Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

Mijn post was niet veroordelend bedoeld, wel oordelend. Als in dat mijn mening er in zit. Zie dat als zorg, als je kunt. En gekleurd door mijn eigen ervaring, daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Je wilt het voor je kinderen goed hebben. En werkt dan liefst voor twee, voor jou en man. Het is de vraag of dat nu goed is voor iedereen. Het kan nog niet helder en 'normaal' zijn in mijn ogen. Het is mijn mening dus. Daar hoef je niets mee. En dat kan je ook niet, schrijf je. Leg gerust naast je neer! Ik kan - ook niet nu ik er even over nagedacht heb - niets met je vraag naar een goede therapievorm. Ik denk dat jij die zelf kunt beantwoorden. Je weet er veel van. Als ik jou was zou ik due vraag bespreken met je therapeut. Misschien is dat een idee.

Herkenbaar

Dat is herkenbaar. Ook dat je dan overtuigd bent van dat dat "redden" en "willen begrijpen" (ook) bedoeld is voor de anderen. Je kinderen. Man. Ik herken het zo. Denk (over mezelf!) inmiddels vooral dat het een wens tot controle is. Aan het roer zitten. Sturen en bijsturen. En weet ook hoe het voelt oprecht te denken dat het dát deze keer niet is. Geldt voor mij. Ik meen het te herkennen bij jou maar lijk daar nu helemaal naast te zitten. Goed dat je aangeeft dat je er dan niets mee kunt.

Helder

Helder wat je schrijft, Moederziel.

Eén ding raakt me in 'naar mij toe', je schrijft: "Maar ik denk al met al dat ik verder ben dan misschien lijkt."

Nu begrijp ik geloof ik ook jouw gevoel van veroordeling. Als jij steeds denkt dat ik zit te 'meten' hoe ver je al bent, dan kan een als 'wakkerschudpost' bedoeld stukje van mij jou doen denken dat ik denk dat je nog niet zo ver bent. Ik ben daar geen seconde mee bezig, met 'hoe ver jij bent'. Wat mij bezighoudt, uit zorg, is het rafelige, grenzeloze dat ik soms denk te zien, bij jou, bij Pennenstreek. Dáár zit mijn allergie, negatieve ervaring, dáár van weet ik dat die pijn bijna niet weggaat, die ik daar van heb (opgelopen). Dáár zou ik andere mensen voor willen behoeden, maar dan ga ik aan het 'redden' en ook al past dat net zo bij mij als bij jou, en ben ik daar deels ook trots op, ik weet ook dat het een overlevingsstrategie is. Eentje waarvan ik wil dat die geen schade meer veroorzaakt. "Zelfs" niet bij een ander.

Punt van roosjeraas

Wat mij betreft stipt Roosjeraas wel een belangrijk punt aan in haar post 421. Als je samen met een partner bent zorg je samen. Samen voor elkaar en samen voor de kinderen. De een doet misschien meer dan de ander maar er is toch een samen. En dan komt er ineens zo'n enorme sneeuwbal van een berg rollen en sta je alleen. Er is geen samen meer en moet je het ineens zoiets groots alleen oplossen. Dat is slikken. Maar roosjeraas heeft gelijk. We zijn allemaal grote mensen met kinderen. We kunnen het! Weglopen voor problemen lost ze niet op, maakt ze vaak alleen maar groter. En zo'n dappere dodo ben ik echt niet. Ik zit ook nog regelmatig met de handjes in het haar en denk dan, help hoe moet dit nu weer. Diep ademhalen en vooruit weet ik inmiddels.

Moederziel

Nee hoor geen hoofdschudden. Herkenning. Hier ook 25 jaar samen. Zoveel meegemaakt, zover gekomen. Langer samen dan los van elkaar. Ik dacht voor altijd en eeuwig. Maar van het ene op het andere moment ging mijn prachtige gezin aan diggelen. Hij draaide zich om, schudde de scherven van zich af en weg was ie. Ik begrijp er nog steeds helemaal niks van. Met enige regelmaat hoor ik ergens in mijn achterhoofd nog steeds een stemmetje dat roept " waarom waarom". Maar het is zoals het is. Ik kan me niet voorstellen dat Truus (nummer drie inmiddels) het allemaal waard is. Maar wie ben ik.

