Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

We gaan nu een beetje OT vind ik

Maar ik wil hier ook nog wel even op reageren. Die boosheid zoals jij beschrijft Jaina, kan denk ik helpen in het proces van afscheid en afstand nemen als echt heel zeker is dat het nooit meer goed komt. In het geval van moederziel ligt dat wat gecompliceerder. Haar man is duidelijk zelf heel erg in de war en wil eigenlijk ook zijn gezin en zijn huwelijk niet kwijt, maar hij ziet geen andere uitweg uit zijjn ellende. Als moederziel vreselijk boos wordt op hem doet ze de deur dicht naar de mogelijkheid van een eventueel herstel. En die deur wil ze graag voorlopig nog open laten. Als je jezelf toestaat zo kwaad te worden denk ik inderdaad dat je jezelf van binnen vergiftigt, zoals Tsjor zei. Dan wordt het ook vanuit jou zelf veel moeilijker om te vergeven en weer op te gaan bouwen.

Natuurlijk ben ik vreselijk kwaad op man omdat hij zoveel kapot heeft gemaakt en de kinderen en mij zoveel pijn heeft gedaan, omdat hij mij verraden heeft, omdat hij niet voor ons wilde vechten, over alle dingen die hij heeft gezegd en heeft gedaan. Maar voor een heel groot deel begrijp ik wat er achter steekt en dat maakt dat ik niet alleen maar boos ben maar ook met hem mee kan voelen. Hij heeft dit ook nooit zo gewild. Vanuit dat begrip hoop ik dat ik hem uiteindelijk alles kan vergeven, dat is nodig als we toch samen verder willen. Vergeten is iets anders, dat lukt nooit. Boosheid en woede hebben me wel af en toe de kracht gegeven om door te gaan, in die zin kun je de energie die woede oplevert wel inzetten voor jezelf.

Jaina

Maar ga dat niet vergelijken met het opstoken wat moedeloos hier aan het doen is: het was jouw woede en dat kan, dat is vrij normaal, daar is niets mis mee. Kubler Ross heeft het niet voor niets zo kunnen bechrijven: woede als reactie op slecht nieuws komt voor, is vrij normaal. Maar wat moedeloos doet gaat een stap verder: zij vraagt van moederziel om één bepaalde richting in te kijken, zij maakt de ex-man tot een eendimensionaal probleem 'de overspelpleger'. Dat is een heel andere beweging dan wat je vriendinnen deden: jou laten uitrazen.

Tsjor

Natuurlijk

'Dat hij gewoon foute dingen had gedaan en dat het allemaal zijnn schuld was en dat ik hem het leven moeilijk cq onmogelijk moest maken.' Wou je dat meegeven aan moederziel?

Tsjor

boosheid

Als je boosheid bemerkt bij jezelf, dan is dat zo. En dan is het goed dat gevoel serieus te nemen.

Dat betekent niet dat je het om moet zetten in haat en je (ex) partner kapot moet maken.

Nee, dat niet.

Maar wel naar je gevoel luisteren. Dat zegt wat je voelt en maakt voor jou duidelijk waar de pijn zit. En als je goed naar je gevoel luistert, geeft die boosheid je ook kracht om te doen wat je moet doen (en wat bij jou past!), omdat je dan beter voelt (en vervolgens weet) wat je wilt.

Dus niet ontkennen, wegdrukken of bagatelliseren die boosheid, maar juist voelen, herkennen, erkennen en serieus nemen.

Sorry voor de typefouten

Als je het niet uit haalt het je in. Je kunt nu eenmaal niet alles rationeel bekijken. Ik heb een poging gedaan om mijn woede om te zetten. Drie jaar na dato kreeg ik op werkvlak te maken met iemand die me behandelde op een bepaalde manier en er kwam van alles naar boven. Ik werd weer woedend. Maar zoals ik bij elke emotie doe: ik accepteer en laat komen. Het werkt helend als je je emoties laat komen. Nog even en ik kan weer verder. Ik richt mijn woede niet op ex..ook haten doe ik niet. Maar de woede om het hoe en waarom mag er zijn van mij. Het gaat vanzelf weer eens weg.

