Eventjes graag jullie mening aub...

Verder: pick your battles en wees duidelijk

Dé gouden kreet bij opvoeden, maar in dit geval ook bij omgang met je man.

Bij veel dingen kun je van tevoren al bedenken hoe de reactie van je man zal zijn. Wil je dat altijd aangaan, om kleine dingen? Dat lijkt me slopend. Ik zou wel een soort strategie bedenken. Je kunt ervoor kiezen om om kleine dingen strijd te leveren, omdat dan wellicht de ruzie niet uit de hand loopt, en het ook niet erg is als er niks verandert. het is toch maar iets kleins.

Aan de andere kant kun je er ook voor kiezen om juist wel grote dingen aan te pakken, en de rest een beetje te laten. Zo is er niet teveel heibel, maar veranderen er wel dingen in jouw voordeel.

Iets wat ik dus zelf zou veranderen is dat als gezin altijd maar samen dingen doen. Heel verstikkend ja. En constante aanleiding tot ruzie.

Enfin: ik denk dat er nog iets heel belangrijk is, en dat is duidelijkheid. Vanuit jouzelf naar hem (en naar je kind wellicht).
Je komt idd uit je berichtjes over als iemand die vaak heel onzeker is. Ik bedoel dit totaal niet als waardeoordeel, maar als constatering op basis van wat ik lees. Ik heb zelf een behoorlijk typische partner, waar ik heel goed mee door een deur kan, omdat DUIDELIJK is wat de afspraken zijn, hoe de routine is. Iets waarmee ik hem verschrikkelijk op de kast kan krijgen, is onduidelijkheid, ja zeggen en nee bedoelen, of twijfelen en dat niet zeggen. Waar hij weer wel wat mee kan is als ik zeg dat ik twijfel, dat ik het niet weet, want dan is dat ook duidelijk, dan twijfel ik.

We hebben vier kinderen. Hij heeft het heel lang heel moeilijk gehad toen de de ene na de ander naar de middelbare ging, omdat dan de schooltijden gaan veranderen en iedereen soms op een ander tijdstip thuis komt. Verwarring, want het ritme was zoek. Nu is hij daar aan gewend, en is dit het nieuwe normaal. En dan is het weer goed.

Voor mijn partner is het dus heel belangrijk dat ik duidelijk ben en stellig, dus niet onzeker. Van onzeker gedrag wordt hij heel iebelig. Misschien speelt dit ook bij jouw man.

Het nadeel bij jullie is natuurlijk dat er is ingeslopen dat alles volgens zijn 'regels' gebeurt. En nu jij merkt dat die regels verstikkend zijn en ze wilt veranderen, is Leiden in last en krijg je bonje.

Ik zou daar dus als ik jou was eens over gaan nadenken. En wees daar ook naar jezelf minder onzeker over: Nee het is niet raar dat jij het anders wilt en hoe anders jij het wilt. Dus twijfel daar niet aan.(en ik heb begrepen dat twijfelen een dingetje is voor jou, understatement).
Maar begrijp ook dat het voor een onbuigzaam type als jouw man heel moeilijk zal zijn als er nu steeds meer aan zijn regels getornd wordt (eventueel zwijgzaam mokkend). Dus calculeer in, dat er dan ook meer verzet komt.

Wees ook daar duidelijk in. 'ik heb gemerkt dat'. Regels over bv. chips en zo kunnen veranderen als kinderen ouder worden. Maar ik stel me zo voor dat je man ook al boos kan worden als je iets wilt bespreken op een vragende manier. Doe dat dus niet: je moet dingen stellen. En sorry, maar een ruzie moet je dan ook maar aan gaan, of over je heen laten komen. Je kunt dan weer stellen; ik ga voortaan weg als je zo tegen me schreeuwt, en dan ga je bv. even een rondje lopen met de hond. Laat je niet meezuigen in een oeverloze ja maar-discussie. Die win je toch niet, heb je al gemerkt, en daar gaat het ook niet over.

