Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
IMI-x2 schreef op 16-08-2025 om 16:14:
Ik vind het ook beter dat je wel duidelijk reageert, en dus wel wat zegt van gedrag dat te ver gaat.
Ik heb het bij mijn 2 relaties met mannen met kinderen altijd zo gedaan: je bemoeit je niet met de opvoeding van de kinderen van de ander, tenzij jouw grenzen overschreden worden (bv kind doet iemand met opzet pijn) of bij gevaarlijk gedrag. Bij dit gedrag van je vriend worden jouw grenzen overschreden én het is gevaarlijk gedrag.
Het bijzondere in jouw geval is dat het meestal de kinderen zijn die grenzen overschrijden, niet de ouders.
Klopt. De kinderen hebben zolang ik ze ken nauwelijks mijn grenzen overschreden. Mijn vriend wel. Zowel bij hen als bij mij.
Mutsje1982 schreef op 16-08-2025 om 16:04:
[..]
Weet je wat het ook is? Rationeel gezien is het verstandiger om wat afstand te nemen en de kinderen hooguit wat te troosten, uit te laten huilen als ze bij mij komen en verder er het zwijgen toe doen. Maar emotioneel en gevoelsmatig gezien voelt dit zo fout, alsof ik nu weer aan de zijlijn sta en machteloos moet toekijken hoe een vader zijn kinderen ‘verpest’.
Net als er vroeger, op soms mijn oma na, ook niemand het voor mij opnam wanneer mijn vader zo met mij omging en zelfs nog een stukje erger. Mijn ratio en gevoel zijn wat dat betreft nogal in strijd met elkaar.
Ik snap dat, het is een stuk verleden, (moeder-) instinct en het siert je; de kinderen boffen.
Je kunt neutraal reageren, maar niet teveel uitleggen over grote-mensen-perikelen. Je kunt het stoppen, troosten, erkennen, luisteren, omarmen.
Ga niet te diep in op de situaties, laat de kinderen het zelf onder woorden brengen als ze het willen bespreken. Troost: wat naar/ach/ik begrijp het. Je weet niet wat de informatie bij hen van binnen doet en je hebt feitelijk geen zeggenschap.
En laat jezelf niet ongelukkig maken 
Wat ik ook nogal typisch vind is dat we een film keken en in de film een jong echtpaar op de zolder van een zojuist overleden man onder een dubbele bodem een hoop contact geld vonden. De vrouw van het stel(verzorgster van de overleden man) liet het geld liggen, terwijl haar man het mee wilde nemen. ‘Die man heeft geen familie, niemand weet het.’
Vroeg mijn vriend wat ik in die situatie zou doen. Ik zei dat ik zeker dat geld niet mee zou nemen, ook al heeft de overleden cliënt geen familie en weet waarschijnlijk niemand hier iets van, omdat ik mij enorm schuldig zou voelen en dit tegen mijn principes in druist. Ik heb immers een geweten. Vroeg ik het hem, gaf hij als antwoord dat hij het niet zeker wist, maar dat de kans groot is dat hij het geld zou meenemen. Ik vroeg waarom. ‘Omdat die man geen familie heeft, niemand het weet en wat niet weet wat niet deert.’
‘Maar jij weet het toch?’
‘Ja, en?’
‘Je hebt toch ook iets van een geweten, dat je je een of andere manier schuldig kunt gaan voelen, of niet?’
‘Nee, ik heb niet echt een geweten. Niet op dat vlak iig.’
Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Wat ik wel weet is dat hij altijd mijn eerlijke eigenschappen waardeerde, en dat ik onder alle omstandigheden netjes en eerlijk blijf. Ik zei hem dat ook.
Gaf hij als antwoord dat dat ook zo is, maar dat hij op dat vlak zelf niet zo is. Ik vond het wat vreemd. Ik wist echt niet wat ik ermee moest. Dit zegt wel iets over hem, vind ik zo.
Mutsje1982 schreef op 16-08-2025 om 16:04:
[..]
