dochter en schoonzoon bepalen de sfeer

Heftig

Je kinderen hebben ook een heftige fase meegemaakt. Misschien heeft één van hen, je 'moeilijke' dochter baat bij een therapie om die periode te kunnen vewerken. Lijkt dat ze te maken heeft met onverwerkte gevoelens.
De ene kan daar makkelijker overheen stappen dan de ander.

----
Maar daarnaast kan ook het proces voor de ouder van loslaten, per kind verschillen. Gelijk aan de wijze waarop jongeren zich losmaken van hun ouders .
Mijn ouders hadden ook verschillende ervaringen in los laten / los maken. Het ene kind was wat botter en ondankbaarder dan de ander. Terwijl de laatste weer het ideale kind bleek te zijn, wat beterft los laten en los maken. Maar na een tijd wisten we allemaal onze ouders te waarderen.
Losmaken en op eigen benen staan, kost ook tijd.

Heftig

Wow wat een verhaal zeg. Wat een enorme eikel zeg je ex. Heeft hij mogelijk ook nog wat met de brand te maken? Is allemaal wel erg toevallig, soms is de werkelijkheid nog gekker dat een scriptschrijver kan bedenken.
Voor nu is tot rust komen en nadenken inderdaad wel het beste. En toch het huis uit, op welke manier dan ook. Dit is voor de andere kinderen ook niet leuk. Ben je ook bang dat je dochter misschien het karakter van haar vader heeft geërfd? Volgens mij schreef je ergens dat er een officiele diagnose van narcisme is. Is dit erfelijk?
Maar houd daarnaast ook voor ogen dat het echt de leeftijd kan zijn hoor. Laat ze op zichzelf gaan en een volwassen leven op bouwen. Voor hun eigen geld zorgen, hun eigen administratie, hun eigen was, hun eigen huishouden etc. Dan zien ze wat het in houdt en hebben ze bovendien ook geen tijd meer om de hele dag anderen te zitten evalueren.

yura en flanagan

Bedankt voor jullie reactie. Nee de brand was niet aangestoken, dat is direct onderzocht, het was een mankement in de CV ketel. En ja ik ben heel bang dat zij ook narcistische trekken heeft. Het is erfelijk. Een aantal factoren bepaalt vervolgens of het uit de hand loopt. Bij mijn ex gingen pas na 26 jaar mijn ogen open, en het feit dat het steeds heftiger werd. Mijn ex kon drie maanden de liefste man ter wereld zijn en vervolgens drie maanden een schoft, dit ging op en neer. HEt lijkt nu een aantal weken dan de ruzie of mijn ogen ook bij mijn dochter open gaan, het liefste meisje ter wereld, en dan ineens weer iemand die om zich heen slaat en mensen die van haar houden ontzettend pijn kan doen. Ik moet hier echt rustig over na gaan denken. Als ze het zelf zou herkennen dan zou er hoop zijn, dan zou therapie kunnen helpen. Maar ik weet het ook nog niet helemaal zeker, alleen alles valt wel een beetje op zijn plek. Weinig empathie, wisselende stemmingen, verschillende maskers, mensen proberen te manipuleren. Ik hoop heel erg dat ik het mis heb.

tsjor

Ik ben niet meer boos, ook niet op haar vriend. IK snap hem nu wel een beetje, er moet echter wel gesproken worden en tot nu toe vind hij dat hij helemaal in zijn gelijk staat. Alleen gaat het daar niet meer om, niemand heeft in deze situatie gelijk. Er is meer aan de hand, ook voor hem moet hier iets uit te leren zijn. HIj is inderdaad een tijd lang de katalysator geweest en is hier mogelijk ook zwaar onder druk komen te staan met een uitval naar de verkeerde. Alleen kan ik het allemaal wel gaan invullen voor iedereen maar ze moeten zelf ook conclusies trekken, daarna kan er hopelijk uitgesproken worden waar de echte essentie nu zit

Narcisme erfelijk?

Ik zie narcisme als een wijze van afreageren, als een blijvende vorm van overleven, na wat diegene heeft meegemaakt. De wijze waarop iemand narcistische trekjes vertoont meer eerder gebaseerd op het voorbeeld wat diegene heeft gekregen.
Dus niet zo zeer erfelijk maar eerder besmettelijk. Ik wil het zo zien omdat erfelijk zo moeilijk behandelbaar klinkt itt tot besmettelijk. Het lijkt mij namelijk moeilijk om open te staan voor een kind met vermoedelijk blijvende erfelijke nare trekjes. Het lijkt mij moeilijk om net zoveel van diegene te kunnen houden als van je andere kinderen, die vrij zijn van die trekjes, waar je ex ook last van had.

Stel als haar nare trekjes voortkomen uit onverwerkte emoties en onzekerheid. Inwendig overhoop nadat haar ouders in strijd hebben geleefd. Haar illusie uit elkaar klapte en haar beeld van veiligheid verbrak. Ze is gaan afreageren, gevoelig voor in haar ogen oneerlijke acties.
Ik zie dergelijke reacties niet als narcistische trekjes maar als een schreeuw om aandacht.
Stop haar niet in een hokje narcisme. Het lijkt mij dat dat die stempel zwaar meetelt in het objectief zijn in deze fase. Goed mogelijk dat zij voelt hoe jij over haar denkt. Zo'n gevoel kan de deur dicht gooien. En dat zou jammer zijn wanneer er niets anders speelt dan onverwerkt verdriet. Ze zou je dan mogelijk niet kunnen vertrouwen.

niet meer samenwonen in jullie huis

Ik zou wel een grens trekken, en dat is niet meer samenwonen in jullie huis, daarvoor is er denk ik toch teveel gebeurd en dit voelt misschien ook vreemd voor de andere kinderen. Niet uit rancune maar ik denk dat het op een gegeven moment niet meer werkt. Ik heb hier wel eens een logee voor een paar dagen, maar de vriend van mijn dochter komt niet zomaar 'inwonen' dat is een stap te ver, ik denk dat dat voor bijna ieder gezin op een gegeven moment niet (meer) werkt.
Ik vind de vrijbrief die hier geopperd werd inderdaad een goede zet, ze zijn altijd welkom, maar het wordt wel tijd dat ze op eigen benen gaan staan. (en dat hoeft uiteraard niet gefinancierd te worden door de ouders, laat ze zich maar inschrijven op sociale huurwoningen e.d.)
En v.w.b. de ruzie, volgens mij heb je je zegje wel gedaan en is het niet mogelijk daar nu een grote streep onder te zetten. Laat het maar zo. Nu weer vooruit kijken met een positieve blik.