Eventjes graag jullie mening aub...

En zo blijf je bezig

Er is altijd wel een argument of verklaring waarom man gelijk heeft en een punt heeft. Maar daar gaat het niet om. Er is geen wederkerigheid. Elke vraag stuit op een muur. Man heeft geen ruimte om in te gaan op het verzoek van een ander. Het moet uit hemzelf komen. Ziet hij dat in dan kan hij zelf aanbieden om in de ochtend met de hond te gaan lopen. En dan doet hij jou daar weer zon plezier mee dat je wel heel, heel, erg dankbaar moet zijn.
Maar hij ziet iet dat als hij iets vraagt en er komt een nee, dat hij dat niet kan accepteren en weer honderd en een redenen heeft waarom een normaal verzoek van hem nou nooit eens spontaan ingewilligd wordt.

Dat is de dynamiek. En dat is om die reden heel moeilijk uit te leggen aan anderen.

Maar.

Vader geeft toch gewoon antwoord op een vraag van dochter? Misschien niet het antwoord dat ze wil horen, pech gehad. Geen ruzie, geen geschreeuw, zijn antwoord was "nee, ik ga de hond niet uitlaten".
Waarom moet Nina haar man daar dan nog op "aanspreken". En dat ook nog mededelen aan haar dochter?

Ik zou gewoon zeggen "nou, je hebt het gevraagd en het antwoord was dus nee, dan doen wij het gewoon".
Er zijn zoveel gezinnen waar niet ieder gezinslid de hond uitlaat, zelfs is niet iedereen blij met een hond in huis. Accepteren is nog niet er voor zorgen.
Of wilde vader de hond ooit zo graag?

Ik moet opeens aan een voorval denken

Ik was laatst in een winkel en ik ving een stukje gesprek op van een moeder en haar dochter. Moeder zag mooie spullen in de winkel. Handig hiervoor, handig daarvoor... Dochter, een meisje die ik inschatte op nog op de basisschool, of wie weet net er af, zei tegen haar moeder "mamma, je hebt toch al genoeg daarvan thuis? Waarom zou je het kopen? Dat kost alleen maar geld en je hebt het niet nodig." Of het terecht is zal ik nooit weten, maar ik voelde medelijden met het meisje. De rollen leken omgekeerd. Dit meisje moest haar moeder kennelijk tegen zichzelf in bescherming nemen, omdat ze anders steeds spullen koopt die niet nodig zijn. Hoe ontstaat zoiets?

Nina

Wat ik me afvraag, is of het beeld wat je van je man schetst, klopt. En dan bedoel ik niet dat je daarover liegt, maar ik bedoel daarmee dat ik me afvraag of je nog wel in staat bent om hem te zien zoals hij echt is. Door het voorbeeld van de hond vraag ik me af of je zelf nog wel uit elkaar kunt halen, wat echt onaangenaam gedrag is, of dat het gaat om een normaal meningsverschil, of dat hij eigenlijk gewoon een punt heeft.

Waarom ben je verliefd op hem geworden? Vanaf wanneer is de man waar je verliefd op bent geworden steeds meer uit beeld verdwenen? Wat kun je daarover vertellen?

Ik zou deze vraag ook aan mijn moeder willen stellen, want van wat ik ervan begrijp, was mijn vader al in de verkeringstijd een aparte jongen. Zo apart, dat mijn oma en opa zo hun kanttekeningen hadden bij de verkering. Dus had ze dat in het begin zelf ook al kunnen weten en vond ze dat zelf op dat moment niet erg, of is het gedrag van mijn vader in de loop der jaren erger geworden en raakte ze daar ongemerkt in verstrikt?

Het voorbeeld van de hond, dat voorbeeld noemde ik al, vind ik om eerlijk te zijn niet zo'n sterk voorbeeld. Je dochter is 11 en stevent op de puberteit af. Dan gaat ze haar ouders uittesten. Hoever kan ik gaan? Hou daar ook rekening mee. Natuurlijk probeert een kind van 11 onder bepaalde taken uit te komen, dus jouw dochter ook. Is de hond echt van haar? Zo ja, dan was dit wel een moment dat je mán een punt had. Is de hond gewoon van het gezin, dan zou je kunnen kijken of er een soort roulerend systeem bedacht kan worden.

