En wie vangt mij op?
Even kort: ik heb de zorg voor een demente moeder van 96 jaar, ik heb een transgender kind van 15 in transitie en mijn partner is kortgeleden gediagnosticeerd als borderliner met zwaar narcistische trekken. Heel rot voor hem echt, want waarschijnlijk ontstaan door zijn adoptie. Maar ja, het leidt wel tot manipulatie, sollen, en een enorme claim op de ander leggen. (ze mogen jou wel 100x afwijzen maar als zij zich ook maar enigszins afgewezen voelen, berg je dan maar). Daarnaast zijn er ook mooie dingen tussen ons.
Hij gaat nu drie dagen per week in therapie voor lange tijd. Prima.
Maar ik ben helemaal leeg, heb een zorg- en relatieburnout. Ben sufgesold en heb me sufgezorgd. De mensen waarvoor ik zorg worden door allerlei deskundigen opgevangen. Mijn partner krijgt alle aandacht en ik mag het uitzoeken.
Wie zorgt er nou eens voor mij? En dan heb ik het niet over om leren gaan met transgenderisme, dementie of narcisme/borderline. Alles wat kan doen doe ik. Nee, ik heb het puur over dat ik he-le-maal leeg ben en dat er toch voortdurend een beroep op me wordt gedaan. Ik wil een half jaar op een onbewoond eiland met hele stille obers... zoiets
Hebben jullie tips?
nou ja
zo onbewoond is dat eiland dan niet als er stille obers wonen 
Leuk je hier weer te zien, maar jammer dat het (nog) zo moeilijk gaat. Die partner is er nog niet zo lang, toch? Wonen jullie wel samen? Dat lijkt me dan de 'makkelijkste' manier om tijd vrij te maken. Je kind heeft prioriteit en de zorg voor moeder en partner kun je aan anderen overlaten. Dat moet je ook gewoon doen, neem die ruimte.
Mijn 2 centen...
Fijn dat hij in therapie is, dat is een goed teken! Veel narcisten vinden namelijk dat er met hen niks mis is.
Maar nu jij. Wie is er voor jou? En heb je dit al eens hardop uitgesproken? Naar je huisarts bijvoorbeeld? Want hier ga je kapot aan! Zoals je zelf al gemerkt hebt, helaas.
Dit houdt geen gezond mens vol.
Probeer ook je grens terug te vinden én duidelijk aan te geven. Dat zal soms stevig schuren, als je nee gaat zeggen. Mijn ervaring is dat ook zorgverleners in zo'n geval stevig op je gemoed kunnen spelen (niet allemaal, maar je hebt ze er helaas bij...).
Gauw naar de dokter dus en aangeven dat de bodem bereikt is! Niemand heeft er wat aan als jij instort (als dat al niet het geval is).
niemand zorgt voor gezonde mensen
Dat is gewoon zo, en ik begrijp dat je even ziek bent van het zorgen maar er is er maar 1 die voor jou kan zorgen en dat ben je zelf. Je kind, je partner en je moeder laat het even los en ga gewoon even een paar dagen weg. Ga shoppen en musea bezoeken in Antwerpen of zo, en als een hotel te duur is ga dan naar een stayoke, dat is een soort jeugherberg maar dan ook voor volwassenen. Verwen jezelf en geef in het vervolg je grenzen goed aan!
tja
De huisarts? Echt? wat kan die dan doen? Ik wil dat best daar gaan zeggen hoor, maar eerlijk gezegd verwacht ik daar helemaal niets van.
En tja grenzen stellen... hoe? Met mijn partner is dat wat makkelijker, die kan ik soms een tijdje niet zien (hij heeft nog zijn eigen huis). En dan is het al snel zo met dit syndroom dat zo geniepig is: dan stel je heel goed je grenzen maar hebt gewoon geen relatie meer. Nou ja dat is ook een keuze natuurlijk: gooi die man er maar uit dan heb je rust. En eenzaamheid... en voor deze relatie was ik al 12 jaar alleen... dus dat doe ik ook niet zo 1.2.3
Maar zeggen: nee ik kan niet komen naar mijn moeder die ziek is en tandpasta en medicijnen nodig heeft, want ik ik ben een beetje moe... gaat dat? Of: nee mijn kind moet deze keer maar niet naar de begeleidend psycholoog, dat gaat toch niet? als ik het niet doe, doet niemand anders het en het moet toch gebeuren
Een paar dagen alleen weg? shoppen? ik ben blij dat ik het leven heb. ik wil alleen maar slapen...
het klinkt fatalistisch maar zo voel ik me ook.
