Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
ArianneH schreef op 15-08-2025 om 17:10:
Mutsje, ik volg dit draadje al de hele tijd, maar was niet in staat veel te reageren.
Ik begrijp dat jij hebt gehoord dat je vriend altijd al zo deed (zeg maar simpel gezegd: zijn nare, boze gedrag en anderen daarbij de schuld geven).
Ik lees ook dat jij (nogmaals) wilt gaan aangeven aan hem dat je dat gedrag niet oke vindt en wilt kijken hoe hij dat kan veranderen, zodat hij gezelliger gezelschap wordt.
Wat maakt dat jij denkt (als hij altijd al zo deed en je eerdere opmerking naar hem toe daarover niet hielp) dat hij nog gaat veranderen?
Klopt, laatst hoorde ik van de jongste dat hij zolang ze kon herinneren zo deed idd.
Het is niet per se dat ik denk dat dit echt gaat gebeuren, meer dat ik het hoop. Wat ik wel heb is de ervaring van iemand die ik goed via mijn vorige vrijwilligerswerk kende en privé goed mee omging, hij gescheiden was, zijn kinderen bij zijn ex woonden en zijn kinderen geen contact met hem hadden om vergelijkbaar gedrag dat hij vertoonde als mijn partner (dit vertelde hij mij afgelopen jaar, na in therapie te zijn gegaan omdat hij zijn kinderen te erg miste, het niet kon verdragen dat ze om zijn gedrag niet meer met hem om wilden gaan, hij later pas het inzicht kreeg, het besef dat hij grotendeels het probleem was). Hij is tijdens de therapie gaan praten met de kinderen(inmiddels volwassen) die hij met een mail met uitgebreide uitleg en excuses heeft benaderd. Inmiddels heeft hij een redelijk contact met de kinderen. Maar goed, dit soort mensen zijn wel in de minderheid. De meesten hebben toch een blinde vlek waar het hun schadelijke gedrag betreft.
Temet schreef op 15-08-2025 om 12:25:
Overigens denk ik dat hij waarschijnlijk wel degelijk van je houdt, maar hij lijkt onvoldoende in staat om zijn ongemak/stress op een nette manier te verwerken. Dus zijn gevoel kan best ok zijn, maar zijn gedrag niet
Ja, dat zou zeker kunnen, maar is zo’n zonde dat het zo gaat.
TrefleQ schreef op 15-08-2025 om 07:53:
Mutsje schreef: 'Maar goed, helaas is het wel herkenbaar uit mijn jeugd. Ook ik was altijd op mijn hoede in welke bui mijn vader was en dat ik mij ook druk maakte om dingen waar leeftijdsgenootjes zich niet druk om maakten. Later kwam ik erachter dat dit juist niet normaal is, terwijl ik als kind niet beter wist"
Dit is waarom ik een paar keer reageerde, bijvoorbeeld over dat gedoe met het mes. Zodat je weet: je ziet het goed, anderen vinden dit gedrag ook niet normaal. Steeds op je hoede zijn, is niet normaal.
Nu lees ik dat je dat zelf ook echt weet. Verdrietig dat je zo opgroeide. Maar je klinkt sterk, verstandig en krachtig. En ik denk dat je nu iets belangrijks meegeeft aan zijn kinderen, ook al zou je de relatie verbreken en zonder hen verder gaan:
De kinderen weten, door jou, nu al dat andere mensen, in elk geval jij, zjjn gedrag niet oké vinden. Mogelijk moeten zij het blijven ondergaan, zij kunnen niet weg. Maar ze weten wél dat het aan hun vader ligt dat er steeds heftig gedoe ontstaat. Niet aan hen. Datje ook anders zou kunnen samenleven. Dat lijkt me erg belangrijk.
Dankje 
Ik probeer ook echt mijn best te doen en zet mijn beste beentje voor, vooral ook voor de kinderen, aangezien ik weet hoe het is om door zulk soort dingen geen jeugd te hebben. Voor mijn gevoel heb ik, op wat leuke herinneringen en vakanties, geen onbezorgde jeugd gehad, heb ik mij altijd verantwoordelijk gevoeld. Ook ik voelde feilloos aan wanneer mijn moeder verdrietig was, wanneer er iets was gebeurd. Denk dat die diepe dalen mij wel sterker hebben gemaakt, ja. Ik heb hierdoor ook een sterk rechtvaardigheidsgevoel.
