Eventjes graag jullie mening aub...

Nou

Beheersen lijkt me hier meer aan de orde. Je eigen agenda volgen en daar kort, concreet en zelfbewust, emotioneel neutraal, over communiceren. Waar nodig.

@Nina

ik heb jouw draadje steeds meegelezen. Vol bewondering voor jou, voor wat je nu aan stappen al hebt gezet! Hou vol, jij wordt er beter van en met jou je dochter

Nina

Wat fijn dat je je gehoord weet bij de dames waar je contact mee hebt. En dat je jezelf sterker voelt worden. Hoe is het nu met je dochter?

Hoe hij is

De 3 dames zijn echt super! Ik word echt sterker door hen, meer overtuigd van mezelf.

Ik wou toch nog even wat posten.
Mijn dochter is actief op TicToc (waar je zo van die filmpjes post en daarvoor dan likes in de plaats krijgt). Ze weet dat ze van hem geen filmpjes in huis mag maken, hij wil niet dat zijn leerlingen opmerkingen maken over ons interieur. Nu, ze had toch wat filmpjes gemaakt in huis, had ze niet mogen doen, dat besef ik, maar op één filmpje is hoogstens de TV zichtbaar en op andere een dekentje waarop de hond ligt. Mijn man heeft dit gezien en heeft haar gedwongen ALLE filmpjes te verwijderen. Hij wil niet dat zijn leerlingen bijvoorbeeld zeggen 'heb jij een beige dekentje in je zetel liggen'. Dus enkele dagen later, maak ik een filmpje van haar en de hond in huis, met enkel als achtergrond de deur. Ik zei: 'plaats het maar op internet. Nee, zegt dochter ‘ik vraag het toch eerst nog even aan pa’. Nou, het mocht niet. Afspraak is afspraak, geen interieur tonen, ‘wil je dat leerlingen zeggen, meneer heb jij een witte deur in huis?’ Ik zie het probleem niet, maar bon, doen we dus niet meer.

MAAR… diezelfde avond zie ik opeens op zowel instagram als op facebook een niet mis te verstane tekst en een liedje verschijnen, die aangeven dat het alles behalve goed gaat in ons huwelijk. Laaiend was ik. Dochter mag geen foto van onze tv of deur plaatsen, maar hij wel die teksten. Ik zei hem, ‘je wil geen foto’s van ons interieur, maar dát mogen ze wél weten?’ ‘Ze zijn heus niet dom hoor.’ Zijn antwoord daarop: ‘ik heb het recht mijn gevoelens te posten, daarmee weten ze nog niet wat er werkelijk gaande is. En als er een vraag komt, dan negeer ik die vraag gewoon’. Het is door de manier waarop hij het zegt dat ik ENORM aan mezelf twijfel en denk ik dat ik overdrijf. Maar toch zegt iets in mij dat er iets niet klopt. Ik voel me in mijn blootje gezet tegenover familie en MIJN collega’s.

Flanagan

Ja maar dát is toch juist geen leven? Constant aanpassen om gedoe te voorkomen?

Ik snap op zich wel dat haar man zijn privéleven buiten beeld wil houden, maar als hij zelf wel van alles deelt via Instagram, zou ik daar klaar mee zijn.

Kaaskopje

Het is ook geen leven. Ik denk dat je de reactie van Flanagan moet lezen binnen de bestaande situatie. Daarbinnen is het een wijs advies, denk ik.
Ik zou hier zo absoluut niet tegen kunnen en er allang heel heel erg klaar mee zijn. Maar met er klaar mee zijn is de situatie nog niet opgelost.

Trix

Ik kom zelf uit zo'n gezin. Ik zou het gedrag van vader zelf niet accepteren.

Kaaskopje,

Hoe had je dat in gedachte; het niet accepteren?
Had je gezegd dat de tekst die hij gedeeld had met anderen, moest verwijderen?
Was een berichtje op social media de druppel om te scheiden?

Het kwaad is al geschiet; men heeft het al kunnen lezen en hij heeft naar anderen zijn ware gezicht al laten zien. Reacties van anderen hebben m.i. meer effect dan wanneer je vrouw zegt dit niet te pikken en evt. dreigt met vertrekken, daar hij waarschijnlijk meent dat dit loze dreigementen zijn.

