Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast
Dit was mijn oorspronkelijke bericht in juni 2016:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man een tijdje apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om (tot augustus 2016). Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn. (in september 2016 uiteindelijk gevraagd te vertrekken)
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
verlater
Lieve moederziel, ik begrijp je pijn nog beter nu je van je verleden schrijft. Maar je schreef: "Nu moet ik noodgedwongen zelf de verlater worden, omdat man 'vastzit' en niet beweegt."
En dan denk ik: wie is hier nou de verlater? Jij, met je eindeloze geduld, of degene die naar een Truus rende?
Dikke knuffel ook van mij.
Ja, Sally
Strikt genomen verliet moederzielman mij. Maar door een grens te trekken in mijn eindeloze geduld (ben niet zo geduldig van aard, hoor!), word ik nu noodgedwongen zelf degene die het laatste stukje van de stekker eruit trekt. En dat is een heel diep, diep knagend gevoel dat mij niet loslaat.
Het is ook niet zomaar dat man het niet doet. Hij kan het niet. En ik snap dat. Maar ik moet.
Enig recht van spreken...
Dag moederziel,
Groot verdriet. Ook voor je kinderen. Maar toch... ik meen te lezen dat jij het werkelijk dramatisch voor ze vindt. Ja, het is erg. Maar het overkomt duizenden kinderen per jaar. Mij overkwam het ook, mijn lieve en leuke vader vertrok, werkelijk van het ene van het andere moment. Dat kwam volkomen uit de lucht vallen. Vertrok volkomen uit ons huis, ons leven. Begon een nieuw gezin. Belde alle bezoekregelingen met ons af, geen tijd, te druk, geen zin?
Dat was natuurlijk heel pijnlijk. Maar ik, (ik was 13) kon daar toch goed genoeg meedealen. Ik snapte toen, en ook nu, dat mensen soms rare keuzes maken.
Jullie situatie is niet uniek. Probeer het voor je kinderen niet groter te maken dan het is. Ze moeten er mee dealen. Het contact dat er is, daar moeten ze het mee doen.
Ik leef me je mee en wens jullie alle goeds!
pijn van kinderen
Laat dat hun pijn zijn. Trek het niet bij de jouwe als samen 1 bal van pijn. Span ongewild niet samen met je kinderen en kijk uit voor superlatieven ook in je gedachten. (ik weet dat je hun contact stimuleert, dat is ook niet wat ik bedoel, maar maak er geen kamp van slachtoffers van. Zoals gezegd: het hoeft niet per definitie zo'n ramp te zijn, ze zijn de eerste en de laatste niet. ) Maak ze sterk en zelfstandig. Laat ze merken dat er leven is na iets vreselijks. Dat je door kunt na verlies.
Jij verliest een man, zij niet. Zij verliezen (tijdelijk?) een vader, jij niet.
Er is jouw pijn en de pijn van je kinderen, dat is niet dezelfde pijn.
Mijn kinderen hebben nooit bijzonder veel verdriet gehad (als in grote crisis, huilen). Ze snapten het en gingen er nuchter mee om (dankzij vaders genen denk ik). Wel opgelucht dat wat ze zagen er niet meer was. Dat legde op hen een grotere belasting dan de scheiding. De duidelijkheid was voor hen een verlossing.
Wat met vader nu niet is of kan, houdt niet in dat het in de toekomst niet weer kan groeien. Dus als het nu niet kan, laat het dan even gaan.
Kinderen
Als ik ergens het gevoel zou hebben dat ze er niet gebukt onder zouden gaan, zou ik me niet zo zorgen maken. Maar ik zie 4 kinderen die lijden. Echt lijden. De schrik zit er bij mij goed in sinds de crisis van 1 na oudste.
Ik ben zelf ook kind van gescheiden ouders en echt, dat was een verlossing. Beste besluit dat mijn ouders konden nemen, serieus. In zo'n geval is een scheiding de oplossing. Maar het echte leed was in al die jaren ervoor al geschied.
