Eventjes graag jullie mening aub...

@ Hangkous

Ik weet het, ik kom niet geloofwaardig over... Dat spijt me, maar toch is het zo.
Als we naar de winkel gaan, en ik wil iets kopen, kost het me moed om het te zeggen. Als ik bijvoorbeeld chips of koekjes of een slaatje koop is het ofwel erg ongezond, of is het iets dat ik best ook zelf kan klaarmaken (zoals het slaatje). Het is best erg, maar op die manier ontzeg ik me dingen om discussies te vermijden achteraf. Dat meen ik heel erg. En dan ga ik wel tijdens mijn middagpauze op het werk mijzelf wat gunnen door snel even naar de winkel te lopen. En dan nog, dan eet ik de ongezonde dingen die ik toen samen met hem in de winkel wou kopen, met een soort van walging op.
het zit compleet niet goed, ik besef dat, maar geef me tijd, ik ben wakker aan het worden.

@ Larisse

Ik begrijp al wat je schrijft, echt waar! Zo herkenbaar. Ook ik wil in de auto met hem lieft terwijl wat anders doen. Krijg dan commentaar dat ik niets zeg, maar ik weet verdomd goed genoeg waarom ik niets zeg. Komt toch alleen maar miserie van.

Wat ik nodig heb om met jullie persoonlijk contact op te nemen... Ik ben gewoon bang dat jullie het niet zouden verstaan mocht ik toch niet naar jullie goede raad zou luisteren. Ik heb tijd nodig, echt waar. Ik leef al te lang in deze hel en ik word geleidelijk aan wakker, op mijn tempo. Als jullie dat kunnen garanderen dan ligt de drempel voor mij minder hoog. Of ik ben bang dat als ik niet naar jullie luister, jullie dan misschien mijn gegevens openbaar maken of zo. Sorry, maar ik ben gewoon bang.

Nina

Ik denk dat velen hier begrijpen dat je bang bent. Maar als je nou eens Doenja gewoon belt. Desnoods met een goedkoop prepaid telefoontje van 15E (dus niet jouw nummer). Onder een nicknaam (zoals je hier ook wel zult hebben)? Dan is het toch veilig voor wat betreft gegevens?
En volgens mij begrijpt Doenja prima waar je in zit en als je de stappen niet durft te nemen en je tijd neemt. Echt, je heb niets te verliezen, alleen een fijn gesprek te winnen. Sterkte

privacy

Precies, goedkope prepaid telefoon (jij krijgt/hebt ons echte nummer!) Dus qua privacy van jou is er echt geen probleem.

Als je wilt mailen: nieuw anoniem hotmail- of gmailaccount aanmaken en ook dat zit snor.

En mocht je zelf op een gegeven moment je echt voornaam prijsgeven, dan weten we nog niets.

Verder als je met echte gegevens gaat werken (op enig moment) dan geldt het toch ook dat jij onze gegevens op straat zou kunnen gooien?

Maar belangrijkste is: waarom zouden wij jouw gegevens überhaupt op het forum willen delen? Ik zie echt geen enkele reden of nut. Wat mij betreft garandeer ik je dat ik dat niet zal doen. Ben je zo argwanend geworden door je man? Doet hij dat soort nare dingen dat je daar bang voor bent. Staat echt heel ver van mij af. Het enige dat ik wil is jou en je dochter helpen uit deze misere.

Tot slot schreef je dat je bang bent dat wij niet begrijpen als jij iets anders doen dan een van ons zou voorstellen. Maar lieve Nina,,als er nou mensen zijn die dat juist wel begrijpen, zijn wij het! Ik leef al jaren met zo'n man, waar vriendinnen het soms ook niet begrijpen. Lieve schat, echt geloof me, als iemand jou begrijpt ben ik het (en Doenja en OokZo).

Het enige wat ik wil is met jou kijken wat JIJ nodig hebt om minder bang te zijn en stapjes te zetten.

Dus het eerste stapje kan zijn: koop een goedkoop prepaid mobieltje en bel Doenja gewoon. Ik denk dat het heel fijn voor jou zal zijn.

