dochter en schoonzoon bepalen de sfeer
Na een hele moeilijke periode in ons leven besloot ik dit jaar aan mijn kinderen voor te stellen om een week met elkaar op vakantie te gaan. Drie eigen kinderen, twee partners van mijn dochters, mijn vriend en zijn dochter. 8 mensen totaal. De vakantie was heerlijk, tot de één na laatste dag waarin de vriend van mijn dochter ineens zonder aanleiding op een nogal agressieve manier ruzie ging zoeken met mijn vriend. Deze ging daar niet op in. De volgende dag probeerde ik dit uit te praten met mijn dochter. Echter haar vriend ging weer zeer heftig tekeer en binnen een half uur waren ze vertrokken zonder gedag te zeggen, zonder verder gesprek. De achterblijvers waren lamgeslagen en verdrietig. We hebben namelijk 3 hele heftige jaren gehad met een scheiding en nogal wat ellende en we dachten dat we nu weer een soort van gezin vormden. Het heeft nogal lang geduurd voordat alle drie de kinderen mijn nieuwe vriend accepteerden maar nu sinds 1,5 jaar is er geen vuiltje meer aan de lucht en durfden we het dus wel aan om de nare periode met een weekje vakantie af te sluiten. Dat nu juist mijn schoonzoon de boel heeft opgeblazen, normaal is het een vrolijke jongen, zit mij erg dwars en weet niet hoe ik hierop moet reageren. Mijn twee andere kinderen zijn er ook verdrietig over en ik ook, ik ben echter ook boos omdat hij meent het recht te hebben op deze manier met volwassen mensen om te gaan. Mijn dochter en schoonzoon zijn nu nog een paar dagen samen weg maar wat moet ik doen als ze terug komen, hoe moet ik reageren?, mijn dochter is 20 jaar en haar vriend is 22 jaar.
Te veel
Mijn mening: je wil te veel. En te snel.
En een 22 jarige 'jongen' is ook gewoon een volwassene, net als jij.
Wonen jullie bij elkaar?
Hoezo terug komen? Wonen ze bij jou in huis?
Weet je waar die ruzie over ging?
dan ook als volwassene behandelen
Beste Barbara65,
Dat ben ik met je eens, echter gaan volwassenen zo met elkaar om?, ik vind dit meer kleutergedrag, stampvoetend weglopen zonder rekening te houden wie je daar allemaal mee kwetst. Concreet: moet ik mijn dochter en schoonzoon confronteren als volwassene en hun aanspreken op hun gedrag of moet ik hen behandelen als kinderen die nog niet beter weten. Ze hadden toch met ons in gesprek kunnen gaan over wat hun dwars zat, ik heb de hele week niets gemerkt en weet dus totaal niet waar dit over gaat. Of ik teveel wil en te snel dat denk ik niet. Mijn schoonzoon woont zo ongeveer bij mij sinds 1,5 jaar en we zijn dus zeker geen vreemden die nu voor het eerst met elkaar op vakantie gaan.
wonen bij elkaar
Ja M Lavell, mijn kinderen wonen alle drie nog thuis. Mijn twee schoonzoons zijn ongeveer 5 dagen in de week ook bij mij in huis dus die wonen grotendeels ook bij mij. Dat vind ik overigens geen probleem, ze zijn altijd welkom. De aanleiding voor de ruzie was dat we gingen uit eten en mijn dochter enorm zat te klagen over alles. Ik had haar al een paar keer gesust en uiteindelijk voorgesteld dat ze dan met haar vriend ergens anders kon gaan eten. Ze bleef echter doorgaan en vroeg mijn vriend of ze wilde stoppen. Hierna begon mijn schoonzoon dus direct te schreeuwen en wou bijna op de vuist met mijn vriend. Hij ging hier niet op in en we hebben dus de volgende dag geprobeerd uit te praten of boven tafel te halen waar deze heftige reactie op was gebaseerd. Er was echter geen gesprek mogelijk, mijn schoonzoon begon weer te schreeuwen en met spullen te gooien, dit terwijl ik in gesprek was met mijn dochter. Daarna zei hij tegen haar, kom we gaan. Ik dacht even naar hun kamer maar ze zijn dus gewoon vertrokken. Ze hebben een nacht in een hotel geslapen en daarna doorgegaan naar hun vakantiebestemming waar ze nog drie dagen samen vakantie zouden hebben. Donderdag komen ze weer thuis.
