Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?

AnnaPollewop schreef op 18-08-2025 om 14:38:

Ik heb ook geen oplossing maar ik vind het toch ook wel vrij triest dat we het recht van vader om zijn kinderen te zien (waarom wil hij dat eigenlijk) en lelijk tegen ze te doen zoveel belangrijker vinden dan het belang van de kinderen. Ja, het is schadelijk voor een kind als ze een ouder niet mogen zien. Maar is het niet ook schadelijk als ze verplicht bij een ouder moeten zijn die beschadigend gedrag vertoont? Wat is nou precies het recht van het kind hierin, of zijn ze gewoon onvervreemdbaar bezit.
Het zou beter zijn als ouders wel tot gedragsverbetering aangezet kunnen worden.
Ik heb genoeg (teveel) situaties gezien waarin ouders zich helemaal niet zo goed gedroegen tegen hun kinderen en/of stiefkinderen en niemand doet iets. Want ja, lastig, moeilijk, eigen kinderen, of scheiding, toch al zo lastig allemaal. Maar die kinderen, die gaan probleemgedrag vertonen. Middelengedrag, schooluitval, automutilatie.
Enter diagnoses, hulpverleners, medicatie.
Terwijl het daar niet mee begon. Die kinderen begonnen heel, maar werden stuk gemaakt. En we staan er allemaal bij en kijken ernaar. Want ja, ouders hebben rechten.

Precies dat. Dat maakt ook dat ik mij machteloos voel. Ik voelde niet voor niets die heimwee, dat verdriet toen ik mijn oude straat weer in reed.

Ik wil er voor de kinderen zijn, maar ook wat meer afstand nemen omdat zijn gedrag naar mij en hen toe mij pijn doet. Vandaag zei mijn vriend nog dat hij het niet zo leuk vond dat ik (op de dag dat jongste dochter van school opgehaald moest worden, terwijl hij dan zelf moet werken)die week enkele dagen naar mijn geboorte streek wil om vrienden te bezoeken. Ik merk dat hij graag heeft dat we een ‘nieuw’ gezinnetje vormen, dat ik meehelp en ze mee op voed. Ik weet niet wat ik ermee moet. Sinds gister voel ik mij verdrietig, soort heimwee sinds ik bij m’n buurvrouw op bezoek ben geweest. 

tsjor schreef op 18-08-2025 om 19:55:

'Ik heb sinds kort ook besloten om meer (emotionele) afstand te nemen.' Van je partner dus, denk ik. Heb je dat ook met hem besproken? Het lijkt me nogal wat als je iemand in huis hebt die eigenlijk afstand heeft genomen van de relatie en alleen blijft als waakhond voor jouw omgang met je kinderen. Ik vind eigenlijk dat je dit niet kunt maken en dat je dan de knoop door moet hakken, ook al is het lastig in verband met huisvesting.

Ik herken de hartverscheurende verhalen van de mensen hier over kinderen eigenlijk niet bij mijn kinderen. Ze hebben allemaal hun eigen manier gevonden om om te gaan met hun vader, ze hebben allemaal een relatie, werk, huis (nou ja, bijna allemaal). Ik denk dat je als moeder (!) veel kunt doen in het begeleiden van je kinderen, ook als het gaat om het omgaan met een moeilijke ouder. Geen sinecure overigens.

Ja, wel van mijn partner. En heb dat ook met hem besproken ja, hij snapte het wel ivm mijn achtergrond en PTSS. Ik vertel hem alles, ben een open boek bij hem, vertelde hem zelfs over mijn heimwee, mijn twijfels over onze relatie die door zijn gedrag de laatste tijd zijn opgeroepen.

