Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Pennestreek

Pennestreek

22-08-2016 om 19:36

AnneJ

Hij geeft zelf aan dat hij het heel moeilijk vindt om met mij zijn gevoelens te delen omdat hij steeds bang is mij pijn te doen, maar hij heeft er wel behoefte aan. Ik op mijn beurt heb bij alles wat hij zegt meteen een groen draakje op mijn schouder zitten, dat me allerlei nare dingen influistert over wat er wel achter zijn opmerkingen zal zitten. Daar wil ik dan weer vanaf. Ik denk en hoop dat beter leren communiceren ons kan helpen dichter bij elkaar te komen. Maar zelf kunnen we dat niet meer. Daar wil ik graag hulp bij. Of je dat relatietherapie moet noemen weet ik niet. Misschien. Maar op eigen kracht lukt het ons duidelijk niet. En ik wil zo graag voor mezelf zeker weten dat we er alles aan gedaan hebben. Ook omdat ik de kinderen niet mee wil geven dat je een relatie van 28 jaar en met twee kinderen zomaar bij het grofvuil kan zetten. Ik wil dat ze weten dat we ervoor gevochten hebben. En dat gevoel heb ik nu niet. Ik heb geknokt, hij op zijn eigen manier, maar niet samen.

Pennestreek

Dat het goedkomt schijnt wel te gebeuren. Als de man zich herpakt en de vrouw energie en de tijd kan uitzitten. Ik lees er genoeg voorbeelden van.
Alleen niemand kan zeggen hoe lang dit gaat duren.

Bedenkt wel als het al een MC is bij je man, ik weet het niet, dat hij voor geen enkele rede vatbaar is. Enige die nadenkt is de partner. De MC heeft alleen oog voor zijn eigen ik.

Relatietherapie kan werken als hij er open in kan gaan. Of een deadline afspreken daarin werkt weet ik niet. Zoiets laat zich niet sturen. Ik denk dat na 2 sessie een goede therapeut het wel boven tafel krijgt.

Enige advies wat ik kan geven, overhaast niet en confronteer hem niet met korte deadlines. Dan maakt hij de verkeerde keuzes. Het komt nu niet aan op 1 of 2 weken als daar de rest van je leven van af hangt.

Pennestreek

Pennestreek

22-08-2016 om 22:54

Nou, overhaasten is niet aan de orde hier

Volgende maand zijn we een jaar na dato. Ik ben nu op, ik weet niet waar ik de kracht en de energie vandaan moet halen om door te gaan. Of eigenlijk heb ik nergens meer de kracht voor. Ik kan alleen nog maar huilen. Ben met flink sporten net wel een groot deel van de boosheid kwijt geraakt, maar daardoor is er alleen maar meer ruimte voor het verdriet lijkt het wel. Ik ga maar eens kijken of ik kan slapen. Morgen ziet de wereld er hopelijk iets beter uit.

moederziel

moederziel

22-08-2016 om 22:57 Topicstarter

Lieve Pennestreek

Ik lees heel veel over wat jij denkt of ziet dat jouw man bezighoudt. Maar wat wil JIJ? Je wilt het liefste je man terug, maar dat zal niet gebeuren - niet zoals het ooit onbezorgd was. Jouw man heeft met zijn twijfel gif de relatie ingebracht. Dat gif doet jou wankelen.
Ik ben nog maar half zo lang 'onderweg' als jij, maar ik kan niet omgaan met die vergiftiging. Ik blijf trouw aan mijn liefde voor man, maar ik kan het niet voor hem doen. Ik neem geen afscheid, maar wel afstand.

Je vraagt wat ik je aanraad. Ik vind dat moeilijk, omdat ik weet dat je geen afscheid wilt nemen van je huwelijk. Is voor jou duidelijk waarom niet? Wat zou je tegenhouden? Jullie kinderen? Angst om alleen te zijn. Kun je dat helder krijgen?

Bij mij was het angst om zijn liefde te verliezen. Tot ik me realiseerde dat ik die allang kwijt ben. En dat los durven laten misschien wel de enige manier is om de liefde weer te vinden. Bij hem of bij iemand anders.
Sterkte.

Pennestreek

Pennestreek

22-08-2016 om 23:07

Oei

Ja, waar ben ik bang voor? Voor het niet meer samen zijn met mijn grote liefde, mijn maatje, mijn beste vriend. Ik betwijfel echt heel erg dat ik ooit nog weer zoiets voor iemand kan voelen. En ik vind mijn leven, zoals ik het nu voel, leeg zonder die liefde. Ik wil niet alleen zijn, alleen voor mezelf zorgen, niemans hebben die voor mij zorgt. En ik kan me dus niet voorstellen dat ik dat ooit nog weer met een ander zou kunnen. Daarvoor is mijn gevoel voor hem te sterk.
En ik wist ik nou maar heel zeker dat zijn liefde voor mij echt voorbij is. Maar ik twijfel daar aan omdat hij zelf zo twijfelt, en er op de momenten die we samen zijn nog zoveel gevoel en zoveel moois is. Ik kan dat niet met elkaar rijmen en ben zo bang dat hij mij en de kinderen aan de kant schuift vanwege een idée fixe, dat hij in een relatie ook niet vindt wat hij zoekt omdat er in hemzelf iets mist of iets niet goed zit. En dan heeft hij wel twee kinderen en een vrouw ongelukkig gemaakt voor nop. Hoe zuur is dat...

moederziel

moederziel

22-08-2016 om 23:15 Topicstarter

Oei ook hier

Jouw laatste post had ik zelf kunnen schrijven. Alleen hier geen 2 maar 4 kinderen.
Ik voel precies wat je bedoelt. Echt waar. Het doet mij soms letterlijk fysiek pijn als ik denk aan een toekomst zonder man. Het is als een verslaving.
Maar is hij nu je vriend, je maatje, wat deel je nu op dit moment? Of houd je vast aan je ideaalbeeld?

