Eventjes graag jullie mening aub...

TJa

Lijkt me duidelijk dat het niet handig is om van alles samen te doen.
En bovendien dat je het niet aan hem overlaat om het weekend weg te gaan. Dat doe je. Je kondigt het tijdig aan en dan ga je.
En het zal best even wennen zijn maar het lijkt me duidelijk dat je het beste een eind kan maken aan dit soort discussies. En volhouden.
Anders even weggaan.
Commentaar krijg je toch. Het is namelijk nooit precies zoals hij het zich in gedachten heeft.
Gun deze man meer alleentijd. En jezelf en je dochter de broodnodige rust. En laat het commentaar van je af glijden. Het zij zo.

Tja

Zo langzamerhand voel ik best wat compassie voor je man. Hij komt over als een gefrustreerde, superonzekere persoon die het uiteindelijk echt zo slecht niet bedoelt. Ik kan me voorstellen dat je daarom ook nog steeds bij hem bent.
Hét gaat alleen niet helpen denk ik als je maar blijft beschrijven hier hoe onredelijk en vreselijk hij wel niet doet, daar ben je nu al zo vaak in bevestigd.
Vind een manier om met hem om te gaan, maak je zelf sterk en rustig, zoek hulp voor jezelf en je dochter, en als het echt niet gaat bereid zo langzamerhand je vertrek voor. Maar stap uit de paniek en het wijzen naar hem, daar kom je niet verder meer mee. Sterkte.

paar dingen

Je man komt erg onzeker over. Elke keer weer de opmerking dat jij teveel aandacht aan jullie dochter en te weinig aan hem geeft. Dodelijk vermoeiend. Dat is iets waar hij aan moet (willen!) werken. Als jij het net zo dodelijk vermoeiend vind als ik (alleen al om jouw verhalen te lezen, dus het lijkt me vele malen erger voor jou), dan zou ik als ik jou was tegen hem zeggen dat jij er erg moe van wordt om 1) steeds op alles kritiek te krijgen en 2) de indruk te krijgen dat hij steeds maar aandacht van jou wil (en dat je het niet aan je dochter mag geven). Dat dat ongezond is als vader.
Dat het aan hem is om aan de onderliggende onzekerheid te werken.

Verder: je man komt echt overspannen over als het aankomt op het begin van het schooljaar. Misschien zit hij tegen een burn out aan. Heb je wel eens met hem daarover gepraat? Dat je je zorgen maakt dat het niet goed met hem gaat omdat hij aldoor zo gespannen/overspannen reageert? En dat het goed zou zijn als hij naar de huisarts zou gaan (voor een doorverwijzing) om uit dit gespannen gevoel dat hij heeft te komen? Ook niet fijn voor hem, maar ook niet verstandig als hij daarmee blijft doorlopen. Dan gaat het straks nog veel verder mis dan als hij nu maatregelen treft.

Ik denk alleen dat we met zijn allen moeten uitkijken om nu te denken dat je man (bijna) overspannen is en dat dat zijn gedrag veroorzaakt. Eerder heb je nl. geschreven dat hij altijd zo is, alleen de laatste 3 jaar nog erger. Dus zijn kritische gedrag naar jou en jullie dochter toe heeft hij altijd al gehad. Ik heb er zelf dan ook twijfel over of je man (ALS hij al maatregelen zou nemen en hulp zou inschakelen) hier overheen kan komen, en dat hij daarna wel op een normale manier met jullie om zou kunnen gaan.

