Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!


moederziel

moederziel

30-12-2016 om 22:56 Topicstarter

Gek worden

Mirreke, dankjewel. Veel van wat je schrijft probeer ik ook zo te doen. Alleen de garantie op een weg terug, daar spreek ik me absoluut niet over uit. Eerst zullen hij én ik onze eigen weg moeten gaan. Wat daarna komt, is voor later.
Ik ben zoekende wat de juiste manier van benaderen is. Nu is het contact minimaal. Er is veel afstand en weinig contact. Dat vind ik moeilijk, geeft me het gevoel verder van elkaar te drijven. Het losmaken gaat door, maar ik mis ook de afstemming over de kinderen. Man zou graag eens per 2 weken koffie of wijntje samen doen. Ik aarzel, maar wil ergens ook in zijn wereld blijven. Mirreke verwoordt dat mooi. Ik denk overigens niet dat hij gek is ik denk wel dat man onder emotionele hoogspanning staat en op zn minst zwaar zoekende is. Ik heb daar als mens begrip voor, ondanks de pijn en ellende die het veroorzaakt. Maar ik weet ook dat ik me staande moet houden. Ik moet nu eerst en vooral voor mezelf en de kinderen zorgen.

En zo balanceer ik

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 23:11 Topicstarter

Stapjes terug

Ik zie sommigen hier al hoofschuddend lezen, maar ik zet geen stappen terug. No worries
Ik redeneer méér dan de maanden hiervoor vanuit mezelf, niet vanuit de angst te verliezen, maar vanuit de kracht om te weten wat ik wil. Ik ben nu het vertrekpunt. Dat is goed.

Stip

Stip

31-12-2016 om 10:05

nee joh

Ach welnee, je valt echt niet terug- en wat dan nog trouwens? Twee stappen vooruit, 1 achteruit.

#236 en #241. Dat is de bodem bereiken voor man. Pas als hij op de bodem zit kan er herstel komen. (mooie metafoor Taruh over uitgang onder in de put). Daarom heb je , Moederziel, geen keus en moet je hem loslaten. In je laatste posting schrijf je dat veel afstand/weinig contact je het gevoel geeft van elkaar af te drijven. Au. Het is niet ten diepste wat je wil. En toch; blijkbaar is dat bij jullie nodig- is dat de sleutel om nu los te komen van elkaar. Voor jouw welzijn en dat van hem. Pas dan kan hij herstellen- als hij er zelf werk van maakt. Hoeft niet- hij kan ook blijven vluchten. Sommigen een leven lang. Intens triest vind ik dat. En ik kan me voorstellen dat dat je zo verdrietig maakt. Nog, als ik eraan terug denk hoe eenzaam man geweest is in al zijn domme acties- van kwaad tot erger, voel ik intens verdriet. In de eerste plaats om hem. Logisch toch Moederziel dat je dat verdriet blijft voelen. Het is nog maar zo kort. Wat is twee jaar op een mensenleven? Op een 25 (?) jarig huwelijk? Emotioneel afstand vinden kost toch ook gewoon tijd- het is zo lang anders geweest. Je bent trots op de stappen die je zet; super! maar blijf jezelf de tijd gunnen om afstand te nemen van de man die zo belangrijk voor je was.

Wat ik moeilijk vind is dat dit generaties doorwerkt. Man is emotioneel beschadigd in zijn jeugd. ( z'n ouders misschien ook? Hoe ontstaat dit?). Nu heeft man de bodem nodig om uiteindelijk tot zijn recht te komen. (of dat gaat komen is mar de vraag). In dit proces is het evident dat ook jullie kinderen beschadigd raken. Hoe goed jij ook je best doet- ze worden geraakt. En het is maar de vraag hoe dit uitwerkt.
Hoe kan dit doorbroken worden? Hoe kan man verantwoordelijkheid nemen om deze spiraal te doorbreken in de toekomst? Ik zie antwoorden in de contextuele leer- generaties verbinden, helen en verantwoordelijk maken voor de volgende generatie.
Het heeft mij de ogen geopend, hierdoor heb ik inzicht gekregen in relaties. Maakte dat ik objectiever naar situaties (ook die van mijzelf) kan kijken. Het heeft mij milder gemaakt.
Ach zomaar wat overdenkingen.

Lieve Moederziel ; je doet het goed. 2017 gaat je nieuwe tijd geven om te ervaren, te overdenken, te leren en te groeien. Soms ineens een groeispurt, soms stilstand, so what? Zolang je tijd van leven hebt gaat dit door- het is nooit 'klaar'. Dus blijf jezelf de tijd geven om het op jouw manier te doen, - je hebt afgelopen maanden gezien wat dat je brengt.