gezin
Misschien hadden ze wel geen trek in 'een gezin' vormen? Ik weet niet hoe oud de rest is, maar als je kinderen volwassen zijn is je gezin op zijn einde en beginnen zij nieuwe gezinnen met hun partner. Het klinkt me iets te geforceerd vanuit jou en niet passend bij hun levensfase, ook niet een nieuwe vriend van jou opgedrongen worden met een eigen kind erbij. Dat wil je toch niet op die leeftijd? En dan ook nog mee moeten op vakantie (want je zou vast gekwetst zijn geweest als ze nee hadden gezegd).
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat die jongen zich dagen heeft lopen verbijten.
gezin vormen
Limi, mijn kinderen en zeker mijn dochter waar het hier in dit geval over gaat doet zeker niets alleen om mij te pleasen, en ik zou niet gekwetst zijn, ik heb gewoon in maart gevraagd of ze het eventueel leuk zouden vinden een weekje met elkaar weg te gaan, niet als nieuw gezin maar gewoon als mensen die het normaal gesproken ook goed met elkaar kunnen vinden. Ze waren allemaal enthousiast en verheugden zich er enorm op. Ze hebben en krijgen van mij alle ruimte om aan te geven wat ze wel/niet willen. En waar uit mijn verhaal blijkt dat ik hun mijn nieuwe vriend opdring?. Ze zijn allemaal gek op mijn vriend die een hele rustige vriendelijke man is en altijd voor hun klaar staat, zich ook nooit bemoeit met mijn opvoeding of met hun leven. Hij was de afgelopen week continu bezig het hen naar de zin te maken, niet alleen voor hun maar ook omdat hij het zelf heel leuk vond. Mijn vraag is hier hoe ik met het gedrag van mijn schoonzoon moet omgaan, enerzijds is hij volwassen, anderzijds vind ik dit geen normale omgangsvorm. Zeker niet omdat ze ook hun irritaties als die er al waren aan hadden kunnen geven, ze hadden ook kunnen zeggen dat een week hun teveel werd en eerder kunnen vertrekken. Maar schreeuwend en met spullen gooiend zonder een woord op te stappen vind ik gewoon te ver gaan. Dit heeft niets te maken met mijn vriend of zijn dochter maar met hoe je met elkaar omgaat.
Te veel
Je probeert een gezinnetje te vormen met mensen die geen gezin vormen. Je bent aan het forceren. Dat geeft vroeg of laat problemen. Vrij snel na je scheiding woon je samen met je vriend, met jouw kinderen erbij. Dus je dringt je vriend wel aan je kinderen op.
Zoals ik al eerder zei: Je wil teveel. En te snel.
opdringen
Wat vreemd dat ik vraag om advies hoe om te gaan met een bepaalde situatie en dan mensen het hele verhaal erbij verzinnen. Even ter aanvulling dan maar. Mijn ex is bijna vijf jaar geleden weggegaan,3 jaar geleden is de scheiding eindelijk uitgesproken, mijn vriend ken ik sinds drie jaar en we wonen niet samen. Mijn kinderen zijn 25, 20 en 17 en ik probeer idd een gezin te vormen want dan ben ik ook samen met mijn kinderen. De aanhang is altijd welkom maar het is ook prima als ze hun eigen plan trekken. Iedereen is uit vrije wil meegegaan dus waar in mijn stukje zie je ergens dat ik hen geforceerd heb gedwongen mee te gaan?
Jada
Waar lees jij dat iemand beweert dat jij iemand geforceerd hebt gedwongen mee te gaan?
En je komt nu met allemaal extra informatie die je eerst niet gaf, maar wel relevant is.
