Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast
Dit was mijn oorspronkelijke bericht in juni 2016:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man een tijdje apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om (tot augustus 2016). Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn. (in september 2016 uiteindelijk gevraagd te vertrekken)
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
zie je hoe je gegroeid bent?
Ik weet nog hoe je je liet verleiden door de tranen aan de keukentafel (om het maar even kort en bondig samen te vatten). Kom op zeg, je bent toch geen jojo? Dat realiseer je je nu ook en daarmee maak je het jezelf al een stuk makkelijker.
En wanneer het stopt? Het is al begonnen met stoppen, maar het heeft tijd nodig. Het gaat met horten, stoten, succesdagen en terugvallen.
Tja die schoonvader is ook een mooi nummer
Hoe komt het dat je denkt dat zijn vader een belangrijke vertrouwenspersoon is voor zijn zoon? Vergeet niet dat schoonvader zijn gezin net zo hard heeft laten vallen en schoonvader de pijn van zijn zoon negeerde.
Ik vind het is echt niet zo vreemd dat as-ex hem niet verteld heeft over de crisis van nr 2, daar dit eigenlijk een herbeleving is van de emoties die je as-ex meemaakte ten tijde dat zijn vader hem de rug toekeerde. ( Zo bekijk ik het.)
Maar de schoonvader kan wel een rol spelen in het verwerken van oud verdriet. Wel wat laat en niet met als doel jullie gezin te herstellen. Maar meer om rust te bereiken in het hoofd en het leven van je as-ex, al was het maar voor jullie kinderen.
Flanagan
Waarom ik dat denk, is omdat ik dat in de afgelopen 20 jaar heb ervaren. De relatie tussen vader en zoon een nieuwe, diepere vorm heeft gekregen. Maar het verleden is nooit echt opgehelderd, laat staan echt verwerkt, dus je hebt zeker een punt. En man lijdt niet graag gezichtsverlies tov zijn vader. Dat het met een van zijn kinderen zo slecht ging/gaat, ontkent hij liever.
Idioot eigenlijk. Het 1e wat schoonvader tegen me zei toen ik hem vorig jaar voor het eerst zag na de breuk was: 'dit heeft alles met vroeger te maken'. En toch bereiken ze elkaar juist daar niet in.
Het stoppen is begonnen
Ja, mooi, Sally. Zo voelt het ook. Maar oei, doet pijn hoor. Rouw, verdriet, en ongeloof vooral. Ongeloof dat iemand die ik zo gelukkig heb gezien (echt gelukkig!) dit andere pad heeft gekozen. Iedere keer komt dat ongeloof weer in volle hevigheid. Het klópt gewoon totaal niet.
Spijt
@Moederziel, je hebt schoonvader best hoog zitten. Zo komt het bij mij over. Hij gaf ook eerder aan dat je zijn zoon helemaal moest loslaten. Dat kwam best hard en ongevoelig over bij mij. Ik begrijp wel dat hij dat zegt uit levensbehoud op basis van eigen ervaring, op basis van eigen handelswijze.
Maar hoe kan je man nu met zijn vader delen dat nr 2 er zo moeite mee heeft. Hoe kan hij van zijn vader verwachten dat die zijn zorgen begrijpt als zijn vader hem vroeger ongevoelig in de kou heeft laten staan. Ik zie het zodoende niet als gezichtsverlies naar zijn vader maar als een onderwerp dat hij niet MET hem kan delen, open halen van oude wonden met degene die je dat zelf ook heeft aangedaan.
Heeft zijn vader wel eens sorry tegen hem gezegd? Uit de info over je schoonvader, lijkt mij deze man niet iemand die snel zijn fout erkent. Beetje gevaarlijk om zo kort door de bocht te vliegen. Maar je weet zelf of het kontact tussen vader en zoon 'schoon' is of dat de zoon smacht naar een 'spijt me' van zijn vader,..
Het lijkt mij belangrijk omdat hij zo ook leert hoe naar zijn eigen kinderen niet dezelfde fout te maken en hoe praten misverstanden verkleint.
