Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!

Dat was te voorzien

Allereerst: wat goed dat je je grenzen aangegeven hebt bij je vriendin (en overige vrienden). Wil ik verder geen woorden aan besteden, is gewoon wat je te doen hebt en als dat gaat, is dat mooi.

Dan: ja, dat wijntje zat er in. Hij voelt dat je grenzen trekt, dat je geen intimiteiten deelt, en dat is niet de bedoeling. Dat laatste voelt hij oprecht, heb ik gezien. Oprecht de wens om dicht(er) bij jou te zijn. Niet zo dicht als jij dat zou willen, dat truus verdwijnt, dat hij had gekeerd, zich weer in jullie huwelijk en gezin geplaatst zou hebben, maar dit is ook niet de bedoeling. Hij zal je als kil en afstandelijk ervaren; die continue stroom aan aandacht, focus, betrokkenheid en zorg is voor hem een vanzelfsprekende. Die wordt nu door jou onderbroken, en zoals gezegd: dat is de bedoeling niet.

Mag ik je voorspellen wat er gebeurt als je op die uitnodiging niet ingaat (en alsjeblieft, ga niet op die uitnodiging in!)? Dan wordt hij boos. En mokkig. En ga jij de schuld krijgen van dat dingen niet goed lopen (met de kinderen). Je krijgt verwijten. Zeker na wat je gisteren schreef, weet ik zo'n beetje zeker dat dit gaat gebeuren.

En waarom moet je in mijn ogen niet ingaan op de uitnodiging? Omdat zodra je dat doet, hij weer terug kan naar waar hij net vandaan is gekomen en jij hem ruw hebt weggehaald, namelijk: 'er van op aan kunnen dat jij gewoon op de plek blijft waar je bent en hij weer verder kan met wat hij dan ook allemaal aan het doen is'.

Houd de ingeslagen weg vol, voor gezelligheid (en wijn) is het nog veel te vroeg. Het is helaas net als met opvoeden (van kleuters) nu: als je de grens trekt wordt deze eerst nog veel sterker bevraagd dan daar voor (inclusief stampvoeten en krijsen), maar als je dan blijft staan waar je staat, komt er langzaam rust en aanvaarding van die grens.

Ik heb je nu de twee perspectieven geschetst van ingaan op dit soort uitnodigingen of niet. Bij 'niet' moet je nog een poosje 'volhouden' om duidelijk te maken dat het leven veranderd is nu en bij 'wel' moet je het denk ik bekopen met een comfortabele herplaatsneming van man in waar hij stond, al heel veel maanden. En de plek waar hij stond, heeft jou veel pijn en verdriet opgeleverd, en veel energie gekost.

Als je het moeilijk vindt om je lijn van nu vast te houden, kan het helpen een datum in je agenda te prikken, bijvoorbeeld 31 maart, of 14 april, en met jezelf af te spreken dat dat de eerste datum is waarop je evalueert hoe dingen nu VOOR JOU en de kinderen gaan. Als je dan iets anders wilt, bijvoorbeeld een glaasje wijn drinken, kun jij dat initiëren, zodat de initiatieven bij jou komen en blijven liggen. Als je praktisch gezien dingen anders wilt, kun je dat ook dan voorstellen. En als er niets veranderd hoeft omdat je je tegen die tijd rustiger voelt (of blijer, of wat ook), dan verandert er niets. Je hebt nu met man een goede regeling waar jullie beiden in moeten groeien, en de kinderen vooral ook, en zo'n grote verandering moet drie, vier maanden hebben zonder steeds opnieuw veranderingen om ook echt te kunnen evalueren. Gun jezelf zo'n 'zekere' datum, zodat je tussendoor niet gaat piekeren, schipperen en schuiven.

Sterkte Moederziel. Ik vind het zo ontzettend knap hoe je nu voor jezelf en je kinderen zorgt en man in zijn waarde laat, dus geen ruzie maakt of verwijtend handelt!

Puppygedrag

Kijk dan, ik ben toch lief, je ziet me toch nog wel, kom, toe, niet meer boos zijn, ik ben best lief, kom, toe dan, aai me even zodat ik weet dat we weer goed zijn, zal het niet meer doen (vandaag dan)ja? Oke?Okeeee????

