Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Lastig

"Als ik goed begrijp wat je lees, kwam bij jullie de rust - maar realiseerde jij je dat je man niet was veranderd. En dat het dus toch niet klopte. Ik voel het precies andersom: de rust komt soms zomaar even (dat is dat opladen, zeg maar), omdat dat de momenten zijn dat man weer de oude man is. Hij is de afgelopen tijd juist wél zo vreemd veranderd. Op de momenten van rust en opladen thuis, zie ik weer een glimp van man-zoals-ie-was. Ik zie dan opluchting bij hem. Dat is het gekke. "

Het is lastig onder woorden te brengen. Op het moment dat er de beslissing van scheiden was genomen, kwam er bij beiden rust. Dat zorgde dat ik de man zag die ik ooit had leren kennen en die daarna zo veranderd was. Daarop kwam bij mij de twijfel: heb ik hier goed aan gedaan. Maar op momenten tussendoor zag ik toch weer die dingen die me hadden doen besluiten te scheiden. Zijn oude ik was van korte duur zeg maar.Nog steeds vind ik het niet zo gek. Toen ik op mezelf was (ik ben zeg maar even je man) en niets meer bij me had dat vertrouwd was, kon ik toch even opladen en "thuiskomen" als ik toevallig bij hen moest zijn. Ik werd vriendelijk binnengelaten, kreeg koffie en we hadden een kort gesprek, soms met, soms zonder de kinderen.
Dat deed me dan even goed, want het nieuwe leven viel ook niet mee. Vertrouwd is altijd fijn, zelfs al is het niet meer goed. Het hoeft niets te betekenen; ik wist dat we nooit meer partners werden en toch vond ik het even fijn om thuis te komen.
Het is nog tijden mijn "thuisgevoel" geweest. Pas na ruim 2 jaar ergens anders gewoond te hebben kan ik daar komen en dan na de "visite" weer naar mijn huis, inmiddels eindelijk mijn eigen thuis gaan.
Ik had in dat huis mijn gezin opgevoed, de langste tijd van mijn huwelijk doorgebracht en die banden snijd je niet snel door. Ook niet als het niet meer goed is. Ik kende hem langer dan ik ooit alleen geleefd had. Hoe beroerd een huwelijk dan kan zijn, hij is toch onderdeel van mij. Alleen niet meer op die manier.
Daarom: ik vind het niet gek dat jullie dat ervaren, alleen kijk uit: het zegt niet zoveel. Daarom: geniet van de rust die je even kon ervaren zodat je weer verder komt op de weg die je moet gaan. Hoe die ook zal eindigen uiteraard

Flanagan

Ja, alleen dan nog minder en zonder veilige verbintenis. Maar dat, en dat probeer ik ook steeds te zeggen: onveilig kan ook een gevoel van schijnveiligheid geven. Het is niet goed, maar toch vertrouwd en ongeveer het enige dat je kent. Het blijft alleen niet goed. Je hebt alleen het vertrouwde.
Ik kon hem zonder die band weer zien als mens die ik al zolang kende. Ik had geen verwachtingen meer omdat ik zijn partner niet meer was. Hij deed niet helemaal alsof ik niet bestond en nam af en toe de tijd voor een praatje. Ik kon hem op een bepaalde manier weer waarderen. Dat probeer ik vast te houden, wordt op sommige momenten minder, als hij toch weer even in zijn rol vervalt, maar ik doe mijn best voor de kinderen en hij door mij nog in het gezamelijke leven te zien ook. De kinderen wonen inmiddels niet meer thuis, dus het contact met hem wordt minder, tenzij hij er voordeel aan heeft. Maar toch zorg ik dat we als inmiddels ouders aan de zijlijn, samen kunnen verschijnen op bv een verjaardag.

Moederziel

Probleem is dat ik mezelf niet aanvaard zoals ik ben. iK heb jaren in een rol gezeten waar ik me niet prettig in voelde. Ik mezelf niet kon/wilde zijn.
Truus heeft mij uit mijn rol getrokken.
Nu besef ik dat ik eigenlijk nooit mezelf heb kunnen zijn en dit heb weggedrukt in mijn jonge jaren.

Op mijn vlucht met Truus ben ik niet trots. En zeker niet op de manier waarop het gegaan is. Dat het 'vreemdgaan' alleen emotioneel was doet er niet toe. Pas na mijn 'bom' is dat veranderd. Dat laatste is ook ingegeven door de jaren lange broer-zus relatie.
Aan de andere kant is het voor mij wel een eyeopener geweest waardoor ik mezelf leerde kennen wat niet gebeurd zou zijn als ik was blijven hangen.

