carriere en scheiding

vrijwilligerswerk

kan ook prima naast een baan en kinderen, bijvoorbeeld bestuurswerk. Verder vind ik dat het verschil maakt of een vrouw helemaal stopt, of minder gaat werken. Minder kan altijd weer meer worden, mocht het nodig zijn. Maar een afstand tot de arbeidsmarkt is niet zomaar in te lopen. Dat voelde ik zelfs al na een swangerschaps- plus ziekteverlof, ook al keerde ik terug naar mijn eigen vertrouwde baan. Na zoveel jaren zou dat alleen maar erger worden.

En wat zorgenkinderen betreft: misschien heb ik makkelijk praten en viel/valt die van mij wel mee, maar aan geld heb je ook heel veel als je een zorgenkind hebt. De ondersteuning die je van de overheid krijgt is veel te mager, dus het is fijn als je zelf een aanvulling kan ophoesten.

zorgenkinderen

Als ik naar mijn 'zorgen'kinderen kijk: eentje heeft een paar jaar lang (op de basisschool) nooit een hele week op school volgemaakt. Altijd was hij wel minstens een dag ziek. Andere kind kon niet wennen op de opvang, en ook niet op school... Die is ook de eerste jaren van de basisschool heel veel thuis geweest.
Ik ben eerlijk gezegd alleen maar heel erg blij dat ik de mogelijkheid had om thuis te zijn, en alles op te kunnen vangen. Nooit een seconde spijt van gehad.

Flavia

Ik ben het met je eens hoor, maar in ons geval is het zo dat voor mijn man zijn werk heel belangrijk is. Dat geeft hem houvast, voldoening, enz. Zijn gezin vindt hij ook wel leuk en belangrijk, maar als hij een paar dagen alleen thuis met de kinderen is dan wordt het wel echt moeizaam allemaal...
Misschien moet ik er nog even bij zeggen dat mijn man autisme heeft, voor 't begrip

dus eigenlijk

bedoel ik dat mijn man het niet wil en niet kan. Maar wel mij de ruimte geeft om dat te doen. Ik zie niks mis in die keuze. We doen het samen, maar wel met deze verdeling.

Mijntje

Mijn ex heeft dat voor zichzelf en zijn vrouw.
Toch is hij binnen het bedrijf opgeklommen tot directeur.
Werkt regelmatig thuis, dienstreizen zijn veel schuifwerk maar met flexibiliteit van beide kanten (werkgever en werknemer) kan er heel veel wel.

dan

vergeet je ook nog alle slapeloze nachten en stress van zeer moeilijk verstaanbaar gedrag. En ik had een opleiding en werkervaring in de creatieve sector wat niet handig is als je je hoofd vol zorgen hebt. Het is niet allemaal zo eenvoudig. Ik ken wel werkende zorgenkinderenouders (waarvan een vaak niet meer dan twee dagen in de week werkt), maar wel overspannen, gescheiden etc.

Flavia

"een papa dag is stoer, een mama dag is normaal. Mijn collega was heel verbaasd toen ik aan HEM vroeg of hij zijn werktijden ging aanpassen. Ik was de eerste die het vroeg, zijn vriendin is 7 maanden zwanger."

Een papa dag is stoer? Pffffff wat een puberaal woord. Ik heb dat nog nooit iemand horen zeggen. En wat doet het er toe wat je collega er van vindt? Men vindt altijd van alles. Feit is dat er veel meer moeders pf gaan werken dan vaders. Mijn conclusie is dat moeders dat ZELF willen. Je gaat mij niet vertellen dat vader zegt' jij moet'..... En als dat wel zo zou zijn, dan heb je een hele goede reden om aan je huwelijk te twijfelen.

