Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Ik denk dat we
als in: "we", allemaal hetzelfde bedoelen, hetzelfde zien, hetzelfde doel voor ogen hebben. Daarom vind ik "ons" eensgezind, ook al lijken "we" hier soms anders tegen dingen aankijken.
eensgezind
was reactie op de titel van pennestreek.
Hetzelfde zien?
Als ik naar de gebroken relaties om mij heen kijk, zie ik geen ruimte voor een gezamelijk avondeten of een fijn gesprek op de bank met een kopje koffie. De sfeer in huis is dan eerder om te snijden zodanig dat binnen enkele weken, één van de twee in een caravan verblijft.
Het ideale wissel van ouders tussen twee woningen is alleen maar haalbaar bij een goede verstandhouding als beiden niet meer op elkaar verliefd zijn. Was het echt zo duidelijk, alleen op basis van ontrouw en communicatie?
In totaal was het m.i. helemaal nog niet glashelder. In het begin kon het nog alle kanten op. Niet voldoende om het te ontkoppelen.
In de tijd ertussen, zijn jullie onbewust wel wat gewend geraakt aan het runnen van een gezin in je eentje en aan het niet te ver vooruit kijken waardoor er gemakkelijk te veel kan worden ingevuld.
Ik hoop dat jullie allebei spoedig zeker kunnen zijn van waar jullie wonen. Weg met die onzekerheid.
Vanuit die zekerheid , kan je weer verder.
Lieve Pennestreek
Laat ik beginnen met je een dikke knuffel te geven. Ik vind het zo verdrietig om te lezen hoe moeilijk je het hebt. Je bent zo ontzettend streng voor jezelf, en zo liefdevol over je man. Dat is een hele mooie, maar voor jezelf een ontzettend slopende combinatie. En ik herken het zo...
Toen Moederziel-man zijn bom dropte en 'voor zichzelf koos', twijfelde ik geen seconde aan hem. Ik twijfelde vooral aan mezelf, voelde alsof ik had gefaald nu hij niet langer voor mij koos. Nu, 9 maanden later, weet ik dat hij niet 'tegen mij', maar uitsluitend en alleen 'voor zichzelf koos'. Ik heb dat inmiddels door schade en schande kunnen ontdekken.
Ook jouw man kiest voor zichzelf, want hij houdt niet meer (genoeg) van jou. Het doet me denken aan het cryptische wat mijn man benoemde: ik hou nog wel van je, maar niet meer als man en vrouw. Ik heb zo ontzettend aan mezelf gewtijfeld en me afgevraagd hoe ik dan in vredesnaam wél weer zijn droomvrouw kon worden.
Inmiddels weet ik beter. Als er een derde tussendoor ettert, kun je nog zo perfect zijn - hij zal het niet zien. Niet omdat je niet voldoet, maar omdat hij niet op die manier naar je kijkt. Je bent vertrouwd, veilig, geborgen, verzorgend; je geeft zo veel liefde dat hij er letterlijk niets voor hoeft te doen.
Stop daarmee. Stop met liefde aan hem geven. Geef het aan jezelf, aan je kinderen, aan je hond of aan godmagweten wie. Maar niet langer aan HEM. Hij wil jouw liefde nu niet (meer) en het tóch geven, zal je slopen en uitputten. Ik kwam bij het blijvend geven van al mijn liefde in de afschuwelijke gijzeling terecht die ik de hel noemde. Zie de titel van dit topic. De hel, omdat je liefde onbeantwoord blijft, maar het losmaken niet wordt ingezet. Ik heb dat echt ervaren als een afgrijselijke periode.
Jij zit daar ook al heel lang in, i die hel. Veel te lang. En het wordt tijd om je daaruit los te maken. Niet omdat je per se je man achter je moet laten, alleen jij bepaalt wie en wat er in je hart zit. Maar toon het niet meer. Hou op met voor hem zorgen, verleg je focus naar jezelf, pak jezelf bij elkaar en ga de zaken regelen. Zorg voor rust en een vaste structuur, zodat voor je kinderen en jij duidelijk is wat er gebeurt. Je kunt niet tegenhouden dat hij jullie kinderen op bepaalde dagen bij zich heeft. Ja, dat is oneerlijk, walgelijk en intens verdrietig, maar nog veel oneerlijker en verdrietiger is het om de relatie tussen je man en jullie kinderen te frustreren. Niet doen.
Jij mag zo ontzettend trots zijn op jezelf. Trots dat je het vermogen hebt om onvoorwaardelijk van iemand te houden. Trots dat je bereid bent geweest om zo veel te geven. Trots dat je geen haat voelt, geen rancune, maar het mooie van een ander mens kan zien. Maar pas tegelijk op, want je man is niet meer je geliefde. Hij heeft inmiddels zijn eigen agenda. En als hij zegt dat hij geen haast heeft, wees dan op je hoede. Wil hij jou meer pijn besparen of jezelf? Mijn man zei exact hetzelfde, we doen het rustig aan, maar inmiddels ben ik erachter dat hij die tijd wilde 'kopen' voor zichzelf, niet voor mij. Om te zien hoe het met truus zou gaan, om zichzelf weer terug te vinden, om te wachten tot pasen en pinksteren op één dag vallen - weet ik veel. Maar NIET voor mijn welzijn. Hij is totaal niet met mij bezig. Jouw man ook niet. Deze mannen lopen hun eigen traject. Voor zichzelf. Bescherm jezelf en je kinderen daartegen.