Tops

Tops

31-12-2016 om 11:39

stilstand of achteruitgang

Het is nogal een verschil en daar zit m ook precies in wat ik bedoel.
Er kwam kracht, boosheid en ik had al gezegd: voel dat niet omdat een ander zegt dat je dat hoort te voelen.
De boosheid die kwam kwam te nadrukkelijk en toen dacht ik: het is niet wat je echt voelt. Je bent wel boos, dat is oprecht, maar het is niet wat er zo broeit bij je. Dat is frustratie. In je binnenste hoop je nog steeds dat hij bij zinnen komt en dat houdt in dat hij terug bij jou komt. Hoop je dat het een grote nachtmerrie is waaruit hij je liefdevol wakker maakt. En dat is achteruitgang en niet 1 stapje maar op een holletje terug en dat is onnodig "opnieuw" beginnen.
Dat kwam er dan een paar postings geleden ook wel uit. Dat er nog die hoop is. En er werd weer meer nadruk gelegd op hoe man van het pad af is. Hij ziet het allemaal niet helder. maw Als hij het wel helder ziet, ziet hij wat hij weggooit en dan komt hij terug en de deur is wijdopen, dat voelt hij. Hij kan alles maken omdat het mogelijk is, zijn "bedjes"(figuurlijk) zijn aan twee kanten gespreid.
Hij hoeft niet terug te komen als hij bij zinnen is.
Sommige mensen kunnen zo door blijven gaan omdat ze het willen en omdat het ze mogelijk gemaakt wordt.
Er hoeft niet eens een hele diepe grondslag als oorzaak aan vooraf te gaan.
Hett is prettig als het wel zo is, want dat verklaart meer, het geeft excuses, schuld aan een bepaalde kant, is beter te behappen, lichter verteerbaar: arme man. Je zou er nog medelijden mee krijgen. Niet doet. Je was zelf ook beschadigd (wie niet) en jij bent ook niet zo geworden. Maak geen excuses voor zijn gedrag.
Niet iedereen met een beschadigde achtergrond reageert met destructief gedrag. Niet iedereen wordt daarmee eenzelfde mens.
Dat hij in superlatieven praat, zou eerder een depressie aangeven dan een MCL of wat dan ook. Die depressie kan overal vandaan komen, maar ook van binnenuit.
Mijn jeugd was verre van soepel en ik werd zo depressief als een deur toen ik uit huis was.
Ik praten, therapie, maar ik raakte uitgepraat en de depressie zat er nog. Had geen bal met mijn verleden of heden te maken.
Daarom zeg ik: je kunt blijven raden, analyseren, proberen te begrijpen, maar dat ga je niet doen. Ik begrijp heel goed dat het helpt, het zou mij ook hebben geholpen. Maar met wat je krijgen zal aan antwoorden ga je niets kunnen. Het zijn, zoals hierboven genoemd: gewenste antwoorden, antwoorden waar je niets aan hebt, vaag, zweverig zoals je hebt gemerkt. Als man die opmerkingen naar mij had gemaakt had ik m nog veel waziger aangekeken, daar kun je echt totaal niets mee. Het is nietszeggend, al die woorden. Daden zeggen veel meer en op gebied van daden is hij duidelijk.
Hij wil weg, maar wil dat doen met een goede band met zijn oude thuis. Hij wil geen gevolgen dragen voor zijn afgrijselijk gedrag. Hij wil er mee wegkomen en onbeschadigd scheiden.
En nu hij ziet dat dat niet gaat weet hij niet meer hoe hij zich moet gedragen. Waar hij bij jou bot vangt, wordt hij door Truus getroost en opgehemeld. Met Truus komt hij echt nooit niet tot die bodem en ook die bodem geeft geen garantie, maar over dat zijn we het denk ik wel eens.
Truus is geen non-issue, Truus is een enorme ruis op de radio.

Charis

Charis

31-12-2016 om 12:09

Stappenplan

Aan het begin van dit derde deel van dit draadje was je heel duidelijk:

'Mijn stappen worden nu: financien uitzoeken, mediator zoeken, scheiding inzetten, contact met man minimaliseren en nieuw leven opbouwen. En voor het eerst, voor het eerst doet het geen pijn om dat te schrijven. Alles is dood. Het gevoel voor hem is dood.'

Ik krijg nu ook het idee uit je laatste postings dat deze vastbeslotenheid weer wankelt. Ik hoop dat je een stukje verder bent gekomen met je stappenplan.

En het is al eerder gezegd, maar wat een heel bijzonder draadje is dit. Met zulke mooie en waardevolle bijdragen van veel mensen.

moederziel

moederziel

31-12-2016 om 12:29 Topicstarter

Stip en Tops

Veel dank, jullie reacties zetten me weer inwerking. Stip, jij ben wat optimistischer dan Tops, maar dat zal ook door jullie eigen ervaringen komen. Ik ben ook optimistischer, deels omdat ik te vaak 'glimpjes' zie vande oude man, deels omdat ik man zie in zijn onmacht en deels omdat optimisme in mijn aard zit, denk ik. En het patroon is herkenbaar en bijna standaard, ik lees veel over mannen en depressie, en het patroon is onmiskenbaar. Hij past precies in het plaatje.