Je vriendin: ook dit hoort er bij. Ik had een vriendin (of had ik dat hier al verteld?) die mijn vriendin was, niets met man te maken behalve dat hij haar kende.
Ging ze hem ineens ook uitnodigen met mij als haar kind jarig was, als zij jarig was. Ging ze met hem sporten, wedstrijden, mentorschap. Ja ik snap het wel. Hier was voor haarzelf extra winst te behalen op sportief gebied en hij was verder nog wel makkelijk als ze het schoolwerk van haar dochter niet begreep. En elke keer als ze doorhad dat ik wist via de kinderen, riep ze: kom snel een bakkie doen hoor! Dat is inmiddels 3 jaar geleden, ze is nooit meer geweest. Evenals mijn andere vriendinnen trouwens.
Dat verraad voelde eigenlijk erger nog dan de scheiding die ik al even aan zag komen, al wist ik nooit of die zou komen.
Gewoon het feit dat er in de moeilijker periodes in je leven gewoon dus niemand voor je klaarstaat. Van dat stuk heb ik nog steeds last. Maar ik hoef ze geen van allen meer te zien, dat dan weer niet. Want ze mogen 1 keer over me heenlopen maar daarna nooit meer. Klinkt verbitterd, maar zo ben ik niet, ik zet nog steeds in op nieuwe vriendschappen. Maar dat zo dichtbij zich zo kon omdraaien had ik niet verwacht.
Daarom goed dat je meteen HO hebt gezegd.

lieve

Moederziel, RoosjeRaas heeft 't zo duidelijk beschreven; man zoekt ingang om te herschikken en voor hem een comfortabele plek te creëren. Nu de grens blijven aangeven- hem op zichzelf terug werpen. Hij was degene die niet volledig voor jou wilde gaan- dan is dit de consequentie; zelfstandig worden- zonder Moederziel.

Ik vermoed dat dat hem zwaar gaat vallen en hij zal dat afreageren op jou. En hopelijk uiteindelijk een stap verder gaan en naar zichzelf gaan kijken. Ik zie een man die naast dat kleutergedrag ook heel onzelfstandig is. Misschien zit ik er naast- in je huwelijk was jij degene die alle basisvoorwaarden vervulde. In die zin verbaast het me niet dat hij onvoldoende brood in huis had- daar heeft hij zich waarschijnlijk nooit druk om hoeven maken. Het was er gewoon. Eerst dacht ik toen ik het las; wat een imbeciel. Vervolgens dacht ik; hij heeft het nooit zelf hoeven doen. Geen excuus- wel een constatering. En naast alle verwarring die hij brengt lukt dit ook nog eens niet; het meest eenvoudige- je kinderen te eten geven is de eerste dag alweer mislukt. Het is de vraag hoe hij ermee omgaat; vluchten waarschijnlijk totdat dat niet meer gaat. En het is aan jou om er niet in mee te gaan- hem de verantwoordelijkheid te blijven geven- ook al kan hij het niet aan.
Wel verdomd moeilijk dat jullie kinderen hier zo de dupe van zijn. Duidelijkheid zal hen helpen, maar voor het verdriet, de afwijzing en teleurstelling kun je ze niet beschermen. En dat lijkt mij je grootste pijn. Daar ontkom je niet aan.

idd beleefd weigeren

beleefd weigeren en beleefd melden dat deze uitnodigingen ongewenst zijn.

en als ze toch blijven komen, dan word je wat minder beleefd en heel veel duidelijker.

duidelijkheid

"Ik zou zelfs nog een stap verder willen gaan om dit te gebruiken om duidelijk te maken dat het tussen hem en mij niet meer wordt zoals het was, en dat ik geen wijntje wil/ga drinken met iemand die mij zo pijn doet en die zo'n puinhoop om zichzelf heen creëert. maar ik twijfel daarover. Moet ik gewoon zonder uitleg weigeren, of uitleg geven dat ik zijn vriendin niet (meer) wil en kan zijn?"

Eerlijk gezegd denk ik dat zo'n uitleg, op een nette manier gebracht, niet verkeerd is. Dan ben je in ieder geval duidelijk geweest dat de wijntjes en zo verleden tijd zijn. Dan hoef je nog niet eens erbij te zeggen dat het zijn eigen schuld is, maar ik denk wel dat het goed is om te zeggen dat het niet meer wordt zoals het was en dat je daarom geen zin meer hebt om met een wijntje te doen alsof er niks is gebeurd.