In een situatie waar je man aldoor zo gestrest reageert en alles naar zijn hand wil zetten, zou het beter zijn als jij meer de regie gaat nemen. Dat is jouw deel, iets waar JIJ wat aan kunt doen. Om te beginnen zou ik stoppen met aldoor maar vragen stellen aan hem. Dat vragen stellen begrijp ik, heb ik ook eindeloos gedaan , maar legt weer druk/actie bij hem, dus stress. Bovendien zou het goed zijn als JIJ je begint te realiseren en daarnaar gaat handelen dat JIJ gewoon een volwassen vrouw bent met een EIGEN mening. En die kan anders zijn dan van je man, maar daarom niet fout (ook al zegt of vindt hij van wel). Dus ik zou beginnen met te oefenen door niet aldoor te vragen "het kan toch niet zo zijn dat ....? ' of "Ik mag toch ook wel tijd met mijn dochter doorbrengen?", maar als reactie het simpel te stellen "Jij vindt dit, ik vind dat en wat ik vind dat doe ik ook, ook al als jij dat niet wilt". En "Jij hebt een hele dag met dochter doorgebracht, na mijn werk, wil ik graag 's avonds aandacht aan haar geven."
Klaar! En dat doe je ook.

Als hij gaat morrelen, dan zou ik zeggen "Je gedraagt je als een kind. Onze dochter is het kind en heeft aandacht nodig. Bovendien vind ik jou niet gezellig doen en vind ik het wel gezellig met haar. Dus als jij gezelliger doet en niet steeds kritiek levert op alles wat dochter en ik doen, vind ik het ook gezelliger om wat met jou te doen."

Misschien is het goed dat een keer duidelijk te zeggen. Kan je ook combineren met daarna je zorg uit te spreken dat het volgens jou niet goed met hem gaat en dat HIJ dus hulp moet zoeken bij huisarts en anderen. Maar als hij dat dan weigert, dan is dat ZIJN keus, maar dan ga jij dus je eigen plan trekken.

Als ik jouw weekend lees, word ik ook erg moe als ik lees wat jullie allemaal met zijn drieen gezamenlijk doen. Waarom?

Het is niet gezellig!
Waarom dan zoveel tijd met elkaar doorbrengen?

Dus: ik zou in het weekend veel minder dingen met zijn allen doen. Ga gewoon dingen alleen of (beter) alleen met dochter doen (hoeft je dochter niet bij hem te blijven). Je bent toch niet afhankelijk van hem? Je kunt toch alleen met te voet, met fiets, met OV of met de auto weg? Je zult zien dat als je een paar uur alleen met je dochter gaat winkelen, zonder je man, dat jij en je dochter het veel gezelliger hebben. En hij kan lekker uitrusten.

Dus trek je plan en voer dingen zonder hem uit. Breng het als feit "Dochter en ik gaan even dit en dat doen" en vertrek. Niet vragen of hij mee wil! Als hij mee wil, zeg je, "Nee, we gaan even samen de stad uit. Kan jij lekker uitrusten." En als hij vraagt hoe laat je terug bent, zeg je dat je dat niet precies weet. Mocht je dat te moeilijk vinden, dan noem je een tijd die 2 uur later ligt dan je verwacht, zodat je in elk geval niet later terug bent dan je zegt.

"Toen floepte ik eruit dat ik anders wel met dochter weekend zou weggaan, dan kunnen we hem zeker geen stress meer bezorgen. Dat vond hij een dom idee, we moesten maar ons best doen hem niet te ergeren 😞."
Het is duidelijk dat voor je man het hele leven om hem draait. Jammer, zo is het niet. Jullie leven draait niet alleen om hem en het hem naar zijn zin maken. Maar dat kan hij kennelijk maar niet begrijpen. Heb je dat wel eens tegen hem gezegd? (niet in de vragen de vorm maar als feit!)

Heel goed!! Je hebt het al aangegeven dat je een weekend weg wilt gaan. Jammer dat je het niet nog niet gedaan hebt, maar het is een eerste stap. Binnen kort gewoon doen. Pak je spullen en ga een keer weg. Maar eerst: bel je Doenja of OokZo of neem je contact met mij op? Ik denk dat het je kan helpen, om je kring groter te maken en de stap om een weekend weg te gaan (met je dochter) kleiner. Je kunt het wel. Wij bijten niet . En wij zijn er echt voor jou (terwijl je man alleen met zichzelf bezig is). Lijkt me zo fijn voor jou!

