Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast
Dit was mijn oorspronkelijke bericht in juni 2016:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man een tijdje apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om (tot augustus 2016). Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn. (in september 2016 uiteindelijk gevraagd te vertrekken)
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Nog even Fay
In een ander draadje las ik een post van je, over je vreemdgaan. Het is bizar hoeveel overeenkomsten ik er in zie met de weg die moederziel-man is gegaan - en gaat. De verslaving, het tegen beter weten in, het gemak van het 'instant' ontvangen wat je mist (een appje sturen en tadaaa, meteen toegwijde aandacht). 'Nu als ik me rot voel moet ik dat gevoel aangaan', schrijf je. Ben jij een vermijder? Heb je de neiging om weg te lopen voor lastige emoties of pijn? Ligt daar nog iets?
Jouw 'wim' had aandacht voor je op een moment dat je het nodig had. Dus toch weer: je miste iets in jezelf en hij vervulde dat voor je. 'We boden elkaar een stukje 'luchtigheid' een 'vlucht' in een onrustige, moeilijke tijd.'
Het is echt bizar: precies deze woorden (luchtigheid en vlucht) noemde moederzielman meermalen op mijn vraag waarom hij zo verlangt naar deze pijnlijke route. 'Het is een vlucht'. Voor wat? Herken jij dit?
De levensgrote pech die ik heb gehad was dat de truus van mijn man net daarvoor zelf besodemieterd was door haar eigen vreemdgaande man (en meer dan dat weet ik ook niet over truus), middenin een scheiding zat met kleine kinderen, niets meer te verliezen had en daar diende zich zomaar een moederzielman op de vlucht aan. Zie je het voor je? Kun je je ook voorstellen dat ik helemaal los van de eikel-acties van moederzielman deze truus wel kan schieten? Als er één een gewaarschuwd mens was...
Maargoed. Alles om dat fijne gevoel te behouden, schrijf je. Petje af dat je zo open bent, zo eerlijk, er zo doorheen durft te gaan. En dat je alles bij elkaar op tijd bent gestopt. Was moederzielman maar zo dapper geweest - en zijn truus erbij.
Ik hoor en zie en voel bij moederzielman met regelmaat twijfels over zichzelf, zijn gedrag en zijn nieuwe weg. En ik kan je zeggen: ik weet niet wat erger is.... iemand die het 100% zeker weet, gewoon gáát en daarmee leed aanricht, of iemand die het niet zeker weet maar al dit leed aanricht omdat hij geen idee heeft hoe hij anders zijn shit moet oplossen. En zolang truus hem zijn vluchtroute verschaft, zal hij dat ook zeker niet anders gaan doen. De vraag is zelfs of ze dit doorheeft.
Mooi, om jouw bijdrage te lezen, idioot ook hoe vanuit een totaal andere situatie het toch heel herkenbaar is, en het sterkt me in mijn weg.
Ik heb geen enkele invloed op wat er gaande is, maar moet goed voor mijn kinderen en mezelf zorgen.
Weer een golf overleefd 
herkenning
lieve moederziel,
wat heb je toch de gave om de vinger op de zere plek te leggen. Of ik een vluchter ben? Ja. Ik vrees van wel. en ja, daar ligt ook zeker nog wel iets! En daar ga ik mee aan de slag. en daar ga ik alle tijd voor nemen nu.
In een ander draadje heb ik al aangegeven dat ik nu even in rustig vaarwater zit en niet zo veel de behoefte/tijd en rust heb om van alles te delen, maar dat neemt niet weg dat ik ondertussen wel aan de slag blijf met mezelf.
En, ik blijf hier wel actief mee lezen en ben écht van harte bereid om vragen van jullie kant (hier maar ook in andere draadjes) openhartig te beantwoorden! ik merk dat het jullie helpt. en jou in het bijzonder, door je herkenning! en dat doet mij ook goed!
