Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Ik sta in twee kringen
Mooi Mirreke.
Kijk en virtueel
kan ik dan gewoon in twee kringen staanmet mijn hand in die van een ander zodat het een heel beschermende kring wordt van allemaal mensen die weten dat jullie de moeite waard zijn. Zo zoals je nu bent met je goeie en je slechten dingen. Een kring die je laat voelen. Je hoeft niets je mag er gewoon zijn.....
Oh ja, zo ging de kringgg
Ik sta in twee! kringen, pak de hand van mijk (die de hand van RoosjeRaas vastheeft) en strek mijn hand uit naar...
Kring
Met al onze reacties en meedenken is er toch al een hele tijd een kring om hen heen? Al maanden?
Als moederziel en pennestreek een kring om zich heen wilt voelen, kunnen ze terug kijken naar de reacties.
Ik vind het delen van ervaringen soms heel verzachtend en troostend. Zo van ' je bent niet de enige die dit is overkomen, je bent niet alleen'. ' En je kan je ei hier kwijt'.
ik...
...stap in twee kringen!
Ja hoor, ik ken hem nog
hij is er al heel lang. Ik herinner me Enzo, en de man van Kaatje, en natuurlijk mijn eigen kring uit mijn vorige draadjes. Heel bijzonder vind ik dat nog steeds. En zo mooi. Dat mensen die elkaar eigenlijk helemaal niet kennen, zo veel kunnen betekenen voor elkaar...
Roosje Raas, Moederziel
Roosje,
Je beschrijft hoe je van het kleine meisje in jezelf kunt houden. Ik heb de tranen in mijn ogen staan. Zo heb ik het ook gedaan toen ik het nodig had. Moederziel, je bent in staat om je kinderen lief te hebben, en voor ze te zorgen. Je weet dat je jouw liefde kunt geven. Want je doet het al. In jezelf zit ook een kind van je. Dat ben jezelf. Dat kleine meisje van 9 jaar (of misschien nog jonger) heeft jouw zorg nodig. Je kunt het koesteren. Je kunt er mee praten, in gedachten omarmen. Het werkt. Voor je het weet groeit het kleine meisje op, en wordt het de vrouw die je bent.
Kring
Ik stap in beide kringen.
Kring
Ik ook, ik stap ook in beide kringen en houd stevig vast zolang als dat maar nodig is.
Zo mooi
Dit ontroert me enorm. Dankjulliewel lieve mensen xxx
Ook ik
Stap in beide kringen waar warmte, aandacht en liefde zijn en alles mag zijn wat er is zonder veroordeeld te worden
ik ook
Ook ik stap in de beide kringen om Moederziel en Pennestreek heen.
Jullie zijn goed zoals jullie zijn. Echt waar.
ik kom ook!
En moederziel, ben maar gewoon verdrietig! (en woedend, en...)
Het is ook zo verdrietig, en ik vind dat het verdriet er soms te weinig mag zijn. Als je partner overlijdt is er vaak meer begrip voor rouw, terwijl het verlies nu net zo schrijnend kan zijn en misschien pijnlijker.
Zelfcompassie
Moederziel en Pennestreek, ik kan jullie echt aanbevelen het boek Zelfcompassie van Kristin Neff te lezen.
Ik denk dat jullie er heel veel aan kunnen hebben. Ik vond het erg fijn om te lezen. En heel waar en in lijn met wat Roosje Raas schrijft.
Jullie waren er vandaag ook een beetje bij
Ik heb een fantastische middag gehad, met al die fijne, mooie, sterke, warme vrouwen om me heen. Heel bijzonder om ze allemaal bij elkaar te hebben. En om te zien dat er zulke leuke gesprekken ontstonden en er veel werd gelachen. Ik vroeg me vangevoren af hoe het zou gaan, maar zoals eentje opmerkte, we hebben in ieder geval al met elkaar gemeen dat we van jou houden, dus dat kk t goed. Dat het zo gezellig werd vond ik mooi, deed me heel veel goed. Het afgelopen jaar was een achtbaan met hele diepe dalen, maar nu ik er weer een beetje uit begin te kruipen komt de oude Pennestreek weer tevoorschijn. Tenminste, dat waren de dames die mij het langste kennen met elkaar eens. Ook al zo fijn om te horen! En aan jullie heb ik bij mijn korte speech ook gedacht. Jullie zijn ook al zo bijzonder.
