Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Stip

Stip

09-09-2016 om 22:29

per dag

En dan vliegt het je zo maar allemaal aan. Is het ineens zo dichtbij.
Lieve Moederziel; laat maar komen. Je kunt er niet voor weglopen. Je hebt zorgen om je man- en dan is hij ook nog ver weg. De pijn van het verliezen van je gezin is zo heftig.
Mij hielp het destijds dat Anoniempje 2 steeds tegen mij zei; neem het per dag.
En dat is al meer dan genoeg. Het is afschuwelijk dat man ook zo diep zit- maar misschien is dit nodig (ook voor hem) om stappen te kunnen zetten.

Je zult ook moe zijn; ik hoop dat je wat slapen kunt. Dat de angst je niet in de greep houdt. Je doet het goed. Meer kun je niet doen.

moederziel

moederziel

09-09-2016 om 22:52 Topicstarter

Dankjewel lieve Stip

Ik heb net een voor een mijn kinderen een nachtknuffel gegeven, een goed wijntje voor mezelf ingeschonken, heb eens heel diep gezucht en me gerealiseerd dat ik het aller-, allergrootste bezit gelukkig nog heb: mijn gezonde kinderen en het vermogen om lief te hebben. Ook al kan ik het laatste niet meer delen met man, ik kan het wel geven aan de kinderen, mezelf en alle anderen die me dierbaar zijn.
Slapen gaat denk ik wel lukken xxx

Teuntje

Teuntje

10-09-2016 om 08:10

Ach lieverd

Wat snap ik je angst goed. Want nee, jullie gezin zoals het was komt niet meer terug. Dat is een rouwproces. De toekomst is ongewis. Maar, er komt WEL weer geluk terug, op wat voor manier dan ook! Of in jullie gezin 2.0, of op een andere manier. Jij hebt zoveel te geven. Heb vertouwen, en vooral in jezelf.,

Moederziel

Ik had een heel verhaal getypt waarin ik uitlegde hoe ik een fase ervaarde die ik beleefde als een try-out als gescheiden moeder. Maar vanwege herkenbaarheid en de kans er later mee geconfronteerd te kunnen worden, heb ik die gedeleted.

Maar ik ervaarde de periode wel als een tijd waarin alles wat vroeger zo vanzelfsprekend was, zo broos kon zijn.
Ik was ergens ingedut en tegelijkertijd te toeschietelijk. Ik ben hard wakker geschud en dat heeft mij persoonlijk goed gedaan.
Als persoon ervaar ik dit als een nieuwe fase. Mijn man zei dat ik minder lief was dan vroeger. 'Dat klopt', zei ik, ' wen er maar aan'. Ik ben bewuster geworden in wie ik ben en wat ik wil.
Met de ervaring als een tijgermoeder, ben ik niet bang voor stormen. Met een lesje eigenwaarde, ben ik minder bang voor de toekomst. Dat doet eigenwaarde met je.
Moederziel, punt kracht uit jouw eigenwaarde en hou heel veel van jezelf.

mirreke

mirreke

10-09-2016 om 16:56

hahahah, flanagan

ik zit hier even echt te schateren achter mijn toetsenbord... Moederlel, hahaha!!!

Waarom ik wilde reageren, even kort, is dat dit bij ons ook zo is, zonder enorme relatiecrisis, maar we hebben wel zo onze hobbels natuulijk. Mijn partner vindt mij ook minder lief. Terwijl ik niet zozeer minder lief ben (vind ik zelf) als wel minder gezeglijk... Ik geef mijn eigen mening, niet eens heel veel meer dan vroeger maar wel duidelijker dan vroeger. Ik zeg het ook veel eerder als ik het niet met partner eens ben, geef wel duidelijker commentaar op hem, wat vaak ook echt nodig is. Juist positief, vind ik zelf, maar partnerlief ervaart dat als kortaf, of minder lief dus. En het is ook niet zo dat ik nu minder doe wat hij wil, want ik deed altijd al heel erg mijn eigen ding. Maar het is nu wel zo dat ik er minder woorden aan vuil maak, duidelijker ben.

Mirreke,

En dan doemt het beeld van de Spice Girls op; girlpower.

moederziel

moederziel

10-09-2016 om 21:55 Topicstarter

Toch weer man-vrouw

Grappig dat we nu toch weer in de man vs vrouw modus zitten. In mijn relatie met man was ik er tijd zo trots op dat we elkaar als gelijken zagen en behandelden. Man omarmde mijn kracht net zo als die van zichzelf, andersom deed ik dat ook.
Toen de rol van man door ontslag en financiële zorgen onduidelijker werd en zijn toekomstidealen moesten worden bijgesteld, kwamen daar haarscheurtjes in. Dat zie ik trouwens nu pas. Ik bleef de kar trekken, maar man had plotsklaps geen kar meer om te trekken, of een veel kleinere. Dat heeft heel veel kapotgemaakt. Ik vond het geen punt, hij wel denk ik nu als ik terugkijk. Er ontstond onduidelijkheid over zijn rol, zijn toegevoegde waarde en zijn mannelijkheid. Niet voor mij, ik hield immers onvoorwaardelijk van man, maar wel voor hem.