En inderdaad, hou rekening met een tegenaanval.

Maar jij zorgt nu goed voor jezelf en hoeft het hem niet meer naar de zin te maken of naar strohalmen te zoeken.

Soort van herkenbaar

Moederziel, wat doe je het goed! Dat om te beginnen.
Hier enigszins herkenbaar. Ik heb inmiddels man naar zolder verbannen, afspraken gemaakt met mediators en ben op die manier aan het pogen wat meer controle terug te krijgen over mijn eigen leven en me een beetje meer los te maken van man. Maar... die blijft maar vasthouden aan de vertrouwde omgangsvormen tussen ons. Knuffels, hand vasthouden, hand op mijn rug, binnenkomen als ik onder de douche sta, gisteren kwam hij zelfs gezellig lunchen bij mij op kantoor! En ik had dat natuurlijk af moeten wimpelen, maar omdat we nog steeds onder 1 dak wonen vind ik het zo ontzettend moeilijk om afstand te nemen, om dat zelf actief te doen. Ik wil nog steeds zo graag dat het allemaal een nachtmerrie blijkt te zijn...

Vandaag ben ik vreselijk BOOS. Waar haalt hij het recht vandaan om ons dit aan te doen? En waarom vertrekt hij niet gewoon? Bah, ik ben zo klaar met de hele toestand... Maar ja, voordat we echt daadwerkelijk uit elkaar zijn zijn we nog wel wat maanden verder ben ik bang. Hoe kom ik die ooit door??

pennestreek

het wordt zwaar, en naar mijn idee ook zwaarder dan nodig is als hij nog steeds bij je in huis woont.

Ook jij zult duidelijk moeten zijn naar hem. Dit gedrag wil je niet meer, je wil dat hij gepaste afstand van jou neemt maar niet van de kinderen.

Het geven van knuffels en aanraken is ook gewoonte en een gewoonte doorbreken kost gewoon heel veel moeite en een maand of wat.

Dus als jij onder de douche staat gaat tot hij het huis uit is de badkamer op slot. Als hij op kantoor komt kun je zeggen dat je een andere lunchafspraak hebt en geen tijd voor hem. Thuis kun je hem dan meedelen dat je gewoon niet wil dat hij op kantoor komt.

Het is een nachtmerrie maar die houdt pas op als je 'm doorleefd hebt.

Moederziel, hoe ik het zou doen

Je wil de deur naar man op een goede manier dicht doen en hem niet meer pijn doen dan nodig, maar je wil jezelf ook niet meer pijn doen dan nodig. En je wil de deur niet permanent en onherstelbaar dicht doen voor het geval dat man toch nog tot inkeer komt, al lijkt dat niet te gaan gebeuren en heb je eigenlijk al afscheid genomen van deze mogelijkheid.

Ik zou de boodschap brengen als 'Zeker op dit moment kan ik niet meer gezellig een wijntje met je doen, daarvoor is er teveel gebeurd. Misschien kan het ergens in de toekomst ooit weer, maar dat zal zeker nog een half jaar duren. Laten we hier over een half jaar nog een keer contact over hebben.'

Je doet de deur niet voor altijd dicht, maar je trekt voor een half jaar een streep door de mogelijkheid.

Moederziel en Pennenstreek

"om dit te gebruiken om duidelijk te maken dat het tussen hem en mij niet meer wordt zoals het was, en dat ik geen wijntje wil/ga drinken met iemand die mij zo pijn doet en die zo'n puinhoop om zichzelf heen creëert."

Niet doen! Dat is toch weer emoties delen, je kwetsbaarheid laten zien. In mijn ervaring ging het pas beter met mij toen ik dat niet meer deed. Het is te intiem. In woorden zeg je dan dat je die intimiteit niet meer wilt, terwijl je in daden juist alles van jezelf laat zien.

Natuurlijk ben je beleefd, dus je kunt prima zeggen dat je er niet voor voelt af te spreken voor een wijntje. Je hoeft ook geen uitspraken te doen als 'nooit meer', 'kan niet meer' of wat dan ook. Gewoon iedere keer dat zoiets gebeurt, neutraal reageren met een enkelvoudige, heldere boodschap. Je woede is van jou. Je verdriet is van jou. Je frustratie is van jou. En tot nu toe heeft deze emoties delen met man jou NIETS opgeleverd. Behalve zijn idee dat jij dan 'zijn vriendin kan blijven'. En dat wil je juist niet meer.