Ik zoek niet naar een externe oorzaak van mijn gedrag, maar op zoek naar een oorzaak. Of dat extern of innerlijk is doet er voor mij niet echt toe. Als ik een oorzaak heb kan ik het oplossen, met externe help daar waar nodig.

Voordat iedereen weer over me heen valt ... ik praat mijn gedrag niet goed en heeft ook nooit zover moeten komen. Maar dat laatste kan ik niet meer veranderen.

Pennestreek,

Je schrijft wat minder positief over je schoonmoeder. ( best herkenbaar). Is dat ergens ook wat oud zeer, gezien de wijze waarop je man je ook eens hebt neergezet als minder ontwikkeld dan hij? Heeft hij vroeger je gesteund in de 'onvriendelijk' manier waarop zijn moeder zich tegenover jou gedroeg? Ik wil niet te veel invullen.

Persoonlijk ken ik het gevoel als een schoonmoeder de vrouw van haar zoon onheus behandelt en haar zoon uit de lieve vrede eerder de andere kant opkijkt, terwijl je wel het gezin draaiende houdt. Het gaat niet zo om de manier waarop schoonmoeders en schoondochters met elkaar om kunnen gaan, maar het gemis van steun van je man op dergelijke momenten. En als die dan ook nog eens ontrouw gaat uit onvrede over zijn vrouw ( gevoelloos, net als zijn moeder).
Zoiets leidt vaak tot een verwijdering, doet een muur groeien terwijl je het liefst wil dat er geen muur staat.

Oftewel, is nu de ontrouw wat in de weg staat of (indien dit herkenbaar is) het stille verdriet van het gebrek aan steun ten tijde dat zijn moeder jou 'niet zo zag staan'?

Moederziel

Nee hoor ik weet dat je niet oordeelt. Was meer een algemene opmerking.

Ik begrijp heel goed waarom ik de vlucht naar Truus heb gemaakt en zie dat ook nu wel duidelijk in. Jaren lang niet gelukkig in het huwelijk, jezelf wegcijferen, niet (onvoldoende) praten, broer-zus relatie.
Redenen waarom ik Truus ben getrokken. In de periode met Truus heb ik mezelf op een andere manier leren kennen. De 'ikke' die ik al vanuit mijn jeugd heb (moeten) wegstoppen. Emoties die ik heb ingeslikt omdat te vervelend was voor mijn ouders. Dit onder het mom ... een man/jongen doet dat niet.
Deze lijn heb ik mijn huwelijk in voortgezet.

De eerste EMDR hebben we gehad over jezelf kunnen zijn, gevoelens die dat geeft en de gevoelens die het geeft als je jezelf niet kan zijn.

Op mijn vrouw leunen lukt nog niet. Temeer ook omdat de daarvoor benodigde emotionele band er na al die jaren niet meer is. We moeten elkaar weer vinden. Ik zie een vergelijkbare uitdaging bij Pennestreek en haar man.

De afgelopen maanden hebben mijn vrouw en ik een emotionele ontwikkeling doorgemaakt, maar niet perse in dezelfde richting. Dat is iets wat nu boven ons hangt. Ook daar hebben we wellicht ondersteuning bij nodig.

Deze inzichten zijn wel confronterend naar jezelf toe en geeft je ook een andere kijk op je huwelijk. We houden er bieden rekening mee dat het huwelijk dit niet overleeft omdat we beiden teveel zijn veranderd door de ontwikkeling. Daarnaast kan en wil ik niet meer in de rol zitten waarin ik zat en heb ik nu meer dan anders het gevoel dat ik mezelf kan en wil zijn.
Of die ruimte er is in het huwelijk..... tijd zal het leren. Ik zal me daar ook weer mezelf moeten kunnen voelen en dat is iets wat ik zelf moet doen.

Floor

Ergens kan ik me er niet aan overgeven of voorstellen dat het na lange tijd ook echt over is. Struisvogelen noemde iemand hier het.

Vrouw blijft hopen op betere tijden. Wellicht ook tegen beter weten in.

Maar je hebt een punt. Het speelt door mijn gedachte alleen willen (we) er nog aan geloven.

Driedubbele knuffel

Je schrijft dat je man huilend aan de keukentafel zat. Dat is altijd moeilijk om aan te zien. Zo'n moment waarin ze een beroep op je doen, een beroep op je liefde.
En omdat je ook van hem houdt, open je ook je hart. Niet eens uit hoop op betere tijden maar uit gewoonte. Best herkenbaar.