En zo zaten er meer diepe ingesleten rolpatronen in onze relatie dan ik me bewust was. Ondanks alle gelijkwaardigheid.
Het voordeel is wel dat ik die kar dus prima kan trekken. Ook nu. Maar het is wel veel minder leuk.

Vertrouwen

In post #645 gaf je aan dat je man geen vertrouwen had om met wie dan ook . Toch heeft hij met jou een bepaalde band want hij vertelt jou , misschien in etappes, wat hem pijn doet.
Zijn vriendin is een plek waar hij aan zijn realiteit kan ontsnappen, jij bent de degene die hem kan helpen al dan niet tezamen met een therapeut.

Misschien is hij bang dat je hem niet meer wilt helpen? Bang voor afwijzing door zijn vrouw vanwege de pijn die hij haar heeft aangedaan. Bang voor de pijn net als toendertijd de afwijzing op het werk. Faalangst.
Om niet weer gekwetst te worden, kan je man besloten hebben om zelf weg te gaan.

Is het valse hoop als ik mij afvraag of er echt geen grond meer is voor herstel, nu duidelijker wordt wat er speelt?

moederziel

moederziel

10-09-2016 om 23:33 Topicstarter

Flanagan, dat vraag ik me ook weleens af

Vooral omdat het nog veel dieper en verder terug gaat. De kern van de pijn van mans afwijzing. Als jongetje gebeurde dat letterlijk toen hij eerst door de ene en daarna door de andere ouder in de steek werd gelaten. Hij groeide verder op in een ander gezin.
Precies hierom is het stellen van grenzen zo moeilijk voor mij. Het zal hem recht in de oude wond raken. Toch moet ik het doen, omdat hij de wond niet kan helen als deze wordt toegedekt door mij, Truus, werk, bewondering of wat dan ook.
Maar ik zal het liefdevol moeten doen. Moeilijk hoor. Echt. Zo moeilijk.

Stip

Stip

11-09-2016 om 11:09

Moederziel

Het zou zo mooi zijn als je hem duidelijk kunt maken dat het zijn gedrag van nu is ( truus, kwetsend en reapectloos naar jou) wat je nier meer wil. Dat je het doet vanwege zelfbehoud-dit is jouw grens, jij kunt dit niet volhouden en je wil rust en duidelijkheid voor jullie kinderen.
Je wijst hem niet af want jij zou graag met hem verder gaan. Nog steeds, maar niet op deze manier.
Hij is beschadigd door het leven ( ziet hij zelf dit verband?) en je wil naast hem staan. Het is aan hem of hij dat toelaat.
Je verhaal horende geloof ik ook nog niet dat dit het einde is.
Maar er is geen weg samen als hij zo met jou om blijft gaan en als jij dit toestaat terwijl je eraan onderdoor gaat.
Jouw zorgzaamheid is je valkuil geworden denk ik. Daardoor kon dit mede zo uit de hand lopen. Ondanks zijn beschadiging is hij een volwassen man met eigen verantwoordelijkheden. Als hij kan leren hoe hij daarmee om kan gaan zal hij trots op zichzelf zijn,

Dit doet allemaal niks af aan je verdriet. Het is moeilijk te zien dat t zo anders zou kunnen maar dat hij het niet ziet. Jullie zitten er nu middenin. Er is een tijd een impasse geweest- nu ga je deze doorbreken. Dat is eng- je weet niet wat je te wachten staat. Wat er met man gebeurt.

Ik wil niet elke keer over mezelf beginnen- natuurlijk zijn onze situaties heel verschillend.en als ik je stoor met m n verhalen zeg t dan gewoon- Maar ik zie ook raakvlakken. Achteraf gezien heeft die ' impasse' bij ons wel 3-4 jaar geduurd. Ik zag t niet omdat ik alleen maar druk was met overleven en zorgen dat de kinderen buiten schot bleven. Pas toen t echt uit de hand liep en ik grenzen ging stellen veranderde er wat. Man zat inmiddels op de bodem.
Toevallig kwam gister ter sprake met hem hoe eenzaam hij zich voelde. Dat snijdt nog steeds door m n ziel als ik eraan denk.
Toch zie ik wel dat het ergens goed voor geweest is. Het zou kunnen dat dit ook voor hem/ jullie de bodem is van waaruit je weer op kunt klimmen. Of dat samen is of alleen ligt nu bij hem. Je kunt t niet afdwingen. En t kan lang duren. Intussen is het aan jou om goed voor jezelf en jullie kinderen te zorgen. Dat doe je. Naast al je verdriet mag je trots zijn op hezelf als t lukt om de grens aan te geven. Dat is goed voor jullie beiden.

Zet m op Moederziel!

moederziel

moederziel

11-09-2016 om 15:58 Topicstarter

Waar was het goed voor?

