Hel, deel 5 - het houdt ook niet op
Ik heb lang getwijfeld of ik weer zou posten hier, maar doe het toch. Omdat ik behoefte heb om mijn hart te luchten, advies te krijgen, bijgestuurd, getroost. Alles eigenlijk.
Korte samenvatting van het voorgaande: lees 'Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit!' en Hel, deel 2, 3 en 4. Pfffff... 1,5 jaar terug spat warm gezin uit elkaar, kinderen en ik in shock, moederzielman stort zich in nieuwe relatie met affairepartner. Financiën zijn een groot probleem, en worden problematischer door het voeren van 2 huishoudens. Moederzielman spreekt zichzelf vaak tegen, lijkt danweer rustig en overwogen, danweer in paniek. Veel woede, ook naar de kinderen die in de 1,5 jaar steeds meer afstand nemen van onvoorspelbare vader. 2 kinderen volgen therapie, 1 intensief vanwege depressie afgelopen winter. Ik ben al 1,5 jaar puin aan het ruimen en proberen niet om te vallen.
Hoe is het nu? Nou, niet goed. Na een rustiger periode waarin de echtscheiding werd ingezet en ik (ondanks dat ik nog steeds geen klap begrijp van wat er gebeurt) mezelf weer een béétje terugvond, zijn we nu een nare stroomversnelling in gegaan. En wat voor een.
Ik ben erachter dat moederzielman (MM) op z'n zachtst gezegd niet helemaal de waarheid vertelt. Hij is zijn baan kwijt, maar 'vergat' tegen mij te zeggen dat hij daar zelf akkoord mee is gegaan. De schulden lopen intussen snel op, inkomsten uit klusjes meldt hij niet bij mij (heb ik door toeval ontdekt). Intussen vertraagt hij nu de aanvraag van de scheiding, wil zich niet uitschrijven op het gezamenlijke adres, schuift alle verplichtingen tav betalingen voor zich uit. Ik wil juist vaart maken. Binnenkort valt zijn inkomen weg en komen er heel snel achter dat er nog veel meer schulden bij komen. En zolang we niet zijn gescheiden, zijn die schulden ook van mij.
En er is meer. Ik weet (hoe kan ik niet hier zeggen) dat MM al vanaf het begin van zijn nieuwe relatie met truus de wereld van bdsm aan het ontdekken is. Een thema dat in ons huwelijk niet speelde, en ook nooit door hem is aangekaart. Ik ben zeer openminded, maar heb hier heel erg veel moeite mee. Enerzijds omdat we nog steeds getrouwd zijn en hij echt geen enkele aanstalten maakt om dat te veranderen (woont wel al 1 jaar elders). Anderzijds omdat we in de 1,5 jaar van deze hel steeds verder in de zeer problematische schulden zijn gekomen en MM dus doodleuk sm-workshops afstruint in plaats van zijn verantwoordelijkheid te nemen en de zaken voor 4 kinderen en mij mee te helpen regelen. Het maakt me misselijk, letterlijk.
Ik ben er inmiddels zo klaar mee. Het is te veel, te lang. Ik heb geen enkel vertrouwen meer in deze man. Niets lijkt meer echt, ook het verleden was misschien wel een grote leugen. 3 gezinsleden zijn in therapie, maar hij gaat als een olifant door de porseleinkast. Het is zo moeilijk om je daarvoor af te schermen. Ik weet het gewoon niet meer.
Woede exponentieel
'Woede kan er zijn over geld, maar over ontrouw... tja, iedereen leeft.'
Jammergenoeg heeft MM te maken met het machteloze gevoel dat het fenomeen huwelijk door haar vingers glipte, genoeg reden tot 'tijdelijke woede', daarnaast doet de zorgen om de financiën en het welzijn van één kind in het bijzonder, de hele situatie verhogen tot een moeilijke fase, ver boven de standaard afhandeling van een huwelijk zonder die schulden en de extra zorg om een kind. Als het alleen om vreemd gaan ging, dan had MM er mogelijk anders in gestaan; minder begripvol., minder geduld, minder afwachtend.
Het is m.i. niet zo zeer de ontrouw dat er zwaar inhakt, eerder de gevolgen van, die haar de poten onder haar stoel vandaan zagen.
Flanangan
Het is juist de ontrouw die het meest is aangedragen in deze draad. Het gedoe over financiën e.d. kwam pas later. De ontrouw heeft dradenlang de boventoon gevoerd.