En als dan dat beroep op je wordt gedaan, dat emotionele beroep, dan vraag je je af waarom hij jouw verdriet dan niet kan zien en begrijpen, wanneer je vertelt verdriet te voelen. Verdriet door merg en been. Waarom hij je in de steek laat, je niet steunt.
.
Het is moeilijk iemand te steunen als diegene het laat afweten jou te steunen. Dan wordt er zwaar beroep gedaan op je liefde, je grote hart. Wetende dat dit ook voor jou iets van eigenbelang met zich meebrengt.
Het is de prijs voor rust in je leven.

Dat was dus een rit in de achtbaan. Geradbraakt komt je eruit, maar je moet toch verder..
Sterkte.

Moederziel

Meisje toch.

Ik wil niet zeggen 'I told you so'. Maar schreef het eerder: ik herken veel, en dat 'in twee werelden leven' en die strikt gescheiden houden, waardoor jij de waarde van de andere wereld nauwelijks kent, kan inschatten, past precies bij hoe je nu omschrijft dat jouw goede vriendin wél zichtbaar kreeg. En jij weer 'door haar'.

Hartstikke pijnlijk. En een heel bekend patroon helaas. Hij ziet je niet. Hij haalt wat hij nodig heeft. Dit is waarom ik tegen je zei: deel jezelf niet meer met hem. Ook niet om hem te troosten, of comfort te bieden. Ga op je eigen twee benen staan, wees vriendelijk en beleefd, deel wat je delen moet als het gaat om informatie over de kinderen en laat deze man, niet langer de jouwe, letterlijk niet, los.

Niet omdat jij hem kwijt wil. Niet omdat het ooit in je opgekomen was niet met hem te leven. Niet omdat je niet meer van hem houdt. Niet omdat jij hem niet begrijpt. Niet omdat je niet de achtergrond kent waarvandaan zo veel pijn komt. Niet omdat jullie samen een gezin hadden. Niet omdat jullie vier kinderen hebben. Wel omdat dat allemaal niet meer de vorm en intentie heeft waarvan je kunt zeggen: we zitten samen in dit huwelijk. Hij is er uit gestapt. En al die redenen die ik hierboven voor jou als 'niet' heb beschreven waren niet genoeg voor hem om bij jou te blijven.

Hij vindt dat hij recht heeft op ontspanning, op 'uit de verantwoordelijkheden stappen'. Als of het een jas is die je uit doet. Zo is het natuurlijk niet. Maar zo doet hij het wel. Zijn huis niet geschikt voor zijn kinderen. Zijn overleg met jou nooit structureel over 'zo gaan we het doen'. Blijven verbergen wat hij deelt met truus (zij zijn straks een jaar verder op deze manier).

Ja, hij heeft je in de steek gelaten. Zo is het. Vreselijk. Zwaar. En ooit moet je beslissen dat het genoeg is dat je omkijkt, dat je hem meer aandacht geeft dan jouzelf. Hij heeft wat hij wil, hoe bizar dat in jouw oren ook klinkt. Een plek om te vluchten en een plek om bij te tanken. Blijkbaar voelt hij zo zijn pijn niet. De jouwe is dubbel zo groot. Ooit is het genoeg. Geloof me, dan is er eerst een vreselijke periode. Waarin en waarna jij in je kracht kan. Die zo groot is. Die spat van het scherm af. Zelfs als je al die spotlights (niet één, nee, allemaal) op hem zet. Draai ze liefdevol van die plek af. Naar jezelf. Je kinderen. Iemand van wie je zielsveel houdt, heeft je gekwetst tot op het bot. Hij is weggegaan. Dat is niet omdat jij het niet waard bent om van te houden. Dat is omdat hij niet meer weet hoe het moet, van zichzelf houden, van jouw houden. Zoek niet langer naar het waarom. Accepteer dat het zo is. Dat het zijn keuzes zijn. Geen toevalligheden die hem overkomen. En maak zelf keuzes. Dat mag. Het is jouw leven. Sterkte, Moederziel.

Wat Stip zegt ....

.... is een goed punt.

Heb dat zelf ook ervaren. Als er ruimte is om te blijven zwalken, heb ik de ruimte ook gepakt. Je man doet hetzelfde. En Wat Stip ook zegt, hij misbruikt je niet bewust. Hij heeft de ruimte om weer op te laden en bij die bodem weg te blijven.
Feit dat relatie met Truus niet voldoende voor hem is om op te laden zegt in mijn ogen al genoeg. De 'rust' die hij daar vindt is geen rust maar een vlucht zoals dit al eerder hier is gezegd.

Ik dacht ook lange tijd dat ik mijn rust bij Truus vond. De vluchten naar huis om 'bij te tanken' waren achteraf ook een signaal dat de rust bij Truus helemaal geen rust was maar een vlucht die energie vrat. Op gegeven moment zoveel energie dat je een vertrouwde / veilige omgeving zoekt om weer bij te komen.