Stip, je schrijft dat je man op de bodem zat. Dat hij zich eenzaam voelde, maar dat het ergens goed voor is geweest. Waar is het goed voor geweest? Hoe kijkt je man nu terug op die periode? En wat deed hem besluiten om zijn problemen via een truus aan te pakken?

Jouw man heeft nieuwe inzichten bereikt, daar ben ik nieuwsgierig naar. En ik vind je ervaringen juist fijn om te lezen. Van die van alle posters hier.

Stip

Stip

11-09-2016 om 17:02

Man

Ik wil 't wat algemeen houden vanwege man. Jarenlang was hij niet wie hij wilde zijn. Het drukte op hem als een zwaar geheim.
Hij had zelf niet eens door dat het een patroon was; een vlucht. Hij veroordeelde zichzelf steeds weer omdat hij anders deed dan hij wilde. Had daardoor een laag zelfbeeld, werd steeds onzekerder (merkte ik niks van - overschreeuwde zichzelf), kreeg een burnout en uiteindelijk een vette depressie. En hij had niet echt door waardoor dat kwam. Te hard werk en een dynamisch gezin en langdurig geleefd in een complexe situatie (wij samen, wil ik niet over uitweiden vanwege herkenning). Dat leek de oorzaak. een eerste psycholoog prikte daar niet doorheen. Zijn depressie werd ernstiger. Hij vervreemdde steeds meer van ons gezin. Niemand begreep hem (logisch want hij begreep zichzelf niet eens). Zijn gekke sprongen werden ook wanhopiger- zo benaderde hij truus. Truus zei direct dat ze niks wilde maar zocht de volgende dag toch contact. Ze hadden een 'dekmantel' en zagen elkaar heel frequent. hij was verliefd; dat werd beantwoord- zijn zelfbeeld steeg, hij kon t dagelijks leven beter aan. Hij leefde in 2 werelden. Zij leek de oplossing want hij voelde zich beter met haar, de spanning, uitkijken naar contact. Ons huwelijk stond onder druk, we begrepen elkaar minder goed- natuurlijk had ik dat door. Maar ik begreep niet waarom- dacht dat het zijn depressie was. Hij leek te herstellen van depressie (begon met antidepressiva en met truus). Ik werkte steeds harder, heb ook flinke steken laten vallen- zag man niet echt in die tijd.
Zij leek een uitkomst maar toch bleef hij ook eenzaam, klopte zijn leven niet en wilde hij eigenlijk geen vreemdganger zijn. Hij wilde graag eerlijk en integer zijn maar zat voor zijn gevoel zo vast. Daardoor veroordeelde hij zichzelf nog meer. Wat z'n depressie dieper maakte. Verstikkend.
Die truus was geen besluit. Al heel lang zocht hij bevestiging bij andere vrouwen, makkelijk verliefd, verloor zich daarin. Had niet eerder een relatie gehad maar z'n bedrag was op 't randje (en voor mij er overheen). Het ging niet om seks (zover kwam het nooit) maar om aandacht. Die truus was een manier om zich iemand te voelen, wat te bereiken, ergens mee bezig te zijn.

Toen het hem zo aanvloog dat hij het echt allemaal niet meer zag zitten (en wij iets dichter bij elkaar kwamen) kwam zijn relatie uit. En ik stuurde 'm niet weg maar stelde voor het eerst (heel klein) een aantal grenzen. Door een gesprek met een vriend zag hij ineens dat dit een patroon in zijn leven was- niet naar zichzelf kijken, niet kijken waar zijn nare gevoel vandaan kwam (ook door jeugd, maar zeker niet zo traumatisch als wat jouw man meemaakte) maar verliefd worden en aandacht zoeken.

Ineens viel het kwartje. Met peut is hij gaan kijken waar die intense eenzaamheid en schaamte vandaan kwamen. Dat was confronterend maar verhelderend voor hem. Hij was er al heel snel uit dat hij dit leven niet meer zo wilde. Hij wilde niet meer liegen (deed hij vanaf z'n puberteit), hij wilde zichzelf recht in de ogen kunnen kijken. Dit heeft iets met hem gedaan; hij had het gevoel dat zijn leven een tweede kans werd. Hij had een hoop verprutst maar wilde zichzelf zijn zoals hij dat graag zag. Dat maakte dat hij eerlijk werd tegen mij (duurde wel maanden hoor). Dat was soms heel moeilijk want ik stelde vragen maar de antwoorden waren soms afschuwelijk. Hij zegt nu dat voor hem de knop om was door het inzicht dat hij kreeg. Dat hij -als het moest dan maar zonder mij- niet meer zo zou willen leven. Dat was iets diep van binnen bij hem denk ik. En echt raar; zijn depressie verdween binnen een paar weken; hij werd vrolijk. Was enorm opgelucht dat hij er niet meer alleen mee liep. Maar het meest denk ik dat hij beetje bij beetje ging snappen hoe het zo gekomen was en dat hij dat veranderen kon. Met of zonder mij.
Hij was bereidt de consequenties van zijn gedrag onder ogen te zien. Het werd helder dat hij graag met mij en de kinderen verder wilde. Ik twijfelde soms enorm. Toch is het gelukt.