Hmmmm, nee niet zo
Jazeker, er is sorry gezegd, spijt uitgesproken, pijn gedeeld en een nieuwe band opgebouwd. Een hechte band zelfs, met ruimte voor ieder. Nee, Flanagan, het is zeker geen gevoelsarme man. De redenen dat vader kind destijds in de kou liet staan, zijn te complex om hier te bespreken, maar het was geen kille gevoelsarme daad. Dat de gevolgen voor het jongetje van toen niettemin desastreus waren, is weer een ander verhaal. Dat is misschien met het zo'n 10 jaar later herstellen van die vader-zoon-band juist wel te veel over het hoofd gezien.
Man deelt op dit moment helemaal niets van zijn gevoelswereld. Met niemand. Dat valt echt op. Dat kan uit onvermogen zijn, uit schaamte, uit koppigheid, uit whatever.
gezichtsverlies
Uit alles wat je schrijft Moederziel komt bij mij een beeld binnen van een man die -niet- met tegenslag kan omgaan. Gewoon -niet-. Zolang de zon schijnt straalt hij.
Maar de zon schijnt natuurlijk niet altijd. Je as-ex is zo niét geschikt voor invoorentegenspoed...
Jij zult ook je rol hebben gehad in het sprookje dat in duigen viel. Maar daar kom je wel achter. Gewoon, vanzelf, daar hoef je niet voor te gaan graven, lezen, analyseren. De inzichten komen vanzelf, als je verder bent, los bent. Ik ben het wel eens met Tops: je komt los op het moment dat je los wil gaan laten. (en niet eerder)
maar moederziel
"Man deelt op dit moment helemaal niets van zijn gevoelswereld. Met niemand"
Dat weet je toch helemaal niet? Hij deelt het alleen niet met jou en mogelijk ook niet met mensen waar jij ook mee omgaat. Dat is op zich niet ongebruikelijk bij een scheiding...
Het verschuift
Floor, dankjewel, het zou goed kunnen wat je zegt, al hebben we ook verschillende flinke periodes van (gezamenlijke) tegenspoed gehad, waar man een belangrijke en betrouwbare steun in was. Ik denk dat er vooral sprake is van uitputting. Het werd te veel aan het einde, de balast te zwaar en ik kon om verschillende redenen op dat moment niet 'mee-tillen'. Je hebt crisis die inzet na een schok (overlijden, ontslag etc) en crisis die inzet door uitputting.
Die uitputting voel ik overigens ook. Zo sterk, dat mijn grootste verdriet van dit moment niet zit in het moeten loslaten (sterker nog: ik sta steeds verder op afstand), maar in de last die op mijn schouders ligt. De zorg en opvoeding van de kinderen (w.v. 3 pubers) die het ook zwaar hebben, de zorg voor huis, tuin, werk, dieren, de grote schulden. Ik bezwijk er onder. Het is te veel en ik heb er nooit voor gekozen om dit alleen te doen. Leuke gedachte dan om man los te laten, maar het resultaat is dat er nóg meer op mijn bord ligt.
Ik heb er zo meer dan genoeg van. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat ik stik in de hoeveelheid. Het is te veel. Echt te veel. Pfffff.... ik ben op, mensen
Jippox
Ik denk dat omdat hij dat tegen me zegt. Misschien liegt hij, who knows. Maar een extreem gesloten iemand die in zijn leven nooit meer dan 3 dezelfde vertrouwelingen had, zal er nu niet opeens een handvol nieuwe bij hebben, denk ik.
Hulp
Volgens mij is het je al eerder aangeboden Moederziel maar ik wil het toch nog een keer herhalen. Als je wil is er vast iemand van het forum die je kan helpen.
In het verleden heb ik wonderbaarlijke dingen zien gebeuren en ook zelf mogen ervaren. Het was nog niet eens de tastbare zaken die ik kreeg maar gewoon het idee dat iemand zoiets voor je doet, dat het wildvreemden kan schelen hoe het met je gaat, dat heeft me zo'n boost gegeven.