Wil40 / Kaaskopje

Wil40: "Vader geeft toch gewoon antwoord op een vraag van dochter? Misschien niet het antwoord dat ze wil horen, pech gehad. Geen ruzie, geen geschreeuw, zijn antwoord was "nee, ik ga de hond niet uitlaten".
en

Kaaskopje: "Wat ik me afvraag, is of het beeld wat je van je man schetst, klopt. En dan bedoel ik niet dat je daarover liegt, maar ik bedoel daarmee dat ik me afvraag of je nog wel in staat bent om hem te zien zoals hij echt is. Door het voorbeeld van de hond vraag ik me af of je zelf nog wel uit elkaar kunt halen, wat echt onaangenaam gedrag is, of dat het gaat om een normaal meningsverschil, of dat hij eigenlijk gewoon een punt heeft."

Wil40 en Kaaskopje, jullie missen volledig het punt dat Njna met dit voorbeeld wil maken.

Het gaat er niet om of vader op een vraag "Nee" mag zeggen.
Het gaat er Nina om dat als zij of haar dochter iets aan Nina's man vraagt en hij zegt Nee, er meteen geen gesprek meer mogelijk is.
Ik begrijp uit dit voorbeeld dat de vader 's ochtends meer tijd heeft dan dochter (en Nina ook denk ik). Misschien wilde dochter haar beurt wel ruilen met vader, zodat vader niet meer beurten zou krijgen maar ze het logischer wilde indelen. Maar na de Nee van de vader durft de dochter er niet nog even toelichtend verder over te praten, ook Nina niet. Ze zijn allebei BANG dat als ze even doorpraten met hem over waarom Nina dit aan hem gevraagd heeft en of haar idee misschien toch een goed idee is, dat hij dan explodeert.

DAT is het probleem. De angst dat als je over iets gewoon probeert te praten, dit niet lukt, maar eindigt in (erge) ruzie en (wat ik vermoed, maar Nina kan dat misschien bevestigen) lang daarna nog sacherijnig gedrag van hem.

Dat lijkt mij niet normaal.
Als je een meningsverschil hebt moet je daar toch gewoon over kunnen praten zonder dat de man meteen (heel) boos wordt (en lang sacherijnig blijft)?

Nina schreef dir punt al eerder (ergens onderaan vorige pagina)
"Sorry, ik was misschien niet duidelijk in mijn standpunt maar het gaat me niet om het feit dat ze de hond niet wilde uitlaten, het gaat me erom dat je je mening niet mag zeggen zonder ruzie te hebben. Ik wil haar tonen dat dat anders kan/moet.""

Dus ik hoop dat mensen niet doorgaan op het punt of man al dan niet terecht ja of nee zei, of dochter pubert en grenzen verkent. Daar gaat het bij de problematiek met de man van Nina helemaal niet over. Het gaat om zijn boze gedrag bij elke wissewasje wat hem niet aan staat en de ontstane angst bij Nina en dochter om voor hun mening uit te komen.

En dan kunnen mensen zeggen, dat het onzin is en dat je natuurlijk gewoon voor je mening moet kunnen uitkomen, maar als je aldoor de kous op je kop krijgt (uitbarstingen van man), dan leer je dat wel af.

Larissa.

Als je na mijn "nee, dat doe ik niet, dat mag je zelf doen" doorgaat met allerlei tegenargumenten en alsnog wilt verklaren waarom ik iets wél zou kunnen doen, word ik ook chagrijnig.

Wij missen het punt niet. Misschien word de man van Nina boos na het doorzeuren en dan komt Nina het liefst hier ook nog even over praten met haar man. "Aanspreken" nog wel.
Dochter heeft dat al afgeleerd, papa zei "nee". Klaar, geen discussie.
Als Nina zijn nee ook accepteert is er niets aan de hand.