Over die herkenning van jou wil ik ook nog wel iets zeggen:
Ik heb jouw draadje nooit helemaal kunnen lezen, daarvoor is het te veel. En om te voorkomen dat ik kort door de bocht zou worden heb ik er ook nooit inhoudelijk op gereageerd. Ook nu ben ik daar voorzichtig mee. Maar ik heb wel dingen gelezen die je over moederzielman schreef die ik erg herkende vanuit mezelf. Als je het fijn vind zal ik op een rustig moment nog eens teruglezen en kijken waar dat ook alweer in zat of mijn verhaal iets specifieker uittypen nog.
Het enige wat ik me nog kan herinneren is dat ik signalen las die mij deden denken aan mijn periode van depressie. Ik bleek achteraf, ik noem het maar even een 'posttraumatische stressstoornis' te hebben. Ik voelde me ongelofelijk waardeloos en had niet het idee dat ik er iets toe deed. Dacht dat 'men' niet echt om mij gaf en beter af zou zijn zonder mij. Als je zó weinig om jezelf geeft ben je ook totaal niet in staat om écht om anderen te geven. Om niemand! En dus voel je ook niet hoe je anderen kwetst of pijn doet. Omdat je denkt dat je er überhaupt niet toe doet, doen je daden er ook niet toe. Dat is heel krom voor iemand die nooit zoiets ervaren heeft om dat te begrijpen. Ik kan het ook alleen zeggen omdat ik het zelf zo ervaren heb. Gelukkig was ik sterk genoeg om het gevecht met mezelf aan te gaan en kreeg ik heel veel goede hulp.
aaargh. en nu ben ik opeens toch heel veel over mezelf aan het typen nog. sorry!
Nou. ik hoop maar weer dat je er iets aan hebt. Ik ben moederzielman natuurlijk niet, maar als ik op de een of andere manier bepaald gedrag iets inzichtelijker kan maken doe ik dat graag.
liefs, Fay
Geen sorry hoor!
Helemaal niet nodig. Ik leer van jou - en jij van mij, misschien wel.
Ook bij mij veel herkenning in wat je schrijft. Tenminste, ik dénk dat het zo werkt. Af en toe komt er een opmerking van moederzielman in de trant van 'ben ik nog ergens goed voor'. Zijn humor, normaal ruimschoots aanwezig, is nergens meer te bekennen, ik zie een man met een vermoeid, getekend, serieus gezicht.
Maar, maar, maar... hij start wel doodleuk een relatie met iemand anders. Is dus ook nog niet zo ernstig van de wereld. Het is weliswaar een behoorlijke lange-afstand-relatie met hooguit eens per week een ontmoeting.
Wat in vredesnaam bezielt je om daar doodleuk in te stappen, je vrouw en kinderen enorm verdriet aan te doen, maar toch stug op je doodlopende weg door te gaan?
Hoe gaat dit verder? Blijft hij doodongelukkig met zichzelf, krampachtig vasthouden aan truus, terwijl hij steeds verder wegdrijft van zijn gezin? Ik heb hem in de afgelopen 2 decennia echt gelukkig gezien. Maar nu komt hij op mij vooral uitgeblust over.
Fay, ik ben zelf ook depressief geweest, ik ken het levensverhaal van man goed en echt, er zijn meer dan genoeg redenen om gevoelens en zaken van vroeger te ontlopen.
Ik zie het vaak als een uitputtings-depressie. Het verdedigingsmechanisme van man voldeed heel lang, maar toen ons mooie leven instortte door werkloosheid en schulden, voldeed het niet meer. Ik ga dan harder vechten, letterlijk tot mijn lijf het begeeft. Man heeft opgegeven. Zo voel ik het. Hij gelooft er niet meer in. En ook niet meer in zichzelf als familieman.
Hoe kwam jij eruit, Fay? En hoe kwam jouw vlucht tot stilstand?
Help, wat gebeurt er allemaal?!