Als je ergens hulp bij nodig hebt, geef het dan aan. Je kunt het altijd via mij laten lopen als je dat liever hebt.
Mocht je zelf of een van je kinderen er even tussenuit willen, ik heb een logeerkamer ter beschikking 
Maar weer eens een knuffel
om je sterkte te wensen met alles. Ik kan me zo voorstellen dat je op bent... Ik schreef al eerder, kunnen wij hier met zijn allen misschien in praktisch opzicht wat voor je betekenen?
Ik kan alleen maar zeggen dat ik veel bewondering voor je heb, maar ja, daar heb je zo weinig aan als je op je tandvlees loopt. Is schoonvader praktisch in te schakelen nu hij er toch is? Weet niet hoe zijn relatie met de kinderen is, maar wellicht kan hij daar iets in betekenen?
Knuffel van mij.
Haha Alison, great minds...
Precies, hier (redelijk aan de kust) is ook een logeerbed vrij hoor, nu ik zelf niet meer hoef te slapen 
. We hebben nog geen plannen voor de meivakantie, wil wel graag nog weg, maar er past er nog wel eentje op de achterbank. We hebben wel een hond, dat is wel belangrijk te weten voor allergische en/of bange kinderen. Of misschien wil jij zelf lekker een paar dagen elders bivakkeren. Kan man een paar dagen voor het thuisfront zorgen. Je kunt gewoon lekker je eigen gang gaan, voor eten wordt gezorgd, met OV is vanuit mijn huis heel veel te zien en te doen, zo midden in de randstad.
Wat Alison zegt
Ik herinner me tijdens mijn scheiding ook hoe dood- en doodmoe ik was. Andere omstandigheden (eindeloos wachten op een woning), maar ik kón niet meer. Ik was erg dankbaar toen ik af en toe even een paar dagen kon "onderduiken", even wég.
Ik heb geen logeerbed, wel een royale kamer waar makkelijk een luchtbed in past. Je kunt altijd (in overleg) een paar daagjes langs komen. Je hoeft niet sociaal te doen, als je het nodig hebt trek je je gewoon helemaal terug, praten mag maar is geen must, ik zorg voor je natjes en droogjes. Mijn gegevens kun je bij het beheer krijgen
omgangsregeling
Ik denk dat je voorlopig even keihard aan die afgesproken omgangsregeling moet gaan vasthouden. En de kinderloze weekenden echt gaat gebruiken voor jezelf. Om bij te tanken. Dat zou ik je ex en je kinderen ook zo vertellen, dat je die tijd echt heel hard nodig hebt en dat het zo dus gaat gebeuren.
oh lieverd
Uiteraard ben je ook hier welkom, of je/deel vd kinderen.
Maar het lijkt me niet verkeerd dat je uitgeput raakt. Je wil ook zoveel doen! En allemaal in je eentje. Dat red je niet, ga dit met hem delen.
Lieverds
Wat zijn jullie een ontzettende lieverds. Ik heb net toch een potje zitten huilen, hier... Het lijkt wel of die rollende sneeuwbal niet meer te stoppen is. Misschien ook beter, laat er maar uit komen. Liefdevolle aandacht van anderen is al genoeg. Dank, dank zoveel dank.
Ik begin in de Meivakantie aan een nieuwe opdracht, kan dus niet makkelijk weg, maar heb wel wat uitjes gereserveerd. Ik wil het liefst thuis cocoonen met de kinderen erbij, ons nestje warm en gezellig en vertrouwd. Dat geeft me de meeste moed nu. Ik zal zeker voor mezelf kiezen, en mijn eigen tijd ook voor mezelf reserveren. Beloofd. En ik heb ook hier in mijn woonplaats lieve mensen om me heen die me helpen. Maar dan moet ik het wel vragen, en da's best lastig
Jullie zijn echt lief x
cocoon niet teveel
Moederziel, dat meen ik hoor.