Of, maak een anoniem e-mailadres aan en mail mij via forumbeheer.

Echt probeer zo'n kleinstapje eens. Je zult denk ik heel trots zijn op jezelf (en terecht) en je zult zien hoe fijn het is.

Ik ben sowieso blij dat je blijft schrijven hier. Elke keer als het even stil is, maar ik me toch zorgen om jullie.

Grote hug {{{{{{}}}}}}.

Nina

Hoe is het nu?

Hoe het is

Het gaat eigenlijk niet goed. Ik word verscheurd...
Dochter is nu gelukkig weekje op vakantie, maar avond voordien gebeurden er weer dingen die ik raar vind. Ik geef een voorbeeld. We hadden eerder al de discussie dat hij het schandalig vond dat ik durfde voorstellen om bij haar terugkomst uit vakantie naar Mac Donalds te gaan, zonder dit eerst met hem te overleggen. Wel, vlak voor haar vakantie was ik de was aan het ophangen en dochter doet opeens haar schoenen aan. Ik vroeg haar of ze wegging. Ja zei ze, pa stelde voor om nog een ijsje te gaan eten. Ik baalde, waarom mag hij wél leuke dingen voorstellen zonder overleg en ik niet? Dus om de sfeer vlak voor haar vertrek niet te verpesten, stemde ik toe. Toen ik hem daar achteraf over aansprak, was er geen vuiltje aan de lucht. Hij zei dat ik toch Mac Donalds niet met een simpel ijsje ging vergelijken? Ik weet het niet meer. Daarna zijn we nog naar een soort van folkloreavond geweest, had hij ook zonder overleg aan haar gevraagd. Toen we naar huis reden, was er een top30 op de radio met muziek voor de jeugd. De dochter zong mee met de liedjes die ze kende en ik dacht om haar te plezieren, zodat ze met een goed gevoel op reis kon vertrekken, zet ik de muziek wat luider (niet veel). Krijg ik plots te maken met een boze man. Hoe durf ik het luider te zetten en je weet dat ik niet tegen lawaai kan. Ik bedoel, de plezante dingen moeten altijd van hem komen. En tegen dochter ook ‘je weet toch dat papa het moeilijk heeft met lawaai’? Okee, de dag daarna vertrekt ze op vakantie, spannend, ze kende er niemand. Ik maak een foto van haar en haar koffer om op facebook te plaatsen. Ik zei daarna, ik heb het fotootje op facebook gezet. Zegt hij weer dat hij het erg vindt dat ik een foto van haar op facebook plaats zonder dit eerst met hem te overleggen, want ‘het is toch ook zijn kind’? En toen had ik zoiets van 'nu is het genoeg'. Ik schreeuwde ik doe toch niets verkeerd? Volgens hem wel. Een heel weekend hebben we in totaal misschien 10 uur gediscussieerd tot ik er genoeg van had. Het werd me teveel, alles doe ik fout, zie ik verkeerd, wil ik geen toenadering zoeken...
Gisteren waren we bij de psycholoog. Hij zei dat hij niet meer verder wil met me. Ik voelde een opluchting. Hij vertelde het verhaal volgens hoe hij het zag. Dat ik een heel jaar lang niet naar dochters studie heb omgekeken omdat hij niet kon omdat hij te moe was en dat hij daardoor agressief werd. Hij zei ook dat dokter tegen hem gezegd had dat het feit dat dochter zich sneed NIET door hem komt. Maar ik weet wel beter, maar ik moet zwijgen op vraag van dochter. De andere keren dat ze zich pijn deed kwamen ook door hem, maar hij weet niet van die andere keren, ik heb beloofd aan dochter om daar niets van te zeggen. Dus ik zit in enorme twijfel, moet ik het hem toch zeggen of niet? Daarna mocht ik mijn verhaal doen en ik vertelde het hoe ik het zie. Ik zei dat waar het voor mij op neerkomt is dat ik wil ‘gaan, staan, eten, zeggen, denken, doen, slapen hoe en wanneer ik het wil’. Natuurlijk sommige dingen in overleg, maar eenvoudige dingen zoals iets eten niet. Soms zei ik over iets dat hij eerst zei ‘ik ben van mening dat…’ en dan onderbrak hij me door te zeggen dat ik fout ben. Die psychologe zei toen ‘zij mag een mening hebben’. Ik ging met een rot gevoel naar huis. Daarna zei hij me dat hij het rot vond dat ik zei dat het snijden wél door hem komt en dat mijn versie van zijn agressie er niet toe deed, dat het pijnlijk is voor hem, dat hij nu bij die vrouw als een bullebak overkomt. En toen, zakte hij in elkaar, hij greep naar zijn hart. Dus ik ermee naar de dokter. Hij moet het nu rustig aan doen. Wat moet ik nu? Daarna voelde ik medelijden. Ik dacht… als ik me nu toch nog meer inspan en leef naar zijn gebreken (dat betekent dat hij weinig kan verdragen en dat de regels zijn zoals hij ze wil) zou het dan toch kunnen lukken? Zou ik dan mijn kind nog dagelijks kunnen zien.
Echt, ik zie soms geen uitweg meer. Blijven mits hele goeie afspraken of weggaan? Ik ga kapot hieraan. Ik voel me hier en door sommige andere mensen erg gesteund, maar ik ben murw, ik zie niet klaar meer en denk nog steeds dat ik veel schuld heb. Ik kan niet leven met dat schuldgevoel.