Doenja.

"Ik heb al heel lang niet gereageerd in dit draadje maar wil wel inhaken op de conclusie van Wil40 in #914: hij zou wat rigide en onbuigzaam zijn en verdere diagnoses zouden niet van toepassing zijn op de man van Nina."

Ho ho, eventuele diagnoses van de koude grond worden er hier geplakt. Precies, daar heb ik niets mee.
De man van Nina is de man van Nina, niet jou ex toch? Ieder mens is anders en bij jou heeft het niet geholpen je ervaring. Nina is nog getrouwd en wil dit misschien zo houden, mag dat ook?
Ik trek geen conclusie's over diagnoses, die laat ik over aan een arts.

Als ik Nina was

zou ik zelf naar de psycholoog gaan, voor mezelf en om mezelf, en dus niet als relatietherapie oid. Omdat je dan dit soort dingen kunt bespreken, over onzekerheid, confrontaties binnen relaties ed, en opvoeden, en dan leert dat op jezelf toe te passen. Ik weet niet of dat nu het geval is, ik dacht dat de bedoeling vooral was om iets als relatietherapie oid te hebben? Maar dat is dus wat ik zou doen.

Uit het draadje blijkt dat Nina enorm blijft hangen, het is een cirkel van gekwetstheid, beschrijving van het nare gedrag v/d partner, vragen om bevestiging hier, allerlei bevestiging en adviezen, dan allerlei excuses van Nina, en dan begint het weer van voren af aan. Er verandert niet zoveel.

Misschien dat dat met behulp v/e psycholoog kan veranderen. Als je echt wilt dat er iets verandert, moet je die cirkel doorbreken. En de enige op wie je echt vat hebt, ben je zelf. Ik zou zelf dus gaan werken aan die onzekerheid.
Dus niet relatietherapie hiervoor, maar zelf. Investeer in jezelf Nina, hou op met naar je partner kijken, maar ga je aandacht richten op jezelf. Uiteindelijk word je sterker en zekerder en dan kijk je wellicht heel anders naar de situatie, of je kunt dan beter knopen doorhakken.

En dan hoe doorbreek je zo'n cirkel (weer een cirkel) met je dochter? Niet meer over de relatie, papa's buien, enz. enz. met haar praten. En probeer haar ook zelf te laten denken. Onze kinderen willen ook wel eens wat van hun vader, en ik vraag ze altijd wat ze denken dat hij zal zeggen. Wat ze willen bereiken bv.
Als je dochter bv. zoiets gaat vragen over het uitlaten van de hond, weet je van tevoren al dat hem dat niet gaat worden. Het is namelijk een veel te grote verandering in de routine van je man. Misschien heeft hij die langere ochtend ook wel nodig om zich voor te bereiden op de klas (mentaal dan). En zoiets zou ik als moeder dus voorkomen. En ik zou ook niet gaan praten als: ja maar hij heeft meer tijd enz. enz. Dat vind ik een slecht argument. En voor je man is dit nu de routine. Je doet er dus veel beter aan voor je dochter te verklaren dat het eigenlijk ook wel logisch is, gezien hoe papa is, dat hij dit niet ging doen.

En zelf vind ik ook: als destijds deze afspraak zou zijn gemaakt: wel een hond maar je laat hem zelf uit, bv. dan is daar niks mis mee.

Kortom, wees ook realistisch.

En nogmaals; het feit dat jullie altijd als gezin samen dingen moeten doen, daar zou ik dus wel een ruzie aan wagen. En als je dat nu nog niet lukt, zou ik dat uitwerken samen met een psycholoog: hoe pak ik dat aan.

Wil40

Ik denk dat Nina hulp wil, anders zou ze hier niet zo posten (en regelmatig vragen stellen) over haar situatie.