Nadat hij z'n geheimen verteld had, niet alleen aan mij maar ook aan een aantal mensen om ons heen kon hij verder met zijn leven. Peut is nog wel een poos in beeld geweest. Maar langer nodig geweest en voor ons samen dan voor hem alleen. Natuurlijk was 't niet direct koek en ei- voor mij begon 't pas nadat het al jaren moeizaam geweest was.

Truus was niet werkelijk van belang. Ik denk echt dat 't ook een ander geweest had kunnen zijn. Hij was op zoek en zij ook denk ik. Truus was ook na een aantal weken uit z'n gedachten. Helemaal toen hij zag dat ze minder 'onschuldig' was dan ze leek. Hij zegt dat het nu geen rol meer speelt- dat hij die bevestiging niet meer nodig heeft. Dat hij geen aandacht zoekt. Onze relatie is ook veranderd- ik kom hem meer tegemoet op bepaalde vlakken waarvan ik eerder geen idee had dat dat belangrijk voor 'm was.
Hij is er weer als vader. Dat doet mij goed. Ik zie nu dat ook hij destijds wel aanwezig was maar niet beschikbaar. Ik geloof niet dat de kinderen dat bewust ervaren hebben. Ik zie het wel; hij is gevoelsmatig meer betrokken bij ze. Voorheen deed hij wel veel met ze, als hij het op kon brengen maar het was meer plichtsgetrouw. Nu zie ik dat hij zich inleeft in ze. Ik kan t niet goed uitleggen denk ik.

Vertrouwen blijft moeilijk. Ik geloof niet dat dat weer echt terug komt. Ik zie dat hij veranderd is maar weet natuurlijk niet wat er in zijn hoofd omgaat. Ik ben wantrouwend geworden. We hebben de afspraak dat ik het hem direct vraag als mij iets dwars zit. zodat het niet heel groot wordt in mijn hoofd. Is soms ook confronterend en dat vind ik moeilijk naar hem toe. Anderzijds is dit een consequentie van z'n gedrag. Ik hoop dat dat wel steeds meer slijt. Want ik vind 't naar.

Die bodem was van belang om zich open te kunnen stellen voor z'n werkelijke problematiek. Hij had niets meer te verliezen.

Oppakken

Als er een truus tussen zit, is er niet zo snel een noodzaak om het probleem op te pakken. Wel zo veilig en niet zo confronterend met je verleden.

Ps girlpower slaat niet op het verschil tussen man en vrouw maar de kracht in ons. Die kracht kan ons helpen in het nemen van beslissingen, het opbrengen van een doorzettingsvermogen en het helder overzien van wat prioriteit heeft. Als centrale persoon in een gezin, groeit die eigenschappen vanzelf ( training door de jaren heen) en heb je daar nu heel veel aan.

Afgelopen tijd heb ik ook geleerdniet alles tegelijk te doen. Ik gaf zaken een bepaalde prioriteit en handelde eerst nr 1 af. Zo kon ik het overzien.
Toen man vanwege verschillende zaken, iets wat vastliep en ik iets wat afstand had genomen, adviseerde ik hem de zaken ook te sorteren op prioriteit en ze één voor één aan te pakken. Soms zit er wel wijsheid in de theorie van Mark Gungor's theorie. Als je te veel boxjes opent, kan dit leiden tot kortsluiting. Één voor één houdt het overzichtelijk. Nadeel; het gaat retetraag.

moederziel

moederziel

11-09-2016 om 23:29 Topicstarter

Kwartje

Stip, wat een verhaal van je man. Heftig, heel heftig. Zoals ik het begrijp zijn jullie erg lang bezig geweest om alles weer op de rit te krijgen. Maar jullie zijn er goed in geslaagd en ik vind het bewonderenswaardig hoe oordeel-loos je over hem schrijft. Je moet wel heel erg veel om hem geven. Dat is zijn mazzel
En zo ongelooflijk fijn dat je man wel vanaf het begin vertrouwen in je heeft gehad en dóór wilde met je. Dat geeft in elk geval (hoewel misschien de schijn van) een eigen keuze. Niet makkelijk, vooral niet wat je benoemt over het vertrouwen. De onbevangenheid die er ooit was, komt nooit meer terug. Dat is een verlies.

Heel veel aspecten van je verhaal vind ik herkenbaar. Onze situaties zijn op heel veel punten ook verschillend, maar toch herken ik veel. Behalve dan dat mijn man niet voor mij kiest. Dat blijft mijn grootste pijnpunt. Het voelt als zo'n groot verraad. En het doet pijn in mn hart. Gewoon, de pijn van onbeantwoorde liefde.