Eerlijk zijn tegen jezelf!

Els

Els

23-08-2016 om 00:09

Tijd uitzitten?

Mannetje, je schrijft je tijd uitzitten. Ik denk dat het anders zit. Ik denk dat je als partner (vrouw) de situatie moet proberen te 'benutten' om weer jezelf te worden. Als je al lang bij elkaar bent dan ontstaat er een soort symbiose je kent elkaar door en door, weet wat de ander wil, prettig vindt en niet prettig vindt. Eigenlijk wordt alles voorspelbaar. Als de boel klapt wordt gezegd dat het een sleur is geworden. Zo kun je het ook noemen, maar volgens mij is het gewoon een heel natuurlijk proces. Alleen mensen willen uiteindelijk graag iets anders. Die willen ook verrast worden, die willen geprikkeld worden (fysiek maar ook in hun denken). Zo heb je elkaar vaak ook ontmoet en ben je voor elkaar gevallen. En dat verdwijnt dus allemaal in de loop der jaren omdat je in een patroon raakt met elkaar. Tijdens de MLC vragen mannen zich af of ze dit eigenlijk wel willen. Ze missen de prikkels, de bewondering, de belangstelling die ze nodig hebben om hun best te doen. (voor man kun je ook vrouw lezen natuurlijk). Dus, ook al is het bij de man vaak meer uitgesproken (komt dat door de hormonen? door de intuïtieve zorg voor kinderen?) ook voor de vrouw is het goed om te resetten. Weer een gewoon mens te zijn met een (verrassende) mening met ideeën. En alle dingen die je inmiddels niet meer doet omdat je man dat niet prettig vindt of die je juist doet omdat dit past bij wat je man doet moet je heroverwegen. En alles wat je nooit hebt gedaan maar misschien zou willen moet je gewoon doen. Zonder dat je je afvraagt wat man daarvan vindt. Wordt weer zelfstandig!

Pennestreek / Els

Even ter verduidelijking ... met tijd uitzitten bedoel ik niet lijdzaam toezien en niets doen. Wat ik er mee bedoel is dat alleen de man zichzelf kan herpakken. Hulp van de partner is gedoemd uit te draaien op een teleurstelling voor de partner omdat die niks aanneemt. Wat ik veel lees dat dat de partners die tijd gebruiken om zich mentaal af te scheiden van de MC-er, de tijd gebruiken om zichzelf te herpakken en zoveel mogelijk een leven op te pakken waar ze eventueel alleen in verder kunnen. Ze daarbij de mogelijkheid open laten of de MLC wel of niet wil aanhaken.

De afgelopen dagen zijn bij mij de ontwikkelingen snel gegaan. Mede door de link van Moederziel zijn bij mij een hoop kwartjes gevallen. Mede daardoor voel ik nu een soort van berusting in mijn situatie en lijkt er een soort van rust in mij te zijn teruggekeerd.
De aanleiding van mijn MC is niet een sleur. Ik weet of dat voor andere geldt, maar sleur is te kort door de bocht om in een MLC te belanden. Zal best voor mensen gelden, maar het is een te algemene veronderstelling.
In mijn geval wordt het zaadje van de MLC al gepland in mijn vroege jeugd. Daarbij moet ik altijd vechten om de liefde van mijn moeder te krijgen en deed dat ook door dingen te kopen om te laten zien. Op het moment dat ik dat deed was ze blij en daarbij ik ook weer.
Deze lijn heb ik doorgezet in mijn huwelijk. Niet om de liefde te winnen maar door haar blijheid mijn blijheid te maken.
Tot er een aantal jaar geleden iets gebeurde wat mij hevig teleurstelde in mijn partner. Waarbij ik het gevoel nu kan plaatsen wat ik toen had. Ik voelde me toen meer een leverancier voor haar weelde en moest mezelf maar wegcijferen om dat te behouden.
Ik denk dat dat het punt is waarbij ik tot de conclusie kwam: is dit nu waar ik sta. Ben ik er alleen maar voor de weelde. Dat was toen ook het punt dat de intimiteit verdween. De jaren erna ben ik in de zgn replay fase gekomen en ik uiteindelijk 1,5 jaar geleden mijn Truus ontmoette. Door haar kreeg ik inzicht dat er iets niet lekker in mijn huwelijk zat.

Nu maar eens kijken hoe het nu verder moet. Mijn huwelijk op deze voet doorzetten kan niet. Daarbij vraag ik me ook af hoe het met de liefde voor mijn partner zit en hoe die ooit geweest is.

Soms doe ik pijnlijke constateringen in dit traject .....

Soulmate

Daar aan toegevoegd....

Ik zie nu ook dat mijn Truus alles heeft wat je onder een soulmate kunt verstaan. Aan Truus heb ik ook vaak getwijfeld ... is dit het nu echt?
Je gaat dan weer naar huis (valse verzoening). Maar je soulmate werkt zo verslavend en geeft je op dat moment zoveel energie dat het blijft trekken. Afscheid nemen lukt gewoon niet en pak je maar weer je spullen.