Ik stel jou deze vraag omdat ik denk dat jij met jouw, in mijn ogen nogal botte reacties, Nina niet helpt.

Ik denk dat je het met me eens bent dat Nina overkomt als een bang en onzeker vogeltje dat keer op keer van haar man op haar kop krijgt dat ze dom is en fouten maakt. Alles is haar schuld.

Als jij dan dingen ook een beetje bot tegen haar zegt "maak er wat van" en doet als of het allemaal heel simpel is (wat het niet is en zeker niet voor Nina), dan denk ik dat je haar niet helpt. Ik denk dat de toon van Pennestreek en degenen die begrip tonen Nina meer helpen. Een schop onder haar kont werkt denk ik averechts.

Ik zeg dat omdat ik zelf ook merk dat als ik me kwetsbaar voel, de inlevende reacties mij meer helpen en de botte totaal niet (misschien ook omdat ik dan meteen associatie heb met mijn man die ook te vaak botte kritiek geeft en steeds maar weer laat blijken dat alles mijn schuld is).

Dus als je Nina echt wilt helpen, kan je misschien iets doen met deze overwegingen van mij. Ik hoop het. Ze heeft duidelijk hulp nodig en niet nog meer extra klappen.

pfffff gelukkig

Er gaat wat gebeuren. Dank voor je bericht Doenja! Dit draadje is het enige draadje op OO waar ik mij echt zorgen over maak.

re doenja

Als er hulp nodig is waarbij ik van enige betekenis kan zijn mag je mijn email aanvragen bij de beheerders van het forum. Ik woon zelf ook in Belgie

Valkuil

En pas op de valkuil dat de hulpverlening dan alsnog wil dat de ouders op 1 lijn gaan zitten. Die route zou ik beslist niet gaan. Ook niet om te proberen.
Je zoekt een therapeut met ervaring met moeilijke mensen en hoe kun jij je daar mee verhouden.

Wat Mirreke zegt past ook in het autismeprotocol. Begrijpen waarom je partner afhankelijk is van regeltjes, rust en routine.

Een doktersbezoek kan geen probleem zijn om alleen te doen. Maar het kan ook zo buiten zijn routine liggen en angst oproepen dat hij daar jou aanwezigheid bij nodig heeft om zich goed te houden. Want reken er op dat iemand die zo moeilijk in elkaar zit ook juist angsten heeft. Ze hebben jou meer nodig dan jij denkt en dwingen jou hulp af met verhaaltjes die aannemelijk klinken omdat ze moeilijk kunnen toegeven dat ze jou nodig hebben. Ook vanuit de ervaring dat hun verklaring niet geaccepteerd wordt. Dus worden het smoesjes.

Natuurlijk wil je meer afstand scheppen, vooral waar dat wel kan.

Doenja

Gelukkig! Met mijn op de stoel van de duivel reactie, hoopte ik vooral iets teweeg te brengen. Boosheid, verontwaardiging, of "ja daar zit iets in". Als ze maar uit haar besluiteloze houding stapte. Maar dat was dus al gaande. Succes samen.

Doenja

Godzijdank. Wat ontzettend goed om te horen.

Fijn Nina

En loop vooral je eigen pad!

Fijn dat je hier zoveel adviezen krijgt! En natuurlijk is het helemaal aan jou om te bepalen wat je daar wel, of niet mee doet. Wat wel en wat niet passend is.

Succes meid! Liefs voor jou en je dochter!

Nina, hoe gaat het met je?

Ik denk vaak aan je, ben benieuwd waar je nu staat en hoe het met je dochter is.