Wat betekent dat voor mij? Niets, in feite, behalve dat ik zeker weet dat ik geen enkele invloed heb op zijn weg. Ik doe niet mee. Hij heeft mij niet uitgenodigd voor zijn reis. Misschien beter, misschien ook niet. Ik heb er inmiddels steeds meer vrede mee. Voel me rustiger.
Er is afstand nodig om los te komen, die afstand neem ik. Te veel afstand heeft zn weerslag op hoe we het rond de kinderen regelen en dat wil ik weer niet. Man laat het aan mij om de mate van afstand te bepalen. Natuurlijk laat hij het aan mij -zoals alles.

Truus is idd een stoorzender van formaat. En zolang man haar opzoekt om zijn pijn te verzachten, zijn shit te vergeten, zich uit te leven, weet ik veel, zal er tussen man en mij alleen maar afstand zijn. Zij vertraagt zijn proces, helaas, want zolang zij troost en toedekt, zal hij niet tot de bodem gaan. Het zij zo.
Toch krijg ik steeds meer de indruk dat de wal straks het schip gaat keren. Man heeft nog niet gevonden wat hij zoekt. Voor mij geeft dat rust. Ik hoef er ook niets mee. Het is niet mijn zoektocht.

In de afgelopen maanden heb ik stappen gezet. Ja, mijn focus ligt nog vaak bij man. Maar dat wordt niet zozeer ingegeven door (wan)hoop als wel door de behoefte om me schrap te kunnen zetten voor het geval er nieuwe dreunen komen. En die kwamen al: conflicten, verdriet van de kinderen, woede van man, etc. Het isnog lang niet voorbij.
Natuurlijk is er nog hoop dat in de toekomst ons gezin ooit weer volledig zal zijn. Dat de cirkel van beschadiging wordt doorbroken. Stip benoemt dat mooi. Maar ik heb er nauwelijks invloed op.
Ik kan alleen dicht bij mezelf blijven. Bitterheid en afstand liggen mij niet. Ik heb warmte en liefde nodig om mezelf te kunnen zijn. Ook van man. Hij maakt hoe dan ook deel uit van mijn leven, is de vader van mijn kinderen en de man waar ik mijn halve leven mee deelde. Op die basis kan ik voorlopig verder. Meer hoeft er nu niet te zijn.

Ik ga 2017 in op eigen benen. Sadder and wiser. Maar klaar is het zeker niet. Ik kan nu gaan opkrabbelen.

moederziel

moederziel

31-12-2016 om 12:36 Topicstarter

Stappenplan

Mooi dat ik hier af en toe aan mijn eigen woorden wordt herinnerd, haha.
Die stappen zijn gezet, het was nodig. Nodig om niet verder geraakt te worden. Ik ben nu meer in balans. Heb zelf de regie over de mate van contact. Ik heb idd met een mediator gesproken, informeel weliswaar, en die heeft zinvolle adviezen gegeven. Scheiden is om allerlei redenen van zakelijke aard nu niet de beste optie. Hooguit emotioneel, maar het lukt me nu ook beter om zonder die stok achter de deur afstand te nemen en te houden. Verder doorpakken is nu niet nodig, niet voor mij. En man beweegt verder sowieso niet.
Rust in de tent.

Pennestreek

Pennestreek

31-12-2016 om 12:41

Misschien te maken met de tijd van het jaar?

Ik merk aan mezelf dat deze donkere maand, met alle feestdagen, heel zwaar is. In ons geval: alles voor het lastst als gezin doen, vieren, meemaken. Voor jou juist: vorig jaar waren we nog een gezin, was alles nog zoals het hoort te zijn.

Moederziel, ik herken wat Tops en Charis schrijven. Je was vastberaden, maar ergens ben je de weg kwijtgeraakt en een stuk teruggelopen. Logisch, je kent de nieuwe weg niet, en de oude wel. Ook al is die route pijnlijk. Ik hoop dat je snel het pad terugvindt dat je een zo kort geleden nog bewandelde.
Ik doe trouwens precies hetzelfde merk ik. Ik heb nu een week vrij en man gaat dan weg. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil dat we als gezin bij elkaar blijven, en zoals elke vakantie als gezin gezellig samen dingen ondernemen, 's avonds spelletjes met de kinderen blijven spelen alsof er niets aan de hand is. En ik weet heel goed dat dat struisvogelen is. Toch kan ik dat verlangen niet loslaten. Ik heb me er nu een beetje bij neergelegd dat ik op dit moment blijkbaar nog niet in staat ben om dat te doen. Ondertussen gaat het proces gewoon door, mediator is gekozen, afspraak voor volgende week over ouderschapsplan staat. Ik ga ervan uit dat afstand nemen en los komen tijdens het proces vanzelf gaat. Of niet, dan komt het wel als man een ander huis heeft.