Moeder

Je schreef dat je moeder inderdaad boos is.

Heb je langer met je moeder gesproken of alleen via app contact gehad?

Heeft ze aangegeven waarom ze precies boos is?

En waarom ze jou uit de appgroep gooit? (om jou te straffen? of om een andere reden?)

Heb je aan haar aangegeven wat jij zo moeilijk vindt in je relatie met je man?

Heb je haar gezegd dat je haar hulp en steun juist zo ontzettend nodig hebt om anders met je man om te gaan (of bij hem weg te gaan)?

Heb je aangegeven dat je het zo erg vindt dat ze je uit die appgroep gegooid heeft?

Heb je aangegeven dat je al zo weinig/geen vriendinnen hebt en dus een heel klein wereldje, dus dat je haar juist heel erg nodig hebt?

Het lijkt me handig als je aan je moeder eerlijk bent over hoe moeilijk je het ermee hebt en dat je wel wilt weg gaan bij je man, maar niet weet hoe. Het minste wat je kunt doen is uitgebreid met je moeder praten en haar om hulp vragen. Doe het niet per app, maar bel haar daarover.

Die man van Nina is leerkracht/docent

Ben ik nou de enige die vanaf het begin meeleest en mij zorgen maak over de leerlingen die Nina's man les moet gaan geven nu het nieuwe schooljaar met rasse schreden nadert?
"Gelukkig" speelt dit in België en is het dus 100% zeker dat mijn kinderen deze verknipte figuur niet als docent krijgen.
Een leerkracht/docent is een voorbeeldfiguur, ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen deze brulboei als docent zouden hebben. Als hij al niet eens normaal met zijn huppelende dochter kan omgaan, hoe moet dat dan als hij een klas vol wiebelende/friemelende en lawaaiige kinderen in het gareel moet houden. Laat staan een kudde pubers die ook nog een eigen mening durven te hebben.

Echt Nina, wegwezen daar met je dochter en ook ergens melden dat hij niet meer geschikt is als docent.

Het roer in handen

Lees mijn eerdere posts nog even over het roer in handen nemen. Jij bent de enige die in staat is iets te doen in jullie situatie. Je man kan het niet en je dochter is kind/niet in de positie. Doe het, neem het roer in handen!

hangkous

Je weet helemaal niet hoe hij als leraar is. Scholen in België zijn veel gestructureerder dan scholen in Nederland. Leraren krijgen er meer respect en er zijn veel strengere regels. Altijd maar je mening laten horen als leerling is daar niet de gewoonte.

Het kan ook zijn dat hij juist floreert in deze gestructureerde omgeving.

Melden dat hij ongeschikt is als leraar is totaal ongepast.

Hij heeft hoofdpijn en stress, omdat school weer gaat beginnen

==='waarom pesten jullie mij zo, verstaan jullie dan niet dat ik hoofdpijn heb en stress omdat het weer bijna school is'. ===

Iemand die goed in zijn vel zit en floreert bij de strakke structuur van het Belgische onderwijs zou juist blij moeten zijn dan. Blij dat school weer gaat beginnen en hij dus niet meer 24/7 met zijn wispelturige vrouw en dochter hoeft om te gaan.
Dat hij stress heeft vanwege het op beginnen staande schooljaar maakt dat ik denk dat hij niet tegen zijn taken is opgewassen.
Hij is al aardig op weg om het leven van Nina en haar dochter tot een hel te maken, laat hem niet ook nog zijn leerlingen een fout voorbeeld geven/angst aanjagen/hoofdpijn bezorgen.

Echt behalve dat ik zeer bezorgd ben om Nina en haar dochter maak ik mij ook zorgen over de leerlingen die les gaan krijgen van deze verknipte figuur. Het andere onderwijssysteem in België is geen garantie dat hij niet nog meer mensen beschadigt.