Denk je
Ik weet niet hoe dat gaat, maar als mijn ouders in een verpleeghuis zouden zitten zou ik daar echt niet elke dag heen kunnen. Ik ga er vanuit dat dat stuk zorg dan gewoon geregeld wordt. Je kind kan misschien wel zelf naar de psycholoog, dat zal toch ook niet vaker zijn dan een keer per week.
Dat zijn allemaal praktische zaken. Ik denk dat de grootste belasting in je hoofd zit. Dus dan toch maar naar de huisarts.
my two cents
Je partner is drie dagen per week onder behandeling.
Je moeder verblijft lijkt mij in een zorginstelling, iemand die dement is en alleen woont, krijgt daarvoor toch ook in deze tijd wel een indicatie?
Je kind is 15, die heeft jou niet 24/7 nodig.
Ik weet niet hoe vaak je je moeder nu bezoekt? Weet ze wanneer je komt, hoe vaak? Ze heeft niet dagelijks tandpasta en medicijnen van jou nodig toch?
Is die psycholoog zo ver weg dat je mee gaat? Of gaat het in die contacten ook om jou?
Het is naar dat degene met wie je na vele jaren alleen zijn een nare aandoening blijkt te hebben, ik snap dat je ondanks dit alles deze relatie niet kwijt wilt. Probeer toch op de drie dagen dat hij weg is, dit alles wat te parkeren en je op iets anders te concentreren. Mooie muziek, een wandeling langs het strand, liggen in het gras.
De drukte zit vooral in je hoofd, dat ben ik met Katniss eens. Ik denk dat je vermoeidheid vooral komt door al die jaren in je eentje verantwoordelijkheid dragen, een opstapeling van lange tijd. Of de dokter daar veel aan kan veranderen, tja, dat denk k niet.
MR, sterkte, het is heel taai allemaal.
En dus als je door gaat op deze manier stort het straks helemaal in. Dan kun je niet eens meer naar je moeder, dan kun je er niet meer zijn voor je kind.
Dan word je zelf opgenomen omdat je niet meer kunt. Ben je nog veel verder van huis.
Een paar dagen alleen weg is best te regelen met een kind van 15 en een partner die nog zijn eigen huis heeft.
Kind heeft vast wel een klasgenoot waar je die met een kleine uitleg een weekend of midweek mag stallen.
Je demente moeder hoef je ook niet 24/7 voor klaar te staan. Die heeft ook andere mensen in haar omgeving die iets voor haar zouden kunnen doen. Als die er niet zijn, kan juist de huisarts voor die zorg zorgen. Mijn moeder is psychiatrisch patient, hoewel ze (zorgverleners) graag willen dat ik daar 2 - 3 x per week naar toe ga ga ik dat echt niet doen. Dan ga ik er zelf aan onder door, dus houden we het op 1 (soms 2x) per maand.
En ik snap dat je je relatie niet kwijt wilt omdat je dan weer in eenzaamheid vervalt, maar soms kan het gewoon echt niet anders.
Als je nu niet voor jezelf kiest, kiest het leven straks voor je en dan is dat meestal niet zo leuk.
schrappen
Ik zou even een stapje terugdoen en kijken wat je wel allemaal kunt schrappen. En een tijdje om 8 uur naar bed. Bij mij helpt heel veel slapen als ik me zo overweldigd voel.
En leg uit aan je zoon dat je je een beetje ziek en daardoor heel erg moe voelt, en dat je even wat minder kunt zorgen, zodat hij weet dat het niet aan hem ligt.