De informatie waar ik op reageerde:
"We hebben namelijk 3 hele heftige jaren gehad met een scheiding en nogal wat ellende en we dachten dat we nu weer een soort van gezin vormden. Het heeft nogal lang geduurd voordat alle drie de kinderen mijn nieuwe vriend accepteerden maar nu sinds 1,5 jaar is er geen vuiltje meer aan de lucht"
En mijn mening: geen gezin proberen te vormen van kinderen van 20 en 25 met aanhang.
Verhoudingen
Los van de verhoudingen en gevoeligheden en verwachtingen: je kunt een (jonge) man van 22 best aanspreken op zijn gedrag. Het is alleen de vraag wie dat moet doen. Jij niet lijkt me.
Antwoord op je vraag
Ze zijn halfvolwassen en zo moet je ze ook behandelen.
Wat je schoonzoon gedaan heeft kan niet en dat mag ook gezegd worden, maar als ze tussen de 20 en 25 zijn denken ze vaak dat ze het allemaal wel weten, maar hoeft dat dus niet zo te zijn.dst ze nog een beetje moeten doorrijpen. Ik was op mijn 22e ook niet de ideale dochter of schoondochter en loste dingen toen anders op dan ik nu op mijn 48e zou doen.
Het kan best zo zijn dat ze hierboven een punt hebben en dat je kinderen meer aan de situatie moeten wennen dan jij wil weten. En dat het daarom na een week op elkaars lip tot deze puberale uitbarsting gekomen is.
Wat je schoonzoon gedaan heeft kan niet en ook het gedrag van je dochter komt vrij onvolwassen en ondankbaar over. Daar mag je iets van zeggen. Maar dat neemt het onderliggende probleem niet weg.
Je dochter woont nog thuis zeg je? Ik zou even afwachten tot ze er weer is en ik zou me wel afvragen of het voor haar niet tijd wordt om uit te vliegen. Ergens knelt er iets.
Misschien niet Emma
Ik denk dat Jada in ieder geval haar dochter mag aanspreken op het gedrag van dochters vriend. Gooien met spullen is niet oke. Die boodschap mag dochter best overbrengen.
Wie kaatst
Als ik je verhaal goed begrijp dan heeft je vriend je dochter gemaand te stoppen met vervelend gedrag? Zo ja gedraagt hij zich vaker als 'hoofd van het gezin'? Er broeide iig vanalles, kun je je ook inleven in hun kant?
Oh en Jada
Je geeft aan dat je dochter over vanalles aan het zeuren was. Je stapt er redelijk snel overheen, maar hoezo was met z'n tweetjes gaan eten de oplossing voor dit gezeur?
Inkeer
Joh, misschien is je schoonzoon zelf tot inkeer gekomen. Wacht het af. Over het algemeen zijn jongemannen eengespannen situatie snel vergeten.
Het kan zijn dat hij de toon van je vriend niet kon waarderen en dat hij vond dat je vriend niet moest denken zijn vriendin te kunnen aanspreken op haar gedrag. Laten we wel zijn, de ruzie begon bij haar en ik krijg de indruk dat haar geklaag onzinnig was.
Misschien vond je schoonzoon zijn vriendin ook zeuren maar wilde hij dat niet bevestigen. Hij heeft het voor haar opgenomen maar ik krijg het gevoel dat dat hem niet lekker zat, vandaar het vertrek. Haar uit de wind houden.
In dat geval zegt dit niets over zijn mening over je vriend maar meer iets over zijn stille teleurstelling over je dochter.
Laat het even betijen. En verwacht niet een uitleg op de eerste dag van thuiskomt.
reactie
Bedankt voor de reacties.
@barbara, ok ik snap je
@emma, ik zit te twijfelen of ik met zijn ouders in gesprek zal gaan om te kijken of die kunnen bemiddelen.
