Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
IMI-x2 schreef op 12-08-2025 om 19:15:
[..]
Dank kijken we samen hoe we dat mes loskrijgen. Schelden of ruzie zoeken helpt daarbij geen ene zier.
Het zou iedereen kunnen gebeuren namelijk en daarbij, het is slechts een mes, niets onoverkomelijk toch? Als een kind dan al zo angstig reageert, kun je op je vingers natellen hoe vaak vader al boos is geweest of uit zn slof geschoten is, dat zij reageren zoals zij reageren.
Kersje schreef op 12-08-2025 om 19:19:
[..]
Het zou iedereen kunnen gebeuren namelijk en daarbij, het is slechts een mes, niets onoverkomelijk toch? Als een kind dan al zo angstig reageert, kun je op je vingers natellen hoe vaak vader al boos is geweest of uit zn slof geschoten is, dat zij reageren zoals zij reageren.
Inderdaad, een zeer ongezonde situatie.
tsjor schreef op 12-08-2025 om 19:09:
'... een van de messen van het stapeltje borden op de grond liet vallen en het mes tussen de naad van het hout viel en niet meer teruggepakt kon worden.'
TrefleQ, hoe doen jullie dat dan?
Dan kijken we hoe we het mes los krijgen. Dat is alles:
'Goh, kijk, het mes zit precies tussen de naaf, zie je dat? Even kijken hoe we het los krijgen.'
En als de kinderen al een hele tijd lopen te stoeien, te klieren, en ik of mijn man al een keer (of vaker) hebben gewaarschuwd, tja mogelijk wordt een van ons dan boos. Dat houdt dan in:
'Verdorie, ik heb toch al twee keer gezegd dat je moest stoppen! Nou kijk maar of je het mes los krijgt, anders help ik je even. En daarna is het klaar met dat wilde gedoe, dan ga je gewoon rustig zitten en eten.'
En daar raakt (dus) helemaal niemand overstuur van.
AnnaPollewop schreef op 12-08-2025 om 11:13:
Wat een nare man. Alles ligt altijd aan anderen, nooit aan hem, en als iedereen om hem heen zich nou maar perfect gedraagt en op kousevoetjes loopt dan is hij vast heel lief en aardig, tenzij er toevallig weer een andere omstandigheid is die er voor zorgt dat hij, geheel buiten zijn schuld natuurlijk, toch wel even tegen iemand onredelijk moet doen of uitvallen. Tja, wat kan hij anders he. Je kunt immers niet van hem verwachten dat hij emotioneel zijn eigen broek ophoudt, zich inhoudt en rekening houdt met anderen. Laat staan dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen emoties en zijn uitingen daarvan.
Je zal zo'n vader hebben zeg.
Jij bent een vrij mens, dus je kunt kiezen om hem in dit gedrag te blijve faciliteren en verontschuldigen, of hem erop wijzen dat hij zich maar gewoon moet gaan gedragen net als ieder ander volwassen mens. Zijn kinderen hebben die keuze niet en zijn dus gewoon overgeleverd aan de luimen van hun vader. Ze zullen moeten co-reguleren, want ja, je kan niet verwachten dat papa iets aan zijn eigen emotionele incontinentie doet he.
Houd toch op over dat gedoe rond gehoor of slecht spreken. Dit gaat niet over communicatie. Hij is gewoon niet aardig.
Hij gedraagt zich soms ook naar. En dat is zeker niet aardig, daar ben ik het mee eens. Het ligt niet aan ons maar aan hem. Verhaal over ex was alleen extra bevestiging, dat is alles.
En ik heb hem zeker op zijn gedrag gewezen wanneer zoiets gebeurt, dat hij iig weet hoe ik erover denk. Maar wat ik wel weet is dat ze het nog minder ‘prettig’ hebben wanneer ze alleen met hem zijn. Dat hebben ze mij namelijk verteld, dat ze zich fijn voelen wanneer ik erbij ben, bij hen ben. Dus ze zijn nog slechter af wanneer ik hem aan de kant zet (als ik die mogelijkheid al heb), dan zitten ze alleen met hem opgescheept en zoiets gun ik die lieve kinderen niet. Op mijn manier wil ik ze beschermen, ze een fijne tijd geven, want dat alles vind ik al beter dan opgescheept te zitten met hun vader alleen.
tsjor schreef op 12-08-2025 om 19:06:
[..]
