En wie vangt mij op?
Even kort: ik heb de zorg voor een demente moeder van 96 jaar, ik heb een transgender kind van 15 in transitie en mijn partner is kortgeleden gediagnosticeerd als borderliner met zwaar narcistische trekken. Heel rot voor hem echt, want waarschijnlijk ontstaan door zijn adoptie. Maar ja, het leidt wel tot manipulatie, sollen, en een enorme claim op de ander leggen. (ze mogen jou wel 100x afwijzen maar als zij zich ook maar enigszins afgewezen voelen, berg je dan maar). Daarnaast zijn er ook mooie dingen tussen ons.
Hij gaat nu drie dagen per week in therapie voor lange tijd. Prima.
Maar ik ben helemaal leeg, heb een zorg- en relatieburnout. Ben sufgesold en heb me sufgezorgd. De mensen waarvoor ik zorg worden door allerlei deskundigen opgevangen. Mijn partner krijgt alle aandacht en ik mag het uitzoeken.
Wie zorgt er nou eens voor mij? En dan heb ik het niet over om leren gaan met transgenderisme, dementie of narcisme/borderline. Alles wat kan doen doe ik. Nee, ik heb het puur over dat ik he-le-maal leeg ben en dat er toch voortdurend een beroep op me wordt gedaan. Ik wil een half jaar op een onbewoond eiland met hele stille obers... zoiets
Hebben jullie tips?
Goed bedoeld
Ik en Brunette bedoelen het zeker goed. Ik spreek niet over de andere zaken, omdat je niets aan een transgender kind en een dementerende moeder kunt doen, ze zijn er er en je hebt het er maar mee te doen. Bovendien heb ik daar geen ervaring mee. Dat betekent niet dat ik niet begrijp dat dat heel ingrijpend en vermoeiend is. Dat begrijp ik donders goed. En juist daarom hoop ik dat je jezelf niet nog meer ellende op de hals haalt.
Neem je tijd, zorg voor jezelf. Ik hoop dat je wat hulp vindt waarmee je weer een klein beetje rust in je leven kunt vinden.
Veel sterkte en een dikke knuffel.
(Overigens ben je niet 100% realistisch als je zegt dat de borderliner in je leven niet boos wordt, lees je openingspost nog maar eens na. Helaas, het wegredeneren en goedpraten van borderlinegedrag is heel typisch in relaties met een borderliner...)
vrijwilligers voor moeder
Daar heb ik ervaring mee, het werkt heel goed. Je kan de ingang vinden via maatschappelijk werk of het tehuis/thuiszorg. Kleding wassen moet dat tehuis maar doen, er zitten ook mensen zonder familie. Het probleem met wassen is dat er zo'n ijzeren regelmaat in zit en daar kon ik ook niet tegen. Een tehuis heeft daar geen zin in, dus zal proberen te traineren (het juiste formulier ligt hier niet, ik ga daar niet over, enz.). Maar het is heel belangrijk om dat van je bordje te krijgen!
Ik heb ook geprobeerd vrienden tot achterwacht te benoemen toen ik op vakantie ging. Helaas had niemand daar zin in. Toen heb ik mijn verre zus genomineerd, zodat ze het grotendeels zelf moeten oplossen, omdat de drempel om haar te laten komen hoger ligt. Ik had namelijk geen zin om nog een keer op de camping gebeld te worden met een "het gaat helemaal niet goed hoor, hij is erg depressief".
Je moet echt kil en berekenend te werk gaan bij "hulpverleners", want ze zullen alles doen om zaken op jouw bordje te schuiven. En ze vinden dat zij kunnen bepalen wat jouw belastbaarheid is. "Dat heb je toch wel voor hem over?". Yeah, right. Ze moesten eens een weekje in mijn schoenen staan...
tja...
Pandora: "Overigens ben je niet 100% realistisch als je zegt dat de borderliner in je leven niet boos wordt, lees je openingspost nog maar eens na. Helaas, het wegredeneren en goedpraten van borderlinegedrag is heel typisch in relaties met een borderliner..."