@ginny, ik kan alles begrijpen, ik kan begrijpen dat ze nog dingen moeten verwerken, echter er zijn wel grenzen aan bepaald gedrag, zeker van mijn schoonzoon. En misschien is het inderdaad zo dat het tijd wordt om uit te vliegen. Ik wil haar zeker niet het huis uitzetten en dat zal ik ook nooit doen maar ik verwacht wel een bepaalde normale omgangsvorm in mijn huis.
@maria mijn vriend houdt zich volledig afzijdig van hoe ik met mijn kinderen omga, in dit geval echter hadden we allemaal, hij ook, last van haar gedrag. Ze was eigenlijk al de hele dag aan het zoeken en zeuren, dat zit in beetje in haar karakter. Haar stemmingen wisselen nogal, dat heeft ze al heel haar leven. Ze kan van stralend lachend in 1 x omslaan naar een sjagerijnige bui. Hij maande haar overigens niet, hij vroeg gewoon of ze kon stoppen met de stempel op de dag te drukken. En dat er van alles broeit dat kan heel goed, maar ik ben niet telepathisch, ik kan alleen begrip hebben als mij verteld wordt wat er dwars zit, ik kan niets met non verbale of verbale agressie.
flanagan
Ik denk dat je hier een heel goed punt hebt. Mijn dochter is best gecompliceerd in omgang en af en toe heb ik wel te doen met mijn schoonzoon, hij had haar eerder op dag overigens ook al gevraagd te stoppen met haar gezeur of van alles. Het kan idd dat zijn frustraties over haar gedrag een uitlaat klep nodig had. Dat begrijp ik wel, echter ik kan niet accepteren dat een jong volwassene op deze manier tegen mij praat. Ik wil wel duidelijk aangeven dat alles kan en alles mag maar dat ik ook mijn grenzen heb wat ik wel/niet kan accepteren, of het nu mijn kinderen of schoonkinderen zijn.
ginny
Ginny, mijn insteek in het leven is dat iedereen moet kunnen doen wat hij/zij wil, dat dingen een vrije keus zijn. Als je het dus niet naar je zin hebt dan kun je dat aangeven. Als mijn dochter het dus schijnbaar allemaal niet leuk vind dan had ze beter met haar vriend ergens anders kunnen gaan eten dan de sfeer van de hele groep verpesten die het wel naar hun zin hadden. En een oplossing voor het gezeur van mijn dochter weet ik niet, ze heeft nogal eens van dat soort buien, mijn andere kinderen en ik herkennen dat en meestal proberen we dit te sussen of haar de positieve dingen in te laten zien. Maar ze heeft nogal eens de neiging net zo lang onder je nagels te gaan zitten tot er uiteindelijk een ruzie ontstaat, daarna speelt ze dan de vermoorde onschuld. Een lastig trekje om mee om te gaan.
Jada
Als je je dochter nog een keer alleen te spreken kunt krijgen, zou ik met enige tact vragen of ze kan uitleggen wat er gebeurde. Jongeren van hun leeftijd zijn weliswaar volwassen, maar dat wil niet zeggen dat ze alle vaardigheden voor een goed gesprek al haarfijn beheersen. Vraag dus wat er dwars zat en hoe je daar samen uit kunt komen.
Uit jouw informatie halend, lijkt het wel of de paar dagen samen op vakantie toch nog te snel waren, ondanks dat iedereen er zin in had. Erover praten is toch iets anders dan het doen. En misschien kunnen jullie hier ook de les uit trekken, dat jullie prima met elkaar overweg kunnen, maar los van elkaar op vakantie moeten gaan. Als ik eerlijk ben, heb ik ook moeite met gezamenlijke vakanties. De paar keer dat ik dat gedaan heb, raakte ik op den duur toch wat geïrriteerd omdat ik het gevoel had dat ik me aan moest passen aan wat anderen wilden. Als ik met mijn man op vakantie ben, is dat gevoel er niet.
Wat heeft hij gezegd?
Kun je dat zeggen?
Maar snap je dan niet
dat het, hoe begrijpelijk ook, toch niet kon dat je partner je volwassen dochter en plein public aansprak?