Wat mij betreft zijn het juist de leugens van mijn ex die me enorm kwaad maakten, ik vond (en vind) het respectloos om meerdere jaren te liegen tegen degene met wie je bent getrouwd en die jou vertrouwt.
Verder hebben veel mensen die scheiden allerlei soorten problemen, zowel financieel als met 1 of meerdere kinderen. Dat is ook vaak de reden dat 1 van de partners uitcheckt, om te vluchten voor deze problemen.
Zo gaat dat nou eenmaal. De crux is, dat je zelf je hoofd koel moet houden als volwassene zijnde. Daar draait het m.i. om.
Victoria,
Naa mijn weten, heeft MM in het begin al aangegeven dat het huis onder water stond maar in kader van herkenbaarheid niet zo op dit probleem willen ingaan. De zorg voor haar kind was ook niet van vandaag en het had ook aandacht nodig.
Afdwalen
We dwalen af. Zoveel berichten.... ik herken mezelf er nauwelijks in.
Het kost me moeite om terug te gaan naar wat voor mij de kern is van de afgelopen 1,5 jaar. Dat is niet de ontrouw, niet de financiële zorgen, zelfs niet de problemen van 2 van onze kinderen. Voor mij is de kern de 180 graden ommekeer van exMM. Het plotselinge 'uitchecken', zoals iemand het hier noemde. Niet alleen uit onze liefdesrelatie, maar uit ALLES. Uit het hele concept 'gezin'. Dáár zit mijn verbijstering, mijn ongeloof, verdriet, het verraad en ja, inmiddels soms ook de woede.
In het begin werd op dit forum vaak benadrukt: hij heeft jou verlaten, niet de kinderen. Ik weet nu dat dit niet waar is. Ex-MM heeft het gezin verlaten, het leven met mij en onze kinderen dat hij had en dat lang voldeed, maar nu niet meer. Hij kijkt letterlijk niet meer om: niet naar hen, niet naar mij, niet naar het gezamenlijke huis dat hem zo dierbaar was, niet naar de grote tuin waarin hij uren met genoegen bezig kon zijn, niet naar onze beesten (ja, die zijn er ook nog) die hij zelf zo graag wilde, niet naar de financiën. Gewoon uit zijn handen laten vallen en achter zich gelaten. Daar begrijp ik niets van - en ik zal dat nooit begrijpen.
Ik kan inmiddels verder. Het zakelijke zal geregeld worden. Ook het emotionele krijgt z'n plek. Daar heb ik geen zorgen meer over. Maar ik ga niet begrijpen hoe iemand aan de ene kant mij schrijft dat hij nooit heeft willen verliezen wat we hadden, dat het hem het meeste waard was van alles in zijn leven, dat hij gelukkig was. En aan de andere kant verzwijgt, liegt een tweede leven blijkt te hebben geleefd en mij daarvan onkundig heeft gehouden. We hebben geen schijn van kans gehad. Dat bedoel ik met 'Trust that they suck'. Niks met de beste bedoelingen, louter bezig met zichzelf redden. Hij is een bedrieger gebleken, die op de vlucht sloeg voor de tegenslagen en niet meer omkeek naar zijn gezin. En ja, dat neem ik hem heel erg kwalijk. Dat zal niet snel slijten.
En voor dat de hele goegemeente hier over me heen valt: dat kan ik los zien van zijn rol als vader. Maar ook dat gaat moeizaam. De kinderen hebben een light-versie van hun vader gekregen; iemand die is uitgecheckt van zijn gezin en weinig moeite doet om een nieuw gezin met ze te vormen. Daar hebben ze het heel moeilijk mee, en dat kan ik begrijpen. Zij kunnen er niets aan doen, hebben hier niet om gevraagd, maar snappen ook niet wat er nou precies gaande is.
Toen exMM de kinderen vertelde dat hij wegging, zei hij dat hij 'nu voor zichzelf koos'. Dat is een zin waar de oudste nog vaak op terug komt. Ik vond dat zelf keihard, en niet uit te leggen. Maar de oudste 3 pubers trekken zelf hun conclusies. Zo zonde.
Toch nog reactie op blom
Ik duw jou niet in een anti-Moederziel kamp, aangezien ik die kampen niet zie.
Jij wilt aantonen dat Moederziel met al haar emoties kampen vormt. Nou daar ben je wat mij betreft niet in geslaagd.
Ik geloof dat niemand hier anti-Moederziel is. Ik merkte wel op dat het herhalen van kritiek vaak niet erg zinvol is als iemand zichzelf er niet in herkent. Tenzij je vooral je eigen mening wilt geven. Dat mag ook. Openbaar forum. Leerzaam ook. Ook voor mij.