Lieve Pennestreek, je hebt zo ongelooflijk veel moois te geven. Je bent een sterke, liefdevolle vrouw die zichzelf afgelopen jaar heeft leren kennen. Maar je hebt ook roofbouw gepleegd op jezelf door je in zoveel bochten te wringen om maar te bewijzen dat je echt de moeite waard bent. Hou daar alsjeblieft mee op. Je BENT de moeite waard. En als je dat van jezelf vindt en kan voelen, is de angst voor eenzaamheid ook niet meer groot. Wees je eigen geliefde, troost jezelf. Zoek vriendinnen en familie op voor schouders om op uit te huilen, maar hou op met je kostbare energie, liefde en warmte te geven aan je man. Hij heeft uiteraard geen hekel aan je, maar hij is ook niet je vriend hierin. Er is geen 'samen scheiden'. Het is een bikkelhard proces dat je alleen moet gaan. Maar het mooie is dat je dat kunt. Je bent zoveel sterker, mooier en moediger dan je nu denkt. Hou van jezelf.
Lieve Pennestreek, ik denk de hele dag door aan je en omhels je in gedachten. We komen hier uit.
Dikke knuffel voor jullie beiden!
Ik denk ook aan jou Pennestreek, en aan jou Moederziel...
Moederziel je geeft dezelfde waarschuwingen die ik ook wil geven ('we doen het rustig aan", jaja...) en spreekt dezelfde warme woorden. Alleen zijn ze van jou als ervaringsdeskundige zo ongelooflijk veel waard.
Meiden, dappere vrouwen, jullie staan niet alleen...
Eigenwijs
Ik weet dat jullie allemaal het allerbeste met me voorhebben. En toch, ik ben eigenwijs. Ik hoor wat jullie zeggen, en ik realiseer me ook heel goed dat jullie allemaal gelijk kunnen hebben, maar ik voel en zie het anders.
We hebben een verrassend goed weekend achter de rug. Veel met elkaar gepraat, samen gehuild, maar ook ieder voor zich leuke dingen gedaan. Goede gesprekken gehad met de kinderen. Kleine en grote knopen doorghakt. En ik zet in mijn eigen tempo kleine en grote stappen, en juist de ruimte die man me geeft door gewoon samen te zijn op dit moeilijke moment in ons leven maakt dat ik die stappen kan nemen. Zonder dat daar enorme zware en negatieve emoties bij komen kijken.
Ik heb inmiddels geaccepteerd dat het over is, en dat geeft rust. Dat neemt niet weg dat er ook heel veel verdriet is, en angst voor de toekomst, maar ook dat wordt allebei rap minder.
Gisteravond hebben we, op mijn verzoek, met wat ceremonieel (proosten met een kopje thee 
op ons mooie leven samen, op de vele mooie herinneringen en op onze fantastische kinderen) onze trouwringen afgedaan en in een mooi doosje gestopt om te bewaren voor onze kinderen.
We hebben afgesproken dat man deze week wat zaken uit zal gaan zoeken omtrent wat er moet gebeuren als je gaat scheiden. We maken er een gezamenlijk document voor, waar we beiden in gaan werken en waar nog te nemen acties, wensen, ideeën en tips komen te staan. Dit soort stappen kan ik nu zelf zetten, omdat ik langzaam los kan komen van man. Ik zie het als leren fietsen, nu heb ik de zijwieltjes in de vorm van man nog even nodig, straks niet meer. Maar als hij nu een duw geeft val ik om. En man geeft aan deze manier ook heel prettig te vinden. Kleine stapjes. Hij zei dat hij zelf ook heel veel moeite heeft met loskomen van mij.
Voor mij geldt dat ik een bepaalde lichtheid voel, de druk is van de ketel, ik hoef niet meer mijn best te doen om te zorgen dat het goedkomt, ik kan me nu focussen op mezelf en op het loskomen van man.
Het zal vast op een bepaald moment niet meer werken op deze manier, dat realiseren we ons. Dus ik heb net voorgesteld om samen te gaan zoeken naar een huurappartement in de buurt waar we om beurten kunnen gaan zitten (birdnesting) en zolang dat er nog niet is de regeling zoals we die nu hebben zo te houden (hij deel van de week niet hier, als hij hier wel is slaap ik op zolder). Ik heb er vertrouwen in dat we het op deze manier voorlopig nog wel kunnen volhouden.
Daarnet tijdens het eten wel nog een keer aan de kinderen gezegd dat het er misschien nog steeds niet zo uitziet, maar dat we nu echt wel definitief uit elkaar gaan. Ook even de plannen voor het birdnesting toegelicht.