Tops

Eens met jou.

"het haalt je in". Ja, je kunt er ook lichamelijke klachten van krijgen.

Daarnaast, boosheid/woede wegdrukken kost veel te veel energie.
Net als "je mag niet aan een roze olifant denken". Onmogelijk en het houdt je bezig, dus kost veel energie.

Vreemd

Ik vind het ook vreemd at er niet meer gepraat wordt over verdriet, de pijn in je hart, dat is vooral verdriet, jammer, dat het zo gaat, heel erg jammer. En tegelijkertijd weten dat het niet anders kan. Maar ook alles doen om het goede dat er was te bewaren en dat niet kapot te maken. Met alle respect voor jezelf, voor alles wat je samen hebt gehad, voor de pijn en het verdriet bij de ander etc.
Het goede willen bewaren is zo belangrijk. Er zijn heel veel kleuren, er is niet maar één kleur. Er zijn heel veel mogelijkheden en onmogelijkheden, kansen en gemiste kansen, hoopvolle momenten en tegenvallers. Al die kleuren bij elkaar, Dat is de kleur van je leven. Gelukkig niet ééndimensionaal, dus helaas ook niet alleen maar rozengeur en maneschijn.

Tsjor

Achter ons

De tijd dat emoties geuit moesten worden omdat je er anders last van zou krijgen ligt gelukkig al lang achter ons. Uit onderzoek is al lang gebleken, dat deze psychologische benadering contraproductief werkt als het wordt opgelegd. Het verergert dan en dat is niet de bedoeling, je moet er toch doorheen zien te komen en zorgen dat je een zodanige basis houdt, dat je daarna verder kunt.

Tsjor

@Tsjor

Denk dat je mijn insteek totaal verkeerd begrepen heb.
Volgens mij heb ik moederziel geen "pad" aanbevolen.
Ik geef serie van opties/mogelijkheden en de ander is daar vrij in om zelf te kiezen welk keuze de ander maakt en welk pad iemand op gaat.

Eddeped had deels gelijk.

@Moederziel
Als je zegt dat je niet boos/woedend bent nu dan zal dat ook zo zijn.

Ik vind dat ik je geprobeerd heb te troosten in je verdriet/shock/onverwachte klap.
Zonder je te veroordelen.

Maar realistisch gezien en theoretisch gezien is boosheid een normale emotie/ in de mens/die een mens voelt bij een situatie.

Ik heb ergens een schema gepost van rouwverwerking. Dat kun je naast je eigen situatie blijven houden en de fases bewust doorlopen.

Moederziel

Ik zou... maar dat ben ik.... aangegeven dat je het liefst aan zijn zijde zou staan om hem door het proces heen te helpen. Ik weet alleen niet hoe jullie relatie is. Of die altijd gelijkwaardig is of niet.
Maar ik zou hem ook aangeven dat je wel de weg voor jezelf kiest. Je zet hem indirect wel onder druk en dan kan hij rare keuzes maken. Zeker nu hij emotioneel niet lekker in zijn vel zit.

Momenteel haal ik de meeste kracht / steun uit dit forum. Ik schrijf dingen van me af en zie ook hoe anderen met hetzelfde worstelen.
Hoe erg ook maar steun waar ik naar op zoek ben vind ik niet bij mijn vrouw. Ik zit nog steeds in een situatie waar ik zelf niet weet wat ik nu verder wil en dan is steun, hoe goed bedoelt ook, van mijn vrouw niet toereikend.

ik vermoed dat je man in dezelfde situatie zit.

Moederziel, hoe is het nu?

Het weekend is weer voorbij, ben je het een beetje doorgekomen? Is er nog wat gebeurd? Ik leef zo met je mee...