Onze kinderen waren heel erg gelukkig en hadden daar ook alle reden toe. Er is een bom gevallen die ze totaal niet zagen komen. En ze zullen heus groot worden en verder gaan, maar ik vind de gevolgen op dit moment behoorlijk heftig voor ze. Dat is mijn ervaring in elk geval.
Zie schoonvader en man. Ik ken de gevolgen, de rauwe realiteit. Straks 4 nieuwe mogelijkheden voor de geschiedenis om zich te herhalen. Daar zijn legio onderzoeken naar gedaan. Dat risico is levensgroot, helaas.
Ik voel dat niet zo, dat dit de pijn van de kinderen moet zijn. Ik vind het echt misdadig dat ze hierin zitten. Laat al die klungelige volwassenen hun eigen sores oplossen. Nu moeten de kinderen ermee dealen.
Nee, ik ben daar helemaal niet zo optimistisch over. Ik geloof niet in 'goede scheidingen', sorry 
Sterk en zelfstandig
Een vriendin is hetzelfde overkomen als Bloem. Haar moeder bleef met vijf kinderen achter in de puberleeftijd achter , vader stichtte een nieuw gezin,concentreerde zich daarop en liet na een tijdje niets meer van zich horen. Totdat hij in hetzelfde kleine dorp kwam te wonen, en zijn dochters wilde inschakelen als oppas voor de tweede leg heeft ze het contact verbroken. Eenmaal zelf moeder heeft ze hem nog eens opgezocht, maar die ontmoeting was zo nietszeggend dat ze dat niet doorgezet heeft.
Die vriendin is een van de meest optimistische, positieve mensen die ik ken. Haar broers en zussen - allemaal veertigers - zijn ook evenwichtige mensen geworden. Allemaal een voltooide opleiding,een baan op niveau, en duurzame relaties.
In haar woorden: Het is zijn verlies.
Duidelijkheid
Misschien is het wel de duidelijkheid in beide voorbeelden die de achterblijvende kinderen goed heeft doen 'doorstarten'. Nieuw gezin stichten, Tsja, dat is wel duidelijk.
Ik weet het ook niet, hoor. Ik ken helaas niet zulke succesverhalen. Niet van vroeger, niet van nu. Maar mijn belangrijkste graadmeter zijn de kinderen zelf. Gaan zij goed, dan is dat super. Maar zover zijn we dus nog (lang) niet. En zolang man onduidelijk is, zwijgt en tegenstrijdige signalen geeft, is het gewoon ontzettend ingewikkeld voor iedereen!
Mijn
Mijn scheiding kan daarmee niet goed zijn zeg je eigenlijk.
Ik weet dat je het vaak niet met me eens bent, maar ik heb de zooi ongeveer achter de rug. Jullie situatie is niet uniek, velen gingen jullie voor met kinderen die prima terecht zijn gekomen omdat tenminste 1 ouder ingreep.
Ik geloof dat je van iets vervelends iets kan maken dat zo goed mogelijk eindigt.
Dat het beste is als je daar beide voor zorgt.
Dat doet hij niet.
Dus moet jij het doen, hoe oneerlijk ook.
Je kinderen lijden. En al een tijd.
Als hij niet ingrijpt moet jij dat doen om het lijden daar waar je kunt te verzachten en dat is duidelijkheid geven en laten zien dat je dit niet toestaat en dat je ze geen gevangenen laat zijn.
Kinderen mogen geen slachtoffer worden van de sores van volwassenen zeg je. Maar niemand haalt ze er tot nu toe uit.
Dat zeg ik niet om gemeen te zijn, wel om je op de feiten te wijzen.
Maar goed daar ben je nu dan me bezig vertelde je.
Succes bij de mediator.
maar als jij het minder beladen maakt
dan is het voor hen ook minder beladen..... Toch?
Een heleboel postings terug (maar slechts gisteren volgens mij) zei iemand: zolang jij het blijft oplossen wordt het nooit iets van kind + man. En dat geldt voor ieder van de vier individuele kinderen. Jouw signaal is telkens dat het té erg is. Dat is het niet. Het is $%$##%# maar het is wat het is.
