dochter en schoonzoon bepalen de sfeer

phyrine

We zijn een week weggeweest. We hadden een groot huis gehuurd met voor iedereen eigen kamers. Ik zat met mijn vriend en zijn dochter in een huisje naast het grote huis en mijn kinderen hadden allemaal een eigen kamer. Er was dus ruimte genoeg voor iedereen om zich terug te trekken wanneer men wilde. Ik probeer iedereen zo vrij mogelijk te laten om te doen wat ze willen doen, maar misschien is dat ook niet goed en moet ik juist duidelijker aangeven wat ik wel niet kan accepteren. Ik probeer mijn kinderen als volwassenen te zien met hun eigen keuzes, ik kan ook veel incasseren maar heb wel wat moeite als er dan alsnog kritiek komt over allerlei kleine dingen. Maar ik denk dat je gelijk hebt dat een 20/22 jarige nog niet zo goed over zichzelf heen kunnen stappen.

Jade

Het lijkt wel of je schoonzoon er een soort machtstrijdje van maakt. Wie heeft er het meest in de melk te brokkelen in huize Jade? Omdat je schoonzoon bij jullie inwoont, heeft hij kennelijk de indruk gekregen dat hij de man des huizes is en jouw vriend braaf aan moet schuiven. Mocht mijn indruk kloppen, dan zou ik daar met een goed gesprek toch een eind aan proberen te maken, hij moet accepteren dat jouw vriend ook een mening heeft en die mag laten horen, net als hij, maar inderdaad beschaafd. Stel dat hij weer gaat lopen briesen omdat je teveel van hem vraagt, dan is het misschien tijd om op eigen benen te gaan staan.

Goed gesprek met schoonzoon

Ik denk dat juist een gesprek met je schoonzoon van waarde is. Niet om oude koeien uit de sloot te halen om naar hem te luisteren en te erkennen dat het niet zo eenvoudig is voor hem om een goede relatie met je dochter te kunnen behouden.
Als iemand een ' gebruiksaanwijzing' nodig heeft, is het voor de naasten fijn als de naasten elkaar daarin steunen.

Misschien heeft hij behoefte aan jouw advies, hoe jij je opstelt en wt jij voelt, als ze loopt te zieken. Blijkbaar houdt hij heel veel van haar en wilt hij haar niet kwijt. Ipv ruzies wegwerken kan je hem helpen in het leren omgaan hoe zij samen in hun toekomst dergelijke voorvallen behoeden/ vermijden. Laat hem weten altijd bij jou terecht te kunnen.
En je komt nu toch wat over als iemand die niet zoveel begrip toont voor de zijn 'lastige' positie terwijl je wel verwacht dat anderen jouw vriend accepteren. ( niet bot bedoeld).

wat mij intrigeert

is dat het eerst een dingetje is tussen jou en je dochter en het eindigt in een groot ding tussen jouw partner en haar partner.
iedereen bemoeit zich dus ook maar met elkaar en met partners, waarschijnlijk omdat de partners voelen dat het niet tot tevredenheid van hun vriendinnen wordt opgelost en tot onvrede leidt bij de dames die alles zachtjes en voorzichtig op willen lossen, de heren elkaar in de haren vliegen.

Ik denk inderdaad dat het proces eerder gestopt moet worden; hoe weet ik ook niet direct hoor. Maar als iemand de hele dag al loopt te mopperen, waarom kies je er dan voor uit eten te gaan samen? Ik zou er echt van af wijken van het oorspronkelijke plan, hoor, als er iets is waardoor de sfeer niet gezellig is.

'Zullen we het even gezellig houden' is een hele indirecte manier van zeggen dat iets aan de ander je niet bevalt. Het is zogenaamd in zijn algemeenheid gezegd maar duidelijk aan het adres van de ander en waarschijnlijk aan degene die zojuist aan het woord was of iets deed. En het is dus voor iedereen helder wat er bedoeld wordt maar juist de indirecte manier kan veel irritatie oproepen.
Misschien zou je vriend meer moeten leren ikboodschappen uit te zenden.

bedankt

Iedereen bedankt voor de moeite om mijn berichten te lezen en te reageren. Samenvattend blijf ik het wel wat vreemd vinden dat in mijn ogen onaangepast gedrag zo begripvol wordt ontvangen door de meeste mensen. Wat mij betreft ga ik zeker een gesprek aan maar ik ga ook aangeven dat er ook gewoon aangebeld kan worden in plaats van met de bijl de deur openbreken. Ik ga deze vorm van aandacht vragen niet tolereren. Ik heb altijd een goede band met mijn schoonzoon gehad en hem regelmatig gesteund als hij even niet wist wat hij met mijn dochter aanmoest maar ik ga nu iets minder maatje spelen en wat meer moeder die ook haar grenzen heeft. Dit ook naar mijn "volwassen dochter toe". Het kan niet zo zijn dat een hele groep mensen moet lijden onder het gedrag van 1 persoon. Iedereen nogmaals bedankt

jada

als ik besluit met volwassenen in een huis te gaan wonen dan wil ik graag leefregels en omgangsvormen met elkaar bespreken en afstemmen.
Dat kan ook als het 'leeftijdsgenoten' zijn zeg maar, geen 'volwassenen kinderen'. Dat is echt een andere manier van omgaan met elkaar en afstemmen.
Dus óf je doet het een of het ander. Maar you can't have your cake and eat it.
En waarom moet je iedereen maar 'vrij' laten in mee willen of niet? Je kunt toch prima voorwaarden stellen als je betaalt?
En verder vind ik de titel van je posting nogal verongelijkt en dramatisch: je hebt een prima week gehad en dan 1 keer ruzie. Nota bene om gedrag waar je je dochter niet volledig positief in hebt kunnen coachen (om het maar zo te stellen). wees blij met de rest van de week, bel je schoonzoon en dcohter op en zeg hen dat je je misschien niet gerealiseerd dat een hele week op deze manier wellicht verschillen heeft uitvergroot en dat je blij bent met de fijne dagen die jullie samen hadden. En dat je hen een paar fijne dagen samen wenst en elkaar daarna weer ziet.
gr Angela

De verloren zoon

En in de bijbel staat het verhaal van de verloren zoon. Ondanks zijn fout, was zijn vader zo blij hem weer te zien. Zijn broer daarentegen snapte die warme onthaal en vergeving niet. Maar zijn vader gaf aan dat de jongen zijn vlees en bloed was.