De rol van Truus relativeer ik wel. Ik zag kort geleden de voor mij verder (gelukkig) onbekende Truus op een foto en schrok er eigenlijk een beetje van. Man is een aantrekkelijke man, dus ik had gerekend op een knappe vrouw. Was bijna teleurgesteld, maar tegelijk ook een beetje gerustgesteld. Is dit alles? Voelt niet als een serieuze concurrent in elk geval.
En ja, ook man was op zoek. Bezocht een half jaar voor Truus al datingsites etc. Kwam ik ook recent pas achter. Pfffff. Hij zegt het louter uit nieuwsgierigheid te hebben gedaan. Tsja, dat zal best zo zijn. Feit blijft dat hij natuurlijk met mij had moeten delen wat hem dwars zat of wat hij miste.

Flanagan zegt het mooi: het gaat allemaal re-te-lang-zaam...
Ik heb vandaag man een bericht in Verweggistan gestuurd. Gevraagd of hij zoals eerder besproken zsm ergens anders wil gaan wonen, omdat ik aan mijn taks zit. Bijv per de volgende maand. Heb ook gezegd dat ik dit niet vraag vanwege wie hij is, maar vanwege wat hij nu doet en kiest. Vriendelijk.
Word er toch iedere keer bloednerveus van om echt m'n grens te stellen. Bang dat hij glashard in mijn gezicht gooit dat hij gewoon van me af wil zijn. Bang om hem echt helemaal te verliezen. Bloedend hart.

Stip

Stip

12-09-2016 om 08:42

Moederziel

Man koos voor mij pas toen zijn relatie uitkwam en hij zijn leven wilde veranderen. De tijd daarvoor (waar jullie mogelijk nog zitten) koos hij niet voor mij; hij was al ver met praktische zaken regelen. En druk met zichzelf en haar. Dat heeft denk ik al met al een maand of 9 geduurd.

Ja een bloedend hart; doodsbang om jullie laatste beetje 'samen' te verliezen. Bedenk wel dat jij dat niet doet maar hij. En dat maakt het ook zo bedreigend; je hebt er geen invloed op. Afwachten , en voor ogen houden dat je dit doet uit zelfbehoud en liefde voor hem en je kinderen.
Zo akelig, waar je nu in zit. Dapper dat je het nu aangaat.

moederziel

moederziel

12-09-2016 om 20:04 Topicstarter

Bang

Nu het moment alweer dichterbij komt dat man weer terugkeert uit Verweggistan, slaat de angst toe. Angst dat er weer iets onverwachts gebeurt, dat dan weer zo verschrikkelijk pijn doet. De confrontatie met het kapotte gezin dat zo voelbaar is als hij weer in de buurt is. Man had jongste gesproken aan de telefoon en haar gezegd dat ze maar een dikke knuffel van man aan mama moest geven. Wat moet ik daar nou toch mee? Dan piept opeens weer hoop tevoorschijn, maar ik wil niet hopen, niet nu, niet nu man niet voor mij kiest maar voor Truus.
Ik kan maar geen 100% afscheid nemen omdat er iedere keer weer iets opduikt waaruit mogelijke twijfel spreekt. Ik haat het dat ik me vastgrijp aan strohalmen. Het ging net zo goed.
Ik haat het, ik haat dit, ik haat wat man doet. En ik mis ons zo. Zou zo graag weer zijn terugkeer thuis voorbereiden, zoals altijd. Lekkere hapjes, gezellig maken, vieren dat hij weer thuis is. Maar ik doe het niet. Ik stond een paar dagen geleden met een mannen t-shirt in een winkel in m'n handen tot ik me met een schok realiseerde dat dit niet meer hoeft. Ik zorg niet meer voor man, neem geen boodschapjes meer voor hem mee.
Ik ga naar huis, appte hij naar de kinderen. Maar wat is dat eigenlijk voor hem, thuis?

Flower

Flower

12-09-2016 om 20:21

Heftig allemaal

Wat moet dit een rot periode voor je (jullie gezin) zijn. Onzekerheid, twijfels...
Heel veel sterkte x

Pennestreek

Pennestreek

12-09-2016 om 21:06

Hij heeft geen thuis

Tenminste, mijn man voelt/voelde dat zo. Niet hier, niet waar hij doordeweeks is. En dat voelt heel eenzaam. Ook al is het een situatie die hij zelf gekozen of op zijn minst gecreëerd heeft. En dat sneed door mijn ziel, die opmerking. Maar het is zoals ik al zei een situatie die hij zelf zo heeft laten ontstaan. Al dan niet bewust. En hij is dus ook degene die er wat aan moet doen. Jij hebt hem duidelijk laten weten onder welke voorwaarde de deur open staat. Het is aan hem om al dan niet aan die voorwaarde te voldoen.

En inderdaad, die momenten waarop je ineens weer weet: ik zorg niet meer voor hem, hij hoort niet meer bij het gezin, die zijn zo zwaar en pijnlijk. Die gedachte komt iedere keer weer zo hard aan...

Heel veel sterkte, ik denk aan je.

Stip

Stip

12-09-2016 om 21:09

Lieve

Moederziel. Het is ook gewoon klote. En zo menselijk dat je blijft hopen als man zo n dubbele boodschap afgeeft.
Misschien een idiote vraag, ik zal in alle berichten wel wat wezenlijks gemist hebben. Maar heeft man aangegeven dat hij voor truus kiest en definitief uit elkaar wil?