Ze weten zeker dat het aan hun vader ligt. Dat weet ik uit wat ze mij vertelden de laatste tijd. Maar ook hoe de jongste reageerde (die soms bang is voor haar vader) wanneer ik zei ‘het ligt niet aan jou hoor’. ‘Weet ik,’ reageerde ze dan. Gelukkig maar, dacht ik dan altijd.
Ze hebben zeker een afhankelijkheidsrelatie, maar vanaf of na hun zestiende kunnen ze ervoor kiezen om mooi bij hun moeder te blijven. Als ze geen zin hebben om naar hun vader te gaan, gaan ze niet. Maar zolang ze die keuze nog niet hebben wettelijk gezien, probeer ik er voor ze te zijn en probeer ik hun leven wat dragelijker te maken door voor ze op te komen wanneer dat nodig is.
IMI-x2 schreef op 15-08-2025 om 08:40:
[..]
Deze post is een rake omschrijving van het totale gebrek aan zelfinzicht bij je vriend.
Co-ouderschap zou een ramp worden, voor hem en voor de kinderen. Hoe kan hij dat een goed idee vinden? Alleen als hij vindt dat het nu uitstekend gaat. Kun jij hem niet vertellen wat jij ziet? Namelijk dat de bezigheden, verplichtingen en drukte die automatisch gepaard gaan met (alle) kinderen te veel voor hem zijn, dat je de spanning ziet oplopen en dat hij dan onredelijk naar ze uitvalt. Dat je kinderen ziet die bang zijn voor hun vader, bang voor de volgende uitbarsting. Dat dat schadelijk is voor hun emotionele ontwikkeling. Dat wordt nog erger bij co-ouderschap.
Zijn mening over zijn ex en de scheiding, dat is bijna letterlijk wat ik ook van mijn ex te horen kreeg. Wat mijn ex bedoelde met "te weinig discipline" was dat ik niet schreeuwde naar de kinderen (en ze niet sloeg), maar dat ik uitlegde welk gedrag ik wel en niet wilde zien, complimenten gaf als het goed ging en ze even ferm maar rustig toesprak als het mis ging. Dat ik ze bij wangedrag kalm naar hun kamer stuurde om tot rust te komen. Dat ik mijn kind met ASS eerst liet ontprikkelen als hij uit school kwam in plaats van hem direct aan zijn huiswerk te zetten (dat had geen zin, dan had hij geen concentratie, soms een meltdown, dus drama met pa). Wat hij bedoelde met "koppig" is dat ik weigerde hem gelijk te geven dat zijn verbale (en soms fysieke) geweld de beste opvoedmethode was. Dat ik hem weigerde te volgen in zijn rare denkkronkels, bv dat zijn verkeersagressie terecht was want "die daar" kon niet rijden (en er waren er veel zoals "die daar"). "Slordig" betekende dat er soms een waterglas of koffiemok op tafel stond, of een krant op de bank lag, of dat er wat speelgoed lag. Dat ik aandacht aan een kind besteedde dat dat nodig had en daarom een kwartiertje later de tafel afruimde. Dat ik mijn handtas soms even op de bank zette omdat ik er iets uit zocht en niet aan een stoel of de kapstok hing. Slordig! Er werd geleefd in ons huis. Het was er netjes, maar het was ook geen huis uit een tijdschrift over woninginrichting.
De zogenaamde "slechte communicatie", daarvan heb je nu zelf al ervaren hoe dat werkt bij hem. Ik kan me indenken dat zijn ex op een gegeven moment genoeg had van zijn gemompel en heeft gezegd: ik luister pas weer als je verstaanbaar tegen me praat. Of dat hij ook tegen haar begon te roepen of dat ze slaande ruzie kregen en dat dat zij dan het gesprek beëindigde. Is dat slechte communicatie?
Ik weet natuurlijk niet wat je vriend precies bedoelt met zijn woorden, maar jij kent hem nu een beetje, hoe schat jij het in?
Dat is het ook. Hij heeft totaal geen zelfinzicht. Dat wat die collega/vriend van mij wel had mbt het afwezige contact met zijm kinderen na de scheiding. Resultaat; hij heeft weer redelijk goed contact met zijn kinderen na therapie en gesprekken te hebben gevoerd.