Triest
Moederziel, jouw ex lijkt echt op mijn ex. De mijne zei tegen me: "Nu kan ik eindelijk mijn eigen leven gaan leiden".... Alsof hij al die jaren het leven van iemand anders heeft geleid!
Het was zowel triest als ietwat lachwekkend.
Hij heeft zichzelf echter meegenomen naar zijn 'eigen leven', en blijft een negatieve klager, ondanks zijn nieuwe liefde.
Mijn positiviteit, die daar altijd tegenover stond, is hij nu kwijt, want die heb ik zelf meegenomen naar míjn 'eigen leven'.
Ik raad je aan een positief leven te leiden met je kinderen en de rest van je omgeving. Daar ben ik ook mee bezig en dat helpt echt.
Ex zal altijd een moeilijke man blijven (de mijne dan, de jouwe waarschijnlijk ook), maar daar heb ik geen last meer van. Ik leid mijn leven zoals ik dat wil en daar maakt hij geen deel meer van uit. Wat echt heeft geholpen is stoppen met het delen van gevoelens/emoties met ex, want daar heeft hij niets meer mee te maken. Die deel ik met vriendinnen en soms met de kinderen, afhankelijk van waar het over gaat.
Hij baalt hiervan, want hij wil dat we 'close friends' zijn, maar dat kan ik echt niet opbrengen. Ik houd de communicatie zakelijk; het gaat over de kinderen of over financiën, maar niet over mijn leven, mijn bezigheden, mijn gevoelens of whatever.
Hij begint nu eindelijk in te zien, dat onze relatie niet meer zo kan zijn als tijdens ons huwelijk; we zijn geen maatjes meer met inside jokes en een verweven leven. Hij wilde alles: én een nieuwe liefde (meerdere tijdens ons huwelijk kwam ik later achter...) én beste vrienden blijven met mij én directe acceptatie van de kinderen. Het leven bestaat echter uit keuzes en iedere keuze heeft consequenties.
En om mezelf te beschermen heb ik me al heel snel niet meer kwetsbaar opgesteld naar hem toe. Dat heeft me enorm geholpen in de acceptatie van de situatie. Emotioneel loskomen van hem. Ik heb ook geen behoefte om te weten waar hij mee bezig is, dat is mijn zaak niet meer.
Aan een nieuwe liefde heb ik ook helemaal geen behoefte. We zijn 26 jaar bij elkaar geweest en ik wil lekker op mezelf zijn en mijn eigen leven vorm geven. Over een paar jaar zie ik wel verder. Of niet.
Woooooooow Victoria
Alsof je mijn situatie beschrijft. Zo herkenbaar. Inclusief het 'jezelf meenemen' in de nieuwe relatie. Gelukkig hoef ik daar niets meer mee, da's nu voor truus. Ook hier: ingewikkelde man met hele leuke maar ook hele scherpe kanten.
Ik ben na de zomervakantie met de kinderen (waarin ik bij toeval ontdekte dat ex-MM tegelijkertijd met truus naar een voor ons vroeger belangrijke plek in het buitenland was - en nadat hij de avond voor ons vakantievertrek nog een diepe praatsessie van een paar uur met mij had en mij verzekerde dat we zo'n sterke verbondenheid hebben 
Yeah..... duh) gestopt met het delen van mijn gedachten en emoties. Dat heeft de relatie geen goed gedaan, maar mij wel. Ik snap echt helemaal wat je bedoelt. Ik wil helemaal geen beste vriendin van hem zijn. Beste vrienden belazer je niet. En man, wat een rust geeft dat.
Ik kies voor mezelf
Ja, dat zinnetje is in mijn situatie ook voorbij gekomen. Overigens op advies van een psycholoog of psychiater. En dat was ook hard voor de kinderen. Zeker omdat er daarna drie jaar lang geen kontakt was met vader. Maar ook dat veranderde weer. Kinderen zien dat hij op zijn manier doet wat hij kan, maar ze zien ook dat zijn mogelijkheden beperkt zijn door wie hij is. Nu ze ouder zijn kunnen ze dat steeds beter plaatsen, al blijft het moeilijk.
Vrouwen zeggen ook vaak: nu moet ik voor mezelf kiezen. Maar zij hebben vaak de kinderen erbij, kunnen zich soms daarachter verschuilen (ik kies voor mijn kinderen).
