de mannelijke variant van de Truus

Welke conclusie trekken wij uit deze draad?

Dat de mannelijke Truus net zo erg wordt geminacht door de bedrogen partner als de vrouwelijke Truus?
De schuld wordt in alle gevallen bij de Truus gelegd?
De bedrogen man gebruikt geweld als wraakmiddel en de bedrogen vrouw gemene psychologische spelletjes of rattengif?
Ik ben er nog niet helemaal uit.

@Emma

"De schuld wordt in alle gevallen bij de Truus gelegd?" Nee dat denk ik nog niet. Ik denk nog steeds dat de getrouwde vrouw die vreemdgaat het zwaarder wordt aangerekend en ook de vrouwelijke truus zwaarder wordt aangerekend dan de mannelijke.
Dat er nu eén man zijn territorium komt verdedigen maakt me nog niet aan het twijfelen daarover.

Flanagan

'Ik vind wel fijn dat TS in actie komt en die bekende op afstand houdt'

Door hem te bedreigen. Alsof zijn vrouw een onmondig teer schepseltje is dat tegen de boze buitenwereld beschermd moet worden, en hij een neandertaler met een knuppel.

Ja, dat is inderdaad een super manier om met vreemdgaande partners om te gaan ...

Ach,

Ik lees de post van TS als geval ruwe bolster, blanke pit.
Vraag mij af of zijn aanpak in de praktijk wel net zo hard is uitgevoerd als hier wordt aangenomen. Vele kleuren grijs, zeg maar.
Of gevalletje visserslatijn.

In ieder geval heb ik geen intentie hem te stimuleren fysiek te worden als ik positief schrijft over het in actie komen; gewoon op fatsoenlijke wijze die vriend aangeven dat de brede schouder van die vriend niet gewenst is.
Teruglezend, heeft TS m.i. niet aangegeven reeds fysiek geweld te hebben gebruikt.
Zijn verwoording is pure frustratie, en dat is best begrijpelijk.

Miss

Hoi miss bedankt voor je reactie.
Het zijn ook emoties soms ben ik enorm boos, dan weer verdrietig, dan voel ik me weer enorm vernederd.
Mijn vriendin en zijn nog best jong, en hoop dan ook als we dit te boven komen wat voor mij op het moment onmogelijk lijkt toch het echt achter ons te laten.
Wat je zegt of in jou geval hij de liefde van je leven is snap ik volkomen.
Ik heb zelf zoiets als je denkt voor elkaar bestemd te zijn en dit in het verleden wel eens naar elkaar heb uit gesproken en er gebeurd zo iets, nee dan denk ik niet dat je voor elkaar bestemd bent.
Mijn vriendin en ik zijn op zeer jonge leeftijd bij elkaar gekomen, we waren nog pubers en inmiddels wel volwassen mensen, we hebben elkaar nooit uit oog verloren tot ja ik haar uit het oog ben gaan verliezen waarna zij de misstappen is begaan.
Net even met mijn ouders gesproken, die zeggen kom gewoon even een tijdje hier in huis en laat het even rusten, kom eens tot rust. Zou dit dan echt kunnen helpen om weer naar elkaar toe te kunnen groeien?

Eens

Mijn persoonlijke ervaring:

Luister naar je ouders, kom tot rust. Mij heeft het enorm geholpen toen man een paar maanden weg was. Dit hadden wij niet direct na de ontrouw besloten maar pas veel later, na relatie therapie en ik al maanden zelf bij een psych liep. Maar het gaf mij tijd mijn hoofd helderder te krijgen. Gewoon rust, niet het continu bezig zijn met hem maar met mezelf en kind. Man kon toen een enorme dwingeland zijn! In die tijd ben ik begonnen met diverse zelfhulp trainingen. En ik doe het nog steeds, ik wil daar ook nooit meer vanaf wijken.

Dat is voor mij de grootste les die ik eruit heb geleerd. Nooit meer afwijken van jezelf en stoppen met het voor iedereen goed te willen doen, want het heeft mij niets gebracht.

