En wie vangt mij op?
Even kort: ik heb de zorg voor een demente moeder van 96 jaar, ik heb een transgender kind van 15 in transitie en mijn partner is kortgeleden gediagnosticeerd als borderliner met zwaar narcistische trekken. Heel rot voor hem echt, want waarschijnlijk ontstaan door zijn adoptie. Maar ja, het leidt wel tot manipulatie, sollen, en een enorme claim op de ander leggen. (ze mogen jou wel 100x afwijzen maar als zij zich ook maar enigszins afgewezen voelen, berg je dan maar). Daarnaast zijn er ook mooie dingen tussen ons.
Hij gaat nu drie dagen per week in therapie voor lange tijd. Prima.
Maar ik ben helemaal leeg, heb een zorg- en relatieburnout. Ben sufgesold en heb me sufgezorgd. De mensen waarvoor ik zorg worden door allerlei deskundigen opgevangen. Mijn partner krijgt alle aandacht en ik mag het uitzoeken.
Wie zorgt er nou eens voor mij? En dan heb ik het niet over om leren gaan met transgenderisme, dementie of narcisme/borderline. Alles wat kan doen doe ik. Nee, ik heb het puur over dat ik he-le-maal leeg ben en dat er toch voortdurend een beroep op me wordt gedaan. Ik wil een half jaar op een onbewoond eiland met hele stille obers... zoiets
Hebben jullie tips?
Jezelf of omstandigheden?
Ik ga je nu een hele confronterende vraag stellen. En ik bedoel het echt minder onaardig dan het wellichoverkomt. Maar.....je post hier zeker al tien jaar berichten van dezelfde strekking. En dan gloort het licht aan de horizon; je zoon is bijna volwassen, je moeder zal ook niet nog 10 x de verjaarskaarsjes uitblazen en dan ga jij een relatie aan die je kans op een zorgenlozer leven tot nul reduceert. Heb je je inmiddels vereenzelvigd met die zorgend-zorgelijke rol? Kun of durf je je veen fijner leven meer voor te stellen? Misschien ben je wel het meest gebaat bij hulp die je inzicht geeft in jezelf.
wat
wat ik zei, het is er wel. Als je googled op
"begeleiding familie psychiatrische patienten" krijg je al hits.
Simone
Het is inderdaad zinnig om mijn berichten van de afgelopen tien jaar erbij te halen want zo lang is mijn zoon al trans en de afgelopen zeven jaar dementeert mijn moeder. Dus zo lang is de vermoeidheid al opgebouwd. Maar wil je zeggen dat ik ze niet had moeten posten of dat het wel mijn schuld zal zijn want ik post al zo lang dit soort dingen?
Mijn zoon is 14 en moet nog aan zijn transitie beginnen. Of de man waar ik iets mee heb een zorgelozer leven tot nul reduceert, is maar de vraag, voorlopig zie ik hem waarschijnlijk een paar maanden niet. Ik weet pas sinds kort van dit syndroom, hij trouwens ook.
Nee ik ben van nature totaal geen zorger. Echt nooit geweest en ook helemaal geen zin in. Tot mijn 42e voor niemand gezorgd (nou ja, een jaartje mijn man verpleegd toen hij doodging, kwam dat ook omdat ik zo graag wilde zorgen denk je? haha)
Carla
Dank je wel, ik ga kijken
Carla
Gekeken, en ben vooralsnog blij ermee! Ik heb blijkbaar te veel gezocht op 'borderline' en daar kreeg ik niet veel. Bedankt!
Moeder
Je moeder verblijft in een zorginstelling ( de mijne ook) maar jij moet wel erg veel doen.
Bij ons zijn de kapper en de pedicure in de zorginstelling, ze zetten hun afspraak in haar agenda en als ze het vergeet halen ze haar op.
De dokter heeft eens per week spreekuur in huis, iemand van de zorg zit daarbij. Als de zorg tussendoor zaken opmerkt, bellen zij voor een huisbezoek.
Planten - ze heeft alleen nog kunstplanten dat scheelt weer.