Ik hoop dat volgende week met de kinderen samen vrij zijn me gaat helpen. Doordat ik uit kan rusten, op kan laden, me focussen op mezelf en de kinderen. Maar ik weet niet of dat gaat lukken.

Knuffel voor jou, en eentje voor mezelf. Het leven is geen krentenbol...
Ik ga oliebollen bakken. Vasthouden aan tradities geeft houvast.

Pennestreek

Pennestreek

31-12-2016 om 12:48

Tegelijk geschreven

Mooi hoe je het verwoordt. Fijn dat we het verkeerd hebben gezien, en dat je wel op het pad bent gebleven. Op jouw pad bent gebleven.
Ik sta er hetzelfde in als jij geloof ik. Ik kan niet boos zijn op man. De liefde die ik voor hem voel wil ik niet kwijt, de vriendschap niet. En ik wil ook geen afstand nemen. Niet actief in elk geval. Dat deel zal man moeten doen.
En misschien is het inderdaad wel zo dat we eerst echt los moeten komen van elkaar om echt opnieuw te kunnen beginnen, als gescheiden stel, maar als ouders van onze kinderen. De tijd zal het uitwijzen.

Tops

Tops

31-12-2016 om 12:55

Duidelijk

Scheiden doet lijden, dat is een feit.
Bij elkaar blijven doet dat net zo goed, ook als je gaat herstellen sleep je daarin je kinderen mee.
Ik ben helemaal niet iemand die per se voor scheiden is omdat ik toevallig zelf gescheiden ben.
Wel irriteer ik me als er wordt gezegd dat scheiden te snel wordt gedaan, een no go is als je kinderen hebt. Dat vind ik bijzonder pijnlijk om te horen.
Ik zal geen van jullie twee ooit naar een scheiding praten. Ik ben niet zozeer pessimistisch als wel realistisch. Uit nood geboren, ik ben een echt gevoelsmens.

Niets dat je doet sluit het andere uit. Als jullie uiteindelijk samenkomen is dat prima. Voor nu denk ik dat dat de situatie niet is en ik zie 2 vrouwen die er aan onderdoor gaan en lijden en zo ook hun kinderen. En dát is het niet waard. Dan beter echte afstand en later in het leven weer verder zien. Het was mijn grens: als ik ongelukkig wordt dan moet ik stoppen.
En nee, dan heb ik het niet over een boer die me dwarszit of een bad hairday, of een man die niet perfect is.

Ik geloof niet meer in mooie woorden en praatjes. Een erfenis van mijn scheiding. Alles kan kapot, niets dat kapot ging is sterker dan ooit. Het ging kapot omdat het niet sterk genoeg was.
Geloof ik niet meer in liefde en ben ik zo'n verbitterde Moppersmurf? Nee, absoluut niet. Ik geloof in de liefde, in het mooie dat in een mens zit. Het leven krijgt nog steeds het voordeel van de twijfel. Maar ik ben wel realistischer geworden en dat haalt me nu sneller uit slechte situaties.

Ik gun jullie allebei je volledige gezin, laat dat voorop staan. Dat jullie mannen de kluts kwijt zijn lijkt me logisch gezien het gedrag dat ze vertonen.
Laatst zag ik een film over bergbeklimmers. Er viel iemand die weer aan een ander persoon hing. Om het leven van die bovenste persoon te redden van de bungelende persoon, moest hij het touw doorsnijden, anders gingen ze beiden ten onder.
Een mens kiest uiteindelijk altijd voor zichzelf, alleen de ene eerder dan de ander. Jullie gun ik dat je sneller voor jezelf kiest, want de wereld op je schouders is een onmogelijke taak.

Ik wens jullie toch een goed nieuw jaar. Waarin er duidelijkheid komt en initiatieven genomen worden. Initiatieven om te zien wie er nog te redden valt van het land der dolenden en dat zijn jullie zelf en jullie kinderen. De rest komt erna. Tot volgend jaar

Sally MacLennane

Sally MacLennane

31-12-2016 om 12:59

mooie uitspraak

"Ik ga 2017 in op eigen benen. Sadder and wiser. Maar klaar is het zeker niet. Ik kan nu gaan opkrabbelen."

Precies letterlijk citeren kan ik even niet, maar ik heb ooit zoiets gehoord als "shit and tears are the best fertilizer for the most beautiful plants".