Zoals ik het begrepen heb is jullie relatie tijdens jullie huwelijk al zwaar belast geweest, financieel vooral, ook emotioneel door de problemen met de kinderen. Jij hebt / jullie hebben een constructie opgebouwd op basis waarvan jij / jullie dachten dat je het zou gaan redden. Ik denk dat je moet concluderen, dat het in elk geval voor een van jullie beiden te zwaar is geweest. Het was blijkbaar voor hem niet vol te houden. En voor jou alleen ook niet. Dan dondert het allemaal in elkaar, plotseling, ineens, stekker eruit.
Een groot deel van de problemen zal hij echter opnieuw tegenkomen, zijn eigen persoonlijkheid, de gevolgen van zijn keuze (ik ga er altijd van uit, dat het verlies van dagelijks kontakt met de kinderen ook voor de meeste vaders een groot probleem is, maar dat zij er niet aan durven denken om moeder en kinderen uit elkaar te halen.), de financiële problemen etc. 'Ik kies voor mezelf' betekent niet dat de problemen weg zijn, maar dat hij ervoor kiest zijn eigen constructie te vinden om ze op te lossen.
Uit jouw verhaal, moederziel, maar ik echter niet op dat hij weinig moeite doet om een nieuw gezin met de kinderen te vormen. Ik zie wel heel vele momenten waarop jij dat tegengewerkt hebt. En ondertussen is er al een behoorlijke tijd verstreken, waardoor het nu echt een probleem geworden is. Jammer, je hebt daarin kansen laten liggen, omdat je het zelf niet aankon. 'Ik kies voor mezelf'. Het zijn dure keuzes, maar ze worden inderdaad zo gemaakt. Aan beide kanten.
Tsjor
Oh, oh Tsjor
Ik kon me goed vinden in jouw reactie, tot aan de laatste alinea. Ik weet niet waarop je dat toch steeds baseert, dat ik dat contact heb tegengewerkt. Je zit er volledig naast. Ik heb ook geen enkele wens om dat tegen te werken; ik vind het allemaal al verdrietig genoeg zoals het is.
De volgende fase staat nu voor de deur: ex-MM vertrekt op korte termijn uit zijn eigen woonhuis. Huur is opgezegd, maar waar hij gaat wonen is onbekend. Hij zegt deels bij familie (>50km), deels bij truus (>100km). Hoe de zorgregeling dan gaat? Ik heb geen idee. Intussen geeft hij in de (formele) communicatie over de kinderen aan dat zijn prioriteit op dit moment niet bij hen ligt. Keihard vind ik dat.
Waar precies vind jij dat ik het vormen van een nieuw gezin van vader met kinderen dwarsboom? Het gaat er blijkbaar bij een aantal niet in hier op dit forum, maar er zijn ouders die zo door zichzelf in beslag genomen worden dan hun kinderen domweg even niet van belang zijn. Die ouders kiezen nu 'even' voor zichzelf. Al bijna 2 jaar.
Pijnlijk, verdrietig en onbegrijpelijk voor kinderen. En voor mij.
Zin
Deze zin uit jouw post triggert me: 'Kinderen zien dat hij op zijn manier doet wat hij kan, maar ze zien ook dat zijn mogelijkheden beperkt zijn door wie hij is.'
In ons geval gaat dit niet op. Onze kinderen zien een ander dan hij was en concluderen dat niet zijn mogelijkheden beperkt zijn, maar zijn wil om die mogelijkheden te benutten. En ze ervaren dat die mogelijkheden voor een heel groot deel beperkt worden door zijn keuze voor truus en voor zijn keuze 'voor zichzelf'. die blijkbaar geen keuze voor hen inhoudt. Dat doet de oudsten besluiten dat ze met truus geen kennis willen maken. De jongste heeft daarin niets te willen gehad, maar die is zich gelukkig ook niet zo bewust van wat er allemaal gaande is en ontmoet gewoon een vriendelijke vreemde mevrouw. Die kan ongedwongen kennismaken, en - ook weer in tegenstelling tot wat hier wordt beweerd - daar heb ik ook geen principiële bezwaren tegen. Ik had problemen met de MANIER WAAROP, omdat we die manier van tevoren met elkaar hadden besproken. Maargoed, die afspraak bleek dus helaas niets waard.
Moederziel
'Waar precies vind jij dat ik het vormen van een nieuw gezin van vader met kinderen dwarsboom?'