Het zal voor je dochter en haar vriend best ongemakkelijk zijn om weer thuis te komen. Het gaat niet zo zeer om begrip voor zijn houding, het gaat om weer samen door één deur te kunnen.
En dat gaat een stuk gemoedelijker als je je welkom voelt.
Het zou toch best jammer zijn als die aanvaring in de weg blijft staan omdat de eerste stap zetten niet genomen wordt. Is het niet juist aan jou Jada, om die stap te zetten? Is da niet veel fijner voor jou ook?

Buurmans gek

Ik lees dit verhaal aan de rand van het zwembad van ons vakantiehuis waar we met kinderen, ook rond de twintig jaar en aanhang verblijven. En ik ben verbijsterd. Welke 22jarige jongen teert op de zak van de ouders van zijn vriendin , woont daar,en durft dan zo'n grote waffel op te zetten. Ongehoord. Ik denk dat je conclusie dat je ze teveel verwend hebt de juiste is. Misschien toch iets harder worden.

Wat als ze terugkomen?

Jada, in jouw beleving van het conflict speelt de teleurstelling over het 'mislukken' van je eigen plan een rol.
Mijn eerste advies zou zijn: maak het conflict niet groter dan het was. Bijvoorbeeld dit: ' ik ben echter ook boos omdat hij meent het recht te hebben op deze manier met volwassen mensen om te gaan.' eerder schreef je dat het een vrolijke jongen is. Maak van één onbegrepen uitbarsting niet iets structureels.
De aanleiding voor de uitbarsting heb je niet begrepen, maar er zijn wel enkele sporen te trekken.
Je dochter was blijkbaar vervelend. Dat kon jij niet meer aan en het aanpakken daarvan heb je overgedragen aan je vriend. Die vriend heeft iets gezegd tegen je dochter, waarop de vriend van je dochter erg boos is geworden.
Het is goed mogelijk dat je vriend iets relatief onschuldigs heeft gezegd, maar dat de vriend van je dochter iets anders heeft gehoord, of boos is dat jouw vriend zich ermee bemoeit.
Vervolgens is het conflict alleen maar ingewikkelder geworden: de emoties van iedereen worden erbij betrokken, jij gaat praten met de dochter over de uitbarsting van de vriend, jij maakt het incident een structureel probleem over gedrag in het algemeen etc.
Maak het kleiner en pak op waar je de draad hebt laten liggen.
Dat is op de eerste plaats je dochter, haar vervelende gedrag en het probleem dat jij daarmee had (wat je doorgeschoven hebt naar je vriend). Pak het zelf weer op. Praat daarover met je dochter. Maak het weer tot jullie conflict en het probleem van je eigen onmacht daarin.
Dan het conflict tussen vriend en vriend van dochter. Laat hen beiden kontakt met elkaar zoeken en laat het gesprek tussen hen beiden gaan, zonder dat anderen zich ermee bemoeien. Mogelijk heeft de vriend van dochter iets anders gehoord dan vriend heeft gezegd; mogelijk gaat vriend van dochter zelf anders om met vervelende dochter, mogelijk accepteert vriend van dochter niet de rol die jouw vriend van jou heeft gekregen. Laat het aan hen beiden om dat uit te zoeken en te bespreken: wat was er nu aan de hand?
Geef aan de rest van je gezin het signaal, dat jullie het oplossen en stop de verdere gesprekken in het theoretiseren over mogelijke achtergronden etc. hierover.
Het zal voor de vriend van je dochter heel moeilijk zijn om terug te komen als een heel gezin heeft geleden onder zijn gedrag, wat in de gesprekken steeds ernstigere en structurele vormen heeft aangenomen, zonder dat iemand echt goed weet wat er aan de hand was.
Als jij het lijntje met je dochter weer oppakt en vriend met vriend van dochter, als verder alle speculaties ophouden, dan zal het hopelijk echt wel weer gezellig worden; al zul je voor jezelf moeten accepteren, dat een droomgezinnetje zonder problemen alleen maar in reclamefilmpjes bestaat.

