Relaties Relaties

Relaties

Bij elkaar blijven voor de kinderen...?

hallo iedereen,

toch maar even een account aangemaakt om ook mijn verhaal te kunnen/mogen doen, al heb ik ook al veel meegelezen hier op het forum.

Ben een man van eind 30, vader van 2 kids (3j en 6j). Ongeveer 13 jaar samen. Mijn vriendin midden 30.

Zij was mijn eerste echte vaste relatie. Onze relatie heeft vaak moeilijkheden gekend op verschillende gebieden. Communicatie verloopt bij ons vaak moeilijk. Ik ben iemand die open en eerlijk de zaken (en bij naam) op de tafel gooi. Zij is iemand die minder goed praat hierover (of niet goed durft te praten hierover). We maken hier vaak ruzie over.

Op seksueel gebied is het niet zo'n succes. Na de kinderen is het nog minder geworden, om niet te zeggen dat de seksualiteit gewoonweg afwezig is. Ook hierover kan ze niet goed praten. Ik heb al vaak het onderwerp willen bespreekbaar maken omdat de weinige intimiteit en affectie voor mij op deze manier niet werkt. Heel af en toe erkent ze wel het probleem en de afwezigheid ervan, maar er gebeurt jammer genoeg niets. Er wordt geen actie ondernomen.
Wat betreft het seksuele probeer ik alles te doen wat ik denk dat ze leuk vindt. Maar jammer genoeg praat ze hier niet graag over (of vindt ze seks misschien niet leuk). Om maar een voorbeeld te geven, orale seks doe ik heel veel en heel lang bij haar, andersom vindt ze het vies en wilt ze het niet. Dus ze heeft dat bij mij nog nooit gedaan.
Ik krijg ook hier geen duidelijk antwoord op waarom dit is.

Wat betreft het huishouden is er ook vaak ruzie. Ook hier verloopt de communicatie vaak moeilijk. We doen hier beiden ons best in, elk op zijn of haar manier, maar duidelijk klikt het niet op dat vlak.

We zijn goede ouders voor onze kinderen. Daar zijn we een top team. We bevestigen elkaar in het goede ouder zijn en doen alles voor onze kids.

Ik mis mijn partner en voel me vaak eenzaam.

Enkele weken geleden is de boel ontploft en hebben we heftige ruzie gehad. Lelijke dingen gezegd van beide kanten.
Er is sprake geweest van het beëindigen van de relatie en apart gaan wonen.
Het is een feit dat er nu echt wel sprake is van een kruispunt en dat we knopen moeten doorhakken.

Ik weet nu eerlijk gezegd niet wat ik moet doen. Wil ik deze relatie nog? Ik heb hier op dit forum al zoveel mooie verhalen gelezen dat een relatie iets is waarbij je gevoel kan weg zijn, maar ook kan terugkomen. Dat liefde ook iets is wat soms afwezig lijkt, maar kan terugkomen.
Maar hoort een relatie zo te zijn?

Is tijdelijk uit elkaar gaan een oplossing om rust te bieden aan elkaar? Maar hoe leg je zoiets uit aan de kinderen? 

Mijn hart breekt naar de kinderen toe als ik hun ga moeten zeggen dat mama en papa uit elkaar gaan. Hoe gaat dit effect hebben op hun?

Ik wil mijn leven en geluk gerust opofferen voor mijn kinderen en hiervoor doorgaan met mijn relatie. Ook al moet ik hiervoor samenleven als broer en zus.
Als ik dan zekerheid heb dat mijn kinderen niet beschadigd geraken door het scheiden van hun ouders, wil ik dit doen.

Ik weet op dit moment niet hoe mijn partner hierover denkt. Ik twijfel en ik pieker op dit moment. Ben bang om in eenzaamheid te vervallen. De onzekerheid maakt me gek.
Hoe weet je zeker dat je de juiste beslissing maakt...


Zijn jullie al eens bij een relatietherapeut geweest? Zo nee, dan lijkt me dat een goede eerste stap nu!

Edward1489

Edward1489

11-01-2024 om 16:18 Topicstarter

Mugs schreef op 11-01-2024 om 15:11:

Zijn jullie al eens bij een relatietherapeut geweest? Zo nee, dan lijkt me dat een goede eerste stap nu!

Neen nog niet, dat zijn we nu aan het bekijken... 

Jullie hebben duidelijk communicatieproblemen, en daarvoor is relatietherapie heel geschikt. Zet daar eerst maar op in, scheiden kan altijd nog.