Ik was een naïef jong meisje wat alleen maar geliefd wilde worden en mijn man is een enorm bijzonder exemplaar wat erg goed in gaslighten is. Dus ik herken je verhaal in de man waarmee je vrouw vreemd ging. Ik denk serieus ondanks dat ze er natuurlijk altijd zelf voor koos om mee te gaan, ze er in mee is gezogen. Ik herken namelijk de dynamiek. Sommige mannen kunnen heeeel erg goed vertellen.

(Ik luisterde dan ook naar niemand meer toen ik mijn man leerde kennen, een stront eigenwijze puber die het allemaal zelf wel wist. En tegenwoordig neem ik de raad van mijn ouders goed in me op, ondanks dat mijn moeder veel op mijn man lijkt kwa karakter. Maar haal ik meer voldoening uit onze gesprekken omdat ik weet dat ze ontzettend veel van me houden en me het beste gunnen)

Kan je vrouw daar iets in terug vinden, in haar jeugd? Of een ouder met trekjes van manipulatie?

Ik heb het boek " als hij maar gelukkig is" een aantal keren gelezen. En het gaslight effect. Misschien haalt ze er wat erkenning uit. Ook voor jou, in een later stadium als je boosheid wat gezakt is is het een idee dat te lezen( het gaslight effect) Ik praat het absoluut niet goed wat er is gebeurd, maar ik wil je alleen maar mee geven in wat mij inzichten gaf.

Wij waren ook erg jong en zijn nu 18 jaar samen.

Miss

Bedankt voor je reactie.

Ik wil absoluut mijn vrouw niet kwijt al wilde ik wel voor het weekend de handdoek in de ring gooien.
Ze geeft zelf ook echt aan in haar woorden dan dat ze in een greep zat van aandacht, hij “klootzak voor mij” haar in een soort van macht had.
Dus dit kan ook echt zo zijn? Ik geloofde hier namelijk niet zo in! Mijn vrouw zegt ook gewoon met tranen in haar ogen ik deed alles voor de aandacht, maarja voor welke aandacht nou eigelijk, want de klootzak heeft zelf gezegd dat het een soort player gedrag is wat hij heeft vertoont naar haar.
En ja toen hij zijn pijlen op haar gericht had zaten we idd heel slecht in onze relatie.

Dus het zou wel degelijk kunnen werken als ik een tijdje het huis uit zou gaan, en dan wel met een intentie van beide om dit te doen om ons huwelijk te redden?

Forum

Ik had voor ik op het forum kwam nog nooit van gaslighting gehoord.
Je kunt er op het internet heel erg veel over vinden. En laat ik even vooropstellen dat ik niet zeg dat dit er gebeurd is maar ik heb wel sterk het vermoeden. Omdat toen ik je berichten begon te lezen aan deze term moest denken. Maar ik ben geen prof. Dit zijn mijn eigen onder vindingen.
Omdat ik ook de minnaressen van mijn man heb gesproken, kan ik wel degelijk zeggen dat hij hun mede compleet ingepakt heeft in het verleden. Zoals jij dat zo mooi noemt, geplayed.

https://www.happinez.nl/mind-meditatie/gaslighting-vorm-van-manipulatie/

Een familie lid van me is het "overkomen". Haar relatie liep niet lekker, ze ging uit en jawel een stille aanbidder ontpopte zich. Ze ging er een aantal keer mee naar bed, hij kwam haar op het werk opzoeken, pakte zelfs haar vriend compleet in en dronken zo af en toe samen een biertje.
En op eens was hij daar samen met zijn vriendin in het zelfde hotel op vakantie. Terwijl ze nooit had verteld waar dat ze naartoe zou gaan. (Waarschijnlijk had haar telefoon stiekem uit gespit)
Ze zat twee jaar gevangen in dit web. Waar ze natuurlijk zelf verantwoordelijk voor was. Op een moment dat ze onzeker was, zich niet geliefd voelde en vooral heel erg veel verdriet had en geen aandacht kreeg gebeurde het. Hij pakte haar compleet in.
Hij sloeg haar op de momenten dat ze bijvoorbeeld op stap waren en ze naar toilet ging. Het ging dus nog vele stappen verder dan bij jou vrouw.

Dus mijn ervaring, nadat ik het van kort bij zelf heb mee gemaakt, het kan echt.

Het is net een film...