Ach meid toch

Iedere keer als ik je verhalen lees herken ik zoveel dingen. Hoe vaak ik niet heb gedacht: als ik nou dit of als ik nou dat. Het werkte nooit, niemand kan zich zo aan een ander aanpassen zonder er zelf aan onderdoor te gaan.

Nu ik al jaren gelukkig getrouwd ben met iemand waar ik wel IK mag zijn, zie ik pas hoe fout het toen was. Toch komt de periode met mijn ex nog vaak bovendrijven, dan vraag ik opeens heel voorzichtig: zal ik misschien dit of dat? In het begin keek mijn man me aan of ik gek was geworden, hij kon zich niet voorstellen dat ik dat vroeg. Hoe vaak en veel ik hem ook verteld heb hoe de situatie vroeger was, hij kon en kan het zich niet voorstellen.

Ik heb heel lang gezwegen, geprobeerd, ben discussies aangegaan en toen opeens ging de knop om. Helemaal op was ik en ik ging weg. Hij heeft het me niet makkelijk gemaakt, beloofde alles, dreigde met alles, maakte me overal zwart, maar ik kreeg lucht en kon het aan.

Misschien, ik hoop het, komt dat punt voor jou ook. Ik gun jou en je dochter zo ruimte, licht en lucht om je heen. Jij hoeft je echt niet aan alles aan te passen, het is geven en nemen.

manipulatie

"En toen, zakte hij in elkaar, hij greep naar zijn hart. Dus ik ermee naar de dokter. Hij moet het nu rustig aan doen."

Als hij het echt aan zijn hart heeft was hij wel met gillende sirenes afgevoerd.
Kortom, alweer een staaltje manipulatie van je man om de aandacht van het echte probleem af te leiden.

Okay

Hij heeft bij de psycholoog gezegd dat hij niet verder met je wil... Daar kun je hem dan, zij het op diplomatieke wijze, aan houden. Of voorstellen tijdelijk uit elkaar te gaan om te zien of dat werkt. Dat kan je misschien het beste doen bij de psycholoog, die werkt dan als verzachtende factor.
Wat je ook zou kunnen doen, is de psycholoog voorstellen dat zij met jullie beiden apart een gesprek heeft. Dan kun je wel die zaken van je dochter vertellen: zij heeft immers geheimhoudingsplicht . Omdat aan hem ook de mogelijkheid wordt geboden zijn verhaal te doen, zou het geen eenzijdige beïnvloeding zijn. Zeg desnoods dat je het nodig hebt zonder hem je verhaal te kunnen doen. Uit haar reactie valt op te maken dat zij dat misschien wel zal begrijpen.

sterkte weer, het lijkt me zeer uitputtend allemaal.

en die dokter?