Nna kan een stap opzij doen. Niet de stap terug van de inschikkelijke partner, maar de stap opzij van afstand zodat ze minder meegetrokken wordt in die draaikolk.

Proces

Het proces van balans vinden in wanneer wel en wanneer niet je grenzen aangeven, kost tijd. Zo te lezen staat Nina aan begin van dat proces en krijgt ze begeleiding van een therapeut. Nina heeft zelf ook tijd nodig om te leren hoe valkuilen te omzeilen zonder zichzelf te verliezen. Leren hoe ze taktisch met haar man omgaat en steeds geleidelijker de touwtjes meer in handen neemt. Stap voor stap.

Ook ‘lief zijn’ kent vele stappen. De mate waarin je je sterk maakt voor je grens, is daar één van. Ben je helemaal niet lief en ga je tegen hem te tieren over een voorval of kan je het opbrengen om op fatsoenlijke toon je man vertellen wat je ervan vind en waarom, zodat hij de indruk krijgt dat je de fatsoenlijke aanpak hanteert uit liefde voor elkaar zodat hij meer meebeweegt.

Ergens komt haar man best eenzaam over. Als hij geen hobby of vriendenclub heeft, kan hij zijn ei niet kwijt en blijft hij vastklampen aan zijn gezin.

Reparatie

Het doet er niet toe wie de vaas heeft gebroken; als je hem wilt hergebruiken, moet het gelijmd worden.
De reparatie is leerzaam; kan de vaas nog gerepareerd worden of moet de reparatie maar stop gezet worden.

Flanagan

En nu in relatietaal?

assertief zijn

Flanagan, ik vind je woorden wijs, het doet me goed ze te lezen (al gaat het om Nina natuurlijk)

Ik heb iemand eens horen zeggen dat iemand die snel tiert wel assertief lijkt, maar het niet echt is. Misschien is het op zich wel fout als iemand het zichzelf niet toe zou staan om te tieren, maar als je een andere manier weet, een rustiger manier om je grens kenbaar te maken, komt dat juist sterker over.

toch wel Flanagan

"Ik denk niet dat het voor het herstel van belang is wie de schuldige is, of wie verantwoordelijk is."

Zoals ik het opneem, ben ik t niet met je eens. Het is van wezenlijk belang dat duidelijk is in een situatie zoals Nina dat duidelijk is dat Nina's man een problematiek vertoont waar Nina geen enkele schuld aan heeft. Sterker nog; de problematiek is zo moeilijk dat ook al zou Nina er alles aan doen om het te sturen, te sussen, zich aan te passen, dingen niet te doen of juist wel, dan nog zal Nina's man iets vinden waardoor zij het alsnog verkeer doet en de schuld krijgt. Vergeet niet dat narcisten er een levensdoel van maken om hun slachtoffer gek te krijgen. Narcisten hebben geen handleiding of regels waar je ze mee kunt begrijpen, temmen of sturen. Dat is juist het lastige. Wat je ook doet, eindelijk denk je 'nu weet ik hoe ik de rust kan bewaren in ons gezin' altijd zal de narcist iets vinden waardoor alle moeite voor niets is geweest. Het is nooit goed.

Wat ik wel geloof is dat als je je zorgen maakt dat de narcist zo uitzinnig van woede wordt als jij niet exact doet wat hij wil, dat het dan uit veiligheidsoogpunt soms heel verstandig is om mee te bewegen in zijn grillen en grollen. Gewoon uit lijfbehoud.
Maar ik word ook verdrietig van jouw verhaal Flanagan, je klinkt zo erg als een vrouw die in een intens moeilijke situatie zit. Hoe komt het dat je denkt dat je hier in moet blijven? Welke uitweg heb je nodig? En bedenk ook goed dat je beter kunt springen dan geduwd worden. Opeens kan de situatie totaal uit de hand lopen en ook al denk je dat je ondertussen exact weet hoe je je partner rustig kan houden, het kan op onvoorspelbare wijze escaleren waardoor je in een echte noodsituatie zit. Ik weet het, want ik dacht ook altijd dat ik wist wat ik wel of niet moest doen en het kon nog veel erger zei ik dan....En t werd erger...en ik heb t bijna niet overleefd. T gross van de vrouwen die vermoord worden, worden dat door kun partner of ex-partner en bij die mannen wordt in veel gevallen een narcistische persoonlijkheids stoornis vastgesteld. Ik wil je niet bang maken, maar waarschuwen. Dit soort mensen deinst nergens voor terug als ze in t nauw komen.