Weet je wat het ook is? Rationeel gezien is het verstandiger om wat afstand te nemen en de kinderen hooguit wat te troosten, uit te laten huilen als ze bij mij komen en verder er het zwijgen toe doen. Maar emotioneel en gevoelsmatig gezien voelt dit zo fout, alsof ik nu weer aan de zijlijn sta en machteloos moet toekijken hoe een vader zijn kinderen ‘verpest’.
Net als er vroeger, op soms mijn oma na, ook niemand het voor mij opnam wanneer mijn vader zo met mij omging en zelfs nog een stukje erger. Mijn ratio en gevoel zijn wat dat betreft nogal in strijd met elkaar.
Ik kan me dit goed voorstellen. Je leest dit vaker over kinderen die een door een ouder veroorzaakte moeilijke jeugd hadden. Als je alleen troost, dan zegt dat niets over het feit dat je het gedrag van de ouder veroordeelt. Terwijl me dat juist waardevol lijkt voor het kind. Dat zijn of haar gevoel dat dat gedrag niet oke is, klopt, dat een ander dit ook niet goed vindt. En dat een ander het soms zelfs voor je opneemt! Ik snap ook dat het moeilijk kan zijn, je gaat tegen de (natuurlijke) autoriteit van die ouder in. Maar toch, het lijkt me fijn en belangrijk voor een kind te weten er sóms iemand is die 'het' ziet en zegt: dit gedrag is niet oké. Mogelijk kun je daar je hele jeugd op teren, ook als de 'helper' weer buiten beeld is.
Mutsje1982 schreef op 16-08-2025 om 14:42:
[..]
Dankje
Ik probeer ook echt mijn best te doen en zet mijn beste beentje voor, vooral ook voor de kinderen, aangezien ik weet hoe het is om door zulk soort dingen geen jeugd te hebben. Voor mijn gevoel heb ik, op wat leuke herinneringen en vakanties, geen onbezorgde jeugd gehad, heb ik mij altijd verantwoordelijk gevoeld. Ook ik voelde feilloos aan wanneer mijn moeder verdrietig was, wanneer er iets was gebeurd. Denk dat die diepe dalen mij wel sterker hebben gemaakt, ja. Ik heb hierdoor ook een sterk rechtvaardigheidsgevoel.
Ze weten zeker dat het aan hun vader ligt. Dat weet ik uit wat ze mij vertelden de laatste tijd. Maar ook hoe de jongste reageerde (die soms bang is voor haar vader) wanneer ik zei ‘het ligt niet aan jou hoor’. ‘Weet ik,’ reageerde ze dan. Gelukkig maar, dacht ik dan altijd.
Ze hebben zeker een afhankelijkheidsrelatie, maar vanaf of na hun zestiende kunnen ze ervoor kiezen om mooi bij hun moeder te blijven. Als ze geen zin hebben om naar hun vader te gaan, gaan ze niet. Maar zolang ze die keuze nog niet hebben wettelijk gezien, probeer ik er voor ze te zijn en probeer ik hun leven wat dragelijker te maken door voor ze op te komen wanneer dat nodig is.
Wees voorzichtig met invullen voor deze kinderen. Het is niet een vaststaand feit dat zij geen jeugd hebben alleen omdat jij veel dingen herkent. Projecteer jouw jeugd niet met die van hen.
Zij hebben in ieder geval een oma die hen ziet ( uit het voorbeeld van dat spelletje waar oma ingreep door ze even uit de situatie te halen waar je eerder over schreef).
Zij hebben ook een moeder waar ze de meeste tijd verblijven. Je weet niet hoe zij de kinderen hierin begeleid/opvangt maar gezien de situatie idd al een voordeel voor de kinderen dat ze daar de meeste tijd zijn.
Iemand heeft hun al duidelijk verteld dat het niet aan hen ligt. Zij hebben dus al steun van buitenaf.
Vanaf 16 jaar niet meer naar ander ouder gaan is niet zo zwart wit als je stelt. Daar kunnen ook met 16 jaar nog rechtzaken over gevoerd worden dus doe zulke uitspraken niet. Bij kinderen van gescheiden ouders blijft loyaliteit voor hun ouders ook een diepgeworteld iets.