Als ik er zo naar kijk dan is het ergens wel lachwekkend hoe dit zich zo afspeelt. Lijkt erg op puberaal gedraag. Daarbij ook direct realiserend hoeveel ik daarmee stuk gemaakt heb en hoeveel pijn ik mijn partner hier mee gedaan heb.

@Pennestreek / Moederziel. Mede door de link van moederziel ben ik nu gaan inzien waar mijn probleem ligt. Ik wil niet zeggen dat ik nu uit het bos ben. Maar maak wel vooruitgang.
Wellicht zeg ik iets overbodigs hier en hebben jullie dat al gedaan. Maar ik zou jullie partners toch op een subtiele manier wijzen op de link en vragen om dat eens met een open mind te gaan lezen. Dat ze dit als leidraad kunnen gebruiken om alles eens op een rijtje te zetten. Vraag vooral niet om dat samen te gaan doen want zoals eerder aangegeven is dit een traject wat hij zelf moet doorlopen.

Tops

Tops

23-08-2016 om 10:13

Als

Als vrouw zijnde en inmiddels het gevoel hebbende beter niet meer mee te schrijven in dit 1-2-3-tje dat het is geworden, valt me op dat jullie de woorden bijna uit het- mannetje zuigen. Een nieuwe afhankelijkheid, hoop waaruit de wanhoop spreekt.

Zoveel vrouwen hebben inmiddels kwetsbaar uit eigen ervaring gedeeld maar omdat 1 man wat zelfinzicht lijkt te hebben ( al lost hij de dingen ondanks dat primitief en toch gewoon laat en twijfelend op) spreekt hij meteen voor alle mannen?
De mannen reageren zoals vele vrouwen hier voorspeld hebben, maar 1 man heeft blijkbaar als enige in de gaten wat die van jullie mankeert terwijl dat allang genoemd is door vrouwen in dit en het vorige topic.

Dit zeg ik niet om gemeen te zijn, want meeschrijven doe je ook uit empathie en ik gun het jullie dat de relatie goedkomt, maar het voelt apart.

Tops

Je reactie komt beetje denigrerend over.
Enige wat ik aan geef hoe het voor mij werkt, dat geef ik ook steeds aan. Ik zie alleen veel overeenkomsten in hoe de 'andere' mannen reageren en hoop hiermee een ander gezichtspunt te geven. Ik spreek alleen voor mezelf en zeker niet voor de anderen.

Jou bewoording als 'wat inzicht lijkt te hebben ... ' en 'ondanks dat primitief' komt een beetje gefrustreerd over.
Ik ken jou verleden niet en hoeft ook niet, maar vraag je wel om je frustraties die je misschien hebt over jou relatie niet te projecteren op anderen.

Ironisch is wel dat je mij verwijt te weten wat vrouwen mankeren, maar je zelf inherent ook denkt te weten hoe mannen met hun crisis om gaan.
Ik denk niet voor anderen en andere hoeven ook niet voor mij te denken. Het is alleen een uitwisseling van verschillende gezichtspunten. Niks meer en niks minder.

Tops

Tops

23-08-2016 om 10:56

Nee mannetje

Je begrijpt me verkeerd. Ik spreek meer de om hulp vragende vrouwen aan.
Mijn relatie is al over. Ik heb het heft in handen genomen toen ex dat niet deed.

Het viel me op dat het meer een onderonsje werd en dat anderen zich terug trokken, dat vind ik jammer en geen recht doen aan al de mensen die hiervoor al hebben gereageerd.

Ik verwijt je dus niets en denk niets te weten, maar merkte iets op dat iedereen kan zien. Ik ben niet denigrerend noch gefrustreerd, anders had ik niet meegeschreven maar de draadjes overgeslagen.

Moedeloos/hoopvol

Moedeloos/hoopvol

23-08-2016 om 10:58

Precies wat er gebeurd Tops

Een nieuwe afhankelijkheid, hoop waaruit de wanhoop spreekt.
Dat is precies wat er gaande is.

T is niet denigrerend maar een constatering van Tops en ik kan mij vinden in haar opmerking.

Iedereen wil zijn/häar relatie redden, de partner begrijpen waarom hij/zij zich zo gedraagt, het proces begrijpen maar vooral WAT zijn de slaagkansen.

En dan krijg je gauw gelijkgestemden die eerder houvast aan elkaar vinden, herkenning,

Ik lees ook de posting en reageer niet meer .
Als je bezig bent te redden dan hoor je alleen datgene wat nodig is. Alle andere vormen van "goed" advies of Hulp wordt afgeslagen. Terecht misschien.

Maar dan is Tops niet denigrerend als zij dat patroon benoemd vind ik.

Moedeloos/hoopvol

Moedeloos/hoopvol

23-08-2016 om 11:02

Helpers

En voor de helpers geldt, pas op de plaats als je zo'n patroon herkent. Voordat je weet beland je in dit patroon

Helper - achtervolger - slachtoffer

Maar...

... voor we OT gaan.

Het is toch zo dat Moederziel zelf kan kiezen met welke adviezen ze wat doet?
Ze krijgt adviezen over woede uiten, handdoek in de ring gooien etc. Daarbij krijgt ze ook een beeld aangereikt hoe de andere kant zich voelt en wat de gedachtes zijn. Moederziel kan voor haarzelf dan een koers bepalen.

