carriere en scheiding

re kyana

"Vroeger werkte ik ook in banen waar ik weinig mee kon verdienen en weinig kansen had. Toen ben ik extra opleidingen gaan volgen om wel een baan te krijgen die ik graag zou willen, ook met als doel de inkomsten te vergroten."
Waarmee zijn die opleidingen betaald? Ik vermoed dat zoiets voor velen lastig kan zijn. Het is gewoon een vraag, niet om aan te vallen. Als zoiets lukt een goede oplossing. Maar wat zijn de mogelijkheden, zowel vroeger als nu

Pensioen

En hier gaat man binnenkort met pensioen. De kinderen gaan net studeren en dat kost geld, dus wil ik van 3 naar 4 dagen werken gaan. Dat levert ook nogal wat ouderwets commentaar op.

"Ga jij dan niet ook stoppen? Die kinderen kunnen toch lenen?" Waarom zou ik stoppen omdat mijn man een bepaalde leeftijd bereikt heeft, terwijl mijn gezin geld nodig heeft? Net alsof man niet kan functioneren zonder mij constant om zich heen te hebben.

Bon

Vaak gaan die ballen zwaarder wegen in de periode dat je deel uitmaakt van de beroepsbevolking. En juist daartegen ben je als werkende deels verzekerd. Persoonlijke ervaring: toen ik chronisch ziek werd, was ik in ieder geval zeker van inkomen, zonder allerlei enge bemoeienis van de staat. En ook zonder afhankelijk te worden van mijn man. Was gelukkig, uitgezonderd een paar maanden ziektewet, uiteindelijk niet nodig, maar toch...

Leuke baan

Natuurlijk wil je een baan die leuk en betekenisvol is. Maar als je die éénmaal hebt blijft dat echt niet voor altijd. Zorg dat je de juiste papieren en een goeie rechtspositie hebt. Dat werk ga je heus nog wel een keer vervelend vinden, of je wordt ziek zoals Donna beschrijft. Je kunt ook zorgen of problemen met je kind krijgen. Dan is het fijn als werk en/of inkomen stomweg op de automatische piloot kunnen.

Toch vind ik het te makkelijk oordelen

Het lijkt wel of de "schuld" dat vrouwen niet financieel zelfstandig zijn toch altijd weer in de schoenen van de vrouwen wordt geschoven en ik vind dat onterecht.
Ik kijk nu even naar mijn omgeving die op zijn zachts gezegd conservatief te noemen is. Op de basisschool was ik een uitblinker, maar daar werd gezegd dat ik daar als meisje toch niet zoveel aan had. Halverwege de jaren 80. Die leerkrachten hadden echt een afslag gemist. We een behoorlijk strenge christelijke school.

Ik heb er na VWO gedaan (begonnen in een brugklas waar je nog alle kanten op kon) Dat ik wilde studeren was eigenlijk al een beetje zonde van het geld, zo vonden mijn ouders. Waarom ging ik niet net zal mijn zus naar de MEAO? Ik heb mijn studie dus ook zelf moeten betalen(ook omdat mijn ouders fel tegen mij keuze waren).
Al voor ik aan mijn studie begon leerde ik mijn man kennen en die vond zeker dat ik een studie moest doen; wij lagen wat dat betreft heel erg op een lijn. Erna beiden voltijds gewerkt.

Toen werd ik zwanger. Terwijl iedereen druk op mij uitoefenden om in hemelsnaam ons kind niet in de opvang te dumpen (tot mijn baas aan toe) had mijn man erg veel moeite om met zijn baas te regelen dat hij minder kon werken. Uiteindelijk heeft hij daar opgezegd en ik had bijna een arbeidsconflict over mijn uren. Ik ben erna 7 jaar bezig geweest om vanuit mijn (inmiddels wel deeltijd) baan iets anders te zoeken; maar niemand wilde een jonge moeder (een bedrijf was zo eerlijk dat toe te geven).
Intussen kreeg mijn man alle complimenten dat hij 4 dagen werkte (wat goed een papadag!) en ik commentaar omdat ik 4 dagen van huis was (wat een slechte moeder!)
Zelfs de basisschool van mijn kinderen waardeerde werkende moeders niet zo. Probleemkind? Dat komt omdat die moeder zoveel werkt. Niet alleen de juffen en meesters, maar vooral de schoolpleinmaffia (toch verdacht veel thuisblijfmoeders of maximaal 2-3 dagen werkend).