Dochter

Thera, Ik hoop dat Nina er iets mee kan want gezien haar bericht, lijkt mij dat haar dochter weer in dezelfde schuitje zit als voor de zomer. Wel erg moeilijk voor haar.

Doenja en Flanagan

Doenja, het ging nu toch even niet over weggaan of blijven? Maar over als je (nog) blijft wat dan verstandig is.

Flanagan, ik denk dat jij het op zich ook wel van belang vind te onderkennen dat de schuld wel bij iemand kan liggen, maar dat je handelen daar niet op gericht moet zijjn? En dat betekent dan dus ook niet dat je dan ontkent dat de schuld bij iemand ligt. Wel kan het zo zijn dat je jezelf moet ontdoen van een schuldgevoel dat je onterecht wordt aangepraat. Maar dat is weer wat anders.

Doenja,

Ik kan niet ontkennen dat ik wel eens baal dat mijn man zijn principes wat betreft eerlijkheid niet wilt toepassen als het zijn moeder betreft en zijn ogen sluit voor haar geklaag bij anderen terwijl mij dit niet in de koude kleren is gaan zitten. Maar ik heb een balans bereikt waar vanuit ik met hem verder kan.

Het betekent niet meteen dat die balans geworteld is. Zo wil ik op feestelijke dagen graag van te voren weten wie er komen. Maar onze situatie is niet zo extreem als bij jou. Ik snap je waarschuwing wel, dat is ook heel lief van je. Ik ken een vrouw die tijdens een ruzie bijna door haar man was gewurgd. Dan snap ik niet dat ze niets kon doen omzichtig te verweren. Ik zou met mijn sterke nagels de huid van zijn wangen krabben en er niet voor deinsen met de vingers in de ogenkassen te steken. Ik zou mij verweren als een kat. En vanwege de houten vloer, zullen hier ook niet zo snel kopjes door de lucht vliegen.

Hier kan schoonmoeder ook niet tussen mij en een evt. broodwinning komen; daarvoor is ze sowieso te oud. Mijn man zou mij ook niet fysiek moeten aanvallen want dan komen de jongvolwassene kinderen ertussen. Daarnaast is mijn man vaak in het buitenland en zodoende afhankelijk van mijn aanwezigheid binnen het gezin om zo het thuisfront te runnen.

Ik ben ook niet bang voor een verandering in de relatie, want het diepste punt in mijn leven is achter mij. Sinds de kinderen mij het gevoel geven dat ze drommels goed weten waarom ik afstand houd, voel ik rust. Ik denk dat het begrip van de kinderen van essentieel belang is. (Doenja, ik weet dat jij je kinderen moet missen. Dat lijkt mij intens zwaar. Ik hoop dat je kinderen je later toch gaan zoeken.)

Ik heb ook geleerd dat familie vervangbaar is, door met mensen om te gaan die mij waarderen. Toch hoop ik stilletjes dat eens mijn man uit zichzelf! zijn excuus aanbiedt voor die moeilijke tijd die de kinderen ook gevoeld hebben. Maar dat inzicht komt waarschijnlijk pas als hij zelf de pijn van eenzaamheid meemaakt. Iets wat ik hem ergens ook weer niet toe wens.

Terugkijkend op die tijd, vind ik mijzelf ongelofelijk krachtig. De eenzaamheid komt wel eens langs, maar loopt ook weer hard door.
Doenja, je hoeft niet verdriet te voelen. Niet nodig.

Thera,

Zelf weet ik in mijn situatie waar de schuld ligt. De ander zal dit niet toegeven.
Vandaar een bepaalde veiligheidsmarge waaruit ik wens te werken aan herstel van balans.
Ookal wil de veroorzaker van problemen zijn/haar verantwoordelijkheid niet inzien, ik trek de zwarte piet kaart niet naar mij toe omdat ik weet wie wel in de fout ging.