Pennenstreek, ik vind het fijn dat je meeleest, want de adviezen die hier gegeven worden aan Moederziel gelden niet anders voor jou. Alleen moet jij er nog meer fysieke moeite voor doen omdat je onder één dak leeft. Des te belangrijker wordt het in mijn ogen. Taruh beschrijft het helder hierboven.

Lieve meisjes, ik wil hier toch ook nog een keer zeggen hoe vreselijk ik het voor jullie vind. Mijn eigen emoties van uit die tijd kan ik weer voelen als ik hier lees en schrijf. En dat geeft niets, want tegelijkertijd kan ik voelen welke stappen, welk handelen, welk denken, welk voelen mij op deze mooie andere plek heeft gebracht. En jullie zijn daar naar toe op weg. Heus. En dan blijft het einde van je huwelijk een gebeurtenis die je als verdrietig zult bestempelen, als iets dat wat jou betreft niet had hoeven gebeuren. Maar je wordt wel weer echt blij en wellicht gelukkig en hebt jezelf als de meest trouwe metgezel ooit in je leven. Sterkte.

Fransien

Jij zegt het nog mooier. Nu niet, en over een half jaar zien we wel verder. Daarmee maak je jezelf duidelijk zonder meteen deuren dicht te slaan. En inderdaad, over een half jaar zie je wel verder.

RoosjeRaas

Ik ben altijd weer onder de indruk van jouw wijsheid! Ook al sta ik er met sommige details wel eens anders in dan jij maar ik vind jouw stukjes telkens weer prachtig!

Wat een hoop denkvoer weer

En wat ben ik blij met jullie! Kan ik niet vaak genoeg zeggen!

Ik heb/we hebben de kinderen beloofd dat we kerst en oud & nieuw samen zouden vieren. Dus dat wil ik toch wel graag doen. Weet nog niet hoe. Gisteren vond ik het nog geen probleem...
Man het huis uit gaat niet lukken. Hij wil niet. En het is ook zijn huis. En jullie hebben me al vaak genoeg gezegd vooral niet zelf te gaan. Dus dat doe ik ook niet. Dan zal ik het toch hiermee moeten doen ben ik bang. En ook voor zoon die het momenteel zo moeilijk heeft wil ik het nu niet zwaarder maken dan nodig is. Na de vakantie heeft hij ook weer een toetsweek. Dochter trouwens ook...

Ik moet het dan maar zoeken in hem zoveel mogelijk ontlopen. Afspraken maken over wie wanneer verantwoordelijk is voor huishouden en kinderen, en de andere dagen zoveel mogelijk op eigen kamer verblijven/de deur uit zijn. Adem in, adem uit.

Toetsweek

Ik weet nog je mail van ergens maart, april, waarin toetsweken en de zomervakantie goede redenen waren om alles bij het oude te laten. Door man dan. Dus in woorden de boodschap en in daden geen verandering. En ik meen dat dat nóg één of twee keer gebeurd is. En nu dus weer: kerst en oud en nieuw en ja, toetsweken. Heel hard ben ik nu tegen je, maar geloof me: jouw kinderen hebben het deels zo zwaar juist omdat deze vreselijk onzekere, onwaardige, oneerlijke en liefdeloze situatie nu al zo veel maanden duurt. Jullie zijn zeker al over een jaar, misschien wel richting twee. Wat let jou om anders af te spreken met kerst en oud en nieuw? Wat doe je met de kus op je wang of mond en de boodschap 'gelukkig nieuw jaar' van man? Meid toch! Ontlopen is niet een goed woord; keihard regelen hoe je het nu anders wilt doen, dat is het woord. Of liever: de daad. Ik zou je zó graag die 'duw' willen geven, want je gaat nog zo veel last krijgen van wat je jezelf nu aandoet. Dat waardeloze gevoel dat je vaak hebt, over jezelf? Dat krijgt enorme voeding door de dingen te blijven doen zoals je ze altijd deed. Dapper betekent de moed pakken om te veranderen, ondanks het feit dat je daar angstig van wordt. Pas daarna zul je je sterker voelen. En met jou je kinderen. Je zit nu zo 'in' je situatie dat je dat niet durft 'vast te pakken', maar vanaf mijn zijlijn is het een kwelling, een vicieuze cirkel, een vreselijk spel dat je man met jou en jullie speelt. Bah. Hij gaat niet ingrijpen; jij moet dat doen!

idd in 1 ruk

niet spelen met je eigen gevoel, maar in 1 ruk die pleister er af. Doe ik op mijn werk letterlijk, wat ik ook moet doen (pijnlijke medische (be)handelingen), ik doe het snel.