Houd bij dat deinen 'nog alle kanten op'

Je kinderen in de smiezen. Zij zullen alles als 'hoop' uitleggen. En ze leven al lang in diezelfde onzekerheid: woorden die anders zijn dan daden. Jij noemt de daden die er NIET zijn; ik bedoel (inderdaad, dat zie je zelf ook) de daden die er WEL zijn. En: de daden die er NIET zijn in de zin van constructief, zuiver, consequent, recht door zee, zichtbaar, volgbaar, betrouwbaar, en zo voort. Dat zie ik allemaal NIET tot nu toe. Niet naar jou. Niet naar de kinderen. Je hoeft maar een klein stukje terug in de tijd voor al die uitingen van 'niets waard', als ik zo vrij mag zijn. Dat je nu in contact met woorden iets anders voelt is hartstikke mooi, en ik wil je niet waarschuwen want je hebt zo vaak nodig als je nodig hebt om telkens weer te gaan halen wat je nog wilt halen (of je het nu krijgt of niet), maar zorg er voor dat je stevig op je twee voeten staat en heb de focus op jezelf. En dan bedoel ik niet: jij wilt begrijpen dus ga maar op speurtocht. Dan bedoel ik: jij zorgt goed voor jezelf of je nu antwoorden krijgt of vindt of niet.

Ik denk dat iedereen zijn/haar eigen pad loopt

Ik denk dat 'verlaten worden' grofweg bij iedereen hetzelfde teweeg brengt, en hetzelfde werkt en dezelfde vragen oproept. Maar iedereen geeft daar op eigen wijze invulling aan. En daarbij is ook je leven ervoor, je jeugd, je relatie samen, je eigen karakter en ga maar door, van belang...

Het is geen rechte lijn naar voren: het kan een zigzagweg zijn, een twee-stappen-naar-voren-een-stap-terug route, noem maar op. Waarschijnlijk kun je in grote lijnen dezelfde patronen ontwaren bij iedereen die dit overkomt, maar daarbij komt dus die eigen component die maakt hoe je er daadwerkelijk in staat en mee om gaat.

Ik krijg de indruk dat veel meeschrijfsters hier nu vinden dat zowel Moederziel als Pennestreek pas op de plaats maken, of zelfs een terugval hebben. Ten eerste lijkt mij dat gewoon menselijk. Maar ten tweede (en het geldt ook voor jou Pennestreek!) zie ik het zelf toch anders. Ik lees in Moederziel's berichten toch een stevigheid die en duidelijkheid die er voorheen een stuk minder was. Ik kan het van je begrijpen, Moederziel, wat je wilt weten. Zelf vraag ik me af of het lukt, of je man het uberhaupt zelf wel weet en als hij het weet en het is heel banaal (of niet) of jij het dan kunt accepteren, dus of het voor jou dan wel voldoet.... Maar dan nog, dan heb jij het geprobeerd.

En Pennestreek... eigenlijk wisten we vantevoren dat dit een zware vakantie zou worden voor jou. Jij wist het eigenlijk ook, en dus is dit nu geen verrassing dat je zo bent ingezakt. Meid, echt, je bent soms zo streng voor jezelf.

Zoals jij het allemaal opsomde lijkt er geen doorkomen aan. Maar ik denk dat je prioriteiten moet gaan stellen. Uiteindelijk moet jij dat zelf doen, maar als ik jou was (en ik besef maar al te goed dat dat niet zo is) maar goed, dan zou ik die leggen bij werk en de kinderen, zoals ik al eerder zei. Maar ik zou echt ook gaan regelen dat je man uit huis gaat. Jouw situatie: je bent doodbedroefd en hebt troost nodig van degene die je zo bedroefd maakt. Dat werkt zo niet. Het is volgens mij juist gekmakend.

Enfin... ook dat moet je uiteindelijk doen op je eigen tempo enzo, maar tegelijk moet je ook luisteren naar je lichaam... En dat roept nou keihard dat er iets moet gebeuren...

contextuele theorie

Laatste reacties vluchtig doorgelezen. Dus misschien reageer ik niet adequaat- jammer dan

Heb tussen de bedrijven door nagedacht over je 'relatietherapie'.
Zo zou ik het niet noemen- klinkt als energie steken bij elkaar te komen.
Jij wil inzicht. In gedrag van man. In wat hem drijft. Je verwacht het dan beter te kunnen plaatsen en te kunnen accepteren denk ik?

Ik weet niet of het brengt wat je verwacht.
Samen praten onder professionele begeleiding lijkt mij zeker zinvol. Om samen als ouders verder te kunnen, om zo te communiceren dat je elkaar begrijpt- zonder in te vullen of onbegrip.