Een ding is zeker, als je je zo voelt, en je neemt geen maatregelen en stapjes terug, dan krijg je een burnout/depressie en ben je nog verder naar huis. Die fatalistische gevoelens zijn signalen die je krijgt dat je even MOET stoppen. En in mijn ervaring heb je dan geen tijd nodig om "lekker te shoppen", maar vaak onder de dekens te kruipen. En dat niet een "paar daagjes", maar een paar maanden lang.
ja, je hoofd, je omgeving, je lijf.
Je kent m vast wel, de psycho-socio-somatische eenheid. Het woord eenheid staat er niet voor niets. Is één ervan uit balans dan lijden de andere twee mee.
Je moeheid is een signaal.
Van je geest, maar zeker ook van je lichaam. Je bent op, uitgerekt en hebt het nog lang volgehouden ook. Twee vriendinnen van mij met 50% en 75% van jouw problemen hadden na 3 jaar een burn out.
Dus: slapen helpt zeer zeker, ik sliep in de periodes van mijn depressies soms 40 uur achter elkaar.
Je hoofd rust ook als je slaapt, je lichaam en geest helen letterlijk als je slaapt.
Daarom: naar de huisarts. Deze heeft als het even meezit ook een SVP-er in dienst. Als je daar een klik mee hebt heb je in elk geval een klankbord en ga je horen over grenzen grenzen grenzen. Afstoten, afbakenen, nee-zeggen, andere oplossingen leren bedenken enz.
Je relatie..neem geen genoegen met "minder" (spreekwoordelijk) omdat je al zo lang alleen bent geweest. Als het niet gaat en slecht is voor je gezondheid dan beter opnieuw op zoek dan een in een relatie volharden die je afbreekt en leegzuigt.
Jij mag jij zijn, je hoeft niet je hele leven alleen maar in dienst te staan van de mensheid.
Ik weet niet of ik het me goed herinner of je door de war haal met een ander, maar jouw gezondheid is toch ook niet goed? Nouja als het niet zo is dan vergeet je het maar. Let op jezelf, trek aan de bel. Geef een signaal af bij je huisarts en laat hem de opties geven die goed voor je zijn.
De drie dagen dat partner opgevangen wordt is er qua rust vast wel wat te regelen voor je.
hellend vlak
Het is heel simpel. Als jij niet op de rem trapt, trappen lichaam en geest op de rem.
Bedenk eens hoe alles zal lopen als jij onder de tram loopt, of iets minder rigoreus, als jij je been breekt en zes weken met je gipspootje omhoog ligt? Zit je moeder dan zonder tandpasta of kunnen ze ergens een vrijwilliger lospeuteren die dat voor haar regelt?
Je partner, is dat ook de vader van je kind? Kan die vader niet mee naar de psych? Of iemand anders, een oom, tante, vriend of vriendin? Of sta je er echt helemaal alleen voor? In dat geval is het écht tijd om te zeggen: "Stop, en nu IK."
Bedenk of de relatie met je partner je energie geeft, of juist ontneemt. En of dat je een burnout waard is.
Ga praten met het verzorgingshuis (of de gemeente en de huisarts als ze nog zelfstandig woont) en zeg dat je niet meer kán, laat je ook niet overhalen door schuldgevoelopwekkende praatjes. Want wie is er straks voor jou als bij jou het licht uitgaat?>
Je hebt meer gegeven dan een mens kán geven. Nu is het tijd om te némen.
Je gaat naar de huisarts omdat die tegenwoordig een soort poortwachter is die je verder kan verwijzen.
Je gaat naar je baas en legt de situatie uit. Misschien kan hij met je meedenken qua werkuren. Zo niet, dan meld je je ziek. Ziekmelden om privéredenen is not done, maar je bent hard op weg dusdanig ziek te worden dat het onzin is je daar schuldig over te voelen. Maar praat eerst met je baas.
Je hebt liever een narcist dan dat je alleen bent? Ik denk dat jij ook therapie nodig hebt, eerlijk gezegd.