Jongens, wat een week was dit..... ik ben nog een beetje aan het nastuiteren. Ik zal maar met de deur in huis vallen: ik ben door toeval tegen een oude liefde aan gelopen (en dan bedoel ike echt van >25 jr geleden), heb daar een paar dagen berichten mee uitgewisseld, ben een kop koffie gaan drinken met de beste vent en nu.... sjonge, wat voelt dit effe fijn. Heb van die schoolmeisjeszenuwenkriebels en geniet er met volle teugen van. Er kan van alles, maar er hóeft niets en natuurlijk stelt dit allemaal geen zak voor, maar het is gewoon LEUK! En ik was heel, heel erg toe aan leuk 
Pffffff..... en nu? wel appen, niet appen, wel nieuwe afspraak, geen nieuwe afspraak. Het maakt me allemaal niet uit, het is gewoon even heel erg prima, zo. Een gezond tegenwicht voor het afgelopen jaar. En de ontdekking: ik lééf nog!
Oh... en...
De man in kwestie is ongebonden. Voor het geval iemand zich zorgen maakt
Genieten
Zo liep daarnet mijn verliefde al weer een tijdje gescheiden buurvrouw voorbij. Ik zie haar stralen en ik ben blij dat de kinderen hem ook mogen. Dan denk ik aan jou en gun je dit van harte.
Heerlijk
moederziel, balsem voor je gewonde hart. Maar, ik kan het niet laten: pas je een beetje op ZIJN gevoelens? Ik weet helemaal niet of hij hetzelfde voelt als jij (en jij misschien ook niet) maar met verkeerde verwachtingen kan iemand aardig gekwetst worden. Hij is ongebonden, en hij denkt mogelijk dat jij dat ook bent want immers, jullie wonen al apart.
Maar, jij zit natuurlijk nog met allrlei lijntjes vast, praktisch maar ook emotioneel. Met nog best een weg te gaan om die los te maken (hoewel dit wel een katalysator kan zijn).
Ik heb alweer lang geleden in dezelfde situatie gezeten. En ik wist 1 ding zeker, het is niet goed om van de ene in de andere relatie te stappen, om liever de een dan de ander te kiezen. Eerst afronden, op alle fronten. Pas dan kan er eerlijke ruimte zijn voor iets anders. Mirreke beschreef ook zoiets meen ik.
Maar, misschien loop ik wel veel harder van stapel dan jij nu.
Teuntje
Deze frits (om m maar even zo te noemen) is ongebonden, heeft zelf een scheiding doorgemaakt en kinderen. Woont niet in de buurt. Hij kent mijn verhaal, althans een stukje ervan. Het hele verhaal komt misschien ooit nog weleens. Maar niet nu.
Ik denk er allemaal niet zoveel bij. Ik vind het ongelooflijk leuk om te merken dat precies dát waar ik in mijn jonge jaren bij hem op viel, nu ook precies is wat ik leuk en grappig vind. Ineens wist ik het allemaal weer, als een levende dejà vu. Geen idee wat hij nu na al die jaren van mij vindt, maar binnen enkele dagen was er een afspraakje geritseld en dat was sowieso gezellig. Niet eens onwennig, al was ik stiknerveus.
Volgens mij hangt deze frits prima in het lood, heeft hij zijn leven goed op orde en is hij niet wanhopig op zoek naar een vrouwmens. Ik begin op te krabbelen (en ja, dit doet goed hoor!), voel me met de week meer terug mezelf worden en sta weer meer open voor anderen.
Ik weet zelfs niet of het tot een volgende afspraak komt. Maar het lichte gevoel dat dit mij nu gaf, was al onbetaalbaar. Even was ik weer mezelf, de 100% moederziel die niet is verlaten en vertrapt, maar de gouwe ouwe ik die zomaar ergens instapt en weer voor even voelt dat ze leeft zo heerlijk, het kan dus gewoon nog. Geeft de burger moed!
Lief Flanagan
Ontroert me!
wat fijn!
Wat super fijn Moederziel!
Ik gun je helemaal geen nieuwe liefde.
Want zelf vind ik helemaal niet dat wij als mens pas compleet zijn in relatie tot die ene andere.
Misschien zijn er wel heel andere dingen waar je blij van gaat worden.
Maar als het een liefde is is dat ook mooi.