Als je geen zin hebt om toe te lichten laat t dan gewoon. Ik snap t niet maar dat hoeft ook niet.
Denk aan je.

moederziel

moederziel

12-09-2016 om 21:38 Topicstarter

Kiezen

Stip, je vraag snap ik heel goed. Die stel ik mezelf ook geregeld... Heeft hij dat gezegd of niet?

Nee. Hij heeft dat niet gezegd. Hij heeft helemaal in het begin in alle euforie van dat moment (bij hem, want verliefd en manisch) wel gezegd dat hij ' nu voor zichzelf kiest'. Maar ook dat Truus niets met ons te maken heeft.
Over scheiden praat hij niet in die termen. Hij heeft me wel geschreven dat hij los van elkaar het leven opnieuw vorm wil geven. En dat hij daar een 'onafhankelijke' woonplek voor nodig heeft.
Maar hij heeft me ook geschreven dat hij niets meer te geven had (heeft?), dat hij niet meer weet wat echt en onecht is in zijn gevoelens, dat hij zich enorm schuldig voelt en dat er nu spijt over is, en het gevoel van een onafgerond iets (ons gezin).

Om eerlijk te zijn denk ik weleens dat hij totaal niet meer weet wat hij voelt, laat staan wat hij moet kiezen. Of zelfs d'at hij moet kiezen.
Ik heb ook nog geen antwoord gekregen op mijn mailtje met zorgschema voor de komende weken en verzoek om per volgende maand ergens anders te gaan wonen. maakt me ongerust. Ik weet dat hij me allang heeft afgewezen, en toch ben ik bang dat die bijl weer in m'n nek valt.
Shit, wat is dit moeilijk. Echt moeilijk.

moederziel

moederziel

12-09-2016 om 22:21 Topicstarter

Overigens heb ik dat wel gezegd

Ik heb een aantal weken geleden trouwens wel tegen man gezegd dat ik niet meer getrouwd wil zijn met iemand die een relatie heeft met iemand anders. En dat ik de scheiding wil inzetten.
Man reageerde eerst boos, daarna zei hij alleen dat hij graag wil dat ik met de kinderenin het gezinshuis blijf wonen.
Ik heb gevraagd of hij zsm ergens anders wil gaan wonen. Dat is nu ruim een maand geleden. Nog niets concreets gezien/gehoord. Kan zijn vanwege de verre reizen, maar dan nog. Geen idee of hij iets aan het regelen is.

Anoniempje2

Anoniempje2

12-09-2016 om 22:58

Openingspost

Hoi Moederziel,

Ik volg je draadje zo af en toe. Ik las je laatste posting en dacht: hoe is het ook alweer begonnen, met welke vraag zat je toen je dit draadje opende? En eigenlijk zie ik niet zoveel verschil tussen post 1 en post 803. Bijna drie maanden zijn er nu voorbij en concreet is er niets veranderd.
Sorry als ik hard tegen je ben, ik denk dat je het nodig hebt. Je schrijft in een van je laatste posts:

"Word er toch iedere keer bloednerveus van om echt m'n grens te stellen. Bang dat hij glashard in mijn gezicht gooit dat hij gewoon van me af wil zijn. Bang om hem echt helemaal te verliezen. Bloedend hart."

Je bent hem al kwijt. De man die je kende, die je dacht te kennen, is er niet meer. Dat heeft hij je nu toch al genoeg duidelijk gemaakt. Als er nog iets tussen jullie zal ontstaan, dan zal dat iets nieuws zijn. Je schrijft ook:

"Ik heb gevraagd of hij zsm ergens anders wil gaan wonen. Dat is nu ruim een maand geleden. Nog niets concreets gezien/gehoord. Kan zijn vanwege de verre reizen, maar dan nog. Geen idee of hij iets aan het regelen is."

Ik denk dat je hem veel te veel ruimte geeft. Je hebt geen idee of hij iets aan het regelen is. Je laat het allemaal maar van hem afhangen. Je zit nog in de angst modus, Wanneer komt die boosheid naar boven? Jij denkt dat als je je boosheid toont, dat alles echt verloren zal zijn. Het is zelfs zo erg dat je je boosheid niet eens voelt. Ik zou je wel door elkaar willen schudden. Een ferme grens stellen, tot hier en niet verder, klaart de lucht. Natuurlijk niet meteen, maar het helpt een proces in gang te zetten. Een proces waarbij JIJ bepaalt wat er met jouw leven gebeurt. Een leven waarin je kunt laten zien aan je kinderen hoe je met respect met elkaar omgaat. Je man is duidelijk helemaal de weg kwijt. En het helpt niet om hem steeds maar weer te vinden en dan weer angstig af te wachten. Laat hem lekker zelf zijn weg gaan zoeken.

Nogmaals, ik wil je niet kwetsen, maar potverdorie, neem actie!

Iets wat me opviel uit je openingspost: "Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn."

Hier voelde je nog woede. Ga daar weer naar op zoek. Het zal je kracht geven.