Ik weet helaas te goed waar ik het over heb. Gelukkig geen demente moeder, wel een paar kinderen met de nodige extra problemen en hun vader die tamelijk bizar en schadelijk gedrag vertoonde. Dit, gecombineerd met de meest wanhopige pogingen om uit een uitkeringssituatie te blijven en een matige gezondheid. En vijf jaar geleden ging bij mij het licht uit. Het is nog steeds uit.
Godzijdank kan ik wél tegen de eenzaamheid. Ik moet er niet aan denken in de huidige situatie ook nog eens een man te moeten amuseren, laat staan een narcistische (ik heb mijn portie wel gehad op dat gebied). Liever eenzaamheid dan energieslurpers. Heb mijn laatste kruimel energie al hard genoeg nodig om mijn kinderen door de chaos van steeds meer falende zorgverlening en onderwijs te loodsen, daar kan geen vent meer bij.
En mijn moeder heeft vorige maand een herseninfarct gehad. Ik heb telefonisch contact gehouden, meer kón ik niet doen. Er is inmiddels thuishulp ingezet omdat ik nee heb gezegd (dit ging gelukkig heel soepel). Ik voel me verschrikkelijk schuldig, maar als ik mijn kruimel energie aan haar geef, kan ik er niet meer voor de kinderen zijn (die juist nu in de vakantie zoveel extra begeleiding nodig hebben omdat ze uit hun dagritme zijn).
Ik heb de bodem bereikt en zit daar voorlopig nog vast in de modder. Voorkom dit. Zoek HULP!!! En zeg STOP!!! Want als jij straks omvalt kan je ook niks. En zo te lezen zit je er al heel dicht tegenaan!!!
En nogmaals: bij een partner met een pittige gebruiksaanwijzing en energieslurpende kenmerken blijven uit angst voor eenzaamheid is het stomste, sorry dat ik het zeg, dat je kunt doen, zeker als er kinderen bij betrokken zijn.
Wie vangt jou op?
JIJZELF vangt jou op. Want als jij niet fit bent, kun je anderen niet helpen. Dus neem je vermoeidheid serieus en zorg voor meer adempauzes.
Kies voor jezelf
MR, gezien je verleden en de toestand die je nu besschrijft, zou ik er heel eerlijk gezegd voor kiezen je partner (veel) minder aandacht te geven. Ik ben getrouwd geweest met een borderliner met narcistische trekken. Zo'n man is toch wel het laatste wat je nu kunt gebruiken. Hou hem op een afstand en kijk wat er dan gebeurt. Ja, er is een kans dat hij zijn behoefte aan drama en bewondering elders gaat zoeken, maar is dat nou echt een groot verlies? Borderliners kennen een heftige wittebroodsperiode waarin alles geweldig en fantastisch is. Too good to be true. Herkenbaar? Helaas, het is niet echt, het is letterlijk te mooi om waar te zijn. Het is de aandoening. Na de witterbroodsmaanden/jaren wordt het slechter en slechter. Dat is je voorland met hem. Doe wat je wilt hoor, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Ik denk dat je dat jezelf en je kind niet aan moet doen. Jullie hebben al genoeg voor je kiezen gekregen en er staat ook nog heel wat te wachten met de transitie en de ziekte van je moeder. Meid, kies voor jezelf!
Overigens bood de kliniek waar mijn ex gediagnosticeerd werd ook trainingen en begeleiding voor partners. Daar heb ik veel geleerd, maar het belangrijkste was kiezen voor mezelf en de kinderen. Het heeft geleid tot een scheiding. Dat feit vond en vind ik heel jammer, maar de opluchting achteraf was enorm. Ik ging kapot aan die relatie. Zonder alle ballast die jij er nu nog bij hebt. Dus kies voor jezelf, je kind heeft je nodig!
Het gaat niet om tijd
Dat lijkt het te gaan maar ik heb best veel momenten dat ik even op mijzelf ben. Alleen raak ik niet meer ontspannen omdat er elke dag wel een beroep op me wordt gedaan. Altijd gebeurt er iets van drama, moeder naar het ziekenhuis moeten brengen (ben de enige), kind wat er doorheen zit (ben de enige) etc. etc.