2017

Hallo Moederziel, hallo Pennenstreek, alle ieder hier, ik wens jullie alle goeds voor 2017. Wat ik jullie ook wens, is dat het verlangen stopt naar bij een man zijn die er voor kiest niet bij jullie te zijn. Telkens 'the bottom line' en telkens lijken jullie allebei er niet tegenop te zien dat 'gewoon voort te laten bestaan'. Je hoeft elkaar niet te haten, je hoeft elkaar niet de tent uit te vechten; ik denk wel dat je beter voor jezelf zorgt als je het verlangen om te helen, het verlangen naar gezamenlijkheid, niet richt op degene die je verliet. Richt het op jezelf, kijk wat dat brengt in 2017. Jullie zijn jezelf waard. En huilen mag, vanavond en vannacht. Wees niet verbaasd als je een verdrietige jaarwisseling hebt. Dat lijkt me het meest logische om te voelen. Voel daarnaast hoe wijs, sterk en mooi je bent. En kijk naar je kinderen, kijk echt naar ze. Bij ze zijn, en bij jezelf zijn, is het mooist en het best dat je nu kunt doen. Sterkte.

Stip

Stip

31-12-2016 om 16:32

geen oordeel

Heb de laatste reacties niet gelezen.
Weet niet of ik goed onder woorden kan brengen wat ik bedoel:

Ik weet niet of ik optimistischer ben. Dat jullie samen komen heb ik een hard hoofd in. Is ook geen doel op het moment; man neemt geen verantwoordelijkheid voor herstel dus is die weg nu afgesloten. Wat de toekomst brengt weet niemand; ik heb dichtbij 2 voorbeelden meegemaakt waar stellen na 3-4 jaar weer samen kwamen. Soortgelijke verhalen met mannen die de weg kwijt leken te zijn en hun gezin nogal plotseling in de steek lieten. Ik heb nog veel vaker gezien dat stellen niet meer samen kwamen- man aan tweede leg begon. Zegt dus allemaal niks- behalve dat alles open ligt.

In de toekomst- niet nu. Nu ben je gedwongen je weg alleen af te leggen- zonder man als partner. Je hebt al flinke stappen gezet.
Ik merk dat ik anders naar jouw en Pennenstreeks gedrag kijk. Niet in termen van vooruit of achteruit, goed of fout. Als er iets is dat ik geleerd heb van m'n gesprekken met psych is dat je gedrag je helpt- je geeft wat je nodig hebt. En dat als ik 'terugviel' in oud gedrag dat voor mij op dat moment - tijdelijk- helpend was. Want inderdaad comfortabel, veilig. Blijkbaar had ik dat dan nodig vanwege onzekerheid, vermoeidheid, angst enz. Er naar kijken als de weg terug of opnieuw moeten vinden maakt dat je een oordeel over jezelf uitspreekt; foute weg, oei, achteruitgang; nu opnieuw aan de slag. Het weer 'beter' moeten doen.
Nee, je hebt het waarschijnlijk even nodig gehad. En het heeft consequenties in je gevoel en je daden. Van hieruit kun je weer verder. Het gaat niet om goed of fout; het gaat erom dat je ervaart wat de consequentie is van je gedrag; Je neigt weer meer naar man- dat geeft je verwarring en hoop. Dat mag- als je je er van bewust bent. Misschien maakt dit je bewust dat je dit niet wil; oke, dan pak je de draad weer op zoals het was en gaat weer afstand creëren.

Door je gedrag te oordelen maak je het nog zoveel zwaarder voor jezelf. Net als de tijdsbeleving. Natuurlijk; als je naar jullie proces kijkt kun je denken- pfff wat gaat het langzaam. Ik relativeer het meer door te kijken naar 't grote geheel. Wat zijn deze 2-3 jaren op jullie leven samen en het leven wat hopelijk nog komt? Je staat nooit stil- ontwikkel je door wat je meemaakt.

Destijds was mijn beleving van tijd misschien wel m'n grootste vijand; het moest snel, ik was er zo spuugzat van. Ik heb het hier zo vaak gezegd; hoe lang nog, hoe lang nog? Toen ik dat los kon laten en minder oordeelde over mezelf kwam er rust. En als ik nu terug kijk, maakte ik toen de grootste stappen.Maar dat zal voor een ieder weer anders zijn.

Eerste keer het jaar in zonder man fysiek/emotioneel om je heen. Terugkijken naar wat er was. Bij mij zei iemand toen; en nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Was ik totaal niet nieuwsgierig naar- omdat het niet was wat ik wilde. Ik wilde een ander verleden en een zekere toekomst. Het is beide niet gelukt. En toch is het goed omdat ik mezelf meeneem. Zo ook jullie, Moederziel, Pennenstreek en heel veel anderen.

moederziel

moederziel

31-12-2016 om 17:45 Topicstarter

Wat mooi!

Wat een mooie bijdragen! Ik koester jullie steun.