Vond die site die je hierboven noemt trouwens heel verhelderend. Maar ik word er niet vrolijk van. Herken in grote lijnen ook mijn man erin, dus ik begrijp dat ik op zich al het enige doe dat ik kán doen: afwachten. Maar dat valt me steeds zwaarder. Dit weekend zouden wij weer een gesprek hebben (eigenlijk vorig weekend maar hij wilde nog wat langer nadenken). Ik maakte me door zijn gedrag vorige week ineens zorgen over de inhoud van dat gesprek, kreeg het gevoel dat hij meer afstand nam. Dus ik heb hem gevraagd welke kant het op zou gaan. Zijn antwoord was dat hij het wilde hebben over hoe we nu samen verder moeten. Nou, puntje bij paaltje: hij weet nog steeds niet wat hij wil. Hij wil niet terug naar hoe het vroeger was (wil ik ook niet, en kan ook niet omdat we het afgelopen jaar allebei veranderd zijn, ik zeker, en door wat er is gebeurd). Maar hij kan dus niet aangeven wat hij wel wil. En dus ging het gesprek eigenlijk nergens heen, zeker niet in de richting van weer opbouwen en hoe dan.

En ik snap maar niet wat er nu op tegen kan zijn om te zeggen, we proberen de relatie weer vlot te trekken. We gaan in therapie om opnieuw te leren communiceren en dan kijken we na verloop van tijd of we vooruit gaan en of we dat voldoende vinden om op voort te borduren of niet. Maar daar reageert hij niet op. Hij zegt ook niet dat hij dat niet wil, of waarom niet, maar hij gaatber gewoon niet op in.

Hij zei als laatste nog dat als hij straks klaar is met die klus ver weg, dat hij zich dan niet weer fultime in ziet voegen in het gezin. Daarvoor nad hij al een opmerking gemaakt over dat hij gelukkig de kinderen niet zo erg mist als hij had gedacht. Ja, lekker makkelijk. Hij zit dan wel op een ongezellig flatje doordeweeks, maar hij laat de verantwoordelijkheid voor kinderen huis en hond lekker bij mij liggen. Ik werk ook 32 uur, en slaap nog altijd slecht door dit alles. Zak.

Heb hem gisteren toen ik hem naar de trein bracht ook gezegd wat ik ervan vond. Dat hij mij gijzelt in deze relatie. Ik kan geen kant op. De enige manier om invloed te hebben en onafhankelijk te zijn is zelf de beslissing te nemen. En dat ga ik echt niet doen. Ik hou ondanks alles van hem en ik wil ons gezin intact houden. Ik ben daar vanaf het begin ook heel duidelijk in geweest. En hij blijft maar twijfelen...

Pennestreek

Dat gedrag van je man, het niet kunnen nemen van een beslissing, herken ik wel.
Ook ik heb de link van Moederlief over MC gelezen en zie ook veel herkenning in het gedrag van mezelf.

Weet hij of jij waar zijn onderliggende probleem ligt?

mannetje

hoe bedoel je dat? Ik denk dat niet ik het echte probleem ben, of onze relatie, maar dat het in hemzelf zit. Maar hij denkt daar anders over.
Als je bedoelt of hij last kan hebben van zijn verleden/jeugd: ja, zeker. Maar hij ziet dat niet. Of vindt in ieder geval dat hij er geen last van heeft. Wat mij wel opvalt is dat hij bij een therapeut is, om het te hebben over zijn besluiteloosheid. En hij zegt dat 'iedereen', dus ook de therapeut, hem aanraadt om er een punt achter te zetten, of in ieder geval tijdelijk uit elkaar te gaan om erover na te denken of dat is wat hij wil. Maar dat hebben we al soort van gedaan, hij is al een paar maanden bij vrienden geweest en woont nu doordeweeks in de stad waar hij werkt. Heeft niks opgeleverd. Behalve de opmerking dat hij blij is dat hij de kinderen minder mist dan hij van tevoren had gedacht.
En ik weet wel hoe het dan gaat. Hij mist ons niet, want hij was de laatste jaren niet gelukkig thuis. Of dat nou echt aan mij lag/ligt of niet maakt hierin niet uit denk ik. En dan komt er bij hem ook een Truus langs, want daar staat hij nu denk ik wel voor open. En dan hakt hij uiteindelijk toch de knoop door. Want dan wil hij bij haar zijn, zij geeft hem een goed gevoel en ik niet.