 Ik wil nog steeds blijven en de relatie laten slagen, maar bedoel meer dat ik wat emotionele afstand wil nemen op momenten wanneer ik getriggerd word door zijn gedrag naar mij toe(afreageren, overprikkeld reageren), omdat ik het mij zo aantrok en op mezelf betrok en door mijn triggers terug reageerde. Dat vind ik niet raar van mijzelf, maar gewoon logisch. Nu ik dat de laatste weken doe, merk ik wel verschil en druk ik zo de triggers meer de kop in. Op normale momenten heb ik die afstand natuurlijk niet. Dit doe ik slechts om mijzelf te beschermen,ik heb ook gevoel, niet omdat ik weg bij hem wil en niet meer van hem houd. Hoewel als ik de kans had(dat gezien inkomen en ziekte niet lukt)ik terug was gegaan naar een lat relatie. Was het maar zo makkelijk. En ik heb ook geen 2 ton liggen om ff een huisje te kopen helaas. Dus er maar het beste van maken en een manier vinden om met mijn triggers om te gaan. Ik kan alleen mijn eigen gedrag veranderen, niet dat van een ander. Hoewel daar ook de meningen over verdeeld zijn en men zegt waarom ik bij zo’n man blijf en wat er leuk aan is, wat ik ook heel goed begrijp. Dat zou ik andersom ook tegen een vriendin zeggen als zij met zo’n verhaal bij mij komt. Ieder mens heeft grenzen. Daarom zie ik mijn vader ook niet meer. En dat ik door de situatie en zijn gedrag heimwee naar m’n oude leven ervaar, helemaal toen ik mijn oude straat weer in reed vind ik ook totaal niet gek. Zou juist raar zijn als het mij helemaal niets deed. Ik denk wel dat er een verband is tussen het gedrag van mijn vriend en het heimwee gevoel; als er tussen ons geen vuiltje aan de lucht was op wat meningsverschillen of misverstandjes die elk stel heeft na, het niet zo ‘stroef’ loopt, dan weet ik zeker dat ik niet zo emotioneel zou zijn geweest toen ik mijn oude straat weer in reed.

Voor de kinderen ben ik er als ‘bonus moeder’, niet als waakhond, precies zoals andere inwonende ‘bonusmoeders’. Ik blijf ook gewoon mijn eigen dingen doen waar ik blij van word, dat heb ik nodig. En ik troost ze en ben er verder voor ze. En wat de kinderen betreft volg ik wat meer de waardevolle adviezen van sommige forummers hier; er wel voor ze zijn, ze troosten, maar toch een zekere afstand bewaren, want de echte problemen moet de moeder maar oplossen met mijn vriend. Ook dat is een vorm van afstand nemen. Heb namelijk nog nooit in deze situatie gezeten, vandaar dat ik van mij afschrijf als een dagboek hier en om wat adviezen te krijgen, vooral mbt de kinderen. Ik probeer het zo goed mogelijk te doen, en gelukkig merk ik dat ook aan de meeste mensen die hier reageren, wat mij goed doet

Ik kan mij de tegeltjeswijsheid van mijn oma nog goed herinneren in de gang; van het concert des levens heeft niemand een program. Dat merk ik nu al te goed met deze man, de kinderen. Met mijn leven tot nu toe 😕

IMI-x2 schreef op 18-08-2025 om 15:22:

AnnaPollewop schreef op 18-08-2025 om 14:38:

"Ik heb ook geen oplossing maar ik vind het toch ook wel vrij triest dat we het recht van vader om zijn kinderen te zien (waarom wil hij dat eigenlijk) en lelijk tegen ze te doen zoveel belangrijker vinden dan het belang van de kinderen. Ja, het is schadelijk voor een kind als ze een ouder niet mogen zien. Maar is het niet ook schadelijk als ze verplicht bij een ouder moeten zijn die beschadigend gedrag vertoont?"

Dat is ook vreselijk ingewikkeld. Ikzelf heb daar al die jaren behoorlijk mee geworsteld. Mijn kinderen hebben ook zo'n vader en ze hebben er inderdaad schade van opgelopen. Was co-ouderschap achteraf niet zo'n goed idee? Moeilijk te zeggen. Want vader heeft natuurlijk ook goede kanten. Hij deed en doet ook leuke dingen met de kinderen. Ik was er wel altijd als troost, rustpunt en als ze advies wilden over hoe ze in bepaalde situaties konden reageren. En nog steeds.
Ik kon ik ze wel een beetje begeleiden bij de duiding van wat er gebeurde. Ze weten sinds ze volwassen zijn ook wat hun vader mankeert, ik heb ze er een uitgebreide brochure over gegeven waarin ze veel herkenden. Ze vinden het moeilijk om er met mij over te praten, de loyaliteit met hun vader blijft, maar ze weten dondersgoed dat zijn gedrag niet oké was/is.
Mijn grote angst is dat ze zelf ook een dergelijk type als partner uitzoeken, omdat ze dat soort gedrag verwarren met liefde. Mijn angst heb ik nog nooit uitgesproken. Ik vertel ze wel wat de kenmerken zijn van een gelijkwaardige relatie, en hoe belangrijk het is dat je partner van je houdt om wie je bent (dus dat die je niet wil veranderen), en dat je binnen je relatie kunt groeien en bloeien (dus dat die je steunt en aanmoedigt). Dat leef ik ook voor, met mijn nieuwe partner.

