Gedoe met mijn moeder
Van de week was er een voor mij onverwachte aanvaring tussen mij en mijn moeder. De aanleiding was de diploma-uitreiking van mijn dochter. Mijn ouders kwamen hier naar toe en tevoren aten ze bij ons. Mijn moeder had aangeboden te koken omdat ik die middag aan het werk was.
De diploma-uitreiking was lang, maar wel leuk om te zien. Na afloop gingen wij de zaal uit, maar dochter bleef nog even in de zaal met wat vriendinnen, foto's maken etc. Echte puberdingen. Man en ik gingen de zaal dus weer in, ook nog wat foto's gemaakt met de mentor en zo. Mijn ouders stonden in de hal te wachten. Mijn moeder keek nog even de zaal in en zag ons. Daarna waren ze dus ineens vertrokken naar de auto.
Mijn dochter vond het raar, wij ook. Had wel in de gaten dat mijn vader het lang vond, maar zag niet echt de reden om zonder gedag te zeggen te vertrekken.
De volgende ochtend heb ik mijn moeder een appje gestuurd om te vertellen dat ik hier verbaasd over was. Ze zou er 's avonds over bellen.
Die avond belde ze dus en ik kreeg allerlei verwijten te horen met name over dochter.
Mijn moeder had altijd zoveel tijd besteed aan dochter om een band met haar te krijgen. Ze was 's middags al gekomen om te koken en had bloemen voor dochter meegenomen. En vervolgens blijft zij zo lang in die zaal en komt niet eens naar je toe. En andere kinderen deden dit wel etc. etc.
Ik heb uitgelegd dat dit nu eenmaal onze dochter is en zij het op haar manier doet. En dat ik daar niet echt iets aan kan doen, maar het geen reden vind om zomaar weg te gaan. Ze had best even de zaal in kunnen komen om gedag te zeggen. Mijn moeder zei, dat ze dat niet meer had gekund. En mijn vader was het ook zat, want vond het allemaal veel te lang.
Duidelijk een situatie die uitging van verkeerde verwachtingen vanuit mijn moeder. Verwachtingen die mijn dochter niet waar kan maken. En zij houdt echt van haar oma hoor en kan het ook heel gezellig met haar hebben als ze samen een dagje uit zijn of zo. Maar mijn moeder vindt dat dit soort dingen altijd van haar uit komen en niet vanuit dochter.
Ik vind het lastig, want over 2 weken gaan we met z'n drieën (mijn moeder, dochter en ik) twee dagen naar een stad in België. Omdat mijn moeder zo nadrukkelijk zei dat ze er zo geen zin meer in had, vroeg ik hoe dat dan moest. Ze zou proberen het wel gezellig te houden maar als dochter niet gezellig is dan zou het de laatste keer zijn. Nou verpest dochter echt zo'n weekend niet, maar ik vond dit reden genoeg om vooral niets te zeggen tegen dochter. Geeft haar alleen maar spanning. Maar ik zie nu wel tegen die dagen op, want geen idee of het nog wel leuk gaat worden. We hebben al geboekt dus terug kunnen we niet echt meer.
Wat zouden jullie adviseren?
Tsjor
Ik ga in situaties waarin tijd een rol speelt, liever niet met iemand op pad die wegens slecht lopen of tig andere redenen de tijd doet doortikken.
Ik wil best met oudere mensen op pad, hen een leuke middag bezorgen. Maar ik wil hen niet het gevoel bezorgen dat ze opgejaagd worden. Daar worden ze alleen maar nerveus van. Nog niet eens het feit dat de uitreiking best lang kan duren.
Eigenlijk was ik nog lief; ik ga al helemaal niet met mijn schoonmoeder op pad, of ze nu oma is of niet, of slecht ter been. Dat heeft meer te maken met die aandacht waar Tsjor zelf ook over schreef.
Kaaskopje
De kinderen zaten vooraan in de zaal en de rest zit gewoon in de zaal. Mijn dochter kon niet zien waar ik naar buiten was gegaan en ik kon niet zien waar zij naar buiten was gegaan. Het gaat dan om een menigte die eruit wil.