Ongetwijfeld Bieb

Willen die moeders dat vaak zelf. En de omgeving helpt ze geloven dat het logisch en de normaalste zaak van de wereld is. En dat is parttime werken in Nederland ook. Maar vooral voor vrouwen. En als dat parttime helemaal niet werken wordt of zo weinig dat het de kansen op de arbeidsmarkt in de toekomst danig beïnvloedt dan kan het wel zo zijn dat een vrouw dat ergens in haar leven heeft gewild maar het haar later heel duur komt te staan. En dan hebben ze spijt van die keuze die door de omgeving zo logisch werd gevonden.

Dus wordt hier het appél gedaan om het niet meer zo logisch te vinden dat de vrouw haar kansen op een eigen inkomen kunnen vergaren inlevert en een man dat zelfden doet, om het daarin beter te verdelen; allebei in staat blijven economisch een bijdrage te leveren of in ieder gebal zorgen dat het potentieel er blijft zodat er bij eventueel tegenslag niet eentje in goot ligt of samen, dat komt ook voor

Flavia

Ooit wel eens bedacht dat mannen en vrouwen biologisch anders zijn? Dat de vrouw daardoor niet onderdrukt moet worden, zijn we inmiddels wel achter...... Maar dat een vrouw (gemiddeld gezien he...) andere dingen wil en behoeftes heeft dan een man is iets natuurlijks, geen wet.., En als je daaar beiden goed bij voelt, lijkt me dat volkomen oke. Uiteraard is er het ' wat als' scenario. Maar ook dat kun je voor zijn door iig deels te blijven werken, wat overigens ook meestal gebeurt tegenwoordig, zodat je dat ook heel makkelijk weer kint uitbreiden. En verder is de keuze wat en hoe je dat gaat doen als er kinderen komen, afhankelijk van allerlei situaties.

papa's werk is altijd belangrijker

Dat is wat ik hier lees en om me heen zie. Als er een stap terug moet worden gedaan voor het gezin. Ook hier dus. En ik baal ervan. Want het is toch echt niet mijn keuze.

Als ik nu wel werk (ik werk als zzp-er vanuit huis) voel ik me schuldig want in die tijd had ik ook iets nuttigs met mijn kind kunnen doen. Ze zit nu bijna voltijds thuis. En ik moet ook van alles met school en dergelijke regelen, en dat kost zoveel tijd...

Als ik het niet doe dan gaat mijn man het echt niet doen (tenzij ik hem helemaal aanstuur, maar dan kan ik het net zo goed zelf doen).
Ik zit er doorheen, en de enige oplossing van mijn man is dat hij af en toe een dag(deel) thuis werkt, maar dan is hij dus nog steeds aan het werk...

Waarom voelt het voor vaders dan anders?

Mijntje

"Ik ken wel werkende zorgenkinderenouders (waarvan een vaak niet meer dan twee dagen in de week werkt), maar wel overspannen, gescheiden etc."

Serieus?

Ik werk fulltime, ben gescheiden en 1 van mijn kinderen heeft extra zorg/begeleiding nodig. De vader van mijn kinderen is sinds de scheiding volledig uit beeld. Hij zorgt niet en hij betaalt niet, dus ik ben EN de kostwinner voor mijn gezin EN de verzorgende ouder.

Ik ben niet overspannen. Verre van. Ik vind mijn leven namelijk helemaal niet zo zwaar. Ja, het vergt veel organisatievermogen en ja, soms ben ik weleens moe maar je zult mij nooit horen zeggen dat ik het zo zwaar heb. Wel dat ik veel ballen tegelijk omhoog moet houden, maar dat gaat me doorgaans prima af en daar haal ik ook veel voldoening uit.

We moeten eens af van dat beeld dat zorgen voor kinderen combineren met een baan en het huishouden zo zwaar is.

Nou

Het zal ook zeker per situatie verschillen maar ik vond het toch geen peuleschil met 2 kinderen met autisme en dan het gedoe met de scholen, de hulpverlening, het onbegrip in de omgeving, en een kind dat regelmatig thuis kwam te zitten. En een ex die onvoorspelbaar was waardoor je altijd een alternatief scenario moest hebben.
Gelukkig had ik een goede werkgever, ouders en vrienden en familie die mij konden bijstaan.