Vind beetje kort door de bocht om te stellen dat iedereen adviezen geeft en er wordt niks mee gedaan of wordt afgeslagen. Geen van de adviezen hoeven een heillige graal te zijn voor moederziel
Tuurlijk krijgt ze een hoop informatie. Zoals alles heeft ook dit twee kanten. Zonder beide kanten te kennen is het lastig om een afgewogen keuze te maken lijkt me.

Ik praat zeker niet goed wat mannen doen en zie ook wat we hiermee aanrichten. Wat me wel opvalt dat hier alleen vrouwen reageren en daarom heb ik mijn gezichtpunt neergezet.
Temeer ook omdat ook Pennestreek kwa gevoel wat in haar man omgaat dicht in de buurt komt met mijn ervaring. En wat er mee gedaan wordt is haar keuze.

Rest my case en keer weer terug naar het draadje.....

moederziel

moederziel

23-08-2016 om 13:17 Topicstarter

Oh, oh, oh....

Een 1-2-3-tje? Nee, zo kan ik deze draad echt niet zien. Ik ben juist ontzettend blij met alle gezichtspunten die hier worden gegeven. En verrast als sommige situaties zo verrekte veel lijken op die waarin ik zit.
De suggestie wordt nu gewekt dat ik alleen lees wat ik wil lezen, maar daarmee doe je me ernstig tekort. Nieuwe afhankelijkheid? Hoop waaruit wanhoop spreekt? Pas op welke conclusies je trekt. De enige afhankelijkheid die ik voel is de diepe liefde voor mijn man. Zelfgekozen emotionele afhankelijkheid - ik ben geen pionnetje van hem.

Ik heb het afgelopen half jaar gebruikt om mijn onafhankelijkheid te bereiken. Hoe ik kies en handel is ingegeven door diep gevoel én de wens om juist niet langer gegijzeld te zijn in een situatie die ik niet kies of wil. Onafhankelijk dus van zwalkende man. Heb ik hoop? Ja. Ik heb hoop dat ik de liefde van mijn leven niet verlies. Is dat dan wanhoop? Nee hoor, want ik ben niet wanhopig. Ook zonder man heeft mijn leven inhoud. Maar ik geloof wel in de kracht van mijn liefde. Waar dat mij brengt, weet ik nog niet.

Mannetje geeft inzicht in een bepaalde denkwijze. Maar hij is niet mijn man, en ook geen zielig geval dat gered moet worden.

Ik voel oordelen en meningen. Liever lees ik gevoelens en afwegingen. Ik wil graag in gesprek met een ieder die hier zich vrij voelt om te delen.

Pennestreek

Pennestreek

23-08-2016 om 15:12

Eens met moederziel

Ik vind (en vond) het juist heel waardevol om alle verschillende inzichten en ervaringen te lezen. Het verhaal van het_mannetje geeft mij wel meer inzicht in mijn man. En in wat ik wel en vooral niet moet doen. Want net als moederziel ging en ga ik zeker wel verder met mijn leven, ik ben enorm blij met wie ik het afgelopen jaar geworden ben en met wat ik heb bereikt. Maar dat neemt niet weg dat ik mijn leven nog steeds liever deel met man dan in mijn eentje verder te moeten.

En ik realiseer me echt wel dat bij elkaar blijven in ons geval veel meer moeite kost en waarschijnlijk ook meer pijn (op de korte termijn) dan scheiden. Maar ik kan niet helpen dat ik voel wat ik voel. Ik wil hem niet kwijt. En ik ben nog niet zover dat ik dan maar zelf die knoop doorhak, zoals moederziel. Maar haar situatie is dan ook anders, bij man is er geen Truus. Dat zou de zaak echt totaal veranderen voor mij.

Maar zolang ik het gevoel heb dat hij vlucht voor zichzelf meer dan dat hij weg wil bij mij, zo lang wil ik vechten voor onze relatie. Totdat hij definitief kiest voor zonder mij verder, of totdat ik er zelf van overtuigd ben dat er geen kans meer is op herstel. En zover is het dus nog niet. Ik hou het nog wel even vol. Als ik een jaar als dit kan overleven er er beter uit kan komen, dan kan ik nog wel even door. Ik groei nog iedere dag, ik leer nog iedere dag bij over mezelf. Allemaal winst. Alleen groeien ondertussen man en ik ook iedere dag verder uit elkaar, omdat hij steeds in kringetjes ronddraait. Ik wil hem daarom nu een brief schrijven waarin ik vertel hoe ik me voel, dat heb ik al lang niet meer gedaan omdat ik dat niet durfde. En ik wil een concreet voorstel doen voor een mogelijke manier om ons proces om te buigen.

moederziel

moederziel

23-08-2016 om 15:16 Topicstarter

Terug naar waar het over ging

@ Het_Mannetje: ik vind het best riskant om een MLC aan te wijzen als oorzaak van besluiteloosheid en pijnlijke keuzes. Een MLC is geen oorzaak (althans zoals ik het heb begrepen), maar een crisis waarin je belandt als je juist de dieperliggende oorzaken van je onvrede niet onder ogen ziet. Een MLC is dan dus de toestand waarin je terecht komt omdat je eerder niet volgens je gevoelens hebt gehandeld. Een verborgen depressie die al veel eerder is ontstaan.