Mijn dochter ging dus via een andere uitgang, kwam daar haar 'schoonfamilie' tegen, en dan grijpt die moeder haar kans. Daar is geen ontkomen aan. Dochter krijgt haar diploma dan ook niet terug, dat is in handen van 'schoonmoeder'. Die breeduit met het papier in beide handen in het midden van het gezelschap staat. Je hebt het beeld?
Ik kende haar verder niet, wist wel wat irritaties van mijn dochter, maar ik snapte het in een keer.
Tsjor
Nou
Het zal van de grootouders afhangen. Hier is dat nooit een probleem geweest.
Ik vind het jammer dat mijn ouders niet meer bij de uitreiking van zoon kunnen zijn. Ze zijn er niet meer. Maar mijn ouders zouden de eerste zijn om gedoe te relativeren.
Voor mijn ouders sprak het ook meer vanzelf. Niet alsof ze beloond zouden moeten worden voor de investering die zij gedaan hebben.
Zoon wil mij niet bij zijn verdediging hebben. En dat begrijp ik. Hij kan zich dan minder goed concentreren op zijn verhaal en voelt zich toch geroepen om dan tegen mij te spreken. Of zijn verhaal te houden met mij in zijn achterhoofd. Kan ik me aantrekken maar ik snap hem. Ik wilde mijn moeder ook niet bij mijn bevalling. We waren te hecht en ik zou me gedwongen voelen om haar meer aandacht te geven dan ik op dat moment in mij had.
Ik mag weer wel bij de uitreiking zijn van het diploma, die datum ligt ook al vast. Dat is luchtiger en een feestje waard. Dan komen we allemaal.
Maar om je daar dan allemaal beledigd over te gaan voelen gaat mij veel te ver. Het gaat om de eindexamenkandidaat, die staat in de belangstelling. De rest past zich maar zo'n beetje aan.
toekomst
'Volgens mij ben jij nog geen oma van een 16-18jarige die net geslaagd is.' Nee. Ze is pas 1. Maar het zijn wel de kleine dingetjes waar je je dan op denkt te verheugen, toch? Zwemdiploma dan?
Oh ja, en ik ben niet zo'n schoonmoeder/oma als die van Flanagan. Zal ik ook nooit worden. Ik mis daarvoor beslist alle talenten. Ik schuif altijd aan de kant. Soms zelfs teveel.
Tsjor
Oude mensen (o.t.)
Je kunt prima met oude mensen op pad, maar dan moet je je erop instellen dat het dan wel in hun tempo gaat. Mijn moeder is zo ongeveer de traagste oudere die ik ken. Ik ga ook nergens meer met haar heen zonder rolstoel, en zelfs dan moet ik nog twee stappen terug. Als we ergens heen gaan met zijn allen (ouders, zus, ik, kinderen), duik ik vaak met de kinderen een of ander klimrek in, en mag mijn zus de oudjes doen. Die heeft veel meer geduld 
Soms trapt ze er niet in en gaat ze er bijv in een buffetrestaurant ineens vandoor.
Triva
Ik geloof dat ik dan toch anders naar diploma-uitreikingen kijk. Ik ben in dat geval trots op mijn kind, leef mee met wat ze doet, word blij van hoe ze met haar klasgenoten omgaat en op haar leerkrachten reageert en omgekeerd, kortom.. het komt niet in me op om dat te omschrijven met 'geen zak aan'. Maar ik vind dit wel een gezinsactiviteit. Het draait om de geslaagde, daar gaat mijn aandacht naar uit.
Echt, ik kan me kapot ergeren als ik dan merk dat iemand van mijn gezelschap chagrijnig doet tijdens zo'n avond, omdat het te lang duurt of iets anders niet gaat zoals gewenst. Dus ik zou bij voorbaat dat risico al zoveel mogelijk beperken.
Wij hebben opa en oma wel een keer meegenomen naar een musical. Als we daarna nog meer musicals hadden moeten bijwonen, had ik opa en oma werkelijk niet meer uitgenodigd. Oma kon het allemaal niet goed volgen en dat moesten we horen ook. Sneu voor haar uiteraard, dat is dan het lastige van zo'n situatie. Ik vermoed dat mijn schoonmoeder (niet de eigen moeder van man) 'de jeugd' nooit begrepen heeft, dus dat kwam er nog eens bij.