Je kan bij alles je man negatief willen zien, soms is nee gewoon nee en niet meer dan dat. Door te gaan discussiëren daarover lok je zelf een ruzie uit.

Ik begrijp dat jullie al diverse labels aan de man hangen, maar Nina kiest ervoor om bij hem te blijven. Kan ze beter leren omgaan met zijn, misschien wat vreemde, karaktertrekken.
Papa zegt "nee", en daar doe je het maar mee.

Verantwoordelijkheidsgevoel

Het lijkt mij heel onverstandig van Nina om met haar man op dat uitlaten terug te komen. Hij kan haar actie ook kan zien als het voor het karretje van haar dochter spannen-actie en zodoende ook nog eens geïrriteerd raakt op zijn dochter, terwijl hij mogelijk, (net als meerdere ouders), het hebben van een huisdier ziet als een training voor een kind om verantwoordelijkheidsgevoel mee op te doen.
Een kind dat een huisdier wilt, maar er niet goed voor zorgt, krijgt te maken met een dier dat ziek wordt. Zie het als een training voor de tijd dat kinderen later te maken krijgen met schoolse zaken als huiswerk.
Haar man is docent en heeft zo vaak leerlingen te spreken die huiswerk hebben verzaakt. Haar man weet wat er van komt als je zaken vooruit schuift omdat je geen zin hebt.

Nina geeft aan dat dochter merkt dat haar vader gezelliger was. Hij doet blijkbaar zijn best. Wees daar dankbaar voor. Werk ook mee aan het behoud van een goede sfeer.

Flanagan.

Of een hond is gewoon zijn ding niet en heeft hij er nooit één in huis willen hebben.
Hij wil hem niet op schoot, hij geeft hem geen eten en laat hem zeker niet uit.
Lekker duidelijk toch Stoppen met het tóch vragen.

Larisse en AnneJ

Ik ga toch even op de stoel van de duivel zitten.

Ik ben volledig bereid om Nina te geloven, maar door het inmiddels best lange draadje heen, begin ik ook het gevoel te krijgen dat er toch echt ook twéé kanten aan dit verhaal zitten. Het is me inmiddels niet meer 100 procent duidelijk of vader echt altijd een kwaaie pier is.

Hij lijkt bepaald niet flexibel en hij heeft in mijn ogen geen juiste opvattingen over wie wat mag beslissen. Hij lijkt autoritair in dat opzicht. Hij mag als man van het gezin wel spontane keuzes maken, met die van vrouw en dochter kan hij niet overweg. Zijn gevoelens tellen wel, die van vrouw en kind lijken regelmatig van ondergeschikt belang. Dat is gedrag waar je wel of niet mee kunt samenleven, maar of je het op een ziekelijke stoornis kunt schuiven, dat weten we niet zeker. Ik ben geneigd om te denken dat er zeker wel iets speelt. Ik zeg dus niet dat ik Nina niet geloof!, maar wel dat het beeld eenzijdig is en wij als buitenstaander, zonder het gezin te kunnen zien, maar een beperkt beeld kunnen maken van wat we weten.

Natuurlijk is het sneu dat dochter bang is voor de consequenties van opmerkingen of dat de sfeer niet goed is door vader, maar is het altijd terecht dat Nina dit bevestigt? Vader mág een mening hebben, dus ook als dat minder goed past.

Om te laten merken dat ik weet wat het is om altijd bang te zijn voor wat de mening van vader betreft... zo was ik ook. Ik heb áltijd een angst gevoeld voor 'iets' wat boven mijn hoofd hing. Mogelijk niet altijd terecht, maar het was er wel. Niet voor lichamelijk geweld overigens, maar voor mijn vaders mening. Dat mijn moeder standaard zijn kant koos, hielp niet bepaald. Dus ik vind het héél goed dat Nina niet standaard de kant van haar man (meer) kiest, maar dat moet niet doorslaan naar 'nooit meer'. Hij kan best eens gelijk hebben.