Partner laat ik nu even los (en Hortensia en anderen: het is geen narcist, zie mijn eerste bericht). Mensen die zeggen "dump die partner" heb ik misschien niet goed duidelijk gemaakt dat er ook hele mooie dingen tussen ons zijn. En dat ik redelijk goed alleen kan zijn, blijkt wel uit het feit dat ik sinds mijn man overleed, 25 jaar geleden, ik 20 jaar alleen ben geweest, puur omdat ik niet zomaar iemand toeliet in mijn leven uit redding van de eenzaamheid (had aanbod genoeg indertijd). Met deze man heb ik een enorm diepe klik maar hij heeft ook een beschadiging opgelopen in zijn jeugd,ik ken niemand die zo zijn proces aangaat als hij, hij gaat er nu ook helemaal voor en vindt het ook prima mij niet te zien totdat ik ben bijgekomen. Maar dat is het punt niet. Eerst waren we er niet achter wat er aan de hand was, pas sinds vorige week een diagnose. Het punt is dat er voor hem wordt gezorgd en ik nergens terecht kan met mijn verhaal over zaken die toch heel diep ingrijpen. Net als dat ik nergens terecht kon met mijn verhaal over het transgender zijn van mijn kind. Nou ja, nu komt er misschien ten minste wat meer rust maar ik voel dat ik veel te hoge cortisol levels heb, ik ben te gespannen. Inderdaad is de huisarts toch wel een goed idee. Overigens weet ze alles al maar geeft dan eigenlijk geen reactie
Dank voor het meedenken!
Praten
Dus eigenlijk wat je vooral zoekt is iemand met wie je kan praten? Over de problemen rondom je kind en misschien rondom je partner? Dan is inderdaad de eerste stap naar de huisarts en vragen of deze je kan doorverwijzen naar een psycholoog.
Is er geen gespreksgroep voor ouders met kinderen in dezelfde situatie als jouw kind? Ik kan me namelijk voorstellen dat jij niet de enige bent die het hier vragen rondom heeft en steun nodig heeft. Of een groep voor partners van mensen met psychiatrische problematiek? Het lijkt me dat jij vast niet de enige bent die hier voor steun nodig heeft.
ja precies, maar ook
Ja ik heb zelfs zelf groep van ouders opgericht en zit natuurlijk ook op fora van mensen met dezelfde problematiek als partner. Maar ik zit niet per se te wachten op een groepje waarbij we elkaar allemaal slachtoffer verhalen zitten te vertellen. Dat het zwaar is weet ik wel
Het gaat me er eigenlijk erom dat er specialistisch hulp voor handen zou moeten zijn voor mensen die met deze problematiek moeten handelen. Maar die is er niet. Psychologen kunnen nog niet ouders adviseren die een transgender kind hebben. en niet partners van borderliners. Ik heb natuurlijk al lang aan de lijn gehangen met korrelatie. Maar ik komt alleen maar een zwakjes 'ja dat u moet uw grenzen aangeven". Als ik dan vertel hoe ik dat al doe, valt men stil. Men heeft geen tools voor de opvangende omstanders. die moeten het zelf maar uitzoeken.
geen narcist maar zwaar narcistische trekken...
Of je nou door de hond of de kat wordt gebeten... Het is en blijft problematisch gedrag dat jouw kruimel energie opslurpt.
Fijn dat je partner er aan wil werken en dat hij ook leuke trekjes heeft, maar hoe zit dat over drie maanden? Sorry, ik heb iets teveel meegemaakt en gezien wat dit betreft.
En wat je huisarts betreft: ze weet alles al maar geeft geen reactie. Heb je al concreet gezegd: "Help, ik kán niet meer!"?
Of heeft ze de indruk dat jij het wel redt ondanks alles?
Ik zie alleen maar ja maar in je verhaal. Heel herkenbaar overigens. Het is te verleidelijk om in de kan-niet-stand te staan, omdat de pijn van afwijzing ("sorry mevrouw, we kunnen u niet helpen") ook niet prettig is.