Als laatste toevoeging voor dit jaar: mijn optimisme is niet dat ik hoop heb. Heb ik dat? Ja, hoop op een soort van heling, doorbreken van de cirkel van pijn voor onze kinderen. En hoop voor man dat hij zichzelf terugvindt.
Ik hoop voor mezelf dat ik mijn kracht blijf voelen, dicht bij mezelf blijf, zoals nu. Ik hoop niet op nieuwe afhankelijkheid. Ik hoop op groei, ontwikkeling, vooruitgang. Daar geloof ik in. Ik hoop niet op terugkeer van
Ik hoop op terugkeer van liefde en geborgenheid in mijn leven. Het startsein daarvoor geef ik zelf.

Ik wens jullie veel geloof, hoop en liefde in 2017

moederziel

moederziel

31-12-2016 om 17:47 Topicstarter

* van??

... * van moederzielman.

Ms. Simone

Ms. Simone

31-12-2016 om 18:46

Mede survivalers

Ook ik wens alle posters en meelezers het beste voor het nieuwe jaar!

Pennestreek

Pennestreek

31-12-2016 om 20:43

Dat zeg je mooi moederziel

Ik hoop met je mee. Op de terugkeer van liefde en geborgenheid. Liefde is er gelukkig nog, in andere vormen, van de kinderen, familie, vrienden, jullie en zelfs van man. Maar de geborgenheid die zo vanzelfsprekend was, die mis ik zo enorm.
En ik hoop dat ik die geborgenheid wel (weer) kan geven aan de kinderen. Ik voel me zo tekort schieten jegens hen...

Pennenstreek

Verander dat per nu. Zie het niet als opgave maar als mooie focus. Liefde. Houvast. Laat niet gebeuren dat je dit nog een keer moet zeggen. Dat kan gewoon je besluit zijn.

moederziel

moederziel

31-12-2016 om 23:52 Topicstarter

En ook

Geborgen ben je allereerst bij jezelf. Wees je eigen troost, omarm jezelf. Je bent het meer dan waard! Jouw pad is helder, niet twijfelen aan jezelf.

Dikke knuffel

moederziel

moederziel

01-01-2017 om 18:42 Topicstarter

Doorgekomen

Is iedereen de jaarwisseling een beetje doorgekomen? Ik vond het emotioneel, het afsluiten van zo'n ontzettend vreselijk jaar. Maar het starten van een nieuwe periode geeft ook moed. Ik voel me daar opgeruimd en opgewekt over - tot mijn stomme verbazing eigenlijk. Ik heb plannen voor dit jaar, voornemens uitvoeren waar ik eerder steeds niet aan toe kwam. Ik kijk er naar uit.

De jaarwisseling had nog wel een praktisch lastige kant. Wel of niet man bellen om middernacht (niet gedaan)? Kinderen wel of niet laten bellen? Ik heb het ze gevraagd. 2 wilden niet, andere 2 probeerden maar kregen geen gehoor. Iets na twaalven kwam er wel een bericht in de groepsapp van mijn schoonfamilie. Ik zit daar ook nog gewoon in en kon dus meelezen. Vond het een beetje gek zakelijk bericht, terwijl het een leuke spontane familie is. Verder geen contact gehad, ik niet, kinderen niet, tot vanmiddag de kinderen naar hem zijn gegaan.

Ik realiseer me zo goed waar ik sta. Ik voel me sterk. Verdrietig maar sterk. Ik mis ons maar koester wat er was. Ik weer dat ik het in me heb. Ik heb genoeg te geven aan wie het echt hebben wil!

Stip

Stip

01-01-2017 om 22:19

Onder deze omstandigheden

Kon je geen krachtiger start maken!

Victoria

Victoria

01-01-2017 om 23:04

Yep

Ja, oud- en nieuw. Het blijft een rare avond. In 2016 gescheiden en verhuisd. Ik was met vriendinnen. We hebben het jaar doorgesproken, met elkaar meegeleefd en onze plannen voor het nieuwe jaar besproken.
Ik ben erachter gekomen dat ik mijn eigen beste vriendin ben en dat ik niet op ex kan rekenen. Het helpt mij om nauwelijks met hem te communiceren, alleen over de kinderen en zakelijke aangelegenheden. Ik deel verder niet meer mijn gevoelens met hem; dit heeft geen zin en hij heeft er geen recht op.
Ik ga in het voorjaar een paar dagen naar oudste, die in het buitenland woont. In de zomer met middelste op vakantie; we gaan een plek uitzoeken waar we nog nooit zijn geweest en lekker op reis.
Ex en ik zijn bijna 25 jaar getrouwd geweest. Het is vreemd dat hij nu een vreemde is geworden, maar het is snel gegaan. Hij is niet de persoon die ik dacht dat hij was, eigenlijk net zoals bij Moederziel en Pennenstreek.
Verder heeft het gewoon geen zin verklaringen te zoeken voor zijn gedrag. Die zijn er gewoon niet. En van hem zal ik ze nooit krijgen; ik denk dat hij zelf ook geen idee heeft.
En mijn deur is definitief gesloten. Iemand die mij blijkbaar niet (goed) genoeg vond, is niet goed genoeg voor mij. Zo iemand wil ik niet, ik ben meer waard dan dat. Dus geen wreckonciliation voor mij!
En wat iemand anders hier ook al zei: Luister niet naar woorden, maar kijk naar daden.
Lees dit, het heeft mij zo geholpen:
https://www.chumplady.com/2012/07/five-things-that-keep-you-stuck-with-a-cheater/
https://www.chumplady.com/2012/12/trust-that-they-suck/
https://www.chumplady.com/2012/06/untangling-the-skein-of-fuckupedness/