Als ik naar mijn man kijk - inmiddels met wat meer afstand - dan zie ik een veertiger die sinds zijn kindertijd een verdedigingsmechanisme heeft gehad van verdriet onderdrukken en anderen pleasen. Dat maakte hem een ontzettend sociale man, geliefd, warm persoon. Maar vanbinnen borrelde het. We konden daar ook wel samen over praten, maar vaak speelde hij zijn verdriet down. Hij redde zich wel, niks aan de hand. Wilde niemand ermee belasten.
Teleurstellingen in de afgelopen paar jaar hebben ervoor gezorgd dat de muur die hij optrok zo dik werd, dat niemand hem meer raakte. Ook ik niet. Zijn conclusie uit die verwijdering was dat ik hem afwees. Hij vertrouwde niet meer op mijn liefde en zocht het bij Truus. Dom? Ja. Te makkelijk? Ja. Onvolwassen? Ja. Zelfdestructief? Ja, dat ook. En een drama voor onze kinderen en voor mij.
Maar een ander instrument dan dat verdedigingsmechanisme van verdriet onderdrukken en andere pleasen heeft hij niet in huis. Als hij anders had gekund, had hij het zeker anders gedaan. Nu is er schuldgevoel en spijt van het verdriet dat hij andere aandoet. Ik heb daar geen medelijden mee, maar wel mededogen. Compassie met zijn onvermogen.

Ik heb hem nu losgelaten omdat ik hem niet kan leren hoe hij in zijn leven met zijn emoties, verdriet en teleurstellingen moet omgaan. Dat zal hij zelf moeten doen. Dat doet pijn, zeker als je altijd voor elkaar hebt gezorgd, maar dit moet z'n loop hebben. En ik wil er niet in worden meegesleurd.

moederziel

moederziel

23-08-2016 om 15:19 Topicstarter

Pennestreek

Je schrijft: 'Ik wil hem daarom nu een brief schrijven waarin ik vertel hoe ik me voel, dat heb ik al lang niet meer gedaan omdat ik dat niet durfde. En ik wil een concreet voorstel doen voor een mogelijke manier om ons proces om te buigen.'

Als ik je ongevraagd advies mag geven: ik zou de brief wel schrijven, maar niet het voortouw nemen om het proces om te buigen. Jij moet die kar niet trekken, dat moet hij doen. Hij weet na zo'n brief hoe jij je voelt. Het is aan hem welk gevolg hij daar aan wil geven. Je loopt dan het risico dat hij niets doet, maar dat is misschien nog beter dan dat hij in jouw spoor mee 'moet'. Als jouw spoor ook zijn spoor was geweest, had jij nu niet zoveel frustratie en verdriet gehad. Hij moet zijn eigen weg gaan. Zonder jou.

moederziel

moederziel

23-08-2016 om 15:22 Topicstarter

en dan bedoel ik...

Met 'Zonder jou' bedoel ik dat overigens niet letterlijk, dat hij weg moet bij jou. Maar hij moet los van jou zijn weg gaan. Jij moet niet meer voor hem zorgen, hem niet meer beschermen. Jij dekt dan juist toe wat hij moet voelen om verder te komen.
Klinkt allemaal als vaag gewauwel misschien, maar zo heb ik het ervaren.

Pennestreek

Pennestreek

23-08-2016 om 15:48

Dat is dan weer advies van een andere bron

om juist wel met een concreet voorstel te komen. Ik dub nog even verder over wel of niet.

Je beschrijft inderdaad voor een groot deel mijn man. Moeilijke jeugd, moest toen sterk zijn en vindt nu dat hij dat altijd moet zijn. Ik schreef al dat hij een hele tijd oprecht heeft gedacht dat hij geen of weinig emoties heeft. Dat anderen pleasen heeft hij niet, wel het verschuilen achter een hele dikke muur. Het afgelopen jaar heeft hij wel meer geleerd bij zijn emoties te komen, en hij kan ze ook beter delen met anderen, maar niet met mij. Blijkbaar is dat na 28 jaar zo ingebakken dat hij mij er niet mee wil belasten dat het nog niet lukt. En ik denk ook dat zijn schuldgevoel meespeelt. Hij ziet zichzelf als de aanstichter van dit alles en vindt dus dat hij niet bij mij aan kan kloppen voor compassie.
Je zin over dat hij geen ander instrument heeft snijdt hout. Dat is precies de goede omschrijving.

Pennestreek

Geen Truus? Ik meen uit jouw draadje onthouden te hebben dat er wel degelijk een Truus was/is in het leven van jouw man? Verder voor zowel jou als Moederziel: zo veel begrip voor het onvermogen van jullie mannen. Waar dat onvermogen ook vandaan komt: LIEFDE ZIET ER ANDERS UIT. In liefde zouden jullie betrokken worden. Zou het onvermogen gedeeld worden. Zegt man: help mij bij mijn angsten, twijfels en onvermogen. Zouden jullie deelnemer zijn, geen toeschouwer. Mag je prima een midlife noemen maar feit is dat jullie er niet toe doen. Er geen verbinding is. En dat jullie dat vreselijk vinden en jullie mannen het prima vinden. Of zelfs nodig hebben. Je kunt blijven "hangen en hopen", je kunt ook uit elkaar gaan en dan zien of hij honderd procent terugkomt. Terugkomen is essentieel, want ze zijn weggegaan. Uitgecheckt. En missen "zelfs de kinderen gelukkig minder erg dan ze dachten". Ja natuurlijk. Als je zo met jezelf bezig bent, mis je niemand. Je mist hooguit de routine, het gemak, de vanzelfsprekendheid. Maar het gaat best zo, zonder verbinding en inspanning. Met een vrouw die je onveranderd wil. Waarom zou je dat doorbreken? En dan zit alles vast. En wat doen jullie jezelf tekort. Wachten op kruimeltjes in plaats van samen - samen! - de mooiste taarten bakken!