Wat mij opvalt in je post dat je man rept over "rust buiten sores, gezin, kinderen, gedoe, schulden". Dit duidt in mijn ogen al op een vlucht. Ergens worden de jeugdtraumas en de 'sores' in zijn gezinsleven hem te veel.
Mannen denken (vaak) zakelijker dan vrouwen en op het moment je man het overzicht verliest (voor zijn gevoel dan) dan gaat het mis. Schulden en financiele perikelen zijn vaak een molensteen.

Jeugdtraumas zijn niet 1-2-3 op te lossen en de huidige 'sores' ook niet. Man ziet Truus als rustpunt. Truus kost hem ook veel energie en gaat weer terug.
Man heeft geen omgeving waar hij tot rust zal komen. Op zijn flatje (of waar dan ook) waar hij zit gaan zijn problemen uit jeugd en thuis niet weg. Ik begreep dat hij op zijn werk ook niet lekker draait dus overal waar hij komt ondervindt hij wel iets. Nergens vindt hij rust. Ook bij Truus niet.

Mijn ervaring in deze is dat elke positieve ontwikkeling wordt gezien als mogelijk lichtpuntje. Waarschijnlijk nu een open deur en heb je dat al overwogen, maar heb je wel eens afgevraagd of je man met zijn 'sores' net ergens een punt heeft? Is zijn vluchtgedrag ook niet deels ingegeven door de situatie thuis waar hij geen controle meer over heeft? Jij hebt alles financieel in handen, dus het financiele plaatjes heeft hij ook niet voor ogen.

Ik begreep eerder van jou dat je eigelijk niet wilde scheiden omdat het financieel niet kan. Je beseft zelf ook dat het financieel niet echt lekker loopt. Je man trekt zich dat blijkbaar ook zwaar aan.
Als een scheiding op financiele gronden voor jou niet haalbaar is (en nu stel ik het even heel zwart/wit) zullen jullie hier nooit uitkomen en wordt de hete aardappel doorgeschoven.
Is het wellicht een optie om eerst iets aan de 'sores' thuis te doen. Aan te horen hoe man het zou willen zien. De sores thuis is in mijn ogen een gezamelijk iets waar jullie beiden verantwoordelijk voor zijn. Man trekt dat zich aan en blijkbaar door onvermogen kan hij dat niet veranderen en vlucht.
Werken aan sores thuis kan man vertrouwen en 'rust' geven en iets in beweging laten komen.

Kortom, man heeft zijn jeugdprobleem, vindt dat hij thuis sores heeft en moet daar wat mee. Nu heb ik het idee dat je man niet dusdaning assertief is dat hij bij jou doorkomt dat de problemen thuis onder handen moeten worden genomen. Moederziel runt het gezin en het leven gaat daar door. Sores in ogen van de man blijven de sores. In zijn ogen verandert daar dus niks. Jeugdtrauma zit geen beweging in. Komtom er vindt geen verandering plaats.

Dus als je vindt dat de situatie moet veranderen zijn er twee mogelijkheden. Of je trekt de stekker er uit en je man raakt overspannen (als die dat nu al niet is) of je probeert het rustpunt die hij denkt te vinden bij Truus naar jou toe te halen. En dat kun je bereiken door zijn sores waar hij veel zwaarder aan trekt dan jij stap voor stap de wereld uit te helpen.

Overleven

Ik denk dat je man in een soort van overlevingsmodus zit en daarbij alle gevoel voor buitenwereld (houden van, bekommeren om etc) heeft buitengesloten.

Hij zal ook dus geen tekenen van betrokkenheid of compassie meer tonen naar jou en je gezin toe zolang hij in die mode zit.

Rust? Passiviteit!

Als je rust nu een vervangt door vooral niks ondernemen, dus passiviteit (want dat is het volgens mij bij je man, al veel te lang), hoe komt de boodschap dan over?
Ik ben bang voor jullie geluk maar ik ga er niks aan doen. Ik ga niet uitzoeken waar de drempel zit, waarom ik jullie heb verlaten, etc. Ik hoop dat het antwoord met Sint Juttemis spontaan uit de lucht komt vallen. Dat jullie daar ondertussen aan kapot gaan, ja jammer dan, collateral damage.
Dit is echt niet acceptabel, lieve Moederziel!

sterkte

Ik hoop dat de snel de knop om kunt zetten richting loslaten.
Ik zou niet teveel ophangen aan Mannetje, mi stimuleert hij je de verkeerde kant uit.