Er zijn veel momenten waarop je bezwaar hebt tegen 'de manier waarop', waarbij je niet accepteert dat hij het op zijn manier doet. Om hem vervolgens te verwijten dat hij het niet doet. Ik kan niet begrijpen dat je die spagaat zelf niet ziet of herkent. Je verhalen zijn heel erg duidelijk op dit punt.
Tsjor
Tsjor
De manier waarop is steeds onderwerp van overleg geweest. Overleg waaruit gezamenlijke overeenstemming volgde over de manier waarop we (ja, WE) ieder voor zich het ouderschap vorm wilden gaan geven. Misschien gek, maar voor mij hebben zulke afspraken waarde. Het blijkt alleen al geruime tijd dat afspraken met ex-moederzielman geen zak voorstellen. Waarom zie jij die spagaat niet, Tsjor? Dat ik keer op keer wordt overvallen door de onbetrouwbaarheid van mijn ex-partner?
Of kun je je domweg niet voorstellen dat niet de dominante moeder, maar de (zoals hij soms wordt afgeschilderd) zielige, overrulede vader zelf de dwingeland hierin is? Omdat hij gewoon schijt heeft aan de kinderen en mij?
RoosjeRaas heeft hier het meest nuttige advies over gegeven, al vroeg in mijn draadjes: Kijk naar zijn daden, niet naar zijn woorden.
Ik kijk naar zijn daden en concludeer dat hij niet meer te vertrouwen is. En guess what, ik vertrouw hem dus ook niet meer.
Nou Tjor
Dat is ook iets wat ik absoluut niet zie. Het klinkt eerder dat je je net zoals M.L., een bepaald idee in je hoofd gezet hebt en dat ijzerenheinig volhoudt. Of je jullie nu perse gelijk willen hebben of serieus zo denken of bewust uit zijn op iemand kwetsen, juist op de gevoeligste plek, ik weet het niet.
Het is namelijk ook iedere keer zo dat je voorbeelden niet concreet zijn of volkomen verdraait.
Ik begrijp heel goed dat de gemanipuleerde ontmoeting met Truus als een volkomen verkeerde manier voelt, voor moederziel maar vooral voor kind, zodra ze dat in de gaten heeft. Dus absoluut niet op een goede manier vanuit de ex; gewoon een heel erg niet opbouwende manier, puur vanuit zijn egoisme.
Tijd
'In ons geval gaat dit niet op. Onze kinderen zien een ander dan hij was en concluderen dat niet zijn mogelijkheden beperkt zijn, maar zijn wil om die mogelijkheden te benutten. En ze ervaren dat die mogelijkheden voor een heel groot deel beperkt worden door zijn keuze voor truus en voor zijn keuze 'voor zichzelf'. die blijkbaar geen keuze voor hen inhoudt.'
Zo, dat heb je snel geconcludeerd. Zoals je wellicht gelezen hebt is er een periode van 3 jaar geweest waarin mijn kinderen geen kontakt hebben gehad met hun vader. En dat was niet in het begin van de scheiding. Ik ben nu 15 jaar gescheiden, de kinderen zijn 15 jaar ouder, ze hebben dus 15 jaar de tijd gehad om hun eigen relatie vorm te geven met hun vader.
Je hebt nu al geconcludeerd dat het bij jou niet zal gaan, door Truus en zijn keuze voor haar. En je bent nog niet eens gescheiden. Je hebt het nog geen kans gegeven, je hebt de kinderen nog geen kans gegeven en je hebt hem nog geen kans gegeven.
Ik kan wel aangeven wat ik gedaan heb om te voorkomen dat zo'n tijdelijke verwijdering een definitieve verwijdering is geworden. Want het is me wel gelukt om het geen definitieve verwijdering te laten zijn, geen ouderverstoting, ook geen kindverstoting. Maar een heel ingewikkeld en soms heel erg moeizaam proces van het opbouwen van een relatie tussen vader en kinderen. Het zou een bijzonder lang verhaal worden en niet eens een recept voor hoe anderen dat kunnen doen.
Eén aspect zou ik wel anders doen dat wat jij doet: benadrukken dat het geen (definitieve) afwijzing van de kinderen is.
Je verliest uit het oog dat er al anderhalf jaar iets gaande is, dat hij aanvankelijk zeker wel begonnen is met de wens en pogingen om kontakt te houden met de kinderen, maar dat er allerlei obstructies zijn geweest (de manier waarop!). Het kan zijn dat hij een keer de knoop doorhakt en denkt: dan maar niet. Vooral ook misschien wel om de kinderen te beschermen en ze niet in een loyaliteitsconflict te brengen. Hij weet heel goed hoe jij erin staat en wat dat voor de kinderen betekent.