Maar dit is natuurlijk (nog) geen liefde.
Maar gewoon iets leuks, positiefs voor jezelf.
Ben heel blij voor je! Geniet ervan!
lieve moederziel
Niet direct te moeilijk denken....gewoon lekker van dit gevoel genieten!! Je hebt het verdient.
Wel verdiend maar
Ik zou juist heel goed nadenken.
Nee het is nog niks maar ja het hebben van zoiets vraagt om meer.
Voor je het weet knipper je met je ogen en ga je vanuit het ene zo het ander in.
Elke vorm van aandacht streelt: je mag er zijn, wordt gezien, werkt zalvend en doet de rest minder erg lijken enz.
Maar.
Je komt uit, sterker nog, zit middenin een vreselijke situatie waar je tot voor kort geen einde aan kon en wilde maken. Onverwerkte sores, onafgehandelde zaken, financiële problemen, nog gewoon getrouwd, kinderen beschadigd en jij verre van heel.
Niet de meest ideale situatie om je nu op een ander manspersoon te richten.
En gevoelsmatig, als je eerlijk eerlijk bent denk ik, zal deze man een verfrissende opvang en afleider zijn voor waar je nu inzit en zul je je waarschijnlijk steeds meer op hem richten om het ander lichter te maken.
Dat zal ook zo werken maar dat is schijn.
Je hebt het recht plezier te hebben en blij te zijn. Dat is je gegund, alleen denk ik dat je vreselijk moet uitkijken waar je met grote kans zo inglijdt, alleen al omdat het een man is en dus eigenlijk surrogaat voor de man waar je nog aan vastzit.
Het lijkt of ik ver vooruit denk, maar als je iets meedenkt snap je waar dit op uit kan draaien en ik vraag me af of dat is wat je wilt. Neem een reep chocola, ongecompliceerdere liefde bestaat niet.
Genieten van het tegewicht
Hé wat heerlijk!
Geniet van het tegenwicht!
Geen idee waar het op uitdraait.
Wat telt is nu, even om te vergeten...
Je lijkt me niet de persoon om onbezonnen te werk te gaan.
X
Moederziel # 219
"Deze frits (om m maar even zo te noemen) is ongebonden, heeft zelf een scheiding doorgemaakt en kinderen. Woont niet in de buurt. Hij kent mijn verhaal, althans een stukje ervan. Het hele verhaal komt misschien ooit nog weleens. Maar niet nu."
Of hij heeft deel 1 t/m 4 van je feuilleton al hier gelezen......
Geniet van de nieuwe verliefdheid, maar loop niet te hard van stapel.
Ongecompliceerd
Wat een leuke reacties
Ik hou mij hoofd koel, hoor. Ik ben niet toe aan een relatie, wil de eenheid met mijn kinderen niet verbreken en sta nog maar net op een heel wankel ijslaagje. Ik ben me daar zeker van bewust.
Het is vooral dat ik tot mijn eigen stomme verbazing gewoon zomaar de kriebels kan krijgen van een koffie-date. Met een man. Het doet me gewoon heel erg goed te merken dat niet al mijn gevoel de nek om is gedraaid.
En nee, ik ga niet 'from the frying pan into the fire', zoals de Engelsen zo mooi zeggen. Maar he, dit meisje is ook nog veel te jong om nu al afgeschreven te zijn. En hoe dan ook vind ik het leuk om deze oude vriend weer te spreken. Het is nl echt een hele fijne Frits.