Ik ben toen voor mezelf begonnen, deels omdat ik het gedoe met vrije dagen op school, slechte comminucatie met de BSO en dat halen en brengen naar zwemles en clubjes niet meer rond kon krijgen (man nam hier zijn een deel op zich). Zo kon ik in ieder geval mijn eigen tijd indelen. En kon mijn oudste op de turnselectie blijvn (met onmogelijke haal en brengtijden en collega ouders die er niet over peinsden om eventueel mijn kind een keer op te pikken. Maar gerust wel aan mij vroegen of ik niet eens een keer hun kind mee kon nemen..)

En tussendoor werd ik ook nog ernstig ziek.

Ik heb me dat wel degelijk erg aangetrokken en mijn man vond ook zodra de jongste naar de brugklas ging dat hij weer 5 dagen kon werken. Tja op papier zou zoiets misschien werken, maar mijn jongste heeft iets meer sturing nodig. En helaas loopt zij nu helemaal vast. Blijkt dezelfde ziekte te hebben als ik heb en is bovendien ook nog autistisch. Momenteel zit ze 99% thuis. School heeft haar opgegeven, en we zijn nu aan het wachten op groen licht om een andere school te zoeken die ons kind wel kan helpen. Intussen probeer ik haar een beetje de lesstof te beheersen zodat ze bij blijft. Als mijn man thuiskomt is ze te moe, dat lukt niet meer. In het weekend helppt mijn man ook wel, maar ja dat is vind ik erg weinig.

Tja dat vergt van ouders iets meer. Maar man wil niet meer minderen met werken (financieel kan het bovendien kan ik dan iets meer werk aannemen).
Dus minder ik maar omdat ons kind anders er alleen voorstaat. En ik baal er echt heel erg van, en mijn man weet het. Dat vind ik erg lastig te verkroppen.

En als je een kind met een probleem hebt kom je vaak in contact met ouders die hetzelfde hebben. En wat ik dan echt zo opvallend vind, is dat het 9 van de 10 keer toch de moeder is die de zorgen rondom het kind op zich neemt. Want ja papa moet werken he.
Mee naar de specialist, mee naar de psycholoog, gesprekken op schol, gesprekken met de schoolarts en de leerplicht. Daar gaat echt veel tijd in zitten. En allemaal tijdens kantooruren.
Nee ik geloof niet dat ik zo ooit financieel zelfstandig ga worden. Mijn kind gaat echt voor, en als mijn man het niet doet en ik ook niet dan is mijn kind de dupe.

Ik ben voor een eerlijkere verdeling van dit soort taken voordat je van vrouwen gaat verwachten dat ze naast alles nog even een volle baan op zich nemen. En haar te verwijten dat ze lui is. Dit is even kort door de bocht, maar wel hoe ik zelf al dat commentaar ervaar.
Ik ben ook niet zo happige(meer) om mensen uit te leggen dat ikzelf chronisch ziek ben en mijn kind ook.

Margaretha

Een combinatie van studiefinanciering, studielening en gespaard geld + lopend inkomen. Op MBO niveau zijn opleidingen niet zo heel duur maar op WO niveau moet je inderdaad vaak lenen/sparen. Er zijn gelukkig wel regelingen voor maar het blijft natuurlijk een flinke investering.

Lorwyn

Ik hoop niet dat je mijn bijdrages als vervelend ervaart, ik heb namelijk echt geen oordeel over persoonlijke afwegingen. Ook ik ben voor een eerlijker verdeling. En dat werkt twee kanten op: man levert meer zorg, vrouw gaat meer werken. Man hoeft de financiële verantwoordelijkheid niet meer alleen te dragen, vrouw draagt niet meer alleen de last van de derde shift.

Donna

Nee hoor ik ervaar jou reacties niet als vervelend. Ik wilde vooral belichten dat er meer aan de hand is dan dat de vrouwen niet of erg weinig willen werken. Het lijkt vaak een eigen keuze, maar als je verder kijkt is dat heel vaak niet zo. Sociale druk denk ik.

In Nederland moet ik zeggen dat de maatschappij er ook gewoon niet voor is ingericht. Ik vind hoe het hier is geregeld met de opvang, school (met hier nog een tussen de middag en dure overblijf) en de dingen eromheen ronduit belabberd is te noemen.
Hier ook geen grootouders die dit op zich wilden/konden nemen (en terecht).