Stel dat Nina besluit dat scheiden te rigoureus is, niet beslissen is ook beslissen, dan zal ze een evenwicht moeten vinden op dit gebied. Aan de ene kant dochter in bescherming nemen als dat terecht is, dat lijkt nu niet voldoende te gebeuren en aan de andere kant dochter niet de gelegenheid geven om Nina en man tegen elkaar uit te spelen.

Dochter en moeder kunnen samen misschien net teveel in een rol van zusjes gerold zijn, doordat dochter enig kind is. Kinderen willen nog weleens samen op de ouders mopperen, maar is dat altijd terecht? Maar ook, kan het zijn dat de verhouding met man daardoor scheefgegroeid is? Nina die zich niet helemaal volwassen opstelt en man die het gevoel heeft dat hij als de volwassene de kar moet trekken? (wat hij met wat ik weet belabberd doet)

Als Nina blijft, zal ze zelf ook moeten beslissen wat haar omgangsvorm met haar man moet worden als ze scheiden een te grote stap voor haar is. Als ze kan leven met een onderdanige rol, ja en amen, kan het nog best gezellig worden. Stoornis of niet, zou zo'n toekomst er voor mij bepaald deprimerend uitzien. Hoe dan ook is Nina aan zet. We stevenen op nummer 1000 af in dit draadje, trekken we aan een dood paard, of gaat Nina haar schouders onder verandering zetten? Wie weet gaat haar man toch steeds meer inzien dat hij ook iets moet veranderen als hij Nina niet kwijt wil raken.

Of ....

"Wie weet gaat haar man toch steeds meer inzien dat hij ook iets moet veranderen als hij Nina niet kwijt wil raken."

Misschien denkt hij, als je wil dan ga je maar. Kan me voorstellen dat de man zich ook niet in bochten gaat lopen wringen omdat Nina en dochter altijd maar alles besproken willen hebben.

Man bepaalt grens: Nee. Wellicht (doe ook maar eens een aanname) heeft hij het al 1000 keer uitgelegd en is hij er nu beetje klaar mee om zijn grenzen te moeten toelichten.
Nee is nee en niet alles hoeft bespreekbaar te zijn.

Het is een eenzijdig verhaal van Nina, maar kan me voorstellen dat Nina met haar gedrag ook het bloed onder de nagels van haar man vandaan haalt. Ze heeft geen makkelijke man, maarja hoe makkelijk is Nina.

twee kanten

De conclusies die getrokken worden uit het antwoord van Ninaman op de hond uitlaten...
(vrij normaal antwoord natuurlijk). Reactie van Nina kan twee kanten uitgelegd worden: 1. ze is zo boven haar theewater (van een eventuele stoornis van man) dat iedere uiting van haar man haar te veel is. 2. ze is een moeilijk en lastig persoon die weigert wat coulance met haar man te hebben en daardoor haar dochter in een belachelijk parket brengt waardoor het kind zich gaat snijden alsook dat haar moeder een tijd geen contact meer met haar wilde hebben.

Beide meningen zijn voorbarig en koffiedik kijken. Ik heb echter de indruk dat er met veel ablomp een case wordt gebouwd op een heel mager bewijs als je alleen mening 2. bent toegedaan. Wel begrijpelijk die insteek: iedereen ziet graag dat je altijd zelf alles veroorzaakt want dat geeft jou ook de mogelijkheid niet in dat soort situaties terecht te komen.

gijzeling

Maar eigenlijk wil geen van beide verder met de ander. Nina niet met haar man, de man niet met Nina (en misschien zelfs niet met zijn kind). Toch weigeren ze ook allebei om een stap richting oplossing te zetten. Niemand onderneemt iets in de richting van uit elkaar gaan, maar ook niet in de richting van het samen prettiger krijgen.
En zo houden ze elkaar in gijzeling en maken ze elkaar maar vooral zichzelf steeds ongelukkiger.