Ik zeg ff dit
Ik reageer hier niet vaak, maar herken heel goed waar je nu inzit. Destijds heb ik juist bewust wel gekozen om al vrij snel te daten met mannen. Gewoon n drankje, ergens eten, iets actiefs etc etc. En wat vond ik t leuk!! Wat een afwisseling met de ellendige situatie waar ik in zat of inzit. En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om heel goed 'nee' te leren zeggen tegen alles wat ik maar even niet zag zitten. En te ervaren hoeveel kracht ik had met het aangeven van mijn eigen grens. Wat heb ik gelachen ! Wat heb ik me verbaasd! Hoeveel vreemde types lopen er rond! En ook hoeveel mannen ook gekwetst zijn. Lotgenotencontact zal ik t maar noemen. En hoe verdrietig ik er soms ook van werd, ik ervoer hoe snel ik daar alweer overheen kon stappen. Dat gaf me moed. Moed om ook in te zien dat de echtscheiding waar ik in zat ook iets zou zijn waar ik overheen ging stappen. Ik oefende als t ware. Niet dat de dates 'slachtoffer' van mij en mijn bedoelingen waren. Meer ervaren hoe ik me staande kon houden in de wereld en mijn eigen keuzes weer kon maken. Uiteindelijk is er een waar ik a la seconde voor viel als een blok. Dat bleek de man te zijn die me overal de ruimte voor gaf en waar ik van leerde dat er ook hele leuke mannen zijn En waar ik nu al 2 1/2 jaar heel gelukkig mee ben. Moraal van dit verhaal: geniet van het moment. En als t op niks uitloopt, bedenk dan maar zo 'de volgende man is NOG leuker. En alleen is ook goed.
Verhuiswagen!
Ja, zo ervaar ik het ook! Ik herontdek echt een kracht in mezelf. Natuurlijk allereerst de verrassing dat deze gezellige frits me leuk genoeg vindt om een afspraakje mee te maken. Verbazing #1. En er waren al leuke en mooie gesprekjes via de app, die zomaar dieper gingen, persoonlijker en waarin frits zowaar oprechte interesse in mij toont. Verbazing #2. Dan blijk ik toch nog wat schoolmeisjeskriebels in m'n lijf te hebben bewaard van vroeger. Ik voel nog! Verbazing #3. En na de afspraak laat frits weten het ook gezellig te hebben gevonden en te hopen dat we elkaar een volgende keer wat langer zien. Huh? Bedoelt-ie mij? Dat wrak dat werd ingeruild?? Verbazing #4.
En dan de klapperrrr..... frits is aardig, evenwichtig en niet bang om over zijn emoties te praten. Tsssssssssss. Verbazing #5. Ze bestaan dus echt. Zulke mannen.
Dus kort samengevat: ook al vertrekt frits vanaf heden met de noorderzon en hoor ik de komende 25 jaar opnieuw niets meer van hem, hij heeft bij mij iets wakkergeschud dat mij heel erg veel vertrouwen in mezelf en de toekomst geeft. Vele malen groter dan hij zou kunnen vermoeden: hij heeft me weer even het gevoel gegeven dat ik, moederziel, er wel degelijk toe doe als vrouw. Pfoeh, dat doet me goed, hoor.
Bubbeltjes
Ik zeg: nu al een win/win situatie
Moederzielsgelukkig, geniet er van!
Moederziel,
Hopelijk hebben die blijde gevoelens ook een sneeuwbal effect op je kijk naar de zaken die nog liggen, die betrekking hebben op de scheiding. Zodat je luchtiger kan kijken naar miscommunicatie. Het gaat niet alleen om de bevestiging dat je nog altijd een aantrekkelijke vrouw bent, maar hoe die gevoelens je verzachten.
Moederziel
Ik ben zo blij voor je. Gewoon omdat het leven ook leuk en fijn kan zijn, ook voor jou, juist voor jou!
Geniet ervan en hou je koppie erbij! Volgens mij komt dan alles goed
en moederziel
hoe is het nu?
Pennestreek
En hoe is het met jou?
Gaat goed met mij
Ja, het gaat goed. Ik durf het echt zo te zeggen. De lichtheid van wat er gebeurt is een welkom tegenwicht. Mijn verdriet en de pijn mogen er zijn, maar ik kan er met iets meer afstand naar kijken.
Intussen droog ik de tranen van kind 3 die ruzie had met moederzielman, heb ik me op de overzichten van de mediator, pak ik door in de overtuiging dat ik de ingang naar mijn weg heb gevonden.
