Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Respectvol

Ach. Datzelfde kind maakte respectloos mee vanmiddag. Ik noem wat ik schrijf duidelijk. Niet respectloos. Kun je met je kinderen bespreken. Hoeft niet liefdeloos maar ook niet grenzeloos.

Loskomen en afscheid nemen aan de deur

Stip, die spanningen tussen de ouders van vandaag zijn véél erger voor een kind dan een zakelijk-vriendelijk rustig afscheid bij de voordeur.
Ik zou dat per direct invoeren, Moederziel. Zorg vooraf dat alles klaarstaat, dat je jongste klaar is, blijf in de deuropening staan met een stevige lichaamstaal, voeten stevig op de grond, benen iets uit elkaar, borst vooruit, neutraal-vriendelijke blik, oefen maar eens voor de spiegel. Nodig hem niet binnen uit. Ga bij hem thuis ook niet naar binnen, blijf gewoon voor de deur staan. Weer die ferme houding aannemen. Hij heeft zijn huis, jij hebt jouw huis. Dat is voor iedereen beter.

Over een paar jaar kan een gezellige babbel misschien wel weer, en misschien niet, maar nu moet je eerst loskomen. Het is een proces, met horten en stoten, dat zich moeilijk laat dwingen. Maar Moederziel, ik zie dat het je lukt. Over een paar maanden haal je na zo'n fijne actie van hem je schouders op en denk je met een innerlijke glimlach: Dag Hork, wat ben ik blij dat ik niet meer met jou samen ben! terwijl je met je hem met een neutraal gezicht een prettig weekend wenst en verder gaat met jouw leven.

Wat tips van mijn psych voor als hij weer een eind in de ruimte begint te kletsen en hij reageert niet als jij zegt dat je dat niet wilt, of je krijgt het je mond niet uit:
Zeg niets of zo neutraal mogelijk goh..., gaap eventueel (liefst overtuigend), kijk om je heen, dus vooral niet naar hem, bij voorkeur naar iets praktisch, zoals je horloge. Als hij onverhoopt toch binnen is, loop weg naar ee nadere ruimte. Pak bijv. de tas van je kind, en praat door man heen: Jongste, kom je, papa is hier. Pak je je jas? Hier lieverd, hier is je tas. Heb je aan je sportkleding gedacht? Nou jongens, tijd om te gaan hoor, dahaaag, veel plezier, tot zondag! En hup, weg met die kerel. Niet leuk, maar een heel duidelijk teken dat je echt niet zit te wachten op zijn geleuter, dat hij weg moet. Zo schep je afstand zonder gewelddadig of gemeen te worden. Van je kind kun je vooraf al rustig afscheid nemen, dan is een knuffel aan de voordeur genoeg.

Boosheid

Eindelijk, boosheid. Volkomen terecht. Dat je de boosheid niet uit in bijzijn van je kinderen is een mooi streven. Maar je mag het toch zeker uiten naar hem. Zo ziet hij en ervaart hij wat hij aanricht. Consequenties van zijn gedrag.
Boosheid voor jezelf houden; kun je daarmee overweg? Dan is het ok. Maar je kunt ook bij iemand anders je boosheid kwijt. Een vriend of vriendin. Gewoon om even je hart te luchten. Of hier. Maar buiten dat hoef je hem niet te ontzien in je boosheid.

En dat je kinderen niet alleen last hebben van het voordeur ritueel snap ik natuurlijk ook wel; deze hele situatie, deze onbetrouwbare vader, het verdriet en verwarring van moeder is fnuikend voor kinderen. Misschien vind ik het zo naar omdat het de pijn zo symboliseert; van moeder naar vader, in verwarring, met zoveel emoties. Echt afschuwelijk. En hoe je het ook doet; beleefd, afstandelijk, gapen, focussen op je horloge, afkappen, de deur uitwerken; in alles wordt ook je kind geraakt. Vanzelfsprekend omdat jullie kinderen door deze situatie geraakt worden. Zo verdrietig dat kinderen dit mee moeten maken. Het zal de enige manier zijn- afstand nemen; het moet. En ik hoop uit de grond van m'n hart dat het uiteindelijk tot goeds zal leiden. Ben er van overtuigd dat deze weg voor jou de juiste is. En voor jullie kinderen. En ik hoop dat ooit je man zijn pijn onder ogen kan zien. Voor hemzelf zodat hij ermee aan de slag kan maar bovenal voor jullie kinderen.