Tsjor

update

Inmiddels een aantal weken verder. Heb met mijn dochter gesproken en er kwam als excuus een hele lijst met ergenissen. Waar het dan over ging?, het dochtertje van mijn vriend (11 jaar) kreeg twee slakken meer dan hun, ik smeerde s ochtends het brood van haar en dat vond mijn dochter dus belachelijk. Haar vriend was nog boos over een opmerking van mijn vriend van een jaar geleden. Ik heb geantwoord dat ik dit te kinderachtig voor woorden vind, dat dit ergenissen zijn die ze direct hadden kunnen melden en niet pretenderen of alles goed en gezellig is en dan ineens de gifbeker omkeren. Volgens haar staan ze nog steeds achter het besluit om weg te gaan omdat anders de boel zou "escaleren". Ik heb haar verteld dat nu juist alle is ge-escaleerd. Haar vriend wil niet praten. Mijn vriend heeft hem uitgenodigd voor een gesprek maar hij wilde dit niet. Uiteindelijk heb ik begin deze week gevraagd om een gesprek met hem en zijn ouders erbij. Zijn vader kwam op de afspraak maar schoonzoon was er niet bij. De vader stond volledig achter het stelletje en heeft mij 1,5 uur proberen te raken waar hij raken kon. Ik ben netjes gebleven en heb gezegd dat als het dan allemaal zo verschrikkelijk bij mij is dat mijn schoonzoon dan maar niet meer bij mij moet komen en ze maar op zichzelf moeten gaan wonen. Vervolgens snauwde de vader mij toe dat dat niet kon omdat zijn zoon daar geen geld voor had. Ik probeerde uit te leggen dat ik niet met mensen kan leven die lijstjes met kritiek gaan bijhouden maar ondertussen net doen of alles koek en ei is.Ik heb er ontzettend veel verdriet van en heb wel gewoon contact met mijn dochter maar momenteel wonen ze dus bij zijn ouders en willen ze alleen praten als ik bereid ben hun hele lijstje door te nemen. En ik ben daartoe niet bereid, ik ben niet perfect maar doe mijn uiterste best en ik weiger op het strafbankje te gaan zitten nadat er eerst zo'n enorme ruzie door hen is geforceerd. Dat vind ik de omgekeerde volgorde. Even ter aanvulling: mijn ex is 5 jaar geleden weggegaan en heeft nooit meer ergens naar omgekeken, hij betaald helemaal niets mee en eist allimentatie van mij. Tot nu toe is dat steeds afgewezen maar mijn ex is zeer rancuneus en destructief. Toen is 2 jaar geleden ook ons huis nog afgebrand. Al die tijd heb ik me suf gewerkt om te proberen veiligheid en stabiliteit voor de kinderen te kunnen garanderen. Ik zal hier even besparen door welke hel we gegaan zijn. Ik heb een eigen bedrijf en ook financieel ging het allemaal moeizaam. Echter door hard werken is het me gelukt in ieder geval de kinderen financieel te kunnen blijven verzorgen. Ik dacht ook dat we na uiteraard ook veel emotionele problemen deze tijd achter ons hadden gelaten en we weer door konden naar de toekomst. Nu dit gebeurt ben ik eigenlijk zo teleurgesteld, ik vind het zo onnodig om over zulke kleine ergenissen zo'n ruzie te maken en daarin ook nog te volharden. Ik laat het maar even zo. Heb tegen mijn dochter gezegd dat ze gewoon welkom is bij mij thuis en altijd kan praten als ze wil maar dat haar vriend niet welkom is tot de essentie van het probleem naar boven komt. Niet lijstjes met kleine dingen, dat trek ik emotioneel niet.

Je bent te zelfstandig.

Je hebt een aantal zware jaren achter de rug waar misschien toch een speciaal soort verbondenheid was tussen jou en de kinderen.
Nu zit je in een andere levensfase, je leven heb je weer goed op de rit en je bent gelukkig in je nieuwe relatie. Nog sterker, je vriend steunt je en samen hebben jullie een goed leven.
Voelt je dochter zich misschien, onnodig, wat buitengesloten? Minder "partners in crime?" En dan is er ook nog een meisje van 11 jaar in huis. En je moeder smeert haar brood, zorgt voor haar.

Je dochter zal nog dagelijks verdriet hebben dat haar vader niet meer naar haar omkijkt. Dit lijkt me enorm pijnlijk voor haar. Praat ze nog hierover met jou? Zelf moet ze nu ook zien een toekomst op te bouwen, samen met haar vriend. Maar soms voelt ze zich nog dat meisje, dat meisje waar haar moeder ook boterhammen voor smeerde.
Juist omdat ze zelf heel goed weet dat deze gevoelens onzin zijn, niet nodig, komt dit eruit als vervelend gedrag?

Wat jaloersheid op het emotionele vlak?

wil40

Ja mijn dochter(s) hebben verdriet dat zij hun vader niet meer zien, dat is overigens hun keus en als ze wel willen dan kunnen ze altijd contact met hem opnemen. Echter beide hebben ze gezien dat hun vader langzaam veranderde van een vrij normale vader in een soort van monster. Mijn ex is gediagnosteerd als narcist en heeft diverse karakterstoornissen, die erger worden namate iemand ouder wordt. Ik ben lang bij hem gebleven voornamelijk voor de kinderen maar uiteindelijk hebben zij hem gesmeekt of hij weg wilde gaan want we hadden geen leven meer. Hij sloeg ons niet maar had enorme stemmingswisselingen en we liepen altijd op eieren op het laatst. Ik heb geprobeerd om met hem op goede voet te blijven voor de kinderen maar dat is niet gelukt omdat hij zo rancuneus is en hij heeft geprobeerd mij (en daarmee zijn kinderen) financieel en op andere gebieden kapot te maken. Ze praten over hem alsof hij dood is, ofwel we lachen nog vaak om de goede herinneringen en ze praten dan ook alijd in de verleden tijd. Ze hebben beide en mijn zoon ook psychische hulp gehad en uiteraard zal dit een pijnlijke plek blijven. Toen ook nog de brand waarna we 1,5 jaar deels in caravan's en deels bij mijn moeder hebben gewoond. Sinds een jaar is het huis weer klaar en na een wat stroef begin was de afgelopen drie kwart jaar eigenlijk heel fijn. We hebben ook vaak met elkaar besproken dat we nu vooruit willen denken en dat het belangrijkste in het leven de liefde voor elkaar is. We wonen nu dus met vier mensen en twee vrienden van mijn dochter zijn ook grotendeels bij mij. Mijn vriend is er gemiddeld 3 a 4 dagen per week. We hebben veel gelachen de afgelopen maanden en daarom durfden we deze vakantie wel aan, na vier jaar onze eerste vakantie weer samen en voor mij na vier jaar voor het eerst een week vakantie. Voor mijn vriend was het ook voor het eerst sinds 4 jaar dat hij zijn dochter een week mee kon nemen (voorheen wilde ze niet zo lang zonder haar moeder). Kortom een breekbaar groepje met veel ballast maar wel sterker geworden door alle ellende. Ik vind het ontzettend pijnlijk en verdrietig dat nu om hele kleine dingen zo'n ruzie is geforceerd en ik kan het nog steeds niet goed begrijpen. Ik vind het ook geen excuus om 6 mensen zoveel pijn te doen, ze had op elk moment kunnen aangeven wat haar dwarszat, dat is wel gewoon binnen ons gezin, we melden elkaar direct de ergenissen en daarna zijn ze weg. Dat zij (en haar vriend) nu al geruime tijd een soort van lijstje bijhouden wat er allemaal niet goed is aan mij dat doet me veel pijn. Natuurlijk ben ik niet perfect maar ik doe mijn uiterste best hen als enige overgebleven ouder op te vangen en te ondersteunen waar ik kan. De afgelopen weken heb ik aan weinig anders gedacht maar ik kom wel een beetje tot de conclusie dat ik bij haar dingen herken van mijn ex. Als het leuk en gezellig is proberen de boel te verstoren, ws onbewust, en daarna onschuldig kijken naar de chaos en ellende en dan allerlei excuses verzinnen die niets te maken hebben met het feit op zich. Ik hoop met heel mijn hart dat ze dit onder controle kan krijgen want ze gaat anders een heel ongelukkig leven tegemoet waar ze nooit tevreden zal zijn met het kleine geluk. Nu probeer ik even afstand te nemen om te zien of ze tot zelfinzicht komt en daarna kan ik haar mogelijk helpen, desnoods met deskundige hulp om te achterhalen waar dit vandaan komt en hoe ze er mee om kan gaan. HEt is overigens ook een schat van een meid maar ze heeft een heel lastig trekje waar ook haar broer en zus steeds meer moeite mee krijgen. Haar vriend ziet dit spel niet en vind het nodig haar te bevestigen en te steunen. Misschien kan hij ook tot inzicht komen dat in plaats van deze stemmingen te voeden of zelfs op te blazen hij daar in het vervolg anders mee om moet gaan. Maar eerst moeten ze over hun trots heenstappen en bereid zijn te praten over de echte diepere problemen in plaats van heel veel stof opwerpen om deze diepere problemen te verdoezelen door allerlei zgn irritaties die ze zeggen te hebben.