Wat ik wat lastig vind is dit: Nina, je geeft herhaalde malen aan dat je wegwilt, je dochter smeekt je om door te zetten, heeft zich gesneden en dingen tegen haar lerares verteld.
Maar telkens weer gaat het over wat man nu toch weer voor onbegrijpelijke dingen gedaan heeft.
Daar wordt dan weer op gereageerd op een damagemanagement- achtige manier: hij is vast burn out, hij kan niet met prikkels omgaan etc. Als jij Nina nu dit en dit doet en het zo en zo aanpakt, is wellicht comfortabeler voor hem.
Misschien probeer je dit Nina, misschien niet of een beetje. Maar telkens kom je terug om te vertellen hoe vreemd hij weer reageerde.
Laten we nu de hoofdlijn in het oog houden: je dochter snijdt zich, jij loopt op eieren en lijkt aan eigenwaarde in te boeten. Dan kom je hier om bevestiging te krijgen dat het toch wel heel vreemd is hoe hij doet. Ja het is vreemd.

Het feit dat je niet een simpel weekendje weg durft is typerend voor de hele situatie.
Ik zeg niet dat je weg moet, zelfs niet voor een weekendje, maar stop dan ook je er over te verbazen en leer er mee leven. Zo is hij, dit wordt het de rest van jouw en je dochters leven.

Een vriendin van mij was getrouwd met een alcoholist, bij ons, haar vriendinnen kwam ze steeds vertellen hoe erg het toch wel niet was. Maar er gebeurde verder niks. En ineens besefte ik het: ik ben de co-addict van de co-addict: juist door haar verhalen aan te horen kon ze weer verder. Had ze weer even wat zelfbesef om de situatie aan te kunnen.

Zo'n gevoel krijg ik hier ook.
ik zeg niet dat je man alcoholist oid is, ik heb het over het patroon van verbazen, verbijsterd zijn, dat uiten, goede tips en meeleven ontvangen, hulp aangeboden krijgen om er uit te stappen, het toch niet doen (met natuurlijk voor jou heel geldige reden, maar ik ben een buitenstaander en meen een parallel te zien) er mee doorgaan en weer tegen dingen aan lopen en weer verbijsterd zijn en dan is de cirkel rond.

Hij blijft zo. Leer ermee leven of kies voor jezelf en dochter.

Sorry hoor

Sorry, maar het is allemaal niet gemakkelijk. Ik weeg dagelijks de voor- en nadelen af. Ik wil gewoon mijn kind zien opgroeien en ben er nog niet of dat met hem erbij is of niet. Het gaat gewoonweg slecht met me. Ik heb amper geslapen, eten is moeilijk,...
Laatst zei dochter inderdaad nog dat ze weg wou uit deze situatie. 2 weken geleden veranderde ze van mening 'ik geef hem nog een kans zei ze toen'. Recent weet ik niet meer wat ze wil. Iemand zei me dat ik haar moet vragen hoe ze zich nu voelt. Dat ga ik vanavond dan ook doen.
De psycholoog heeft afgebeld deze week en nu maandag hebben we een nieuwe afspraak. Ik hoop dat zij wat duidelijkheid kan scheppen. Of ik weet niet meer wat ik kan/mag/moet verwachten. Ik weet NIETS meer. Alles is toch fout.

alles is niet fout

Er is geen goed of fout. En niet alles is fout. Maar je zal voor jezelf voor een besluit moeten nemen.

Wil je bij je man blijven? Zo ja, hoe ga je dan een weg vinden in zijn manier van doen. je bent geen voetveeg en jij bent niet de schuldige in huis van alles wat er mis gaat in zijn ogen. Hoe ga je dat dan aanpakken om het voor jou en je dochter leefbaar en gezelliger te houden. Op je tenen lopen als hij thuis is, is geen doen. Maar hij gaat vast niet opeens veranderen. Zeker niet als jij je eigen gedrag naar hem toe niet veranderd. En dat betekent niet dat jij alles moet doen wat hij zegt en vindt. Integendeel. Jij moet een manier vinden om jezelf te kunnen zijn in deze relatie.