De was - ik was alleen japonnen en vesten. De rest gaat ( betaald) daar met de was mee.
De tandarts - dat moest wel tot voor enkele jaren, maar de laatste eigen tanden zijn geschiedenis geworden.
Tv kapot - ja dat is wel iets wat je als familie zelf moet oplossen. Vervelend want altijd op een suf moment.
Boodschappen - in onze zorginstelling komen er vrijwilligers langs met een winkelkarretje met artikelen. Ze gebruikt weinig naast de maaltijden, koffie en thee krijgt ze van het huis.
Administratie - inderdaad, dat moet. Via internet valt dat wel mee.
Belasting - idem dito.
Hopelijk duurt het niet lang meer, de wachttijd voor het verpleeghuis.
Borderliner
Ook ik heb een paar jaar een relatie gehad met een borderliner dus ook ik zeg: wegwezen! Ook ik ken de tegenhanger van de leuke karaktertrekken (je blijft niet zomaar bij zo iemand hangen) maar die wogen op den duur niet op tegen de nare kanten. Op het ogenblik heb je de therapie als strohalm. Misschien heb je geluk en knapt hij er echt van op. De mijne had enkele gesprekken met een psycholoog, wond die om zijn vinger en bleef wie hij was. Wel schold hij beduidend minder op andere weggebruikers als hij autoreed maar dat vond ik als verbetering wat magertjes.
tja
ik zeg: ik ga die man een paar maanden niet zien, intussen gaat hij in therapie. Als dat niet doorzet, niet genoeg resultaten heeft, of hij gaat het elders zoeken, kan ik toch alsnog helemaal breken? Heb ik nu in ieder geval rust.
je moeder
Kun je eventueel een student (bijvoorbeeld) wat betalen om een paar dingetjes over te nemen? Zoals mee naar de kapper, planten verzorgen, stukje wandelen?
Ik deed dit bij een oude mevrouw toen ik studeerde, en ik vond het heel leuk om te doen.
ja maar
Is het niet gewoon een stukje rouw, verwerking?
Zo'n diagnose is natuurlijk heftig en niet niks.
Je schrijft dat je 'geen zorger bent'. Ik lees daarin dat je ook een bepaalde weerstand hebt tegen zorgen, en je ziet jezelf niet als zorger. Heel herkenbaar. En dan word je toch in positie van zorger geplaatst, of je wil of niet. Dat zorgen valt misschien wel mee, maar door jouw weerstand is het erg zwaar. (Herkenbaar) (als in; niets doen is heerlijk maar als je in de file staat is niets doen helemaal niet zo leuk)
Mensen met een persoonlijkheidsstoornis zijn er goed in je te laten zien wat je wil zien. Misschien zag jij een relatie waarin er ook eindelijk aandacht voor jou zou zijn.
En nu die diagnose, daar valt een beeld mee in duigen. Je kiest ervoor nu niet te gaan steunen. Maar het is ook een verlies; jij wordt ook niet gesteund door hem. En de kans is aanwezig dat hij dat nooit (echt) zal kunnen. De diagnose maakt misschien dat die realiteit harder binnenkomt bij je. Dat is gewoon heel verdrietig.
Je bent als het ware weer teuggeworpen op jezelf. En je moeder of zoon kunnen je ook al niet goed steunen met het verlies van iig een gedroomde relatie.
Kijk Gloria
Jij begrijpt me... dank je wel. Ik had inderdaad de hoop, toen ik twee jaar geleden een relatie met deze man begon dat er nu ook gewoon steun voor mij was. Niet dat ik gepamperd hoefde te worden, maar gewoon iemand die samen met me op liep. Helemaal niets vreemds om te verwachten van een verkering. Maar, naast alle liefde, bleek het toch ook weer een last om het moeilijke gedoe. Nu de diagnose er is, is er ook een opluchting "ik voelde het toch goed de hele tijd" (deze borderline uit zich niet door agressie maar wel door gesol). Maar er is ook rouw en verdriet. Ik hoef niet langer het gevecht binnen de relatie aan maar moet rouwen om deze diagnose. En ik vind het best een hard gelag, zo alles bij elkaar.