ginny

Dat is inderdaad een dilemma, moet ik niet de wijste zijn en over alles heenstappen. Ik denk toch van niet, ik vind dat ze over een grens zijn gegaan en dat zij ervan leren ook in het belang van (vooral mijn dochter) hun verdere leven. Andere mensen gaan dit gedrag ook niet accepteren en als je kinderen keer op keer met onaangepast gedrag laat wegkomen dan zullen ze zich bevestigd voelen. Bovendien vind ik dat kinderen van 20/22 jaar toch wel erg richting volwassen gaan. En inderdaad hebben ze nergens om gevraagd, maar hebben we niet allemaal in meer of mindere mate dingen in onze jeugd meegemaakt, daar ontkomt geen mens aan. Je kan dit niet ten alle tijden als excuus opvoeren voor kwetsend gedrag.

Ik bedoel het breder

Zij hebben niet om al jouw harde werken en goede zorgen gevraagd. Het is dan niet fair om dat voor hun voeten je gooien. Je kunt hooguit een grens stellen ( geen fullservice 24/7 hotel mama meer, maar zoetjes aan jezelf klaar maken voor het verlaten van het nest. Jij doet vanalles voor ze, en verwacht daar onuitgesproken vanalles voor terug. Dat is niet fair.

Maar de beslissing is al gemaakt, merk ik. Ik geloof echter niet dat je dochter deze les zomaar gaat leren. Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat zij dit heel anders ziet en niet snapt waar jij mee bezig bent. Zij vertelt je duidelijk dat zij de siruatie heel anders ziet. Je loopt het risico haar van je weg te jagen als je haar gevoelens niet serieus neemt. Is dat echt wat je wil?