Jijj bent moeder en doet wat je doet in deze scheiding en hij is vader en doet wat hij doet. Jullie zijn niet meer *samen verantwoordelijk* als ouders voor hoe je als *individuele* ouder om gaat met een kind/de kinderen. Jij en hij moeten wel de randvoorwaarden goed regelen maar voor de rest zijn jullie niet meer 'samen ouders'. Jij moet in mijn optiek niet doen wat hij laat liggen. Daarmee geef je volgens mij het signaal af dat jij de norm bent - dan kan hij natuurlijk nooit voldoen en zullen de kinderen hem blijven beoordelen naar jouw maatstaven. Als dat goed ging waren jullie niet uit elkaar denk ik dan. Ik denk dat je hen het beste helpt door te met hen te oefenen wat ze kunnen doen bij/met man. En streng blijven de eerste maanden was ook een hele zinnige tip. Want daar kun je alle zes open en eerlijk over zijn, toch? Dat het eng, spannend en moeilijk is maar dat het wel duidelijk is. Namelijk volgens afspraak.
gr Angela
mijn 2 centen
Zoals je waarschijnlijk wel weet hebben mijn kinderen heel wat te stellen gehad met hun vader. Uiteindelijk verdween hij. Achteraf was de periode dat ze van alles met ze te stellen hadden zwaarder geweest dan de breuk met hun vader.
Ik hoop dat het bij jullie kinderen en hun vader geen breuk zal worden. Maar wat ik bedoel te zeggen is: als er zekerheid is (in dit geval: jouw maat is vol en je wil de knoop doorhakken) zal dat, naast verdriet, ook een soort ontspanning geven omdat ze weten waar ze aan toe zijn.
Samen ouders blijven
Ik ben het met veel van wat jullie schrijven eens. Duidelijkheid is belangrijk (wordt aan gewerkt), maar zelf vind ik wel dat je samen ouders blijft. Juist samen. En voor zover ik kan overzien zijn de maatstaven van dat 'ouders zijn' ook niet veranderd.
Ik ben niet de maat der dingen, het ouderschap van ons samen tot nog toe is dat. Het is niet zo dat man geen ruimte krijgt, ofzo. Hij pakt het gewoon niet meer op. Om wat voor reden dan ook.
Ik kan weinig anders dan de leegte vullen. En hopen dat hij ziet wat er gaande is en daarop gaat handelen...
Moederziel
Ik heb het je al eerder geopperd: het kan heel goed dat je je kinderen (onbewust) meesleurt in je verdriet.
Je hebt vast gevoelige kinderen. Ze zien/voelen je bodemloze verdriet, al zo lang. Daarbij ben je de meest perfecte, onbaatzuchtige ouder die er bestaat. Wie verantwoordelijk is voor al de ellende (scheiding) is bij jullie ook wel helder. Wat kunnen ze anders, dan meevoelen met jou? Wat kan man anders, dan afstand nemen?#
Ik denk echt dat je de kinderen geen groter plezier kunt doen dan schoon schip maken en verder gaan met je leven alleen. Je gaan focussen op jezelf. Jezelf én hen laten zien dat er weliswaar verdriet en verlies is maar dat dat niet het einde vd wereld hoeft te zijn.
Floor
Ik denk dat wat ik hier op het forum laat zien niet is wat mijn kinderen zien. Zeker niet. Er is ook veel ruimte voor vrolijkheid thuis, het ritme dat dagelijks doorloopt, uitjes, sport, vrienden over de vloer. Een behoorlijk normaal kinder/puberleven. Er wordt gelachen en ja, soms ook gehuild. Maar ons leven gaat ook gewoon door.
Natuurlijk krijgen ze veel mee van wat er gebeurt, ze staan er zelf middenin. Maar leuker of lichter dan dit kan ik gerecht niet maken voor ze. De ouder die dat wel zou kunnen, doet het niet of ziet het niet. En juist daar zit hun pijn. Dus ik zou bijna zeggen: ik sleur ze niet mee, hij sleurt ze mee. Vast onbedoeld, hoor.
Wel liwf
Dat je me perfect en onbaatzuchtig noemt, want dat ben ik echt niet hoor! 
En mijn bodem is aangeraakt en daar zet ik me nu tegen af. Hop naar boven.
nouja
Weet je Moederlief, het is niet om jou ergens van te beachuldigen ofzo.