Kaaskopje
Wel een beetje bij blijven he? Ik vind het best vermakelijk en probeer eindelijk beeld te krijgen bij alle namen die ik de afgelopen vier jaar hoorde maar een opa/oma mee nemen naar zoiets? Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.Voor mijn man is het al oninteressanter. Een nadeel hier is dat de mentor pas de naam aan het eind van het verhaaltje noemde dus je moest echt elke keer 100% concentreren op het verhaal. Nadeel bij mijn oudste is dat hij de allereerste was met het verhaaltje zodat ik ook nog niet helemaal in de concentratie zat. Opa/oma's hadden dus in het geval van mijn zonen alles wat over hun kleinkind ging gemist. Het zou best kunnen als je kind een jonge opa/oma heeft die bijv oppasopa/oma is en zo dus ook nog wel in de pubers zit.
Laatste diploma-uitreiking
van dochter was gelukkig beperkte aanwezigheid: slechts twee personen per student. Dat scheelde.
tsjor
2 jaar geleden
waren mijn man, ikzelf en mijn moeder bij de diploma uitreiking van onze zoon. Mijn vader had niet zo'n zin, ook prima. Mijn moeder vond het wel erg leuk, wel zijn mijn man en moeder daarna vrij snel weg gegaan maar dat vond ik begrijpelijk.
Maar echt de hele familie mee (ooms, tantes, neven, nichten) dat hoeft voor mij ook niet maar toch gebeurt het wel.
Triva
Ik snap de opmerking dat ik bij moet blijven niet. Ik reageerde op dat er geen zak aan is. Mocht ik ooit oma worden en ik zóu uitgenodigd worden, dan beloof ik nu al, dat ik er met een blij hoofd aan begin en ook weer afsluit. Ook al heb ik me te pletter verveeld.
Geen bal aan, maar
Moet dat altijd?
Mijn ouders zitten werkelijk te stralen, al verstaan ze de helft niet meer.
Mijn kinderen vinden het bijzonder dat opa en oma erbij zijn.
Ik leid de boel in goede banen, stuur mijn ouders een klein beetje aan, betrek kinderen even bij opa en oma.
Binnenkort de 5e keer. Ik vind het een langdradig saai iets, zeker als mensen die van nature niet zo grappig zijn op zo'n avond de rol van clown krijgen die de boel aan elkaar moet praten.
Het verhaaltje van mijn kinderen is vanaf de basisschool al nooit meer dan 2 regels geweest, dus als ik even geeuw heb ik het nog gemist ook.
Maar ik doe het, mét opa en oma, want we zijn gewoon blij dat ze het meemaken.
Ik heb ook nooit moeite mijn rol af te staan aan iemand die daar gelukkig van wordt of van nature de aandacht pakt. Ik heb echt de energie niet om daar wat bij te voelen anders dan even te zuchten om hoeveel mensen soms nodig lijken te hebben.
Goh
Ik had mijn dochter even laten bellen of langsgaan. “ Ik hoorde van mijn moeder dat de avond voor jullie niet zo leuk is afgesloten. Dat was niet mijn bedoeling. Het spijt me. Ik vond het fijn dat jullie er waren” Dit hoeft toch niet zo’n toestand te worden?
Kleine moeite en een tiener mag zo langzaamaan ook wel weten dat bedanken erbij hoort en dat oudere mensen hier misschien nog meer waarde aan hechten.
Over twee jaar hoop ik dat onze oudste haar diploma krijgt. Grote school en uit jullie verhalen begrijp ik dat dat een lange zit gaat worden. Dan weet ik nu al dat alleen mijn man en ik meegaan
Groter maken
Nou, ik wil het ook niet groter maken dan het is hoor en vind het nou niet direct nodig om dochter oma te laten bellen. Ik ben nog steeds van mening dat de verwachting vanuit mijn moeder op dat moment groter was dan dochter waar kon maken. Zo lang bleef ze ook niet in de zaal. Toen we de zaal uitkwamen zagen we mijn ouders nog naar de auto lopen (dat was net te ver om nog even naar toe te lopen, anders hadden we dat nog gedaan). En bij mijn moeder speelt er inderdaad meer mee, ze investeert heel erg in de relatie met haar kleinkinderen maar verwacht daarbij ook heel veel. Bij dochter is dat er bij vlagen (die kan ook echt heel onverwachts heel gezellig uit de hoek komen) en bij zoon is dat er eigenlijk nauwelijks. Terwijl hij zijn oma echt aardig vindt hoor, maar is mee een karaktertrekje.