Als de kaart niet door de veroorzaker wordt opgepakt, vind ik dat geen no go om toch aan een verbetering te werken. Je leert er sowieso van want je moet ook kritisch naar jezelf kijken. Tegelijk is de kans aanwezig dat de veroorzaker gaat inzien waar hij/zij tekort geeft geschoten en daar van leert.

Alsnog verkeerd

Doenja: "ook al zou Nina er alles aan doen om het te sturen, te sussen, zich aan te passen, dingen niet te doen of juist wel, dan nog zal Nina's man iets vinden waardoor zij het alsnog verkeer doet en de schuld krijgt."

Oh ja, verschrikkelijk! Mijn zus vertelde dat mijn vader door zijn toenemende dementie, steeds beter het verre verleden terug kan halen (dat kon hij op zich altijd al, maar het is weer afgestoft). Ze krijgt nú nog verwijten over voorvallen, tot in de puntjes herhaald, van toen ze 16 jaar was. Een puber dus.

Wat ik ook gemerkt heb: dan denk je dat het vroeger eigenlijk best goed gegaan was (toen ze nog in Nederland woonden). Het contact was voor wat mogelijk was 'gezellig' (ik dacht na 10 minuten altijd waarom ik ook weer dacht dat het gezellig zou worden, maar goed... ) krijg je later te horen dat die bezoeken afschuwelijk voor ze geweest zijn, een beproeving, ze hadden net alsof gedaan. Daarmee zijn de 5 jaar waarin ik alleen met mijn kinderen (man was de kwaaie pier, dus was niet welkom) naar mijn ouders was gegaan om zo het beste ervan te maken, opeens naargeestig geworden. In mijn geval is het mijn vader. Ik zie zo'n opmerking echt als een doelbewuste actie. Toch nog even wraak nemen. Er zijn meer van dit soort acties geweest, waarover je je af kunt vragen hoe hij het in vredesnaam over zijn lippen kon krijgen. Ik ben van mening dat als je je bewust bent van dit gedrag, dus als je als 'vrouw van' door hebt wat er gebeurt, dat je daar niet diplomatiek mee om hoeft te gaan. Dan maar heibel.

Kaasopje

" Ik ben van mening dat als je je bewust bent van dit gedrag, dus als je als 'vrouw van' door hebt wat er gebeurt, dat je daar niet diplomatiek mee om hoeft te gaan. Dan maar heibel."
Diplomatiek zijn, het hoeft niet, het is niet verplicht, je moet je daar al 'vrouw van' niet gedwongen toe voelen (dat is allemaal het verkeerde aanpassen van 'de vrouw van ' wat jij bij je moeder hebt gezien, maar.. diplomatiek zijn als vrije keuze, in het belang van jezelf, als 'vrouw van', niet als aanpassen bedoeld, dat is juist heel sterk.

Flanagan

"Doenja, je hoeft niet verdriet te voelen. Niet nodig."

Ik denk dat het niet anders kan dan dat je verdriet voelt. En dat het ook nodig is voor verwerki g om dat te voelen. Naast allerlei andere dingen die er ook met je gebeuren als het om emoties gaat. Flanagan, ik denk juist je verdriet voelen verwart met niet verder kunnen komen of niet sterk kunnen zijn.

Sturing van emoties

Emoties;
-je kan erin blijven hangen tot je overzicht verliest; je voelt je verloren en niets waard een slachtoffer
-je kan boos en verbitterd raken; ongevoelig, argwanend, eenzaam en niet meer in staat verdriet te voelen
-je hebt de behoefte stil staan bij de mooie herinneringen, een troostende aanpak, (vaak ten tijde van het overlijden van een persoon)
-je kan ook de keuze maken om niet iedere keer voorvallen te willen begrijpen. Dat zijn de voorvallen waarbij duidelijk is dat een ander hiervoor verantwoordelijk is. Die voorvallen hebben je gekwetst maar door wat te distantiëren, geef je aan minder compassie te hebben voor diegene als antwoord op de behandeling.