Dat wat jij zegt, daar voel ik me door gezien. Ik moet uitrouwen en verder voor mijzelf. En omdat ik leeg ben en uitgeput is dat best moeilijk. En dan zit ik eigenlijk niet heel erg te wachten op commentaren die dingen weer bij mij leggen als was ik zo stom zo'n man op te zoeken. Het is een intens lieve man met een groot probleem en tot nu toe heb ik het meeste last gehad van dat probleem in de relatie. Nu moet ik opnieuw mijn plaats in het leven weer bepalen en ik ben op. doodgewoon helemaal op
In ieder geval voel ik me door jouw erg gezien en ik merk dat ik dat ontzettend nodig heb op dit moment. Dank je wel
en ook nog Gloria
hier heb je ook heel erg gelijk in: "Je schrijft dat je 'geen zorger bent'. Ik lees daarin dat je ook een bepaalde weerstand hebt tegen zorgen, en je ziet jezelf niet als zorger. Heel herkenbaar. En dan word je toch in positie van zorger geplaatst, of je wil of niet. Dat zorgen valt misschien wel mee, maar door jouw weerstand is het erg zwaar. (Herkenbaar) (als in; niets doen is heerlijk maar als je in de file staat is niets doen helemaal niet zo leuk)"
klopt helemaal. ik heb ook veel 'gewerkt' aan die weerstand weg werken (bv. door werken met Byron Katie, de vier vragen) en dat hielp wel maar dan kwamen er toch weer zorgen bij. Ik heb daar geen zin in. (mijn kind is daar een uitzondering op). Ik heb heel veel talenten en vind het heerlijk die uit te leven maar daar kom ik niet aan toe dat al dat gezorg. Daarmee maak het moeilijker voor mijzelf dan iemand die anderen verzorgen fijn vindt.
Labyrint
Als je er ook maar aan denkt om met deze man door te gaan, denk ik dat het een goed idee is als je een cursus over borderline gaat volgen. Want je beseft duidelijk nog totaal niet wat het inhoudt. Deze man gaat jou niet steunen, deze man gaat je tot op het bot mentaal uitzuigen (sommigen plukken hun partner ook financieel kaal, dat heeft mijn ex gelukkig niet gedaan). En er is een dikke kans dat als jij je daartegen verzet, je grenzen aangeeft en je eigen ruimte opeist, hij afwisselend agressief en jouw ideale man gaat zijn. Maar de ideale man laat zich steeds korter en steeds minder vaak zien. Net lang en vaak genoeg om jou bij hem te houden. Verder verwordt je leven tot een hel.
Ja hij is deep down een ultieme lieverd, dat was en is mijn ex ook. Hij wist als niemand anders hoe hij mij gelukkig kon maken. En toch kreeg hij het voor elkaar me compleet kapot te maken. En ik ben de enige niet. Het is verdrietig, maar ik wil je waarschuwen: dit is je kans, dit is het moment, REN!
Als je wilt, kun je bij de kliniek waar hij in behandeling is vragen wat ze doen voor partners en omstanders. Ik heb eerst 2 gesprekken gehad met een in borderline gespecialiseerde psychiater, daarna ook veel geleerd van een cursus en lotgenotencontact bij "Labyrint in perspectief", google maar eens.
Sterkte!
Pandora
Wat ik me afvraag... woonde jij met die man, is hij in therapie gegaan (welke) en hoe lang? Wat deed hij er verder zelf aan? (bijvoorbeeld mediteren, mindfullness voor borderliners, psychologen, zelfhulpgroepen?) Hoe gaf jij je grenzen dan aan en hoe reageerde hij?
Ik ben vooral geinteresseerd hoe lang hij in therapie was en hoe oud hij was..
overigens Pandora
Is een deel van mijn rouw (die Gloria zo goed opmerkt) het feit dat ik heel goed besef dat deze man mij niet kan steunen. Dat besef ik me heus wel
Antwoorden
Sorry als ik bot overkom. Dat is niet mijn bedoeling. Ik wil je wel met je neus op de feiten drukken. Een relatie met een borderliner is uitputtend en verwoestend, op veel vlakken.