P.S.

En dit is een mening, gebaseerd op gevoelens en afwegingen. Vanuit een jarenlang moeizaam en pijnlijk proces. Een mening dus wel, dus ik hoop dat je die wilt lezen.

Moederziel

Als het is overgekomen dat ik MLC als oorzaak zag dan heb ik het verkeerd verwoord. Ik zie MLC meer als benaming voor iets.
Uiteindelijk is het de depressie (vind ik een te zwaar woord voor MC) waar ik/hij inzit die zorgt voor deze besluiteloosheid en getwijfel.
Enige wat ik probeerde aan te geven dat het een andere vorm van depressie is dan wat er normaal onder wordt verstaan. Kenmerken van deze depressie (de MLC) is de besluiteloosheid, getwijfel en niet weten wat en hoe etc etc.

Jou verhaal van jou man herken ik voor een heel groot deel. Bij mij was het echter niet de vermeende afwijzing van mijn partner waardoor ik bij een Truus terecht kwam, maar ik bemerkte dat mijn liefde voor mijn partner ergens verkeerd zat en vond in Truus de (vermeende) liefde die ik zocht.

Dat verdedigingsmechanisme herken ik ook wel. Praten lukt mij niet, scherm optrekken is makkelijker. Bij Truus heb ik leren praten. Pogingen om dit thuis te doen resulteren in dichtslaan en dichtgeknepen keel.
Afgelopen dagen proberen terug te herleiden waar dit door kwam. En ik kom een eind. Of dit de werkelijke oorzaak is weet ik niet. Waarschijnlijk heb ik daar een spiegel voor nodig.

Wat wel zo is, is dat de blokkade van uiten van emoties bij mij afhankelijk is van de persoon die tegenover me zit.

Weet jij van je man wat er zich in zijn jeugd heeft afgespeeld? Kun jij daar een link mee leggen? Aan mijn kant is dat niet zo. Partner weet niet hoe mijn jeugd is geweest.

Pennestreek

Pennestreek

23-08-2016 om 17:26

Dat is dan ook niet helemaal eerlijk, of wel?

Ik neem tenminste aan dat je dat wel hebt gedeeld met jouw Truus? Nu verwijt je dus eigenlijk je partner iets waar ze echt helemaal niets aan kunt doen. Je zoekt iets dat je bij haar niet vindt, maar je hebt haar daar ook de middelen niet voor gegeven.
Dat is precies wat mijn man ook doet. Hij kan niet open zijn tegen mij en noemt dan als een van de oorzaken van onze problemen dat hij zijn gevoel niet met mij kan delen. Ligt dat dan aan mij? Of zijn we in een patroon vastgeroest dat met wat goede wil en inspanning veranderd kan worden?
Nu vind ik in ons geval zijn verantwoordelijkheid nog wel een tikje groter, hij zet namelijk niet alleen mij op een zijspoor, maar vooral zijn onze kinderen er de dupe van. Want als hij dat onderliggende probleem niet aan kan of wil pakken en uiteindelijk kiest voor uit elkaar, dan ontneemt hij ze ook voor de helft van de tijd hun moeder. En dat vind ik erg kwalijk.

Stip

Stip

23-08-2016 om 17:46

Verdrietig

Ik geloof niet dat ik wat nuttigs toe kan voegen aan dit draadje. Ik herken jullie pijn- jaren geleden was ik net zo wanhopig. En zo bang om het verkeerd te doen- ik wilde tenslotte ook zo graag een goede uitkomst. Bij ons is die uitkomst positief geweest- maar het was een lange weg. (en soms nog)

Achteraf zie ik dat onze relatie pas wezenlijk veranderde toen ik niet meer zo begripvol was. Toen ik eindelijk durfde boos te zijn en eisen te stellen. Man had jarenlang maar aan geklooid(zijn allerlei redenen voor geweest- voor zijn depressie kreeg hij alle begrip.) En het hielp hem geen donder. Midlifecrisis was vast ook een reden maar mensenkinderen Mannetje wat een gezemel. Ik word echt pissig van dat onverantwoordelijke gedrag. Je hebt kinderen. Je vindt het niet (meer) bij hun moeder en nu is er een Truus. Een geweldige Truus. Nogal wiedes- geen enkele verantwoordelijkheid samen. Neem je verantwoordelijkheid als vader en ga aan het werk met hun moeder ipv maar te navelstaren.