Ik had nog een heel epistel geschreven maar t weer gedelete. Omdat ik bang ben verkeerd begrepen te worden. Merk dat posts anders uitgelegd worden. Jammer dat ik je niet real life uit kan leggen wat ik bedoel. Maakt niet uit- je kunt hier je ei kwijt- heel veel nuttige adviezen en steun krijgen. Waardevol. Ik denk aan je.

Haha

Nee, niet nu. Ga poosje slapen. En ik denk dat t te beschouwend is, te algemeen. Kan t nu niet goed onder woorden brengen. Merk dat ik soms anders naar dingen kijk. En dat kan soms passend zijn en soms ook niet. En ik denk nu even niet. Maar dat geeft niet- komt nog wel eens. Het is voor nu zo mooi dat je hier aansluiting vindt. Ik gun je zo alle goeds.

Ongelooflijk

Ik vind dat niet normaal hoor, en je mag wel een keer stevig, doch niet hysterisch, tegen hem optreden. Dan maar de botte bijl, en hem duidelijke maken dat hij verantwoordelijk is en niet de kinderen kan binnenschuiven. 'Hij doet zo zijn best', ach ja die arme man. Het is toch geen kleuter die niet fatsoenlijk voor zichzelf kan zorgen? De supermarkt is om 7 uur open dus hij had ook even brood kunnen kopen, of je bakt een pannenkoek, of je geeft ze geld mee voor een broodje op school. Alles beter dan jou het weer laten oplossen.
Ik word er helemaal boos van ;-(

Mijn idee

Boterhammen gewoon bij jou laten smeren. Dat is dan zo. Wel (op de mail!) de mededeling doen dat het gebeurde, als vaststelling, niet als kritiek of aanmaning of aanmoediging. Gewoon als verslaglegging (bij de liefst dus een-keer-per-week mail) als mededeling: kinderen kwamen hier brood smeren omdat er geen brood was bij jou.

Ziek zijn 'moet' eigenlijk bij man als dat in het schema zo is. Heb je dat aan man voorgelegd? Als man niet thuis kan zijn, moet werken, en jij wel thuis bent, of thuis kunt werken, dan is het logisch dat jongste bij jou is. Maar benoem het! Zodat je uitgaat van hoe het afgesproken is en de uitzonderingen besproken worden. Dus niet 'zo maar' bij jou thuis houden, maar dat juist wel bespreken (kan via de app, maar dat zou ik telefonisch doen). Ook weer 'zakelijk': jongste is ziek geworden en in het schema is zij/hij bij jou; zal ik haar even brengen? Dan hoor je het wel als het niet lukt (en hij ook geen opvang kan regelen, maar dat is misschien voor weer wat later, als het ritme er hopelijk een beetje in zit, en sowieso: een ziek kind vind ik een uitzondering, als een van de ouders daar bij kan zijn is dat in mijn ogen altijd het beste), en dan stel je vast: oké, het lukt voor mij nu om thuis te zijn, dus dan zal zij/hij bij mij blijven (tot ze/hij beter is). Ook dit meld je in de een-keer-per-week mail, als mededeling hoe het jongste verging: zij/hij bleef bij mij en is na twee dagen opgeknapt en nu weer naar school. Zodat man weet dat het ritme weer 'hersteld' kan worden.

