Het lijkt hier wel een hotel

Rode beuk

Hoi Rode beuk,

Ik verbaas me nogal over jou aannames. Ik heb twee kinderen waarvan eentje schoolgaand en ik werk vier dagen en heb geen probleem. Ben in totaal 1 keer door school gebeld dat kind ziek was (en hij gaat nu 3,5 jaar naar school dus zit bijna op de helft).

Roostervrije dagen vangt BSO op zonder minimum aantal kinderen. Wat de komende tijd wel lastig is, is dat de kinderen zowel rond kerst als rons Sinterklaas een paar keer extra vroeg uit zijn en dan is BSO niet altijd een oplossing. Ook bijv de dag van het kerstdiner wil ik zoon liever niet naar de bso laten gaan want dat lijkt me wel erg veel allemaal. Dus ja dat is lastig en ik moet dus eigenlijk nog wat vrije dagen bewaren in in november en december extra vrij te kunnen nemen. Dat weet ik dan weer voor volgend jaar.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

En toch

Toch is het goed om magj dit te vertellen,want een BSO die practisch alles opvangt,die heeft niet iedereen in de buurt.Op roostervrije dagen bijvoorbeeld is de BSO hiet potdicht.Rodebeuk maakt niet slechts aannames,je moet maar net de mazzel hebben dat de BSO alles opvangt.
En de mazzel hebben dat je kind slechts een keer opgehaald moet worden in 3,5 jaar,is mazzel,meer niet.
Er zijn zat kinderen vaker ziek op oncoulante momenten.
Ik denk dat elke werkende ouder toch voor de zekerheid iets achter de hand moet hebben,voor je-weet-maar-nooit- of -het -nodig -is.

Pelle

Goed punt, ga ik over nadenken!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Het kerstdiner

Dat kerstdiner is een lastige. Hier begint het om 17.00 uur. Om 16.45 uur mag je je kinderen brengen, samen met de hapjes die de ouders (al dan niet met de kinderen) gemaakt hebben. Onze bso brengt de kinderen niet weer naar school om 16.45, dus daar moet je zelf iets voor regelen. De meeste gerechten moet je overdag gekoeld bewaren en dat kan dan weer niet op school. Ik heb wel eens een schaal mandarijnen gedaan, maar daar kun je niet elk jaar mee aankomen. Dus de dag van het kerstdiner neem ik altijd wel 's middags vrij. Kinderen uit school halen, eten maken, kinderen optutten en naar school brengen. Een heel gedoe altijd, wat ik zelf maar net aan kan
Ook de avondvierdaagse is altijd een leuke. Dat begint om 18.00 uur, maar dan moeten de kinderen van tevoren al gegeten hebben. Dat red je dan ook niet met een normale werkdag.
Grootste probleem van school is de aanvangstijd. Op een kdv kun je al om 07.15 uur brengen, en dan zelf ruim op tijd op je werk zijn. Onze school begint om 08.30 uur, inloop 08.15 uur. Ik kan ze wel naar de vso brengen, maar dan vind ik het eerlijk gezegd wel wat veel worden om elke dag te doen. 07.30-08.10 vso, overblijf, 15.30-17.30 bso. Op zich zijn die dagen niet langer dan vroeger op het kdv, maar wel een stuk meer veranderingen en gereis op een dag.

Pelle

Ja je bent verplicht iets te eten of drinken mee te brengen, maar dat jan natuurlijk wel iets zijn wat je van tevoren maakt. Maar inderdaad moeten de kinderen ook in het net en zo.
En mijn zoon vindt het heel spannend en heel belangrijk en door hem dan die dag wel op te halen uit school en zo, benadruk ik ook dat belang. Dat is voor mij denk ik ook de voornaamste reden om hem dan wel op te halen, niet dat het anders teveel is.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Jammer

Hier kun je intekenen,dus het is aan jou of je iets inlevert....al kom ik er niet onderuit,mijn kind kennende..

Verplicht

Je krijgt vast geen boete als je niets maakt, maar eigenlijk kun je dat niet maken. Ik heb dus wel eens een schaal mandarijnen gedaan, en er zijn ook wel ouders die twee pakken vla neerzetten, maar voor de kinderen is het wel zo leuk als ze trots kunnen zeggen dat ze iets lekkers hebben gemaakt.

Hier combi van bso en oppas

Zoon gaat 1 dag naar bso, 1 dag hebben we oppas thuis, 1 dag is papa vrij, 1 dag werk ik thuis (flexibel in te richten, 1 dag ben ik vrij.
In de praktijk zijn we flexibel m.u.v. de oppas thuis. Zij heeft nog meer gezinnen.
Ons grote voordeel is dat oudste (bijna 13) aan het eind van de dag een uurtje kan invallen als dat nodig is.
Bijzondere dagen vallen bijna nooit op de bso dag of oppasdag. Dus daar hebben wij geen last van

Het gaat al veel beter

Weer een gesprek met mijn man gehad. Hij doet erg zijn best om weer een financiële buffer voor het bedrijf op te bouwen zodat het niet weer zo ver zal komen. Maar hij wil in principe ook weer minder gaan werken. Vroeger had hij ook een middag dat hij de kinderen ophaalde van school en dat wil hij weer.