Meer dat ik zelf erg geloof in patronen. In het algemeen dan, niet specifiek bij jou.
Ik denk dat je als ander altijd een rol in het geheel hebt. Jullie roepen iets specifieks bij elkaar op.
En ik denk dat je je as-ex kunt 'veranderen' als je zelf een andere rol gaat innemen.
Tsja Floor
Dat zou heel goed kunnen. Maar dan komt mijn minder onbaatzuchtige kant naar boven.... ik kan mezelf niet veranderen, en gelukkig is mijn contact met de kinderen hecht en sterk. Ik ben daar heel erg gelukkig mee, zeker nu. Ik wil daarin nu niet anders zijn. De kinderen geven aan dat ze zich fijn voelen thuis, en juist vanuit die veiligheid kunnen ze denk ik de situatie nog een beetje bolwerken. Zij het met veel gemis en dat doet pijn, omdat er nog niets voor teruggekomen is. Bij mij is er rust en duidelijkheid. Dat is hard werken, maar het loont.
En misschien is dat inderdaad wel ons patroon en was ik altijd al die vuurtoren in de verte. Dat moederzielman zijn eigen koers vaart, en wij ook, maar dan een andere. Zoiets.
Misschien is systeemtherapie nog niet zon gek idee
leegte vullen
maar welke leegte moet je dan vullen?
En daarbij: hoe zat het ook al weer met kinderen in de leeftijd boven de 12? Die hoeven toch niet verplicht aan omgangsregeling mee te doen? Dus als ze niet willen dan blijven ze toch bij jou? En als man daar boos over is, dan is ie maar boos. Dan zijn ze vast prima in staat om hem uit te leggen waarom ze niet willen.
gr Angela
Angela
kinderen boven de 12 hebben inspraak in hun omgangsregeling maar geen beslisbevoegdheid. Als er dus afspraken zijn over waar en bij wie ze zijn horen ze zich daar gewoon aan te houden tenzij ze op tijd en in overleg met de ouders tot een nieuwe afspraak komen.
En weet je
Er is helemaal nog geen formele scheiding, dus de afspraken zijn gewoon op basis van wat we aan de keukentafel met elkaar hebben bedacht. Misschien pakt een 'echt' ouderschapsplan wel heel anders uit.
Man heeft het tegen anderen weleens over dat we co-ouderschap doen, maar 2 avonden in de week vanaf 18.00 tot volgende ochtend 8.00 en om de week een weekend, komt niet echt in de buurt van co-ouder zijn. En dan reist hij ook nog 25% van het jaar, en zijn de kinderen bij mij. De verdeling is nu ca 30% bij hem en 70% bij mij.
De kinderen geven aan dit wel goed te vinden, zo. Kind 3 wil liever minder. Persoonlijk vind ik dit best weinig. Te weinig om iets op te bouwen. En als die dagen dan ook nog es niet samen worden doorgebracht.... man hoor ik er niet over.
Angela, je vraagt welke leegte ik wil vullen. De leegte van de afwezigheid van man. Hij was een centrale figuur hier. Dat is een gemis.
opbouwen
iets opbouwen kan in minder tijd. Maar! Maar vergt wel investering van je as-ex. En dat is iets wat jij niet kunt doen voor hem.
Mijn dochter ziet haar vader donderdagavond, vrijdag ochtend en dan om en om het weekend van vrijdagavond tot maandagochten en de helft van de vakanties. En dat al 11 jaar lang. Ongeveer hetzelfde als bij jullie nu. Ze hebben een hele goede band. Tussendoor wordt inmiddels geappt en soms gebeld, maar het half uurtje van mijn woonplaats naar zijn woonplaats en andersom is echt voor hun twee.
Ook mijn ex is wel eens weg voor dienstreizen maar belangrijk is weten wat er speelt met je kind en er zijn op belangrijke momenten. Hij zal dus altijd bij de badminton succes wensen, vragen hoe het gegaan is. Tand eruit is reden om even te bellen. Hij neemt het initiatief. En dat ontbreekt bij jou kinderen, maar dat kun jij niet opvangen.