Oudste mag huilen. En niet kunnen leren. Dit hele verhaal, en nu ook het nieuwe van een nieuw ritme krijgen, heeft impact. Kinderen kunnen uiteindelijk blijven zitten, of op een andere manier heel erg van slag raken. Zeker op die leeftijd is het in mijn ogen niet de bedoeling dat jij dan iets tegen man zegt. Althans, niet in de zin van verwijtend. Je kunt tegen oudste(n) zeggen dat het logisch is dat ze verdriet hebben en weinig concentratie. Dat dat hopelijk beter wordt als het ritme meer routine wordt. Dat ze hopelijk iemand hebben op school, en/of vrienden, met wie ze dit delen. Dat jij heel graag met ze er over praat. Dat je het in de een-keer-per-week mail zal zetten als mededeling. Iets in de trant van: oudste had het moeilijk op school, is verdrietig, ik heb met hem/haar gepraat. Ik weet niet of jij en/of man op school bij alle kinderen al meegedeeld hebt hoe de situatie is, en hoe lang, aan de mentor en eventueel zorgcoördinator? Als je dat nog niet deed, zou ik een afspraak maken en dat gaan doen. En ook dat meedelen aan man (en eventueel vragen of hij mee wil naar die gesprekken). Het is belangrijk dat school op de hoogte is. Je kunt dat ook tegen je kinderen zeggen, dat je dat belangrijk vindt, zodat ze die bedding hebben. Ik zou dan ook nog tegen oudste/de kinderen zeggen dat 'je best doen' voor ouders heel normaal is, dat ouders voor kinderen dienen te zorgen en niet andersom, dat dat niet beloond hoeft te worden door de kinderen en dat als haar/hem iets dwars zit, het de eigen keuze is om dat aan te kaarten ja of nee. Maar de vader of de moeder sparen hoeft niet, dat ze dat weten.

Kijk. Op deze manier krijg je geen ruzie met man en wordt het je kinderen allemaal een stuk helderder. En blijf jij in de mededelende sfeer. Geen wellus nietus, geen verwijten, en jij bent er gewoon. Aan één stuk door. Ongeacht het feit dat man blijkbaar nog heel erg moet wennen aan voor zijn kinderen zorgen.

Nou

Je man is oud genoeg om zelf naar de winkel te kunnen, hij is ook oud genoeg om te weten dat de winkels tot 7 of 8 uur 's avonds open zijn en dat er daarna nog het tankstation is.
Hij weet dat de kinderen bij hem zijn en dat ze boterhammen nodig hebben, of in ieder geval iets in hun maag en iets voor mee op school.

Je oudste kon niet leren gisteren vanwege zijn gebrek aan wifi (wist hij ook, en wist hij al eerder). Je oudste zit nu met een laag cijfer wat hij weer op mag gaan halen.

Volgens mij kun je je man een kort mailtje schrijven dat je verwacht dat hij voor eten en drinken voor de kinderen zorgt als ze bij hem zijn, en dat je verwacht dat je kinderen daar hun dagelijkse huiswerk kunnen maken.
Je vraagt hem vervolgens wanneer hij dat voor elkaar denkt te hebben en schort de omgangsregeling op tot dat tijdstip. Overigens is hij niet welkom om bij jou in huis de kinderen te zien aangezien jij dat niet meer trekt.

Hij heeft al een tijd een eigen appartement en tijd genoeg gehad om dat klaar te maken voor het ontvangen van zijn eigen kinderen. En ik denk dat jouw kinderen van deze behandeling ook een flinke knauw hebben gekregen, alsof ze niet eens een boterham waard waren...
Je man doet niet 'zo z'n best', hij laat het waaien totdat hij weer verzorgd en in de watten gelegd wordt.

Oh nee

Dat zou ik dus wel doen, het met man bespreken. En goed duidelijk maken dat ik er niet ben om zijn chaos op te ruimen. Natuurlijk zijn de kinderen welkom en krijgen ze brood, maar meneer moet wel beseffen dat ik niet zijn sloofje ben en dat ik ook een leven heb. Even duidelijk de grenzen afbakenen, want die man denkt nog dat hij alles kan maken omdat ze getrouwd zijn. En dat is alleen nog maar op papier, voor de fiscus.

Leeuwin

Brullen dan, niet spinnen. In een mail duidelijk zijn. Leer ervan dat hij leunt en de zooi maakt maar jij de zooi/schade op mag ruimen. Dat is niet de bedoeling.
Hij doet niet zijn best, het is een afhankelijk kind dat zich leunend opstelt en vervolgens met Truus ligt te rollebollen terwijl jij je kinderen oplapt.
Dat hoef je je oudste niet te vertellen maar hem wel.
24-uurswinkels, supermarkten, benzinepompen, hij is toch niet onwetend??

mijn eerste gedachte

Wat een kleuter

Verder ben ik het met mijn voorgangers eens: je mag best beschaafd-boos duidelijk maken dat dit niet de bedoeling is.