Nina,

Ten eerste ben je niet zijn eigendom, laat dat goed door je doordringen. Het geeft je kracht om bij je eigen ideeën te blijven.

Ten tweede is de positie van hulpverlener beter dan de positie van slachtoffer; een hulpverlener staat er wat verder vanaf. Die afstand maakt dat je minder impulsief denkt en reageert of minder snel aannames doet omdat je geen last hebt van paniekgevoelens, zoals bij een slachtoffer wel het geval is.
Als je in de slachtofferrol blijft hangen, lukt het je niet om uit dat spiraal te klimmen.

Het is misschien niet nodig om met hem te breken, als het je lukt om van die slachtofferpositie af te komen. Nogmaals, je bent zijn eigendom niet maar je stelt je m.i. wel slaafs op. Gooi die juk van je af.

Waarom...ze is pas 11

Ik vind je dochter erg ouwelijk klinken als ze zegt wat jij vertelt. Zo denken de meeste kinderen niet.
Het gaat echt pas veranderen ( en dan nóg zal het niet vlekkeloos gaan) als jij, Jij, JIJ actie onderneemt.
Je kunt hier, uiteraard mag dat, steeds hetzelfde vertellen, maar belangrijker is een oplossing, dan kan je kind weer kind worden i.p.v. je vertrouwelinge. Haal haar er tussenuit.
Voel je niet nog zieliger nu je moeder boos is, gebruik je tijd om het uit te leggen en vraag hulp. Je kon haar nog wel eens hard nodig hebben.
Hou je taai.

ervaring

Uit ervaring kan ik vertellen dat als je in een relatie zit zoals Nina, een buitenstaander niet kan inzien of begrijpen wat er aan de hand is. De combinatie van depressief gedrag, beschuldigingen dat het Nina's schuld is, het op haar inpraten hoe ze dingen verkeerd ziet of doet, en dergelijke, kan onbegrijpelijk overkomen voor iemand die er niet in zit. Jaren terug heb ik ook onder een andere nick hele verhalen hier neergezet en wat voelde ik me onbegrepen en aangevallen! Ik kan me voorstellen dat Nina dat ook heeft nu.
Ik kan niet anders zeggen dat ik me volledig herken in Nina' s verhaal, en ook al zijn niet alle situaties of gebeurtenissen hetzelfde, herken ik feilloos hoe Nina zich weggezogen voelt in een draaikolk van schuldgevoel en wanhoop.
Ondanks dat ik tussen de regels doorlees dat de bedoelingen van de reageerders hier goed zijn, namelijk Nina vooruit helpen, herken ik er ook in dat het beschuldigend over kan komen hoe er gesproken wordt. Juist in de situatie waarin Nina zit, komt alles extra hard binnen. Ze wordt weer verteld dat het allemaal aan haar ligt. Gelukkig zijn er velen het er mee eens dat ze in een onmogelijke situatie zit. Maar ik weet als geen ander hoe lang t duurt voordat je er uit durft te stappen. De angst voor hoe hij zou kunnen reageren is zo groot, het verlamt je. Als mijn man destijds niet was opgepakt voor huiselijk geweld, en daarmee een huisverbod van 10 dagen kreeg, had ik er waarschijnlijk nog in gezeten. Bij het huisverbod kreeg mijn man toen verplichte begeleiding van een psycholoog die gespecialiseerd was in huiselijk geweld en die heeft hem een enorme spiegel voorgehouden. En diezelfde psycholoog heeft mij gesteund in dat ik zelf mocht weten of ik de relatie door wilde zetten. Pas in een gesprek met 2 psychologen (zo dreigend en agressief was mijn man), heb ik kunnen en mogen zeggen dat ik nooit meer bij hem terug wilde. En nog vond mijn man dat het niet eerlijk was, want als hij wel nog een relatie met mij wilde, dan had ik niet het recht om eruit te stappen. Het was oneerlijk dat ik daar zelf iets over te zeggen had. De gedachte kronkels en idiotie van de situatie is mij pas veel later duidelijk geworden. In een normale relatie gebeurt dit niet, maar het gebeurt heel sluipend en langzaam en wordt afgewisseld met leuke en mooie dingen, het is niet allemaal slecht. Dat maakt het zo moeilijk.
Weet je waar we Nina echt mee vooruit helpen? Door haar te stimuleren voor zichzelf te kiezen, wat dat ook inhoudt. Door haar een eigen leven te laten maken, met of zonder man. Door zichzelf te zijn, door haar vleugels te geven, door haar te helpen. En niet door te zeggen wat ze weer fout doet. Dat hoort ze thuis al genoeg.
En Nina, mijn aanbod staat nog steeds. Je bent van harte welkom om bij te komen tanken.