Ik stap in de kring om moederziel, want al ben ik zelf nog op de weg naar boven, ik ben gelukkig weer in staat om uit mijn eigen wereldje te stappen en te zien dat er meer mensen zijn die steun en warmte nodig hebben, en ik kan die ook weer geven. Ik kan gelukkig ook in de kring staan om goede vrienden van ons, die op dit moment bezig zijn hun scheiding te regelen. Wel heel moeilijk om mijn eigen emoties daarbij te parkeren, want het is allemaal nog flink rauw vlees bij mij, maar het lukt.
Moederziel
Ik ben niet zo van de kringen maar wil je laten weten dat ik veel aan je denk. Je ontwikkeling de laatste weken gooide me terug in de tijd. Ik dacht destijds echt dat mijn situatie uniek was- voelde me zo ontzettend eenzaam. Toen ik erover las en met wat mensen dingen deelde bleek er weinig unieks aan te zijn; ons verhaal was het zelfde als van zoveel anderen. Dezelfde valkuilen, dezelfde patronen. Dat gaf mij uiteindelijk steun- als zoveel vrouwen dit konden handelen kon ik dit toch ook? Mijn perfectionisme en redderrol waren zo met mij verweven- en zo te verklaren vanuit mijn geschiedenis. Ook mijn zelfstandigheid en redderrol hadden invloed op man; hij voelde zich o.a. niet nodig- geen man. Hij nam steeds minder verantwoordelijkheid en ik daardoor steeds meer. Een negatieve cirkel en donders moeilijk om te doorbreken. Ik ben mij destijds in contextuele leer gaan verdiepen en dat gaf mij antwoorden. Nog steeds kan ik hierdoor patronen sneller herkennen.
Het is fijn dat je zoveel steun ervaart nu. Zoveel herkenning en posts waar je mee uit de voeten kan. Ik zie hierin dat je groeit. Zoveel woorden waren al gezegd- maar het was nog niet jouw tijd. Pas als je eraan toe bent kun je woorden tot je nemen en ermee aan de slag gaan.
Je zei laatst dat man niet tot de bodem gaat- dat kan goed. Je kunt een leven lang vluchten. Ik hoop voor hem dat de bodem vroeg of laat in zicht komt omdat er dan pas herstel kan komen. Maar het is zijn proces en niet het jouwe. Mooi dat je dat steeds meer gaat zien. En dat het bij jou natuurlijke reactie geeft als boosheid. Passend bij de situatie- eindelijk sta je daarvoor open. Dat kostte tijd en dat geeft niets. Zo zullen er nog zoveel fases komen waar je doorheen moet- op jouw tijd.
Goed zo Moederziel- het is zwaar en verdrietig maar je kunt het. Net als zoveel vrouwen je voorgegaan zijn. Doe het in je eigen tempo, vertrouw op je eigen kompas. Uiteindelijk geeft dat jou richting.
Dikke knuffel.
Pennestreek
Mooi!
Wat een kracht
Lieve allemaal, ik kan maar moeilijk woorden gevenaan wat ik hier ervaar. Ik mag er zijn, jullie zien me en luisteren naar mijn verhaal. Ik voel de cirkel die rond mij staat en dat maakt me zo dankbaar. Jullie mooie woorden tillen me steeds een stukje op. Wat een power, prachtig.
@ Pennestreek, wat een mooie dag! Ik heb onlangs mijn verjaardag gevierd met alleen maar vrouwen. Wat een power en liefde kwam er los.... dat kunnen mensen. Zo mooi!