De balans

'...en dat zij ervan leren ook in het belang van (vooral mijn dochter) hun verdere leven.' Dat ben je dus aan het doen: hen nog als kleine kinderen aan het behandelen (brood smeren) en hen leren hoe het moet in het leven (volgens jou).
Je dochter onttrekt zich daaraan: ze wil niet meer opgevoed worden. ze is er klaar mee. en haar vriend laat zich al helemaal niet opvoeden door jou. Dat je zijn vader erbij betrokken hebt is eigenlijk echt een brug te ver, veel te ver.
Je dochter maakt ook de balans op van haar leven tot nu toe en die balans is heel anders dan jouw beleving. In de Gelderlander van afgelopen zaterdag staat ook zo'n verhaal: meisje dat moeder van alles heeft verweten, altijd geroepen heeft dat ze een slechte jeugd had. inmiddels is het meisje ouder, heeft zelf kinderen, haar man kreeg gezondheidsproblemen, en vanuit dat perspectief ging ze opnieuw de balans opmaken van een jeugd, waarin haar zieke moeder moest zorgen voor vier kinderen, terwijl vader door een ongeluk ook zorg nodig had etc.
Ik herken het wel, dat kinderen zo begin 20 ergens, na de puberteit, de balans opmaken van hun jeugd en dat zij dan bepaald dingen heel anders ervaren hebben dan de ouder. Ginny zegt dat heel treffend en mooi.
Het lijstje met ergernissen is daar een teken van, het is een poging van dochter om zelf op een rijtje te krijgen wat haar irriteert en het is een poging geweest tot communicatie met jou daarover. Dat laatste is echt mislukt: jij wil er niet van weten, het moet weg, op een andere manier besproken worden, het mag eigenlijk niet bestaan. Daarmee neem je je dochter helemaal niet serieus: het is haar ervaring van het verleden en daarmee moet ze het doen in haar leven.
Ik vind dat je zelfs nog een erge stap veder maakt: je 'framed' je dochter op basis van jouw (latere) visie op je ex-man en je vindt dat de vriend daar op jouw manier mee om moet leren gaan. Natuurlijk verdedigt de vriend zijn vriendin! Wat had je dan gewild? Dat hij haar zou gaan opvoeden naar jouw visie?
Je maakt het drama ook nog erger als je schrijft: 6 mensen pijn gedaan etc. Je kunt het nog erger maken als je wil, maar daarmee los je niks op.
Mijn advies: stop met opvoeden. je hebt gedaan wat je kon, je kinderen hebben sommige dingen anders beleefd, zij hebben ook butsen opgelopen. Er zijn vast ook goede dingen geweest. Met die bagage gaan zij hun verdere leven in. Wat ze nog moeten of willen leren komen ze zelf wel tegen. Geef hen het vertrouwen dat ze daar wel mee om kunnen gaan en mochten ze nog een keer advies nodig hebben, dat ze dan altijd bij je terecht kunnen, zonder dat je hen voor gaat schrijven hoe ze moeten handelen.
Schrijf je dochter een vrijbrief, dus een brief waarin je aangeeft dat je haar in liefde accepteert, loslaat en het vertrouwen geeft dat ze een waardevol mens is en haar plek in het leven zal vinden, samen met haar vriend.
In die brief kun je aangeven dat je het lijstje met ergernissen nog eens doorgelezen hebt en dat je begrijpt dat zij dingen zo ervaren heeft, dat jouw ervaring iets anders is, maar dat je haar respecteert in haar beleving; als er iets is wat je nu nog anders kunt doen, dat je dat dan zult proberen, maar dat je zelf ook maar een mens bent, met eigen, beperkte mogelijkheden.
Geef in die brief ook een lijstje, niet met ergernissen, maar met punten die aangeven waarom je van haar houdt en haar waardeert. Haar emotionele erfenis van jouw opvoeding, zeg maar.
Je dochter heeft voor deze jongen gekozen, probeer ook over de vriend iets positiefs te zeggen. Biedt verontschuldigingen aan voor opmerkingen die verkeerd overgekomen zijn, zonder dat je nog een keer gaat uitleggen wat jouw vriend nu bedoelde.
Probeer af te sluiten met iets concreets. Bijvoorbeeld: jij vindt dat ze op zichzelf moeten gaan wonen (mak dat tot een positieve nieuwe start en niet 'uit huis gooien', zoals het nu lijkt). Vader zegt dat vriend het geld niet heeft, maar vriend hoeft toch niet alleen het geld daarvoor op te brengen? Dochter en vriend moeten samen zien of ze dat kunnen. Ook dochter zal daaraan moeten bijdragen. en het kan zijn dat beide ouders hen daarbij moeten helpen. Met advies in elk geval, met steun, met schilderen en verhuizen etc. Dus ik denk dat je laatste zin moet zijn: ik zie dat jullie er klaar voor zijn om zelfstandig te gaan wonen en als ik daarbij kan helpen wil ik dat graag doen, tot die tijd zijn jullie altijd welkom in mijn huis.
Ik denk wel dat je een onomkeerbare breuk hebt geforceerd, als dochter en vriend bij zijn ouders wonen, en als vader jou niet gesteund heeft in jouw pogingen tot heropvoeding, dan zal in dat gezin heel goed begrepen worden dat je moeilijk bent, dochter en vriend hebben daar inmiddels al hun verblijf gevonden, dus zij zullen niet terug komen. Je zult zelf de kontakten met dochter en vriend moeten organiseren, wellicht zelfs eerst op neutrale grond, uitnodigen voor een lunch in een restaurant bijvoorbeeld. Maar voordat je dat doet moet je zelf eerst de knop hebben omgezet: het verleden accepteren, de pijn van je dochter accepteren, de steun van de vriend voor je dochter accepteren, en in alle vezels van je lichaam bereid zijn om het opvoeden los te laten en hen te zien als jong-volwassenen, die een eigen leven moeten gaan opbouwen.
Betrek daar vooral je nieuwe vriend of de ouders van vriend niet bij: dit is jouw proces, jouw verleden, jouw geschiedenis en het nieuwe begin (hopelijk) van jouw band met jouw volwassen dochter.

Tsjor

Of ze niet terugkeren weet je niet...

mijn dochter concludeerde dat het bij ons nog niet zo slecht was vergeleken met hoe het bij haar vrienden thuis was. Wie weet trekt de dochter van Jada diezelfde conclusie na een poosje onderdak gehad te hebben bij haar schoonouders.

Zoals voor veel op OO inmiddels wel bekend is heb ik aparte vader. Hij is nogal onverzettelijk over wie de eerste stappen moet zetten. Dat zijn wij. Ik vind dat het niet zo moet werken. Het is een relatie die uit meer mensen bestaat en binnen die relatie is het fout gegaan. Dan moet je samen kijken hoe het weer gezond gemaakt kan worden. Je hoeft niet alles wat je dochter en schoonzoon zeggen te slikken, maar je bént ouder, je overziet alles beter, hebt een zak met mensenkennis vergaard in je leven, je hebt in dat opzicht een voorsprong. Daarnaast is en blijft het je dochter. De deur moet altijd open blijven staan voor haar.

Ik denk dat uit huis gaan zeker kan bijdragen aan een beter contact, ik zou dan ook zo positief mogelijk met ze bespreken hoe dat realiseerbaar is als ze daar weer aan toe zijn. Laat weten dat je dochter altijd mag bellen of appen om iets af te spreken en dat jullie er ongetwijfeld uit zullen komen. Mijn zus is echt het huis uitgezet (hiermee zeg ik niet dat jij dat bij je dochter gedaan hebt hoor) en dat is 50 jaar later (ruim) nog steeds iets waar ze niet over uit kan. En ik ook niet overigens. Ze gedroeg zich niet zoals mijn vader dat wilde. Geen drugs, geen zware criminaliteit (dat vind ik wel zaken waarbij ik uit huis zetten een terechte optie vind) ... ze hield zich gewoon niet aan zijn regels. De lat van zijn regels lag best hoog.