De pijn is niet minder, maar mag er gewoon zijn. Het belangrijkste is: ik ben niet meer bang zonder moederzielman. Ik kan hard en eindeloos vallen, maar ik weet nu dat ik uiteindelijk tóch weer opsta. Helemaal zelf.
X
moederziel, wat fijn al deze positieve berichten!
Wat heerlijk dat deze ontmoeting je wat meer licht en lucht geven! Geniet ervan! En ik ben er absoluut niet bang voor dat je je gezonde verstand kwijtraakt, daarvoor sta je veel te stevig met beide benen op de grond. En ben je teveel bezig met het opvangen van je kinderen en het regelen van de praktische zaken. Maar zo'n lichtstraaltje dat je net wat meer energie en kracht geeft is natuurlijk heel erg welkom! Dus ik ben heel erg blij voor je.
Hoe het met mij gaat
Ook wel goed. We zijn op zoek naar een relatietherapeut. We hebben vaker gesprekken, en die worden langzaamaan steeds minder zwaar en emotioneel. Hoewel ik het vorig weekend weer een flinke dip had. Ik heb het idee dat ik wat meer ontspan nu, en dat er daardoor weer pijn en verdriet naar boven komen die ik lang heb weggestopt. Man vangt dat redelijk goed op gelukkig. Ben intussen zo goed als van de AD af, dat is ook wel heel erg fijn. Hoewel die emotionele bui daar misschien wel mee te maken had. Weet ik niet zeker, ik heb vrij regelmatig van die buien, maar ze worden wel steeds zeldzamer en ik kom er ook redelijk snel weer uit.
Maar het blijft moeilijk en zwaar. Soms zijn er momenten dat ik kan ontspannen, maar dan 'schrik' ik wakker, en realiseer me dan weer wat er allemaal gaande is. En ik ben bang dat dat nooit meer helemaal weggaat. Dat ik altijd wantrouwend blijf, nooit helemaal zal kunnen ontspannen en erop vertrouwen dat het goed zit. Daar word ik wel heel moedeloos van. Nou ja, kleine stapjes, en eerst maar eens aan de slag met relatietherapie. Op dit moment gaat het goed en daar probeer ik van te genieten.
Met zoon gaat het ook weer wat beter. Hij neemt weer wat initiatief, heeft de draad weer opgepakt van zijn rijles (had een teleurstellende les een paar weken terug, en wilde toen geen nieuwe afspraak meer maken). We hebben het schoolwerk weer een beetje opgepakt. Maar ook daar zijn we er nog lang niet. Belangrijkste is nu dat we een oplossing vinden voor zijn school/leerproblemen. En dat is heel lastig. Gelukkig zijn man en ik op het praktische vlak wel een heel goed team. Dus daar komen we wel uit.
blij voor jou
moederziel wat ben ik toch blij voor je! we komen elkaar steeds overal tegen (op dit forum dan) en je bent zo behulpzaam, hebt zo het beste voor met iedereen. je bent een inspirerend mens! en wat is het dan fijn om wat verlichting in je berichten te lezen! Heerlijk!
X
Pfoeh
Lieve meisjes (en een enkele jongen 
hier, het voelt soms bijna surrealistisch wat er allemaal gebeurt. Ook de 2e date met fijne frits was goed. Echt goed. Op naar de volgende!
Ik ben begonnen in een prachtig boek, aanrader van een vriendin. Verslaafd aan liefde, van Jan Geurtz. Pfoeh, wat een inzichten. Past precies bij de fase en de behoefte aan inzicht waar ik nu in zit. Ik kan 'm jullie allemaal aanraden.
@Fay: lief, dank voor je fijne complimenten, maar alle lof ook voor jou die zo openstaat voor andere meningen - ook als ze pijn doen. Dat vergt moed.
Inzicht vooruitzicht twijfel
Ik gun je je goede tijd, meer dan je denkt.
En toch denk ik, ik ben aldoor eerlijk geweest, dat je nu een fout begaat of in elk geval een risico neemt. Jouw keuze, ik wil het alleen kwijt..
Ik heb al gezegd, kijk uit, iets goeds smaakt naar meer.