Anoniempje

Twee dingen waar ik aan denk, het komt voor dat mensen niet eens uit zijn op de sex zelf, masr op de kick van iemand zover kunnen krijgen. Daar lijkt het bij jullie kennis op.

En het andere, het gaat er om dat je rust nodig hebt. Het is niet zo dat jouw rust dan automatisch jullie relatie zal redden. Maar als je geen rust neemt, dan sta je zelf door je ‘overspannenheid’ het redden van je relatie (wat jullie samen zullen moeten doen in de weg). Je rust is voorwaarde boor daarna aan het werk gaan met het redden van jullie relatie.

Absoluut, mee eens thera

De kick dat is hoofdzaak één, de spanning of het lukt, daarna is het bijzaak.

Rust gaat jou adem geven, daarnaast kun je kijken van wat er nog over is in wat je echt aankunt en wil.

Miss

Goede morgen miss,

Wat er nog over is, het lijkt echt alleen nog een hoopje puinhoop, we zijn nu bijna 4 maanden verder na uitkomst, (het gebeuren is meer als een jaar geleden) me hart bonkt nog elke dag, me maag daar lijkt nog steeds een knoop in te zitten.
Als ik er maar even over begin met iemand springen de tranen in mijn ogen.
Mijn vrouw wil niks maar dan ook niks liever dat alles goed komt, ik vertrouw haar in als ze zegt dat dit nooit maar dan ook nooit meer gaat gebeuren dat dit haar grootste fout van haar leven is, ik zie ook dat ze onder deze situatie enorm lijd.
Als we netzo als van het weekend boodschappen aan het doen zijn voelt het alsof we niet meer compleet zijn, alsof we echt kapot zijn gemaakt, uiteraard had ze er niet in mee moeten gaan, maar waarom benaderd zo vent mijn vrouw wetend dat als ze hapt er een gezin kapot gemaakt word.
Daarom ben ik zo ontzettend kwaad op hem, hij heeft in het verleden toen onze relatie nog gewoon goed zat meerdere kansen gehad om toe te slaan, nooit heeft hij wat geprobeerd, en hij weet ze is zwak en richt zijn pijlen op haar.
En zoals ik hier wel vaker lees er zijn hier niet heel veel mannen die hun verhaal doen, maar ik zit hier echt enorm mee.
Ik ga vanaf vandaag dan ook tijdelijk naar mijn ouders, wat lastig is is dat hij 3 huizen verderop woont, nou zal ik hem bijna tot nooit tegen komen alleen krijg ik al kippenvel als ik zijn auto ziet omdat mijn vrouw bepaalde handelingen in die auto gedaan heeft!
Plus komt er eens bij kijken dat hij mijn auto ook steeds in de straat zal zien staan en hij dus weet dat we niet bij elkaar wonen op dat moment.
Ik hoop dat ik wat bij zinnen kan komen, ik hoop echt dat ik mijn vrouw weer wat kan gaan waarderen, kan zien als de vrouw die ik haar de afgelopen 9 jaar heb kunnen zien zoals ze was, zorgzaam lief, knap alles alle herinneringen weer kan zien als mooi, want het lijkt allemaal zo van de tafel geveegd.