Houd zelf in gedachte, dat jullie je relatie de afgelopen jaren heel erg zwaar hebben belast, en dat de constructies die jullie hebben bedacht een lange adem vroegen. Te lang wellicht. Zijn verhuizing kan heel veel te maken hebben met de financiële problemen, waarvoor hij nu zelf een oplossing moet gaan zoeken. Zoals jij dat ook moet doen. Zijn 'ik kies voor mezelf' kan betekenen dat hij zich ervan bewust is dat de financiële problemen nu direkt om een oplossing vragen en dat hij daarvoor beslissingen moet nemen, waarin geen enkele beslissing echt goed is. Ja, jullie raken op drift. Niet door Truus, maar doordat jullie relatie te zwaar belast is geweest en de opbouwconstructie niet werkte, bijvoorbeeld niet omdat hij zijn werk niet volhield, maar ook wist dat het zonder zijn inkomen helemaal niet zou gaan. Ik weet niet of het zo is, maar op basis van jouw verhaal kan ik me indenken dat dergelijke problemen hebben gespeeld.
Bij alles wat hij nu doet roep jij: kijk eens hoe erg hij bezig is. Tsja, ik zou daar ook afstand van nemen. Je schept zelf een monster van een ex, om je vervolgens daarover te beklagen. Maar je hebt weinig oog voor de onderliggende problemen die er in jullie relatie waren en de spanningen die dat kan hebben opgeroepen.
Vertel het tegen de kinderen: Truus is niet het probleem, maar wij hadden zoveel problemen dat onze relatie te erg onder druk kwam te staan; we moeten nu ieder zelf onze problemen oplossen. Dat gaat niet gemakkelijk en het kost tijd. Voor mij en voor jullie vader. We moeten daarom allebei pijnlijke beslissingen nemen, die ook jullie raken. Maar ieder van ons doet wat hij/zij kan.
Tsjor
Dat weet je toch?
"Waarom zie jij die spagaat niet, Tsjor? Dat ik keer op keer wordt overvallen door de onbetrouwbaarheid van mijn ex-partner?"
Waarom zie jij de spagaat niet? Waarom laat je je steeds overvallen? Het is toch tamelijk voorspelbaar allemaal? Zeker als je eisen gaat stellen die volstrekt onuitvoerbaar zijn, zoals het moment van de ontmoeting van truus in het convenant opnemen, waarmee Truus ontmoeten dus feitelijk wordt uitgesteld tot na ondertekening van dat convenant en voorlopige uitspraak van de rechter.
En vervolgens 1,5 jaar traineren omdat je er emotioneel nog niet aan toe bent. Dûh.
Jouw verweer, maar we hebben die afspraak samen gemaakt, geldt natuurlijk niet.
Je weet toch dat hij onbetrouwbaar is?
Het is daarmee jouw afspraak, jouw onrealistische model voor uitstel.
Wat jij steeds maar blijft doen is je eigen gedrag vergelijken met dat van hem en vervolgens claim je eigenlijk niet meer dan dat wat hij doet erger is.
Maar dat is allemaal helemaal niet relevant.
De kinderen zijn relevant. Die zijn de dupe van jouw getouwtrek. Hou daar mee op!
Tante Sidonia
Zie jij een andere manier dan, waarop ex dat had moeten doen? Moederziel had als voorwaarde dat zij eerst kennis moest maken met Truus. Met zo'n 'keuring vooraf' ging ex niet akkoord. Hoe moest hij het anders doen? Hij krijgt nu zowel het verwijt dat hij de kinderen niet betrekt in zijn leven als het verwijt dat hij het niet opbouwend doet. Ik kan alleen maar concluderen dat het op de manier van Moederziel moet en anders niet.
De afspraak in het convenant (dat nog niet getekend is) is geen goede afspraak, nogmaals: elke afspraak die uitgaat van 'samen' klopt niet in een echtscheidingsconvenant. Het moet zijn: gescheiden. Dus: de ene partner heeft niets meer te zeggen over hoe de andere partner zijn of haar eventuele geliefde (Truus of Frits) introduceert bij de kinderen. Je ziet nu hoeveel ellende ervan komt als de ene partner denkt dat hij/zij daar nog wel iets over te zeggen denkt te hebben.
Ik wil helemaal niet ijzerenheinig doen, maar ik zie een jarenlang drama ontstaan, waarin de kinderen vastgeklemd zitten. Terwijl het ook echt anders kan of had gekund. Er is nu al veel schade, of die hersteld kan worden, dat weet ik niet.