Kun je niet een weekje weg ofzo, met een vriendin bijv?

En weer

Ligt de verantwoording bij jou...

Want je schrijft dat je man het volgende aangaf: "Omdat als ik niet tot rust kom, iedereen gespannen is."

Kortom, als jij maar rustig blijft en rust krijgt, komt ALLES goed.

Ja, duh, zo lust ik er nog wel een paar.

Wees lekker boos, wees onrustig, laat maar zien (en voelen) wat het met je doet.

rol man

Ik vind de houding die man inneemt (ik zeg echt liever ex maarja) helemaal niet zo verkeerd.
Onhandig, vast wel.
Natuurlijk heeft hij geen antwoorden. Dat kan vanalles beteken; ook dat de antwoorden te pijnlijk zijn.
Verder wil hij misschien alles op jouw tempo doen. Om je niet nog meer pijn te doen.

Moederziel

Niet weten wat hij wil of wel weten maar niet hoe. Vlucht naar de rust die hij niet kan vinden. Been there done that.

Ik snap wel dat financien samen worden doorgesproken. Maar ergens zit daar toch een onvrede bij hem. Anders ontvlucht hij dat niet.

Hij zal toch een plek moeten hebben waar hij rust en steun heeft. Ik bespeur in de antwoorden van je man toch een onmacht en onvrede in de situatie thuis.
Deze onvrede en jeugd heeft denk ik hem zijn gevoel doen blokkeren. Ook richting jou. Het niet bij zijn gevoel komen of niet binnen komen is ook waar het bij mij mede aan schort. en waar ik met de EMDR/peut aan werk.

Als hij zijn rust vindt zal hij duidelijkheid vinden hoe hij nu verder wil.

Neemt niet weg dat deze situatie killing is voor jou en de kinderen.

Mannetje

blijft constant je focus verleggen naar je man en je hoop en twijfel aanwakkeren.
Terwijl er mi geen enkele reden tot twijfel of hoop is.
Je man is heel duidelijk, hij wil niet met je verder.
Ik hoop juist voor jou en je kinderen dat je stopt met graven naar het waarom en manieren zoekt je leven opnieuw vorm te geven.

Floor

Het is niet mijn bedoeling om Moederziel een kant op te sturen. Enige wat ik aangeef is hoe haar man zou kunnen denken.

Ik merk dat veel vrouwen goed bedoeld adviezen geven. Adviezen die mijn vrouw ook gehad heeft. Voor veel relatieproblemen zijn dit ook goede adviezen.
Bij sommige passen ze wat minder goed. Temeer als de vrouw toch voor de relatie wil gaan en de man niet wil laten vallen.

Inzicht in denken van haar man kan haar helpen een keuze te maken. Temeer omdat zij met vele vragen zit.

Voor de rest kan moederziel doen met mijn ervaring wat ze wil. Ze lijkt me niet de persoon die zich een kant op laat sturen.

Wel passief

Qua relatie is hij volkomen passief. Truus is er nog en hij houdt jou ook aan het lijntje. Dat hij eindelijk een andere woning heeft, is omdat jij hem daartoe gedwongen hebt. Misschien vind jij die halve kruimels die hij je af en toe toewerpt genoeg om hem niet passief te noemen, maar ik zie heel duidelijk dat hij deze situatie liefst wil laten voortduren tot Sint Juttemis. Ik vind het onmenselijk. Ronduit wreed. Dat hoeven jij en jullie kinderen echt niet te accepteren.

Het is eerder gezegd, maar ik ga het herhalen: neem je kinderen in bescherming hiertegen. Enig idee wat dat met kinderen doet? Huilende ouders, ruziënde ouders, ouders die koste wat het kost hun emoties proberen te onderdrukken? Elke keer weer raken ze verder beschadigd. Waarom sta je dat toe? Waarom mag hij uberhaupt nog binnenkomen? Ontmoet hem aan de deur of op neutraal terrein, dat is veel veiliger voor jou en de kinderen. Weer binnenkomen, kopje koffie drinken, dat kan pas weer veilig (emotie-neutraal) als jullie definitief uit elkaar zijn, de emotionele banden doorgesneden zijn en de pijn verwerkt is. Dat kan nog wel jaren duren.
Hij kan de kinderen zonder jou bij hem thuis ontmoeten voordat hij op reis gaat. Daar heb je geen gezellig ingericht appartement voor nodig, een paar plastic bekertjes en een liter sap zijn voldoende. Heeft hij trouwens al bedden voor de kinderen geregeld? Laat me raden...
Het is gewoon veel te vroeg (of te laat) om gezellig samen aan de keukentafel te zitten. Nu kan het niet.