Miss

Hoi miss,

Het afgelopen jaar ja was erg fijn samen, ik gaf alle aandacht aan mijn vrouw en mijn vrouw die was gewoon zichzelf althans zo leek het.
Toch zijn er inderdaad een aantal dingetjes die als puzzelstukjes in elkaar vallen.
We wilde altijd een 2e kindje, als ik hier over begon bleef ze afhouden.
Als het even minder ging tussen ons in het afgelopen jaar wilde ze al heel gouw het bijltje er bij neer gooien.
Omdat ik toen der tijd vermoedens had bleef er altijd iets tegen mij zeggen er is wat gebeurd, waardoor ik nog wel eens aan haar vroeg zeg het nou maar eerlijk er is wat geweest met hem.
Ze kon me alleen maar vertellen ja hij heeft ooit eens een move gemaakt naar me maar daar ben ik niet in mee gegaan. Dit vertelde ze me vorig jaar, toen heb ik haar al gedwongen weg te gaan bij dat bedrijf waar hij ook werkte en dat dee ze ook direct.
Ze had binnen een dag een andere baan.
Sinds dien is hun affaire ook eigelijk gestopt, ja mijn vriendin heeft 2 maanden later nog eens app contact gezocht met hem omdat ze volgens zeggen een afsluiting nodig had, maar die gaf hij haar al heel snel door te zeggen dat hij er klaat mee was.
Sinds dien is hij zo goed als uit beeld, ja we kwamen hem wel eens tegen op een feesje in de stad ofzo, en ze vertelde me dat ze dan wel een draadje voelde omdat alleen hun 2 wisten wat er gebeurd was ze zei dat ze elkaar wel 1 keer daar hebben aangeraakt, maar niet de drang had om vervolgens weer te contacten, dit is ook niet gebeurd.
Als ik vraag waarom dit gebeurde zegt ze dat kwam omdat er nog een soort draadje van verbinding was, iets wat niemand anders wist. Zolang de leugen in stand bleef noemt ze het.
Hij was nog een soort van op ze pik getrapt ook omdat ze het mij opgebiecht heeft. Terwijl hij het zelf al tegen vrienden verteld had blijkt achteraf.
Eenmaal alles opgebiecht heb ik contact met hem gezocht, en zo heb ik ook met hem gepraat.
De beste man is niet van details maar kon mij wel vertellen jou vrouw is geen spektakel, pretty basic noemt hij het.
We hebben professionele hulp, maar we lopen daar een beetje vast omdat ik dus niet kan zeggen ik wil het een kans geven.
Kijk ik wil haar niet kwijt, maar ik durf of kan nu gewoon niet zeggen ik ga onze relatie een kans geven, puur nog uit woede, verdriet, en zeker twijfels.
Hoe ontzettende spijt ze ook heeft het feit is het is gebeurd.
Mijn twijfels zitten ook enorm in het feit dat me vrouw zegt ik dee 0,0 mee ik liet mij gebruiken, ik vond het niet lekker ik vond het niet fijn! Als je dat bij een eerste keer heb, waarom dan nog 2 keer he?

Toevoegen

Oja toen ik zo af en toe met hem gepraat had kreeg ik steeds meer het idee dat hij zich er in wilde wikkelen, hij zei op den duur ja ik hoop dat we in de toekomst nog eens een biertje kunnen drinken, en hij zij ook kan ik je af en toe eens appen vragen hoe het met jullie gaat, want hij had er o zo spijt van!

Geen contact

Ik heb dit uiteraard afgewezen, ik heb gezegd hij ons met rust moest gaan laten.

Anoniempje1989

'We wilde altijd een 2e kindje, als ik hier over begon bleef ze afhouden.'

Ja, als mijn man me laat barsten tijdens de 1e zwangerschap en een deel van de babytijd, zou ik ook niet staan te springen om een tweede. Dat heeft niks met het vreemdgaan te maken. Wie garandeert haar (!) dat jij bij de tweede niet weer afhaakt?!

...

Het lijkt er mijns inziens een beetje op, dat je er moeite mee hebt, dat hij jouw vrouw niet spectaculair genoeg vond in bed, het zelfs maar "pretty basic" noemde. Je vraagt jezelf af, waarom het dan toch meerdere keren tot intimiteit tussen die twee is gekomen.