Hai Edward,
Wij zijn al 25 jaar samen, een lange en grotendeels ongelukkige relatie. Toch ben ik blij dat onze kinderen geen scheiding hebben meegemaakt. Ik zoek zelf veel plezier en voldoening uit andere mensen en bezigheden.
Onze dochter heeft sinds kort een diagnose autisme en ADHD en we vermoeden dat ons hele gezin een klap van de ASS-molen heeft. Ik heb net een onderzoek voor mezelf gevraagd, mijn zoon wil ook en ik hoop dat ook mijn man dan over de brug komt.
Misschien os er geen sprake van bij je vrouw of jou, maar het kan de communicatie en de intimiteit bijzonder verstoren! 
In elk geval is relatietherapie een hele goeie. Samen zoeken naar leuke gezamenlijke activiteiten is ook een tip. Dan ben je niet alleen ouders, maar leer je elkaars gezelschap weer waarderen.
Succes samen! 

"Als ik dan zekerheid heb dat mijn kinderen niet beschadigd geraken door het scheiden van hun ouders, wil ik dit doen."

Als dat betekent dat de kinderen nog 15 jaar in een steeds gespannere, liefdesloze, kille of ruziemakende sfeer zitten schaadt dat op een andere manier. Je wilt toch ook een voorbeeld voorleven hoe een goede relatie is voor de kinderen. Met dat je elkaar liefde toont etc. 

Ik zit al 20 maanden met man in relatietherapie. Heerlijk vind ik dat. Bij hoge nood parkeren we een probleem en bespreken het bij de therapeut zodat het thuis rustig blijft en niet ontploft.

 Doordat ik een proefscheiding heb gedaan weet ik dat ik dat niet wil. Dus uit elkaar gaan proberen is altijd beter dan definitief uit elkaar gaan in mijn ogen. Ik zou mijn kinderen niet kunnen missen en de gedeelde liefde die ik met man voor kind voel zou geen enkele nieuwe partner zo voelen.

 Misschien moet je vrouw weten dat het menes is en dat zij wel nee nee nee kan zeggen en jij niet moet mekkeren maar jij hebt ook gevoel en daar mag zij meer haar best voor doen wil zij ook een gezinsleven behouden. Het is geven en nemen. Als ik stop mijn man seks of enige vorm van intimiteit te geven zonder hoogzwanger te zijn of net bevallen ben ik binnen zeker 3 maanden op straat gezet. Als jij je grenzen niet aangeeft neemt zij gewoon meer ruimte in. Bespreek het maar bij de therapeut. Als je bij de therapeut onderliggende issues bespreekt komt er misschien vanzelf wat meer ruimte voor intimiteit. Als ik echt woest op man ben wil ik ook geen seks. Hij wil altijd, het staat voor hem wat losser. Vrouwen werken iets anders. 

Wij zitten nog midden in een relatiecrisis, en hebben scheiden heel serieus overwogen. Onze kinderen zijn voor mij de grootste reden en motivatie om dit niet te doen. Maar 'bij elkaar blijven voor de kinderen' betekent voor mij niet dat ik in een liefdeloos huwelijk wil zitten. Voor onze kinderen, mezelf en mijn man is het wel van belang dat we allemaal een gelukkig leven kunnen leiden, met elkaar. Man en ik doen er dan ook alles aan om ons leven weer op de rit te krijgen. Door relatietherapie en eigen ontwikkeling. Uiteindelijk heeft iedereen in het gezin daar baat bij. En alleen al het feit dat wij hier beide zo aan werken geeft mij alweer kracht en vertrouwen.

Misschien kan je een gesprek met je vrouw daarover aangaan? Dat je een scheiding voor je kinderen wilt voorkomen. Maar dat je hen, haar en jezelf wel geluk wenst een daaraan wilt werken. Zonder verwijten naar haar te maken.