Overleg
Ik zou de regeling straks zeker samen met de kinderen maken en niet aan hun opleggen. Formeel hebben ze inderdaad geen beslissingsrecht. Maar het zijn natuurlijk geen kleine kinderen meer. Pubers kan je heel lastig dwingen. De jongste is een ander verhaal. Met de oudste drie zou ik het echter in overleg afspreken en daarin ook zeker flexibiliteit inbouwen.
Maar goed het initiatief moet daarin grotendeels bij je man liggen. Als hij passief thuis gaat zitten wachten tot ze langskomen en de helft van de tijd afzegt omdat hij andere afspraken heeft dan kun je hele mooie regelingen maken maar dan komt er weinig van terecht. Als je man veel weg is en de regeling dus geen vaste vorm gaat geven dan krijg je ook vanzelf dat de kinderen er ook op zo'n manier mee om zullen gaan.
Je man zal echt zelf veel harder moeten werken aan de band met de kinderen.
Kleine kinderen zijn vaak heel vergevingsgezind en alleen maar blij om papa weer te zien ook als hij weken nauwelijks wat van zich heeft laten horen. Voor tieners ligt dat toch anders. Een goede band onderhouden met je tienerkinderen vergt van de meeste ouders sowieso behoorlijk wat energie.
Je kinderen hebben sowieso al niet de makkelijkste leeftijd dus heel veel zal vanuit je man zelf moeten komen naar de kinderen toe.
Jij kan dat niet voor hem invullen en ook niet voor de kinderen.
Maar ik snap wel dat je het doet. Als ouder wil je het beste voor je kinderen en als de andere ouder iets niet kan geven dan probeer je automatisch die leegte in te vullen naar de kinderen toe. Dat loslaten is ook een heel proces en dat doe je ook niet in een paar weken.
Dat hele losmakingsproces duurt gewoon lang (eerder jaren dan maanden)
Dus wees ook niet hard voor je zelf, je doet wat je kan onder de omstandigheden.
Moederziel, systeemtherapie
Je noemde het ergens.
Is daar al over gesproken? Wil moederzielman hieraan mee doen?
Nogmaals: ook als hij het niet doet kun je werken met familieopstellingen, waarbij de plek die hij in de constellatie bezet, door een ander kan worden ingenomen.
Het ging om een van je kinderen, toch? Dat kan dan toch doorgang vinden, ook als hij niet wil of kan meedoen.
Ik begrijp nu geloof ik goed hoe het zit bij jou/jullie. Je hebt goed en duidelijk kunnen uitleggen hoe totaal het loslaten door je man is geweest en nog. Ik snap ook je wanhopig willen snappen, iets willen snappen wat niet te snappen is.
Het enige wat je kunt doen is jezelf redden, en je kinderen, en je dieren. Misschien zelfs het huis niet, ook al omdat het zo'n kostenpost is, vanwege onderhoud ed.
Ik denk dat jij nu inderdaad moet doen wat je eigenlijk niet kunt, namelijk onthechten, loslaten. Zijn stukje loslaten ook. Naar de kinderen toe. Je kunt zijn dingen niet blijven overnemen, zijn verantwoordelijkheid overnemen. Dat is niet te dragen. Laat bij hem wat van hem is, het is helaas niet anders...
Jij hebt het trauma doorstaan, jij bent er uitgekomen, hebt het overleefd. Jij kunt ook je kinderen beschermen en koesteren. Jij kunt doen wat je eigenlijk niet wilt en geprogrammeerd bent (door je jeugdtrauma) om niet te kunnen, namelijk de beslissing nemen om iemand (die niet meer wil, ongeacht de reden!) los te laten, en zelf toch overeind te blijven.
God, moederziel, ik zou willen dat het anders kon, dat het anders was, voor jullie allemaal...!
misschien
zit het daar wel in, Moederziel.
Misschien moet je je nick veranderen?
Ik denk dat iedereen bij jullie goed voelt hoe hard jij die rol nodig hebt, de rol van redder vd kinderen. Het hield je op de been. Durf verder te gaan, los te laten.