Tsjor
Nou, inderdaad
Zouden de kinderen Frits al ontmoet hebben? Zou er iets in het convenant staan over Frits?
Praktisch en haalbaar
Dit advies van Tsjor:
Vertel het tegen de kinderen: Truus is niet het probleem, maar wij hadden zoveel problemen dat onze relatie te erg onder druk kwam te staan; we moeten nu ieder zelf onze problemen oplossen. Dat gaat niet gemakkelijk en het kost tijd. Voor mij en voor jullie vader. We moeten daarom allebei pijnlijke beslissingen nemen, die ook jullie raken. Maar ieder van ons doet wat hij/zij kan.
Misschien moet je er even op oefenen en het je eigen maken. Maar deze lezing geeft jullie allebei veel meer ruimte en vraagt nog steeds niet van jou om zijn keuze en zijn gedrag te begrijpen.
Dat dus
Moederziel, ik kopieer de tekst van Tsjor ook nog een keer. Volgens mij is dit waar het precies om draait.
Vertel het tegen de kinderen: Truus is niet het probleem, maar wij hadden zoveel problemen dat onze relatie te erg onder druk kwam te staan; we moeten nu ieder zelf onze problemen oplossen. Dat gaat niet gemakkelijk en het kost tijd. Voor mij en voor jullie vader. We moeten daarom allebei pijnlijke beslissingen nemen, die ook jullie raken. Maar ieder van ons doet wat hij/zij kan.
Bijzonder
Wat knap dat jullie hier concluderen dat dit nog geen praktijk is:
'Je schept zelf een monster van een ex, om je vervolgens daarover te beklagen. Maar je hebt weinig oog voor de onderliggende problemen die er in jullie relatie waren en de spanningen die dat kan hebben opgeroepen.
Vertel het tegen de kinderen: Truus is niet het probleem, maar wij hadden zoveel problemen dat onze relatie te erg onder druk kwam te staan; we moeten nu ieder zelf onze problemen oplossen. Dat gaat niet gemakkelijk en het kost tijd. Voor mij en voor jullie vader. We moeten daarom allebei pijnlijke beslissingen nemen, die ook jullie raken. Maar ieder van ons doet wat hij/zij kan.'
Joh, je meent het. Denken jullie daadwerkelijk dat dit niet lang en breed zo is besproken met de (oudste) kinderen? Maar dan in iets minder bevoogdende woorden, trouwens. Iets als 'jullie vader' krijg ik echt mijn strot niet uit. Hij is gewoon papa voor ze.
Knap ook hoe afspraken die met beider instemming zijn gemaakt (eerst laten weten alvorens nieuwe vriend(in) introduceren, eerst overleg alvorens te verhuizen en zo nog heeeeel veel meer) in dit draadje opeens 'voorwaarden' en 'eisen' van mij zijn geworden.
En hilarisch die vraag of Frits al is geïntroduceerd. Ik heb 2 keer een kop koffie met de beste man gedronken. En ja, trouwens, dat weten ze!
Wat een eenzijdig, kortzichtig en vooringenomen geklets. Aannames, conclusies die niet kloppen. Berichten die niet goed worden gelezen (of begrepen).
Lekker bezig, dames!
Adviezen
Die mogen jullie trouwens van mij vanaf nu houden. Ik stop zo ontzettend veel energie hier in het nuanceren en weerleggen van zaken die ik niet schrijf, denk of ervaar, dat de hoop op zinvolle ondersteuning bij mij inmiddels is vertrokken.
Ik vind het heel vervelend hoe ik word afgeschilderd. Maar wat ik daar ook over zeg of schrijf, dat wordt vervolgens meteen weer in het belachelijke getrokken. Dat de nuances en mijn integriteit hier door de posters met de grootste waffel steeds in twijfel worden getrokken, zegt heel veel over hun wereldbeeld.
Brrrrr. Ik krijg er echt rillingen van.
Ik prijs mezelf gelukkig met een warme relatie met mijn kinderen, voldoende afstand tot mijn ex om niet meer geraakt te worden, en niet-veroordelende vrienden en familieleden die begrijpen dat houden-van groots kan zijn en het verlies ervan snijdend.
Toestemming
'Ik heb 2 keer een kop koffie met de beste man gedronken. En ja, trouwens, dat weten ze!' Maar heb je ook met je aanstaande ex eerst besproken dat je dat aan de kinderen zou gaan vertellen?