Is hij onderzocht voor zijn hart? Wat heeft ze gedaan? Heeft hij hartritmestoornis onderzoek gehad? Waarschijnlijk is zijn bloeddruk opgemeten en is er geluisterd aan zijn borst. En nu is het advies 'dat hij rustig aan moet doen'. Is dat gespecificeerd? Moet hij minder werken? Mag hij niet meer sporten? Is hij verwezen voor verdere onderzoeken?
Is het dezelfde dokter die van een afstand kon zien dat het snijden van je dochter wel zou komen door spanningen tussen jullie en niet doordat hij het kind zo onder druk zette?

... Ik weet niet hoe het gegaan is, en het is misschien een heel professioneel iemand. Andere keren denk ik dat we soms wat te veel waarde hechten aan de huisarts die slechts een generalist is en heel goed zou moeten doorverwijzen waar nodig. En dan geldt m.i. voor je het snijden van je dochter als wel voor hartklachten.
Zegt ze alleen maar 'hij moet het rustig aan doen', dan is dat wellicht vanuit haar gezien het beste advies want dat kan nooit kwaad. Maar voor jou Nina is niet zo gunstig: weer een manipulatie instrument erbij: zodra iets niet naar zijn zin gaat, kan hij daar weer op terug grijpen (en zal jij het al van te voren bedenken en meer op eieren gaan lopen).
Als het mijn man betrof, zou ik aandringen op nadere onderzoeken bij een cardioloog.

Inderdaad, wat een mooie kans Nina

Nu hij zich weer zo uitgesproken heeft, heb je echt geen toestemming of wat dan ook van hem meer nodig. Jij gaat gewoon alvast een paar dagen weg, zodat hij tot rust kan komen, en jij ook, en dan kunnen jullie ieder voor zich gaan bedenken of scheiden een oplossing is, of dat er ook andere wegen mogelijk zijn. Maar ga nu in vredesnaam!

Patronen

Ik lees al een tijdje mee. Nina ga asjeblieft weg. Dit komt niet meer goed. Jullie zijn zo verweven in net helpende patronen. En daarnaast lijkt hij obv jouw verhalen de boel te manipuleren. Kies voor jezelf en je dochter. Ga alleen naar de huisdokter of psych of mastschappelijk werk en neem actie om weg te gaan. Of praat met vertrouwenspersoon op je werk mocht die er zijn.

Snijden

https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/kinderen/24332-zelfbeschadiging-snijden-om-te-overleven.html

Snijden is een manier waarop sommige pubers omgaan met de spanningen in hun leven en hun emoties. Belangrijk is om ze te steunen en te helpen hun emoties en problemen onder woorden te brengen.

Ik vind het niet erg productief om vader te lijf te gaan met beschuldigingen als manipulatie en de bron van alle kwaad. Deze man is zo geboren en heeft een intens moeilijk innerlijk leven. Daarbij doet hij zijn best zijn omgeving naar zijn hand te zetten om die spanningen die hij heeft te verminderen.

Daar zou ik naast gaan staan. Het is zijn innerlijke dynamiek. En ja, dat leidt naast psychische stress ook tot lichamelijke stress.
Wees toch blij dat je zelf niet zo in elkaar zit!

Je kunt hem en jezelf helpen door verantwoordelijkheden bij hem weg te halen. Hij hoeft niet op te voeden, dat kan hij aan Nina overlaten. Hij kan leuke dingen met zijn kind doen. Daar hoef je jezelf toch niet persoonlijk minder door te voelen!

Het is geen wedstrijd in goed ouderschap. Je bent blij als het wel goed gaat tussen vader en kind.

Verder kun je rekening houden met zijn behoefte aan voorspelbaarheid en alleentijd en rust. Door niet voortdurend alles samen te ondernemen of op elkaars lip te zitten.