Een band met de andere ouder blijft belangrijk.
Wat betreft het opkomen voor de kinderen hoe reageert jouw vriend daarop als je dat doet in bijzijn van de kinderen?
Wat je eerder schreef over toen oma ingreep voelde hij dat als ondermijning van zijn gezag en hij beende kwaad weg.
Ik krijg het gevoel van de posten van de laatste dagen dat jij jezelf al uitgecheckt hebt uit de relatie met deze man en jij je nu een soort van "aangesloten" hebt bij zijn kinderen en het nu voor jou een "wij" tegen hem is?
Precies wst Linn19 zegt. Terwijl je straks 11 van de 14 dagen met hem alleen bent, zonder de kinderen. Je ontzegt jezelf nu ook de plezierige kanten van de relatie.
Max88 schreef op 16-08-2025 om 17:31:
[..]
Ik snap dat, het is een stuk verleden, (moeder-) instinct en het siert je; de kinderen boffen.
Je kunt neutraal reageren, maar niet teveel uitleggen over grote-mensen-perikelen. Je kunt het stoppen, troosten, erkennen, luisteren, omarmen.
Ga niet te diep in op de situaties, laat de kinderen het zelf onder woorden brengen als ze het willen bespreken. Troost: wat naar/ach/ik begrijp het. Je weet niet wat de informatie bij hen van binnen doet en je hebt feitelijk geen zeggenschap.
En laat jezelf niet ongelukkig maken
Dankje voor je vriendelijke en bemoedigende woorden en je tips ☺️
Wanneer ik alleen ben met mijn vriend pak ik ook gewoon mijn rust, doe dingen/hobby’s voor mijzelf, mijn vrijwilligerswerk en blijf ook gewoon met vrienden omgaan om mijn leven leuk te houden en soort van autonoom te blijven en mijn netwerk te houden. Dat vind ik erg belangrijk.
Ik probeer er zo goed mogelijk voor de kinderen te zijn.
linn19 schreef op 17-08-2025 om 00:35:
[..]
Wees voorzichtig met invullen voor deze kinderen. Het is niet een vaststaand feit dat zij geen jeugd hebben alleen omdat jij veel dingen herkent. Projecteer jouw jeugd niet met die van hen.
Zij hebben in ieder geval een oma die hen ziet ( uit het voorbeeld van dat spelletje waar oma ingreep door ze even uit de situatie te halen waar je eerder over schreef).
Zij hebben ook een moeder waar ze de meeste tijd verblijven. Je weet niet hoe zij de kinderen hierin begeleid/opvangt maar gezien de situatie idd al een voordeel voor de kinderen dat ze daar de meeste tijd zijn.
Iemand heeft hun al duidelijk verteld dat het niet aan hen ligt. Zij hebben dus al steun van buitenaf.
Vanaf 16 jaar niet meer naar ander ouder gaan is niet zo zwart wit als je stelt. Daar kunnen ook met 16 jaar nog rechtzaken over gevoerd worden dus doe zulke uitspraken niet. Bij kinderen van gescheiden ouders blijft loyaliteit voor hun ouders ook een diepgeworteld iets.
Een band met de andere ouder blijft belangrijk.
Wat betreft het opkomen voor de kinderen hoe reageert jouw vriend daarop als je dat doet in bijzijn van de kinderen?
Wat je eerder schreef over toen oma ingreep voelde hij dat als ondermijning van zijn gezag en hij beende kwaad weg.
Ik krijg het gevoel van de posten van de laatste dagen dat jij jezelf al uitgecheckt hebt uit de relatie met deze man en jij je nu een soort van "aangesloten" hebt bij zijn kinderen en het nu voor jou een "wij" tegen hem is?
Ik weet het idd natuurlijk niet zeker, dat is met veel dingen. Helemaal tot een klein poosje geleden. Alleen zie ik nu steeds meer gebeuren en het effect (triggers)het op mijn en de kinderen heeft, dat ze steeds meer met mij delen(ook over hun vader irt hun moeder), bij mij komen voor troost. Wanneer ze die verhalen vertellen blijf ik wel neutraal, hoor ze aan, stel soms wat vragen ter verduidelijking, en troost ze dan en leef met ze mee, dat ze zich iig gehoord en begrepen voelen. Verder bemoei ik mij niet met mijn vriend zijn contact/verstandhouding en verleden met ex.