Stap terug

'....maar je bént ouder, je overziet alles beter, hebt een zak met mensenkennis vergaard in je leven, je hebt in dat opzicht een voorsprong.' Op een dag mag je kind zelf die mensenkennis opbouwen en de ervaringen opdoen. Je blijft niet altijd varen op het kompas van je ouders, je wil ook je eigen fouten gaan maken.
Of dochter terug komt weet ik ook niet, maar als dochter+vriend+vader van vriend allemaal dezelfde interpretatie hebben van het gebeuren en van de wijze waarop Jada daarmee omgegaan is (negatief voor haar), dan wordt de stap terug wel erg groot. Alles wat Jada kan doen om die stap kleiner te maken zou ze ook moeten doen.

Tsjor

En excuses?

Met schoonzoon is (tijdelijk) geen contact. De jongeman is in het vakantiehuisje vreselijk uitgevallen tegen vriend-schoonmoeder. Schelden, schreeuwen en met stoelen gooien.

Wat vindt vriend-schoonmoeder hiervan? Wenst hij excuses? Moet je als vriendin hem hierin steunen? Of kies je voor je dochter en schoonzoon en voelt vriend zich dan niet gesteund?

Lastig, Jade zit hier wat tussenin. Zelf krijgt ze ook verwijten, maar de enorme uitbarsting was meer op haar vriend gericht.

Als vriend zich niet gesteund voelt door Jade kan zelfs de relatie hier op stuk lopen. Dus Jade begrijp ik hier ook wel in, je kan toch niet alles toelaten voor de lieve vrede?

Het is inderdaad lastig

Ik hoop er ook echt nooit mee te maken te krijgen met mijn kinderen en schoonkinderen.

bedankt

Beste Tjor, winnie, Wil, kaaskopje en ginny, ontzettend bedankt voor jullie moeite om mij zo uitgebreid en met veel empathie te beantwoorden. Heel erg waardevol voor mij. Ik ben alweer de hele dag aan het nadenken en hierbij heb ik erg veel aan jullie bijdrage. Namate de tijd vordert kan ik er ook met wat meer afstand naar kijken dan het verdriet en de afschuw van het begin. Ik denk dat ik mijn dochter inderdaad een vrijheid brief ga schrijven. wat betreft een splagaat tussen mijn vriend en mijn dochter/schoonzoon, die is er gelukkig niet. Mijn vriend laat mij de ruimte om deze situatie op te lossen op mijn manier, hij vind zijn ego in het grote geheel totaal onbelangrijk. Uiteraard heeft hij hier wel een mening over maar uiteindelijk neem ik mijn eigen beslissingen. Mocht hij het daar niet mee eens zijn en het zou mijn relatie kosten dan kan ik dat accepteren. Ik kan namelijk alleen maar handelen door dicht bij mezelf te blijven, anders raak ik mezelf en de draad kwijt. Uiteindelijk, zoals ik nu denk, zit er denk ik heel veel onverwerkt zeer maar zij zal moeten aangeven wat dat is, alleen dan kan ik haar helpen. Uiteraard zal ik dan ook voor haar klaarstaan. Ik geef haar nog even tijd om zelf na te denken wat ze wil, net als dat ik dat nu doe. Gisteren is ze ook enorm uitgevallen tegen haar broer en zus, heeft hen ook geraakt waar ze raken kon, de aanleiding was weer een klein voorvalletje waarvan de schuld eigenlijk bij haar lag (ze was iets vergeten en gaf haar broer en zus de schuld dat zij dat niet hadden gezien). Er is dus een groter probleem dan alleen de uitval in de vakantie. Mijn verdriet en afschuw kwamen voort uit het feit dat ik het niet had zien aankomen, waarschijnlijk heeft mijn dochter te lang gevoelens en emoties onderdrukt. Toch blijf ik vinden dat dit geen excuus is om mensen willens en wetens te kwetsen. Kortom, ik wil haar zeker niet kwijt maar indien we met elkaar in één huis blijven wonen moeten er wel wat dingen veranderen. Ik kan haar hiermee helpen als ze dit ook inziet, als ze echter iedereen de schuld blijft geven en niet naar zichzelf wil/kan kijken dan wordt het een moeizaam proces.

Veel succes

het gevoel dat je op eieren moet lopen om niet het verkeerde te zeggen is zo akelig. Ik hoop dat ze bijdraait. Ik vrees dat dat tijd kost.