Het is inmiddels aardig uitgesproken. Telefonisch en met aanvullingen via de mail, want snel bellen na zo'n voorval werkt bij mij niet echt. Wordt daar altijd erg emotioneel van als er ineens allerlei verwijten over mijn kinderen komen.
We gaan het in België gezellig maken en ik heb me voorgenomen om geen grootouders meer mee te nemen naar diploma-uitreikingen. Overigens had ik (of dochter) mijn ouders ook niet uitgenodigd hoor, zij hadden meer zichzelf uitgenodigd. Maar de volgende keer zal ik dit dus vriendelijk afhouden.
Mooi Even-geen-naam
Goed dat het allemaal aardig is uitgesproken. Hoop dat jullie een leuke tijd hebben in België.
Over dat 'investeren in de relatie met kleinkinderen' en wat je terug verwacht, zou ik graag een nieuwe topic starten. Die van ons zijn nog geen tieners, maar ik ben wel benieuwd naar ervaringen van anderen.
Astrid
Maar ik doe het, mét opa en oma, want we zijn gewoon blij dat ze het meemaken.===
Het hangt er heel erg vanaf hoe opa en oma zijn. Als je bij voorbaat weet dat het een ingewikkelde sessie wordt, waarbij je moet gaan schipperen tussen aandacht voor kind en het sussen van ongenoegens, dan zou ik voortaan bedanken. Dat was bij ons wel enigszins de situatie. Oma deed wel of ze makkelijk was, maar ondertussen. (zo was ze er ook trots op dat zij en schoonvader nooit ruzie maakten, maar ik vroeg me wel af wat haar definitie van 'ruzie' was ).
Voor mezelf gaat zéker op dat ik gewoon blij ben om het mee te mogen maken.
Jawel, maar
Ik schipper daar waar nodig, maar verder blijkt wel dat het bij ons gewoon kan. De kinderen willen opa en oma er ook bijhebben en er wordt al verlangend uitgekeken naar (achter)(klein)kinderen door allemaal.
Is het bij ons perfect? Nee hoor, maar dat is waar ik in spring. Ik ben nogal van de observatie en zie dingen al van verre aankomen. Ik tackle het voordat het bij de bewuste personen enkel nog maar opdoemt in gedachten. Daar gaat soms best wat voorwerk aan vooraf, maar het werkt.
Ik vertel bv mijn ouders van te voren al wat ze kunnen verwachten, hoe lang het duurt, dat de akoestiek waarschijnlijk bar slecht is, dat erna fotomomentjes zijn, óók met hen achteraf enz.
De ziekte van mijn moeder is ingewikkeld, maar het blijft mijn moeder en ze blijft een trotse oma. Ik heb daar graag wat billenknijpen voor over. Maar meestal gaat het gewoon goed of goed genoeg
Inderdaad wat Astrid zegt
Fijn om je bijdrage te lezen. Hier gaat het ook op die manier. Mijn dochter vond het vorig jaar superleuk dat mijn moeder (helaas is mijn vader bedlegerig) er bij was. Ik zorg dan ook dat er even contact is tussen beide (was vorig jaar niet eens nodig). Vaak heeft mijn moeder wel begrip voor pubergedrag en soms ook niet (ze is ook maar een mens) en soms vind ik dat mijn moeder zich wat meer kan inleven maar soms ook mijn pubers. Die moeten dat ook leren. Gelukkig is het hier verder nooit een gedoe maar inderdaad wat Astrid ook zegt. Soms een beetje ingrijpen, sturen etc. Maar ze zijn vooral trots op onze kinderen en dat is het belangrijkste!!!!
Astrid
Ja, ik ben ook iemand die steeds 'bemiddelt', begrip vraag aan de een en goed gedrag van de ander. Dus in de situatie van deze examenuitreiking, zou ik dat ook gedaan hebben. Maar ik heb de indruk dat opa en oma er ook dan vandoor gegaan zouden zijn. Ze waren het wachten beu, klaar uit.
Astrid
Ik zie opeens (nogmaals) de opmerking over achterkleinkinderen staan. Zit je al in die fase dan? Ik durf het niet eens over kleinkinderen te hebben, wie weet komt dat er nooit van, dus ik wacht het maar af.