Wow
Ben een beetje stil van de laatste 2 posts.....
Loslaten....
Jullie hebben zo gelijk. Het kost me ontzettend veel moeite. Ik was bij moederzielman echt thuis, mezelf, veilig. Misschien kwam daarom de klap dubbel zo hard? Ik vond dat veilige thuis voor het eerst in mijn leven.
Ik ben heel erg blij dat ik het mocht meemaken, al vind ik de gedachte dat ik dat vertrouwen voorgoed kwijt ben, heel confronterend. En beangstigend.
moederziel
Even niet al te netjes: wat moet jij je ook besodemieterd voelen...
Nou Sally
Dat kun je wel zeggen, ja. Maar waar ik altijd dacht dat ik een ziedende furie zou worden in dit soort B-film scenario's, komt het maar niet. De woede. Het komt maar niet. Alleen verdriet en verslagenheid. Ongeloof.
Gek toch eigenlijk.
Them apples
“Life will break you. Nobody can protect you from that, and living alone won't either, for solitude will also break you with its yearning. You have to love. You have to feel. It is the reason you are here on earth. You are here to risk your heart. You are here to be swallowed up. And when it happens that you are broken, or betrayed, or left, or hurt, or death brushes near, let yourself sit by an apple tree and listen to the apples falling all around you in heaps, wasting their sweetness. Tell yourself you tasted as many as you could.”
― Louise Erdrich, The Painted Drum
Mooi, mooi, mooi
dankjewel Ms. Simone, stil van
inzicht, en rust
Lieve allemaal, ik merk dat ik vaak even check of hier nog iets is gepost. Jullie zijn een enorm belangrijke lifeline geworden! Maar het is rustig.
Voor mij geldt dat ook. Voor even, want de rust is meestal van korte duur. Ik heb deze week fijn bezoek gehad van mijn schoonvader, die niet in NL woont. Belangrijke vertrouweling van moederzielman en voor mij iemand met een realistische blik en een groot hart.
We hebben bijgepraat en al pratend bleek schoonvader niet op de hoogte van de crisis van een-na-oudste, zijn ziekenhuisopname, zijn depressie. En zo was er meer dat hij niet wist. Wonderlijk toch. Man zwijgt, zelfs tegen de mensen het dichtst bij hem.
Al pratend kwam bij mij weer wat meer inzicht. Man is in het diepe gesprongen, heeft geen idee gehad van wat hij aanrichtte, en heeft nu ook geen benul van wat er allemaal gebeurt. Ik veronderstel vaak een vooropgezet plan, maar nee, niets van dat alles. Kinderlijk naïef bijna. Waarom dan die drijfveer? Sterk is bij mij het gevoel dat moederzielman zoekt naar een mate van zelfstandigheid, 'vrijheid', bevrijding. Ik kan dat plaatsen. En kan dat ook loslaten. Zijn zoektocht, zijn gevolgen. Voel bijna medelijden. Bijna, hoor
Vorige week was pittig, na de confrontatie met man over de kinderen die bij mij wilden blijven. Na de boosheid kwam zijn toenadering weer. De bekende golfbeweging. Ik heb er niet zoveel mee gedaan. Ik ben er zo moe van, aantrekken - afstoten - aantrekken - afstoten. Hij lijkt het zelf niet te merken, maar voor mij is het inmiddels voorspelbaar.
Met mij gaat het nu weer wat beter. Voel me steeds rustiger en stabieler. Moe, heel erg moe, doorleefd ook, maar stabiel.
Wanneer stopt dit?
Op het moment
Dat jij besluit dat het genoeg is.
Zodra je stopt met begrijpen, zoeken naar antwoorden en inzichten die er een jaar geleden ook al waren.
Zodra jij de knopen doorhakt en je hem met een enorme ruk van je losscheurt.
Zodra je hem laat gaan.
Zodra je begint met luisteren, ook naar je schoonvader en er letterlijk iets mee doet.
Dan dooft het uit, dan kun je verder, dan ben je vrij en je kinderen bevrijd ( en klaar om herstel in te zetten, zelfs in contact.) En kan ook nog steeds alles in " een ooit" weer goedkomen of beter worden.