Doenja/ Nina

Je hebt zo gelijk, we moeten niet zeggen dat en wat ze (het) fout doet. Mijn opmerkingen over "leer er mee te leven of kies voor jezelf en dochter", was een neerslag van het volgende:
Ik beng bang dat Nina zo verlamd is dat ze maar steeds door dat kringetje dat ik beschrijf (hier bevestiging zoeken, daarmee verder kunnen: zij is niet gek, maar het gaat toch door) in een spiraal naar beneden komt: ze gaat wel dingen proberen maar voor de echte ingrepen neemt het momentum van haar energie af. Stations die passeren en intussen wordt het moeilijker. Ook door al het gepieker.
Je hebt gelijk, het heeft geen zin streng te zijn tegen iemand met een laag zelfbeeld dus Nina: ik had een positiever insteek kunnen pakken. Wat blijft staan, is wat Doenja ook zegt: kies voor jezelf en je dochter. Met of zonder je man. Verbaas je minder over hem en valideer je zelf meer waar je ook kan. sterkte

Doenja

Ik snap zeker waar je het over hebt, maar ook met haar dochter zit Nina op een hellende weg. Ze vindt steeds meer 'normaal', ook wat niet normaal is. Maar dat ziet ze niet meer, omdat het sluipenderwijs gaat. Dat haar dochter zich nu opstelt als de volwassene, is voor die dochter heel triest. Ze krijgt verantwoordelijkheden toebedeeld die ze niet aan kan op haar 11e. En dat uit ze door zich te snijden. Maar zelfs dat signaal is niet duidelijk genoeg blijkbaar om door Nina begrepen te worden.

En ik snap heus hoe dat zo gegroeid is, ik kan me ook goed voorstellen dat ik zelf ook niet in actie zou kunnen komen. Sterker nog, dat werd me hier destijds vaak ook verweten. Maar bij mij was geen sprake van geestelijke mishandeling van de kinderen. En dat is hier wel het geval. Daarom vind ik dat we met zijn allen ons best moeten doen om Nina tot actie te bewegen. En ik hoop, ik hoop, dat haar moederinstinct het op een dag overneemt. Liever vandaag nog dan morgen. Als ze niet voor zichzelf kan zorgen op dit moment, dan hopelijk toch wel voor haar dochter.

Nee hoor

Ik zeg niet dat het aan Nina ligt. Ik zeg dat zij ( helaas) de enige is die het ( en zelfs dan zal het waarschijnlijk nooit makkelijk zijn) kan veranderen.
Niemand zegt dat het makkelijk is. Zoals ik al aangaf staat ze niet alleen. Voor de duidelijkheid: ik ben er ook één van.

Bedankt

Bedankt Doenja. Het feit dat iemand me begrijpt, is echt een fijn gevoel.