Het is niet zwart wit, maar ik bedoel meer dat je het soms wel ziet gebeuren, zoals bij die collega vriend van mij; kinderen gingen steeds minder naar hem toe door zijn gedrag.
Mijn ouders zijn later gescheiden. En zelfs na die scheiding zocht ik mijn vader weleens op(uit loyaliteit, dat zit heel diep, dus begrijp het maar al te goed). Wat ik meer bedoel is dat als mijn vriend dan zo’n bui heeft, de kinderen dan makkelijker uit de situatie kunnen gaan als ze pubers zijn en later helemaal en zelfstandig naar hun moeder kunnen gaan of hun eigen huis later.
Mijn vriend reageert niet afwijzend of vervelend op mij wanneer ik het een beetje voor ze op neem. Hij reageert iig anders dan hij op zijn moeder reageert. Dat is dan weer wel positief.
En wat ook positief is en waar ik erg blij om voor ze ben is dat ze ook meer bij hun moeder zijn. Alleen hoor ik daar dan ook weer verhalen over icm haar vriend, dat hij soms ook boos op ze wordt wanneer ze met zijn allen zijn (3 dochters van vriend erbij).
Sinds ik merk hoe hij soms tegen mij doet en nu ik het ook bij de kinderen zie, m.a.w. hij niet meer als de persoon is die ik van voor het samenwonen kende, neem ik wel wat meer afstand om ook mijzelf te beschermen. Het is niet per se een wij tegen hem, maar wel dat ik wat meer emotioneel uitgecheckt ben, zodat ik er minder last van heb. De deur staat nog wel op een kier voor hem, dat wel, maar als ik de kans krijg wil ik apart gaan wonen. Ik vind het gewoon niet oké hoe hij naar iemands zeggen emotionele incontinentie vertoont en zijn stress/overprikkeling op mij of de kinderen afreageert en hier niet gewoon mee om gaat. Op deze manier maakt hij het ook mijn/ons probleem.
tsjor schreef op 17-08-2025 om 07:56:
Precies wst Linn19 zegt. Terwijl je straks 11 van de 14 dagen met hem alleen bent, zonder de kinderen. Je ontzegt jezelf nu ook de plezierige kanten van de relatie.
Dat begrijp ik. Het scheelt dat hij op de een of andere manier niet zo op mij als op zijn moeder reageert wanneer een van ons het voor de kinderen opneemt of de boel wat sust. Dat doe ik trouwens alleen als zijn gedrag echt niet kan, zoals bij die fietstocht of wanneer hij de oudste een klap dreigde te geven. Bij een beetje irritatie laat ik het hem gewoon uitzoeken met de kinderen, houd ik mezelf erbuiten. Los van de kinderen gaat het tussen ons wel wat beter sinds een paar weken, sinds ik meer rust pak, en hem wat meer laat en ruimte geef. Maar zijn gedrag wanneer hij gefrustreerd en overprikkeld raakt, ook tegen de kinderen ondermijnt gewoon mijn gevoel voor hem, zoiets gebeurt gewoon, omdat het ‘schadelijk’ en vervelend gedrag is. Daarom neem ik soms afstand en check ik soms uit door op mezelf te zijn. Ik wil nog steeds aan de relatie werken, ik geef niet zomaar op. Maar ik wil mezelf niet verliezen, want het is erger om jezelf te verliezen dan een ander te verliezen. Daarom bescherm ik mezelf soms ook.
TrefleQ schreef op 16-08-2025 om 21:59:
[..]