Pas toen ik man gevoelsmatig losser kon laten - ik geloofde uiteindelijk ook dat ik een goed leven kon hebben zonder hem- koos hij voor mij en wilde hij zich inzetten. En dat laatste was hard nodig. Hij had veel kapot gemaakt (net als de mannen van Pennestreek en Moederziel), en natuurlijk verklaarbaar vanuit het verleden. Maar dat verleden ontslaat hem niet van het nemen van verantwoordelijkheid. Tegenover zijn partner en hun kinderen. Mijn geduld met midlifecrises, burn out en depressie raakte uiteindelijk op toen ik zag dat ik hem faciliteerde in zijn twijfel en lethargie. Beetje comfortabel blijven hangen en heel druk met zichzelf zijn. En ondertussen een gezin op het spel zetten. Het welzijn van kinderen op het spel zetten. Als ik nu terugkijk zie ik dat ik hem zo graag terug wilde maar ook dat hij wat dit betreft mijn respect verloor. Wat ben je voor kerel als je enkel zo druk bent met jezelf? Als ik het over mocht doen zou ik dit anders doen; minder begrip en meer aanspreken op verantwoordelijkheid. Daarmee misschien het risico lopen op een andere uitkomst. Dat had ik dan weer heel moeilijk gevonden. Uiteindelijk heeft mijn begrip tot wat moois geleid- maar het heeft ook veel van mij gevraagd. Het had misschien ook anders gekund.

Nu wilde ik enkel reageren om te zeggen dat ik het zo n groot verdriet vind en met jullie meeleef. Wordt t toch een feller verhaal dan ik wilde. IK laat t toch maar staan; misschien kan iemand er wat mee.
En zoniet; mooi laten wezen

Paar puntjes

*praten met wie tegenover je zit..
Tijdens skiles gaf mijn man mij aanwijzingen. Dat vond ik heel vervelend want het ging niet goed ondanks de aanwijzingen. Het gevoel van falen komt dan dieper binnen. De intructies van een vriend hadden meer succes.
Daarmee geef ik aan dat het praten over problemen met je partner een extra dimensie heeft, te dichtbij als het ware. Te confrontrend.
En als er toch iets besproken moet worden, reasileer dat het voor de ander ook niet gemakkelijk is.

*boosheid.
Er kwam wat kritiek op de termen boosheid en wraak. Nu is wraak destructief en dus niet herstellend. Maar boosheid houdt iemand scherp. In tegenstelling tot verslagenheid en machteloosheid, zorgt boosheid voor behoud van eigenwaarde.
In eerste instantie treedt er verwijdering op. Dat is geen punt; degene was dan blijkbaar te toeschietelijk. Als de grenzen bekend zijn, leert de ander dat met jou niet te spotten valt. Daardoor bereik je in totaliteit meer dan degenen die aan zichzelf twijfelen.

*Symbiose.
Wi 30 haalde het woord symbiose al aan. Soms groeien we zo dicht naar elkaar toe dat de ander verwacht dat je hetzelfde denkt en voelt en het niet kan begrijpen dat je dat anders beleeft. Zo was hier een man die niet kon begrijpen dat ik de tactloze acties van een naaste niet kon vergeven. Het resulteerde wel in een lichte verwijdering maar dat kan geen kwaad.. We waren te lief voor elkaar. Alles ging zo vanzelfsprekend.

De retorische vraag is dan ' hoe close moet je huwelijk zijn? Wat is de definitie van een degelijk huwelijk?
Persoonlijk kan ik mij vinden in het antwoord dat niemand ertussen staat. Bestaat diegene wel, dan zal dat eerst aangepakt moeten worden. Daar zou ik best een ritje van 150 km voor over hebben..

mirreke

mirreke

23-08-2016 om 19:05

Ik krijg de indruk

dat de 'criticasters', degenen die vinden dat het_mannetje zweeft, onverantwoordelijk is (mannetje heeft trouwens vziw geen kinderen, of dat moederziel of pennestreek teveel over zich laten lopen, de man teveel ruimte geven, enz... de keuze van pennestreek en moederziel zien als je passief opstellen.

Ik zie het eerder als een actieve keuze, een actief standpunt ook al betreft het een situatie waar ze niet voor gekozen hebben en heel ongelukkig van worden.

De keuze om de partner binnen bepaalde grenzen een zekere ruimte te geven om problemen eerst maar eens te gaan inzien en vervolgens te gaan opruimen zodat ze daarna (hopelijk) met een minder negatieve blik de relatie kunnen gaan herbezien.

Ik vind dat bv. moedeloos het ongelooflijk duidelijk beschrijft, in meerdere postings. Je bent gelukkig met een heel gezin, en 1 van hen raakt de weg kwijt. Het lijkt me juist redelijk vanzelfsprekend dat je probeert die persoon de gelegenheid te geven zich weer binnen dat gezin te voegen.

Moedeloos zit in een proces, van BAM! de mededeling en vertwijfeling en de rare bokkesprongen van man te moeten aanzien, het onbegrip en verdriet van de kinderen te moeten zien op te vangen, en ondertussen proberen een eigen standpunt te gaan innemen. Wat moet ik hiermee, wat wil ik hiermee en tot hoever wil ik hierin gaan?

Inderdaad eigenlijk de situatie van Pennestreek, al werd die door haar man ook nog eens heel erg aan het twijfelen gebracht over haarzelf en haar eigen inbreng.

Er lijkt een beetje de tendens te zijn dat als je niet kwaad wordt, je een slappeling bent, over je laat lopen, geen grenzen aangeeft, niet duidelijk bent.

En dat de ander, die de problemen heeft, zodanig zelfs dat hij zich totaal anders gedraagt dan hij altijd gedaan heeft, het niet meer kán opbrengen de verantwoordelijkheid te voelen, laat staan te dragen, zich ook maar eens moet herpakken, duidlijk zijn, keuzes maken, en dat als hij dat niet kan, de partner dat dan maar moet doen.