Verbaasd

Ik ben echt verbaasd, blijkbaar hebben meerdere vrouwen hier een moeilijke man. Ik sta daar van te kijken ja. Dacht dat ik de enige op de wereld was.

Ook ik weet hoe moeilijk het is

Ook ik weet maar al te goed hoe verdomd moeilijk het is om maatregelen te treffen. Ik heb er zelf vijf jaar over gedaan, mijn kinderen zijn onnodig ernstig beschadigd, mijn enige hoop is dat Nina het niet zo aanpakt als ik, dat ze haar dochter nu eindelijk in bescherming gaat nemen. Verder neem ik haar helemaal niets kwalijk, ik begrijp haar helemaal, ik heb in haar schoenen gestaan.

Het punt is wel Nina: als je eenmaal een stapje opzij zet, even weggaat, even tot rust komt, dan wordt heel snel duidelijk hoe abnormaal en beschadigend de situatie is. Dan wordt het gemakkelijker om te zien wat je moet doen en dat ook te gaan doen.

Sorry dat ik weer kom zeuren, maar ik hoop dat jullie begrijpen dat dit mijn enige uitlaatklep heb, zonder dit forum zou ik alles opgekropt hebben. Echt, mijn eenzaamheid kent soms geen grenzen.
Man was gisteren gaan sporten en terwijl hadden dochter en ik het gezellig gemaakt door naar een film te kijken en terwijl een zakje chips te eten. Het was fijn. Tot plots, man een uur eerder van sport naar huis kwam. Dochter sprong recht, trieste blik 'o nee, pa is daar al'. Ze was echt ontgoocheld. En toen 'o nee, de chips'. We waren bang omdat we chips aan het eten waren, kan je je dat voorstellen? Bang voor zijn reactie. Het is niet dat we dagelijks chips eten hoor, maar meestal kan dat als hij er in de mood voor is. Triest, ik weet het.
Dochter had een mooie foto van hond gemaakt en wilde die op musically (of zoiets) plaatsen om te delen met haar vriendjes. Ik zei haar, je weet wat pa zei, maak dat er niets van de woonkamer zichtbaar is. Dat deed ze ook. Ze toonde fier de foto van de hond aan pa en ze vertelde erbij hoe ze de foto bijgesneden had tot je niets meer van onze woonkamer kon zien. Toen werd hij weer boos. Je weet toch dat ik niet wil dat iemand mijn woonkamer ziet. Waarop dochter zegt 'je ziet toch niets'? En toen zei hij: 'wil je dat mijn leerlingen zien dat ik een wit dekentje in mijn zetel liggen heb'. Ik vond dat hij overdreef en hij vindt dan weer dat ik altijd haar steun. En dan komt weer de twijfel, misschien ben ik weinig verdraagzaam/begripvol.
Ivm het feit dat we maandag samen naar de psycholoog gaan zei hij 'je denkt waarschijnlijk dat je daar je slag gaat kunnen binnenhalen, maar vergeet dat maar'. Die psychologe zal wel inzien hoe jij (ik dus) zo fout ben. Ik ben echt bang om te gaan...
Dochter was gisterenavond heel down en toen ik haar vroeg wat er is zei ze 'het is hier niet leuk met pa'. Dat doet pijn. En inderdaad, ze kreeg gisteren weer veel commentaar. Hij noemt dat geen commentaar, maar hij wil haar helpen een goede volwassene te worden. Hij mag dat doen, maar het is de manier waarop... Dochter vertrekt morgen op kamp, wat zal ik haar missen, maar ik ben ook blij dat ze er nog een weekje tussenuit kan. Ze zei me 'hopelijk kan ik vertrekken zonder ruzie'. Weer pijn...
Deze morgen, iedereen hoort normaal om 7u op te staan. Dochter en ik doen dat en uiteindelijk stond na 20 minuten mister grumpy ook op. Woedend omdat we zoveel 'kabaal' maakten. Kabaal zijn normale ochtendgeluiden (wc die doorspoelt, deur die open gaat, hond die enthousiast piept naar ons).
Het is vaak niet fijn...