Ik kan me dit goed voorstellen. Je leest dit vaker over kinderen die een door een ouder veroorzaakte moeilijke jeugd hadden. Als je alleen troost, dan zegt dat niets over het feit dat je het gedrag van de ouder veroordeelt. Terwijl me dat juist waardevol lijkt voor het kind. Dat zijn of haar gevoel dat dat gedrag niet oke is, klopt, dat een ander dit ook niet goed vindt. En dat een ander het soms zelfs voor je opneemt! Ik snap ook dat het moeilijk kan zijn, je gaat tegen de (natuurlijke) autoriteit van die ouder in. Maar toch, het lijkt me fijn en belangrijk voor een kind te weten er sóms iemand is die 'het' ziet en zegt: dit gedrag is niet oké. Mogelijk kun je daar je hele jeugd op teren, ook als de 'helper' weer buiten beeld is.
Precies, dat bedoel ik! Mijn moeder troostte mij op zich ook wel, maar deed verder niets. Alleen mijn oma nam het weleens voor mij op en heeft mij zelfs weleens verteld toen ik kind was dat ze mijn vaders’ gedrag niet oké vond, maar even goed mijn moeder haar gelaten/passieve houding. Dat vond mijn oma ook niet oké, hoorde ik van haar.
Ik hoop ook echt dat de kinderen er in hun latere jaren wat aan hebben, aan mijn ‘liefdevolle’ begripvolle bijdrage. Ik wil hen geven wat ik zelf nooit zo heb gehad; begrip, medeleven en het feit dat er iemand is die het als het echt te erg wordt voor ze opneemt en er op emotioneel vlak voor ze is. Ik merk echt dat ze zich niet kwetsbaar op durven stellen bij hun vader.
De oudste vroeg aan mij of ze de knuffel die ze van ons beide had mogen uitzoeken in het winkeltje daar mee mocht nemen naar mama om hem te laten zien. Ik zei ‘nou, dat mag vast wel, neem je hem de volgende keer weer lekker mee terug.’ Stopte ze de knuffel in de tas, zei mijn vriend op een strenge toon ‘die knuffel gaat niet mee, die heb je van ons gekregen en blijft hier en niet bij mama.’ Oudste knikte en durfde niets te zeggen. Ik zei nog tegen de oudste toen mijn vriend erbij stond ‘zeg anders dat je hem alleen meeneemt om hem aan mama te laten zien.’ Ze zei dat met een klein, onzeker stemmetje, en mijn vriend stemde toe. Op deze manier wil ik ze helpen. Ik vind het ook geen goed teken dat ze meer aan mij durven vragen en hun mening te geven dan tegen hun vader. Dat zegt echt iets over de vader. Laatst mocht ze ijs uitzoeken van papa, ik bleef thuis met jongste. Zei de oudste toen ze terug kwam dat ze liever een magnum had ipv dit ijs. Ik zei ‘heb je dan niets gezegd?’ Zei mijn vriend ‘hoe kan ik dat weten, je zei niets in de winkel, dus ik pakte maar dit ijs.’ Toen klapte ze dicht. Bij mij durft ze veel meer haar voorkeur of mening te geven, ik weet dat ze dol is op magnum. Ik heb ze ook vaak ijs uit laten kiezen, dan geven ze echt hun mening, wachten ze niet af totdat ik ijs pak. Dat doen ze niet in die mate bij mijn vriend. Ik betrap mezelf er ook op dat ik meer afwachtend ben bij mijn vriend dan ik alleen of in bijzijn van anderen ben. Hij is best wel ‘aanwezig’, bepalend en leidend.
Even over het voorbeeld van de knuffel: ik denk dat je beter had kunnen zeggen: vraag dat aan je vader. Tussen exen kan er een heel debat gaande zijn over wie wat waar heeft. Daar moet je niet tussen komen.
Wat betreft het ijsje kun je ook aangeven: hoe zou je dat volgende keer vragen? Want zo kan ze oefenen om toch haar wensen kenbaar te maken.
Je klopt jezelf op de borst omdat de kinderen jou vertrouwen, dat is ook fijn, maar je staat niet in de hitte van de dag. Je bent er in de vrije tijd als er ijsjes en knuffels worden uitgedeeld, niet als er gesoebat wordt over spullen die dan weer bij haar of bij hem moeten zijn.