Ik had meer dan 15 jaar een relatie met deze man en ja, we woonden in hetzelfde huis en hadden/hebben zelfs kinderen. Voordat de kinderen kwamen, waren zijn problemen aanwezig, maar nog enigszins hanteerbaar (hoewel ik achteraf ook opmerkingen van vrienden en familie kreeg over vreemd -lees respectloos- gedrag in die periode). Hij was 37 toen de diagnose gesteld werd. Hij is meermaals in therapie gegaan maar maakte die nooit af. Hij wond de therapeuten om zijn vinger (hij is erg intelligent en charmant), maar als therapeut hem door had en de vinger op zere plekken legde, verbrak hij steevast de therapie met de mededeling dat het een prutser was. Mindfulness heeft hij wel afgemaakt, helaas met weinig effect. De behandelingen hebben af en aan zo'n 5 jaar geduurd, daarna heb ik de handdoek in de ring gegooid.
Maar wij hadden een lange geschiedenis, een koopwoning en kinderen. Dat waren allerlei belemmeringen waardoor ik niet wilde en durfde te scheiden. Op het einde was ik compleet uitgeput doordat ik constant op eieren moest lopen en de kinderen wilde beschermen tegen zijn uitbarstingen. Ik had tegen die tijd ook een klinische depressie. Ik ben zo blij dat ik de scheiding toch heb doorgezet. Mijn depressie verdween als sneeuw voor de zon. Ik heb mijn energie en mijn leven weer opgebouwd. Ik ben nu gezond en gelukkig. En dat gun ik jou ook.
Gunnen
Pandora schrijft "en dat gun ik jou ook".
Ik heb geen ervaring met borderline, wel met een man met (ongediagnosticeerd) autisme. Ook dat is zwaar (momenteel gaat het overigens wel redelijk goed).
Zeker met wat je allemaal hebt meegemaakt en meemaakt met je kind en moeder, gun ik jou ook een ongecompliceerde(re) relatie. Eentje die je energie geeft, niet kost.
Ik ben ook bang dat dit op den duur gaat tegenvallen.
Ik zou hem loslaten (ondanks alle goede kanten) en jezelf ruimte geven om zonder extra last van het leven te genieten en jezelf de kans geven evt. een relatie met een ongecompliceerdere man te gunnen.
Wat Pandora schrijft: als je (erg) lang bij elkaar bent (dus lange geschiedenis samen hebt), een koophuis en - vooral - kinderen, dan maak je nog wel eens andere overwegingen, vooral in het belang van de kinderen.
Dat speelt bij jou niet in je relatie met je vriend. Oh, waarom een relatie met zo'n moeilijke man voortzetten? Voor die kans op paar leuke momenten? Hij zal zelfs na de therapie niet in een keer helemaal "normaal" zijn, dus je zal er - vermoedelijk - nog jaren in meer of mindere mate last van hebben. Wil je dat jezelf aandoen?
Grenzen
Grenzen aangeven was erg lastig, want hij accepteerde ze gewoon niet. Het verzandde vrijwel altijd in ofwel een scheldpartij van zijn kant, of in ellenlange "drijfzanddiscussies", je weet waarschijnlijk wel waar ik het over heb. Of hij schoot in een soort depressieve toestand die eindigde in zelfmoorddreigingen. Dan zei ik dat ik het noodnummer van de kliniek zou bellen om hem te laten opnemen (dat had de psychiater me aangeraden).
Ik moest echt de kamer uit gaan of zelfs het huis uit om rust te krijgen. Mijn mobiel uitzetten omdat hij me constant belde als ik werkte of ergens op bezoek was (afspraken over maximaal 2 of 5 keer per dag bellen werkten niet). Tegen hem ingaan als hij onzin vertelde, daar was ik allang mee opgehouden. Had toch geen zin. Toen hij ook fysiek agressief werd naar mij en de kinderen, heb ik gezegd dat hij kon kiezen: ofwel meteen vertrekken, ofwel mee naar de dokter voor hulp. Zo is hij bij de eerste psychiater terechtgekomen. Toen begonnen de vruchteloze behandelingen.