En inderdaad even contact opnemen met de mentor, situatie even zakelijk uitleggen. Mijn ervaring is dat school graag wil weten dat er heftige dingen spelen thuis.

moederziel

Goed bezig! Papa is net zo verantwoordelijk als mama. Zo simpel is het. Al weet ik dat sommige papa's (en ongetwijfeld ook wel sommige mama's) daar heel andere ideeën over hebben.

Reality check.

Vechtscheiding

RoosjeRaas heeft het veel mooier verwoord dan ik (met al mijn spelfouten), maar ik vind haar weg veel beter dan de weg die de anderen bepleiten. Dat is vragen om knallende ruzie tussen Moederziel en ex.
Ja, natuurlijk heeft hij er een puinhoop van gemaakt en mag je boos zijn, maar het gaat je kinderen niet verder helpen om die woede naar jouw ex te uiten. En daarom moet je die ruzie niet maken, want zij worden hier de dupe van.
Ik weet natuurlijk niet hoe het huishouden vroeger was, maar iets zegt me dat het brood voor de volgende dag waarschijnlijk altijd door Moederziel werd gekocht en daarom door ex vergeten is. Noem het een leermomentje. En als Moederziel degene was in het huishouden die zich het meest om de praktische zaken van de kinderen heeft bemoeit, gaan er nog héél véél leermomenten volgen.
Daarom kun je beter de kinderen zoveel mogelijk steunen, naar ze luisteren en helpen met praktische oplossingen, in plaats van ruzie zoeken met ex.
Probeer dit vooral te zien als zijnde iemand die niet gewend is om opeens volledig verantwoordelijk te zijn voor een huishouden met 4 kinderen en niet als een onverantwoordelijke man die lekker naar Truus gaat. Dat doet hij óók (en het maakt hem ook tot een lapzwans), maar dat moet je los zien van de praktische problemen, welke de kinderen nu ondervinden. Ik ken genoeg huishoudens waar als de vrouw 2 weken op vakantie gaat de boel al in het honderd loopt, ondanks een goed huwelijk en een gevulde koelkast...
Dat de Wifi een groot probleem is voor huiswerk snap ik ook, maar ook dat is praktisch op te lossen. Geef je kinderen voldoende bundel voor de komende maand, zodat ze met hun telefoon als hotspot toch hun computer kunnen gebruiken. Bij onze verhuizing liep de afspraak met de KPN ook volledig in het honderd en hadden we geen telefoon of wifi. Het probleem hoeft niet bij ex te liggen, wel natuurlijk het tempo waarin het wordt opgelost. Maar even heel sarcastisch; als hij zo graag wil appen met Truus zal hij ook wel Wifi willen hebben (en zo heeft elk nadeel weer zijn voordeel, of was het andersom).

Bravo

Goed zo Moederziel. Je wijst hem gewoon op zijn verantwoordelijkheden. Dat is geen ruzie zoeken maar duidelijk zijn.
Leermomentje voor hem? Ja vast, maar hij mag het zelf oplossen, niet jij. Dat is nu jullie uit elkaar zijn gewoon niet meer aan de orde. Punt.

Nog wat: als een kind ziek is tijdens de dagen dat de kinderen bij hem zijn, is het ook zijn verantwoordelijkheid om voor dat kind te zorgen of te regelen dat iemand voor het kind zorgt. Als jij toevallig thuis bent en bereid bent de zorg op je te nemen, is dan mooi en fijn, maar vaders kunnen ook verlof opnemen, hoor. Ik zou dat toch ook even duidelijk stellen naar hem toe. Je hoeft dat nu nog niet hard te spelen, maar je moet wel vertellen wat het uitgangspunt is. Want kun jij een ziek kind ook zomaar 's ochtends even onaangekondigd bij hem achterlaten als jij moet werken? Vast niet.