Je zegt dat hij zich normaal niet moeit, maar juist dit soort momenten doen er toe. Juist de lastige momenten. En daarmee kwetsbare momenten voor zo'n samengestelde groep. Je vriend profileert zich hiermee op een bepaalde manier.
En juist dit soort communicatielijnen zijn lastig te bespreken. Je verwacht dat ze aangeven wat hun dwars zit maar wrs kunnen ze daar zelf de vinger niet goed op leggen. Het klinkt allemaal als een botsing van macht. (je kunt je ergeren aan je lief maar ho! als iemand anders haar aanspreekt!)
kaaskopje
Het was eigenlijk een éénmalige actie die gezamenlijke vakantie, dat was met iedereen gecommuniceerd. Omdat we al vijf jaar niet met elkaar waren weggeweest vonden we het leuk om dit nog 1 x te doen. Naar mijn idee was het heel gezellig, er werd veel gelachen, gezwommen, spelletjes gedaan enz. Ik heb niets gemerkt van enige irritatie en mijn kinderen steken dit normaal niet onder stoelen of banken. De aanval van mijn schoonzoon kwam dus eigenlijk geheel onverwacht. Ik ben altijd in voor een gesprek. Ik hoorde alleen al van mijn zoon dat ze niet van plan zijn met mij in gesprek te gaan, dat ze een hele lijst hebben met kleine dingetjes die ze mij verwijten. Ik wordt daar wel heel verdrietig van. Ik onderhoud mijn kinderen zelf, heb hard moeten werken om mijn huis te kunnen behouden. Hun vader laat niets meer van zich horen. Ik heb mijn uiterste best gedaan ze veiligheid en stabiliteit te geven na zijn vertrek. Ik ben zeker niet perfect maar alleen maar te horen wat er allemaal niet goed is daar kan ik slecht mee omgaan. Ze hoeven mij niet dankbaar te zijn maar soms denk ik wel eens dat ik ze teveel heb verwend ter compensatie van het vertrek van hun vader. Dit staat overigens los van het gedrag van mijn schoonzoon, die mag ook alles tegen mij zeggen maar de manier waarop was zo onnodig en verdrietig voor iedereen.
Verkeerde probleem
Waarom verwacht je van je 22 jarige schoonzoon dat hij volwassen genoeg is om op een nette manier ruzie te maken en sus je je 20 jarige dochter als ze blijkbaar willens en wetens ieders dag verpest?
Je dochter is oud genoeg om te leren dat dat karaktertrekje niet oke is. Je vriend sprak haar terecht aan, maar eigenlijk had jij dat moeten doen. Net zoals jij wellicht niet de aagewezen persoon bent om je schoonzoon aan te spreken, is je vriend niet de juiste man om je dochter op haar nummer te zetten (hoe zachtaardig ook).
kaaskopje en maria
Hij sprak niet zozeer mijn dochter direct aan. Hij zei in het algemeen: jongens kunnen we het even gezellig houden?. Dat was eigenlijk alles. Daarna sprong mijn schoonzoon op en begon te schreeuwen: "zo praat je niet tegen mij, kom maar op als je durft". En ik ben van mening dat mijn vriend zich niet onzichtbaar hoeft te maken. Als hij wel goed genoeg is om hele dagen met hen spelletjes te doen, grapjes te maken en klaar staat als ze in de problemen zitten dan mag hij ook best zijn mening geven over algemeen gedrag waar hij ook last van heeft, anders krijgen we straks dat hij een keer ontploft van alle ingehouden irritaties. Verder bemoeit hij zich niet met mijn opvoeding of hoe mijn kinderen met mij omgaan maar hij is ook gewoon een mens en mijn kinderen zijn geen kleuters meer.
ginny
Klopt ginny, ik had haar al een paar keer die dag aangesproken of ze wilde stoppen met haar gedrag. En ik heb er ook over nagedacht dat ik de volgende keer geen ruimte meer moet laten voor dit soort dingen. Dan kan ik maar beter gelijk kort en duidelijk zijn dan proberen te sussen en te lijmen en uiteindelijk gaat het alsnog mis. Echter juist omdat ik niet iedereen eronder wilde laten lijden probeerde ik haar op een zachte manier te corrigeren.