Verder moet ik helaas constateren dat je het nog steeds niet begrijpt. Je leeft in een eigen luchtkasteel met zelfopgebouwde waarnemingen en zelfbedachte constructies, die de toets aan de door jezelf omschreven realiteit niet kunnen doorstaan.
Tsjor
advies
Ik denk dat het komt omdat je wel heel veel post, maar niet merkbaar iets doet met alle goedbedoelde adviezen. Daar worden de meedenkers op den duur een beetje narrig van.
Ik hoop dat je de boosheid die je nu hier kweekt om kunt zetten in positieve daadkracht irl. Sterkte!
precies
Het hangt aan elkaar van aannames alsof je overal bij bent, Tsjor. Net als de opmerking dat de afwijzing geen definitieve is naar de kinderen: je doet net of je er bij bent, bij alles wat moederziel tegen haar kinderen zegt.
En de opmerking over Frits, Mirjam.... Ongelovelijk. Dat bevestigt voor mij alleen dat je aan het zoeken bent naar stokken om mee te slaan. Je rukt het uit zijn verband.
Moederziel
Denken jullie daadwerkelijk dat dit niet lang en breed zo is besproken met de (oudste) kinderen?
Nou dat is dan heel mooi. Ik had deze lezing nog niet voorbij zien komen, maar misschien heb ik inderdaad niet alles goed gelezen. En geloof je deze variatie zelf ook al? Want dan ben je echt op de goede weg. En dat is je gegund.
Ik vroeg me namelijk nog wel af wat je bedoelde met: "Ook het emotionele krijgt z'n plek. Daar heb ik geen zorgen meer over." Gaat dat hier over?
Tsjor
Wat mij betreft geldt voor jou exact hetzelfde:
Ik moet helaas constateren dat je het nog steeds niet begrijpt. Je leeft in een eigen luchtkasteel met zelfopgebouwde waarnemingen en zelfbedachte constructies, die de toets aan de door jezelf omschreven realiteit niet kunnen doorstaan.
Je snapt toch echt niet hoe een mens ermee kan leven 
Maargoed, zoals Jippox het zegt: mensen worden narrig hier omdat ik met hun goedbedoelde (?) adviezen niets 'merkbaars' doe.
De belachelijkheid van die adviezen is terug te voeren tot dit soort: 'Ik heb 2 keer een kop koffie met de beste man gedronken. En ja, trouwens, dat weten ze!' Maar heb je ook met je aanstaande ex eerst besproken dat je dat aan de kinderen zou gaan vertellen?
Wat een nivo. Lachwekkend ook.
Ik doe er niets mee en zal er niets mee doen. Ik zal forumbeheer vragen om de draadjes te verwijderen, zodat iedereen weer in zijn eigen omschreven realiteit zijn eigen lesjes kan leren.
En voor de helpers....
Mensen als Pennestreek, RoosjeRaas, Marina, Verhuiswagen, Flanagan, Victoria en ik vergeet er nog een hele hoop: dankjulliewel vanuit de grond van mijn hart. Het heeft me enorm geholpen.
liefs x
jippox
het is ieders goed recht om adviezen te geven en aan de ander om dat advies niet te gebruiken en te verwerpen. Als je daar narrig van wordt kun je gewoon het draadje voortaan overslaan i.p.v. vals te worden.
Moederziel...
jammer...! Ik vind jouw draadjes bijzonder leerzaam, in het algemeen, ook voor mezelf en mijn kijk op relaties/opvoeding/anderen enz.
Laat je irritatie en je je aangesproken voelen toch los! Het is niet erg, het is niet belangrijk. Iedereen leeft met je mee hier, je hoeft het niet eens te zijn, (maar dat is nou eenmaal logisch op een forum) maar mensen leven echt mee en verdiepen zich...
Enfin, sowieso wens ik jou en de jouwen geluk en een goede scheiding uiteindelijk!
tante Sidonia
Natuurlijk. Maar in dit geval blijft moederziel maar posten en vragen, en vervolgens alle adviezen negeren. Bijvoorbeeld: ruim een jaar kreeg ze van verschillende kanten al het advies om het contact met ex strikt zakelijk te houden. Als ze dan schrijft dat ze deze zomer nog "diepe praatsessie van uren" heeft, tja... dan kan ik dat ook niet meer volgen.
Natuurlijk mag ze doen en laten wat ze wil, maar als ze hier dan weer vertelt over allerlei gedoe dat allang opgelost had kunnen zijn, dan is het toch niet zo gek dat mensen daar op reageren?