Anders

'Uiteindelijk, zoals ik nu denk, zit er denk ik heel veel onverwerkt zeer maar zij zal moeten aangeven wat dat is, alleen dan kan ik haar helpen.' Laat dat even los, dat helpen. zij wil jou niet meer als degene die haar helpt, opvoedt, haar brood smeert etc. Dat wil niet zeggen dat ze jou als moeder niet wil, maar je krijgt een andere rol. Ik weet niet of je een parallel kunt trekken in de relatie met je eigen moeder. op een gegeven moment wil je het zelf doen, net als een kind van 2, maar dan van 20. Zelf doen, zelf uitzoeken, zelf denken dat het aan de ander ligt, zelf tot de ontdekking komen dat je zelf ook nog een rol speelt en zelf bedenken wat je dan kunt doen. en dan wil je zelf naar de huisarts, psycholoog of wat voor therapeut dan ook.
Dat wil niet zeggen dat je zomaar alles moet accepteren. er is nog een groot gebied tussen accepteren en verbieden of willen afleren. Je kunt je ongenoegen op allerlei manieren laten merken, zonder dat de ander daarop hoeft te reageren. Uitpraten is lang niet altijd de beste strategie, zoals in jouw verhaal: het maakt de conflicten alleen maar erger en diffuser: zij zegt dat hij heeft gezegd dat zij zei.... (niet direct bij jou, maar dat patroon zit er wel in).
Je dochter is blijkbaar ook erg boos en teleurgesteld in broer en zus, wellicht omdat ze van hen niet de steun heeft gekregen die ze wel van vriend en schoonvader heeft gekregen. Ik proef er een radeloze boosheid in: bij gezin willen horen, zelf verhalen verteld over hoe erg dat is, niet gesteund worden door gezin, wel door schoonfamilie, terwijl die vooral leunen op de erge verhalen en eigenlijk wil je dat ook niet, maar toch zijn de verhalen ook wel waar. Zoiets. Het is best mogelijk dat de vriend op basis van die ene opmerking van een jaar geleden de negatieve kant op is gegaan en dat dat vooral tussen hen beiden heeft afgespeeld, maar dat nu elk signaaltje wat erop wijst de vlam in de pan doet slaan: heeft vriend toch gelijk, zie je wel hoe erg mijn moeder is.....
Als je een brief schrijft, laat het dan vooral geen brief zijn in de zin van: als je ontdekt hebt waar je pijn zit, dan kom ik je helpen. Meer in de zin van: je bent sneller volwassen geworden dan ik bij kon houden en daar ben ik me nu van bewust. en in de zin van: jouw herinneringen en mijn herinneringen zijn niet hetzelfde, maar dat neemt niet weg dat ik je blijkbaar geïrriteerd heb. Dat spijt me, maar ik kan helaas niet beloven dat het nooit meer zal gebeuren. en dan een lijstje met punten waarop je respect voor haar hebt en het vertrouwen dat het goed zal gaan met haar en haar vriend in de toekomst. Mochten jullie enig gevoel van humor hebben, dan zou je kunnen aangeven dat je ook nog wel een lijstje 'ergernissen' hebt, maar dat je dat niet van belang vindt voor nu en voor haar toekomst.

Je moet uiteraard zelf je eigen toon kiezen, maar alsjeblieft niet: als je dat doet, dan kan ik je helpen.

Tsjor

Helpen.

"Ik kan haar hiermee helpen".
Dat herken ik, dat zeggen we als ouder heel makkelijk. Goedbedoeld. Omdat we dat ook zo graag willen. Helpen en het liefst oplossen.

Mijn zoon zei ooit eens tegen mij:"Misschien kan je het wel, maar ik wil het niet, nu niet in ieder geval."

In eerste instantie deed mij dat pijn, ik was toch de aangewezen persoon om hem te helpen? Zijn moeder? Ik heb daar toen ook over nagedacht en heb gezegd:"Je hebt gelijk, ik weet helemaal niet of ik je kan helpen, dat denk ik, dat hoop ik, maar dat is misschien helemaal niet zo."

Ik kreeg een dikke knuffel en de woorden:"Lief mam, je begrijpt het, als ik je hulp toch nodig heb dan vraag ik het, oké?"

Hij was toen een jaar of 16. Sindsdien zeg ik nooit meer "dat ik hem kan helpen als hij er voor open staat of dat in ziet."
Alleen nog; "als ik je ergens mee kan helpen, laat het me weten." En laat het onderwerp rusten.

Lastig

Ik herken het deels wel, dat kritische van jonge twintigers. Dat nadenken over wat mensen goed en fout doen en het zelf niet altijd scherp zien. Ik heb een neefje en nichtje tussen in de eerste helft van hun twintiger jaren. Toevallig kwamen ze in de vakantie een paar dagen langs zonder ouders (ook nauwelijks contact met vader) en ik merkte dat ze heel erg aan het nadenken waren over iedereen en dat samen evalueerden. Mijn man en ik waren meer een soort onafhankelijke buitenstaander, dus tegen ons ventileerden ze wel wat observaties, meningen en opvattingen. Sommige dingen waren zonder meer waar, maar heel moeilijk uit te leggen, waarom dat desondanks niet toch niet erg is. Voor hun bestaat alleen goed of fout zeg maar. Ouders doen dingen meestal naar eer en geweten ook al is dat achteraf gezien helemaal fout. Mijn moeders broer is gebrouilleerd geraakt met mijn moeder en haar ouders (inmiddels al jaren overleden) om in onze ogen pietluttige redenen, vooral om dingen die hij zijn moeder verweet wat ze in de opvoeding fout had gedaan. Mijn moeder herkende zonder meer zijn verwijten, maar heeft dat nooit als een reden gezien om haar moeder niet meer te willen zien. Haar moeder kon er ook niks aan doen zei zij, die heeft haar best gedaan op haar manier. Nu had mijn moeder wel kinderen en mijn oom niet, dat heeft misschien ook een stukje begrip gegeven.
Mijn kinderen gaan nu ook die kritische zelfreflecterende leeftijd in, ze beginnen beiden over 2 weken aan de universtiteit, ik hoop van harte dat er niet opeens van alles mis met mij blijkt te zijn of dat ze zich opeens te goed voor ons voelen. Hoewel mijn kinderen dan wel weer kritisch waren over hun neef en nicht. Ze vinden ze "arrogant". Ik heb ze uit gelegd dat het een fase is, dat veel jonge twintigers dat hebben en dat het wel weer over gaat.