Liefs en sterkte.

moederziel

moederziel

13-09-2016 om 09:50 Topicstarter

Schop onder m'n jeweetwel

Dan Anoniempje2, ik kan af en toe wel een schop onder m'n achterste gebruiken
Die woede, tsja... die komt pas nu af en toe naar boven. Nog heel erg voor mezelf, en ik laat het ook toe. Maar een harde grens stellen, nondeju, wat is dat moeilijk. Ik laat het steeds minder van man afhangen, heb de regie wel al teruggepakt, maar hij doet domweg niet wat ik vraag. Handelt vooralsnog niet.

Je schrijft dat ik in de angstmodus zit, dat is ten dele zo. Ja, natuurlijk ben ik bang. Ik heb erg veel voor m'n kiezen gehad en was er behoorlijk slecht aan toe in de eerste mnaanden. Die oer-angst is wel weg, maar het heeft wel tijd nodig gehad. Er ontstaat nu meer boosheid, vaker de gedachte dat ik deze man die hij nu is helemaal niet in mijn leven wil.

Je zegt dat boosheid de lucht klaart. Ik merk ook dat duidelijkheid helpt. maar wat meer kan ik doen dan vragen?

mirreke

mirreke

13-09-2016 om 10:21

Stellen

Niet vragen. Een vraag impliceert dat je ook 'nee' kunt antwoorden.

Ik zou duidelijker stellen, in liefde nog steeds, maar toch. Geef een datum, een ultimatum. En zeg dat je anders al zijn spullen naar (vrienden/kennissen, van mijn part Truus???) toebrengt, of ze buiten zet. (Even denken hoe je dat ultimatum kracht wilt bijzetten...)

Leg hem uit dat hij nu aan het parasiteren is op jullie. Dat je zijn verhaal wel begrijpt, maar niet de manier waarop hij het nu laat ontwikkelen.

Zeg hem wat je hier zegt: je zegt eigenlijk best mooie dingen over je man, over wat hem nu overkomt qua emoties en ontwikkeling, psyche. Ik bedoel, het is liefdevol en begripvol, hoe erg het momenteel dan ook voor jou en de kinderen is. Het is niet negatief of zwart. Sommige postings kun je vrijwel integraal aan schrijven.

Laat merken dat je begrip hebt voor zijn worsteling, maar dat je het, ondanks dat je het wilde proberen, niet uithoudt op deze manier. Dat jij nu moet kiezen voor jezelf en de kinderen. Echt: je moet dit duidelijk maken...

Nu een eigen plek om je eigen emoties te laten groeien, de ontwikkeling in gang te zitten. En dan, ja, loop je de kans dat hij naar Truus gaat. Maar ik denk dat je die moet nemen. Zelfs als dat zo is, hoeft hij nog steeds niet bij haar te blijven...

Lieve Moederziel, als jij het niet voor jezelf kunt, maak je dan sterk voor je kinderen. Dit is denk ik voor hen veel te onduidelijk en onoverzichtelijk. Bovendien voelen zij ook jouw pijn...

Tenzij jijzelf hier een modus in vindt, móét de thuissituatie wijzigen...

mirreke

mirreke

13-09-2016 om 10:24

Overigens vind ik drie maanden

niet perse heel lang of zo. Dit zijn levenskwesties, daar gaat tijd overheen. Je kunt pas handelen als het vanuit je tenen komt, en dat moment moet groeien.

Als je niet zelf heel sterk achter je eigen beslissingen staat, kun je ze niet volhouden of gaan ze aan je vreten. Daarom ook mijn 'advies': zet pas stappen of geef pas een ultimatum als jij er ook echt zelf aan toe bent. Je zult merken, dan komt het ook aan. Het feit dat je man nu niets of nauwelijk iets onderneemt, is omdat jij het gevoelsmatig ook tegenhoudt. Dat voelt hij weer.

En zo houden jullie elkaar momenteel vast in deze dans van emoties...

Stip

Stip

13-09-2016 om 10:53

praktisch

Ik voelde boosheid vanwege je posting dat je man via jullie dochter jou een knuffel geeft. Dit is de 2de keer dat je een heel klein beetje laat zien hoe de kinderen hierin betrokken zijn.
Wat betekent dit voor haar?Zij is het doorgeefluik- wat doet dit met een kind?Welke verantwoordelijkheid krijgt dit meisje in haar schoenen geschoven? Hij lijkt wel niet goed wijs om het via jullie dochter uit te spreken. Daar werd ik pissig om. Bescherm je kinderen Moederziel. Dit is niet goed voor ze. Echt niet.