En ik dacht nog: "Laat ik nu even op mijn handen blijven zitten..." (dit geldt overigens niet alleen voor borderlinegedrag maar ook voor andere grensoverschrijdende incidenten)
Evanlyn: "Je moet echt kil en berekenend te werk gaan bij "hulpverleners", want ze zullen alles doen om zaken op jouw bordje te schuiven. En ze vinden dat zij kunnen bepalen wat jouw belastbaarheid is. "Dat heb je toch wel voor hem over?". Yeah, right. Ze moesten eens een weekje in mijn schoenen staan..."
Breek me de bek niet los... Heb achtereenvolgens van exact dezelfde persoon te horen gekregen "mevrouw, denkt u ook eens aan uzelf anders redt u het niet" en "maar mevrouw, u moet wél uw prioriteiten stellen!" Vroeger liet ik me daardoor intimideren, nu verander ik in een onbereikbaar ijskonijn (janken en me schuldig voelen doe ik dan thuis wel).
Hoe dan ook, het blijft een kloterige situatie als je als een soort octopus in spagaat overal aan de knopjes moet blijven draaien.
Hortensia
Je vergeet nog: "Nou, het is UW vader/moeder, hoor!" 
Pandora en anderen
Pandora: "Overigens ben je niet 100% realistisch als je zegt dat de borderliner in je leven niet boos wordt, lees je openingspost nog maar eens na. Helaas, het wegredeneren en goedpraten van borderlinegedrag is heel typisch in relaties met een borderliner..."
Ja pff ga ik mijzelf weer verdedigen. Waarin vragen jullie niet eerst hoe ik het bedoel voordat je meteen een oordeel velt? Natuurlijk wordt hij boos maar op een passief agressieve manier. Het is eigenlijk nauwelijks boos in de traditionele zin van het woord te noemen. Dissocieren, dat werk, dus niet eens op mij gericht. Niet op de manier van uitschelden of een ruzie zoeken. Juist de confrontatie uit de weg gaan, zo bedoel ik het. Ik redeneer niks weg ik praat niks goed. De intaker/ behandelaar complimenteerde mij over mijn inzicht en onderscheidingsvermogen als wel de compleetheid waarmee ik het hele beeld schetste van het borderline gedrag als ook de distantie en de volledigheid en het juist niet-goedpraten. en hier moet ik me dan weer verdedigen. jammer maar waarschijnlijk goed bedoeld. bedankt voor die goede bedoeling in ieder geval
beste MR
En ik had nog wel zo mijn best gedaan op een kort, maar lief berichtje met tips waar je echt wat aan zou kunnen hebben.
Gebaseerd op eigen ervaring met overbelasting, maar vooral gebaseerd op wat een vriendin ervaart met haar drie zorgenkinderen, waarvan haar oudste ook transgender is. Los van je zorgen om man of moeder, is dat alleen al een goede reden voor een eigen coach of psych die er echt voor jou is.
Heb je trouwens contact met andere moeders, met transgenderkinderen? Het lijkt mij zulke eigen, specifieke en te onderschatten gevoelens met zich meebrengen, dat lotgenotencontact wel heel prettig kan zijn.
Ik wil je alleen maar waarschuwen
Lieve MR,
Je vertoont typisch gedrag van een partner-van, in je laatste reactie aan mij weer, en ik wil je er alleen maar voor waarschuwen. Ik neem je niks kwalijk ofzo, ik heb wat dit betreft in jouw schoenen gestaan, ik weet hoe het voelt. Niemand kan voor jou beslissen wat je met je leven en je relaties doet. Het staat je volkomen vrij met deze man door te gaan of hem te laten gaan. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Dat is alles.
Ik wil je van harte aanraden eens een goed boek te lezen over langdurige relaties met borderliners. Dan weet je wat je kunt verwachten. Ik denk te weten dat een persoon die nu al overbelast is zo'n relatie er echt niet bij kan hebben. Maar wie ben ik?