Overleefd
Weer een weekeinde overleefd inclusief verjaardag van een van de kinderen. Van jongste dit keer. 8 jaar en nog zo ontzettend jarig, ik heb ervan genoten.
Onze 4e spruitje is echt ons liefdeskind geweest, zo gewenst en bewust voor gekozen. Op de een of andere manier is 4e altijd een belangrijke bindende factor tussen man en mij. Ook omdat 4e nog jong is - en ons nog zo duidelijk nodig heeft.
De verjaardag verliep zoals de anderen ook in de afgelopen weken. Jarige had aangegeven dat het feestje bij voorkeur met z'n allen gevierd moest worden, en dus verscheen man vroeg in de ochtend om gezamenlijk kadootjes te geven en later in de middag voor een taartje en een borreltje. In de ochtend voelde ik me nog wat kriebelig, maar in de middag was de sfeer goed en het feestje eigenlijk ronduit gezellig. Na het eerste flesje wijn ploften de kinderen neer voor een film en ontstond tussen man en mij toch zomaar weer een dieper gesprek.
Ik ben neutraal gebleven en heb vooral geluisterd. En weer een heleboel dingen gehoord die me uiteindelijk gek genoeg geruststellen. Man grijpt vaak terug op zijn kindertijd, beaamt voor het eerst dat er idd wel dingen heel grondig zijn misgegaan toen hij klein was, dat het hem beschadigd heeft. Hij werd erg emotioneel - en dat was voor het eerst in de 8 maanden dat we onderweg zijn. Emotioneel toen ik het verband legde tussen zijn en mijn trauma's en verwaarlozing en het verdriet van onze kinderen nu. Niet dat daar een oorzakelijk verband ligt, het was meer verkennen. Man schoot vol. Ik wilde hem troosten maar kon het niet. Misschien maar beter ook. Ik kan hem niet troosten. Hij moet het zelf doen. Juist zelf.
De zinnen die man sprak echoën vandaag na in mijn oren. 'Ik wéét dat ik iets moet voelen, maar ik voel het niet.''Ik heb zo veel woede vanbinnen. Dat moet ik kwijt. Maar hoe?' 'Even thuis zijn geeft lucht, weer even opladen.'
Ik heb vooral geluisterd en aangeraden om hulp te zoeken. Een therapeut, een coach, iemand moet erbij helpen want dit is te veel. Over truus geen woord.
En raad es? Ik voel me rustig. Ik zie de worsteling aan van veilige afstand. Natuurlijk vind ik het afschuwelijk voor man. Maar ik vind het ook heel afschuwelijk voor mij. En voor de kinderen.
Gelukkig hebben we allemaal gisteren weer even kunnen opladen. Zo gek, hoe dat werkt. Echt gek.
Herkenbaar
'Ik wéét dat ik iets moet voelen, maar ik voel het niet.''Ik heb zo veel woede vanbinnen. Dat moet ik kwijt. Maar hoe?' 'Even thuis zijn geeft lucht, weer even opladen.'
Dit is zo herkenbaar. Niet bij gevoel kunnen. Niet weten wat te willen. Woede die er niet uit komt.
Heb het er met peut over gehad. Alle negatieve gevoelens laat ik toe, alle positieve dingen druk ik weg. Ook omdat ik me blijkbaar niet gelukkig mag voelen.
Zo herkenbaar waar jou man zich nu bevindt.
Kijken waar EMDR en gesprekken mij gaan brengen. Ben er zelf wel positief over gestemd.
En wat doe je zelf?
Mannetje, goed te lezen dat je stappen aan het zetten bent. Maar al met al leun je nu weer op iets/iemand buiten jezelf. Wat doe je om jezelf verder te krijgen, een schop onder je kont te geven? Lezen, praten? En hoe is het met je vrouw? Dit moet voor haar ook slopend zijn... hoe ervaar jij dat?