Het ligt in je eigen handen Nina. Iemand moet de eerste stap gaan zetten. Ga jij dat doen, ga je wachten tot je man het doet of ga je zo nog jaren voort?

En even weggaan is in mijn geval geen optie

Kun je ons uitleggen waarom niet, Nina? Zoals ik het thuis wel eens zeg, als er geen bloed uit vloeit kan het dus wél. En voor zover ik kan zien vloeit er geen bloed uit, in ieder geval niet meer dan er nu al vloeit (overdrachtelijk bedoeld he).

Ik ben, toen het bij ons niet goed ging, een tijdje in een Bed and Breakfast gaan zitten. In de buurt, zodat ik de kinderen kon zien en kon werken. Maar behalve mijn werk had ik niks om me druk over te maken. Kon mijn eigen gang gaan, tot rust komen, nadenken. En we hebben het al vaker gezegd, ook dat werk valt op te lossen. Je ziek melden, je baas vertellen wat er thuis speelt en dat je even rust moet nemen om overeind te blijven.

Heb je het met je psycholoog gehad over een 'time out'? En wat vond die ervan?

Fijn dat je met je moeder weer on speaking terms bent. Hebben jullie het gehad over waaróm ze je uit die appgroep heeft gegooid? Of praat je daar niet over?

Been there...

Ik heb al heel lang niet gereageerd in dit draadje maar wil wel inhaken op de conclusie van Wil40 in #914: hij zou wat rigide en onbuigzaam zijn en verdere diagnoses zouden niet van toepassing zijn op de man van Nina.
Ik kan je zeggen dat ik onlangs van een professional te horen heb gekregen dat mijn ex en zijn moeder zeer veel trekken van narcisme hebben. En ook al ben ik geen expert, ik ben wel ervaringsdeskundige. En uit die hoedanigheid kan ik zeggen dat ik heel veel herken. Niet toegspitst op het voorval met de hond uit laten, maar alles bij elkaar.
En of Nina nu niet weg is, verbind daar niet gelijk de conclusie aan dat ze niks wil doen met jullie tips. Ik weet als geen ander hoe t is als je hier in zit.

Een stap voor zijn

Eens met Jippox. Voor zover ik het kan volgen hebben beiden gezegd dat ze niet met elkaar verder willen en iemand zal de eerste stap moeten zetten. Of samen besluiten een doorstart te maken, dit is zo moeilijk, zo erg niemandsland. Al begrijp ik het vastzitten in de situatie en de angst voor de toekomst.
Ik kreeg ooit het advies (tijdens onze scheiding) zorg dat je je ex met alles een stap voor bent want anders wordt je telkens zo overvallen en moet je anticiperen op zijn ideeën en dat was een waardevol advies. Het is veel prettiger je eigen plan te maken zodat hij daar op moet reageren dan andersom.

Snijden

"en daardoor haar dochter in een belachelijk parket brengt waardoor het kind zich gaat snijden"

Ik heb er enig bezwaar tegen dat Jan en alleman het 'snijden' van de dochter maar beurtelings wijt aan gedrag van vader c.q. moeder. Laten we dat als een losstaand probleem bekijken (of beter: overlaten aan een specialist) in plaats van het als munitie in allerlei discussies in te zetten.

Watervrouw

Ja dat vind ik ook: wees alles een stap voor, dan handel je uit kracht. Als man het straks doet, is de kans groot dat je je weer slachtoffer voelt.

Ad Hombre

"Ik heb er enig bezwaar tegen dat Jan en alleman het 'snijden' van de dochter maar beurtelings wijt aan gedrag van vader c.q. moeder. Laten we dat als een losstaand probleem bekijken (of beter: overlaten aan een specialist) in plaats van het als munitie in allerlei discussies in te zetten."

Normaal zou jouw mening misschien wel een goede zijn.
In dit geval ga ik er echter vanuit dat wat Nina schrijft zo is gebeurd.
Volgens Nina heeft haar dochter haar gezegd dat zij zich snijdt door het nare gedrag van haar vader.