O ja, en deze wil ik ook nog delen.
Ik kreeg op mijn werk van een mannelijke collega een klein taartje aangeboden, had hij zelf gemaakt en hij wou weten wat ik ervan vond (we delen dezelfde hobby). Ik zei hem dat ik hem ging laten weten wat ik ervan vond, omdat ik het wou delen met man en dochter. Kom dus thuis met het taartje en dochter reageert heel enthousiast, maar man zegt 'heb je waarschijnlijk van je aanbidder gekregen'. Daar stond ik dan, werd in het bijzijn van dochter beschuldigd van een aanbidder te hebben. Kijk, ik ben misschien een slecht mens, maar hem bedriegen zou ik nooit doen, dat meen ik echt!!

En ja sorry, ik zeur weer, maar voor mij is dit een soort van dagboek/blog denk ik...
Het helpt om het van me af te schrijven.

herkenning

Ach Nina, wat heb je in korte tijd weer veel voorbeelden. Zegt je dat niet genoeg? Dat is toch niet het leven dat je wilt?

En dat is toch niet het leven dat je je dochter gunt?

Dat je aldoor in angst leeft. Voor het gesprek met de psycholoog. En... voor het eten vn een zak chips! Je realiseert jezelf ook dat dat belachelijk is, he? Ik herken het zo! Het is vreselijk.

En al zijn commentaar, bijv. op dochter met die foto. Arm kind. Doet ze haar best rekening te houden met zijn wensen, is het nog niet goed! En wat je zegt, het is ook de manier waarop hij het zegt.

En met dat taartje. Wil je het lief thuis delen, krijg je weer negatief commentaar! (overigens je gaat niet vreemd als je een aanbidder hebt, heeft je man dat jou ook wijsgemaakt?)

Wat er dus gebeurt (in elk geval bij mij): ik vertel nauwelijks meer dingen. Bedenk van tevoren of hij vast wel weer met kritiek komt, en zo ja, dan vertel ik niets aan hem. Wel aan mijn (grote) kinderen of aan vriendinnen als ik iets leuks of niet leuks met iemand wil delen (nb ik belast mijn kinderen niet met dingen die niet bij hun leeftijd passen, daar met ik wel goed op).

Het is zelfs zo erg dat als we in de auto zitten ik vaak niets zeg (maar een tijdschrift of boekje lees. Als ik wat zeg doet hij toch weer moeilijk en ongezellig. Verdrietig eigenlijk he?

En heel eenzaam dus in je relatie, wat jij ook al noemde. Ik zie de verbinding met mensen dus buiten hem. Ik overleg of praat met hem (bijna) alleen als het noodzakelijk is. Tja.

Nina wordt wakker

==Kijk, ik ben misschien een slecht mens, ==

Dat ben je NIET, echt niet. Geloof dat nou. Hij wil jou dat laten geloven maar hij is niet helemaal van deze wereld denk ik.

Meen je werkelijk dat je schrikt als hij thuis komt, omdat je chips zit te eten?
Moet jij voor alles wat je koopt/eet/zegt/doet goedkeuring van je man hebben? Dat kan toch niet waar zijn? Tenminste ik kan mij er niets bij voorstellen.

Iedere vrouw kan en mag zelf beslissingen nemen over wat ze koopt/eet /zegt/doet.
Als dat binnen een huwelijk niet kan dan moet het er maar buiten.
Laat dochter op kamp gaan, neem contact op met de mensen die je een veilige haven hebben aangeboden hier en ga je vertrek voorbereiden.
Dit kan geen goed einde meer krijgen.

contact

Nina, wat heb jij nodig om zo snel mogelijk (vandaag) met Doenja, OokZo of mij contact op te nemen?

Wat moet er gebeuren voordat je dat eerste stapje zet?