Ging best goed, maar was geen sinecure. En echt wel overbelastend.
Het was ook best fijn om te werken, dan was je even uit de stress en werd je even wel gezien als een competente volwassen.
Het werd nog even een tandje ernstiger nadat de kinderbescherming eroverheen kwam.

Ik moet er niet meer aan denken. Gelukkig is het voorbij.

Zwaar

Ik heb ook een zorgenkind. En ik een (inmiddels halve) zzp-baan waarbij ik vrij kan krijgen wanneer ik wil. Omdat mijn man voltijds werkt komt het grootste deel op mij neer.

En ik ervaar dit als zeer zwaar. Zo zwaar dat ik me iedere dag opnieuw afvraag hoe ik de dag doorkom. Ik durf niet daar de dokter omdat ik bang ben voor de waarheid.

En veel mensen vinden mij maar een piepdoos, dus ik kijk wel uit om nog om hulp te vragen. Jouw reactie Persephone draag daar niet zo aan bij. Ik vermoed dat jouw situatie anders is?
Wat voor jou haalbaar is is wellicht voor mij niet te doen?

Ik ben zelf ook ziek (zelfde kwaal als mijn kind erfelijk helaas). En mijn belastbaarheid is zeer laag. Maar ook heb ik heel erg geleerd niet te zeuren. Ziek zijn is vanuit mijn opvoeding een groot taboe (tenzij je iets zichtbaars hebt). Maar ik hoor om me heen wel eens dat een burnt out aanstelleritis is.
Ik mag niet zeuren van mezelf. En hulp vragen durf ik echt niet (meer).
Ik heb nu ook geen contact meer met mijn familie mede hierdoor. Want ouders willen juist dat ik voor hen zorg.

Maar goed we zitten nu ook midden in veel onduidelijkheid. School van kind wil niet meer verder met haar en we moeten iets anders zoeken. Niemand heeft goed advies en er moet nog een overleg komen (die maar niet van de grond komt), en pas dan weten we welk soort onderwijs we recht op hebben.
Psycholoog en school verwachten tegenstrijdige dingen van haar. En ik zit thuis met een depressief ziek kind die ik niet alleen durf te laten op dit moment.

En ik moet voor einde jaar een project af hebben. Maar dit is wel werk waar ik blij van wordt. Dus dan maar in het weekend (en dan moet mijn man maar even stofzuigen en zo, zielig voor hem zeg)

Man gaat steeds in de paniek stand (als hij er is) en dat kan ik er niet bij hebben.

Ik krijg het niet uitgelegd.

oordelen

Inderdaad moeten we niet zo over elkaar oordelen. Niet elk zorgenkind is vergelijkbaar. Ik weet niet of je weet wat moeilijk verstaanbaar gedrag is, maar agressieve buien (van meer dan drie kwartier soms) uitzitten of proberen af te wenden vergt nu eenmaal energie, net als de slapeloze nachten, niet te vergelijken met mijn andere nadh kind, die 'normale' aandacht vraagt, zichzelf gelukkig wel kan douchen/aankleden en naar de wc kan. En dan noem ik maar een klein deel.
Bepaalde gezinssituaties krijg je ook niet uitgelegd. Mensen gaan altijd uit van wat zij zelf kennen of wat zij hebben gehoord van die of die. Begrijpelijk, maar niet realistisch als je zelf in bepaalde situaties zit, wat je dan zou doen.
Sterkte Lorwyn met je project.

Moeilijk verstaanbaar gedrag

Uiteraard weet ik wat dat is. Ik weet ook hoe het is om een kind te hebben dat extra zorg nodig heeft.