Anoniempje1989, laat dat los. Het ging daarbij, naar alle waarschijnlijkheid, totaal niet uit en niet met liefde. Was het in niets te vergelijken met hoe het er tussen jou en je vrouw aan toe gaat, als jullie vrijen. Wat wél uit liefde en met liefde gebeurt. En daar gaat het ten slotte om. Als jullie er samen tevreden over zijn, samen jullie verlangens en behoeften op intiem gebied kunnen vervullen bij elkaar, dan is het goed. Wat die andere man er dan ook van vindt.
Hij had wellicht voor zichzelf een bepaalde voorstelling over/verwachting bij seks hebben met jouw vrouw. Dat is niet zo uitgekomen en dan gaat hij er maar denigrerend en minachtend over doen. Wat jou een slecht gevoel geeft en je onzeker maakt, omdat jouw ervaring met je eigen vrouw heel anders is. Je trekt jezelf te veel aan van de mening van die andere man. Dat is niet nodig. Jouw vrouw wilde al eigenlijk geen intieme dingen met hem doen, heeft zich laten overhalen, zichzelf er van overtuigd dat dat "er bij hoorde" en heeft daarom die dingen gedaan. En misschien heeft de spanning en het stiekeme haar daar wel enigzins in geholpen, maar het was niet hét doel voor haar. Terwijl die andere man dacht (en misschien nog denkt), dat hij met "playen", met mooie woorden en zijn "charme-offensief" alle (kwetsbare, weerloze) vrouwen het bed in kan praten, zodat hij zijn lusten maar kan botvieren. Ik vraag mezelf eigenlijk ook wel af, of het niet meer een kwestie is van 'grootspraak', doen alsof hij het niks vond, omdat hij het leuk vindt om jou daar onzeker mee te te maken. Maar wel zeggen te hopen om samen nog eens een biertje te kunnen drinken in de toekomst. Zodat hij zichzelf de grote jongen kan voelen, zeker? Bah, akelige man.

Elenah

Nee ze is afblijven haken omdat ze een last op haar schouder had, ik was 360 gedraaid, ze kon met dat geheim geen tweede kindje meer willen, ze durfde het niet, omdat de schade al zo enorm zou zijn als het uit zou gaan komen.
En ze wist dat er een tijd kwam dat het uit zou gaan komen, ze heeft regelmatig zitten huilen van spijt, dacht bij alles wat we als gezin deden keer op keer weer geniet nog maar even van de mooie momenten elke keer kan de laatste zijn.
entoen kwam de bewuste avond dat ze me aan tafel vroeg te zitten en alles er uit kwam.
Ik denk dat ze hier niet over liegt.
Maar wat je zegt tuurlijk kan dat ook een deel mee gespeeld hebben.
Lastig zat hoor een jaar lang met spijt en schuldgevoel rondlopen en hopen dat je vergeet wat je gedaan heb.

Belladonna

Ik kan alleen maar hopen dat hij het niks vond!
Maar ik hoop eigelijk nog meer dat mijn vrouw gezien heeft dat het bij de buren het gras niet groener is!
Akelige man is het zeker.
Had ze maar stevig in haar schoenen gestaan😔

Anoniempje

Had ze maar stevig in haar schoenen gestaan😔

Wat heb jij gedaan om haar die stevigheid te geven? Niet dat ik jou daarmee de schuld wil geven, maar ik denk dat je die schuldvraag los moet laten en moet gaan werken aan rust in jezelf en vervolgens aan vergeven. Van haar én van jezelf. Nare dingen gebeuren nu eenmaal. Het enige dat belangrijk is, is dat jullie van elkaar houden. Jij hebt met je OCD het leven voor haar moeilijk gemaakt. Niet omdat het jouw bedoeling was om haar pijn te doen, maar je was teveel met jezelf bezig om je druk te maken om haar en om jullie kind. Zij is ingegaan op de avances van die 'vriend', niet om jou pijn te doen, maar omdat ze behoefte had aan aandacht en warmte.

Goed dat je even ergens anders verblijft. Al is bij je ouders, met die man om de hoek, misschien niet de ideale plek. Zorg dat je tot rust komt, ga verder met de EMDR en focus even op jezelf. En ga vooral ook door met de relatietherapie. Je hoeft daar niet mee te stoppen omdat je nu niet kan zeggen 'dat je ervoor gaat'. Ga daar leren hoe je weer echt contact maakt met je vriendin. Op een ander niveau dan tot nu toe. Leer wat je van elkaar nodig hebt om je veilig te voelen bij elkaar.

Hou in ieder geval wel contact met je vriendin en je kind. Hebben jullie afspraken gemaakt daarover? Ga je bijvoorbeeld iedere week een keer met haar uit eten? Dat is heel belangrijk, anders wordt het straks veel te moeilijk om de stap naar 'gewoon samen zijn' weer te maken.

Pennestreek

Ik sluit mij volledig bij jouw woorden aan. Jij verwoord het precies zoals ik er ook over denk.