Oke
Ik vind dat je erg van je eigen gelijk /verhaal uitgaat.
Weinig reageert in dit draadje op een andere invalshoek.
Dat doe je in 'gezin' misschien ook, wat weinig oog voor andere belevingen etc.
Het klinkt toch alsof je probeert een gezin te vormen, met jullie als hoofd vh gezin. Dat is echt onmogelijk. Niet alleen omdat er aanwas van buiten is, maar de kinderen zijn nu ook echt volwassen. In een groep volwassenen gedraag je je anders.
Niet direct
Maar ook niet indirect was denk ik wel voldoende duidelijk dat hij of je dochter bedoelde. Of, nog waarschijnlijker dat haar vriend zich onterecht aangesproken voelde en daarmee getriggerd werd om volledig uit zijn plaat te gaan.
Ik denk dat je het voorval op vakantie beter kunt laten rusten en dat je meer opschiet met een goed gesprek met je dochter. Het lijkt erop dat er onderhuids meer speelt dan jij wil zien.
En nee, je vriend moet de groep niet direct aanspreken. Hij moet jou aanspreken. Zijn draagvlak in de groep is nog niet groot genoeg voor zo'n houding. Ook niet nadat hij ze een hele week heeft vezig gehouden.
maria
Ik denk dat ik snap wat je bedoelt maria. Soms vraag ik me dat ook wel af of ik genoeg ruimte laat om open te staan voor kritiek. Wat ik lastig vind is om een houding te bepalen met zoveel volwassenen in één huis. Enerzijds wil je ze als volwassenen behandelen, dat willen zij ook. Anderzijds reageren ze soms nog als kinderen en ben je weer gedwongen om grenzen aan te geven. Dat was eigenlijk ook mijn beginvraag. Reageer ik hierop als volwassene naar volwassene of moet ik reageren als een moeder naar een kind. Maar los van alles, en dan ben ik misschien overtuigd van mijn gelijk, vind ik dat hoe dan ook het te ver gaat om dit aggresieve gedrag te accepteren, zowel als mens als als (schoon)moeder niet. Ik wil wel duidelijk maken dat alles bespreekbaar is maar dan wel op een normale manier.
Hoe lang?
Hoe lang gingen jullie op vakantie? Wij gaan ieder jaar een lang weekend met mijn ouders, zus, aanhang en kinderen in één huisje. Op de een of andere manier profileert mijn vader zich nog steeds als hoofd van het gezin en probeert mijn moeder ons op te voeden. Als we zouden willen zouden we na een dag al ruzie kunnen hebben maar dat vinden we het niet waard. Als 22-jarige heb je misschien nog meer het idee je als individu, niet zijnde kind van, te moeten profileren.
ginny
Misschien zit ik teveel in mijn eigen gelijk maar uiteindelijk is dat meestal het geval, of in ieder geval heeft ieder mens een mening over bepaalde zaken. Als mijn vriend mijn kinderen probeert op te voeden of mij gaat vertellen hoe ik hen moet opvoeden dan gaat dat te ver. Echter als er binnen een groep iemand zich ongepast gedraagt dan mag hij daar best iets van zeggen, tenslotte is het ook zijn vakantie. Misschien heeft hij dan volgens mijn dochter niet genoeg draagvlak maar het is niet een groep vreemden die ineens samen met elkaar op vakantie gaan. We gaan nu ruim 1,5 jaar op een leuke manier met elkaar om, ook thuis. Je kan onmogelijk van iemand verwachten dat hij altijd zijn mond houdt, hij heeft nog nooit iets gezegd. Dan zou het uiteindelijk voor hem ook geen leven meer zijn, altijd alles te moeten slikken en zich aan te passen aan iedereen. Maar nogmaals gaat het mij om de manier van communiceren en hoe daar op te reageren zonder dat de boel nog verder escaleert. Daarna kunnen we altijd weer in gesprek maar waar is het einde als ik hier niet mijn grenzen aangeef.