Ik had het zelf afgelopen woensdag niet kunnen denken, maar deze stappen voelen nu goed om te nemen. Ik vind zelf dat ik heel erg trots op mezelf mag zijn, dat ik zo snel mijn dal alweer uit ben en constructief mee kan denken. Ik heb wel (weer) gemerkt dat ik heel snel ga in mijn ontwikkeling, en dat ik de ene dag heel anders tegen zaken aan kan kijken als de vorige. Dat zorgt ervoor dat wat ik de ene dag nog een enorm drama vindt, of onmogelijk om te bevatten, de dag erna wel kan handelen. Ik heb dit ook met man besproken. Het is voor mij en hem duidelijk dat als ik dingen in mijn eigen tempo kan verwerken, het allemaal wel goed komt. Ik leer steeds meer op mezelf te vertrouwen, en dat maakt dat ik nu een beetje eigenwijs durf te doen en al jullie goede raad en advies respectvol naast me neerleg. Ik wandel zoals Stip het omschrijft in haar post mijn eigen pad, nu nog grotendeels samen met man, maar steeds een beetje zelfstandiger. En dat voelt goed.
Petje af, Pennestreek
Wat goed dat je dit zo doet. En natuurlijk doe je het in je eigen tempo. Dat bepaal jij alleen.
Ik herken heel erg goed het nemen van kleine stapjes, en het zoveel mogelijk samen optrekken. In het begin had ik dezelfde ervaring. Ik ging met man mee kijken naar een potentieel appartement, we namen samen de financiën door, we bespraken in alle harmonie wat er moest gebeuren voor de kinderen, voor onszelf.
Ook nu is er geen ruzie, maar toch voel ik die harmonie niet meer op diezelfde manier. Ik zeg absoluut niet dat dit bij jullie ook zo zal gaan -dat weet immers nog niemand - maar ik wil mijn weg aan je schetsen zodat jij er misschien je voordeel mee kunt doen.
Ik was erg blij met de prachtige samenwerking, voelde dat hoe wij uit elkaar gingen écht, echt, echt anders was dan bij al die anderen. Wij gingen uit elkaar in warme liefde. Misschien was dat inderdaad wel zo, maar hoe dan ook werkte het niet voor mij.
De harmonie zorgde bij mij stiekem voor hoop. En iedere keer plantte die hoop een nieuw zaadje, bij mij, bij de kinderen, misschien zelfs wel bij moederziel-man. Maar ook weer iedere keer stierf het stekje af, en dat zorgde bij mij keer op keer voor een flinke emotionele klap. Ik heb dat ervaren als een bovenmenselijke inspanning die ik moest zien te leveren. Misdadig wreed ook. Ik, die nog zo zielsveel van man hield, en man die niet wist/weet waar zijn leven heen gaat. Vooralsnog in elk geval niet terug naar mij. Maar intussen woonden we nog gewoon onder één dak.
Pas toen ik mijn grenzen kon stellen in hoever man in mijn leven nog mag ingrijpen, ging het beter. Dat heeft nu geresulteerd in een daadwerkelijke verhuizing van man. Ik had het misschien wel kunnen volhouden als er geen truus doorgeen had gebanjerd, maar helaas, die stoorzender is er wel - en zal ook niet verdwijnen zolang man doet wat hij doet.
Lieve Pennestreek, doe wat voor jou goed voelt. Dat is altijd de juiste weg. Maar behoed jezelf wel voor onnodige pijn en stel grenzen die voor jou nodig zijn om niet meer pijn te lijden dan nodig is. Je doet het hartstikke goed, maar onthou altijd dat niet je man maar JIJ de enige bent die jouw koers bepaalt. Jij hebt de regie over jouw leven.
Dikke knuffel, hopelijk kun je een beetje slapen
oei
Ik vind het niet gek dat het goed voelt.
Jullie zijn immers niet uit elkaar, niet echt.
Rationeel weet je wel dat jullie uit elkaar gaan, maar je gevoel blijft steken. Je beleving.
Dit is gewoon een onbekend avontuur, dat jullie samen aangaan. Jij, met zoals voorheen, man aan je zijde als steun en toeverlaat. Er is niets veranderd.
Natuurlijk voelt dat goed. Dat is wat je wil.
In dat licht heb ik ook grote twijels over jullie plannen.
Birdnesting klinkt geweldig voor de kinderen.
Ik vraag me af of je het voor de kinderen doet. Of om het gezin zo intact mogelijk te houden.
Ik denk dat je op die manier niet los van hem kunt gaan komen. En dat het je een hele hoop verdriet gaat geven.
Ook als er geen ander is.
Als die ander er wel is, gaat dit echt vreselijk voor je worden. Zorg toch dat je je wapent. Zorg dat je loskomt, zo snel en zo los mogelijk.
Ook als er geen ander is (sorry twijfel ik sterk aan) is het niet oke. Die ander gaat er komen, wrs snel. Los daarvan kán man je hierin geen steun of troost bieden. Je probeert zelfs dit einde mooi en samen te doen, het werkt niet zo.
(een vriendin van me bleef ook close na scheiding, zij het niet zo extreem als jij. Dat ging precies zo lang 'goed' als de tijd dat hij alleen was. Nu is ze verbitterd en iedereen ongelukkig, niet in de laatste plaats de kinderen.