Hoezo
.. leun op iemand buiten mezelf ...
Mooi moederziel
Fijn dat je hebt kunnen opladen! En ook heel fijn dat je nu kunt voelen dat je afstand houdt, vanzelf, zonder jezelf daartoe te hoeven dwingen.
Het is zeker afschuwelijk, voor iedereen. Maar wel heel fijn dat jullie in staat zijn op belangrijke momenten, zoals de verjaardag van jongste, naast elkaar kunnen staan. En ik vind het mooi dat je man eindelijk zelf een beetje lijkt uit te vogelen wat er aan de hand is. De weg is nog lang, maar volgens mij heeft hij nu de eerste echte stap gezet.
Mijn weekend was tot gistermiddag ook prima. Maar ik wilde weer eens een gesprek met man, en dat loopt steeds verkeerd. Hij vindt dat we niet zoveel moeten praten maar vooral samen leuke dingen doen, zorgen dat we die negativiteit kwijtraken. Ik ben het tot op zekere hoogte met hem eens hoor, maar het komt er gewoon niet van om tijd voor onszelf in te ruimen. De weekenden zijn gewoon altijd druk en voor we het weten zitten we op zondagavond alweer aan het diner en is er geen moment geweest voor ons. Hij vindt dus dat we vooral leuke dingen moeten doen, en dat we in ons gedrag moeten laten zien dat we elkaar waarderen, wat we voor elkaar voelen. Maar ik kan niet uit de voeten met alleen maar afgaan op hoe hij zich gedraagt. Om te beginnen heeft hij behoorlijk lang toneel gespeeld zonder dat ik dat doorhad, dus daar durf ik sowieso niet op te vertrouwen. Verder vonden we eigenlijk allebei dat we meer met elkaar moeten praten, en hij vond dat hij veel opener moest zijn. Dat zou pas echt een verandering zijn tov vroeger. Ik heb dat ook nodig, dat 'bewijs'. En ik wil meer echt contact met hem, ook (vooral?) over wat hij nodig heeft van mij om te zorgen dat we stappen kunnen zetten. En ik moet aan hem kwijt kunnen wat ik nodig heb. En dat lukt niet goed tussen de bedrijven door, omdat ik na moet kunnen denken over hoe ik dingen zeg en goed naar hem moet kunnen luisteren, dat lukt ook niet echt als ik met iets anders bezig ben.
Nou ja, mijn conclusie is dat we echt verschillende talen spreken en andere dingen van elkaar nodig hebben, en dat het zo dus niet werkt. We blijven hangen in dat we allebei graag willen dat het beter wordt, doen ook allebei ons best daarvoor, maar we bereiken elkaar maar niet. En ik weet niet hoe we dat op kunnen lossen.
Met oudste gaat het op dit moment ook verre van lekker. Daar moeten we ook weer de nodige aandacht en tijd in steken. Maak ik me erge zorgen over.
Kortom, alles bij elkaar weer een weekend van hoge toppen en diepe dalen. Heb gisteren op het punt gestaan man te zeggen dat ik het opgeef. Ik ben er zo klaar mee, dat alles zo moeilijk gaat en zoveel energie kost. Ik wil gewoon eens een dag zonder zorgen en piekeren. Maar dat gaat nog wel even duren, if ever. Nou ja, volhouden maar. Eens wordt het vast beter.
Pennestreek
Hebben jullie geen relatietherapeut? Die is er toch juist om het contact weer vlot te trekken?
als je nu geen therapie hebt
zou ik weer beginnen en dan met EFT. Wat is er wel, wat gaat er goed hoe bouw je dat uit. Dan kun je die gesprekken thuis ook wat meer los laten want dan heb je een plek voor die gesprekken.....