Zoek via internet transgender-instellingen (ik weet zelf heel weinig van dit onderwerp dus vergeef me een verkeerde term) die je verder kunnen helpen. Neem contact op met de behandelaar van je partner, als die niet begrijpen dat je kopje-onder gaat en geen (verwijzingen naar) partnerhulp kunnen geven is het geen goede behandelaar (of instelling). En ga praten met de instelling van je moeder, geef aan, zonder je te laten verleiden door hún ja-maar, dat jouw lampje uit is.
Denk maar aan dat gebroken been. Dan kun je ook zes weken niks. Het lullige is dat een gebroken been zichtbaar is en een gebroken hoofd niet 
Begin maar met de huisarts. En boek een dubbele afspraak. Wees eerlijk, zeg dat de koek op is. Ze zal je echt geen aanstelster vinden
Sterkte met alles! Ik weet helaas hoe diep dat moeras is waar je in terecht komt als je voor je hele omgeving de Florence Nightingale moet uithangen zonder dat er iemand is die zegt (je partner bijvoorbeeld ) "vandaag breng ik moeder naar de behandelaar/kind naar psych."
lotgenoten-slachtofferverhalen
Ik lees nu je andere bericht.
Dát herken ik ook, maar dan vanuit autisme! Ik werd er ernstig depressief van om die verhalen te horen van wat er allemaal mis ging. Dát was nou net het laatste waar ik behoefte aan had! Soms leek het verdorie wel een wedstrijdje...
Vreemd dat er geen enkele begeleiding bestaat voor mensen zoals jij... Ik geloof je direct, hoor!
Maar als ik zie wat er al aan lokale initiatieven zijn voor partners en ouders van autisten, dan denk ik: wauw, dat hadden ze 10 jaar geleden moeten hebben
Het zuigt gewoon enorm als je als driedubbele mantelzorger moet overleven. En dat mag best hardop gezegd worden.
maar
Waarom moet jij zoveel doen voor je moeder? Waar verblijft ze dat je dat allemaal moet doen?
Herhaling
"Borderliners kennen een heftige wittebroodsperiode waarin alles geweldig en fantastisch is. Too good to be true." Dat het nu mooi, gezellig, diepe klik is, betekent helaas niet dat dat zo gaat blijven. Geen leuke boodschap, maar borderline is een heel ernstige psychiatrische aandoening. De behandeling slaat maar bij ongeveer de helft van de patiënten aan. Die goede helft geneest niet, maar leert zijn gevoelens wat beter onder controle te houden. Sorry voor mijn negatieve berichten, ik ben door schade en schande wijs geworden. Als ik hoor dat mensen een prille relatie met een borderliner hebben, zeg ik: ren heel hard weg, nu het nog kan. Straks beland je van de hemel in de hel. En gezien je openingspost ("maar als zij zich ook maar enigszins afgewezen voelen, berg je dan maar") denk ik dat je al een blik in het voorportaal van de hel hebt mogen werpen. Dat wordt alleen maar erger.
"Overigens bood de kliniek waar mijn ex gediagnosticeerd werd ook trainingen en begeleiding voor partners." Vraag ze er eens naar. Niet geschoten is altijd mis.
Sterkte!
eigenlijk...
... zou je gewoon een paar weken in een heel rustige omgeving willen logeren, waar niemand iets van je wil en niemand iets aan je vraagt.
Dat kan, als je mensen bereid vindt twee/drie weken de zorg voor je kind en je moeder over te nemen. Dat zou toch te regelen moeten zijn, als je voor de buitenwereld zichtbaar uitgeschakeld zou zijn (inderdaad dat spreekwoordelijke gebroken been), zouden die mensen er ook komen.
Heeft je moeder geen enkel ander familielid dan jou? Een nicht, achternicht, neef? En dan moed vatten om openhartig te vragen of zij/hij je drie weken wil vervangen. Mensen willen vaak best helpen, maar ze willen gevraagd worden.