Dat begrijp ik heel goed dat ze er ‘schade’ van hebben opgelopen. Hoe het ook zij, je loopt er altijd wel een vorm van schade van op, al dan niet in gradaties. De een belandt erdoor bij de hulpverlening (therapie), terwijl de ander het in een lichte vorm heeft en er soort van aan werkt, het een plekje geeft door goede gesprekken met een vriendin, collega of de praktijkondersteuner.

Het scheelt heel veel dat jij er was als troost en rustpunt. Ook om de kinderen het eea uit te leggen, dat het niet aan hen lag. Op dat vlak had ik aan mijn moeder niets. Omdat ze onzeker en bang was deed ze niets, lukte het haar zelfs niet om mij/ons te troosten. Ze maakte het juist erger door verschillende dingen. En ze bleef maar dingen voor hem goed praten in de trant van ‘hij is gewoon moe’, ‘ach, ik weet het ook niet, mensen doen nu eenmaal raar’ etc. Dan krijg je een heel vertekend beeld van iemand die moe was. 
Door mijn moeders’ gelatenheid, mijn vaders’ gedrag dat zeker nog wel wat erger was dan het gedrag van mijn vriend, heb ik naast PTSS een onveilige hechtingsstijl opgelopen. Ik voelde mij thuis namelijk nooit veilig en was altijd op mijn hoede voor mijn vader, scande de omgeving en voelde feilloos aan in welke bui mijn vader was als hij uit het werk kwam. Mijn vader dronk ook. Het vreemde was dat hij het tegenovergestelde had van een kwade dronk; als hij drank op had kwam zijn ware ‘vrolijke’ aard boven. Hij maakte dan veel grapjes, lachte veel, deed vrolijk en uitte dan ook zijn (positieve) gevoelens. Wanneer ik op zo’n moment bv iets omstootte, reageerde hij juist wel heel relaxt in de trant van ‘ach, het is maar een glas, ff opruimen en klaar.’ Daardoor heb ik altijd het idee gehad dat mijn vader een zware kast met zich meedroeg en het gewone dagelijkse leven als zwaar ervaarde.

Kast= last

sorry, kon dat niet meer wijzigen 🙈

tsjor schreef op 19-08-2025 om 08:38:

Dan begrijp ik je. Blijft toch je vader over, blijft nu een soort open wond die steeds weer geraakt kan worden. Ondertussen ben jij, ook tegenover je vader, geen kind meer, maar een volwassen vrouw die nu vanuit de positie van een partner ervaringen opdoet. Jij bent ouder geworden, hij zal rustiger geworden zijn (hoop ik en verwacht ik ook), hij is begonnen aan de laatste fase van zijn leven. Verwacht niet dat je het oude met hem kunt bespreken en dat dan vuurwerk, rozen en champagne losbarsten. Gewoon twee mensen, allebei ouder en wijzer geworden, met een ondoorgrondelijke band met elkaar, die uniek is, wat er ook gebeurd is. Het is niet zozeer voor hem, maar vooral voor jezelf goed denk ik als je de mogelijkheden in jezelf en in jullie relatie nu verkent. Het kan een nieuwe kleur geven op een schilderij waar nu alles zwart op lijkt. Geef jezelf die kans. Je hebt er namelijk wel last van. Je kunt je PTSS en je gevoeligheden vasthouden, koesteren welicht, maar het kan ook zijn dat er beweging in komt door andere ervaringen toe te voegen.
Overigens is dat wel een van de dingen die ik tegen mijn kinderen gezegd heb: kan best zijn dat je een tijdje afstand van hem neemt, maar gooi nooit de deur definitief dicht. Vooral rond het einde van de puberteit waren er voor alledrie periodes waarin ze afstand van hem namen. Het besef dat hij niet de vader was en kon zijn waarvan zij dachten dat een vader moest zijn, dat besef moest verwerkt worden. Daarna kon er een nieuwe, andere verhouding komen, waarin zij als volwassene tegenover een volwassene konden staan en niet als kind tegenover vader. Mijn ervaring is dat die transformatie goed en heilzaam is geweest. Die verandering zit niet in gesprekken, uitpraten, herbeleven, excuses of wat voor dingen dan ook, maar vooral in gedrag, in de manier waarop mensen elkaar aankijken, aanspreken, benaderen.