En al die emotionele onrijpheid en die regeltjes horen bij hem. Daar hoef jij niets mee. Dat heb jij niet nodig.

Zo sta ik er in. We gingen afgelopen week naar de verjaardag van ex. Die heeft het op het moment weer heel zwaar. Vooral met zijn werk. En met geldproblemen. Hij heeft er geen zin meer in.
Dan neem ik de reservesleutels mee, want je weet toch niet hoe je hem aantreft. Zijn innerlijke spanningen kunnen hem teveel worden.

Net als snijden zijn lichamelijke uitingen als hartproblemen of andere lichamelijke dingen ook gewoon stressverschijnselen en een roep om hulp.

Dat wil niet zeggen dat je dan je eigen leven overhoop moet halen om dat van hem te gerieven maar je kunt er wel met wat compassie naast gaan staan.

Hoe meer je vader ook als mens benaderd, vriendelijke en zakelijk, des te minder wanhopig en dwingend die wordt.

Anne

Ik ben met je eens dat hij waarschijnlijk geen boeman is. Maar de situatie is onhoudbaar nu. Dus ik vind dat Nina met haar dochter weg moet. Zodat iedereen tot rust kan komen. Ze zitten teveel op de bodem, allemaal, om jouw methode te laten slagen. Misschien op een dag wel, maar nu niet. Nina moet eerst zichzelf weer bij elkaar rapen en enige eigenwaarde opbouwen. Pas als zij zelf weer stabiel is kan zij haar man eventueel steunen op de manier die jij schetst. Maar dat is nu echt teveel gevraagd van haar.

Ik zie nog het meest in een LAT-relatie, uiteindelijk. Want het gezinsleven lijkt me voor deze man veel te veel prikkels te geven. Als er nog een restantje liefde is he, van beide kanten. Waarvan ik me goed kan voorstellen dat die er niet meer is.

Maar rust rust rust, voor alle drie, lijkt me echt het allerbelangrijkste nu. En volgens mij is dat alleen maar te realiseren als Nina nu een paar dagen/weken weggaat.

Pennestreek

Helemaal met jou eens.

Nina kan nu niet zo handelen, zoals AnneJ (met jarenlange ervaring nadat ze al van man gescheiden was!, dus ook grotendeels op afstand) beschrijft. Dat gaat Nina naar mijn mening nu echt niet lukken.

Nina, echt, ik denk dat jij vooral erg gebaat bent bij (tenminste even een paar dagen) rust. Weg van je man. Wat zal je daar van genieten (al zal je zijn stem wel overal in je hoofd horen), het zal echt al vele malen rustiger zijn dan thuis bij hem.

Is er een manier waarop dat voor jou te realiseren is? Kan je niet even bij een kennis logeren, als je per se wilt blijven werken? Of in een goedkope bed and breakfast?

Wanneer komt je dochter terug van kamp?

En heb je je moeder al gesproken en uitgelegd hoe je je voelt en hoe je haar steun juist nodig hebt?

Daarom juist

Had ik maar iemand gehad die het kon uitleggen in die tijd. Ik wist beslist dat het ziek gedrag van ex was maar had niet goed in beeld hoe ik daar mee om kon gaan. Dat ging met vallen en opstaan.

Dus hoop ik dat Nina er iets aan heeft. Of ze nu weggaat of blijft.

Zelf had ik ook een latrelatie in gedachten. Ik probeerde het te verkopen als: zelfs Abraham en Sara hadden een eigen tent.
Helaas was dat voor ex niet 'normaal' genoeg en hij heeft vooral de behoefte om normaal te zijn.