Als je zelf initiatiefnemer bent voor een FB-groep/lotgenotencontact, hebben mensen vaak (helaas) niet in de gaten dat je zelf ook maar een gewoon mens met je eigen zorgen bent 
Sterkte MR, neem een paar stappen in de goede richting, want met compleet instorten zijn je naasten nog veel verder van huis.
er zijn wel
praatgroepen voor familieleden van psychiatrisch patienten met begeleiding van mensen die er beroepsmatig mee te maken hebben; ik ben er zelf heen geweest. Het kan een verademing zijn je verhaal er eens te doen of gewoon alleen maar ja te knikken als je iets herkenbaars hoort. Of je er zelf helemaal van opknapt, dat geloof ik niet, ik denk dat er dan meer specialistische hulp nodig is.
energie
Teveel energieslurpers, teveel verantwoordelijkheid, niet kunnen delen, niemand die er voor jou is. Dus moe, te moe, etc.
Ik snap het helemaal en ik heb een dringend advies voor je: zorg voor een eigen coach of psych. Je hebt iemand nodig waar je alles tegen kunt zeggen. Daarnaast iedere dag(!) iets doen waar jij energie van krijgt. Sporten, boekje lezen, ongestoord genieten van een kop koffie, etc. Zoek het dagelijks bewust op. Doen!!
En ja, dan nog blijft het zwaar, maar wordt het wel te tillen.
leeftijd kind
Je man is 25 jaar geleden overleden en je bent 20 jaar alleen geweest. Is je kind misschien 25 jaar oud ipv 15? Je moeder had ook geen kind kunnen hebben, er zijn heel veel hoogbejaarde demente mensen zonder kinderen en die krijgen toch ook hun tandpasta en medicijnen.
Probeer eens afstand te nemen.
Mieke
Mijn man is vijfentwintig jaar geleden overleden. toen ben ik een aantal jaren alleen geweest toen heb ik een paar jaar een relatie gehad met de vader van mijn kind. Daarna ben ik weer 12 jaar alleen geweest
Tonny
Nee er is geen enkel ander familielid. IK ben de enige familie van mijn moeder.
Pandora
je schrijft "Overigens bood de kliniek waar mijn ex gediagnosticeerd werd ook trainingen en begeleiding voor partners"
waar heb je dat gelezen, daar ben ik benieuwd naar
Jamie
Mijn moeder verblijft weliswaar in een zorginstelling, waarvan ik gehoopt had dat het veel zorg weg zou nemen (ik heb haar ook jaren nagelopen toen ze alleen woonde) maar dat valt vies tegen.
Ik moet doen: de was, de administratie, belasting, naar de dokter, naar de tandarts, naar de kapper, naar de pedicure, zorgen voor drogisterijartikelen, kleding, iets te eten en drinken in huis. Haar planten verzorgen en oude papieren weg doen. Dingen opsporen die ze kwijt heeft gemaakt. Nu bijvoorbeeld is de tv weer stuk, pff ik had net vorig jaar een nieuwe geregeld, de technische dienst is er al bij geweest, niets te vinden. moet ik toch voor vervanging zorgen, het is zowat het enige wat ze heeft.
En dan gaat ze vaak aan de wandel, zwerft ergens rond, moet ik haar opsporen via een gps tracker en thuisbrengen (ze staat al wel op de wachtlijst voor een verpleeghuis).
En daarnaast moet ik haar toch ook bezoeken, ze heeft verder niemand...
Hortensia
je schrijft "Of je nou door de hond of de kat wordt gebeten... Het is en blijft problematisch gedrag dat jouw kruimel energie opslurpt."
tot nu toe is dat helemaal waar. Maar er is een verschil: een narcist zal niet in therapie willen en is nagenoeg niet leerbaar. Borderliners die bereid zijn bereiken met de nieuwst therapieën goed resultaat. Maar... ik vind dat begeleiding en opvang van de partners nodig is omdat ze anders reactief handelen op basis van oude ervaringen met de partner en als zodanig een trigger zijn voor de borderliner. Maar dat is er volgens mij nog niet.
Iedereen
trouwens bedankt voor de reacties, het geeft me toch weer stof tot nadenken. Overigens heb ik van de week al voor langere tijd afstand van mijn relatie genomen ihkv mijn overwhelmed zijn.