Precies Floor
Ik ben die weg ook gegaan, zit er nog in. Nog los van of er wel/geen ander is of komt, moet je eerst los komen om verder te kunnen. Pennestreek-man lijkt los, maar laat niet echt los. Wat daar ook de reden van is, het is niet uit liefde. Uit liefde laat je de ander los, en dat is wat jij moet doen, Pennestreek. Voorkom alsjeblieft dat je in die uitzichtloze gijzeling terecht komt. Je kunt dan gewoon nog om hem geven, maar op passende en veilige afstand. Passend voor de emotionele onthechting die nu gaat komen.
Je bent alleen echt sterker dan je denkt!
moederziel
Als ik zie hoe jij er inmiddels in staat voel ik me plaatsvervangend opgelucht. Je noemt het goed: een uitzichtloze gijzeling. Met de beste bedoelingen, maar zelden goed voor man en vrouw.
Dankjewel Sally
Ik heb zelf ook het idee dat ik uit het dal aan klimmen ben. Meer afstand doet me goed, ik kan weer ademhalen en regie houden over mijn eigen deel. Ik ben nog steeds verschrikkelijk verdrietig, ik vind het zo ontzettend nutteloos en onnodig wat er gebeurt, maar ik zal meemoeten met de stroom. Maar dan wel op MIJN manier
Dit is zo waar
Ik heb het inmiddels echt aan den lijve ondervonden: 'Los daarvan kán man je hierin geen steun of troost bieden. Je probeert zelfs dit einde mooi en samen te doen, het werkt niet zo.'
Wij zouden de meest ideale scheiding ever in elkaar gaan zetten. Onzin natuurlijk. Uit elkaar gaan is pijnlijk, verdrietig, rauw, gewoon klote. Samen uit elkaar gaan kan niet. Niet in taal en niet IRL.
Pennestreek
Je mag alles naast je neerleggen maarrrrrr.
Ja, dan komen al die maren, want ik weet waar je in zit.
En ik ga het je toch vertellen, al leg je het naast je neer.
Scheiden kan gerust samen hoor, heb ik ook gedaan en de verstandhouding is goed. Maar niet op jouw manier.
Ik heb nog een half jaar thuis gewoond nadat de scheiding er officieel door was en de verstandhouding werd er echt niet slechter op, integendeel.
Ik hield mezelf alleen niet voor de gek.
Ik wist dat dit kon omdat de angel er uit was. Er was opluchting én dat maakte dat er rust in de tent kwam.
Jullie verbondenheid is dus niet echt wat je ervaart, voelt, denkt te hebben. Het is opluchting aan met name 1 kant die zorgt dat dit kan.
En het is ook geen echte verbondenheid, het is een afscheid. Het is een "nog even volhouden dan is het klaar". En die ontspanning, die neuzen dezelfde kant op, maakt dat dat mogelijk is.
De verstandhouding hier is nog steeds goed. Maar niet als de partner van weleer, niet als man en vrouw. Gewoon als mens die je al lang kent, als andere ouder van het gemeenschappelijke kind.
Jij praat over de scheiding alsof het een prachtige gebeurtenis is tussen jullie tweeen. Je praat of je eigenlijk al ervaart hoe het is om gescheiden te zijn en dit hand in hand doet en elkaar prachtig aan het bereiken bent.
Maar dat ervaar je niet, omdat er niet zoveel veranderd is tot nu toe en omdat je vrij kleine trippelpasjes neemt. Je voelt er dus nog niet zoveel van; dat had ik ook. Dat scheelt wel hoor, want je kunt vast een beetje wennen, maar je praat het mooi, je steekt je kopje in het zand, je rekt het met woorden.
Hoe goed je een scheiding ook doet (zoals ik, dat kan ik echt zeggen: onze scheiding was "beter" dan het huwelijk), het is nooit leuk, nooit verbonden, nooit mooi, nooit hand in hand, nooit dichtbij en bereiken ga je elkaar er ook niet mee, je wordt juist uit elkaar gehaald...daar is niets verbondens aan.
Ook ik denk diep in mn hart dat er je nog wel wat te wachten staat. Als verrassing van je man en qua gevoel hoe je straks niet meer verbonden bent.
Natuurlijk mag je alles op je eigen manier en tempo doen. Ondanks wat sommigen misschien denken, hebben de mensen hier dat niet veel anders gezegd de hele tijd. Jouw leven, jouw relatie tot je man.
Ik wil alleen zo graag dat je weet dat je het wiel niet hoeft uit te vinden. Dat je waarschuwingen en tips met je meeneemt, je eigen adviezen ter harte neemt, zodat je het een en ander bespaard kan blijven.
Dat weet ik
Dat jullie me voor van alles willen behoeden. Ik realiseer me terdege dat er nog een heleboel op me af gaat komen, in vele vormen. Maar dat kan ik toch niet afwenden, hoe ik het ook op dit moment aanpak. Daarom wil ik nu nog graag samen optrekken. Omdat dat nu beter voelt.
Zoals jullie (bijna) allemaal uit ervaring weten moet er nu heel veel geregeld worden, en veel van die zaken kosten nu eenmaal tijd. Dus nu gaan we eerst op zoek naar een huurappartement waar we om beurten verblijven zolang de scheiding nog niet rond is. Om letterlijk afstand te kunnen nemen, en omdat man ook tijd met de kinderen door moet kunnen brengen in zijn eigen (nu nog) huis. En omdat huurappartementen ook niet met bosjes aan de bomen groeien voorlopig dus nog samen onder 1 dak. Ik zie werkelijk het probleem niet, zolang we allebei maar goed onze grenzen in de gaten houden.