Zeker, er waren dingen scheef gegroeid tussen ons, of liever, we zijn in een ongelijkwaardige relatie gestart en dat is nooit gecorrigeerd. En zoals bij zoveel stellen is de communicatie slechter geworden, hij uit zich alleen bij anderen, niet meer bij mij. Hij lijkt ook wel vergeten dat het ook goed geweest is tussen ons, al doet hij wel zijn best om zichzelf dat weer voor de geest te halen, bijvoorbeeld door onze foto's te bekijken. En hij zegt ook dat hij steeds verbaasd is als hij weer mooie herinneringen tegen komt. Dat was hij allemaal kwijt. En dan is hij weer verbaasd over zichzelf, want op alle vlakken is bij hem altijd het glas half vol (onverbeterlijke optimist, beetje obsessief zelfs) maar als hij naar ons kijkt is het glas altijd half leeg. Ook daarover heeft hij het met de therapeut. Snap jij het/hem nog? Ik niet.

Waarom kan hij niet gewoon proberen weer met mij te leren communiceren? Hij kan het op zich dus wel, maar niet met mij. Hoe komt dat? Hij wordt iedere keer emotioneel als hij eraan denkt hoeveel pijn hij mij doet. Dat herken ik ook in jouw stukjes. Betekent dat dat er nog wel gevoel is?

Ik weet inmiddels echt niet meer hoe ik verder moet. Ik weet wel wat ik zou willen. Samen in therapie om die communicatie tussen ons goed te krijgen. Als we nu met elkaar praten hebben we betere gesprekken dan ooit, maar we eindigen altijd in boosheid en verdriet, er is zoveel gebeurd, hij heeft zoveel gezegd en gedaan dat bij mij dan boven komt drijven. En hij blijft in kringetjes ronddraaien. Het enige dat hij hoeft te doen is zeggen dat hij energie wil stoppen in het weer opbouwen. Ik vraag niet om garanties, ik wil alles doen wat er nodig is of wat hij nodig heeft. Maar er komt niets uit, niets anders dan dat hij het niet weet.

Sorry moederziel, nou heb ik een beetje je draadje gekaapt. Excuus. Ik wil nog steeds graag weten hoe het nu met jou is, hoe je het weekend door bent gekomen. En hoe het met de kinderen is. Die van mij doen het aardig. Heb gisteren maar wel met ze gedeeld dat ik weer even in een dalletje ben gegleden, ook uitgelegd waarom, en dat ik hoop dat ze deze week een beetje hun best willen doen om me te ontzien. Hopelijk doen ze dat, ik heb even niet de fut voor wat dan ook behalve werken...

Pennestreek

Jij verhaal is mijn verhaal maar dan van de andere kant. Ik kan je een hoop antwoorden geven.

wellicht dat handig is dat iemand met jouw verhaal een nieuw draadje kan aanmaken zodat we dit draadje niet kapen.

Liever geen nieuw draadje

Ik heb het Forum al flink misbruikt het eerste half jaar. En er lezen/lazen mensen mee, waaronder man. En ach, er lopen op dit moment zoveel draadjes over hetzelfde onderwerp, misschien beter om die op 1 hoop te gooien??

Pennestreek

Vul het even in dit draadje aan. Als moederlief bezwaren heeft dan verplaatsen we het naar een nieuwe.