Wel erbij
Ik vind het wel heel stellig om te zeggen dat diploma uitreikingen niet voor oma's en opa's zijn en dat je die nooit mee moet nemen. Mijn oma was bij mijn diploma uitreiking. Ik weet zeker dat mijn moeder er over een paar jaar ook bij zal willen zijn. Ze zal het ongetwijfeld vast af en toe saai vinden (ik vast ook) maar ze is eigenlijk altijd bij alle bijzondere momenten. Voor ons is dat vanzelfsprekend. Dat waren mijn eigen grootouders vroeger ook altijd. Ook de ouders van mijn man zijn erg bij alle kleinkinderen betrokken. Zij wonen alleen wat verder weg. Echter bij de kleinkinderen dichtbij zijn ze ook op alle feestelijke momenten aanwezig.
En dat oudere mensen perse traag zijn is ook onzin. Ik ken hele trage jonge mensen en vlugge ouderen. Bovendien is de traagheid van ouderen vaak ook niet echt een keuze. Mijn zoon is langzaam door zijn handicap. Hij kan daardoor niet vlug lopen. Ik laat hem ook niet thuis omdat het te lang duurt voor we ergens geraken. Het zou wel erg treurig zijn als we mensen uit zouden sluiten van uitjes en leuke dingen omdat ze niet zo vlot zijn en niet makkelijk mee kunnen komen, zeker als dat buiten hun eigen schuld om is vanwege ziekte of ouderdom. Dan doen we het maar wat rustiger aan.
Astrid
'Ik vertel bv mijn ouders van te voren al wat ze kunnen verwachten, hoe lang het duurt, dat de akoestiek waarschijnlijk bar slecht is, dat erna fotomomentjes zijn, óók met hen achteraf enz. '
Dat is knap dat je dat allemaal weet, ik wist helemaal van niks, beide keren niet.
Voor de duidelijkheid: als je te maken hebt met grootouders die overal voor in zijn, die het niet erg vinden om 2 uur op een klapstoeltje te zitten en niets te kunnen zien omdat er toevallig een lang persoon voor zit, om niet goed te horen wat er gezegd wordt: prima. Als je maar aan 1 van die dingen twijfelt, niet doen 
je kent oma waarschijnlijk wel?
Ik ben het wel een beetje met Triva eens dat zo'n diploma-uitreiking waarschijnlijk niet veel aan is voor opa's en oma's. Ik vond mijn eigen diploma uitreikingen al niets aan....
Ik zou mijn ouders ook niet meenemen naar de uitreiking van mijn kinderen als het zover is waarschijnlijk. Het zou zo maar kunnen dat mijn vader, net als de ouders van TS, verongelijkt zou zijn omdat hij niet genoeg aandacht krijgt van de geslaagde en voortijdig boos zou weglopen.
Opa's en oma's zijn dus nooit over een kam te scheren
Ik zou me later vereerd voelen als ik uitgenodigd zou worden voor dit soort gelegenheden, maar ik vind dat álle aandacht naar de uitreiking zelf hoort te gaan en dat je niet allerlei zaken in de gaten moet hoeven houden als je daar als de ouders van de geslaagde zit. Ik denk dus dat dat de afweging zou 'moeten' zijn. Bot gezegd: heb ik last van opa en oma of niet?
In sommige families is het best ingewikkeld om opa en oma domweg niet uit te nodigen. Je zult maar in dezelfde straat wonen, elke dag bij elkaar over de vloer komen, oma en opa bij alles betrekken en advies vragen en dan uitgerekend met speciale gelegenheden zeggen dat opa en oma thuis moeten blijven. Dat komt dan niet lekker aan.
Ik ben dat zelf totaal niet gewend, vanuit mijn 'normaal' lijkt mij zo'n constructie helemaal niet zo prettig. Wat ik daar om me heen van gezien heb, ontstaat er al snel een situatie waarin oma en opa zich als ouders blijven gedragen, die met de eigenlijke ouders aan het opvoeden zijn. Ik krijg het daar Spaans benauwd van ).
kaaskopje
Daarin ben je niet de enige
Geen onwil
Ik denk dat het niet meenemen van grootouders vaker uit praktische overwegingen niet kan plaatsvinden dan uit onwil.