Zo zeg! Hoe krijg je een tegengeluid monddood. Geweldig.
Nou nou, je houdt zelf heel erg van tegendenken, dan moet je niet gelijk in de gordijnen schieten als iemand het met je oneens is.
Mutsje1982 schreef op 12-08-2025 om 19:37:
[..]
Hij gedraagt zich soms ook naar. En dat is zeker niet aardig, daar ben ik het mee eens. Het ligt niet aan ons maar aan hem. Verhaal over ex was alleen extra bevestiging, dat is alles.
En ik heb hem zeker op zijn gedrag gewezen wanneer zoiets gebeurt, dat hij iig weet hoe ik erover denk. Maar wat ik wel weet is dat ze het nog minder ‘prettig’ hebben wanneer ze alleen met hem zijn. Dat hebben ze mij namelijk verteld, dat ze zich fijn voelen wanneer ik erbij ben, bij hen ben. Dus ze zijn nog slechter af wanneer ik hem aan de kant zet (als ik die mogelijkheid al heb), dan zitten ze alleen met hem opgescheept en zoiets gun ik die lieve kinderen niet. Op mijn manier wil ik ze beschermen, ze een fijne tijd geven, want dat alles vind ik al beter dan opgescheept te zitten met hun vader alleen.
Maar Mutsje, heel verdrietig hetgeen ik hier allemaal lees, maar uiteindelijk zijn de kinderen niet jouw verantwoordelijkheid, al snap ik dat jij hen op een bepaalde manier in bescherming probeert te nemen, zou ikzelf ook doen.
Ik zou, als ik jou was, mijn relatie heel serieus onder de loep nemen en aftasten in hoeverre hij zijn eigen tekortkomingen erkent! Pas dan kan hij er namelijk ook daadwerkelijk aan werken, maar ook daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Lastig hoor, want je klinkt heel lief voor de kindjes….
AnnaPollewop schreef op 12-08-2025 om 19:45:
[..]
Nou nou, je houdt zelf heel erg van tegendenken, dan moet je niet gelijk in de gordijnen schieten als iemand het met je oneens is.
Ik heb geen problemen met oneens zijn. Graag zelfs, met andere inzichten en argumenten kom je verder.
Het gaat er niet zozeer om hoe jij erover denkt, daar hoeft hij niets mee. Het gaat erom dat hij ziet dat er echt een probleem is. Jouw oplossing, ik blijf om de kinderen te beschermen, is geen echte oplossing maar het verstoppen van het probleem.
Temet schreef op 12-08-2025 om 11:46:
Hoe reageert hij als hij zelf iets uit zijn handen laat vallen, zich vergist, of hem een ongelukje overkomt? Wordt hij dan boos op zichzelf, is het een ongelukje, of is het de schuld van een ander?
Goede vraag. Eerlijk gezegd heb ik hier nooit zo op gelet. Wel heeft hij eens heel veel verpakkingen en oud papier tegelijk naar de papierkliko willen brengen en dat toen vlak voor de buitendeur op de grond viel. Dat vond hij wel ergerlijk, merkte ik. En ik merk ook weleens dat hij zelfkritiek heeft, wil alles voor zichzelf perfect doen. Zo vermoeiend.
Ik heb weleens luchtig opgemerkt wanneer hij iets op de grond liet vallen in bijzijn van de kinderen van ‘kijk, ook papa laat wel eens iets vallen. Kan dus iedereen overkomen.’
tsjor schreef op 12-08-2025 om 21:40:
Het gaat er niet zozeer om hoe jij erover denkt, daar hoeft hij niets mee. Het gaat erom dat hij ziet dat er echt een probleem is. Jouw oplossing, ik blijf om de kinderen te beschermen, is geen echte oplossing maar het verstoppen van het probleem.