Komt er nog bij dat er (zeker in mijn regio) nog steeds het verwachtingspatroon lijkt te zijn dat mama stopt met werken en papa niet. Of nou vooruit moeders mogen wel tijdens schooltijd werken. Anders is het zielig. Dat papa dat net zo goed kan en dat kinderopvang en BSO echt niet zielig zijn wil er vaak niet in.Bovendien werkt mama dan voor niets (alsof papa niet meebetaalt...)
Gelukkig zie ik ook wel steeds meer stellen om me heen die het meer gelijkwaardig proberen te doen. Maar ook dat de vrouw afhaakt omdat de man ineens toch geen deeltijd mag van de baas (is ons bijna overkomen; man heeft ander werk gezocht).

Maar als er ook maar iets mis gaat in het gezin of familie dan zie ik toch bijna alleen de vrouwen rennen. Want papa moet aan zijn carrière denken. En dan bedoel ik niet alleen dat griepje (hier deden we dat echt gelijk verdelen) maar meer de ingrijpende dingen als een ernstig zieke ouder/grootouder of kind.
Zo heb ik met schoonzussen nog mantelzorg voor mijn schoonmoeder verleend toen ze terminaal ziek was, terwijl mijn man en zwagers er echt geen tijd voor hadden. Alleen in het weekend.

En helaas zijn er in mijn omgeving ook een paar moeders die na de scheiding een behoorlijke armoede ervaren.
Maar wat ik ook zo gek vind; papa woont dan soms nog in het grote huis en mama zit in een klein huurflatje met de kinderen. Die moet dan ook zorgen dat ze eten van dat kleine salaris. En hopen dat de vader niet moeilijk doet met alimentatie.
Ik ken zo in ieder geval 3 stellen (exen) waarbij dit zo is. Dus geen idee of dit een algemeen iets is.

Bieb

Maar er zijn wat betreft financiële kwetsbaarheid grote verschillen tussen mannen en vrouwen, die verschillen haal ik er niet voor de lolligheid bij; die lijken mij (en de Rijksoverheid) juist wel relevant. Die verschillen komen, in ieder geval deels, voort uit normen en waarden die veranderbaar zijn. En mijn opvatting is dat meer gelijkheid zorgt voor een minder grote kwetsbaarheid van mannen en vrouwen (die zelf binnen hun relaties uiteraard vrij zijn hun eigen keuzes te maken) en hun kinderen.

Bieb

Het gaat juist wel om wie wat doet omdat vrouwen zich stelselmatig op financiële achterstand zetten en dat volkomen geaccepteerd wordt, zelfs ‘normaler’ dan financieel zelfredzaam blijven.
In het algemeen hebben vrouwen een compleet vrije keuze of ze wel of niet blijven werken. ‘We’ vinden niet snel iets gek, mits het zo tussen de 12 en 25 uur wordt. Mannen zouden echt wel tien keer nadenken voor ze zich compleet afhankelijk maken van de inkomsten van hun vrouw. Bij hen is pt ook wel geaccepteerd, maar dan minimaal 25 uur (liefst meer), en fulltime vinden we helemaal niet gek of zielig voor de kindjes. Dat parttime werken doen ze dan voor hun vrouw, zodat die ook kan werken.
Je kunt wel blijven volhouden biadiebla samen afspreken, maar feit blijft dat zo’n vrouw met een klein baantje op achterstand komt, amper pensioen, gewoon kwetsbaar. En dan moet je dus maar hopen dat jou geen onheil treft in de vorm van scheiden, overlijden of arbeidsongeschiktheid van je man.

Margaretha

Studiekosten zijn ook aftrekbaar van de belasting. De studie van mijn partner hebben we bekostigd van vakantiegeld, geen vakantie dus dat jaar en afgetrokken van de belasting.

De investering is het meer dan waard geweest

Ik ben 56 maar mijn wereld ziet/zag er anders uit

Ja, toen ik kinderen kreeg (1997) was het de gewoonte dat vrouwen minder gingen werken. Maar de korter werkende mannen waren in opkomst. In ieder geval bij de hoger opgeleide mannen. De discussie dat het in sommige bannen niet kon, was toen actueel. Ik ben verbaasd dat die discussie nog steeds actueel is. In mijn werkomgeving zie ik veel mannen die niet fulltime werken.
En ja, man werd geprezen voor het korter werken. Maar dat was heel veel jaar geleden. Volgens mij is er ondertussen echt wel e.e.a. veranderd.