Ook eens met Pennestreek en Larisse

Natuurlijk is de man van Nina in de grond geen slecht mens. En natuurlijk probeert hij ook maar van het leven te maken op de manier zoals hij het het beste vindt.
Misschien is hij autistisch maar dat weten we niet. ( En dus ook niet AnneJ: hij is zo geboren" dat weten we dus ook niet)
Zelfs als de man van NIna niet autistisch maar narcistisch is of beide, liggen daar trauma's aan ten grondslag.
Maar 1. de situatie is nu alarmerend (imho) en vraagt rust voor een ieder 2. het is maar de vraag of je als partner kunt helpen of dat de dynamiek daarmee geen goed wordt gedaan. 3. het is nog maar de vraag of je als partner je moet gaan opstellen als een hulpverlener/ grote zus/ moeder. Nog afgezien van wat dat met je eigen leven doet (ik heb er bewondering dat AnneJ het zo oplost maar vraag me af waar je dan zelf blijft als partner) is het de vraag of je wel dit voorbeeld wilt geven aan je dochter: een inschikkelijke, zoveel mogelijk faciliterende partner zijn. Had ik een dochter gehad, ik zou dit beeld niet graag aan haar meegegeven hebben.

Niet inschikkelijk Mari

Juist niet. Je neemt zelf de touwtjes in handen en houdt je rug recht. Zonder discussie.
En rust is heel erg belangrijk. Maar niemand regelt dat voor je als je het zelf niet doet.

Door vader niet te demoniseren neemt ook je eigen angst af.

Beperkingen

Ben je inschikkelijk als je rekening houdt met de beperkingen van vader? Zijn behoefte aan rust en voorspelbaarheid?
Zijn onvermogen om op een redelijke manier te argumenteren als er verschil van mening is?

Als iemand niet kan lopen vraag je toch ook niet om dat toch maar wel te doen want anders kun je daar geen relatie mee onderhouden? Je ontzegt iemand toch ook geen rolstoel of blindenstok of andere aanpassingen die het leven makkelijker maken?
Of moet iemand dan maar voortaan alleen door het leven omdat het niet houdbaar is voor zijn naaste verwanten?

Het is de vader van Nina's dochter. Dat geeft alleen al een verantwoordelijkheid om de relatie te onderhouden. Je blijft beiden ouders. Wil je vader wegvagen uit het leven van Nina?
Soms lukt dat wel. Er zijn genoeg vaders die hun kinderen nooit meer zien.

En als je dat niet kunt of niet wenst is het in ieders belang om de relatie zo goed mogelijk te onderhouden. En rekening te houden met uiteindelijk ieders beperkingen.

maar wel faciliterend AnneJ

Ik vind dat je er te veel van uit blijft gaan dat Nina man autistisch is en daar je meningen op baseert. "die man heeft een geboren afwijking" schrijf je. Nogmaals: dat weet je dus niet. Ik snap je hoor: natuurlijk laat je ook niet iemand in de steek die een ziekte krijgt of een geboorte-afwijking blijkt te hebben. (overigens ik zeg niet dat Ninaman helemaal uit beeld moet of uit het leven van Ninadochter weggevaagd moet dus reken me dat niet aan?
Maar als en ja het is weer een dikke vette als Ninaman narcist is, zijn veel van jouw voorstellen koren op zijn molen en maakt een faciliterende houding je als partner alleen maar meer supply (= voeding voor het narcistisch construct). Met andere woorden: dan maak je het dus erger.

Ook nogmaals: van mij zul je niet horen dat narcistische persoonlijkheidstoornis gelijk staat met 'een slecht mens zijn'. In tegendeel ik zie dat het heel gewonde mensen zijn. Alleen de omgang met zo iemand kent heel andere wetten, behoeftes en noodzakelijkheden dan de omgang met bijvoorbeeld autisme of een burn out.

Faciliteren

Van narcisme weet ik hoegenaamd niets. Maar ik ga af op de incidenten die Nina noemt in haar mail.
Iemand die snel overprikkeld is van onvoorspelbaarheid en van geluid.
Iemand met regeltjes die hij naar eigen belang hanteert.
Iemand die niet redelijk kan argumenteren zonder te jijbakken.
Iemand die in de stress schiet bij weerwerk.

Wat het ook is kun je daar rekening mee houden. Rust inbouwen en herrie elders maken, genoeg afstand nemen fysiek en in je hoofd, en doen wat je zegt dat je van plan bent, goede routines thuis, en de eindeloze stroom aan negativiteit langs je heen laten glijden.