Als ik mijn moeder een groot plezier zou doen, als ze in de buurt woonde, als ze niet slechthorend was, als de school ook rekening kon houden met rollators, als de lokatie niet in de binnenstad was en parkeren geen probleem was, als...
Ik heb een lieve moeder die niet op de voorgrond gaat staan, die zich schikt naar anderen, die ik heel graag zou willen meenemen. Alleen heeft de ouderdom flink toegeslagen.
Schoonmoeder daarentegen is juist het tegenovergestelde; ze doet alsof zij de moeder van de geslaagde is, heeft een luide stem die ze veel gebruikt. Te veel in de picture.
Ik denk dat dit ook meespeelt in mijn voorkeur aan het helemaal niet betrekken van grootouders op een dag als deze.
Een uitreiking mag ook best een feest voor de ouders zijn; zij hebben die weken van stress van dichtbij meegemaakt en het is ook ten dele ook hun feestje.
Flanagan
Zelfde schoonmoeder hier. En dan komt er ook nog eens niks zinnigs of positiefs uit. Dus nee.
Overigens hebben ze hier op school uitvoeringen per klas waar je dan ook kunt komen kijken als ouders. Meestal is er te weinig ruimte omdat sommige mensen beide opa's en oma's meenemen. Zijn ze dan ook nog eens gescheiden dan zit je al op meer dan 6 volwassenen per kind. Terwijl iedereen al vanaf groep 1 weet hoe klein de ruimte is.
Ik zat eens naast een oma die ook luidkeels opmerkingen maakte. 'O, o, o kijk eens wat ze doet: dat is écht Marietje!' - de grap was dat het kind dat zich écht als Marietje gedroeg, Marietje helemaal niet was. Oma zat er maar 5 meter vanaf. Dat was best gênant.
Flora
Bij de school van mijn kinderen was ook altijd ruimtegebrek aanleiding om het alleen bij de directe familie te houden en geen grootouders enzovoorts. Maar toen mijn dochter aan de beurt was, weken ze uit naar de aula van een scholengemeenschap met zeeën aan ruimte. Tja en toen had ik het gevoel dat het toch eens 'moest'. En op zich vond iedereen het mooi dat opa en oma het een keer hadden kunnen meemaken, maar het was wel jammer dat het tegenviel voor haar en ze daarover mopperde. Weer onder ons (dus zonder opa en oma) zuchtten we maar eens om haar gedrag, even stoom afblazen. Maar verder kon je er weinig aan veranderen. Ik zit nu even te rekenen hoe oud ze toen geweest moet zijn... ik denk 71. Ik vind dat zelf nog best jong voor typisch hoogbejaard gedrag.
28/26 oftopic Kaaskopje
Ik ben 51, mijn kinderen 28 en 26. Dus achterkleinkinderen sloeg op mijn ouders (74), kleinkinderen op mij en kinderen op mn dochters. Mijn oudste is er klaar voor, heeft net een huis gekocht, dus wie weet
Verwachtingen van de generaties
Dat is een moeilijk iets.
Mijn schoonmoeder (82) hoopt het nog mee te maken, liefst binnenkort al, dat ze net als haar zuster (94) overgrootmoeder wordt.
Als ik dan zeg dat ik hoop dat dat nog heeel lang gaat duren ben ik het kreng dat haar niks gunt.
Leg ik uit dat ik dan op mijn 50e al oma wordt van een kind van mijn dochter van 15. Als zij eerder kinderen had gekregen en niet pas op haar 30e had ze eerder oma geworden en eerder overgrootmoeder kunnen worden.
Huis vol herrie, want Hangkous doet weer moeilijk. Ja ik gun mijn kind een onbezorgde schooltijd, studie en ern leuke job. Moeder worden kan ook nog als je 35 bent. En dat schoonmoeder daar waarschijnlijk geen getuige van mag zijn is voor alle andere partijen beter.
Sommige (groot)ouders hebben nogal onrealistische verwachtingen van hun (klein)kinderen en de dingen die ze kunnen doen en een passende leeftijd hebben voor die dingen. 😜😂
Kaaskopje
'Ik zou me later vereerd voelen als ik uitgenodigd zou worden voor dit soort gelegenheden, '
ach dat weet je helemaal niet, is pas over wellicht 20 jaar....