Vanaf de geboorte van het eerste kind zijn we allebei korter gaan werken. En dat is zo gebleven tot aan de scheiding. Huishouden werd ook gelijk verdeeld.
Ik ben prima in staat om onafhankelijk van ex te kunnen functioneren, ook al werk ik niet fulltime. Dat geldt ook voor ex. Ik heb de luxe dat mijn salaris hoog genoeg is om niet per se fulltime te werken, ook al betaal ik in mijn eentje de hypotheek (geen partneralimentatie of kinderalimentatie). Maar als dat nodig was geweest na de scheiding, dan had ik mijn uren kunnen ophogen. Via een andere baan of binnen mijn eigen werk.
Als ik jullie reacties lees, dan denk ik: leven wij wel in dezelfde tijd? Hoezo een mietje zijn als man iets in het huishouden doet? Of onder de plak zitten?
Of ben ik gewoon niet gevoelig voor sociale druk? Ik snap er niets van.

Als Petra

Hier heb ik ook geen druk ervaren. Van niemand. Bij mijn man op zijn werk deden ze wel moeilijk over vier dagen werken, dus is hij van baan veranderd toen hij vader werd. We hebben vanaf toen beiden altijd vier dagen gewerkt en het huishouden en de zorg gedeeld.

En toch ben ik mijn werk gaan aanpassen toen er in de brugklas meer begeleiding nodig was. Niet minder werken, maar wel na school thuis en dan 's avonds weer verder (ik ben eigen baas). Blijkt toch dat ik makkelijker alles even aan de kant schuif voor mijn kinderen. De rest wacht maar even. Dat vindt mijn man veel moeilijker. Toen de begeleiding niet meer nodig was (twee jaar later), heb ik meteen een klus op locatie aangenomen. Lekker lang het huis uit. Daar was ik echt weer aan toe

Patricia

Ik merk echt dat het aan de omgeving ligt. Wij wonen in een 'mannen omgeving' veel mannen werken in de haven, hebben daar behalve op de administratie geen vrouwelijke collega's, dus daar is de sociale sfeer anders.

Mijn schoonzusje woont in 'de provincie' en wordt ook raar aangekeken omdat zij en haar man beide 4 dagen werken.

Werken

' Werken' is: betaald werken om geld te verdienen om de noodzakelijke levensbehoeften te kopen en te betalen, en verder is ' werken' ook de onbetaalde dingen die je moet doen, zoals het huishouden met alles wat erbij hoort, in de ruime zin van het woord dus, je kinderen opvoeden, verzorgen en aandacht geven en mantelzorgen. Wat je daar wel of niet ' leuk' aan vindt is persoonlijk. Maar het moet ijg allemaal gebeuren en valt allemaal onder jou en je partner zn verantwoording. In feite doe je niets aan 'werken' voor de 'leuk', maar omdar het moet. Hoe leuker je iets vind van het 1 of andere 'werk' hoe fijner uiteraard en mede bepalend voor de keuzes die je daarin maakt. Waarbij de 1 meer keuzes heeft dan een ander, weer afhankelijk van allerlei persoonlijke en soms toevallige, situaties. Sommig werk kan iemand betaald uitbesteden, zoals de zorg/opvang van de kinderen, de poets thuis, of thuiszorg inkopen voor de oudjes. Oom weer afhankelijk van je persoonlijke situatie of dat uberhaupt een optie is.
Meer is het niet ( of minder is het niet.....) Iig is er geen enkel verschil in de verantwoording die jij en je partner in wel van de werkvormen dan ook.

Geen sociale druk

Maar wel geregeld verbazing over de vragen en opmerkingen die mensen weten te plaatsen.
Nog een pareltje is dat ik al twee keer heb gehad dat iemand zich afvroeg of ik nou wel zo’n goede man heb gekozen als ze zich realiseren dat mijn bijdrage aan t gezinsinkomen zo groot is/moet zijn ... tot zover liefde hahaha