Ik bedoelde met mijn vraag of je man weet wat zijn probleem vanuit zijn jeugd is. Maar vanuit je laatste posting begrijp ik dat hij dat niet ziet.

Even vanuit mijn ervaring. Ik heb de laatste dagen, ook mede door de link van moederlief, veel gelezen over MLC. Daarna ook op sites zoals midlife-info.nl terecht gekomen. Ik moet zeggen dat ik tot de conclusie kom dat ook ik wel in een MLC zit. Veel nagedacht over de aanleiding daarvoor, ook iets met jeugd, en kom tot de conclusie dat dit wel heel veel dingen zijn.
Ook ik ben vanaf begin in een ongelijke relatie gestapt. Ik had de vader rol en mijn vrouw zocht een vader rol. Ik verwende haar met alles wat ze wilde en zo 'kocht' ik haar toewijding. Als zij blij was dan was ik dat ook.
Communcatie was niet goed. Beiden hebben dan ook niet meegekregen vanuit de jeugd.

Ik merkte wel dat ik in de loop der jaren mezelf ging wegcijferen. Ik deed wat zij leuk vond en merkte dat ik daar steeds minder plezier aan kon beleven. Etentjes, uitjes werden plichtmatig door mij voltooid. Dingen waar ik plezier aan beleefde, had zij niks mee en dus werd er niks mee gedaan.
Intimiteit is al jaren weg. Ze maakt niks meer los in me. Hoe erg ik dat ook vind, want dat verdient ze niet.

Toen kwam Truus. Ik zie nu dat zij een rol van soulmate heeft. We praten goed, kunnen lachen etc. We zijn stapelgek op elkaar, maar ergens in mij zit ook een twijfel. Krijg ik van die relatie geen spijt?

Veel gesprekken gehad met mensen en therapeut. Mensen zeggen volg je gevoel. Zet punt achter je relatie. Ik heb dat diverse malen geprobeerd. De pijn in haar ogen die dat geeft die snijden door mij heen. Ik kan haar dat niet aandoen. Zij vraagt er niet om en ik zet alles opzij voor mijn eigen egoisme.

Met mijn soulmate kan ik prima communiceren. Over gevoel, verlangens alles. Met mijn partner heb ik dat niet. Ik sla dicht en wordt emotioneel. Ik merk dat ik haar niet als volwaardig partner zie voor een open communicatie. Hoe erg het ook klinkt, ik merk dat zij niet de persoon is waar ik open over mijn gevoelens kan praten. Die pijn die dat doet die begrijp ik ook wel van je man.

Ook de mooie herinneringen waar je het over hebt die heb ik ook. Deze herinneren zorgen er ook voor dat de twijfel nog heviger wordt. Mooie momenten komen naar boven.
Dat over het half lege/volle glas snap ik ook wel een beetje. In de relatie naar jou toe is hij denk ik degene geweest die sterk etc geweest is. Bij een therapeut heeft hij die 'plicht' niet en kan hij vrij denken. Althans zo zie ik het. Herken dat ook bij mezelf. Altijd de sterkste zijn in het huwelijk. Alles oplossen en trekken. Dat kost energie en soms dan even niet sterk zijn ligt dan voor de hand bij een therapeut.

Als ik jou verhaal verder lees dan denk ik dat je man ook in een dijk van een MLC zit. Zijn gedrag strookt met hoe ik me gedraag. Ook het een tijdje uit elkaar gaan en weer terugkomen past precies in het gedrag hierin. De zgn valse verzoening (sja ze hebben overal een woord voor).
Als ik de postings op andere sites lees dan is de weg door de MLC een weg die de man zelf moet lopen. Partners kunnen daar niet bij helpen. Sterker nog dat werkt alleen averechts. Dat gevoel heb ik zelf ook. Ik heb zelf de tijd nodig om het op een rijtje te zetten.