Heel veel succes en sterkte voor de komende periode, Anoniempje!
En echt, het kan heus weer goed komen.
Wat Pennestreek al zei, nare dingen gebeuren nu eenmaal, mensen maken nu eenmaal wel eens fouten. Dat is niet leuk, maar het wil ook niet zeggen, dat je dan niet meer verder kunt.
Door er van te leren, open te staan voor elkaars standpunten hierin, kun je samen weer jullie verbondenheid voelen en uitbouwen. Dingen zullen (moeten) veranderen, het zal nooit meer worden als voorheen. En dat is misschien maar goed ook, want toen ging het immers fout...

Belladonna

Endat is dus ook zo lastig, dingen moeten veranderen het word nooit meer zoals voorheen.

Het afgelopen jaar was gewoon zo super fijn met elkaar, we hadden elkaar al een soort van opnieuw ontdekt omdat we elkaar al bijna kwijt geraakt waren voor de “affaire”.
We waren al zo veranderd de afgelopen tijd, we waren zoals we het zelf zeggen ook echt weer verlieft, we konden elkaar weer beet houden, deden enorm veel kroelen en knuffelen met elkaar, en daarom doet deze tegenslag zo ontzettend pijn.

Anoniempje

Logisch dat je heftige gevoelens hebt en dat het als een soort rouw voelt dat het zo is gelopen.

Lijkt me zelf super moeilijk om hier mee om te gaan. Ik weet niet eens of ik het zou kunnen.
Waar je wel voor moet oppassen is dat je niet een stampvoetend klein kind wordt die alleen nog maar boos kan denken: dit had mij niet mogen gebeuren.

Veranderingen

Zijn niet altijd alleen maar negatief.
Door dit hele gebeuren, weten jullie nu wel wat jullie bij elkaar kunnen vinden, dat jullie oprecht van elkaar houden. Je vrouw weet nu dat het gras ergens anders niet groener is. Dat jullie weer zo fijn close werden en elkaar opnieuw ontdekten, was waarschijnlijk het gevolg van alle aandacht voor haar, voor elkaar, die weer volledig terug was gekomen in jullie relatie, heeft haar doen beseffen hoe ze dat gemist had en heeft haar alleen maar meer spijt doen hebben dat ze met die andere man een kortstondige affaire heeft beleefd, omdat ze van hem de aandacht kreeg die ze zo miste van jou...

Ik had ook liever gewild, dat mijn partner een aantal jaren geleden sterker in zijn schoenen had gestaan en de verleiding had weerstaan om met een andere vrouw het bed (lees: auto, donkere steegjes, beschutte plekjes in de bossen, hotelkamers) te delen, om daar samen allerlei intieme handelingen te verrichten. Aanleiding voor hem om een affaire te beginnen was niet hetzelfde als bij jullie, maar lag zeker ook wel mede aan een stukje gebrek aan aandacht op een bepaalde manier. Het moment dat ik ontdekte dat hij een affaire had, dacht ik dat alles ineens voorbij was en dat het het begin van het einde van onze relatie was. Maar we zijn er uit gekomen. Samen. Door allebei in te zien, dat we het anders moesten gaan doen. En nu hebben we het veel fijner samen.

Ik begrijp dat het hard aankomt, zo'n bekentenis van je vrouw dat ze vreemd is gegaan, zeker nu jullie het weer zo fijn hadden met elkaar. De pijn die het doet, de emoties die teweeg gebracht worden...Ik begrijp het. Zoals velen met mij hier.

Maar nogmaals, veranderingen hoeven niet persé alleen maar negatief te zijn.

Thera

Het is ook enorm moeilijk om hier mee om te gaan!
Nu ben ik dan even terug bij mijn ouders, om “rust” te vinden, maar ik voel nu al het gemis naar thuis, thuis waar alles ons is.
Ik snap precies wat je bedoeld over stampvoetend op de grond, ik blijf ook een soort hangen in een boze verdrietige bui, terwijl ik typ lig ik op de bank en staan er op de kast voor mij fotos van mijn dochter vrouw en mij, en ik kan je zeggen dat dat zeer doet, ik heb zo prachtige dochter en ook echt zo prachtige vrouw, het zijn echt 2 schoonheden om naar te kijken.
Maar voor nu, kan ik het niet anders voelen dan dat het gezin uit elkaar aan het vallen is.
Ik hoop dat ik ons kan opvangen, ons kan redden van de afgrond, want nog steeds mijn vrouw is me alles voor me, maar ze heeft me diep gekwetst.