En @Bieb, tuurlijk als je de definitie van werken zo stelt klopt het. Maar dat is niet het punt wat ik (en anderen hier) proberen te maken. Het gaat mij(ons) er juist om dat die keuze in een relatie wordt gemaakt zonder te kijken naar wat er achter weg komt; dat één van de partners zich zo ver verwijdert van de arbeidsmarkt dat het riskant wordt en (dat blijf ik persoonlijk toch geregeld ook een dingetje vinden, ook niet in alle gevallen natuurlijk), dat degene die thuis gaat zitten om zelf kinderen en huishouden te bestieren ook een stuk ontwikkeling mist (wat met een betaalde baan bijna altijd geborgd is). Ontwikkeling op heel veel vlakken, de meeste mensen kennen voorbeelden op het digitale vlak maar het zit m ook vaak in de wat minder opvallende dingen. Ik kan t moeilijk genuanceerd omschrijven merk ik. Snapt iemand wat ik bedoel?

hu Tureluur

Ik ben gestopt met werken een maand of 3 na de geboorte van ons 3e kind, dat absoluut niet kon wennen op de opvang. Kort daarna bleek kind 2 een afweerstoornis te hebben waardoor het heel veel en heel vaak ziek was. Daarna kwam nog kind 4 met ADHD.
Ik heb jaren niet gewerkt (inmiddels al een paar jaar weer wel) maar heb toch echt niet het idee dat ik volstrekt ben achtergebleven. Noch digitaal noch op ander gebied.

Ik had in die jaren natuurlijk ook best een paar uur per week kunnen gaan schoonmaken ergens of iets dergelijks. Was ik dan beter 'bij" geweest denk je?

Hu Jippox

Nee natuurlijk niet. Jij bent ‘bij’. Dat geldt voor eenieder die hier leest en schrijft natuurlijk. Dat kan ik namelijk heel goed beoordelen hier vanachter mijn toetsenbord 😇

Tureluur

Ten errste is er al een heel verschil tussen helemaal niet werken en bijv ca 50% werken. In het laatste geval is er geen enkele achterstand wbt 'ontwikkeling' mbt de arbeismarkt of je vakgebied. Werk je jaren helemaal niet, dan is dat uiteraard wel andrrs en zul je wat dat betreft wrs moeten inboeten op het niveau van werken, als je weer wel gaat werken. Maar dat staat niet gelijk aan geen betaalde baan meer kunnen doen EN alleen relevant als je later alsnog moet werken door omstandigheden. En verder kun je je volledig en volwaardig ontwikkelen ook zonder betaslde baan. Dat je voor een baan geld ontvangt heeft niets met ontwikkeling te maken. Denk allleen maar aan vrijwilligerswerk.....

Bieb

"En verder kun je je volledig en volwaardig ontwikkelen ook zonder betaslde baan. Dat je voor een baan geld ontvangt heeft niets met ontwikkeling te maken. Denk allleen maar aan vrijwilligerswerk....."

Alle persoonlijke omstandigheden en keuzes te spijt: dit is nou precies waarom vrouwen een achterstand oplopen. Met vrijwilligerswerk of hobby's ontwikkel je je eigen heerlijke zelf, maar niet je portemonnee. Mannen doen dat niet, en uitzonderingen bevestigen de regel natuurlijk

huh alleenmoeder......

En waarom zou je zo nodig je portemonnee moeten ontwikkelen......? Meer dan dat je nodig hebt.

'Met vrijwilligerswerk of hobby's ontwikkel je je eigen heerlijke zelf'. Een vreselijke opmerking die kant nog wal slaat. Los van het feit dat we het niet over hobby's hebben...

Overigens

Mijn goede vriendin en haar partner wilden toen er kinderen kwamen dat er 2 dagen iemand thuis was. Beiden verdienden ongeveer evenveel, dus dat was geen struikelblok mbt wie minder zou gaan werken (dat overigens als dat wél zo was geweest ook zeer van invloed is op de keuze die je maakt wie minder gaat werken.... lijkt me logisch). In eerste instantie hadden ze bedacht allebei 1 dag minder te gaan werken (volledig conform het ideaalbeeld...). Echter, er zat een addertje onder het gras. Mijn vriendin had een bedrijfsauto. Ze werkt bij een bedrijf dat landelijk opereert, waar de buitendienst medewerkers (technici/monteurs, adviseurs, verkopers enz) in hun eigen regio de klanten bedienen. Zo ook mijn vriendin. Ze reed niet privé met die auto (max 500 km/jr). De consequentie als zij minder zou werken was, dat die auto werkloos 1 dag in de week stilstond zonder iets op te leveren, maar de kosten voor de wg gelijk bleven. De auto die dag door een andere wn laten gebruiken was absoluut geen optie: zij ging vanuit huis naar de klanten in haar regio en aan het eind van de dag weer naar huis. Het kantoor zit in een totaal andere regio. Het kwam er op neer dat als zij een dag minder zou werken, zij de kosten van die auto (1/5 deel dus) zou moeten betalen, want anders zou de wg daar uiteraard voor op moeten draaien.
Kortom: als zij 1 dag minder zou werken, zou dat financieel meer inboeten zijn, dan alleen 1 dag minder loon. Financieel zou het dus veel beter zijn als haar partner 2 dagen minder zou gaan werken. En zo is het ook gegaan.
Een situatie die ook veelvuldig voorkomt bij monteurs....