Pennestreek, ik was nog 14 maanden in huis, maar ik heb de emotionele band verbroken. De dingen die hij bij jou doet had ik niet toegestaan. Dat is dat wanhopige meisje dat nog wil dat het goedkomt. Stel je grenzen maar, je kunt het best.

Moederziel, je hoeft dat niet uit te leggen. Niet eens te zeggen, maar het mag wel, het is wel duidelijker. Maar dan zonder uitleg, nergens voor nodig: Nee, dat wil ik niet.
Geen uitleg, groetjes, niets.
Laat maar morren, dat geeft niets.

Roosje en Tops

Ja, het was mij ook al opgevallen. Maar dat verandert niets aan de situatie. Man gaat niet uit huis, ik ook niet. En dus zal ik het moeten zien te rooien, zo.
De feestdagen moet ik nog eens heel goed overdenken. Het is echt een wens van de kinderen om het samen te vieren. Ik wil ze daar graag in tegemoet komen. Maar misschien kunnen we wel bij familie of vrienden terecht. Dat maakt het dan wellicht minder ongemakkelijk.

Oef

Wat hebben jullie het moeilijk en wat zijn jullie dapper en wat leer ik veel van meelezen hier.
Maar wat zijn nu de praktische handvatten voor Pennestreek? Zij gaat niet uit huis, man wil -anders dan die van moederziel- niet uit huis. Hoe leef je dan in 1 huis? Eigen kamers, b.v. man de zolder en zelf de slaapkamer, en afspreken wie wannneer de huiskamer en de kinderen heeft?
Pennestreek, je kinderen willen graag de feestdagen samen vieren. Zit daar niet de hoop achter dat het toch allemaal weer goed komt, dat het weer het oude wordt? Moeten ze daar juist niet tegen worden beschermd? Dit gaat zweren en rotten...

Pennestreek

heel kort, want haast geen tijd nu...

Maar ditzelfde wat jij nu zegt: feestdagen samen vieren, het leven van de kinderen niet teveel door elkaar gooien, alles om de toetsweek die eraan zit te komen heenplooien.

Dit schreef je vorig jaar ook. Was volgens mij echt op de kop af een jaar geleden. Ging ook over die feestdagen.

Weet je, ik snap dat je kinderen dit willen, maar ik vind eigenlijk niet dat jullie het zo kunnen maken. Want je houdt hen en ook julliezelf voor de gek.

Laat jezef niet gijzelen. Niet door je kinderen waar je juist alles voor wilt doen, om ze te beschutten en beschermen. Maar je kunt ze niet behoeden voor deze pijn...

Jij bent best kapot door alle veranderingen en groei van het afgelopen jaar, en door de emotionele achtbaan waar je al zolang in zit. Ook deze feestdagen, deze vakantie en fijne 'gezinstijd' samen doormaken, poeh meid. Het lijkt me zwaar...

Persoonlijk vind ik ook dat je man weg zou moeten gaan nu. Ja, het is ook zijn huis, maar hij legde ruim een jaar geleden of langer al een bom onder jullie relatie. Jij hebt gevochten en gedaan, gestreden voor relatietherapie, jezelf herpakt, een nieuwe baan gevonden, noem maar op. En nu flikt'ie het weer, toch maar stoppen met de relatie. Ik vind dat je het dan een beetje zelf verbeurt.

Toen was het geloof ik ook dat hij jou het liefste zag vertrekken, weet je nog?

Hmmm,

Verschil

Jouw man ging, moederziel. (Goed gedaan!) Die van pennestreek geeft aan dat dat niet gaat lukken: Hij Wil Niet. En wat voor machtsmiddel heb je dan? Want ja het is ook zijn huis.

