Gedwongen samenwonen met ex. Hoe overleef ik?
hallo allemaal,
Na een hele lastige periode met mijn man is nu toch echt het punt bereikt dat het voor ons allebei beter is dat hij vertrekt. Mogelijk heeft hij psychische problemen of trauma’s (hij wil hier op geen enkele manier aan werken) maar wat hij steeds harder gaat roepen is dat hij weg wil , het gevoel verandert is en dat hij denkt dat het wel klaar is.
We hebben nu afgesproken dat hij tijdelijk ergens anders gaat wonen en dat we kijken of er nog enige gevoel bij hem terug gaat komen. Of hij er toch voor kiest om bij zijn gezin te blijven. Zo niet dan gaan we definitief alles regelen om uit elkaar te gaan.
We hebben een dochter van net een jaar en het huis is van mij. Nu lukt het hem niet om woonruimte te vinden en zitten we helaas nog samen in 1 huis. We slapen nog in het hetzelfde bed.
Eerder was hij heel emotioneel. Hij doet inmiddels heel afstandelijk. Wel zegt hij nog dat hij van me houdt. Of hij dit allemaal expres doet of dat dit deel is van de psychische klachten weet ik niet. Hij zegt dat hij zich niet prettig meer voelt hier en in een hoekje geduwd wordt.
Mijn gevoel voor hem is niet veranderd en dat maakt het voor mij zo ontzettend pijnlijk. Voor mij kwam dit heel erg onverwachts. Mijn hart is gebroken maar op deze manier kan ik het ook niet loslaten en wordt ik er steeds mee geconfronteerd waardoor ik steeds weer helemaal van de rel ben.
Ergens zit bij mij natuurlijk nog een sprankje hoop dat als hij psychisch weer wat beter gaat hij weer terug wil komen bij ze gezin….
De situatie wordt op deze manier alleen maar erger omdat hij zo afstandelijk wordt dat hij me soms bijna negeert. En als ik bijvoorbeeld vraag wat we zullen kijken op tv zegt hij: Het is toch jou tv! Dit vindt ik heel pijnlijk en daar wordt ik dan weer heel verdrietig van. Dan ga ik vragen stellen waar hij dan weer geen antwoord op heeft of niet eerlijk is omdat hij ze niet wil kwetsen. Of terwijl dit botst enorm….
Wat kan ik nu het beste doen tot hij andere woonruimte heeft? Eruit zetten kan ik wel doen maar dan moet hij in zijn auto slapen want hij heeft heel weinig vrienden en geen familie hier.
Ik heb al eens gevraagd of we dan alsjeblieft wel normaal met elkaar kunnen omgaan, maar dit helpt natuurlijk niet. Grenzen stellen? Een keer goed boos worden? Vragen of hij op de bank gaat slapen? Dat soort dingen?
iemand die ervaring heeft met deze situatie? Hoe hebben jullie het opgelost?
Groetjes.
Ja, je kunt hem vragen op de bank te slapen. Je kunt vertellen hoe zwaar dit voor jou is, en dat je daarom wilt dat hij uiterlijk op een bepaalde datum vertrekt.
Ik heb je hele verhaal niet helder, maar ik lees veel verdriet en verwarring bij jou. Denk je dat het jullie kan helpen om nog een paar keer met een relatietherapeut te gaan praten, om dit netjes, beter, gezonder af te ronden? Dat is ook beter voor de toekomst en dus voor jullie dochter. Daar is relatietherapie ook voor.
Dank voor de reactie. Mijn man wil helemaal niks weten van dokters, psychologen of een relatietherapeut. Ook niet als ik vraag het voor mij of ons gezin te doen.
Ik denk zelf dat hij of een soort cirkel heeft in relaties waarbij hij steeds weer na een paar jaar wegrent. Mogelijk door trauma. Mogelijk door psychische klachten omdat dit in de familie zit. Dat als het geen roze wolk meer is hij het allemaal niet meer weet en de benen neemt in plaats van eraan te werken.
Maar mijn vraag nu is vooral wat moet ik hiermee tot hij uit huis is.