Belladonna hoe ben jij over vreselijke gevoel heen gekomen? Had jij geen beelden ofzo?

Zeker wel

Had ik beelden in mijn hoofd van hoe ze samen bezig waren. Ik walgde van het idee, vond die gedachtes afschuwelijk. Daarom heb ik mezelf ook bewust tegengehouden om naar allerlei details te vragen. Omdat ik niet nog meer beelden voor me wilde zien van hoe ze samen seks hadden. Een deel van mij wilde het maar al te graag weten, maar ik zou mezelf daar absoluut meer kwaad dan goed mee doen. Ik sprak het wel uit naar mijn partner, de beelden over hun, die ik voor me zag. En stelde hem daarbij ook vaak de vraag, of hij haar manier van doen iedere keer dat ze seks hadden beter, fijner, opwindender vond. Of hij dat dan wel kon missen. Omdat ik natuurlijk niet zoals haar ben en nooit zal worden. Maar dat soort dingen wilde ik wel weten.

Mijn partner vond het niet leuk om daar over te moeten praten, omdat hij zich er zo enorm schuldig over voelde. Ook omdat hij echt enorm veel spijt had en zich schaamde voor zichzelf om wat hij mij had aangedaan. Hij vond het vreselijk om mij zo verdrietig te zien, dat deed zijn hart breken...
Maar hij deed enorm zijn best om mij op welke manier dan ook het gevoel te geven dat ik hem toch weer op zijn woord kon geloven, dat ik hem weer kon vertrouwen. Bleef iedere keer weer antwoord geven op mijn vragen, ook al had ik stelde ik tig keer dezelfde vragen en ook al vond hij het niet leuk om erover te moeten praten. Hij luisterde naar mij, liet me boos en verdrietig zijn, troostte me telkens weer en zei me telkens weer hoe blij hij was dat ik hem nog een kans gaf om samen verder te gaan. Ik luisterde ook naar hem, naar wat hij vertelde over hoe het voor hem was, hoe hij het hebben van een affaire ervaren had, want ik wilde begrijpen waarom het kon gebeuren.
Daardoor kon ik ook mijn eigen aandeel zien in de aanloop naar de affaire, met daarnaast het besef dat ik mezelf verder geen schuld moest toebedelen over de keuze die mijn partner maakte om die affaire willens en wetens aan te gaan.

Het hielp mijn partner ook heel erg, dat ik in de eerste dagen na het uitkomen van de affaire steeds weer zei, dat ik dit zó niet wilde, dat ik hier NIET voor gekozen had, voor al het verdriet, pijn, de woede, boosheid, teleurstelling, wanhoop. Ik heb hem ook niet de deur gewezen, hij vroeg het me wel een paar keer, of ik wilde dat hij weg zou gaan. Maar mijn antwoord was dan telkens dat ik niet wilde dat hij weg ging, want dan zouden we niet meer met elkaar kunnen praten, iets wat ik op dat moment juist heel erg belangrijk vond. Op een later moment ben ik zelf wel even een aantal dagen weg gegaan, om even rust te hebben, te ontspannen en iets leuks voor mezelf te hebben.

Maar door met elkaar in gesprek te blijven, écht naar elkaar te luisteren, niet meteen in de verdediging/slachtofferrol te schieten en er heel veel tijd en constructieve gesprekken samen te voeten, door te relativeren en proberen te begrijpen hoe het heeft kunnen gebeuren, ben ik uiteindelijk over dat vreselijke gevoel heen gekomen. Ik wilde er eerst alles aan gedaan hebben om het nog een kans te geven, om te proberen of het vertrouwen weer terug zou komen, voordat ik de handdoek in de ring zou gooien. En ik wilde dat, omdat ik toen nog altijd heel veel van hem hield en hij van mij. Onze liefde was nog niet voorbij, niet op.
Ik hoop en gun het voor jullie ook zo, dat jullie hier samen goed doorheen komen. Laat je niet gek maken door al je gevoelens en emoties van dit moment. Neem de tijd en neem geen overhaaste beslissingen.