Ik krijg het weer helemaal benauwd, nu ik eraan terugdenk. Ik wil er het liefst niet meer aan denken. Maar als ik verhalen zoals het jouwe lees, doe ik het toch, om misschien maar één ander mens te besparen wat mij is overkomen. MR, je hebt al genoeg op je bordje zonder hem. Dit hoef je er echt niet bij te nemen!
Toch is het zo
dat ik op dit moment die beslissing helemaal niet kan of hoef te maken. Ik moet nu eerst rouwen en bijkomen en tijd voor mijzelf nemen. Ik ga hem nu lang niet zien.
Misschien vind ik het wel zo lekker in mijn eentje dat ik hem helemaal niet terug neem.
Mijn positie is anders dan die van Pandora en dat heeft ook voordelen: ik woon niet samen, heb geen kinderen met hem, hij lijkt er alles aan te doen, geeft bij de intake aan hoe sneaky hij kan zijn en dat hij daar op aangesproken wil worden. (ik zat er bij en de intaker is ook de behandelaar).
Ik weet het gewoon niet nu en ik wil de ruimte nemen het niet te weten. Ik wil ook niet in de hoek geduwd worden van een vrouwtje dat hoopt op een paar mooie momentjes en voor de rest genoegen neemt met de kruimeltjes. Mijn vriendinnen zijn jaloers op wat deze man allemaal voor mij doet en hoe hij zijn proces aangaat maar zien weer niet de implicaties van het syndroom.
Beide kanten (hij is een borderliner, ga weg hij zuigt je uit tegenover: ah het is zo'n lieve man, kijk eens wat hij allemaal voor je doet en hoe hard hij aan zichzelf werkt) doen geen recht aan de situatie zoals die nu is.
Het is iets er tussen in en ik ga de ruimte nemen om heel goed te voelen wat ik wil en kan in deze.
Natuurlijk
De situatie is niet zwart-wit, natuurlijk niet. Ik hoop gewoon dat je je realiseert dat je met een heel ernstige aandoening te maken hebt.
Misschien loopt dit goed af, misschien niet. De tijd zal het leren. Cliché's zijn vaak waar. 
ik vind het
heel knap eigenlijk dat jullie (?) nu afstand nemen. Lijkt me heel moeilijk en heel verstandig.
Ik hoop dat het je lukt even goed voor jezelf te zorgen. Het is echt niet raar dat je doodop bent, laat het ook maar toe. Vraag ook steun aan vrienden, als het even kan.
Ook ik heb toen een time out genomen.
Met die borderliner had ik een soort knipperlichtrelatie. Na een hele heftige ruzie was het weleens een aantal weken uit. Een keer zelfs een aantal maanden. Eigenlijk voelde ik me toen best goed behalve het liefdesverdriet. Maar geen emotionele achtbanen, uitbarstingen vanuit het niets, plotselinge scheldpartijen, op eieren lopen, zinloze wellesnietes-ruzies, enfin je kent het wel. Heerlijk. Helaas pikte ik door dat liefdesverdriet de draad op een gegeven moment weer op. En daar gingen we weer. Totdat er tijdens een zoveelste ruzie iets in mij knapte en er geen weg terug meer was. Misschien dat jij wel sterk genoeg bent om na een paar maanden rust de knoop door te hakken ongeacht de resultaten van de therapie. Of als je besluit je vriend nog een kans te geven na de therapie, modder dan niet al te lang voort bij de eerste signalen dat er niet veel veranderd is. Alle raad van ervaringsdeskundigen in dit draadje helpt misschien het beslissingsproces een heel klein beetje te versnellen of als ruggesteun als je de relatie hebt verbroken en door het liefdesverdriet heen moet.
P.S.