Bericht

Nina heeft ook contact met mij opgenomen. Er is hulp en ze komt tot inzichten.

fijn

om te horen. Sterkte en liefs voor haar.

hoi

Hoi

Ik wou ook even wat posten over onze huidige toestand. Lief dat jullie naar ons vragen, dat raakt me echt.
Ik heb ondertussen naast Doenja nog 2 andere vrouwen gecontacteerd (OokZo en Larisse). Zij helpen mij echt, ze luisteren en geven goeie raad. Echt, ik weet niet waar ik zonder hen zou gestaan hebben, waarschijnlijk weer naar de toestand hoe het altijd geweest is. Ik maak kleine stapjes, maar het is niet makkelijk. Telkens ik denk dat ik goed bezig ben, brengt zijn gepraat me weer héél erg aan het twijfelen, erg verwarrend allemaal. Ik zit al zo lang in deze situatie en het is waarschijnlijk moeilijk voor te stellen voor mensen die het niet meemaken, maar door de jaren heen ben ik echt afhankelijk geworden.
Maar ik probeer wel dichter bij mezelf te blijven en meer voor mezelf en mijn dochter op te komen. Ik zie ook wekelijks een psycholoog die me ook meer inzicht doet krijgen op de situatie. Mijn man is ook 1 keer meegeweest naar die psycholoog en hij vond haar héél goed. Nu zie ik alleen haar nog en opeens vindt hij haar partijdig, onprofessioneel en niet bekwaam, waarschijnlijk omdat hij voelt dat de invloed die ze op mij heeft (net als Doenja, Larissen OokZo) hem bang maakt. Hij zegt dat hij me niet meer herkent, vroeger was ik rustig, stil en meegaand, nu vindt hij me bazig, brutaal en agressief. Dat is erg, want ik ben helemaal niet zo.

Dus… een grote dankjewel aan Doenja, OokZo en Larisse en iedereen op het forum die meeleeft.

Wat goed

Wat goed Nina dat je deze stappen zet! En wat goed Doenja, Larissa en Ookzo dat jullie Nina zo helpen. Wat een kracht heeft dit forum toch als het nodig is. Ontzettend fijn.

Wat fijn

Ik sluit me helemaal aan bij Lou!

goed om te horen

Succes Nina, ik denk aan je. Heel fijn dat je nu goede hulp hebt.

Fijn!

Het zal je goed doen om te merken dat je steeds beter bij je eigen “ik” kan komen.

Nina, wat goed!

Wat ben je dapper, en wat doe je het goed! Denk maar zo: als hij op je in probeert te praten, is dat het beste bewijs dat je het goed doet, want hij merkt dat je zekerder en zelfstandiger wordt, en dat vindt hij eng. Dus ga vooral zo door!

Wat is de reden dat je man niet nog een keer mee is gegaan naar die psycholoog? Zou dat hem niet (ook) kunnen helpen? Of zou hij het nu prettig vinden om zelf iemand te hebben om naar toe te gaan? Ik weet niet wat je doel is (en dat hoef je ook niet te vertellen) maar ik denk dat als jouw bedoeling is om (in eerste instantie) samen verder te gaan het verstandig is om hem ook zoveel mogelijk mee te nemen in het proces. Is je doel om zo zelfstandig en zelfverzekerd te worden dat je van hem kunt scheiden, dan is de route natuurlijk anders. Hoe dan ook, zet hem op!

Verder ben ik wel benieuwd hoe het met hem en met je dochter gegaan is, nu de scholen weer begonnen zijn. Geeft dat rust, of extra stress bij je man?

Even een andere vergelijking

Mijn kind werd ooit persoonlijk begeleid om goed om te gaan met pestgedrag op de basisschool. Daar werd ze sterker van.
De begeleider zei dat het gedrag van de groep waarschijnlijk eerst erger zou worden, want zelfbewust gedrag werd niet geaccepteerd. Daar moest ze doorheen want daarna zou het beter worden.
Het ging precies zoals voorspeld was. De groep werd erger. Kind bleef dankzij de begeleider vasthouden in het nieuwe gedrag. Daarna haakte de groep af. Ze hadden geen vat meer op kind. Het pesten werd steeds minder tot het stopte.
Helaas kwam het niet tot echt sociaal gedrag maar het stoppen was al heel waardevol.