Ik begrijp heus dat velen van jullie ervaringsdeskundigen zijn en zeker niet lichtzinnig praten, maar ik word er echt wel een beetje droevig van. Ik mis zó de compassie, het medeleven, het begrip... Mensen doen dit niet lichtvaardig, gooien geen heel gezin weg voor een gril. En als die verantwoordelijkheid nemen zo gemakkelijk was, hadden ze het al lang gedaan waarschijnlijk.

Ik vind het juist ongelooflijk prijzenswaardig van moedeloos en ook van pennestreek om de deur open te houden, om te proberen in deze chaos overeind te blijven en toch de ander niet af te branden, de ruimte te geven zelfs. Een active keuze is het wat mij betreft. Zaak is 'alleen' om daar niet zelf aan onder door te gaan, goed te blijven aftasten: wat kan ik wel nog aan en wat niet meer, wat is voor mij een brug te ver, hoe kan ik het zo draaien dat ik zelf wel verder kan leven maar me niet afsluit voor hem.

Zeker ook eens met veel opvattingen: man moet dit echt zelf doen, je kunt niet voor hem denken, zelfs niet echt tips aanreiken, omdat jij als partner nou net die persoon bent waar de betreffende persoon niet naar zal luisteren. Net zoals een puberend kind vaak juist van de ouders niets aanneemt, terwijl het later zal toegeven dat jij misschien toch wel gelijk had...

Enfin... ik vind het een mooi draadje, met vele hele bijzondere bijdragen, ondanks het schrijnende onderwerp.

Bosbes

Bosbes

23-08-2016 om 19:10

Hm, pennestreek

Pennestreek, je negeert de opmerking van RoosjeRaas (of ziet hem misschien ook even over het hoofd) maar het valt mij ook op dat je zo vaak zegt dat er geen Truus is bij je man. Het is flauw en pijnlijk om te schrijven dat deze er meestal wel is - bovendien weet ik niet zeker of dat echt mééstal zo is en het is ook al niet leuk om jouw man over één kam te scheren met andere mannen die zo twijfelen en liever weg zijn.

Maar in ieder geval was hij wel degelijk verliefd (geweest, op zijn minst) en ik weet ook dat je er bang voor bent, als hij weg is, jij hem appt, en zijn telefoon heeft hij uit staan. Mijn gedachte is dat je angst heel goed terecht zou kunnen zijn. Maar natuurlijk kan het ook gewoon toch niet zo zijn en/of heb je goede redenen aan te nemen dat dat niet het geval is/ kan zijn.
Het valt me in ieder geval op dat je iedere keer weer laat weten dat er geen Truus is of was. Ik hoop het echt voor je. Het lijkt me vreselijk, jouw situatie - en ook van veel anderen hier!- zo'n niet-willende man, of zo'n man in de war, zo veel twijfel.
Heel veel sterkte allemaal!

Moedeloos/hoopvol

Moedeloos/hoopvol

23-08-2016 om 20:06

@ Mirreke

Weet je Mirreke; ik sta achter de vrouwen. Als een vrouw niet de keuze wil/kan maken dat geef ik desnoods haar een extra zet onder de kont om goed voor zich zelf te zorgen .

Echter werkt dat niet zo. De buiten ring moet soms lijdzaam toezien dat degene die probeert het huwelijk te redden er bijna onderdoor gaat.

HeT is een gek mechanisme om te zien hoe vrouwen zich helemaal opofferen na de komst van kinderen en dat heeft toch te maken met de socialisaaie van de vrouw, uit welke milieu ze komt, wie zijn haar referentie kadees, opleiding, haar zelfbeeld, hoe ze denkt over haar eigen wensen en dromen enz.

Ik heb nu alleen moeder ziel geprobeerd te ondersteunen in t proces. Als ik aan de kinderen denk dan wil ik haast gaan schelden. Hoe haalt een man t in zijn botte hoofd om eerst vreemd te gaan en dan aan zn gezin te denken.

Het kan gebeuren. Begrijp ik ook. Maar alles moet kunnen past niet in mijn filosofie. Je bent een huwelijk aangegaan met zn 2 dus neem je dan ook die verantwoordelijkheid om te gaan praten met je partner.

Alsof vreemd gaan een ijsje gaan halen is en die daad mensen niet zal kwetsen.
Ik begrijp de man ook heel goed als hij zij in zo'n proces zit. Maar er is nog altijd de eigen verantwoordelijkheid.
De kinderen hebben niet om Deze Ellende En Afwijzing Gevraagd OOK NIET Gevraagd Om Geboren Te worden. Maar de krijgen de ellende ff kado.

Ondanks mijn begrip voor de man vind ik, dat ik eerst voor mijn kinderen zou kiezen en voor mij zelf.
Uiteindelijke heeft iemand haar in de steek gelaten.
En ipv jezelf herpakken gaan de vrouwen willen begrijpen waarom man zo iets heef kunnen doen.

Ook begrip hebben voor de ander heeft haar grenzen.

Ik ben ff uit mn flow..zit in de trein...

En natuurlijk moet je je huwelijk willen redoen maar ten koste van wat en bij welke grens overschrijding .

Mijn lat en ik hebben al tegen elkaar uitgesproken twaalf jaar geleden. Overspel is uit

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.