Die schop onder je kont kun je gebruiken schrijf je. Het zal idd pas echt werken als jij eraan toe bent. Even kreeg ik de indruk dat je zover was, van de week leek de angst het weer over te nemen.
Ik herken het zo- boos zijn kun je niet oproepen. Dat komt vanzelf. Nu overheerst de angst weer- even maar. Dat hindert je. Bij mij duurde het ook maanden eer ik echt boos werd.Werd hier ook gezegd dat ik boos moest zijn- Ik durfde ook niet. Doodsbang dat ik het zou verpesten. Maar het komt wel, Moederziel. Je ziet inmiddels wel dat 't anders moet- weet alleen nog niet hoe. Kan die psych of een vriendin je niet helpen om je grenzen stellen praktisch te maken?
Ik kan wel voorbeelden bedenken; Datum stellen, z'n spullen inpakken, z'n bed afhalen, z'n was niet meer doen, niet meer beschikbaar zijn voor z'n verhalen. Het stopt nu , omdat hij jouw grens overgaat. Jij wil zijn gedrag niet meer. Het is echt respectloos dat hij naast zich neerlegt wat jij zegt en wil.

Bedenk praktische oplossingen waar je op terug kunt vallen. Dat kan je houvast geven.
Jammer dat 't zo moet.
Als je 't voor jezelf nog niet op kunt brengen denk dan aan je kinderen. Dat drijft je zeg je. Laat je kinderen niet de dupe zijn van jou angst.

moederziel

moederziel

13-09-2016 om 12:19 Topicstarter

Kinderen

Ai Stip, zo pijnlijk wat je schrijft. Ik ben oermoeder op dit moment, lig echt als een leeuwin voor m'n kinderen. Het loopt gelukkig ook prima thuis zonder man. We maken grapjes over de situatie soms, er is ook ruimte voor lucht en lichtheid. De oudste 3 zien donders goed wat er speelt. Inclusief het bedrog en de dubbele boodschappen van man. Mijn oudste dochter zei laatst dat ze 'woedend zou zijn en dat ze hem er allang uit had geschopt', en echt, ze is zelf nog in de kalverliefde fase
Ik heb haar gezegd dat ik dat toch heel erg moeilijk vind en dat dit misschien wel heel zwak van mij is.

Maar ze missen hem natuurlijk ook. En weten ook dat ik hem ook mis. Ik geloof niet dat man jongste bewust als doorgeefluik heeft ingezet. Hij wil de kinderen graag voorhouden dat hun huis van liefde nog overeind staat. Maar dat is niet zo, want hij heeft zelf de onderste stenen eronderuit getrokken. Precies hier ligt zijn dubbelheid.

De woede komt nog niet, maar ik voel me wel beslister. Op deze manier moet man echt elders zichzelf gaan uitvinden.
En die angst, tsja... dat is de verlatingsangst. Bang voor verlies van liefde die in oude vorm al verloren is, en in basis nooit zal verdwijnen. Dus waar vrees ik eigenlijk voor?

Dank voor deze schop

Maar het komt, het komt,

Stip

Stip

13-09-2016 om 12:45

kinderen

Ja, dat lees ik ook; dat je kinderen je drijfveer zijn. Het is zeker niet m'n bedoeling om je te kwetsen. En ik heb bewondering voor je dat het thuis zo goed loopt. Dat ondanks alle narigheid de kinderen het goed doen op school en het lekker loopt met ze.
Ik zeg niet dat je man bewust je dochter gebruikt als doorgeefluik. Je man lijkt een hoop onbewust te doen. Dat is juist 't punt.
Dat wil niet zeggen dat het minder bezwaarlijk is voor een kind.
Natuurlijk missen ze hem als vader. Het is zo jammer dat ze zien dat hij als echtgenoot er zo'n potje van maakt. En het kan haast niet anders of problemen met loyaliteit gaan ontstaan in jullie gezin. (als ze er al niet zijn).

Hij is nu veel weg; naar werk of truus. Hij huppelt af en toe wat langs. Ook naar de kinderen toe heeft hij verantwoordelijkheid om hun relatie te onderhouden. Het is veel voor 'm. En dit vrijblijvende gedoe helpt hem niet.
En jou en de kinderen ook niet. Verlatingsangst brengt je niks verder. maar het is er wel. Mogelijk ook uit jouw rugzak. Zo wordt je geconfronteerd met zoveel facetten van het leven. Het is ook veel en moeilijk. En je bent op de goede weg. Nu je doel voor ogen houden: zelfbehoud, hem niet afwijzen enkel zijn gedrag.

Maar goed; wederom- aan de zijlijn is het makkelijk praten.Van afstand is t altijd eenvoudiger te overzien dan dat je er in zit.
Dikke knuffel!

Tops

Tops

13-09-2016 om 13:29

Loyaliteitsproblemen kinderen

Dat hoeft niet! Gelukkig hoeft dat niet!
Zeker vanaf een bepaalde leeftijd zijn kinderen heel goed in staat te onderscheiden wat er gaande is en dat ook gescheiden (om in stijl te blijven) te houden.
Te zien waar en hoe het fout ging, waar of aan wie dat lag en toch onvoorwaardelijk te blijven houden van beide ouders.
Ik heb dat hier mogen zien en ervaren hoe scherp ze zagen wat de oorzaak was, dat ze dat de persoon kwalijk nemen maar heel goed snappen dat dit niets met hun band als vader/kind te maken had.
Hun liefde ging onverminderd voort.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.