Ik heb echt de indruk dat hij het gedrag van zijn omgeving een probleem vindt. Vooral mensen die dicht bij hem staan. Dus nee, helaas vindt hij z’n gedrag gerechtvaardigd. Dat merk ik omdat hij vindt dat wij maar zeuren, door elkaar heen praten en zijn geduld op de proef stellen en hem overprikkelen.
Ik vind dat hij juist wel wat van mij aan mag nemen, ik ben immers zijn partner. Zijn kinderen en ik staan het dichtst bij hem. En wij hebben er allemaal last van.
'Als jij het zegt....' werkt niet. Hij ervaart de problemen anders. Vergelijk het met iemand die verslaafd is aan alcohol. Dan kan een ander nog zo vaak vertellen hoe schadelijk het is, maar pas als iemand echt zelf in de problemen komt is er een kans dat iemand gaat veranderen. Dat betekent dat je de ernst van de problemen scherper moet stellen, zodat het ook voor hem vervelend wordt. Bijvoorbeeld:
- aangeven dat je erover gaat praten. Dat kan in alle intimiteit, bijvoorbeeld met zijn ex en met zijn ouders; maar het helpt ook als je het probleem met korte woorden kunt benoemen in gezelschap, bijvoorbeeld als iemand vraagt hoe het gaat. Dan kun je zeggen: goed. Je kunt ook zeggen: goed, maar hij is wel snel overprikkeld en ontploft dan; of: hij wordt wel snel boos, ook op de kinderen. Of op de vraag hoe was de vakantie: goed, maar we hebben drie keer een incident gehad;
- aangeven dat zijn boosheid en woedeaanvallen echt een probleem zijn en dat je nu met hem stappen wil zetten naar een oplossing toe en daarom samen of naar de huisarts of op internet gaan kijken. Bijvoorbeeld hier: https://wetenschap.net/therapie-die-werkt-tegen-woede. Daarop staat aangegeven dat woede een veelvoorkomende emotie is, net persé schadelijk en soms begrijpelijk, maar ook in welke situaties woede een probleem is. Het is echt belangrijk dat iemand eerst begrijpt dat het een probleem is, want dan pas is er motivatie om iets te veranderen.
- je kunt ook aangeven dat je merkt dat het samenwonen voor hem te zwaar is en dat je er serieus over denkt om weer apart te gaan wonen, maar dat je je dan zorgen maakt om de kinderen als hij alleen met de kinderen is en dat je wil weten hoe hij dat ziet, eventueel bespreken met ex, want de verantwoordelijkheid voor de kinderen ligt ook bij haar, eventueel veilig thuis om advies vragen.
Het kan wel dat iemand op dit punt dingen anders aan gaat pakken. Ik zie dat bij mijn zoon. Hij is zich heel goed bewust van het probleem en werkt er ook hard aan, in de loop van zijn leven met veel verschillende invalshoeken en inzichten. Dat levert ook wat op, maar het blijft ook iets waar hij steeds alert op moet blijven. Het scheelt al heel veel als iemand zelf inziet dat het een probleem is en dat gedrag ook echt niet wil, daar zelf ook last van heeft. Met alleen maar goede wil gaat het echter niet over, helaas. Er is ook geen medicatie voor en ik ben nog geen therapie tegengekomen die 100% gegarandeerd succesvol is.
Het kritieke punt is juist datgene waar iemand ook echt veel van houdt, omdat hij (of zij) juist daarvoor het allerbeste wil en als dan iets niet goed gaat juist daardoor geraakt
wordt. En iemand meent oprecht dat het aan hem/haar is om ervoor te zorgen dat het goed gaat. Het is zijn/haar verantwoordelijkheid en die weegt zwaar. De anderen moeten gelukkig zijn en daar moet hij/zij voor zorgen en zet hij/zij zich ook voor 100% in. Maar dat lukt niet elk moment van de dag.
Het risico bestaat dat iemand dan steeds vooral geconfronteerd wordt met wat niet goed gaat en niet met iemands inzet en alles wat iemand ervoor doet om het wel goed te laten gaan. De verzorgde vakantie valt in het niet bij een incident.