Volgens partner vergat ze vaak dingen, moest hij het alsnog regelen, was ze rommelig, ongeordend etc. Naar zijn zeggen een sloddervos. Maar goed, dat is geen reden om zo vervelend tegen iemand te doen.
Heel herkenbaar; mijn vriend heeft ook veel op andere weggebruikers aan te merken.
Volgend m’n vriend luisterde ex ook niet en communiceerde ze vaag, konden ze niet samenwerken zonder ruzie te krijgen waarin hij boos/geïrriteerd werd. In zo’n bui liep hij vaak naar eigen zeggen weg, waarbij zij hem terug wilde fluiten hem dag wilde beletten om het uit te praten (logisch, compleet normaal). Ik weet niet of ze slaande ruzie hadden, maar wel dat hij haar weleens uit had gescholden (verhaal v d kinderen). Dat hij mompelde of zijn ex hem niet verstond en hij geïrriteerd/boos werd als ze het niet verstond heb ik ook van de kinderen. Volgens partner gaf ex hem uit koppigheid de schuld, maar nu ik hem beter ken weet ik dat het bij hen ook vast andersom zal zijn. Ze zal zich vast weleens verdedigd hebben, maar dat recht heeft ze. Maar ik kan mij niet voorstellen dat zij hem steeds de schuld gaf. Nu hoor ik hem vaak dat hij vindt dat hij iets met een (legitieme) reden doet, dat hij vindt dat de ander fout zit. Soms komt hij ronduit betweterig over.
Ik heb een zinloze discussie ook weleens geeïndigd, ben toen zwijgend de vaatwasser gaan uitpakken, hij probeerde steeds weer de discussie op gang te krijgen door mij inde keuken op te zoeken.Toen ik niet reageerde en zei dat ik ‘op deze manier geen discussie met hem wilde voeren, dit geen zin heeft’ liep hij gefrustreerd weg en schopte zelfs tegen de tafel.
AnnaPollewop schreef op 15-08-2025 om 08:40:
[..]
Nou ja, er zijn ook zat niet-autisten die emotionele incontinentie vertonen. Het is tenslotte veel comfortabeler om de schuld van dingen die misgaan in je leven bij anderen te leggen en niet naar je eigen bijdrage of verantwoordelijkheid te kijken.
En er zijn ook veel autisten die geen vlieg kwaad doen. Op zich heb je aan een diagnose niet zoveel.
Misschien helpt het als je direct ingrijpt als hij uit de bocht vliegt. "Stop daarmee" zeggen. En op een rustig moment uitleggen dat je dat gedrag niet acceptabel vindt en dat je zult weglopen als hij dat doet. En dan doe je dat ook zodra hij uitvalt, je neemt het betreffende kind mee en je loopt uit de situatie. Later kom je dan weer terug, begint hij weer, dan loop je weer weg.
Die stappen zijn niet gelijk heel groot zoals relatie verbreken etc, maar door op zoń moment uit verbinding te gaan trek je wel de angel eruit en help je eventueel het betreffende kind, en geef je hem even lucht om tot zichzelf te komen en na te denken over wat er precies gebeurde. Je mag dat he, je bent niet verplicht om bij hem te blijven staan als hij ontploft. De kinderen zijn dat ook niet, maar die hebben minder macht.
Je kunt hem behandelen alsof hij autisme heeft, dus kalm blijven, duidelijk vertellen wat je wil "ik loop weg als je zo doet", "ik wil dat je stopt met boos doen" en geen alternatieven bieden ("anders maak ik het uit") want dat is alleen maar verwarrend voor hem en je wil hem helemaal geen keuze bieden, je wil dat hij zich gedraagt) .
Zijn jullie al eens op een rustig moment gaan zitten om in kaart te brengen waar hij allemaal zo druk mee is, en wat er eventueel van zijn bordje af kan? Kinderen vaker bij mama is een optie, minder hard werken, duidelijke structuur aanbrengen in alles zou rust kunnen geven, opgeruimd huis zonder zooi scheelt prikkels en zoeken. Ik noem maar wat. Misschien kan het hem wat helpen om meer grip op zijn situatie te krijgen, dat hij dan ook minder de schuld bij anderen legt en zich minder machteloos voelt.