Blijf niet (steeds) hangen in je verdriet en kiezen voor vertrouwd en veilig. (en dus verdriet hebben)
Ja, het was enorm verdrietig.
En ja, het is nog steeds verdrietig. Maar het is niet oke om nu nog steeds *alleen maar* verdrietig te zijn. Dat is geen gegeven maar een keuze.
Doorleven, iets nieuws opbouwen, dat hoeft niet ten koste te gaan van je verdriet. Daar blijft nog steeds plek voor.
Maar durf het verdriet ook los te laten. Durf de kinderen als steun en houvast los te laten.
Laat hen zien dat er leven is na een scheiding, hoe pijnlijk die scheiding ook was/is. Laat de kinderen zien dat er een leven is voor jou alleen Moederziel.
Misschien durven ze jou dan ook los te laten en zelfs een (hernieuwde) relatie op te bouwen met hun vader.
Zeker, Floor
Ik heb het eerder gezegd: er zijn meer dan genoeg plannen, uitjes, mensen over de vloer. Het leven gaat gewoon door, en er gebeuren gelukkig ook een hele hoop leuke dingen 
Komend weekeinde ook een paar gezellige zaken op het programma.
Cocoonen is bij ons vooral echt de gezelligheid opzoeken, lekker eten, tutten met elkaar, kletsen en lol maken. Soms logeert er op iedere kinderkamer een vriend(in) in het weekeinde. Heerlijk.
En we relaxen, want iedereen, ook de pubers, is vooral heeeeel erg mooooooooeeeeee.
Jullie lezen hier vooral mijn verdriet. Hier kan ik het uiten. Ik sta IRL bekend als een ijzersterke dame, maar hier kan ik klein en broos zijn. Maar dat vertekent misschien ook een beetje. Ik ben niet zo'n tranendal-type, eigenlijk.
En de kinderen loslaten.... dat wil ik nu niet. Niet vanwege mezelf, maar omdat juist deze week weer van verschillende kanten signalen komen dat de kinderen erg worstelen. Dat pakken we op, de kinderen en ik. Samen, zodat ze sterker worden, gezien worden, en verder kunnen, sterker. Zeg maar dat wat ik hier van jullie ontvang, geef ik mijn kinderen
Stapje voor stapje gaan we verder. Gaat misschien niet snel, maar het gaat wel een kant op. Onze kant!
knuffel voor moeder(ziel)
Lieve moederziel,
ik heb niet het hele topic doorgespit, maar sinds je mij zo liefdevol toesprak in mijn topic ben ik je wel gaan volgen. En ik wilde je even een hart onder de riem steken! Ik kan niets zeggen wat je troost biedt denk ik. Ik kan je wel een knuffel geven. En zeggen dat je het goed doet! Volgens mij voel je heel goed aan wat je wilt en wat goed is voor je kinderen. Ben je supersterk!! en wil je hier vooral af en toe even lekker je verhaal kwijt! En dat moet je ook lekker blijven doen denk ik! Ik begrijp dat je vertrouwen een enorme deuk heeft opgelopen. In de ander, maar ook in jezelf en in je eigen gevoel. Maar hou vol. Je lijkt me, als ik je zo lees, een ontzettend sterke vrouw!!! Er straalt veel kracht uit je woorden, hoe kwetsbaar soms ook. Blijf dicht bij jezelf. Je bent, naar wat ik van je zie, een prachtig mens! -sorry voor wie dat wat zweverig over vind komen, maar ik voel dat echt zo-
Nou. Genoeg voor nu. Sterkte lieve moeder(ziel)
Knuffel, Fay
Lief, Fay
Sjee, wat is iedereen zorgzaam voor me hier. En dat komt echt als geroepen in deze pittige week. Doet me echt goed, maakt de terugklap van de slinger iets minder hard.
Mijn hart gaat uit naar mijn kinderen. De kleinste ligt hier naast me te slapen. Man, wat ben ik blij met ze. Daar doe ik het voor, voor deze 4.