Maar zie je niet
DAt wat ik ook zeg, je zal zeggen dat het typisch gedrag is van een parner van een borderliner? "ik raad je aan eens een goed boek over borderline te lezen" Kijk nu doe je weer wat mij zo bevreemdt en waardoor ik denk dat mensen te veel hun eigen situatie op die van projecteren. Waarom vraag je niet: heb je er wel eens een boek over gelezen? Dan kan ik antwoorden: ja ik heb gelezen: 'when hope is not enough" (how to guide for living with and loving Someone with pbd". Ja ik heb gelezen "stop walking on eggshels" ja ik heb gelezen: "borderline voor dummies" (erg grondig en uitgebreid boek overigens). The essential familiy guide to borderline personality disorder" Ik heb gelezen "in Sheeps's clothing, Understandig and dealing with manupulative people". Ik heb gelezen "I Hate you, don't leave me, understanding the borderline personality.
En dan ga jij me zeggen dat ik eens een boekje erover moet gaan lezen? Ik krijg niet voor niets al die complimenten van de behandelaars over mijn inzicht in het syndroom.
Enfin je bedoelt het goed en toch weer bedankt daarvoor
Esg
Dank je wel, ja ik heb zelf een facebookgroep opgericht van ouders van transkinderen.
je had zelf ook wat meer 'forthcoming' kunnen zijn door bijvoorbeeld in een eerdere posting aan te geven dat je erover gelezen hebt (je zegt alleen maar dat je complimenten krijgt). Je begint nu op alle slakken zout te leggen krijg ik de indruk. You've made your point denk ik dan maar.
gr Angela
Tja
Ik vraag me ook af wat nou precies de bedoeling is. Je vraagt om tips, maar elke tip is voor jou niet handig, zinvol, relevant. Wat wil je dan?
Nou nee
ik vind het niet op alle slakken zout leggen als je antwoord geeft op 'ga maar eens een boekje lezen" en zegt 'maar vraag nou eerst eens wat ik dan al gedaan heb" Ik vind het heel vreemd dat ik moet zeggen wat ik allemaal al gedaan heb om te voorkomen dat anderen niet die eenvoudige vraag stellen. Want dan moet ik al prematuur gaan uitleggen wat ik allemaal al gedaan heb aan me informeren en met anderen spreken over dementie, genderdysforie en borderline syndroom. Voordat mensen over mij gaan oordelen dat ik een partner ben die typisch klinkt als de partner van een borderliner kunnen ze zich toch wel informeren? Niks geks aan hoor. Dat doet iemand daarboven ook die vraagt of ik wel met andere moeders van transkinderen spreek en daar geef ik ook netjes antwoord op.
Ik vind het ook jammer, dat alle aandacht zich nu spitst op mijn partner, die ik nota bene een paar maanden niet ga zien. En misschien wel nooit meer. En daar moet ik om rouwen. Maar dat wordt niet gezien door de meesten die er op gefixeerd zijn dat ik mijzelf een rad voor ogen zou draaien qua relatie.
En dan ook nog door mensen die een paar jaar geleden de genderdysforie van mijn kind wegwuifden onder het mom van 'het is maar een fase', want ik was ook een tomboy en loop nu ook op hakken"
Wat ik wel wilde was geen oplossingen voor mij bedenken (heb ik misschien niet goed aagegeven) maar gewoon een luisterend oor. Mensen die voor hetzelfde staan en weten hoe zwaar het is. En dat luisterend oor heb ik wel degelijk gekregen, waarvoor dank
en nu kap ik met de discussie want het kost me al weer te veel. Dank voor al het meedenken en alle steun.
nog even
Wat er denk ik ook gebeurt is als je een hulpvraag hebt dat mensen gewoon héél graag advies geven. Heel lief bedoeld vaak maar ik merk dat ik daar zelf ook niet altijd blij van word. Alsof er bijna alles tegen je gezegd mag worden omdat je het moeilijk hebt, inclusief een hoop al dan niet verpakte kritiek en ongevraagd advies.Ik bedoel niet perse dit forum hoor, eigenlijk overal. Bij professionele hulpverlening, kennissenkring en soms zelfs vrienden.
Verder wil ik, alleen als tegenwicht, vermelden dat ik iemand goed ken met de diagnose die een enorm stabiele relatie heeft al meer dan 10 jaar. Ik ken ook zeker de andere kant, ken veel mensen met de problematiek, ook beroepsmatig. Maar iemand is meer dan zijn stoornis, zelfs bij zo'n ingrijpende aandoening.