En ook niet als je zegt dat dit ter afsluiting is, heel praktisch, niet om de relatie te redden en zeker niet om in zijn ziel of verleden te gaan roeren?
Als hij echt niet mee wil, kun je dit ook in je eentje doen. Ik gun het je zo dat je straks weer verder kunt met je leven, zonder dit op je nek te blijven dragen.
Hem toch vragen om per datum X te vertrekken. Hij zoekt geen hulp en dat hoeft niet jouw probleem te zijn. Ook een kamer ergens is een oplossing. Zijn kind zien hoeft niet per se thuis te gebeuren.
Tot die dag slaapt hij op de bank.
Zijn jullie getrouwd?
Mijn ex ging 'om van het gezeur af te zijn' naar een regressietherapeut. Die vertelde hem dat alles uit zijn vorige leven kwam. Toen ik vroeg wat hij er in dit leven aan ging doen, werd hij kwaad. Wij waren wel getrouwd. Ik heb hem verteld dat als hij op datum X niet weg was, ik voorlopige voorzieningen zou aanvragen. Dat is uiteindelijk ook gebeurd en toen moest hij van de rechter het huis uit, anders had ik hem kunnen laten verwijderen. Gelukkig vertrok hij toen en had hij snel een tijdelijk onderkomen. Als de zomer voorbij is, zijn er altijd vakantiehuisjes waar mensen tijdelijk kunnen verblijven. Hij had een drankprobleem, vandaar dat ik het echt niet meer volhield om met hem in een huis te wonen. Hij had een nare dronk. (En voor de mensen die zich afvragen waarom ik met hem getrouwd ben terwijl hij een drankprobleem had: dat had hij nog niet toen wij trouwden, dat kwam na een traumatische gebeurtenis.)
Kiwi95, ik zou aan beheer vragen of zij dit topic kunnen samenvoegen met je topic van 15 augustus, zodat forummers een completer beeld hebben van jullie situatie en je ook niet steeds dezelfde vragen krijgt.
Waarom nog samen in 1 bed slapen?
Geen extra slaapkamer?
Anders. Kind bij jou op de kamer en ex in kamer van kind?
En maak daar een huiskamer van, met televisie etc. Hij voelt het huis duidelijk aan als iets van jou en niet van hem.
Nee, niet vragen of hij op de bank wil slapen: eisen dat hij ergens anders slaapt! Je moet niet van zijn probleem de jouwe maken!
Daarnaast moet je ook echt een ultimatum stellen; dan en dan het huis uit want anders blijft hij de sfeer verzieken in huis en wordt je constant met hem geconfronteerd. Zo word je iedere x verdrietig als er weer zo iets lulligs gezegd wordt over de TV, terwijl jij eigenlijk nog te aardig bent om dat te vragen. Hoe zit het eigenlijk met zijn respect voor jou?
Hij heeft zelf blijkbaar ook niet door hoe belangrijk het is dat jullie afstand nemen, anders had hij wel een oplossing gevonden.
Jullie moeten echt allebei de rust en de tijd nemen om goed na te denken over 'hoe verder'; ook al is jouw gevoel niet veranderd: er moet een adempauze komen. Stel je niet afhankelijk op al heeft hij voor jouw gevoel misschien de macht; omdat hij twijfelt en jij (nog) niet. Jij wilt toch niet zijn bij iemand die jou niet voldoende waardeert?
Hoe zit het met jullie dochter. Hebben jullie daar afspraken over; wat hij doet, wat jij doet en hoe jullie dat gaan doen straks?
De vakantie is weer (bijna) afgelopen. Kunnen jullie niet een hotelkamer/stacaravan/shortstay-appartement huren voor een maand zodat hij daar alleen kan zitten zijn? Merkt hij meteen hoe dat bevalt.
Misschien inderdaad een datum stellen (geen jaar, maar hooguit 1, 2 maanden) als hij dan geen woonruimte gevonden heeft, dan moet hij terug naar familie in het buitenland of bij de gemeente aankloppen (daklozen-opvang). Hij zegt dat hij weg wil, dan horen daar op stappen bij. Ontmoet regelmatig mensen in de daklozenopvang die gescheiden zijn en soms ook psychische problemen hebben en die daarbij begeleid worden.