Ken je de contextuele leer? Deze theorie kijkt naar generaties. Hoe gedrag van voorgaande generaties jou beïnvloed heeft vroeger en nog beïnvloedt nu. En over verantwoordelijkheid krijgen en nemen. Hoe neem je verantwoordelijkheid voor de volgende generatie; jullie kinderen? Hoe kun je bestaande patronen doorbreken?

Het gaat je inzicht geven in jezelf- alhoewel ik denk dat jij daar al heel ver in bent heb je zeker te leren in je nieuwe rol. Het zal man helpen de invloed van zijn afkomst en levensloop te doorgronden. Het zal jullie beiden helpen inzicht en begrip te krijgen in elkaars motieven en gedrag. Van daaruit kan er ruimte komen om verder te gaan- afspraken te maken en een nieuwe start te maken- als ouders en niet als partners.

Jammer dat ik niet weet waar je woont- ik ken een aantal contextuele therapeuten.

Als man hiervoor open staat zou ik het aangaan- je verliest er mijns inziens niets mee. Als jullie beider verwachtingen duidelijk uitgesproken worden.

Prioriteiten stellen

Dat is heel erg lastig. Het grijpt allemaal in elkaar. Doordat ik niet goed slaap, is alles moeilijk en zwaar. Daardoor kan ik niet goed zorgen voor de kinderen, en loopt het op het werk niet lekker. Inmiddels is de mediation procedure gestart, ik moet dus mijn hoofd vouwn om allerlei te maken afspraken, en bedenken hoe ik zaken wil en hoe ik alles voor mezelf het beste kan regelen. Maar dat lukt niet goed, omdat ik vastzit in mijn hoofd, door alhet verdriet en de pijn, door de vermoeidheid, door de zorgen over vooral oudste. En dus slaap ik slecht omdat ik over alles lig te malen.
Ik kan niet goed voor de kinderen zorgen en niet goed presteren op mijn werk als ik niet wat opveer en wat meer energie krijg. En dat lukt weer niet omdat, zie hierboven. Ik weet niet aan welk touwtje ik moet trekken, waar het beginnetje zit.

En man weg, tja, die zit nu dus tijdelijk elders, maar daar kunnen de kinderen niet heen. Dus komt dat stuk op mijn schouders neer. Het enige alternatief is dat ik weg ga en man hier laat met de kinderen. Dat heb ik tot nu toe niet gewild, want ik wil niet weg uit mijn eigen huis en niet weg bij de kinderen. Maar misschien kan het niet anders. Voelt wel heel erg alsof man 'gewonnen' heeft. Wie ik ook spreek, niemand snapt dat hij niet weggaat. Maar hij is er zeer stellig in, hij gaat niet.

Inmiddels zijn we niet meer 'on speaking tearms'. Ik ben zo boos en verdrietig, zakelijk communiceren lukt niet meer. Er zit veel teveel emotie bij mij. Ik vind dat hij zijn verantwoordelijkheid niet neemt door zo ver weg te gaan zitten. Hij vindt dat als de kinderen contact willen ze wel bellen of appen of skypen. Maar oudste is zo de weg kwijt, daar krijg ik al geen contact mee, hier in hetzelfde huis. Daarnet overigens wel even, heb het met hem gehad over het traject bij jeugd ggz dat we met hem in gaan. Man had gezegd dat hij dit met zoon besproken had, maar dat blijkt dus niet het geval. Zoon wist van niets. Lekker. Maar goed, hij is er op zich geloof ik wel blij mee, dat er hulptroepen ingeschakeld worden. Maar ik zie op tegen het geregel, het is hier niet om de hoek, dus iemand moet met hem mee. Dat zal ik dan dus wel worden. En ik vind het zo moeilijk en confronterend om hem zo in de put te zien zitten. Voel me daar ook erg schuldig over.

Verder hik ik aan tegen de beslissingen die ik moet nemen ivm de scheiding. Er ligt nu een concept ouderschapsplan, daar moeten man en ik onze wijzigingen in aanbrengen. Dat vergt overleg. Maar dat lukt me nu dus niet. Ik wil niet ieder voor zich in dat document schrijven met trackchanges, het gaat wel over onze kinderen! En erover bellen of appen zie ik ook niet zitten, dat is geen passende communicatievorm vind ik. Leidt al gauw tot miscommunicatie en frustratie. Maar 'gezellig' samen aan de tafel zie ik ook niet gebeuren. En de volgende afspraak is woensdagmiddag al...

Kortom, ik loop aan alle kanten vast. Wou dat ik de kracht van moederziel had, om de dingen aan te pakken. Maar ik ben al blij als ik 's ochtends mijn bed uit weet te komen... Ik heb besloten een afspraak te maken met de huisarts, want ik heb meer hulp nodig. Ik kom er zelf echt niet meer uit.