Uit wat voor gezin komt je schoonzoon eigenlijk? Ik vind de reactie van die vader een hele aparte hoor, dat hij zegt dat zijn zoon geen geld heeft om op zichzelf te gaan. Hoezo zou dat dan jouw verantwoordelijkheid zijn? Dan heeft hij 2 opties, of hij blijft bij zijn ouders wonen of hij gaat zorgen dat hij meer inkomen heeft zodat hij wel op zichzelf kan.

yura

Ja ik herken wel dingen uit je verhaal. Kinderen hebben tegenwoordig ook best veel oordelen over van alles. De vader van mijn schoonzoon is, dacht ik, een wijze man en ik had gehoopt dat hij als buffer kon dienen tussen mij en schoonzoon, mijn schoonzoon heeft veel respect voor zijn vader en ik had gehoopt om op deze manier met mijn schoonzoon te kunnen praten. Helaas pakte dat anders uit en gaat deze volledig mee in het verhaal van dochter en schoonzoon. Nu hoeft hij zeker geen partij voor mij te trekken maar had verwacht dat hij wat meer onpartijdig zou zijn geweest voor het algemeen belang. Er werden door hem hele gemene dingen tegen mij gezegd, verpakt in een vriendelijke praatje maar er werd mij van alles verweten.

Even ter aanvulling op mijn verhaal, er is een stukje wat k nog niet heb verteld omdat dit vrij gruwelijk is en veel mensen oordelen hierna wat me nog steeds pijn doet. Maar ik merk toch dat alles weer boven komt en wil dit hier wel delen, niemand kent me hier immers.

Toen vijf jaar geleden de situatie niet meer houdbaar was met mijn ex is hij weggegaan. Na enkele maanden time-out waarin hij alleen maar gekker werd,(stalken, dreigen, dan weer huilen, dan weer lief dan weer agressief etc) spraken we af dat we niet meer bij elkaar konden komen. Ik heb met hem toen geprobeerd de zaken netjes te regelen zodat de kinderen er zo min mogelijk last van zouden ondervinden. Op dat moment stond ons huis onder water en de zaak draaide slecht door de crisis. Hij ging accoord. Twee weken later kwam hij weer helemaal doorgedraaid van agressie naar ons huis en ik was heel bang. Ik ben het huis ingegaan en heb mijn zoon en wat vrienden gevraagd om met mij mee naar buiten te gaan, (ik moest de paarden voeren, wij hebben stallen aan huis). Terwijl ik naar buiten liep kwam een klant van mij, die zijn paard daar had staan, aangerend en gebaarde dat de kinderen naar binnen moesten. Ik ging met hem mee en zag dat mijn ex zich had opgehangen in de paardenbak. Hij heeft hier 20 minuten zo gehangen omdat er niemand bij kon. Hij werd dood verklaard. Toch is hij weer gereanimeerd. Na 3 dagen in slaap te zijn gehouden werd hij bijgebracht en hij vroeg toen aan de kinderen: "wat vond mama ervan". Achteraf bleek hjij zijn verhanging in scene te hebben gezet maar omdat het zo lang duurde voor hij eraf werd gehaald was hij dus toch even buiten bewustzijn geraakt. Verder had hij geen enkele schade. Na onderzoek door psychiaters bleek een narcistische persoonlijkheidstoornis. Ik werd gewaarschuwd dat hij gevaarlijk voor mij was. Uiteraard waren de kinderen en ik in een enorme schocktoestand. Echter ik wist dat ik mijzelf en de kinderen moest gaan beschermen omdat niemand dat kon, hij had immers nog niets gedaan. Ik ben toen gaan zorgen dat we ons konden verdedigen en samen met vrienden is het gelukt hem verder bij ons huis weg te houden. Hij is sindsdien echter wel bezig met van alles om mij te straffen, Ik heb voor de kinderen geprobeerd weer een veilige basis te maken en financieel heb ik het net gered allemaal. Mijn dochters wilden hun vader sindsdien niet meer zien, mij zoon ziet hem nog wel af en toe.

Twee jaar later kreeg ik dus weer een vriend, ik wist niet dat liefde ook zo mooi kon zijn. De kinderen hadden het er eerst moeilijk mee maar omdat mijn vriend zich niet opdrong, zich nergens mee bemoeide maar wel klaar stond als het moest raakten ze uiteindelijk heel erg op hem gesteld. Ook toen tot overmaat van ramp ons huis afbrande stond hij voor ons klaar. Het laatste afgelopen jaar was echt heel fijn en we (de kinderen en ik) hadden vaak naar elkaar uitgesproken dat we zo blij waren weer wat geluk gevonden te hebben, samen dus met de partners van mijn dochters en mijn partner. We aten samen, deden spelletjes, er werd veel gelachen, soms ook geruzied uiteraard maar geen grote dingen. Ik slaagde erin mijn dochters hun rijbewijs te laten halen, hun huis te behouden, en daarbij er ook te zijn als ze het moeilijk hadden met het gemis van hun vader.

En daarom kwam die ruzie in de vakantie zo onverwacht en zo keihard binnen. Natuurlijk ben je dan geneigd dit af te schuiven op alles wat ze hebben meegemaakt. Echter dit geld niet voor mijn schoonzoon. En mijn dochter heeft, moet ik nu toch concluderen, wel heel moeilijke eigenschappen. Afgelopen weekend had ze dus ruzie met haar broer en zus die haar zker niet zijn afgevallen maar meer onpartijdig waren en ze heeft toen zulke kwetsende dingen geroepen ook tegen hen dat ik me ernstig zorgen maak. Mijn zoon zou met haar en haar vriend uitgaan maar hem werd te kennen gegeven dat hij niet meer welkom was. Mijn zoon heeft niet zo'n groot sociaal leven en hij had zich al weken op dit uitje verheugd. Dit alles doet mij zo'n pijn voor hem, voor mijn jongste dochter maar ook voor mijn oudste.

Ik weet het even allemaal niet meer, vooralsnog praten wel gewoon met elkaar, ze komt hier nog wel langs in huis maar gaat dan weer weg. Maar voor een echt goed gesprek is er nog geen ruimte, althans dat geeft zij aan. Haar vriend staat pal achter haar. Ik heb haar nu gezegd dat we de tijd moeten nemen om tot rust te komen en na te denken, daar was ze het mee eens.