Ik vind het inmiddels bijna klassiek: een relatiecrisis na de geboorte van twee kinderen.
Jullie waren allebei al in de 20 toen jullie elkaar ontmoetten, geen onnadenkende tieners dus. 
Jullie hadden al 7 jaar een relatie voordat jullie aan kinderen begonnen. Genoeg tijd om samen een goede basis voor de relatie op te bouwen.
Ik neem aan dat de keuze voor kinderen een gemeenschappelijke keuze is geweest. Ik neem aan dat jullie in je omgeving wel voorbeelden hebben gezien over hoe druk het is met kinderen, wat het betekent voor werk, maar ook voor het huishouden, voor je vrije tijd en voor de onderlinge relatie. De verhouding verandert van twee mensen die voor elkaar gekozen hebben naar twee mensen die samen verantwoordelijk zijn voor een belangrijke taak. Dat vraagt een andere vorm van communicatie en een andere manier van omgaan met elkaar, bijvoorbeeld doordat je er meer op let dat de ander niet teveel belast wordt. 
Bijna klassiek is ook dat er dan klachten komen over seksuaiteit: ' orale seks doe ik heel veel en heel lang bij haar, andersom vindt ze het vies en wilt ze het niet. Dus ze heeft dat bij mij nog nooit gedaan. Ik krijg ook hier geen duidelijk antwoord op waarom dit is.' Het antwoord staat al in je eigen tekst. Maar de vraag is: waarom is dat nu een probleem als het al 13 jaar zo is?
Meestal gaat het dan om het verschil tussen de vrouw die vooral intimiteit wil en de man die seks wil. Het verschil daartussen en het onderlinge begrip daarvoor blijkt nogal eens gecompliceerd te zijn. Wellicht hebben vrouwen een andere beleving van hun lichaam en van seksualiteit na het baren van een kind (direct gevolg van seksualiteit), terwijl mannen nog steeds dezelfde lichamelijke reacties hebben en dus niet weten wat er nu dan anders is. In sommige culturen hebben ze daar andere oplossingen voor: een tweede vrouw. Hier zou dat zijn: scheiden en een nieuwe vrouw.
Misschien is het ook mogelijk om de veranderde relatie ook daadwerkelijk op een andere manier vorm te geven, waarbij seksueel genot een minder grote rol speelt, of een andere rol krijgt en er meer ruimte komt voor de ander aspecten van de veranderde relatie.
Het is niet alleen een communicatieprobleem denk ik, het is ook een cultureel probleem, zingevingsprobleem en wellicht een lichamelijk probleem.

Tsjor

ik ga hier geen pleidooi voor scheiden houden, maar als het zover komt dan is het geen gegeven dat je kinderen beschadigd raken. Het is vooral van groot belang hoe je als ex-partners met elkaar omgaat na de scheiding. Als je het belang van je kinderen ook na een scheiding voorop blijft stellen,  dan hoeft het geen traumatische gebeurtenis te zijn. Paar basale tips. Ga na een scheiding niet alsnog je gelijk proberen te halen. Bedenk dat die "vreselijke" ex voor je kinderen een van de belangrijkste personen in hun leven is. Bijt geregeld op je tong. Blijf je kinderen op eerste plaats zetten ook als je een nieuwe relatie begint en wees daar duidelijk over. Praat nooit slecht over je ex in bijzijn van je kinderen (bel gewoon een goede vriend om stoom af te blazen). Praat sowieso niet slecht over je ex tegen mensen die ook betrokken bij je kinderen zijn (je eigen ouders, ouders vriendjes, trainer voetbal etc). Zorg dat je niet te zeer financieel afhankelijk van elkaar bent (maar die tip is meer relevant voor begin relatie dan aan eind). Als je dat allemaal beetje goed kunt volhouden, dan is een scheiding na het eerste verdriet voor de kinderen doorgaans geen groot drama

Edward1489

Edward1489

13-01-2024 om 06:50 Topicstarter

Bedankt alvast voor de reacties. Ik ga deze zo snel mogelijk beantwoorden maar door drukte zit ik hier niet zoveel online. 
En ik wil hier ook de tijd voor nemen.

Ik lees dat jullie op tal van gebieden binnen jullie relatie problemen hebben. Niet alleen seksueel maar werkelijk op ieder gebied zijn jullie klaar met elkaar behalve als ouders. Maar om goede ouders te zijn hoef je natuurlijk niet in 1 huis te wonen...

En op deze manier maken jullie elkaar kapot en daarmee ook de kinderen. Een liefdeloos huwelijk of broer-zus relatie is geen goed voorbeeld voor je kinderen en ook niet vol te houden of goed voor jezelf. 

Tsja, je kunt in relatietherapie gaan.

Niks doen en in deze situatie voor elkaar blijven voor de kinderen zou ik niet doen. Kinderen zijn beter af bij gelukkige ouders die apart wonen, dan bij ouders die onder een dak wonen maar ongelukkig zijn en de hele dag ruzie maken.

Edward1489

Edward1489

17-01-2024 om 09:38 Topicstarter

Puinhoop schreef op 11-01-2024 om 18:06:

Hai Edward,
Wij zijn al 25 jaar samen, een lange en grotendeels ongelukkige relatie. Toch ben ik blij dat onze kinderen geen scheiding hebben meegemaakt. Ik zoek zelf veel plezier en voldoening uit andere mensen en bezigheden.
Onze dochter heeft sinds kort een diagnose autisme en ADHD en we vermoeden dat ons hele gezin een klap van de ASS-molen heeft. Ik heb net een onderzoek voor mezelf gevraagd, mijn zoon wil ook en ik hoop dat ook mijn man dan over de brug komt.
Misschien os er geen sprake van bij je vrouw of jou, maar het kan de communicatie en de intimiteit bijzonder verstoren!
In elk geval is relatietherapie een hele goeie. Samen zoeken naar leuke gezamenlijke activiteiten is ook een tip. Dan ben je niet alleen ouders, maar leer je elkaars gezelschap weer waarderen.
Succes samen!