Ik moet het dus nog even uitzingen. Maar door jullie reacties ben ik me er weer even goed van bewust van geworden dat mijn houding wel erg de sfeer bepaalt in huis en dat ik me niet zo mee moet laten slepen door de negativiteit.

Bedankt dus voor de reacties!

Mijn vader

ik heb maar het halve draadje gelezen, dus ik hoop niet dat ik iets ovebodigs schrijf. Maar wat doet je man dan tussen 18.00 en 19.00 uur? Hier was mijn vader vroeger ook druk bezig in zijn eigen bedrijf, hij kwam heel vaak te laat met eten, maar hij kwam wel... en ging vervolgens na het eten weer even terug om een paar uur te werken. Ook op zaterdag werkte hij bijna altijd. Het was weliswaar een bedrijf aan huis, dus wij konden hem als kinderen wel zien (al was hij aan het werken) maar het zijn zware tijden geweest voor mijn moeder. Na een jaar of 10 was het niet meer nodig de avonden te werken (hij werkte dan tot een uur of 9, en deed dat ongeveer 3 avonden in de week)
Maar kan jouw man niet een tussenstop maken op deze manier. De kinderen zien hem dan toch, jullie kunnen even bij kletsen en hij rond na het eten nog even wat laatste dingetjes af?

Klanten

Dat doet mijn man ook. Die is thuis en beschikbaar tussen 6 en 8 's avonds, en pakt dan z'n laptop en gaat op de bank weer verder werken. Maar dat is een beetje lastig als je je werk doet bij klanten thuis (electricien, timmerman, etc)...

Reactie op reacties

Ik verbaasde me zelf wel een beetje hoe lastig het bleek te zijn, ik had verwacht dat je er met bso wel bent.

Waar het mij om ging was dat als je allebei 4 of 5 dagen WEG bent. Dus geen flexibiliteit in je uren hebt. en MEERDERE kinderen hebt, dat schrijf ik ook. Dus aantal clubjes keer aantal kinderen per week nog moet halen en brengen. Dat het dan IN DE PRAKTIJK bij ons op school zo uitwerkt dat mensen het niet alleen met bso doen. Niet 'redden' maar 'doen'. Er wordt dus voor gekozen. Soms is het een oppas die de kinderen uit de bso haalt. Of een oppas die regulier 1 dag oppast maar makkelijk uren erbij kan pakken. Laatst was bijv. de dependance 2 dagen gesloten vanwege een overstroming. Opeens. Geen bso.

Maar goed, ik wil niet dat het bij iedereen zo is. Meer om Magji te waarschuwen, er zat niet anders achter. Ik hoef ook geen bevestiging dat het niet anders kan en ik zoek ook geen mislukkingen om mijn gelijk te krijgen.

Man werkt bij klanten door het hele land

vandaar dat hij niet om 18.00 uur thuis kan zijn. Gelukkig vind ik hem nog steeds de leukste man ter wereld daarom ben ik toch wel blij dat ik met hem getrouwd ben

Omgekeerd gehad

Evenzo, mijn man wilde altijd weten hoe laat ik thuis was. Daar word ik dus echt helemaal gek van. Want vaak weet ik dat nog niet. De enige oplossing was liegen. Dan nam ik de tijd dat ik dacht thuis te zijn en plakte ik daar een marge op. Hij deed dat meer voor de veiligheid, niet zozeer omdat hij er met de kinderen doorheen zat. We hadden de afspraak dat ik streefde naar 1 dag laat thuis, maximaal 2. Anders liep het vast.

Toekomstige waarschuwingen

Had door het prachtige weer het weekend het forum niet gevolgd, maar zag dat er discussie ontstond over mijn posting over de ochtend en avondshift en achterwacht bij BSO. Het klopt dat mijn twee kinderen nog (net) niet naar school gaan. Straks zullen we gebruik gaan maken an drie dagen BSO. En ja daar heb ik verwachtingen van wat betreft flexibele opvang, maar wie weet kom ik helemaal bedrogen uit. Mijn ouders wonen op een half uurtje rijden en zijn tot nu toe regelmatig bereid geweest om één van de kinderen op te vangen wanneer ze bijvoorbeeld koorts hebben en niet naar kdv kunnen gaan. Zoals veel dingen kan ik nu nog niet overzien hoe het gaat lopen. We zien het wel, maar neem goedbedoelde waarschuweingen etc mee!