Je dapperheid, wat je zei over: hij mag nu weglopen en dan kom ik er nog is omdat je nu gedragen wordt door het nieuwe. De welkome pleister op de wond.
Jij en nognietex zijn beiden al eerder het vroegere huis ontvlucht in jullie relatie.
Hij deed het weer net zijn vreemdgaan, maar jij doet dat nu ook.
Want natuurlijk gaat Frits niet weg en wil jij niet dat hij weggaat.
Natuurlijk wordt dit meer en hoogstwaarschijnlijk je pleister op de wonde, de vlucht van de pijn van nu; gewoon je nieuwe relatie al doe je een beetje voorkomen als niet.
Je praat meteen minder over pijn en ellende door hem, als een verliefd lyrisch meisje.
Logisch, fijn!
Maar je rondt zo niets af. Hij kan nooit je relatie ( ja je denkt er nog niet zo aan misschien, maar dat kan snel gaan) zijn en je therapeut. Niet je oplosser van problemen. Je kunt jezelf nooit blijven ontvluchten want je neemt jezelf met je mee.
Je verandert er zelf niet door. Je neemt een uitvlucht in het nieuwe terwijl het oude niet klaar is, zelfs praktisch nog niet is afgerond.
Dat is logisch hoor, zeker als hij leuk is. Het maakt je sterker.
Maar je was nog niet klaar.
Of het verstandig is je kapotte hart te geven ipv te laten helen weet ik niet.
Ik begrijp je, ik snap je en net zo hard helemaal niet, maar ik denk dat er een grote kans is dat je ellende krijgt door dit nu verlichtende.
Ik vind het lastig; ik verknal niet graag iemands feestje. Het is niet de bedoeling in elk geval. Maar houd jezelf niet voor de gek. Hij was de weg naar het sterker en beter voelen, niet je situatie, daarvoor was er een te snelle ommekeer.
Nouja in elk geval, ik zal het vast allemaal verkeerd zien, dat hoop ik dan maar, want het is je best gegund. Ik heb het alleen te vaak fout zien gaan en dat gun ik jou niet, maar ook je kinderen niet. Daar zul je best voorzichtig mee zijn, maar die pikken neer op dan je denkt. Heb getwijfeld of ik op versturen zou klikken, want ik weet dat ik waarschijnlijk meestal niet zeg wat je wilt, maar vanuit een open en eerlijk zijn doe ik het toch.
Ik snap je wel hoor, Tops
Ook ik zie het hier in mijn omgeving fout gaan met zo'n reboundrelatie, maar ik hoop voor moederziel dat het alleen maar een fijne vriend is/blijft om haar last iets te verlichten. Dan kan het natuurlijk op termijn best meer worden, maar nu inderdaad even niet, nog. Dat zou niet verstandig zijn, en waarschijnlijk alleen maar voor nog meer ellende zorgen.
Maar zoals ik al zei, ik vertrouw op het gezonde verstand van moederziel. En dat van Frits .
Tsja ...
De vraag waar Tops naar verwijst staat - en dat is geen toeval! - centraal in het volgende lied:
https://youtu.be/1N5pD2mnSRc
Vrij vertaald luidt deze: "hoe groot ben jij als op een dag de zon ontbreekt aan de blauwe hemel?" De vraag is een vervolgvraag op het telkens terugkerende: "hoe groot is jouw liefde (voor mij)"?
Laat ieder er het zijne over denken, maar ik vind het een heerlijk romantische vraag. En wás het maar zo, dat deze vraag zich ook liet beantwoorden!
De praktijk wijst echter uit, dat dit eigenlijk niet kan. Wie in tijden van tegenspoed in de steek is gelaten, weet dat als geen ander.
Ondertussen ben ik blij, dat niemand me deze vraag ooit heeft gesteld, ofschoon het vrijwel alle geliefden op enig moment door het hoofd zal spoken. Het zal misschien mijn Rotterdamse achtergrond zijn, maar "ik voor mijn persoonlijk" zou het er Spaans benauwd van hebben gekregen!
Rode krullenbol
