de mannelijke variant van de Truus
Nooit mee te maken gehad maar gewoon uit nieuwsgierigheid.
Hoe reageren mannen op de man waar hun vrouw mee vreemd is gegaan, vinden ze dat die man er niets aan kan doen? Gaan ze een gesprek aan of gewoon old skool op de vuist? Ik heb overigens wel vrouwen zien vechten om een man.
Mannen hebben nog wel eens de neiging om als ze vreemd gaan dat met een bekende te doen, bv beste vriendin van echtgenote of met een buurvrouw.
Ik hoor zelden van vrouwen die vreemd zijn gegaan met de beste vriend van hun man of met de buurman maar ik kan ook slecht geinformeerd zijn natuurlijk.
Ik ga er van uit dat iedere man op zijn eigen manier reageert maar ik zie bij vrouwen vaak wel dat veel de schuld bij de Truus leggen.
Belladonna
Bijzonder te lezen dat jij er zo hetzelfde mee om bent gegaan...
Anoniempje, natuurlijk hebben we allemaal die beelden. Nog heel lang had ik het gevoel dat die andere vrouw erbij was in de slaapkamer. Zooo vreselijk. Ik heb wat afgehuild als we met elkaar vrijden. Maar zoals Belladonna en haar man ook deden, we zijn blijven praten. Hoe pijnlijk soms ook, voor ons allebei.
Wat ik je ook nog wil zeggen, laat je niet gek maken door mensen in je omgeving die zeggen dat je ‘de eer aan jezelf moet houden’, of ‘haar de deur uit moet zetten’. Volg je eigen hart. Als jij nog steeds van haar houdt, en zij van jou, dan kan het echt goed komen.
Als je niet zo van het lezen bent kun je ook kijken naar bijvoorbeeld Esther Perel. Zij is een expert op het gebied van vreemdgaan en hoe je als stel daar beter uit kunt komen.
Huilen
Huilen doen ik nu al enorm veel, het gevoel dat hij als wij vrijen er bij is komt me heel erg bekent voor.
Wat belladonna zegt, ik zeg ook elke keer tegen me vrouw dat ik hier niet voor gekozen heb, ik heb niet voor deze ellende gekozen.
Zei zegt ook vreselijk veel spijt en schuldgevoel te hebben, ik kan dan alleen maar beneden dat had je toch kunnen weten van te voren? Zeker met zo klein hummeltje van 4 maanden er bij!
Het doet me erg pijn als ze zegt ik heb me laten gebruiken, ik dee alles voor aandacht ik leek wel een slet.
Ik hoop dat dit niet haar karakter is dat dit stiekem in haar schuilt zeg maar.
Ik heb nu de eerste nacht bij me ouders achter de rug, erg moeilijk om je gezin achter te laten, ben denk elk uur van de nacht wakker geweest, vreselijk.
Bah
'Het doet me erg pijn als ze zegt ik heb me laten gebruiken, ik dee alles voor aandacht ik leek wel een slet.
Ik hoop dat dit niet haar karakter is dat dit stiekem in haar schuilt zeg maar.'
Ik word misselijk van de manier waarop je je vrouw hier neerzet. Ik snap niet dat ze bij je blijft.
Wat je zegt
Over dat je hoopt dat het niet haar karakter is wat stiekem in haar schuilt.
Zo herkenbaar. Ik had dat ook. Omdat ik toen door het hele gebeuren een heel andere kant van mijn man leerde kennen, terwijl ik dacht dat ik hem na al die jaren samen al zo goed kende...dat bleek dus niet zo te zijn. Ik had werkelijk nooit verwacht dat hij tot zoiets in staat was, dat hij toch kon zwichten voor de verleiding en aandacht van een andere vrouw. Ik had het niet achter hem gezocht maar werd ineens wel met dat voldongen feit geconfronteerd. En dat was een lastig iets om mee om te moeten gaan. En soms kan ik het daar nog steeds moeilijk mee hebben. Dat hij, voor mij de liefste man op aarde, in staat is geweest om zo tegen mij te liegen en me te bedriegen. Blijft een pijnpuntje...