Ik wens Moederziel en Pennenstreek heel veel sterkte en inzicht toe de komende tijd. En als ik eerlijk ben: Een snelle scheiding, want pas daarna kun je echt aan je eigen leven beginnen.

moederziel

moederziel

02-01-2017 om 00:16 Topicstarter

Victoria

Ja, chumplady is precies wat ik nu even nodig heb

Na een wazige oud & nieuw met een goede start vannacht, zit ik nu in een leeg huis. Vanavond ingewikkeld app-contact met man. Of ik al vakantieplannen heb voor de zomer, en meteen gingen bij mij alle alarmbellen af. Gaat-ie weer in het geniep weg met truus, wat wil-ie veiligstellen, wat is-ie aan het regelen, waar is de dubbele agenda? Man begreep geen zak van mijn reactie, wilde 'gewoon' data afstemmen, ogenschijnlijk met de beste bedoelingen. Maar ik vertrouw hem niet. Ik ben echt paranoia, voel het ook echt fysiek even als een paniekreactie. Daar gaan we weer, denk ik dan. Daar komt de moker weer. Heb ik hem ook ge-appt: dat zeg je allemaal wel, maar bij eenvoudige vragen als deze krijg ik een enorm naar voorgevoel en de bottomline is dat ik je niet meer vertrouw.

Deze hele k** manier van communiceren werkt voor mij niet. Dichtbij niet, afstand niet, niks. Niets werkt, grrrrr. De hele situatie sucks en de communicatie dus ook. Ik heb voorgesteld om een coach of therapeut oid in te schakelen om in elk geval weer een bepaalde vertrouwensbasis te hebben om de zaken te kunnen regelen. Staat man zeker voor open. Leek even een goede oplossing, maar ik begin nu weer te twijfelen. Is het verstandig om nog samen te werken? Tegelijk snak ik naar het delen van de verantwoordelijkheden en enige nabijheid. Maar in dat laatste zit meteen ook mijn angst. Man wil die nabijheid graag. Wil liefst 1x per 2 weken samen zitten voor overleg. Ik weet niet meer wat wijsheid is. De afstand en minimale communicatie die er nu is, leidt tot ruis en conflicten.

Pfffff..... weer even een kleine klap van de molenwiek. Maar de tranen zijn weer gedroogd en ik heb mijn verdriet ook gewoon toegelaten. Ja, het sucks en ja het doet nog steeds godvergeten veel pijn. Dat mag ik allemaal voelen.

moederziel

moederziel

02-01-2017 om 00:25 Topicstarter

Aaaaaaaaw so funny

Genieten en zo waar! Van chumplady:

Untangling the skein of fuckupedness is a coping mechanism. You want to figure out what makes your cheater tick so you can ensure that they never do anything so devastatingly hurtful again.

Auch!
Amen

Tops

Tops

02-01-2017 om 00:36

Contact

Waarom bv niet zakelijk mail contact?

-Pietje heeft vrijdag tentamen
- Klaasje moet zaterdag naar voetbal
- Japie heeft 2 x een huilbui gehad omdat........Kom jij er bij hem een keer op terug deze week?
-Vakantie kan ik nu niets zinnigs over zeggen.
Druk op verzenden.

Geen discussies, geen overleg, dat lokt contact uit. Gewoon zakelijk puntsgewijs overleg over de kinderen/te regelen zaken. Zoiets?

moederziel

moederziel

02-01-2017 om 00:42 Topicstarter

Tops

Zuiver zakelijk contactvia de mail werkt voor mij niet optimaal. Er spelen zo ontzettend veel zaken (4 kinderen, opvoedingsdingen, zorgkind, erg ingewikkelde financien & schulden) dat schriftelijk contact tot misverstanden en ruis leidt. Dat merk ik nu en dat komt mijn gemoedsrust niet echt ten goede. OP zich zou ik dus best eens in de 2 weken willen samenzitten, ook om de regelmaat van de oudrschapsregeling goed te kunnen blijven bekijken. En ergens ook om 'voeling' te houden met wat man beweegt. Niet uit altruïsme overigens, maar vanuit een gevoel van veiligheid voor mezelf. Weten wat er speelt verkleint de angst.