Teuntje en gewoon ontopic

Ik had niet eens de ruimte voor een ander bed/kamer. Ik lag in hetzelfde kingsize bed. Gewoon met een meter ertussen en niets anders dan slapen. En dat 14 mnd tot ik een andere woonruimte had. Hij nam het huis over dat onder water stond (gelukkig niet zo erg) en nam de restschuld erbij. Ik had in die tijd geen vast contract, kreeg dus geen hypotheek en het huis was te duur om zelf te kunnen betalen.
Ik heb daarom verplicht moeten verhuizen.
Hier ook gewoon kerst gevierd, toen en nog steeds. Gewoon weer een moment waar je je overheen zet en je niet emotioneel gebonden bij voelt. Daar is die emotionele afstand zo fijn voor. Je wordt niet meer gekwetst, je hebt geen hoop, je neus staat naar de toekomst gericht en je wacht op de juiste kans, op het juiste moment.

Verdriet in het leven kun je je kinderen nooit helemaal besparen, dit soort dingen gebeuren (helaas!!) nu eenmaal. Niet elk kind komt traumatisch en gewond uit een scheiding of uit slechte huwelijksjaren alleen al. Er is zoveel meer schadelijk dan een scheiding alleen. De mijne bv zijn er heel goed doorgekomen. Veel gesproken, duidelijkheid, openheid zonder al teveel details uiteraard. Maar ze zijn niet beschadigd voor het leven, absoluut niet. Heeft het gevolgen? Vast wel, maar dat heeft alles in het leven. Het leven vormt je door wat je meemaakt, hoe je bent en vooral hoe je daarmee omgaat.
Is het daarmee leuk of niet verdrietig? Nee, natuurlijk niet, maar ook niet altijd een drama als beide ouders zich daarvoor inzetten.

Als broer en zus

Zolang de zoon van Pennestreek het moeilijk heeft op school, kan zijn vader hem aan huis begeleiden. Dat deel gaat Pennestreek missen als hij niet meer bij hen gaat wonen. Daarnaast kookt hij een paar keer per week, wat Pennestreek in deze dagen wat ruimte biedt om huishoudelijke zaken uit handen te geven.

Maar het fysieke: knuffelen, hand op rug of de badkamer inlopen, is wel verleden tijd voor iemand die aangeeft niet verder te willen. Dat kan Pennestreek hem duidelijk maken.
Je krijgt dat een huishouden dat gerund wordt door ' een broer en een zus'. Dat is nog wel vol te houden en minder schadelijk voor de kinderen.
Met een broer kan je ook prima kontakt houden. Je kan elkaar helpen en advisren of zaken bespreken. En je hoeft niet je af te vragen of je signalen verkeerd begrepen hebt: een broer geeft zijn zus namelijk geen intieme signalen zoals knuffelen. Een broer stapt niet de douche in als zijn zus daar in haar nakie staat.

Pennestreek, leg je man uit dat hij, door zjn keuze, die priveleges heeft ingeleverd.

Wil niet, wil niet.....

Jeetje Pennestreek. Het houdt mij bezig. Je man die al maanden met je solt, al maanden in zijn hoofd heeft dat het klaar is maar niets doet en kennelijk geen plan heeft. Die doodleuk zegt, Ik ga niet weg, dit is ook mijn huis. Jemig. Lekker makkelijk zeg. Mijn ex ging gelukkig wel toen ik aangaf dat ik er compleet aan onderdoorging. Ik trok zijn aanwezigheid in huis echt niet meer. De weg naar huis werd een steeds grotere martelgang. Hij ging, ik heb hem de sleutels in laten leveren. Hij een eigen plek, ik ook. Ook al was mijn plek ons gezamenlijke koophuis. Ik begrijp dat je man voor zijn werk al een tijdje op een appartement heeft gewoond tijdelijk. Ik ga er dan ook maar even van uit dat jullie het financieel rond kunnen breien een extra woonplek naast de hypotheek. Ik vind zijn opstelling kinderachtig egoïstisch. Roosjeraas zei het al; jij moet ingrijpen. Doe dat alsjeblieft voordat jij er aan onderdoor gaat. Ik weet echt niet wat ik gedaan had als mijn ex was gebleven. Heel hard werken om de scheiding te regelen denk ik. Maar ik weet nog zo goed hoe stuk ik toen zat en hoeveel moeite het me toen al koste om door te leven, voor de kinderen te zorgen en die scheiding te regelen. Want ex deed verder niks. Ik heb zo met je te doen.