Golven
Ze blijven komen, die golven. Eerste Paasdag, ik heb echt mijn best gedaan. Ontbijt gemaakt samen met de kinderen. Genoten, maar ze waren druk, erg aanwezig. Eerste Pasen met zn vijven. We vierden het altijd graag en uitgebreid als gezin. We zeggen het niet, maar weten het allemaal.
Al die eerste keren, er komt geen einde aan. Man op de app, of we nog lekker aan het ontbijt zitten. Toch een beetje erbij. Ik negeer het.
De kinderen zijn net de deur uit naar man. De tranen blijven maar komen. Mijn hart huilt, voor de kinderen, voor mezelf. Het blijft pijn doen. Ik voel echt minder paniek en wanhoop, maar het verdriet is diep. En altijd dat stemmetje in mijn achterhoofd: waarom dit, waarom zo, wat brengt ons dit meer dan alles wat we hadden?
Zulke golven dus.
Tandvlees
Net alsof je op tandvlees loopt? Misschien is het een troost als je leest dat op tandvlees lopen zo gebeurd is. Ik loop momenteel ook op tandvlees: wat kan ik met golven dat gevoel van boosheid en verdriet door mij heen voelen gaan. Dan wil je in opstand komen maar dat maakt het alleen maar erger. Dus ben je weer verplicht het te negeren, oftewel tandvlees. Dan vraag ik mij af of ik ook zo gevoelig er in stond als ik wat om handen had. Waarschijnlijk niet.
Je hebt een hond. Kan je met die hond een lange bosandeling maken. Of is dit een prima dag om de tuin bij te werken?
Moederziel, probeer iets op te pakken zodat je niet in de gaten hebt hoe de tijd vliegt. Voor je het weet staan ze weer voor de deur.
Ik denk
aan je en ik neem een lekker slokje witbier op deze fantastische Moeder(ziel).
Cheers and hang in there !!!
XXX
Het leven
overkomt je...
Dit gebeurt niet om er beter van te worden, zelfs je man lijkt een keuze uit onmacht te maken, en niet een keuze specifiek een bepaalde richting op. Dus dit gebeurt niet perse om er beter van te worden. Het gebeurt. En hoe je er beter van wordt, dat bepaal je zelf. En het is vaak in mist gehuld. En als je dan over twee jaar terugkijkt wordt het misschien pas duidelijk...
Dingen overkomen je. Hoe je ermee omgaat, daar kun je in kiezen (en soms ook niet, afhankelijk van je eigen bagage en energieniveau).
Lieve moederziel, probeer ook voor je eigen gemoedsrust vooral te kijken naar wat je wel hebt. Volgens mij ben jij een rijk mens. Ik snap het hoor, het komt met golven, en ik denk ook dat je verdriet ook toe moet laten. Dit is ook rouwen, je rouwt om wat er was en om je hechte band. Je man was niet alleen je geliefde maar ook je beste vriend, je vertrouwenspersoon, je baken. Dat is allemaal anders geworden, heel heftig. En ja rouwen mag, moet zelfs, om er doorheen te komen. Maar als het je teveel wordt, dan zijn we er, het forum...
het komt niet om van te leren
maar als het komt dan kun je er iets van leren. en volgens mij leer je veel. Je had het liever anders geleerd maar daar heb je niets in te kiezen.... en inderdaad dat leren dat zie je misschien pas veel later (maar ik lees het nu al...)
liefs Mijk
Lief, lief
Het bemoedigt me, de woorden hier. Ik mag hier rouwen en verdriet hebben. Dat is echt heel erg fijn - en nodig!
Mirreke, dat man zijn keuzes op deze manier maakt, deze keuzes, dat is mijn Waarom-vraag. Waarom zo, waarom dit, het kan ook heel anders, zonder dit pijnlijke leed voor de kinderen, hem en mij.