En doen wat je je voorneemt te doen zonder excuses of overleg, of verdediging.

Hoe kun je daar een narcist mee in de kaart spelen?

Annej

Ik ben het eens met je omschrijving van Nina's man.

Ja dat lijkt niet moeilijk op te brengen en voor ieder goed wat je daar noemt en een aantal zaken zullen ook goed werken bij iemand met een nps: genoeg afstand nemen, doen wat je zegt te gaan doen, routines, en ook het niet maken van excuses of onnodig overleg kan denk ik heel goed werken. En van uit mijn perspectief zou ik Nina aanraden daar meteen mee te beginnen.
Maar er zijn andere dingen die contraproductief kunnen werken áls iemand narcistisch is.

Waar het de narcist in de kaart kan spelen is het volgende: een narcist wil macht, hij controle hebben over de ander, dat is zijn voeding, Hij wil je gedrag kunnen veranderen niet alleen voor rust maar om aan de touwtjes te kunnen trekken . Zodra hij/ zij merkt dat jij je gedrag verandert omwille van hem, ervaart hij niet zozeer meer rust maar meer macht, wordt de ander meer voeding van het narcistisch construct. Als hij merkt dat Nina op haar tenen loopt door rust in te willen bouwen, of herrie elders te maken wint hij voor zijn gevoel. En omdat de partner in feite omzichtig wordt, op eieren loopt door hem te faciliteren hierin, verzwakt zij, boet zij in aan kracht en eigenwaarde. En mocht hij narcist zijn dan draait zij verder vast in onmogelijkheden.

Dat is het gevaar dat ik zie in zo'n benadering. Maar we weten dus niet of hij autist of narcist of beide is. Dus pleit ik voor de dingen die in beide gevallen gunstig werken: rust, ruimte voor beiden om zich te ontplooien, niet overleggen of zware discussies, , afstand nemen, je eigen leven leiden, en doen wat je zegt te gaan doen.

ja nog even

en met 'rust' in de laatste alinea bedoel ik ook rust voor Nina en haar dochter. Als man narcist is, heeft zijn dat nodig om in haar eigenwaarde en souvereiniteit te groeien.
En geloof me als hij narcist is, zal hij haarfijn aanvoelen als ze iets doet om hem te faciliteren. Dan zal hij ook rustiger zijn want hij krijgt macht en blijft de zogeheten narcistische woede achterwege. Hij zal het ook merken als zij het voor haarzelf doet en dan wordt hij onrustiger want hij krijgt het gevoel dat zijn macht inboet. Dat is het gevaar van de raad: 'zorg voor rust en vrede om hem heen'. Want wordt hij kwaad dan kan dat of narcistische woede zijn of een autist die niet goed rust heeft gekregen.
Nina kan dan denken 'oh ik heb het niet goed aangepakt' en dat kan bij een autist. Bij een narcist kan het juist een teken van groei van haar eigenwaarde zijn die hij niet pikt

Klagen en klagen, maar niet oplossen

Nina zit bij de psycholoog met haar man te kibbelen wiens schuld het is dat de dochter snijdt. Zij lijken geheel gefixeerd op de strijd wie het zieligst is van de twee en wie het gemeenst (de ander natuurlijk), ondertussen sarren ze elkaar de tent uit.
En Nina's dochter snijdt zichzelf maar haar ouders vechten door, als het ware over haar hoofd heen. Wat heb ik met haar dochter te doen!

En als Nina dan weer opnieuw post met een klaagzang dan zijn er allerlei mensen die hun eigen situatie herkennen, wellicht het één en ander projecteren, maar ook de tijd nemen om goede, verstandige en onderbouwde adviezen geven en haar zelfs de hand reiken om haar te helpen; maar Nina doet niets, al weken lang.