Sorry
Mijn excuses als het denigrerend overkwam. Uit je berichten leek naar voren te komen dat de diagnose nog maar net gesteld was en je niet goed wist wat je overkwam. Dan heb je meer informatie nodig. Maar dat heb ik blijkbaar verkeer geïnterpreteerd. Je hebt precies de boeken gelezen waar ik ook veel aan had. Hopelijk helpen ze je vooruit.
Nogmaals veel sterkte gewenst.
sterkte
MR, jeetje wat krijg jij veel voor je kiezen. Kan me heel goed voorstellen dat je helemaal op bent. Als ik me uit het verleden goed herinner had je ook zelf al chronische vermoeidheidsklachten toch?
Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen!
Zonder aan te willen sturen op "laat je moeder het maar uitzoeken" vraag ik me wel af wat kinderloze ouderen in deze zorginstelling aan zorg mogen verwachten, als het tehuis alles afschuift op .. ja wie? Als kind kun je toch niet altijd maar opdraven?
De begeleiding van je kind, moet je echt mee? Wil kind dat graag? (Dan zou ik het ook doen.)
Valt het niet te regelen dat jij 1 week niet hoeft te zorgen en je kind ergens gaat logeren? En als er zoveel moois is in je relatie, kun je dan niet in die week een paar dagen tegen hem aankruipen met "en nu ik!"?
Jij
MR,
om op je uiteindelijke eerste vraag terug te komen: "En wie vangt mij op?" In eerste plaats dien jij jezelf op te vangen. Want er is niemand beter dan jezelf waar je nood aan hebt en wanneer.
Belangrijk is naar jezelf te luisteren, naar je lichaam.
Mensen kunnen maar zoveel aan als hun lichaam en geest verdraagt. Je kan niet zeggen : "He, we moeten door ook al willen jullie niet."
Draag dus goed zorg voor jezelf. Las een paar keer per dag een kwartiertje voor jezelf in dat je even gaat zitten en van iets geniet.
En plan zeker iets voor jezelf in dat langer duurt : sport, ontspanning, vriendinnen,... Af en toe moet je uit het "zorgen" uit.
Dikke knuffel
Herkenbaar
Ik kom niet vaak meer op het forum, en zie deze draad nu pas.
Zonder alles gelezen te hebben, herken ik je gevoel. Ik zit in een vergelijkbare situatie met grote zorgverplichtingen voor kinderen, partner en ouders. Verplichtingen die allen langdurig zijn en veel voor mijn (mentale en fysieke) gestel doen.
In de beginpost geef je aan dat je leeg bent. Ik weet niet hoe leeg leeg is, maar ik ben te lang doorgelopen. Ik was leger dan leeg. De bodem van de put was bereikt. En dan gaat het kaarsje dus gewoon uit. Van de ene op de andere dag. Ik sliep niet meer, kreeg geen hap door mijn keel en kon niets anders meer dan huilen en voor mij uit staren. En dan is er dus ook geen sprake meer van zorgen voor een ander. Mijn maximale prestatie was zorgen dat ik mijzelf 's morgens uit bed sleepte en aangekleed raakte. Dan was het weer klaar.
En dan leer je heel snel dat de wereld gewoon door draait en dat er veel (en vooral ook uit verrassende hoek) mensen zijn die met alle plezier wat van je over nemen. Ook dingen waarvan ik van te voren misschien niet had bedacht dat ze dat zouden willen/kunnen doen. Maar ook dat andere mensen best een stapje terug willen doen. En het niet erg vinden als je iets niet doet.
Met mijn ervaring in mijn achterhoofd zou ik dus willen zeggen: zoek hulp. Zoek iemand die jou kan helpen uit te zoeken waar jij behoefte aan hebt. Want 'neem tijd voor jezelf' is heel makkelijk gezegd, maar misschien is dat niet waar jij behoefte aan hebt. (zeker omdat je zelf al aangeeft dat je genoeg'rust' hebt).
Inmiddels ben ik ruim 2 maanden verder en ik begin iets minder 'leeg' te zijn. Met nadruk op iets. Ik heb professionele hulp, maar uiteindelijk ben ik de gene die het moet doen. Zelf ontdekken waar ik vast loop en zelf daar oplossingen bij verzinnnen. Ik hoop met heel mijn hart dat jij niet zo diep hoeft te gaan.
