehad, want die vindt dus dat hij veel te veel doet, te vaak van huis is, alleen maar bezig is met 'die oorlog', etc. Zij horen dus o.a. door dit punt thuis in de categorie ongelukkig getrouwd. Tja, you can't have your cake and eat it, blijkbaar....

Lanza

Lanza

14-10-2019 om 16:09

Niemand

zegt dat je fit moet blijven zoals een 20- jarige dat doet. Het is alleen wel zo dat je qua gezondheid op een bepaalde leeftijd twee richtingen op kunt gaan: actief en gezond blijven of passief zijn en steeds meer gezondheidsklachten krijgen. Ik zie dat nu gebeuren in de generatie van de 65+ 'ers. Nog maar een keer voordat ik verkeerd wordt begrepen: mijn verhaal gaat niet op voor terminaal zieken die niks meer kunnen doen aan hun steeds lager wordende energieniveau.

Om gezond en actief te blijven hoef je echt geen bergen op te wandelen, of aan een marathon mee te doen. Nee, ik zei al eerder dat fietsen, eventueel met ondersteuning ook een prima vorm kan zijn, dat is waarschijnlijk uiteindelijk beter voor je lichaam dan die marathons. Of als fietsen niet gaat, ga je zwemmen en als dat niet gaat kun je wellicht bij de fysio terecht voor oefeningen die wel te doen zijn en je spieren op peil houden.

Zoeken naar mogelijkheden dus ipv mopperend binnen te blijven en steeds opnieuw aan te lopen tegen je beperkingen. Als je een traumatisch verleden hebt, lijkt me dat alleen maar belangrijker, omdat de kans daarmee groot is dat je jezelf anders erg in de weg zit. De natuur in trekken kan oneindig veel troost bieden. Net als iets blijven doen voor een ander, hoe klein ook.

mirreke

mirreke

14-10-2019 om 16:12

Bijzonder Pennestreek

die vader van jou!

Jammer dat het voor je moeder dan juist weer lastig is.

Roma

Roma

14-10-2019 om 16:14

Lanza

Je wilt niet empathisch zijn. Dat is een keuze en dat mag. doei

Pennestreek

Pennestreek

14-10-2019 om 16:58

Mirreke

Dat issie zeker, ben ook erg trots op hem!

Maar ik zie hem echt niet als een soort lichtend voorbeeld van 'zo kan het ook'. Het is echt toeval geweest. En dat hij daardoor veel in contact komt met jongeren maakt dat hij zijn eigen kleinkinderen heel leuk benadert (en andersom natuurlijk). Maar zoiets is dus heel kwetsbaar. Het had echt anders uitgepakt als hij niet ingevallen was voor die vriend. Zelf had hij het nooit bedacht, want 'daar praat je niet over, het is verleden tijd'.

Ik zie in het verpleeghuis waar ik werk zoveel mensen die in een situatie zitten die ze niet willen. Geholpen moeten worden bij de meest basale dingen in het dagelijks leven doet echt wel wat met je. Ik kan me van mezelf ook niet voorstellen dat ik een gezellig oudje word. Ik kan erg slecht tegen pijntjes en kwalen, niet eens omdat ik er nou zoveel last van heb, ben nu bijvoorbeeld verkouden, maar omdat ik het naar vind dat ik beperkt wordt in mijn doen en laten. Door de verkoudheid kost alles meer energie, en door de watten in mijn hoofd kan ik me niet goed concentreren. Daar word ik echt sjagrijnig van. Het kost me gewoon teveel energie om dat sjagrijn weg te duwen en een beetje opgewekt te doen. Zelfs als ik weet dat het maar een paar dagen is. Dus ik houd mijn hart vast voor als ik echt wat ga mankeren. Ik zou het dan echt niet opbrengen om 'lekker de natuur in te trekken'. Ik woon midden in de randstad, als ik slecht ter been zou zijn zou alleen het plantsoen achter mijn huis nog enigszins bereikbaar zijn. Nou nou, wat een natuur om mee op te laden. En dan woon ik nog in een dorp, als je in een flatje in Den Haag/Amsterdam/Rotterdam woont wordt het nog vele malen lastiger...

Kouwe kant

Kouwe kant

14-10-2019 om 17:11

Dat kunnen sommige mensen dus niet.

====Zoeken naar mogelijkheden dus ipv mopperend binnen te blijven en steeds opnieuw aan te lopen tegen je beperkingen. Als je een traumatisch verleden hebt, lijkt me dat alleen maar belangrijker, omdat de kans daarmee groot is dat je jezelf anders erg in de weg zit. De natuur in trekken kan oneindig veel troost bieden. Net als iets blijven doen voor een ander, hoe klein ook.=====

Geen idee waarom maar er zijn dus mensen waarbij dat niet lukt. Die blijven wel mopperend binnen zitten ook al krijgen ze het advies zelf iets te doen aan hun fysieke ongemakken. Keer op keer verteld door dokter/thuiszorg/fysiotherapeut en de kinderen maar scoonmoeder kan de motivatie niet meer opbrengen om opnieuw actief te worden. Ze zit haar man, ons en vooral zichzelf enorm in de weg met haar gebreken maar toch is er niks aan te veranderen.

Misschien kun je een carrière switch overwegen en deze mensen gaan begeleiden naar activiteit?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.