Eens
Met jou posts Belladonna. Dat heb je mooi verwoord.
Zoals mijn man zelf altijd zei: je kent iemand nooit helemaal écht. Had ik daar maar meer naar geluisterd.
Anoniempje, je blijft veel in verwijten hangen zoals Elenah zegt werk je straks zelf je relatie omzeep omdat je in schuld blijft hangen. Dit heb ik al eerder gepost.
Probeer daar eens neutraler naar te gaan kijken. Kan één van je ouders je daarbij helpen of zijn ze van kamp scheiden?
Dit schilt ook erg veel zoals pennestreek zei, bij mij was er serieus 1 goede vriendin die neutraal keek en de rest riep heel hard wegrennen. Maar die voelen niet wat jij voelt.
Ik herken het hoor, ik ben ruim drie kwart jaar een stapvoetend klein kind geweest, en dit ook vaak geuit. Zo boos in het waarom moest dit gebeuren. Maar probeer te gaan kijken naar hoe is het ontstaan en kon het gebeuren. Dat zal je vele malen meer gaan helpen dan je vrouw naar beneden te praten. Je zegt zelf al dat ze zoveel spijt heeft, je kunt dit toch zien? Omdat je zelf zegt dat ze een hoopje ellende is. Anders liep ze er echt wel anders bij...
Natuurlijk is dit een forum en schrijf je op dat moment hoe je je voelt, dat mag maar ik hoop dat je ook kunt kijken naar het willen herstellen...
Anders kun je er beter mee stoppen...
Miss
Kijken naar het herstellen,
Tuurlijk heb ik een wil om het te herstellen, maar tergelijkertijd ben ik ook enorm bang, bang dat het telkens weer de kop op steekt.
De knoop in mn maag in ontzettend groot momenteel, de angst dat de andere man in alles beter was.
Ik heb wel altijd geleerd, er zit een groot verschil tussen willen en kunnen.
En voor nu weet ik gewoon niet of ik het kan, en het voelt heel naar als je heel graag wat wilt maar er ook heel bang voor bent!
Ik ben een hele onzekere man geworden hier door, en gevoelig, dat ben ik al mijn hele leven.
‘Elke keer’
#63: ‘ ik zeg ook elke keer tegen me vrouw dat ik hier niet voor gekozen heb, ik heb niet voor deze ellende gekozen.’
Bij elke keer dat je dat tegen haar zegt, zeg je eigenlijk ‘ Nou, je wordt bedankt.’ Dergelijke opmerkingen komen binnen als een sneer, als een afbrokkeling terwijl je ook aangeeft haar niet kwijt te willen.
Let op je woorden, knal ze er niet zomaar uit als ze toch niets positiefs brengen.
Door ze wel te herhalen, ga je eigenlijk een stap achteruit.
Dit proces is niet fijn, maar je leert er wel van. Zo leert dit je naar haar te luisteren.
En blijf niet te lang bij haar en jullie kind vandaan. Te lang weg maakte weg terug juist moeilijker als je samen een leven runt. Zo verliezen jullie allebei de hoop op herstel en groeit de onrust. Dan groei je uit elkaar.
anoniempje
Ik begrijp helemaal je pijn en je verbijstering en toch... de klaagzang begint me te irriteren: het focussen op elk detail, daar nog aannames overheen gooien, daar nog wanhopiger en verdrietiger van worden... ik praat jezelf helemaal de put in.
En toch: ik mag het je niet verwijten want ik heb het zelf ook allemaal gedaan. Maar ik wil je bedanken want het houdt me wel een spiegel voor.
Eens met Flanagan: je hebt wel een klein kindje samen. Probeer naast de pijn ook aan positieve zaken te denken
Mari
Ben je er zelf wel uitgekomen?
nee
maar dat kwam omdat ex een narcistische persoonlijkheidsstoornis bleek te hebben waar niet me te leven viel. Anders had ik met alle liefde het vreemdgaan samen willen verwerken.