Ik rafel het voorbeeld van het mes even uit elkaar. De oplossing van velen hier: samen praten en samen zoeken. Klinkt heel lief. Maar waarschijnlijk (vermoed ik) is het mes gevallen tussen een vlonder met houten planken en ligt het nu op een onbereikbare plaats. Als het dan niet je eigen spullen zijn, maar bijvoorbeeld spullen van het huisje, dan betekent het dat iemand bij de verhuurder moet aangeven dat er een mes is kwijtgeraakt. Dat is vervelend, want dan geef je aan dat er iets niet goed gegaan is in jouw gezin, onder jouw verantwoordelijkheid. Je weet ook niet vooraf hoe de verhuurder zal reageren. Is dat lakoniek (kan gebeuren, we hebben reserves) of is dat meteen ernstig (niet meer dezelfde, alles vervangen, betalen). Dus terwijl vrouw en kinderen samen praten en samen zoeken draagt vader (waarschijnlijk) de verantwoordelijkheid naar de buitenwereld toe, de administratieve, publieke en mogelijk ook financiële lasten. Samen zoeken is het probleem niet. Oplossen als het niet teruggehaald kan worden wel.
tsjor schreef op 13-08-2025 om 08:23:
Ik rafel het voorbeeld van het mes even uit elkaar. De oplossing van velen hier: samen praten en samen zoeken. Klinkt heel lief. Maar waarschijnlijk (vermoed ik) is het mes gevallen tussen een vlonder met houten planken en ligt het nu op een onbereikbare plaats. Als het dan niet je eigen spullen zijn, maar bijvoorbeeld spullen van het huisje, dan betekent het dat iemand bij de verhuurder moet aangeven dat er een mes is kwijtgeraakt. Dat is vervelend, want dan geef je aan dat er iets niet goed gegaan is in jouw gezin, onder jouw verantwoordelijkheid. Je weet ook niet vooraf hoe de verhuurder zal reageren. Is dat lakoniek (kan gebeuren, we hebben reserves) of is dat meteen ernstig (niet meer dezelfde, alles vervangen, betalen). Dus terwijl vrouw en kinderen samen praten en samen zoeken draagt vader (waarschijnlijk) de verantwoordelijkheid naar de buitenwereld toe, de administratieve, publieke en mogelijk ook financiële lasten. Samen zoeken is het probleem niet. Oplossen als het niet teruggehaald kan worden wel.
Nounou, wat vreselijk voor die arme man (had ook vrouw kunnen zijn). Dat is toch geen reden om zo uit je plaat te gaan! Tegen een kind nog wel. Hij moet dringend volwassen worden.
Hij beschadigt zo zijn kinderen. Ik geloof meteen dat hij veel van zijn kinderen houdt, maar zijn gedrag past niet bij een liefdevolle vader.
Gelukkig zijn de kinderen meestal bij hun moeder. Ik hoop dat hun moeder wel emotioneel volwassen is.
Nou tsjor, je praat het echt helemaal goed. Wat een verhaal maak je ervan, over dat mes. En dan ook nog mogelijk omdat hij zoveel van hen houdt en zich zo verantwoordelijk voelt voor hen.
De korte versie is: deze vader maakt zijn kinder(eren) en zijn vriendin overstuur met zijn onredelijke boosheid over een per ongeluk gevallen mes.
Daar zijn vast heel veel redenen voor. Maar hij jaagt de hele boel op stang.
En verhip, nu voelt Mutsje zich verantwoordelijk. Moet ze met zijn ex en ouders gaan praten. Ze kent die man nét en nu moet ze hem en de kinderen gaan redden. Zit ze haar verdere leven vast aan zo'n hork die zich niet kan beheersen. Van zo'n man mag je ook gewoon afscheid nemen hoor, een grens stellen. Lijkt me heel leerzaam voor hem. Kan-ie zelf met zijn ouders en exen gaan praten over waar het (zijn) probleem ligt.
Mutsje: het zal vast niet meevallen. En de vraag is natuurlijk of jij degene bent die zijn kinderen moet en kán beschermen, mogelijk ten koste van jezelf.
Natuurlijk is Mutsje niet verantwoordelijk voor de kinderen. En voor de man. En voor de relatie. Etc. Het alternatief is dat Mutsje terug gaat naar haar oude leven.