Waarschijnlijk denk je bij het lezen van de verhalen van anderen die ervaringen met borderliners hebben: ja, maar de mijne is liever/specialer/minder hopeloos. Dat dacht ik tenminste wel als men mij op dit forum adviseerde om met die man te kappen. Ik redeneerde dat men iets over het hoofd zag omdat ze er niet met hun neus bovenop zaten. Of dat men verbitterd was ofzo. Nu het uit is, kan ik achteraf alleen maar zeggen: wat een tijdverspilling was het allemaal. Ik heb er ook nog een flinke emotionele knauw aan overgehouden. Het enige positieve is dat ik me heb voorgenomen om me nooit meer met kneuzen in te laten, daarvoor is mijn gemoedsrust me te veel waard. En echt, de mijne was behalve strontvervelend en leugenachtig óók innemend, charmant, heel geestig en zorgzaam.
Iets anders: zegt hij tijdens ruzies soms ook tegen je dat je te veel naar je vriendinnen en medeforummers luistert en dat je je relatie niet uit elkaar moet laten trekken door je vriendinnen die zogenaamd jaloers zijn op jullie bijzondere relatie of door een stelletje wildvreemden op internet? Die onbekenden hebben het waarschijnlijk beter met je voor dan hij, de verborgen agenda van borderliners en dergelijke is om zelf beter te worden van de relatie, jou zieleheil is bijzaak al lijkt dat niet altijd zo.
Nee Brunette
"Iets anders: zegt hij tijdens ruzies soms ook tegen je dat je te veel naar je vriendinnen en medeforummers luistert en dat je je relatie niet uit elkaar moet laten trekken door je vriendinnen die zogenaamd jaloers zijn op jullie bijzondere relatie of door een stelletje wildvreemden op internet? Die onbekenden hebben het waarschijnlijk beter met je voor dan hij, de verborgen agenda van borderliners en dergelijke is om zelf beter te worden van de relatie, jou zieleheil is bijzaak al lijkt dat niet altijd zo."
Nee Brunette, dat zegt hij nooit, hij stimuleert me juist vrienden en vriendinnen te zien. Maar het maakt niet uit wat ik zeg want alles zal weggeredeneerd worden door jouw projectiemechanisme gebaseerd op je vorige relatie. Deze man scheldt me nooit uit, heeft geen periode dat hij me haat, hij wordt zelfs nooit kwaad. Maakt geen ruzie. Ik denk helemaal niet dat hij de enige echte uitzondering is, integendeel ik denk dat hij in een aantal dingen een schoolvoorbeeld is. Mijn vriendinnen zeggen dat ze ik hem met niks maar dan ook niks weg laat komen en staan versteld van wat hij zich laat zeggen (overigens terecht volgens mij nav zijn gedrag) hoe introspectief hij zich toont en hoe hij vervolgens aan de slag gaat. Maar nou zit ik hem te verdedigen terwijl ik ook zie dat er heel moeilijke trekjes aan zitten die ik absoluut niet tolereer.
Waar ik ook heeeeeel moe van ben is mensen die hun eigen verhaal op het mijn projecteren. Mijn vriendinnen die nooit zoveel aan zouden kaarten met hun man en vinden dat mijn vriend zo'n schat is niet om zijn zogenaamde charme maar om wat ze weten wat hij allemaal doet, mensen hier die hun verhaal naadloos op het mijne projecteren. Het is allebei een beetje waar maar dus allebei ook weer niet in zijn geheel.
Wil je gewoon iets vragen zonder je eigen verleden te projecteren en zinnen beginnen met 'waarschijnlijk"?
en wat ik ook jammer vind
Is dat de loep nu zooo wordt gelegd op mijn relatie, er is verdorie nog wel meer aan de hand in mijn leven dan die man hoor, laten we dat niet vergeten. Zo'n borderliner als vriend is peanuts vergeleken een kind dat van zoon dochter wordt hoor. Maar daar hoor ik dan weer niemand over terwijl dat eigenlijk veel zwaarder is.
maar goed
Ik schrijf hierboven: "Zo'n borderliner als vriend is peanuts vergeleken een kind dat van zoon dochter wordt hoor. Maar daar hoor ik dan weer niemand over terwijl dat eigenlijk veel zwaarder is." Maar ineens besef ik me dat iedereen die iets schrijft over mijn relatie of mijn moeder natuurlijk vanuit alle goede bedoelingen probeert me te helpen of dingen voor me op te lossen. (waarvoor dank) En aan een transgender kind is nou eenmaal niet veel op te lossen dus vanzelfsprekend gaat het daar niet zo over.