Het is de bedoeling dat tijdens het hele proces man op zoek gaat naar een koopwoning, zodat hij als alles definitief is zelf iets kan kopen. En ik ben vreselijk naïef, dat weet ik, maar hij heeft plechtig beloofd te zorgen voor een 'zuiver' proces tijdens de scheiding, dus geen relatie ernaast. We zien van heel dichtbij hoe destructief dat is voor alle partijen, zeker de kinderen, en dat er uiteindelijk niemand wat aan heeft, want de relatie waardoor het huwelijk strandde bleek geen lang leven beschoren, die is alweer over voordat de scheiding definitief is geworden. Wel 4 volwassenen en 6 kinderen flink beschadigd. Man is oud en wijs genoeg om daarvan te leren. En natuurlijk kan het heel goed dat hij iemand tegenkomt binnenkort. Maar die is over een half jaar (of hoe lang scheiden ook duurt) nog steeds leuk. Het kan best hoor, dat ik mijn kop in het zand steek. Maar ervan uitgaan dat er al iemand in de coulissen staat helpt mij toch niet om dit proces op mijn/onze manier te doorlopen? Ik sta liever open en naïef in het leven, met daarbij het risico dat ik blauwe plekken oploop, dan dat ik het leven en de mensen daarin wantrouwend tegemoet treed. Ik heb het al eerder gezegd: ik vind dat zelf een van mijn mooiste eigenschappen. Ik wil alleen nog graag wat meer met diezelfde mildheid en begrip ook naar mezelf kijken, maar ook dat gaat al heel veel beter dan een jaar geleden. Omdat ik zo gegroeid ben. En die groei had ik niet kunnen doormaken als man het op een andere manier had aangepakt dan hij heeft gedaan. Alles op zijn tijd.
En ja, misschien put ik inderdaad nog ergens diep van binnen hoop uit dat het nu zo harmonieus loopt. Dat kan, er kolken zoveel emoties van binnen dat ik niet helder heb wat ik precies allemaal voel. Maar ook met trippelpasjes ga ik nog steeds vooruit. We hebben geen haast, en die ga ik ook niet maken omdat het misschien op een dag allemaal anders zal voelen. En we weten allebei dat er momenten aankomen waarop we elkaars vrienden niet zijn. Heel triest, daar zien we nu ook allebei al huizenhoog tegenop. Want we willen elkaar niet kwijt als vrienden. Maar ik geloof graag dat ik dat nodig heb om écht los te komen. En hij misschien ook wel. Maar nogmaals, dat komt allemaal vanzelf, dat hoef ik niet naar voren te trekken in de tijd.
Lieve Pennestreek
Nogmaals: je doet het op jouw manier en dat is goed. Ik vind dat je mooi dichtbij jezelf blijft. Daar mag je enorm trots op zijn!
Ik wil je hooguit meegeven dat je man er anders in zit dan jij. Hij wil dit. Jij niet. Dat is zo en dat blijft zo. Ook al zul jij jezelf proberen te overtuigen dat dit beter is en dat hij het eigenlijk stiekem ook niet wil: zet dat uit je hoofd. Hij houdt niet meer van jou, jij (nog) wel van hem. En dat sucks.
Je schrijft dat je dankzij de aanpak van je man groei hebt doorgemaakt. Ik vind dat toch een wat masochistische benadering. De rauwe werkelijkheid is dat jullie niet langer hetzelfde willen. Jij hebt die groei niet dankzij maar ondanks hem doorgemaakt. Ondanks het feit dat hij je zo onheus heeft behandeld. Zolang je dat steeds voor ogen houdt, behoedt jij jezelf voor een diep donker gat. En ik wens je toe dat je op je benen blijft. Je hebt al behoorlijk wat voor je kiezen gekregen. Je hebt je portie wel gehad.
Dat jullie eventuele derden in de kantlijn parkeren, vind ik erg sjiek. Dat is een mooie afspraak, ook voor jullie kinderen.
Waar er twee vechten...
En al vochten we niet (in die zin gaat het spreekwoord niet op) we hebben wel beiden een in de basis ongezonde relatie in stand gehouden. Dat zag en zie ik zelf ook wel. Ik wist alleen niet hoe ik dat moest veranderen - en man ook niet. Zeker heeft hij dingen gedaan en gezegd die niet kunnen, en daar voelt hij zich terecht heel erg schuldig over. Maar ik meen het oprecht: ik had een flinke duw nodig om uit mijn vertrouwde maar vreselijk niet-helpende standje te komen en mezelf echt aan te pakken. Het was echt tijd voor mij om volwassen te worden, want ik was idd veel te afhankelijk van hem in een heleboel opzichten. Ik had het liever anders gezien, namelijk dat we toch samen verder hadden gekund. En ja, ik houd nog steeds van hem als man en partner en hij niet meer op die manier van mij. En ja, that sucks bigtime! Het zal mij daarom wel meer moeite gaan kosten dan hem om echt los te komen. Maar ik heb een fijne familie om op terug te vallen, en een fijne baan met hele fijne collega's, en hij niet. Hij heeft nauwelijks familie en begint straks weer bij een nieuwe opdrachtgever. Wat steun vanuit mijn omgeving betreft heb ik het dan dus weer beter getroffen dan hij.