Oh jee

Zoooooooo herkenbaar. Angst voor zijn afkeuring, afwijzing en boosheid. Lieverd, daar heb jij dan AL DIE JAREN al in en mee geleefd. Dat is niet van nu. Dat is heel oud. Heel goed dat je dat kunt onderscheiden, en dat je al een vorm hebt gevonden én toegepast. Ik ben die angst nu pas, we zijn bijna zes jaar verder, kwijt, en nog kan ik 'm voelen, 'weet' ik 'm nog. Dus kwijt als in 'nooit meer invoelbaar'? Nee. En Moederziel, juist hier in gaat jouw bevrijding zitten, sorry dat ik het zeg. Man hoeft daar voor niet de vijand te worden, integendeel, maar jouw 'je best doen' (brood in huis, ziek kind op de bank) en dan TOCH OOK goedkeuring willen én angstig zijn voor een boze reactie, een afkeurende, daar ga je vanaf komen. Wat een opluchting. Je hebt al vier kinderen. In feite is bang zijn voor afkeuring en boosheid van man een 'vijfde kind', waar je pro-actief voor zorgt dat dat niet gebeurt. Man is dan dus heel vaak een 'stampende kleuter', want hoe zo moet jouw gedrag beoordeeld worden? Dat ben je zo gewend, dat levert die angst op. Oh jee, oh jee, maar ook, wat mooi dat je de rust zult gaan voelen van dat je zo 'goed genoeg bent', en dat alles wat je doet goed genoeg is. Omdat je straks niet meer bang hoeft te zijn voor zijn oordeel. Meid toch. Goed gedaan vandaag. Vraag gerust ook van dit soort 'praktische tips', want ze lijken bij je te te passen en je zet goede stappen naar rust. Nog steeds verdriet, maar duidelijkheid en rust. Het eerst haalbare nu. Knapperd.

Mutsje

"En daarom moet je die ruzie niet maken, want zij worden hier de dupe van"

Ik denk dat je het misschien anders opvat dan het is bedoeld. Ik heb met hele duidelijke grenzen aangegeven wat ik wel of niet wilde. Daar is geen onvertogen woord bij gevallen, geen vijandige toon. Wel duidelijkheid. Voor de situatie, naar elkaar en daarmee duidelijkheid voor de kinderen, waarin zij denk ik zeker een stem hebben en er naar ze wordt geluisterd.

Doorgereden??

Nee echt? Hij heeft de kinderen gedropt en is toen doorgereden? Kind is ziek en ik heb geen brood, ik breng ze gewoon bij mama en ga er vandoor. Zou jij eens moeten proberen. Als het niet zo dieptriest was, zou het grappig zijn. Is hij nu werkelijk niet in staat om de situatie in gedachte om te keren en te bedenken dat hij dat dus echt niet kan maken?

Wij hebben heel duidelijk in ons conventant staat dat de ouder waarbij de kinderen verblijven verantwoordelijk is en blijft bij calamiteiten, ziekte, lesvrije dagen e.d. Die ouder blijft erbij of regelt dat er iemand anders komt, zorgt dat alles goed gaat. Die ouder mag de andere ouder vragen om hulp, de andere ouder mag zonder opgave van reden weigeren.

Ik was tijdens mijn huwelijk de regelaar, hij nam mijn werk niet serieus, hij heeft nog lang geprobeerd om mij dergelijke situaties te laten oplossen. Lekker op mijn gevoel spelen: hij voelt zich echt niet goed, hij wil liever bij jou zijn. Ik doe het niet meer. Alleen als het overduidelijk in het belang van de kinderen is dat ik inspring, doe ik het. Maar "het is zo druk op mijn werk" is geen reden voor mij om zorgverlof op te nemen. Joh. Gaap. Horloge. Weg.

zeuren

"Ja, ik weet het is idioot, maar ergens zit nog steeds angst voor zijn afkeuring, afwijzing en boosheid. Aaaaaaarghhh!"

Dat zijn ingesleten gedachten die lange tijd hebben kunnen krijgen om in te slijten. Die zijn niet zomaar één twee drie weg.

Ik had een scheiding nodig (was overigens mijn initiatief) om te ontdekken dat hij niet Onzelieveheer was wiens mening evangelie was. Dat eeuwige afkraken, afkeuren, niet tegen kritiek kunnen, my way or the highway, ik was piepklein en superafhankelijk geworden (daarom herken ik ook veel in jullie, het is of ik mezelf van vroeger terughoor). Ik wens jou die groei ook toe, weet zeker dat dat zal komen. Het is eigenlijk al begonnen!