Als hij gaat roepen dat hij weg wil, kan je zeggen dat dit jou ook het beste lijkt. Laat hem zelf inventief zijn, iemand die al zo vaak is weggelopen (uit situaties), komt vast weer op zijn pootjes terecht, of stort zich een ander vangnet die hem gaat redden.
Keihard misschien maar van zijn problemen kan hij niet jouw problemen maken. Wel afstandelijk doen, maar in hetzelfde bed blijven slapen. Zij gevoel is veranderd maar hij houdt wel van je. Hij is klaar, maar blijft wel zitten. Tuurlijk raak je daarvan van de rel. Stop ermee om hem te begrijpen, bekommer je om je eigen hart en je kind en laat los.
Als hij toch niet in beweging komt, zul je moeten doen wat Dymo gedaan heeft: voorlopige voorzieningen aanvragen. Dat is de enige manier om hem tot vertrek te dwingen, ook al voelt het raar dat jij stappen moet zetten terwijl jij de scheiding niet wilt
Wees blij dat jij zo verstandig bent om je eigen huis te hebben en houden. Tijd om je eens wat sterker op te stellen. Hij mag blij zijn dat hij daar nog mag wonen! Dat is een gunst geen recht. Hou op zijn leven in te vullen. Jij moet je eigen grenzen stellen. Om te beginnen absoluut niet meer in jouw bed! Slapen kan hij ook op de bank of een matras elders in huis.
En ik zou een einddatum gaan stellen. Hij klinkt niet als iemand die zelf in actie komt. Dus geef hem bijvoorbeeld een maand of 2. Er zijn tal van mogelijkheden. Hij kan naar familie of vrienden (ook als dat verder weg is), een particuliere kamer zoeken in jullie regio of zich melden bij de opvang van de gemeente en het maatschappelijk werk. Gezien zijn problematiek kan hij nu toch niet volledig zijn kind verzorgen. Dus die hoeft daar niet te slapen (beter niet gezien haar welzijn en veiligheid).
Hij moet ZELF in actie komen. En anders zet je hem eruit en laat zijn adres in onderzoek zetten (ivm toeslagen en schulden van hem).
Temet schreef op 26-08-2025 om 22:03:
Als hij toch niet in beweging komt, zul je moeten doen wat Dymo gedaan heeft: voorlopige voorzieningen aanvragen. Dat is de enige manier om hem tot vertrek te dwingen, ook al voelt het raar dat jij stappen moet zetten terwijl jij de scheiding niet wilt
Het is haar huis. Hij heeft geen enkele rechten. Is geen eigenaar. Dus hem buiten zetten en de sloten vervangen kan ook.
Zolang hij nog niet weg gaat duidelijke grenzen stellen. Op de bank slapen of andere kamer is een voorbeeld daarvan. Heb het niet meer over "we". Je ziet al dat dat hem al irriteert, er is voor hem al geen "we" meer. Bedenk dus hoe het voor jou leefbaar kan blijven in huis met hem nog thuis.
Hij wil weg dan zal hij stappen moeten gaan zetten om elders onderdak te gaan zoeken. Jij kan daar zelfs een deadline aan stellen.
Dat hij misschien in een auto moet gaan slapen is ook een gevolg van zijn keuze om niet meer verder met jou te willen.
Je zal er voor jezelf dus iets praktischer naar moeten kijken om al wat meer afstand tussen jullie te gaan creeren om jezelf te beschermen. Want het is geen leuke tijd, wetende dat hij weg wil terwijl jouw gevoel iets totaal anders zegt.
Je schrijft wel dat jullie hebben afgesproken dat hij tijdelijk ergens anders heen gaat om te kijken of hij alsnog verder wil met jou maar van wat jij beschrijft wil hij toch al niet meer?
Is dit misschien een voorstel van jou kant uit tegen beter weten in? Waarvan jij denkt dat dit een afspraak is?.