Vb Zo heb ik als puber, vaker dan lief, voor het eten en huishouden gezorgd omdat mijn moeder het dan niet trok. Ik had er wel moeite mee daar mijn vader als het ware toekeek waardoor die perioden langer duurden dan lief was. Later is dat ter sprake gekomen en hij zei dat hij mij toendertijd niets gevraagd had. Deze blijk van ondankbaarheid kwam hard aan. Ik heb ook lang gewacht op een excuus.
Tot ik mij realiseerde dat ik mijzelf een excuus moest maken vanwege de onrealistische wens en de pijn die ik voelde als ik ernaar hunkerde en mijzelf zat te kwellen. Ik heb op dat moment verlossing gevoeld.

Soms is de schreeuw om begrip iets wat nog meer pijn doet dan het van je af laten vallen, daar het niet van jouw hand komt. Het blijven vasthouden aan die onrechtvaardigheid maakt dat je jezelf kwelt. Dat is een valkuil.
Het is belangrijk niet alles naar je toe te trekken. Ik maak een selectie in waar ik geen deel aan hebt, die emoties staan gelijk aan tijdverspilling.
Bij de verwerking van verdriet, is het voor mij belangrijk om stil te staan wie verantwoordelijk is hiervoor. Ik pas ervoor om in een slachtofferrol te belanden.
Een slachtofferrol maakt een mens m.i. werkeloos.

De laatste jaren had ik te maken met onrechtvaardigheid. Iets wat ik totaal niet verdiende. Het heeft mij ook zeker pijn gedaan, maar de gedachte dat de verantwoordelijkheid bij hen lag, maakte dat ik mijzelf staande kon houden.
Dat is belangrijk om je in te kunnen zetten voor je wens tot herstel of wat de toekomst ook mag wezen.

Thera

Maar als je altijd maar diplomatiek blijft wat voor signaal geef je dan af aan je kind(eren)? Mijn moeder heeft het nooit (hoorbaar) voor ons opgenomen. Deels schuif ik dat op hun generatie. Die generatie zat voor een groot deel toch nog met de voeten in het conservatieve patroon van vader is het hoofd van het gezin, moeder moet het aangenaam maken voor man. Maar er zijn grenzen. Ik vind die houding anno 2018 ook echt niet meer verdedigbaar. Mijn moeder heeft het altijd voor mijn vader opgenomen, zwijgen is ook instemmen, dus ook als er hele nare dingen uit zijn mond kwamen.

Om misverstanden te voorkomen: natuurlijk ben ik het ermee eens dat het verstandig is om rustig te blijven, de dingen zo te zeggen dat de ander niet meteen op de kast zit, maar ik blijf erbij dat een relatie niet op een doorlopende therapie-sessie moet gaan lijken. Doet het dat wel, dan gaat dat ten koste van hoe het zou moeten zijn.

Diplomatiek

Het gaat er niet om dat je niet voor je kinderen opkomt. Ik werd hier thuis voor de 'advocaat' versleten. Maar het lijkt mij juist wel sterk als het je lukt om je communicatiestijl aan te passen. Onbewust doe je dat toch al vaker omdat niet iedereen hetzelfde is en nu heb je te maken met iemand die heel verschillend is en ga je bewust met je communicatiestijl om.

Dat is in elk geval handiger dan elk moment in woede te ontsteken of je bloeddruk te laten stijgen of je zelfvertrouwen te laten aantasten, je te blijven verbazen bij elk kleiner en groter dramaverhaal. Als je dat doet bij iemand die toch al geen filter heeft voor prikkels en waar dat allemaal altijd al veel harder binnenkomt dan voeg je zelf toe aan het drama. Waarom ben jij dan de norm?

Jij mag op jou geluidsniveau en met jou emoties spontaan communiceren want anders is het niet zoals het zou moeten zijn?

Hoe je communiceert is een keuze en het kan je omstandigheden sterk verbeteren en dat van je kinderen ook.

Kaaskopje

Wat jou moeder deed dat bedoel ik niet met diplomatiek zijn.
En over therapiesessie, dat was ook niet wat je moeder deed, want therapeuten die confronteren regelmatig. Ze denken er dan wel over hoe ze dat doen.
Partners van hebben met diplomaten en therapeuten gemeen het niet maar puur tieren als je zou willen tieren maar daar iets bedachtzamers voor in de plaats doen, omdat je een doel voor ogen hebt. Van dat doel maak je zelf deel van uit.

Nina

Hoe gaat het met je?