Maar... zie je hoe je ook aan het wentelen bent in slachtofferschap?
Eens met Mari
Ik voel ook die irritatie opkomen, maar ik probeer mezelf voor ogen te houden dat ik inmiddels 3 jaar verder ben, en dat het allemaal vooral heel veel tijd nodig heeft.
Dus, Anoniempje, wat je denkt en voelt is allemaal heel normaal en hoort erbij. Dat heb ik je ook al diverse keren verteld. Dáár hoef je je geen zorgen over te maken. Natuurlijk is het allemaal vreselijk verdrietig en pijnlijk, maar geloof me, dat gaat grotendeels over. Met wat er straks rest aan pijn kun je prima leven en kun je een prima relatie hebben. Voor nu is het zaak jezelf niet te laten ontsporen. Ik weet niet of je OCD daar een factor in is, maar dat kan ik me goed voorstellen. Daarom ook hoop ik dat je de relatietherapie gewoon door wil zetten (ook nu jullie even apart wonen!!) en dat je daarnaast doorgaat met je eigen therapie (de EMDR lijkt me heel belangrijk om de pijn voor jou hanteerbaar te maken).
Mijn man en ik zijn er samen uitgekomen. Daarvoor zijn een paar dingen noodzakelijk. Een daarvan is dat je bereid bent naar je eigen aandeel te kijken en daar wat mee/aan te doen. Wat ik bij jou zie is dat je dat wel benoemt, maar vervolgens toch weer vol in de verwijten en nare opmerkingen richting je vriendin schiet. Herken je dat zelf ook? Probeer eens om een 'knip' te zetten in je gedachten als je merkt dat je die kant weer opgaat? Probeer je zelf af te leiden, denk bewust aan wat anders.
Wat mij hielp in die tijd is sporten (hardlopen maakt je hoofd lekker leeg), wandelen, mindfulness (ik had een app op mijn telefoon, Headspace, kun je gratis uitproberen, maar er zijn er meer) en ik had een dagboek en ik schreef iedere dag voor het naar bed gaan 3 dingen op waar ik blij van was geworden die dag. Zo hield ik helder voor ogen dat het NIET alleen maar ellende was.
Zet 'm op! Je hebt de verantwoordelijkheid voor een klein kindje, dat beide ouders nodig heeft.
Anoniempje
Dat je bang bent, dat het telkens weer de kop op zal steken, de angst dat die andere man in alles beter was...ook al zo herkenbaar.
Ik had ook die angst, dat hij alles met die andere vrouw als veel intenser had ervaren dan met mij samen zijn. Ik was bang dat ik dat op geen enkele mogelijke manier ooit nog zou kunnen evenaren, laat staan overtreffen.
Maar ik sprak wel met mijn partner over die angst. En hij bleef mij er telkens weer van verzekeren, dat ik me daar niet druk over hoefde te maken. Doordat wij elkaar weer hervonden hadden, had hij door de opnieuw verworven verbondenheid met elkaar, weer alles waar hij naar verlangde bij één en dezelfde persoon, de persoon waar hij met heel zijn hart nog altijd zoveel van hield, klopte het totaalplaatje weer en dát was wat heel belangrijk voor hem was, om zichzelf fijn, gelukkig en goed in een relatie te voelen.
Het ging hem niet om die andere vrouw als persoon. Hij was niet op zoek naar een nieuw leven met een andere vrouw omdat hij genoeg van mij had. Ze vonden herkenning bij elkaar wat bepaalde relatieproblemen betrof waar ze beiden op hun eigen manier mee worstelden en voelden zich erg tot elkaar aangetrokken. Buiten dat waren er voor ieder apart nog een aantal motieven om met elkaar een affaire aan te gaan. Maar voor hem was die andere vrouw niet leuk genoeg om er ook een diep emotionele band mee op te bouwen. En ja, hij vond de seks met haar, zéker (en eigenlijk ook alleen) in de begintijd, fantastisch. Maar dan vooral omdat het zo spannend was, op allerlei geheime plekken, omdat het stiekem moest, omdat ze altijd zin had en het hun geheimpje was. Dat maakte het een soort van 'bondje' wat ze samen hadden.