Mijk
Heb wel het boek
Houd me vast aangeschaft (soort werkboek over EFT). En zelf in begonnen. Maar ja, een vast moment hebben we dus (nog) niet, dus dat lijkt me stap 1. Man is het daar ook wel mee eens gelukkig. Dus dat ga ik dan maar gewoon flauw in de agenda zetten. Eens zien of dat werkt.
En ja, ik denk ook dat we hulp nodig hebben hierbij, maar daar staat man (nog) niet voor open. Helaas. Ook zo'n punt waar we echt lijnrecht tegenover elkaar staan. Maar goed, vandaag zie ik alles zwart, gelukkig ben ik meestal positiever :-/
Pennenstreek
--Houd me vast aangeschaft (soort werkboek over EFT). En zelf in begonnen.
-- Dus dat ga ik dan maar gewoon flauw in de agenda zetten. Eens zien of dat werkt.
--En ja, ik denk ook dat we hulp nodig hebben hierbij, maar daar staat man (nog) niet voor open.
Hij wil veel maar doet eigenlijk niet zoveel. En geloof me...jij hoeft het niet allemaal alleen te doen en dat is wel wat je nu aan het doen lijkt en dat is volgens mij een oud patroon. Een goede wil is echt niet genoeg. Actie heb je nodig, zodat vertrouwen kan groeien en stappen worden gezet.
Moederziel
"Gelukkig hebben we allemaal gisteren weer even kunnen opladen. Zo gek, hoe dat werkt. Echt gek."
Dat is niet zo gek. Even allemaal de kop in het zand steken, even net doen of er niets is, even terugvallen op wat al die jaren vertrouwd was, dat geeft ook gewoon rust.
Toen bij mij de kogel door de kerk was kwam er ook rust. Kwamen we ook dichter bij elkaar. Werd er geluisterd en was er aandacht. Dat kon alleen maar omdat de ergste spanning weg was. Ik dacht zelfs: is dit wat ik echt wil? Of kan ik nog verder? Maar ik wist dat ik daar niet alleen in stond en dat na deze periode volhouden er ook weer een periode kwam dat het niet goed was. Gewoon omdat hij niet veranderd was. Hij hoefde alleen de schijn niet meer op te houden, iets waar hij overigens altijd vreselijk slecht in was, al dacht hij van niet.
Pak die gevoelens van rust maar even, want zwemmen moet je sowieso nog, wat er ook volgt.
Tops, ik volg je niet helemaal
Als ik goed begrijp wat je lees, kwam bij jullie de rust - maar realiseerde jij je dat je man niet was veranderd. En dat het dus toch niet klopte. Ik voel het precies andersom: de rust komt soms zomaar even (dat is dat opladen, zeg maar), omdat dat de momenten zijn dat man weer de oude man is. Hij is de afgelopen tijd juist wél zo vreemd veranderd. Op de momenten van rust en opladen thuis, zie ik weer een glimp van man-zoals-ie-was. Ik zie dan opluchting bij hem. Dat is het gekke.
@Mannetje: ik bedoel het niet veroordelend, maar vraag me af of er ergens zelfacceptatie in je weg zit. Aanvaarden wie je bent, wat je doet en hebt gedaan. Ik merk dat je het belangrijk vindt dat er een reden is, een aanleiding, een externe oorzaak voor je gedrag. Maar die oorzaak zit bij jouzelf. Ik ken je natuurlijk niet, maar vroeg me af of de aanleiding/oorzaak/reden ook gewoon IN jouzelf kan zitten. En accepteren dat je dit hebt gedaan (en nog doet kan wellicht verlichting geven.
Ik raad je aan 'I don't want to talk about it' te lezen, van Terrence Real. Mannenboek over mannenmanieren om met problemen om te gaan. Ik vind het een eye-opener. Misschien heb je er wat aan.
Pennestreek
Je schrijft dat je op het punt stond de handdoek in de ring te gooien. Wat precies hield je tegen? Kan dat een vertrekpunt zijn? Jullie verlangen nog zoveel van elkaar. Maar zijn ook beiden uitgeput 