Maar dat kan wel
Elkaars vrienden zijn. Dat is echt niet onmogelijk. Alleen moet je daar eerst meer los voor zijn. Maar het kan absoluut en het is niet verkeerd daaraan te werken.
Wij waren met 6 mnd gescheiden mbv een mediator en dat op een rustig tempo en nog in zomertijd ook, waarin de ambtelijke molen amper draait.
Reken de tijd dus niet te ruim met zoeken naar een huurhuis en ook nog een koopwoning. Grote kans dat je die huurwoning amper nodig zal hebben.
Woorden en daden
Pennestreek, ik zie geen verschil met andere keren. Je man lijkt met deze boodschap vooral te zeggen dat hij stopt met zijn best doen voor jullie relatie? Verder weinig daden? Durf je het aan om bij jouw ministapjes ZIJN stappen/acties te beschouwen? Houd zijn hand vast en kijk hoe hij leidt? Het valt me op dat jouw man uitspraken doet om de ontspanning weer te vinden. Niet hard te hoeven werken. Dat is al een paar keer het moment geweest dat jullie dan de liefde weer vinden. Of jij. Hij is in woorden officieel afgehaakt. Rust bij hem. Wat gebeurt er daadwerkelijk in zijn handelen als jij het nu laat hoe het is? Je slechts richt op je wens tot zelfcompassie? Ik zou het interessant vinden. Hoewel wat wreed naar de kinderen toe. Alhoewel zij dit kennen. Misschien dan ook de woorden voorlopig achterwege laten? Ergens klopt het niet in mijn ogen.
Roosje
Ik laat het nu. Ik laat hem nu. Hij zou deze week het eea uitknobbelen. Dus ik ga het zien. Hij heeft in ieder geval gisteravond dat document gemaakt waar ik het eerder over had. Ik heb wel het idee dat hij nu in beweging komt. Hij heeft de komende weken wat tijd over (aflopen huidige klus en opstarten in nieuwe), dus hij heeft beloofd het voortouw te nemen. Wel in de hoop dat ik aanhaak, maar hij snapt dat ik dat nu (nog) niet trek. En vindt ook in retrospect dat hij niet aan mij had moeten vragen om actie te ondernemen. We leren allebei...
Tops, het een doen en het ander niet laten
We moeten wel een oplossing voor onze woonsituatie hebben, op redelijk korte termijn. Dat zal niet lukken met een koophuis, alleen al omdat we daarvoor eerst officieel gescheiden moeten zijn. Dus we starten 2 zoekacties, 1 naar een huurappartement (klein) en 1 naar een koophuis. Met dat laatste ga ik me niet bemoeien overigens. Ik kijk wel mee, maar meer met het idee dat ik misschien als ik iets leuks vind toch zelf (ook) wil verhuizen. Er moet een heleboel aan ons huidige huis gebeuren namelijk, dus zelf ook iets anders kopen is en blijft een optie.
idd Tops
het kan snel, en goed zonder al te veel pijn.
Wij ook in juni begon het te rommelen. Ex gaf aan het nog te willen proberen maar.... Ok, in augustus gooide hij de handdoek in de ring en ik hem er uit. En half December was de scheiding ingeschreven bij de gemeente. Helaas 1 dag te laat voor het tekenen van het koopcontract van mijn huis.
Wij zijn ook gescheiden mbv een advocaat mediator.
Eerst uit elkaar en daarna kun je zien welke draden uit het verleden je weer op wilt pakken en op moet pakken. en hoe je dat vorm gaat geven.
Pennestreek
Mag ik je alsjeblieft een advies geven?
Het klinkt voor mij tussen de regels door dat je al akkoord bent gegaan met 50/50 kinderen, en ook met 'jij in het huidige koophuis blijven'? Gaat dat niet veel te rap? Zeker omdat je eerder zei dat je dat niet wil, 50/50? En omdat je nu zegt (en dat is natuurlijk ook al langer dan een jaar zo) dat jullie huidige huis onderhoud nodig heeft?
Kun je - als hij met dit soort voorstellen komt - je voorstellen dat je dit afspreekt tot een bepaalde datum, omdat het twee keuzes zijn die jij nog niet helder hebt, die je misschien later anders wilt? Of waarvan je weet en aan hem aangeeft dat je ze in feite anders wilt, maar dat nog niet vorm kan geven, dus dat je om die reden nadrukkelijk eerst tijdelijke afspraken wilt maken en pas later - als er 'echt gescheiden' gaat worden - definitieve afspraken wilt maken, die er anders uit kunnen zien.
Zoals je zelf steeds aangeeft: jij bent nog helemaal niet zo ver en voelt je niet zeker van je zaak. Het advies is dan: maak geen definitieve afspraken en neem geen grote beslissingen.