Van je af schrijven

@Pennestreek, advies van de piekertherapeut: als je niet in slaap kanvallen, schrijf het op.
Piekeren blokkeert het open staan voor gevoelens.

https://vrouw.nl/artikel/hoe-zit-het-nu-echt-met/35025/als-piekeren-je-leven-beheerst

Maar Pennestreek

Je man heeft om de een of andere reden dus bedacht dat hij nu niet weggaat (alhoewel hij nu tijdelijk wel weg is)...

Hij is stellig, zeg je. Geeft hij ook een argument?

Ik zou dus nu voorlopige voorzieningen aanvragen. Deze situatie is niet goed voor de kinderen. Ik zou het evt. neerleggen bij de mediator, het eerstkomende gesprek. Alhoewel ik even niet goed weet wat wijsheid is, want als je het hem vantevoren zegt, sluit hij jou misschien wel buiten (geen idee hoor...).

Nee, jij gaat niet weg uit huis. Als jullie nu niet on speaking terms zijn, is het nu echt beter dat hij weg is, voor jou, maar zeker ook voor de kinderen.

En, waarom zou je niet met track changes ieder in een document zitten te werken? Waarom niet? Het gaat over jullie kinderen, maar je praat wel over de ruïne van jullie relatie. En als jij dat nu even niet kan, dan zou ik kiezen voor er afzonderlijk in werken. Kies nou eens niet voor het moeilijkste, omdat jij denkt dat het de meest elegante oplossing is. Kies nou gewoon eens voor makkelijk, voor jou!

Denk in jouw voordeel, wat jij wilt, wat handig uitkomt...

Pennenstreek

" Ik wil niet ieder voor zich in dat document schrijven met trackchanges, het gaat wel over onze kinderen! En erover bellen of appen zie ik ook niet zitten "

Waarom zou je gewoon niet op kunnen schrijven hoe jij t ziet? Zo werkt dat bij ouderschapsplannen. Jij geeft aan hoe jij t ziet. Hij geeft aan hoe hij t ziet. En dan probeer je eruit te komen. Zo niet dan doet de rechter uitspraak.
Ik denk dat 95% van de ouderschapsplannen niet gezamenlijk worden geschreven. Je zet jezelf vast in allerlei dingen die niet kunnen in jouw optiek. Laat dat los! En mag ik een voorspelling doen? Op basis van hoe jij je man beschrijft denk ik dat jouw voorstel grotendeels wordt opgenomen in t ouderschapsplan. Be the leading lady in your own life! If you can't be the leading lady in your own life, in which life would you be the leading lady?

Overleg

Overleg in je hoofd. Je kunt je man's standpunten mogelijk wel verbeelden en benoemen en dat meenemen in je voorstel zodat het realistisch wordt.
Natuurlijk niet tegen je eigen situatie en dat van de kinderen ingaan maar probeer je te verbeelden waar exman in mee kan gaan en ook wat aan heeft met de kinderen.
Bovendien heb je ook de situatie van de kinderen mee te nemen. Wat willen zij en wat kunnen zij aan.

Pennestreek

Hè jee, weet je. Als je hier bij me in de buurt zou wonen dan zou ik zo naar je toe gaan en je wat dingen uit handen nemen. Je hebt even iemand nodig die je met praktische dingen helpt. Die een beetje voor je zorgt. Ik kan me niet voorstellen dat je niet iemand hebt die dat zou willen als je ze vertelt wat er aan de hand is en hoe je je voelt, een vriendin of familielid. Als een vriendin van me zo er door zit als jij nu dan zou ik meteen in actie komen, en die vriendin/vriend/familie heb jij vast ook. Schakel ze in!
En verder heb je nu zo veel op je lijst staan, het is chaos. Wat ik doe als het te veel is; echt dus een lijst maken met dingen die er gedaan moeten worden. En dan nummeren van 1 naar het eind. 1 heeft de hoogste prioriteit en moet het eerst gedaan worden, dan 2 enz. Meestal is 1 het moeilijkste. Een vriend of vriendin kan je ook helpen dit te doen, het geeft overzicht. Kruis ook aan welke dingen door anderen gedaan kunnen worden en laat die dus door die vriend(in) doen. Probeer dan punt voor punt weg te werken, het liefst dus veel van de dingen met hoogste prioriteit.
Ik denk dat de wijzigingen in het ouderschapsplan op nr 1 staat, toch? Het moet gebeuren, en als het niet kan zoals jij het liefst zou willen (op een later moment, in overleg enz) dan moet het nu op deze manier. Daar moet je je bij neerleggen. Het is niet anders. Dus ga er voor zitten en ga het doen; als dat niet lukt dan vraag je dus die vriend(in) om te komen en die moet er voor zorgen dat je het gaat doen.
Heb je iemand die je om hulp kan vragen?