Dag Puinhoop,

als ik je bericht lees, word ik hier echt triestig van. Ik begrijp volkomen waarom je dit zegt, want ik zou het ook overwegen. Maar is dit dan hetgeen we naar de kinderen later zullen zeggen? Dat we samen zijn gebleven voor hun maar dat we verder beide ongelukkig waren? Dit vraag ik mij dus af. 

Edward1489

Edward1489

17-01-2024 om 09:43 Topicstarter

Moederkareltje schreef op 11-01-2024 om 19:36:

"Als ik dan zekerheid heb dat mijn kinderen niet beschadigd geraken door het scheiden van hun ouders, wil ik dit doen."

Als dat betekent dat de kinderen nog 15 jaar in een steeds gespannere, liefdesloze, kille of ruziemakende sfeer zitten schaadt dat op een andere manier. Je wilt toch ook een voorbeeld voorleven hoe een goede relatie is voor de kinderen. Met dat je elkaar liefde toont etc.

Ik zit al 20 maanden met man in relatietherapie. Heerlijk vind ik dat. Bij hoge nood parkeren we een probleem en bespreken het bij de therapeut zodat het thuis rustig blijft en niet ontploft.

Doordat ik een proefscheiding heb gedaan weet ik dat ik dat niet wil. Dus uit elkaar gaan proberen is altijd beter dan definitief uit elkaar gaan in mijn ogen. Ik zou mijn kinderen niet kunnen missen en de gedeelde liefde die ik met man voor kind voel zou geen enkele nieuwe partner zo voelen.

Misschien moet je vrouw weten dat het menes is en dat zij wel nee nee nee kan zeggen en jij niet moet mekkeren maar jij hebt ook gevoel en daar mag zij meer haar best voor doen wil zij ook een gezinsleven behouden. Het is geven en nemen. Als ik stop mijn man seks of enige vorm van intimiteit te geven zonder hoogzwanger te zijn of net bevallen ben ik binnen zeker 3 maanden op straat gezet. Als jij je grenzen niet aangeeft neemt zij gewoon meer ruimte in. Bespreek het maar bij de therapeut. Als je bij de therapeut onderliggende issues bespreekt komt er misschien vanzelf wat meer ruimte voor intimiteit. Als ik echt woest op man ben wil ik ook geen seks. Hij wil altijd, het staat voor hem wat losser. Vrouwen werken iets anders.

Momenteel is de situatie zo (volgens haar) dat we ons niet meer gedragen als een koppel, maar we zijn nog wel een koppel. Omdat ik haar eens vroeg wat nu juist onze relatiestatus is. 

Binnenkort gaat ze een afspraak maken met de relatietherapeut (ik ben al lange tijd geleden geweest) maar nu moet zij ook met haar een datum afspreken omdat de eerste afspraak alleen is en niet met twee. 

Het duurt bij haar allemaal zo lang en het blijft allemaal maar aanslepen bij haar. Het enige dat haar interesseert zijn de kids. En dat is uiteraard een goede zaak. Maar de rest interesseert haar niet. (inclusief ik).

Edward1489

Edward1489

17-01-2024 om 09:45 Topicstarter

Panama831 schreef op 16-01-2024 om 17:11:

Tsja, je kunt in relatietherapie gaan.

Niks doen en in deze situatie voor elkaar blijven voor de kinderen zou ik niet doen. Kinderen zijn beter af bij gelukkige ouders die apart wonen, dan bij ouders die onder een dak wonen maar ongelukkig zijn en de hele dag ruzie maken.

spijtig genoeg klopt dit... en kan ik alleen maar zeggen dat ik je gelijk geef... Al vind ik dit een heel moeilijk iets om daar een beslissing in te nemen. Want zo lijkt het op dit moment. Zij moddert maar aan en neemt geen enkele beslissing. Zo lijkt het alsof ik diegeen ben die de slechte is omdat ik er de stekker wil uittrekken. 

Edward1489

Edward1489

17-01-2024 om 09:47 Topicstarter

Izza schreef op 14-01-2024 om 22:59:

Ik lees dat jullie op tal van gebieden binnen jullie relatie problemen hebben. Niet alleen seksueel maar werkelijk op ieder gebied zijn jullie klaar met elkaar behalve als ouders. Maar om goede ouders te zijn hoef je natuurlijk niet in 1 huis te wonen...

En op deze manier maken jullie elkaar kapot en daarmee ook de kinderen. Een liefdeloos huwelijk of broer-zus relatie is geen goed voorbeeld voor je kinderen en ook niet vol te houden of goed voor jezelf.

Volledig mee akkoord Izza... eigenlijk mooi gezegd... een harde waarheid... Maar het doet pijn en men hart breekt

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.