Ik raad jou en ook moederlief aan om een aantal draadjes op midlife-info.nl te lezen. Hier staat ook bij hoe andere vrouwen het ervaren.
De weg die veel vrouwen kiezen is om de man zo weinig mogelijk in de weg te leggen. Dat moet je uiteraard wel kunnen en willen. En dan nog is er geen garantie op succes. Het forceren van therapie is iets wat niet werk zolang man niet inziet dat hij een probleem heeft. Tot die tijd werken de meeste vrouwen aan hun eigen ontwikkeling en zorgen ze er voor dat ze zelf overeind blijven.
Ik merk dat nu ook bij mijn eigen vrouw. Die laat me gaan en houdt de communicatie oppervlakkig. Gesprekken over emoties gaat ze nu uit de weg omdat ze weet dat ik daar nog niet voor open sta.

Ik ben afgelopen dagen wel tot inzicht gekomen dat het een probleem van mezelf is. Erfenis vanuit verleden die ik mijn huwelijk mee in genomen heb. Huwelijk waarvan ik me nu soms afvraag, was dat geen vlucht? Maar ook deze vraag hoort bij de twijfel van een MLC-er.

Daarnaast vraag ik me ook af of mijn huwelijk deze MC overleeft, vanuit mij is er geen gevoel meer naar mijn vrouw. Mijn vrouw heeft haar vertrouwen verloren.
Of ik dan verder met Truus een toekomst heb of alleen verder ga weet ik ook nog niet.

Dank voor je uitleg

Heel veel parallellen, uiteraard. Hoewel onze relatie op andere vlakken juist andersom ongelijkwaardig was/is. Ja, ik zocht iemand om op te leunen, om bij uit te huilen en om me een goed gevoel te geven over mezelf. Ik heb ook heel lang gedacht dat ik zonder hem niemand was. Hij kon dat niet meer opbrengen, zo verantwoordelijk te zijn voor mijn geluk. Maar het huishouden, het geregel, hond en de kinderen deed ik. Dat wegcijferen ook, liet man juist heel erg los om hem zijn eigen hobby's en dergelijke te laten uitoefenen en ook om met andere mensen af te spreken zonder mij erbij. Of ik ging met hem mee, naar zijn vrienden. Naar mijn vrienden ging ik alleen. Toen er eenmaal kinderen waren kwam daarom mijn sociale leven op een nog lager pitje te staan. Hij was al gewend om veel weg te zijn, dus het regelen van oppas als ik weg wilde kwam op mij neer. Maar ik was moe en had er niet zo'n behoefte aan om alleen weg te gaan. Ik wilde met hem op pad, maar dat werd steeds minder. Ik heb altijd al mijn emoties met hem gedeeld, teveel weet ik nu, want zo zag hij ook mijn minder mooie kanten en mijn boosheid en frustraties. Nu deel ik dat met mijn broer en zus en met vriendinnen. Hij deelde nooit wat. Zei altijd dat hij geen emoties heeft of had. En daar was hij zelf ook echt van overtuigd. Pas het laatste jaar beseft hij dat ze er wel degelijk zijn. Maar delen met mij is en blijft moeilijk, want hij is het niet gewend en is nu bang mij pijn te doen.

Alle punten waarvan hij ooit aangegeven heeft dat hij er moeite mee had heb ik het afgelopen jaar aangepakt. Vooral omdat dat punten waren waar ikzelf ook op vastliep of niet blij mee was. En ik ben enorm veranderd. Hoor dat ook van iedereen om mij heen, ook hier. Maar blijkbaar is zelfs dat niet genoeg voor hem om in ieder geval te proberen er samen uit te komen. Er is (nog) geen Truus. Wat houdt hem dan tegen? Ik vraag geen trouw tot in de dood meer, maar ik wil wel een kans op een intact huwelijk. Een kans om recht te zetten wat er scheef was en te ontwikkelen wat er ontbreekt. Ik kan er geen punt achter zetten zolang ik niet het gevoel heb dat we er samen voor gevochten hebben. En dat hebben we in mijn optiek niet. Eeuwig zonde. Vooral voor de kinderen. En omdat hij zelf kind van gescheiden ouders is had ik nooit verwacht dat hij zomaar de handdoek in de ring zou gooien. Dat valt me dan ook zwaar van hem tegen.