Dat 'bondje', dat hebben mijn partner en ik nu samen weer. Ik heb op een gegeven moment heel bewust ervoor gekozen, om al het verdriet, pijn, de draaikolk aan emoties, niet heel groots te laten worden. Ik wilde daar niet in verdrinken, mezelf daar niet in verliezen. Omdat ik dan zodoende zelf er voor zou zorgen, dat onze relatie, ons huwelijk, om zeep geholpen zou worden. Zijn kant van het verhaal, zijn verdriet, pijn, wanhoop en angst waren ook belangrijk om gehoor aan te geven. Dus gaven we beiden op den duur meer en meer aandacht aan de positieve dingen die uit de chaos naar voren kwamen tussen ons. Gingen we ons meer richten op de toekomst en hoe we voortaan met elkaar en de relatie om wilden gaan. En zijn we opnieuw gaan bouwen op het fundament van onze, in basis heel goede, relatie.
Anoniempje, ik kan je angst niet wegnemen. Ik kan je alleen proberen te laten zien, hoe je er ook op een andere manier mee om kunt gaan. Zoiets zal voor altijd een litteken blijven, voor altijd voelbaar en aanwezig. Maar het hoeft niet alles zwakker, onstabieler, makkelijker breekbaar te maken. Je hoeft de bodem van de put niet te raken, vecht je weg liever terug naar boven, uit die put. Blijf inderdaad niet te lang bij elkaar vandaan, want dat zorgt voor meer afstand tussen elkaar en dat maakt het alleen maar moeilijker om straks weer dicht bij elkaar te komen. Je gaat je ook van alles in je hoofd halen, jezelf valse overtuigingen aanpraten, omdat je, door niet bij elkaar te zijn, niet meteen bepaalde gedachten en gevoelens met elkaar kunt bespreken. Stel jezelf open voor haar betuigingen van de spijt, schuldgevoelens en schaamte die ze voelt naar jou en jullie relatie toe over het hele gebeuren. Zet je eigen verontwaardiging eens wat meer aan de kant en luister naar haar, probeer te begrijpen dat ze ook veel pijn en verdriet heeft.
Natuurlijk had ze het van te voren kunnen bedenken, dat ze hiermee alles wat ze had met jou samen, op het spel zou zetten. Dat de spijt en het schuldgevoel aan haar zouden vreten. Maar vreemdgangers zijn ook mensen. En mensen maken fouten. Waarbij ze in eerste instantie de impact van de gevolgen van die fout niet direct kunnen overzien. Totdat ze er midden in zitten en niet goed weten hoe ze er in godsnaam zonder al te grote gevolgen uit moeten komen. Je vrouw heeft het in ieder geval niet gedaan om jou opzettelijk pijn te doen. Dat dat uiteindelijk nu toch wel gebeurd is, vind ze al vreselijk genoeg.
Hè,
Begrijp ik het verkeerd of lopen er twee draadjes over de problemen van Anoniempje1989 naast elkaar? Ik zie dezelfde steekwoorden; OCD , vreemdgaan Etc. Alleen heeft in dit draadje TS Een kind van 4 mnd en in draadje ‘geen raad meer’ 1,5 jaar. Maar natuurlijk niets uit. Maar is het niet handiger om in dat geval een draadje te laten voor wat het is en met het langste draadje verder te gaan?
Flanagan
Klopt, ik ben al verder gegaan in het geen raad draadje, ik reageerde hier op de vraag van de topic starter en bleef hier hangen vandaar. Ik ga verder in het “geen raad meer”.