Nina heeft vanaf het begin een aantal situaties beschreven met gedrag van haar man richting dochter, die mij de haren te berge doen rijzen.

Dus laten we het zo zeggen, ik kan mij goed voorstellen dat dochter dat inderdaad doet door het gedrag van haar vader.

Maar wat belangrijker is: dochter heeft zich 2x gesneden en heeft meerder malen opmerkingen gemaakt richting Nina, school en nog iemand dat zij niet gelukkig is met het gedrag van haar vader. Lijkt me toch een teken.

En wat mij betreft zou ik al deze signalen van haar dochter dan ook zeer serieus nemen.

Hond en echte probleem

Ik zou willen voorstellen om verder te discussiëren over het incident met de hond. Ik heb het gevoel dat als je dat als op zichzelf staand incident bespreekt mensen er van alles van kunnen vinden.

Ik denk als mensen dit draadje en de incidenten tussen vader en dochter (naast andere incidenten) goed gelezen hebben, dat ze dan zien dat Ninaman erg egoistisch is (puur van zichzelf uitgaat), handelt als MIJN WIL IS WET, geen tegenspraak wil, erg uit de bocht kan vliegen met afbrekende opmerkingen.

Dat is een patroon.

En daar zijn Nina en dochter in de loop van de jaren erg bang van geworden. En Nina heeft zich in bochten gewrongen om niet steeds weer, om elk wissewasje, ruzie te krijgen, want dat lijkt haar niet fijn/goed voor haar dochter.

Dus Nina is nu bang voor haar man. En terecht (in elk geval voor haar op dit moment in haar leven). Want als ze even tegenspreek, wordt hij weer boos.

Dat is het probleem.

Laten we niet op 1 incident focussen, maar op een patroon van het gedrag van de man en het probleem dat Nina in jaren heeft opgebouwd. Ze wil dat nu veranderen, maar dat is heel moeilijk met een dergelijke man als je zelf niet heel stevig in je schoenen staat.

Wil40 e.a.

Wil jij Nina helpen?

Als man het straks doet

Ik denk helemaal niet dat man het straks doet.

Dat hij het zegt is wat anders. Als (ik zeg als omdat we dat niet weten, maar ik vind het wel nuttig om de mogelijkheid te blijven overwegen) man ergens zit op de schaal van een persoonlijkheidsstoornis zoals narcisme, dan gelden bepaalde regels die normaal gelden niet. Normaal doen partners overwegend uitspraken naar elkaar om gedachten te delen. Bij een stoornis zijn uitspraken overwegend ergens anders voor bedoeld. Om een bepaald effect te sorteren.

Ik weet het niet. Maar we weten ook niet of de uitspraak dat man wil scheiden wel serieus bedoeld is. Terwijl daar wel in de redeneringen vanuit wordt gegaan.

Ik vind zelf Nina trouwens duidelijk in het voorval van de hond naar ons toe. Het gaat haar puur om de uitspraak van dochter waaruit blijkt dat ze bang is voor ruzie. Dat was Nina zelf ook altijd. Mede door ons is ze aan het veranderen. Het voelt voor mij heel raar dat als ze daar dan blijk van geeft en in een geval daar misschien in doorschiet dan komen er ineens gedachtes op dat zij het misschien allemaal verkeerd heeft gezien. Echt heel raar.

Even los van hoe de ouders zijn

Ik vind het een zeer ongezonde situatie dat de dochter (een meisje van 11!) overal zo bij betrokken wordt en bijna de steun en toeverlaat van moeder lijkt te zijn.

Sorry Nina, hoe erg je situatie misschien ook is, hoe onbuigzaam je man, en hoe onzeker jijzelf, maar je dochter moet je proberen hierbuiten te laten. Je dochter moet niet tussen gesprekken van jou en je man willen zitten, en je moet haar ook die ruimte niet geven.