Het ging me niet om oordelen, het ging me om de noodzaak financieel onafhankelijk te zijn en dat het daarvoor weleens handig zou kunnen zijn als we niet altijd maar tegen elkaar roepen dat zorg en werk combineren zo v r e s e l i j k moeilijk is. En natuurlijk zijn er uitzonderingssituaties zoals die van Lorwyn, maar het is natuurlijk altijd nog zo dat de meeste ouders volstrekt " normale" kinderen hebben en zelf ook gezond van lijf en leden en normaal belastbaar zijn. Voor die mensen gold mijn eerdere stelling: we moeten eens af van het beeld dat het allemaal zo zwaar is. Ik doelde dus NIET op de uitzonderingssituaties.

bieb63

"Maar dat een vrouw (gemiddeld gezien he...) andere dingen wil en behoeftes heeft dan een man is iets natuurlijks, geen wet.., En als je daaar beiden goed bij voelt, lijkt me dat volkomen oke."

Gemiddeld gezien zal het allemaal best heel natuurlijk zijn, maar zolang de maatschappelijke waardering voor het zogenaamd "vrouwelijke" er niet is in de vorm van status en geld blijft het een ongelijkwaardige verdeling en trekken vrouwen aan het kortse eind.
Gemiddeld gezien dan.

Ach alleenstaande moeder

Als 'status en geld' iemands doel is, dan moet je idd eieren voor je geld kiezen.
Als mijn naasten mij maar waarderen, ben ik een gelukkig mens.

Bieb63

Van die waardering kan je geen huur betalen en boodschappen doen.

Bieb

Het is fijn als je naasten je waarderen maar daarvan kun je niet eten. En na ziekte/scheiding/overlijden kom je dan in een moeilijke situatie terecht en ben je zeer kwetsbaar, veel meer dan de partner die wel een inkomen heeft.

bieb63

"Als 'status en geld' iemands doel is, dan moet je idd eieren voor je geld kiezen"

Als jij mijn andere posts hebt gelezen snap je dat status en geld niet mijn doel is. Ik krijg ontzettende jeuk van vrouwen die vinden dat ze zichzelf zo goed ontwikkelen op kosten van hun man. Nogmaals: mannen doen dat niet. Die ontwikkelen zich net zo goed, maar een stuk efficiënter en financieel aantrekkelijker. En daarin zit hem de ongelijkheid.
En ja, persoonlijke omstandigheden niet meegerekend.

Marsy

'Van die waardering kan je geen huur betalen en boodschappen doen.'
Nee natuurlijk niet. Natuurlijk moet er betaald gewerkt worden om je kosten te betalen en liefst nog war extra en buffer. Lijkt me logisch. Maar dat is wat anders dan betaald werken uit het oogpunt van waardering.... Hoezo?

Zlleenstaande moeder

Alweer ga je ervan uit dar het de man is die het meest verdiend ofwel betaald werkt. Dat kan in de praktijk dan wel vaker zo zijn, maar dat kiest het stel zelf....

Bieb

Je wilt het gewoon niet snappen. Dat stel bepaalt het zelf maar die beslissing wordt beïnvloed door jarenlange indoctrinatie die zegt dat vrouwen beter kunnen zorgen. Dat teveel kinderopvang slecht is. Dat moeders hun kinderen gaan missen als ze ft werken. Dat het de normaalste zaak van de wereld is als je als vrouw twee dagen minder gaat werken, terwijl zo’n mededeling bij een man met wat meer verwondering en bijkomende emoties/oordelen wordt ontvangen.

Meisjes

Wat ik me trouwens afvraag is wanneer meisjes ‘de strijd’ verliezen. Op school doen ze het nog beter dan jongens, op de uni ook, zelfs de werkjaren tot een jaar of 30, en dan houdt het op en schieten de mannen hen voorbij. Dat heeft echt geen biologische oorzaak hoor! Ja, wel dat ze dat kind baren en er even 4 maanden tussenuit gaan, maar daarna krijgen ze te maken met mensen die zeggen ‘je verandert nog wel van gedachten’, als je zegt vier of vijf dagen te willen blijven werken.
Zonde toch? Ben je 30 jaar koploper, en dan hup terug naar het aanrecht.

Die strijd

Ik denk dat de strijd in de thuissituatie al verloren wordt: opvoeden is voorleven immers...