bieb63

en reken dat voorbeeld nou even door naar haar carrièreontwikkeling, pensioenopbouw, loonontwikkeling etc. Dan is zoiets toch peanuts als je daarvoor een baan 'on hold' dreigt te zetten? Ik ben de eerste die vrije tijd meer waardeert dan geld, maar je moet wel zakelijk blijven, zeker als vrouw. Anders blijf het zoals het is. En dat vind jij niet erg (elke posting draait het daar weer op uit), maar ik wel . De maatschappij dat zijn wij, dus elke keer als jij weer een variant verdedigt moeten er weer drie vrouwen éxtra veel stappen zetten om dat te compenseren. Is ook niet erg, want ontwikkelingen duren jaren. Maar erkenning van het feit dat cultuur/omgeving/geslacht bepaalt wat we normaal vinden en niet jouw vrije wil lijkt me een eerste vereiste.
gr Angela

Toch blijft het leuk om te blijven proberen

Fotorolletjes ontwikkelden zich vroeger ook. Helaas is dat alleen niet genoeg. Flauw grapje maar tis echt én én. Als een werkgever twee sollicitanten op een vacature krijgt en SolliA heeft altijd vrijwilligerswerk gedaan en SolliB altijd betaald. Verder zijn ze gelijk, wat zou zo’n werkgever dan kiezen denk je?

Ik vind het dus niet logisch om altijd de beslissing voor wie werkt hoeveel puur en alleen te baseren op hoeveel geld er elke maand binnen komt en hoeveel rust/gemak het voor het gezin nu(!) geeft.
Zoals herhaaldelijk hier gezegd vind ook ik dat je keuzes moet baseren op nu én later én realistisch moet zijn in de fratsen die het leven soms in petto heeft. En heel vaak zorgen de fratsen van vandaag dat je beperkt wordt in je keuze voor de toekomst (dus een zorgintensief kind nu kan maken dat je beslist te stoppen met werken waar je later last van kunt hebben). Maar ik zie heel veel mensen niet nadenken over de toekomst, puur kiezen voor geld en rust nu en dan een aantal jaar later spijt te hebben want degene die voor de rust zorgde moet nu (ook) voor geld zorgen en dat is opeens zo makkelijk niet.

angela en tureluur

In mijn voorbeeld was het de vrouw die ft bleef werken..... En daarbij: je kunt niet in hun portemonnee kijken dus ook niet bepalen of het meebetalen aan die auto een optie is.
Dat het een 'vrouwending' is blijf je maar herhalen. Als stel bepaal je zelf óf en wie evt minder gaat werken. In mijn voorbeeld dus de man. En dat ging dus niet om het feit dat hij man is en zij vrouw, dat ging om een andere situatie die voor hen financieel beter was.

Overigens is vrijwilligers werk niet alleen maar wandelen of boodschapje doen met en voor oude van dagen.

Verder kan niemand in de toekomst kijken en is het uiteraard belangrijk niet op het financiele randje te gaan leven. Hebben beide partners banen die niet veel betalen, dan zul je dat in je keuze-overweging zeker mee moeten nemen. En vwb toekomstig arbeidsperspectief is er een enorm verschil tussen jaren helemaal niet werken versus bijv. 50% werken. Overigens heb je bij bijv. 50% werken ook tijd om 'bij' te blijven in je vakgebied of evt. aanvullende opleidingen te doen.
En nogmaals: het moet financieel, ook nu, te doen zijn, dus er moet ruimte (financieel) blijven. Is die er niet, dan heb je minder opties. Zo simpel is dat. Heb je die wel, dan kun je andere overwegingen maken. Zoals bijv. inleggen op je pensioen.