En alles zal ook wel aan mijn manier van communiceren liggen want eigenlijk wil ik ook gewoon gezien worden in mijn struggle zonder dat het er meteen iets opgelost moet worden of dat ik weer aan de slag moet met iets of dat ik beslissingen moet nemen op het moment dat ik me eigenlijk te burn out voel ergens over na te denken.
Eigenlijk wil ik gewoon simpelweg een luisterend oor en dat heb ik denk niet goed gecommuniceerd. En misschien moet ik dan ook niet op een forum zijn hoewel er wel degelijk ook mensen zijn waardoor ik me gezien voelde.
Ook deze discussie overwhelmed alweer. Ik heb ruimte en rust nodig. Ik laat alles (behalve moeder en kind) en rusten en ga het over een maandje over lezen. Bedankt allemaal.
ik heb nog wel een tip mbt je moeder.
Ga naar de huisarts en geef daar het tijdsprobleem aan, als je moeder in dezelfde plaats woont is intercollegiaal contact heel gewoon en kunnen jullie het samen doen om wat meer hulp bij de zorg voor je moeder te krijgen, ook als ze in een instelling woont.
mijn moeder woont niet in de buurt, wat in dat opzicht een voordeel is, maarmijn huisarts heeft met die van haar gebeld en toen is er bemoeizorg op gang gekomen, nu worden er voor veel zaken vrijwilligers ingezet.
De zorg voor je kind is het laatste waar je op wil 'bezuinigen' zeker een kind dat deze transitie door maakt, want veel kinderen krijgen die steun niet.
Dat er zo ingegaan wordt op je relatie komt door de herkenning, daar kunnen ze wat mee. Maar je had al geschreven dat je die op een laag pitje zette voorlopig. Wat al een moeilijke beslissing is met jou verleden, ik zou het ook niet zo snel doen als je net iemand gevonden hebt na jaren alleen te zijn geweest.
Ga toch eens voor een drievoudig consult naar de huisarts, dan heb je een half uur ipv 10 minuten. Want ze kunnen echt veel meer dan je denkt.
Is je dochter nu echt onderweg naar het lichaam wat daarbij hoort of kan dat pas als ze uitgegroeit is?
Dat je heel wat op je bordje krijgt is iets dat ik niet zal ontkennen. En dat dat na al die jaren echt roofbouw pleegt idem dito.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen, en ook real life steun!
ach ja
Ik bijt ook op mijn tong om niet vanalles over persoonlijkheidsstoornissen te zeggen. (Niet perse negatief en hopeloos)
Maar de diagnose is enorm vers en je hebt al een actieve keuze gemaakt, een, nogmaals, sterke naar mijn idee. En je bent op, klaar. Veel teveel informatie die je allemaal moet verwerken, er kan nu geen informatie meer bij, loopt alleen maar over.
Zo te horen weet je prima wat je nodig hebt en kun je goed keuzes voor jezelf maken. Je hebt alleen tijd en rust nodig. (maar ook dat weet je
)
Enne, als je het vindt, dat eiland, laat wat weten, ik ga mee!
Lieve MR
Bij deze een hart onder de riem.
Ik loop te worstelen met een dementerende moeder en weet hoe zwaar dat is.
Het is echt heel heftig wat je nu doormaakt. En ook heel veel tegelijk. Ik hoop dat het je lukt om je moeder in de laatst jaren van haar leven te geven wat ze nodig heeft. En ik hoop vooral dat je kind goed door deze fase heen komt en op haar plekje weet te vinden.
Soms, ooit, is alleen het besef dat het nu zwaar is al genoeg om het beter te kunnen handelen. Zorg goed voor jezelf, neem je rust en skip de ballast uit je leven. Dat kan en dat mag.
En maak die afspraak bij de huisarts!