Zit nu lekke de artikelen op chumplady te lezen en meteen al besloten om geen therapeut in te schakelen. Dat is weer te veel willen 'fixen'. Laat man zijn eigen shit maar zelf met een therapeut oplossen, ha!

Tops

Tops

02-01-2017 om 01:03

Trust that they suck

geen mooie woorden, geen ontrafelingen, geen analyse, simpel: they suck en dat mag best gezegd worden. Toch!

Zou iedereen willen aanraden het te lezen, geldt eigenlijk in elke relatie met een verrader.

Is het, als mailverkeer niet mogelijk is vanwege de ruis, mogelijk om het evt via een telefoongesprek te doen, of ergens waar het heel neutraal is? Om daar vooral geen koffie of "gezellig" wijntje bij te drinken als ouwe jongens krentenbrood maar het heel zakelijk te houden? Niet in te gaan op: hoe is het met jou, dat ook niet te vragen?Om niet proberen te blijven zoeken naar wat hem beweegt omdat je dat nooit zult snappen? Desnoods ijskoud in een park, zodat er echt geen knusheid kan ontstaan dat hem weer mooie woorden uitlokt die jou verwarren en pijn doen?

Het is 1 uur...mijn hoofd draait nog op volle toeren, niet gek dat ik bijna niet meer slaap. Welterusten

moederziel

moederziel

02-01-2017 om 10:40 Topicstarter

Nog even chump lady

Ooooooh jongens, wat een briljant mooie website is dat toch. Echt heerlijk om te lezen, te lachen, je te verbazen en er vooral echt verbijsterd achter te komen dat het nondeju overal hetzelfde is! Niet te geloven.

Even tussendoor: https://www.chumplady.com/2016/11/co-parenting-fuckwits-thoughts/

Ik kan er niks aan doen, maar ik vind het heerlijk om te lezen. Tegelijk verbaas ik me wederom om het appgesprek (nou ja, gesprek...) met man gisteren. Er gebeurde een paar dingen die standaard gebeuren: 1) hij gaat uit de app met de mededeling 'hier heb ik geen zin in' als ik niet meteen ja en amen zeg, 2) hij blijft ontzettend vaag over zichzelf en 3) als ik aangeef dat mijn vertrouwen weg is of iets in die geest, zegt hij dat hij dat 'moet respecteren'.
Zou de dommerd echt nog steeds denken dat het voor hém in elk geval allemaal beter is? Dat ik de enige ben die lijd? Dát is voor mij zo moeilijk te geloven. Ik zie namelijk hoe hij zelf worstelt en ook niet boven komt. Zou nou niemand dat koppige hoofd in krijgen dat hij er een puinzooi van heeft gemaakt? Komt er niet ergens dat besef, inzicht?? Of probeert hij dat uit alle macht juist te voorkomen?? Het is alsof ik moet communiceren met een muur.

Tops, ik hoop dat je toch nog hebt kunnen slapen...

moederziel

moederziel

02-01-2017 om 11:28 Topicstarter

Eigenlijk niet de goede link

In #269 plakte ik per ongeluk een verkeerde link. De tips van Victoria zijn prachtig!
En de site is groot genoeg om voor elk wat wils te vinden

Tops

Tops

02-01-2017 om 11:40

zowaar!

Geslapen, gewoon een nacht bijna doorgeslapen. Wel op wat abnormalere tijden, maar dat hoort helaas bij mij.

"Er gebeurde een paar dingen die standaard gebeuren: 1) hij gaat uit de app met de mededeling 'hier heb ik geen zin in' als ik niet meteen ja en amen zeg, 2) hij blijft ontzettend vaag over zichzelf en 3) als ik aangeef dat mijn vertrouwen weg is of iets in die geest, zegt hij dat hij dat 'moet respecteren'."

Bij 1. vlucht hij (bij moeilijke dingen, dat is hoe hij omgaat met ")
Bij 2. doet hij hetzelfde. Hoe minder duidelijk hij is, hoe minder hij een confrontatie hoeft aan te gaan, hoe makkelijker het voor hem is. Hij blijft vaag zodat hij niet duidelijk hoeft te zijn.
Bij 3. kiest hij de makkelijke uitweg. Hij hoeft daarbij niet in te gaan op het veroorzaakte leed, maar zegt in een slachtofferrol dat hij dat moet respecteren. Nogmaals en weer: dan hoeft hij er niets mee te doen. Het verzwaart zijn gemoed niet, het zorgt niet voor denk- en doewerk, niet voor actie, niet voor een conversatie, niks. Hij kiest dus (en helaas veel mannen hebben die eigenschap) voor de makkelijke weg.
Die van mij vond het blijkbaar makkelijker mij bijna 30 jaar pijn te doen en me te trouwen dan gewoon de relatie te beeindigen. Daarom moest ik dat doen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.