En zorg dat er iemand die je liefhebt steeds met je meekijkt, zeker bij alles wat je op papier zet. Dit is geen argwaan, wantrouwen of wat ook, dit is verstandig en zorgvuldig. En ik denk noodzakelijk als je het inderdaad durft aan te kijken nu.
Hij klinkt namelijk tussen de regels door nu juist heel trefzeker, maar hij is niet 'de baas', ook al wil hij scheiden en jij niet. Als jij geen 50/50 wil maar bijvoorbeeld 60/40 of 70/30 telt dat net zo hard als zijn wens tot 50/50. Sterkte meisje.
Dat is een goed advies
En dat ga ik ook zeker opvolgen, had dat zelf ook al bedacht. Ik moet alleen nog even goed nadenken over wie ik vraag om mee te kijken. Er zijn meerdere kandidaten .
Nee, ik ben niet op voorhand akkoord met een 50/50 verdeling van de kinderen. Aan de andere kant, ik wil de kinderen zeker hun vader niet ontnemen, en bovendien zijn ze al zo groot dat het waarschijnlijk toch alleen maar een 'regeling op papier' wordt en zij zelf bepalen waar ze wanneer verblijven. En zover zijn we nog niet. Ik heb dus nog even tijd om daarover na te denken.
Het onderhoud van het huis is inderdaad een lastig iets. Daar moeten we het sowieso goed over hebben. En ik ben nu niet echt in staat tot denken, dus daar ga ik nog geen beslissing in nemen, maar de kinderen hebben aangegeven graag dit huis ook te houden, dus daar moeten we wel rekening mee houden vind ik.
Deze week doe ik nog even niks zelf, ik wacht af waar man mee komt. En daarna kijk ik wel weer verder.
Pennestreek
Lieve pennestreek. Ik ben ook zo'n meelezer. Ergens hier staat ook mijn verhaal. Ik ben nu een jaar na de offiele scheiding. Nog steeds kan ik met enige regelmaat niet geloven wat er is gebeurd. Ik reageer weinig, simpelweg omdat ik vaak te moe ben of me de tijd niet gun. Ik doe het goed, ik run de toko. Ik werk, studeer, help de kinderen. Ik maak hele lange dagen maar ik doe het. Ik ben trots op mezelf. ( iemand moet het zeggen 
) Ik wil je niet bestoken met adviezen. Maar wellicht heb je er wel iets aan als ik vertel hoe het hier nu in de praktijk gaat. Ik heb twee pubers. Ex begon ook eerst over een 50/50 regeling. Daar voelde ik helemaal niets voor. De zorgverdeling was nooit 50/50 geweest. Ik had altijd het grootste deel voor mijn rekening genomen. Het is dus een klassieke regeling geworden met het idee dat de kinderen oud genoeg zijn om buiten die regeling om vaker naar hun vader te gaan. In de praktijk vinden ze de structuur van de regeling prettig. Ook het feit dat ze duidelijk één vaste hoofplek hebben vinden ze fijn. Puber 1 gaat buiten de regeling om wat vaker, puber twee zou het liefst minder gaan en doet dat soms ook. Contact met vader is belangrijk en omdat die regeling er toch ligt is het wat makkelijker sturen ondanks dat puber twee met regelmaat roept dat ze het zelf mag weten. Zeker in een onrustige tijd rondom een scheiding denk ik dat het fijn is als er gewoon een rooster is dat ouders hebben afgesproken. In ieder geval een duidelijk uitgangspunt.
Ik snap dat je kinderen graag in het huis willen blijven wonen waar ze wonen. Maar jij moet de beslissing nemen. ( nu schiet ik toch in de adviezen ) Bij voorkeur volgens mij een hele rationele. Is het praktisch en bovenal kan het financieel? Als je bergen onderhoud hebt en veel kosten moet maken word je echt niet blij. Ik weet hoe naar het is om afscheid te moeten nemen van een dierbare plek. Ik hou mezelf voor dat ik mijn dierbaren meeneem naar een nieuwe plek. Die plek maken we echt wel weer onze plek.
Het jaar van de scheiding vond ik ronduit afschuwelijk. Door lijstjes te maken en mezelf te dwingen bepaalde taken te doen/uit te zoeken en beslissingen te nemen heb ik mezelf er doorheen gesleept. Er kwam zo verschrikkelijk veel op me af en ik was zo intens verdrietig. Ik weet waar je nog doorheen moet. Het is niet leuk. Ik heb het gered, jij redt het ook. Pas goed op jezelf.
Moeilijke momenten
Vanavond pakjesavond gevierd. Normaal gesproken hoogtepunt van het jaar voor ons gezin. Nu zonder man. Raar. Het is me gelukt om er nu nog steeds een feestje van te maken, maar oei, wat had ik het moeilijk. Paar traantjes gevloeid. Man kwam paar keer via app in de lucht, vroeg om foto's. Hij had zaterdag ook wat kadootjes bij de voorraad gelegd, voor de kinderen en voor mij.
Pfffff stap 1 in de decembermaand is gezet. Doet wel zeer hoor. Als ik bedenk hoe ontzettend we vorig jaar gelachen en genoten hebben, kan ik niet geloven wat er allemaal is gebeurd. Ik blijf dat rotgevoel houden: zo slecht was onze relatie helemaal niet! Oh, ik vervloek dat malende hoofd....