Hij heeft ook een achtergrond, en als hij altijd te horen kreeg dat hij een sukkel is die alles fout doet (ik noem maar wat) en daar boze woorden over kreeg dan praat je toch vaak tegen een bang kind aan dat probeert de schuld naar anderen af te leiden om niet weer in de storm te staan. Hij is geen kind meer, maar dat kan wel zo voelen.
Dat is zo. Het is onderhand mens eigen en lekker makkelijk om de ander de schuld te geven en geen verantwoordelijkheid te nemen voor je gedrag.
Ik heb hem de laatste tijd netjes maar duidelijk in bijzijn van de kinderen aangesproken op zijn gedrag, om ook de kinderen het gevoel te geven dat ze worden beschermd, dat ze verder niets verkeerds doen, maar hun gedrag gewoon bij het kind zijn hoort. En dat een volwassene, hun ouder niet bij zoiets uit z’n plaat hoeft te gaan maar dit ook op een nette, duidelijke en constructieve manier kan doen. Wanneer ik liever niet wil dat ze iets doen of iets niet leuk vind, zeg ik ze dat al op een nette manier. Ik geef afhankelijk van wat het is ook rustig uitleg aan ze waarom ik het niet wil, ik het niet leuk vind of ze beter datgene niet kunnen doen. Als ze mij om uitleg vragen geef ik ook rustig antwoord. Mijn vriend kan vaak zo geërgerd reageren als de kinderen toevallig door elkaar praten of zijn woorden niet goed hebben verstaan. Hopelijk geef ik met mijn gedrag en mijn ‘rustige’ voorkomen hen al een goed voorbeeld.
Maar de manier die jij omschrijft klinkt mij ook als prima oplossing in de oren.
Hij is vooral druk met allerlei zaken rondom z’n werk als zzp’er, onderhoud huis, werk in de garage aan z’n dure en tijdrovende hobby. Hij wil weer aan wedstrijden gaan doen, waarvoor hij eea aan werk moet verzetten en voorbereiden. Ik kan er verder niet op ingaan, anders is er teveel herkenning.
Kinderen vaker bij mama vindt hij geen optie, n.a.v. de gesprekken met de mediator wil hij dat niet, hooguit een middag/avond per twee weken minder. Mijn vriend is gewoon een type die de lat hoog legt, een pietje precies die alles wil in het leven.
Ik vraag me inmiddels af wat er zo ontzettend leuk aan hem was/is dat je niet alleen een relatie met hem wilde, maar zelfs wilde samenwonen.
Viel je misschien op het vertrouwde gevoel dat hij je gaf? Wat wellicht kan betekenen dat hij trekken heeft van je vader en je ex, alleen minder erg? Of heb ik het helemaal mis?
Mutsje1982 schreef op 16-08-2025 om 15:14:
[..]
Dat is zo. Het is onderhand mens eigen en lekker makkelijk om de ander de schuld te geven en geen verantwoordelijkheid te nemen voor je gedrag.
Ik heb hem de laatste tijd netjes maar duidelijk in bijzijn van de kinderen aangesproken op zijn gedrag, om ook de kinderen het gevoel te geven dat ze worden beschermd, dat ze verder niets verkeerds doen, maar hun gedrag gewoon bij het kind zijn hoort. En dat een volwassene, hun ouder niet bij zoiets uit z’n plaat hoeft te gaan maar dit ook op een nette, duidelijke en constructieve manier kan doen. Wanneer ik liever niet wil dat ze iets doen of iets niet leuk vind, zeg ik ze dat al op een nette manier. Ik geef afhankelijk van wat het is ook rustig uitleg aan ze waarom ik het niet wil, ik het niet leuk vind of ze beter datgene niet kunnen doen. Als ze mij om uitleg vragen geef ik ook rustig antwoord. Mijn vriend kan vaak zo geërgerd reageren als de kinderen toevallig door elkaar praten of zijn woorden niet goed hebben verstaan. Hopelijk geef ik met mijn gedrag en mijn ‘rustige’ voorkomen hen al een goed voorbeeld.
Maar de manier die jij omschrijft klinkt mij ook als prima oplossing in de oren.Hij is vooral druk met allerlei zaken rondom z’n werk als zzp’er, onderhoud huis, werk in de garage aan z’n dure en tijdrovende hobby. Hij wil weer aan wedstrijden gaan doen, waarvoor hij eea aan werk moet verzetten en voorbereiden. Ik kan er verder niet op ingaan, anders is er teveel herkenning.