Houd vol Nina. Negeer wat hij van je gedrag vindt. Hij moet gewoon wennen. En jij gaat hem daartoe dwingen toch ?!

Succes met de ontwikkeling naar je eigen ik.

Bedankt

Tja, hij verliest grip op mij, da's duidelijk.
Mijn man wou maar 1 keer mee naar de psycholoog en dan moet het stoppen voor hem. Hij heeft geen probleem, ik wel 😔.
Dus ik ga nu alleen, ik merk dat ik er echt nood aan heb.
Tja, die school... Het geeft hem stress. Hij denkt dat hij de enige mens op aarde is die werkt, omdat zijn uren na de school thuis nog doorlopen. Dat ik ook werk doet niet terzake, want mijn werk is gedaan om 17u. En het huishouden is geen verplicht werk, zijn zijn woorden.
Dus ik probeer wat op te bouwen voor mezelf (eigenwaarde, respect, vertrouwen) en we zien wel of hij in dat plaatje past.

Nina,

Eens zei iemand dat ik minder lief was dan vroeger. Ik zei:' Dat klopt, het lief zijn heeft mij niet veel goeds opgeleverd want er zijn mensen die ongehinderd over mij heen liepen en dat laat ik niet meer gebeuren, Dan maar wat minder lief..'.
Het vinden van een balans dat bij mij past, is niet eenvoudig maar ik heb er vertrouwen in dat ik die zal bereiken.

Hou vooral voor ogen waar je normen liggen. Geloof in jezelf.

Nina

Wat ben je goed bezig! Ik ben blij voor je dat je je nu niet langer alleen hoeft te voelen met deze situatie. Gevoelens uitspreken geeft jezelf soms ook meer duidelijkheid. Dus blijf nu vooral praten met de dames van OO, de psycholoog en je man.

reacties

Flanagan: "Eens zei iemand dat ik minder lief was dan vroeger. Ik zei:' Dat klopt, het lief zijn heeft mij niet veel goeds opgeleverd want er zijn mensen die ongehinderd over mij heen liepen en dat laat ik niet meer gebeuren, Dan maar wat minder lief..'."

Herkenbaar. In/door mijn relatie met mijn man ben ik na jaaaaaaren lief zijn en van alles proberen nu erg "egoistisch" geworden in mijn relatie tot hem (niet in mijn relaties tot anderen). Ik moet wel anders blijft er niets van/voor mij over.
Maar weet je? Ik vind het niet leuk. Ik wil niet langer leven in een relatie waarin ik steeds van alles moet 'bevechten'. Ik vind het niet leuk om tegenover mijn man me steeds egoïstisch te gedragen.
Dan maar liever alleen, dan deze situatie waarin ik nog steeds het gevoel heb dat ik niet ontspannen mezelf kan zijn.

En Kaaskopje "blijf vooral praten met je man".... Daar heb jij vanuit jouw ervaring denk ik een heel ander beeld bij dan de werkelijkheid bij Nina in huis. Of eigenlijk . Geldt ook bij mij. Zodra het op serieuze of moeilijke dingen (waarin je van mening verschilt, en dat is nogal eens) aankomt is er geen normaal gesprek meer mogelijk.Sommige mensen kunnen dan geen normaal gesprek voeren. Dus vooral blijven praten?

Mijn inschatting is, dat Nina nu veel dichter bij zichzelf staat en duidelijk steeds sterker wordt (echt heel goed!) en dat haar man dat niet leuk vindt, maar dat hij niet zodanig kan veranderen dat ze uiteindelijk een fijne relatie krijgen. Ik zou het haar van harte gunnen, maar ik acht het totaal kansloos (dat weet ze).

Larisse

Ik bedoel met praten met haar man, dat ze zich niet meer in moet houden. Dat lijkt ze nu niet meer te doen, dus volhouden!