Wat raad jij mij aan nu te doen?

moederziel

Ja, onbegrijpelijk. Ik ben nu bijna een jaar verder en ik begrijp er nog geen komma meer van. Ja, het mechanisme erachter snap ik. Dat hij zelf niet wilde toegeven dat er wat mis was (zie dat halfvolle glas, toegeven dat het glas eigenlijk half leeg is, is ook toegeven dat je zelf gefaald hebt. In dit geval in zijn opdracht aan zichzelf: als je trouwt is het voor altijd). En als er dan barstjes verschijnen doe je net of je die niet ziet, tot die barstjes grote scheuren zijn. En dan is repareren verdomd lastig.
Maar wat ik niet snap is dat hij niet eens poging wil wagen om het te repareren. En als dat dan zo is, dat wist hij denk ik een jaar geleden ook wel al. Hij heeft ook, bij de relatietherapeut nota bene, echt hardop uitgesproken dat hij wilde scheiden. Ik was bijna in de valkuil getrapt om het dan ook maar te regelen, heb op zijn verzoek afspraken gemaakt bij mediators. Maar toen ben ik hier teruggefloten . Als hij zo graag wil scheiden mag hij het zelf regelen. En toen ik me dus terugtrok gebeurde er niets. Omdat we de focus op de kinderen wilden leggen hebben we het proces stilgelegd. En in die tijd is hij toch van gedachten veranderd. Aan het begin van de zomervakantie vond hij dat we we de goede kant op gingen, dat we weer naar elkaar toe groeiden. Dus ik kreeg weer hoop.

Gisteren had hij zelf ook niet door dat hij eigenlijk al een keuze heeft gemaakt door niet te kiezen. Dat heb ik hem uit moeten leggen. Hij had wel door dat we niet vooruit gaan op deze manier. Nee, logisch, daar hebben we hulp bij nodig. Maar ik kan dat niet zelf zomaar gaan organiseren. Zoals mannetje zegt, ik kan hem dat niet opdringen. Maar hoe krijg ik hem dan zover?? Hij heeft dus zelf een therapeut, maar blijkbaar gaat het daar niet over hoe het zover heeft kunnen komen en al helemaal niet over hoe we het goed zouden kunnen maken. Die raadt hem dus aan om tijdelijk uit elkaar te gaan zodat hij kan voelen of dat is wat hij wil. Nou ja, wat er dan gebeurt is natuurlijk redelijk voorspelbaar. Ik snap niet dat een therapeut dat als advies geeft. Maar goed, die man kijkt natuurlijk alleen maar naar man, niet naar wat het beste is voor het gezin. Maar ja, als je 50 bent heb je nu eenmaal meer verantwoordelijkheden dan alleen voor jezelf. En als ik eerlijk ben vallen al die verantwoordelijkheden me ook regelmatig heel zwaar, zou ik ook wel weg willen van alles en iedereen. Maar ja, vrouwen en vooral moeders mogen en kunnen dat niet zeggen, laat staan doen...

Ik vind het heel fijn voor je dat je kracht kunt putten uit je stap. Dat had ik heel erg gehoopt natuurlijk, maar je weet nooit hoe het uitpakt. En nu ga ik natuurlijk heel hard duimen dat je man begrijpt hoeveel jij voor hem over hebt, en dat hij dat uiteindelijk ook waardeert en bij je terug komt. Hoewel de weg dan ook moeilijk en hobbelig (minstens) zal zijn. Intussen mag je trots zijn op jezelf. En natuurlijk ben je ook verdrietig en boos. Fijn dat je die emoties ook kwijt kunt. Ook hier kun je altijd alles kwijt. Dag en nacht. Dat heeft mij door heel wat moeilijke momenten gesleept. En nog.