Er is in dit verhaal maar één slachtoffer en dat noch de foute echtgenoot, noch Nina, die zijn alleen maar druk met elkaar aan te klagen en zelf slachtoffer te zijn.
Dit is allemaal niet zo begripvol naar Nina toe, maar zij is hier geen slachtoffer; zij is een volwassen vrouw en moeder. Het enige slachtoffer hier is de dochter en als Nina geen actie neemt om haar dochter een veilige plek te bieden om op te groeien (en dat is buiten Nina's loopgravenoorlog met haar man) is zij net zo goed en even schuldig aan de situatie als de vermaledijde echtgenoot.
Nina je dochter automutileert! Als dit geen wake-up call is, wat dan wel?

Problematiek

We weten niet ofde onderliggende problematiek van Ninaman autisme is, narcisme, een combinatie of iets anders. Wij weten wel, en ook Nina weet, dat zijn gedrag echt niet fijn is en schadelijk voor haar dochter.

Ook ik heb ervaring met een man waarbij ik niet weet waar het precies aan ligt, maar zijn gedrag is (te) vaak erg vervelend. Ik heb jarenlang geprobeerd mijn gedrag aan te passen om te voorkomen dat hij geirriteerd, boos of explosief werd. Op eieren lopen dus. Ook relatietherapie en zelf met peuten gesproken. Het hielp niet. Hij vond altijd wel een aanleiding om boos te worden. Dodelijk vermoeiend.

Inmiddels ben ik veel verder en zie dat zijn gedrag bij hem zit. Zelfs al zeg ik verkeerde dingen, kijk ik verkeerd, maak ik teveel geluid of doe ik iets anders verkeerd, dan nog rechtvaardigt dat niet zijn irritaties en boosheid, laat staan zijn explosies. En als je dat per ongeluk overkomt en je kan er niets aan doen, dan zeg je sorry na afloop als je van iemand houdt die je dit aandoet. Niet mijn man. Het is altijd mijn schuld.

Mijn conclusie: ik heb er alles aan gedaan, maar het lukt MIJ niet een acceptabele relatie met mijn man te hebben. Ik weet niet of het een ander zou zijn gelukt in een gezin met opgroeiende kinderen, maar mij niet. Ik ben er doodmoe van om steeds mijn best te doen, zonder succes.

Moet ik dan mijn leven opofferen, omdat hij de vader van onze kinderen is, Anne?
Mag ik ook nog eens prettig leven? Dat ik niet baal als hij thuis kom, blij ben als hij het huis uitgaat? Ik heb besloten: ik ga ermee stoppen. Dit is niet het leven dat ik wil voor mezelf. Nu alleen nog het goede moment (door omstandigheden nu nog niet – en ja ik weet, het is nooit het goede moment).

Echt, vind je dat Nina, waarvan zo duidelijk is, dat zij nog zo onzeker is, nog niet half zover is als ik , echt moet proberen haar gedrag aan te passen, zodat haar man zich beter gaat gedragen, Anne? Terwijl haar dochter duidelijk onder het gedrag van haar vader lijdt? Hoe lang zou je Nina geven?

Ik geloof er niets van dat het Nina op korte termijn lukt dit tij te keren. En ik vind ook dat zij gezien de situatie met haar dochter niet meer mag experimenteren met (nog maar weer eens) aanpassing van haar gedrag. Laten we zo zeggen, ik denk dat het Nina veel meer bereikt door een tijdje afstand te nemen (met haar dochter) van haar man.

Dan komt ZIJ tot rust en kan ze bedenken wat ze wil en hoe. Nu, met de man die haar geen moment rust gunt, kan ze niet eens goed nadenken wat ze wil.

Ik wens Nina en haar dochter veel sterkte en Nina kracht om de stap te zetten om een weekend of week bij haar man weg te gaan met haar dochter. Ik denk dat kleine stapjes bij haar beter werken dan een grote. Maar verder dooremmeren met de goedbedoelde adviezen van Anne (die overigens dit ook niet in de praktijk heeft gebracht terwijl ze samenwoonde met haar man – dus die veel meer ruimte had om op adem te komen) lijkt mij niet verstandig voor Nina.