Ik heb laatst met een collega van vrijwilligerswerk gepraat, haar in vertrouwen genomen, waar ik een goede band en klik mee heb; zij heeft nl ook PTSS en triggers. En zij gaf mij ook tips hoe ermee om te gaan in nieuwe relatie en de hoop dat het desondanks goed kan komen/ iig heel wat minder wordt.Laatste 3,5 jaar ook amper last van triggers gehad. Door triggers te verminderen, de kop in te drukken is het juist voor mij noodzakelijk om dat moment emotioneel los te koppelen van mijn vriend, zijn buien bij hem te laten, want het ligt niet aan mij, zegt meer over hem. Ik ben ook een geduldiger en minder temperamentvol persoon, dat zag hij ook in, zei hij laatst nog.

Wat mijn vader betreft, hij heeft een vriendin die alcoholverslaafd is en een niet zo fijne bijdrage levert. Dat weerhoudt mij er ook van om contact te zoeken omdat alle contact via haar gaat. Zij is best een dominante, overheersende vrouw. Ook mijn broer had jaren geen contact met mijn vader. In de tijd dat er nog wel af en toe contact was appte mijn vaders vriendin altijd terug. Alsof zij mijn vaders telefoon beheert. Ook dat vind ik creepy. Toch ben ik er wel over aan het nadenken hoe ik toch op de een of andere manier contact kan krijgen. Zij beheert zijn telefoon. En beide met pensioen, dus is de kans groot dat als ik aan de deur kom, zij open doet. Helemaal nu hij ziek en zwak is.

Ik kan mij nog wel herinneren dat toen ik het contact met mijn vader verbrak, er een enorme last van mij afviel en ik daarna de laatste jaren juist een fijner en rustiger leven had. Contact met mijn moeder is oppervlakkig maar wel verder oké. Doordat ik aan de andere kant van het land woon zie ik haar maar af en toe. Ook de letterlijke afstand doet mij goed, merk ik.

tsjor schreef op 19-08-2025 om 10:51:

Nieuwe vriendin is inderdaad een obstakel. Drinkt je vader ook nog steeds? Ziekenhuisopname zou een goed moment geweest kunnen zijn. Wie weet welke kansen zich nog voordoen.
Vandaag een nieuw woord geleerd: posttraumatische groei. Ik vind het altijd lastig als mensen zich opsluiten in problematische ervaringen uit het verleden. Alsof daarmee alles uit het leven gezegd is. Er zijn altijd nog andere ervaringen en andere inzichten mogelijk. Woord stond in de krant in een artikel over 'slachtofferschap'.

Ik heb soms nog contact met mijn oom, zijn broer. Naar zijn zeggen drinkt mijn vader niet meer.

Klinkt interessant, dat artikel. Ik zelf voel mij niet echt een slachtoffer, hoewel er genoeg mensen zijn die dat wel zo voelen. Ik heb in korte tijd veel opgebouwd hier, ook nieuwe creatieve hobby’s gevonden(in corona tijd voor de verhuizing)waar ik druk mee ben. En ik heb in mijn geboorte streek gebroken met enkele mensen die geen positieve bijdrage aan mijn leven leverden en waarbij het eenrichtingsverkeer van mijn kant was. Hier heb ik een leuk en fijn netwerk. Ik denk dat ik daartoe niet in staat zou zijn geweest als ik in de slachtofferrol was blijven zitten. Je kunt alleen jezelf veranderen, niet de ander. Zo denk ik vooral ook mbt mijn vriend.