Pennestreek

@Moederziel.... sorry voor de mix-up

@Pennestreek
Ik denk dat jou man zijn 'reis' alleen moet maken. Daar kan jij niks aan bijdragen. Als ik mezelf na ga dan was/ben ik voor weinig rede vatbaar. Het op me inpraten en 'rationaliseren' van de gevolgen dringt/drong niet bij me door.

Daarbij weet ik ook dat ik de andere partij daarmee tot wanhoop drijf. Enige wat telt is de eigen 'ik' en in mijn geval de soulmate.
Zoals eerder aangegeven, kan ik jou geen advies gegeven hoe te handelen. Het is aan jou wat je er voor over hebt en hoe lang je bereid bent om hier in te blijven zitten in de hoop dat je man weer tot rede komt. Waarbij de kans groot is dat het uiteindelijk op een teleurstelling uit draait en het huwelijk alsnog stuk loopt.

Voor mij persoonlijk geldt dat het forceren van een keuze of gesprek op dat moment niet werkt. Thuis praten we over koetjes en kalfjes. Heikele punten worden vooralsnog vermeden.

Ik merk ook wel dat Truus prima pas in het scenario van de MC. 180 graden anders, beter praten, verslavend werken etc.
De vraag die ik mezelf nu stel is.... ben ik nu in een MC terecht gekomen omdat ik jaren lang in een huwelijk zat waar ik mezelf niet in kon vinden veroorzaakt door zaken vanuit mijn jeugd. Of zit ik gewoon in een relatiecrisis en is dit gewoon het einde van het huwelijk.

Ben er nog niet uit ....

Derde optie

Is die mlc de oorzaak van de relatiecrisis en kan het dus weer goed komen als je vrouw geduld heeft tot jij 'jezelf weer hebt gevonden'? Schijnt toch ook wel te gebeuren...

En wat hoe dan ook overeind blijft, vind ik, is dat hij ook verantwoordelijk is voor het geluk van zijn twee kinderen. Hij zelf heeft enorm geleden onder de scheiding van zijn ouders, ook al zijn die op de best mogelijke manier uit elkaar gegaan. Ik snap daarom echt niet dat hij geen moeite voor ons wil doen. En nooit echt gedaan heeft. Ja, doen alsof er niets aan de hand was, als je vrienden en familie tot een jaar geleden had gevraagd hoe groot ze de kans schatten datbwij uit elkaar zouden gaan had iedereen gezegd dat wij nou echt dat stel waren dat samen 100 ging worden... En ik ook. Maar ondertussen was hij dus al jaren afstand aan het nemen, gif aan het verzamelen.

Ik ga denk ik een ultieme poging wagen door een voorstel te doen voor relatietherapie, om weer te leren communiceren. Met een evaluatiedatum erbij. Geen open einde, gewoon afspreken dat we er een half jaar of zo alles in stoppen en dan kijken of we genoeg naar elkaar toe zijn gegroeid om een doorstart te maken. Iets anders weet ik niet meer te verzinnen.
En dan moet ik ook nog bedenken of ik dat in een gesprek wil voorstellen of op papier. Dat geeft hem wel de tijd en rust om er goed over na te denken. En ik moet dan ook een knoop doorhakken over wanneer ik dat dan doe, want hij heeft aangegeven deze week goed over mijn woorden na te denken. En toen ik die woorden sprak was ik erg boos en teleurgesteld, dus ik ben achteraf niet zo blij met wat en vooral hoe ik het heb gezegd...

Relatietherapie

Als dat al zin heeft, mannen voelen zich toch vaak wat in de min staan omdat vrouwen het makkelijker vinden om te praten en te blijven praten, denk ik dat je toch eerst moet wachten tot je partner zelf een keuze gemaakt heeft om bij elkaar te blijven, het klinkt alsof je dat maar wil blijven forceren, wat dus nogal lastig is.