Gisteren brak een na jongste (12) na een heftige ruzie met beste vriend. Kind is extreem gesloten, maar nu kwam het eruit. Waarom die woede naar vriend? Jaloezie. Bij vriend thuis klopt wel alles, net als vroeger bij ons. Hartverscheurend, ik heb kind getroost en toegesproken. Ook bij ons zal het weer gaan kloppen, maar dan anders. Vertrouw erop. We hebben samen zo hard gehuild, maar ook bedacht dat we sterk genoeg zijn om verder te gaan. En dat verdrietig en boos zijn om deze k#%^situatie mag. Ik zei het tegen kind, maar ook tegen mezelf.
In de nacht mailtjes van man. Zorgen over de financiën. Ik heb het eindelijk teruggeschreven, dat we ieder ons eigen pad moeten gaan lopen, los van elkaar. Het is de enige uitweg uit de zorgelijke schulden. Hij gaat er niet op in. Maar ik zet door, de mediator is de berekeningen aan het maken. Ik heb de stap in mijn hoofd al gezet. Niet omdat ik het wil, maar omdat het moet. Om nog meer ellende te voorkomen.
En om verder te kunnen loslaten. Man moet zichzelf gaan redden, in alle opzichten.
En daar tussendoor die golven van verdriet en rouw. Maar ik weet het, accepteer ze en ga weer dóór.
golven
ik las van het weekend je berichtje over de golven al en ik heb er veel over nagedacht. Ik vond het eigenlijk wel een heel veelzeggende metafoor!
Ik dacht eraan hoe je in zee kunt staan en hoe krachtig de golven soms kunnen zijn. Dat je terug wilt naar de kust. En dan het liefst naar de plek waar je begon, daar waar je de zee ook instapte. Want die plek ken je. Daar liggen je spullen (vul maar in wat daar de metafoor voor is.) Als je de golven volgt weet je niet waar je uit zal komen en hoe je weer terugkomt naar waar je begon, naar die veilige plek.
Dus zijn we geneigd om tegen de golven te vechten, er tegen in te zwemmen. Recht op ons doel af. Het kost ons alle energie die we hebben, het doet soms pijn en helemaal uitgeput komen we aan.
We kunnen er ook voor kiezen om de golven te volgen. Niet zo hard te vechten, ons mee laten voeren en het ondergaan. Niet wetend waar we precies uitkomen. Sneller aan de kust, maar dan op een ander plek. Met veel meer energie om de verdere tocht weer aan te gaan! Waarheen dan ook. De één zal graag terug willen naar de achtergelaten spullen en vol frisse moed die kant op lopen. De ander zal ervaren dat ook de nieuwe plek weer nieuwe kansen biedt en je sommige spullen best achter je kunt laten.
Nou. beetje vaag misschien, maar ik wilde het toch delen voor wie er iets mee kan.
Heel veel sterkte weer, vooral voor jou, krachtige moedervrouw!
Golven 3
Mooi juist, Fay!
"You can't stop the waves, but you can learn to surf".
Ook weer zo'n fijne...
XXX
Mooi, Fay!
Ik heb mezelf weleens vergeleken met een vuurtoren. Die vuurtoren, dat is mijn ratio, die schijnt het licht en geeft houvast aan wie de route kwijt is geraakt. En die golven, dat zijn mijn emoties, die komen en gaan, laten zich niet tegenhouden, en voeren me mee.
Ik zie die vuurtoren nog wel hoor, als de golven komen en gaan, en ik weet me veilig in het licht. Maar ik weet inmiddels ook dat de stroom sterker is dan mijn kracht om er tegenin te gaan.
Ik vind je beeld mooi, ik snap je helemaal
Iets minder poëtisch heb ik weleens dat beeld voor ogen van zo'n wasstraat waar je auto op een band gaat en schoksgewijs, gewild of ongewild, wordt voortgeduwd in de vrije versnelling. Als je remt, gaat het mis, je moet loslaten. Misschien heel stom, maar dat beeld doemt zo vaak bij me op. En aan het einde van die wasbeurt, dan wordt je bij het groene licht de straat weer uitgespuugd. En dan moet je zelf de zaak weer opstarten. Zoiets.