Kinderen vaker bij mama vindt hij geen optie, n.a.v. de gesprekken met de mediator wil hij dat niet, hooguit een middag/avond per twee weken minder. Mijn vriend is gewoon een type die de lat hoog legt, een pietje precies die alles wil in het leven.
Dit kun je echt beter niet doen in bijzijn van, met, tegen de kinderen.
Je kunt hem niet redden en/of veranderen en je moet de kinderen daar buiten houden. Je kunt in deze relatie niet de redder van de kinderen zijn, want wat nu als je relatie uitgaat?
IMI-x2 schreef op 16-08-2025 om 15:22:
Ik vraag me inmiddels af wat er zo ontzettend leuk aan hem was/is dat je niet alleen een relatie met hem wilde, maar zelfs wilde samenwonen.
Viel je misschien op het vertrouwde gevoel dat hij je gaf? Wat wellicht kan betekenen dat hij trekken heeft van je vader en je ex, alleen minder erg? Of heb ik het helemaal mis?
Eerlijk gezegd was ik de eerste tijd van onze relatie de weekenden bij hem wanneer de kinderen er niet waren, waarin hij nogal anders was dan hij nu is, m.a.w. ik zag geen vervelende karaktertrekken of gedrag waarbij ik vraagtekens zette. En toen ik er was, later in onze relatie, in de weekenden toen de kinderen er waren ook niet echt. Hij sprak de kinderen wel eens aan als ze iets deden wat niet mocht, maar anders, minder heftig als nu. Ik heb het idee dat hij zich al die tijd in bijzijn kinderen etc tot het samenwonen heeft ingehouden. Want daarna begon het, dat hij zich omdat hij mij vaak, iedere dag zag, comfortabel te voelen om zich in mijn bijzijn zo te uiten.
En inhouden kan hij zich echt wel. In de auto naar een uitje was er ook even irritatie van hem naar de kinderen, toen hij de parking op reed, toen er een dame stond bij de parking die hem een parkeerticket wilde geven, was hij een compleet ander mens, netjes beheerst. Alsof zo iemand als een blad aan de boom kan omdraaien.
Wanneer ik zwaar geprikkeld of geërgerd of whatever ben, lukt mij dat niet. Dan zal een onbekende dat aan mij kunnen merken, dat ik overprikkeld oid ben. Ook al probeer ik beleefd te blijven, toch lees ik als een open boek. Wat mij opvalt is dat hij niet als een open boek leest. Soms erg ondoorgrondelijk. Dit lijkt mij niet echt man eigen. Er zijn vast genoeg mannen die wel te doorgronden zijn.
Hij heeft het voor een vreemde over om zich in te houden en zich netjes te gedragen, maar niet voor de mensen van wie hij zegt te houden. Dat is toch bizar? Het zou andersom moeten zijn!
Toen ik dit in mijn eigen relatie zag gebeuren, voelde ik me zwaar belazerd. Hoe voel jij je erbij?
Max88 schreef op 16-08-2025 om 15:40:
[..]
Dit kun je echt beter niet doen in bijzijn van, met, tegen de kinderen.
Je kunt hem niet redden en/of veranderen en je moet de kinderen daar buiten houden. Je kunt in deze relatie niet de redder van de kinderen zijn, want wat nu als je relatie uitgaat?
Bedankt voor het reageren. Ik lees ook verschillende dingen over wat beter wel of niet te doen, daar zijn hier de meningen over verdeeld, wat mij op dit vlak verwart.
Ik heb altijd zo netjes, beheerst en diplomatiek mogelijk geprobeerd te reageren, wat ook lukte gelukkig. Het is ook vooral van de laatste paar weken(hun zomervakantie bij ons 3 weken). Daarvoor zei ik nooit zoveel, bemoeide mij er niet zo mee, maar troostte ze slechts wanneer ik zag dat ze van streek waren of bij mij kwamen. Denk ook dat dit komt omdat ze non stop bij ons zijn en ik veel vaker zie hoe hun vader hen soms behandelt.
Waar ik wel dankbaar om ben is dat ze zich geliefd en veilig voelen bij mij.
Ja, je hebt een punt; ik moet er niet aan denken wat het voor ze betekent als de relatie strandt, want dan zijn ze mij kwijt. Ik krijg al verdriet wanneer ik aan dit scenario denk. Ik heb hier ook geen ervaring mee(relatie met kinderen). Ik wil graag goed voor ze doen. Daarom schrijf ik ook van mij af hier en ga ik hier te rade, omdat ik over het algemeen de reacties hier waardevol, respectvol en volwassen vind, itt bv Viva forum.