Moederziel
Je hebt wat glimpjes laten zien van jullie relatie, iig van laatste tijd voor de laatste periode.
Misschien was jullie relatie niet zo slecht, maar het klinkt alsof dat meer jouw verdienste was dan de zijne.
Als dat zo is dan ga je dat zelf vast ook ervaren, als je maar eenmaal wat afstand hebt gekregen.
Dat gaat het straks makkelijker maken.
Denk daar anders over
Floor, ik heb het hier eerder gezegd en zeg het nu weer. Onze relatie was niet slecht, ons gezin was niet slecht, maar ons leven was wel zwaar. Financiële problemen, werkloosheid, veel teleurstellingen. Ik wil me absoluut nergens achter verschuilen, maar ik ben er nog steeds zeker van dat man niet zoekt naar een nieuwe vrouw, maar naar een nieuw leven. Een leven waarin hij weer trots kan zijn op zichzelf. Het zit louter in hem. Ik heb geen ikhiunietmeervanje-gesprek gehad, zoals Pennestreek. Wel de beroemde I love you but im not in love with you-speech. Op mlc-sites kortweg aangeduid met ILYBINILWY. Zo klassiek is het
Ik heb daar allemaal natuurlijk niets aan, behalvedat ik met opgeheven hoofd kan staan voor waar ik altijd voor stond: de liefde voor man. Voor mezelf nu, en in mijn hart, en niet langer groter dan de liefde voor mezelf.
Moederziel
Zo heftig. Foto's vragen. Hoe vind jij dat? App je hem dan foto's? Appt hij alleen jou, of vraagt hij dat ook aan de kinderen? Ik vind het maar niets, eerlijk gezegd. Dat roept bij mij zo erg het beeld op van 'buiten het gezin geplaatst' en dan als een soort 'Facebookmoment' wél de foto's willen zien. Maar misschien ervaar ik dat wel heel anders dan jij. Zou het kunnen dat je gaat ontdekken dat jullie gezinsleven mooi was terwijl jullie huwelijk misschien minder goed was dan je had gewild? Dat was bij mij het geval. En dan klopt het denk ik wat Floor zegt, althans, bij mij klopt dat: in het gezinsleven kon ik al mijn energie en toewijding stoppen en had ik grote invloed. In die zin heb ik dat ook kunnen behouden, ook toen ex en ik uit elkaar gingen. De kinderen hebben ook altijd gezegd hoe mooi en fijn het was in ons gezin. Ik heb altijd beaamd dat dit volkomen waar is en niet een of ander vals plaatje. Maar bij onze relatie als man en vrouw ben ik steeds meer vraagtekens gaan zetten. Niet alleen bij zijn rol, ook bij de mijne, die zo 'faciliterend' was, en dat is uiteindelijk niet iets waar de ander dankbaar voor is. Juist niet. Sterkte meid.
Hmmmm..... nee toch niet helemaal
Ik herken dat eigenlijk niet zo, RoosjeRaas, en ik denk daar veel over na. Ik wil daarbij de laatste 2 van de 22 jaar niet als typerend voor ons huwelijk beschouwen. De laatste 2 jaar zat bij man de klad erin. Niet zozeer in het huwelijk, als wel in hemzelf. Overvraagd, boos, ontevreden, teleurgesteld. Over alles, en dus ook over mij, ons gezin, ons huwelijk. Maar vooral over zichzelf. Ja, ik heb toen méér geinvesteerd dan goed voor me was, terwijl de jaren ervoor in balans waren. Ik zag ons huwelijk als goed, vrij, maar gebonden in die vrijheid en zelfstandigheid.
Ik zie nu ik op afstand ben vooral een man die de draad in zijn leven kwijt is, spartelt en zwemt, maar evengoed aan het verzuipen is. En die geen hulp wil. Zijn truus zal ook geen reddingsboei zijn, eerder een nóg sterkere onderstroom.
Ik bekijk het van een afstand, vind het oprecht rot om te zien maar het is niet aan mij om in te grijpen, dat zal hij zelf moeten doen.
Foto's sturen? De kinderen hebben dat gedaan, ik ook. Vind ik ook een lastige. Hij wil delen, maar ook weer niet. Dat is echt exemplarisch voor hoe hij erin staat. Heel, heel, heel complex.
Hij wil delen, maar ook weer niet
Ja, dat weet ik. Dat is al maanden aan de gang. En dan schrijf je ook nog 'voor hoe hij erin staat'. Maar JIJ?!!! Wat doet dat met JOU?!! En wil je dat wel? De kinderen mogen hun eigen beslissingen nemen, maar dit is volgens mij zo'n moment waarop je goed moet voelen of JIJ dit zo wilt. Ik vind het heel erg 'glijdende schaal' in de zin van dat je ingezet wordt om zijn situatie in stand te houden. Ook al doet hij dat wellicht niet bewust. Dit is niet 'schoon houden'. Dit is op een rare, niet liefdevolle manier niet willen deelnemen, maar wel willen 'toeschouwen'. Ik krijg er de kriebels van. Ik hoop dat je voelt dat je dit soort dingen niet hoeft te doen als jij dat niet wilt.