Pennestreek: wat jij wil

Ik denk dat het advies van Moederziel om even een time out te nemen een goede is.

Je wilt je baan behouden, maar op deze manier gaat het volgens mij ook niet goed (dat schreef je zelf al).

Mediation even stoppen kan best en is verstandig als het je teveel is.

Voor als je er wel mee doorgaat (toch nu of op een later moment), dan heb ik 2 tips:
1. Laat een familielid of vriendin meelezen om goed te kijken of je goed genoeg voor jezelf op komt. Niet dat je onder druk of omdat je je slecht voelt van alles toegeeft.
2. Van een ervaren echtscheidingsadvocate hoorde ik dat vrouwen vaak er slecht onderhandelen, slecht voor zichzelf opkomen. Dus stel Man wil 0 en vrouw wil 100. Dan zegt man "ik wil 0". De vrouw houdt al rekening met de wens van man en zegt "ik wil 50". En dus komen ze uit op 25! Slecht voor de vrouw.
DUS: Zorg dat je aangeeft wat JIJ wilt. Je kunt Dan altijd toegeven om man tegemoet te komen, maar Dan is duidelijk dat hij iets toegeeft, dus Moet hij ook iets toegeven. Niet bij voorbaat dingen prijsgeven.

En nog een past vragen:

Heb je man gevraagd wat de reden is dat hij niet uit huis wil?
Snapt hij dat het alleen voor duur van de echtscheidingsprocedure is?
Heb je nog het aanvragen van een voorlopige voorziening overwogen en zo nee, wat is de reden?

Grote knuffel en heel veel sterkte gewenst.

Andere mening

Time out? Nee, ik ben toch een andere mening toegedaan. Hoe lang duurt dit gedoe nou al bij Pennestreek. Is dat niet al anderhalf jaar aan de gang? En dan nu weer een time out, zodat alles weer on hold komt te staan?
Het lijkt mij veel beter om inderdaad die 'to-do-lijst' te maken (samen met een vertrouweling) en daar een deel van uit te besteden aan vrienden/familie, etc.

Maar goed, ik redeneer natuurlijk ook maar vanuit mezelf, en iedereen is anders. De structuur van werken e.d. heeft mij er juist doorheen getrokken, door die periode. Het gaf me juist rust dat ik 4 dagen per week naar mijn werk moest. Ook ik kreeg eigenlijk direct alle verantwoordelijkheid voor de kinderen op mijn schouders en heb die nog steeds grotendeels. Het zij zo.

Toch denk ik dat het Pennestreek meer gaat helpen om nu door te pakken met die scheiding. Wel met praktische hulp uiteraard. Anders blijft ze er maar tegenaan hikken en dat slurpt juist energie.
Maar nogmaals; dit is mijn mening, geen wet van meden en perzen.

Ik voel met je mee, Pennestreek. Het is gewoon K*t met een kilo peren, een scheiding en alles wat daarbij komt kijken. Het is niet wat je wilt, het is niet jouw keuze, maar helaas wel de realiteit. Maar het wordt echt beter. Ik vind het nu nog steeds k*t, en ik hoop dat ik over een tijdje alleen nog een kilo peren over houd, die ik dan stuk voor stuk kan opeten...of ik stoof ze. Ik wens je nu een dosis energie toe om e.e.a. te regelen en een 'divorce-rescue-team' (familie en vrienden) die er voor je zijn en je helpen. Van je man hoef je niets te verwachten, denk ik, als hij niet eens het huis wil verlaten om het jou net iets makkelijker te maken, niet empathisch. Kan zijn/jouw familie hem hier ook niet op aanspreken? Want zo kan het natuurlijk niet voort gaan.

nee

Een time out zou ik ook zeker niet nemen.
De scheiding moet juist afgehandeld. Eindelijk.
Ziek melden zou ik ook niet doen.
Een scheiding IS gewoon pijnlijk. Laat dat gewoon ook gebeuren!
Het IS gewoon*$€:#%=. Dat is niet erg. En je overleeft het heus wel.
Maar laat eerst al die ellende toe. Die ellende is van jou. En de ellendige gevoelens zijn ook van jou. Laat ze toe, loop er niet voor weg.