'Poosje terug bij een incident tussen partner en oudste, waarbij hij dreigde de oudste het gezicht te slaan zei ik nog ferm, maar kalm, waarschuwend ‘als jij x slaat, heb jij een heel groot probleem, dan ben je van mij.’ Dit vind ik een duidelijke reactie dan wat je eerder zei, je mening geven. En zeker beter dan geen reactie geven, zoals je moeder.
Had je liever gehad dat je moeder gescheiden was van je vader?
Je vertelde over de vriend en zijn verhaal. Kan hij jou op basis van zijn ervaringen en therapieën enig inzicht geven in het waarom van het gedrag; en wat er nodig is om daar verandering in te brengen (voor de vriend dus blijkbaar dat hij zijn kinderen niet meer mocht zien)?
Wat betreft de kinderen, onthoud wel dat je de kinderen alleen in vrije tijd hebt, zonder dat je iets van de dagelijkse zorg hoeft te dragen. Dat maakt het wel wat gemakkelijker.
Max88 schreef op 16-08-2025 om 15:40:
[..]
Dit kun je echt beter niet doen in bijzijn van, met, tegen de kinderen.
Je kunt hem niet redden en/of veranderen en je moet de kinderen daar buiten houden. Je kunt in deze relatie niet de redder van de kinderen zijn, want wat nu als je relatie uitgaat?
Weet je wat het ook is? Rationeel gezien is het verstandiger om wat afstand te nemen en de kinderen hooguit wat te troosten, uit te laten huilen als ze bij mij komen en verder er het zwijgen toe doen. Maar emotioneel en gevoelsmatig gezien voelt dit zo fout, alsof ik nu weer aan de zijlijn sta en machteloos moet toekijken hoe een vader zijn kinderen ‘verpest’.
Net als er vroeger, op soms mijn oma na, ook niemand het voor mij opnam wanneer mijn vader zo met mij omging en zelfs nog een stukje erger. Mijn ratio en gevoel zijn wat dat betreft nogal in strijd met elkaar.
IMI-x2 schreef op 16-08-2025 om 15:22:
Ik vraag me inmiddels af wat er zo ontzettend leuk aan hem was/is dat je niet alleen een relatie met hem wilde, maar zelfs wilde samenwonen.
Viel je misschien op het vertrouwde gevoel dat hij je gaf? Wat wellicht kan betekenen dat hij trekken heeft van je vader en je ex, alleen minder erg? Of heb ik het helemaal mis?
Hij heeft wel wat trekken van mijn vader (sinds samenwonen), alleen minder erg ja. Ik viel op hem toen ik hem zag toen hij anders was als nu. Nu begint mijn gevoel voor hem juist minder te worden. Hem zo geërgerd zien doen is voor mij een enorme afknapper.
Ik vind het ook beter dat je wel duidelijk reageert, en dus wel wat zegt van gedrag dat te ver gaat.
Ik heb het bij mijn 2 relaties met mannen met kinderen altijd zo gedaan: je bemoeit je niet met de opvoeding van de kinderen van de ander, tenzij jouw grenzen overschreden worden (bv kind doet iemand met opzet pijn) of bij gevaarlijk gedrag. Bij dit gedrag van je vriend worden jouw grenzen overschreden én het is gevaarlijk gedrag.
Het bijzondere in jouw geval is dat het meestal de kinderen zijn die grenzen overschrijden, niet de ouders.
IMI-x2 schreef op 16-08-2025 om 15:53:
Hij heeft het voor een vreemde over om zich in te houden en zich netjes te gedragen, maar niet voor de mensen van wie hij zegt te houden. Dat is toch bizar? Het zou andersom moeten zijn!
Toen ik dit in mijn eigen relatie zag gebeuren, voelde ik me zwaar belazerd. Hoe voel jij je erbij?
Ja, dat vind ik ook raar. Maar zoiets heb ikaltijd al raar gevonden van mensen zolang ik mij kon herinneren. Ik trek mij er niet zoveel van aan, dit vlak betrek ik gelukkig niet op mezelf. Het zegt meer iets over hem dan over mij of de kinderen.