Ten eerste kan ik me heel goed voorstellen dat dit voor je man lijkt op samen onder een hoedje samenspannen tegen hem. Als hij toch al wat wantrouwend is, speel je hem hiermee in de kaart.

Maar de hoofdreden: niet goed voor je dochter. NIET DOEN! Bescherm haar hiertegen...

Een meisje van 11 hoort na thuiskomst van een fijne vakantie niet bezorgd aan haar moeder te vragen of het tussen die moeder en vader allemaal wel ging. Dat hoort ze niet eens te weten...

Daar zou ik echt als de wiedeweerga aan gaan werken, week je dochter hieruit los. Dit is slecht voor haarzelf en slecht voor haar verhouding met haar vader, en uiteindelijk ook slecht voor haar verhouding met jou. Ik heb zelf een stiefdochter die zo'n symbiotische relatie met haar moeder had. Ze is nu volwassen, en kan daar nu goed op terugkijken. Je kind neemt je dat later niet in dank af.

Thera

"Maar we weten ook niet of de uitspraak dat man wil scheiden wel serieus bedoeld is. "

Ik ben het met jou eens.
En goed punt om aan te geven dat mensen denken dat hij het meent, terwijl dat mogelijk/vermoedelijk niet het geval is.

Ik geloof er helemaal niet in dat man echt wil scheiden. Dat is nl. slecht voor zijn ego en positie als docent.

Dus inderdaad, hij lijkt dat (in elk geval in mijn ogen) alleen te roepen om Nina angst aan te jagen (hij heeft natuurlijk ook door dat zijn vrouw bij elke Nee, boe en bah terug in haar hok gaat) en om even te laten zien dat hij degene is die machtig is, dat hij degene is die bepaalt wat er gebeurt.

Ik durf er nu al om te wedden dat als Nina ooit de moed heeft om te zeggen dat ze wil scheiden, hij eerst zoete broodjes gaat bakken om dat te voorkomen. En als dat niet werkt, ze houdt voet bij stuk, dan gaat hij roepen dat hij van haar af wil. Zal hij vermoedelijk tegen haar roepen, maar ook naar de hele buitenwereld..

larissa

Mensen die zichzelf snijden hebben nog geen goede manier gevonden om om te gaan met hun pijn en verdriet. Je kunt van dit soort zaken nooit direct de schuld neerleggen bij een andere persoon.
Dat laat niet onverlet dat vader en misschien ook moeder dit meisje weinig handvatten hebben gegeven en de situatie in huis reuzeonveilig is. Het is ook gevaarlijk in die zin om niet te onderkennen dat dit meisje een probleem heeft waar aan gewerkt moet worden.

Mirreke

Ik ben het wel met je eens.

Maar zou je ook voorbeelden kunnen geven wat je dan moet zeggen als je kind daar wel mee komt?

Hoe je dat doet, dat losweken?

Ik denk zelf bijvoorbeeld dat je in het geval van Nina je jezelf weer meer ouder moet gaan voelen. (En niet de mede slachtoffer, lotgenoot van de dochter) Dat kan denk ik als ze zich wat onafhankelijker van haar man voelt. Dat zal tijd nodig hebben, want nu zit Nina (Nina klopt dat?) in een soort alerte periode die bedoeld is om haar houding opnieuw te gaan bepalen tegenover haar man, maar waarbij ze juist hierdoor ook weer erg op hem gericht is. Logisch. En onvermijdelijk denk ik. Maar Nina, zoek ook bij jezelf naar de puur moederlijke gevoelens. Stel jezelf voor hoe jij moeder van je dochter wil zijn even los van de problemen met je man. Heb hoop dat je je weer vrijer zult voelen om te kunnen zijn wie jij bent, ook als moeder.

Larisse.

Wil Nina hulp dan?
Jij vraagt het namens haar? Je kent haar persoonlijk? Welke hulp had je in gedachten?

Ik denk dat het hele forum bereid is om Nina te helpen indien nodig.
Dus het antwoord is "ja".