Ik run ook zo'n hotel

En ik word er af en toe doodmoe van. Het ergste vind ik dan nog dat er totaal geen waardering is voor je werk... hij kan idd gaan en staan waar hij wil, moet hard werken natuurlijk, maar eenmaal thuis is hij ook echt klaar! ik heb het idee dat ik nooit echt klaar ben, en ALS ik eindelijk klaar ben kan ik weer van voor af aan beginnen.
Laat huishouden en kids een keer een dag aan manlief over, en ik krijg buiten een lang gezicht ook nog eens een berg "inhaalwerk" op mijn bord voor de volgende dag... van een dagje alleen weg word ik dus ook niet altijd vrolijk.
En ja, wij hebben een traditionele rolverdeling, ik werk maar een paar uurtjes, en altijd thuis, man heeft een eigen bedrijf en werkt zich uit de naad. Maar wat ik doe ziet ook niemand... ik voel me zo onzichtbaar soms, en ik hoor alleen maar als er eens iets niet is gebeurd "is die broek niet gewassen?"
Maar als ik dan hier lees hoe mensen het hele gezin in elkaar puzzelen met opvang/ bso/ au-pair... tja, dan ben ik toch wel blij dat ik er veel ben voor de kinderen. Het geeft ook wel een hoop rust, voor iedereen, dat er gewoon het "thuisstation mama" is, waar iedereen in en uit kan lopen en ook altijd gehoor krijgt.
groetjes, Tess

Rodebeuk

Dat het kan ben ik met je eens.

Maar het is geen must. Waar ik over viel was je stelligheid in je eerste post.

Ik lees hier: "Ik weet niet of je al kinderen in de schoolleeftijd hebt maar dan mag je met zo'n schema je borst wel nat maken. Dan heb je óf informele achtervang nodig (grootouders, oppas) óf een brede school" namelijk niks van een keuze in.
Slechts een doemscenario.

Niet dat ik aandelen heb in onze BSO ofzo, maar ik vond dat je ze een beetje te kort deed en dat wilde ik even recht zetten.

Waardering

Ik vind dat je bij je partner op zijn minst wel waardering kan eisen. Een goed gesprek doet wonderen. Ik kreeg hier thuis altijd de klacht dat als mijn kop niet aan mijn romp zat, ik die ook nog vergat. KWAAD dat je me daarmee kon krijgen. Het punt was gewoon dat ik van de 20 dingen die ik onthield er dan eentje vergat en dat werd dan breed uitgemeten als we bijvoorbeeld visite hadden. Op een dag heb ik een lijst gemaakt van wat ik de afgelopen periode allemaal gedaan had, de gewone huishoudelijke dingen maar ook nog eens de afspraken van kapper,tandarts, oogarts, huisarts, sportclubs, onderhoud kleding kinderen, inkopen huishouden. Enz.enz. Echt niets had ik vergeten op te schrijven.
Daar heb ik hem mee om zijn ogen geslagen en gezegd dat ik dit allemaal doe in een maand, en dan ga jij zeiken omdat ik je broek niet bij de stomerij heb opgehaald!
Hij houdt voortaan zijn mond.

Waardering? ot

Ik zeg het wel vaker, en het ligt ook aan je kinderen, maar ik vind het leven als thuisblijfmoeder echt niet te vergelijken met werken. Zo veel relaxter. Als ik een lijstje had moeten maken van wat ik in een werkmaand deed, dan was ik een week bezig. Bij thuis is altijd het gevaar dat het "niet af " is, maar het is vooral psychologisch. Ik ben nooit thuis zo hard aan het rennen, en 5 dingen tegelijk aan het doen als toen ik op werk was. En 's avonds als de kinderen op bed liggen, dan doe ik gewoon echt niets meer, terwijl ik daarvoor regelmatig nog tot 11u 's avonds aan het strijken was.

Ik waardeer mijn man enorm dat hij het mogelijk maakt dat ik nu thuis lekker aan het keutelen ben thuis. En ik vind het normaal dat hij ervan profiteert om wat later thuis te komen. Ik bedank hem ook niet elke dag voor het geld dat hij binnen brengt, en ik hoef ook helemaal niet te weten wat hij nu precies allemaal gedaan heeft in een dag, dus ik vind het normaal dat hij andersom mij ook niet alle details vraagt, en me niet dagelijks bedankt voor z'n gestreken shirt of gewassen broek. Als je daar op gaat zitten wachten, dan kun je beter werk en een werkster zoeken, vind ik persoonlijk.

Ligt aan de situatie dc

Bij mij thuis, is een dagje "gewoon" thuisblijfmoeder zijn, veel intensiever dan een dagje werken voor mij.
Vandaag was ik een dag vrij, en ben ik in het totaal maar 1 uurtje kinderloos geweest en ik ben kapot! Ik was gewoon al weer vergeten hoe vreselijk vermoeiend dat dat is.
Nou schijn ik ook een behoorlijk 'zware' en hectische baan te hebben ( al vind ik dat mega meevallen)
Dus dat jij het thuis heel relaxed vind dat is heel fijn voor jou DC maar dat is dus niet de standaard.

Hier vier kinderen en alleenstaande moeder met fulltime baan en ik merk dat het overzichtelijker is sinds man er anderhalf jaar geleden vandoor ging. Ik weet nu waar ik aan toe ben.... Alles wat er hier in huis 'beweegt' zal ik moeten bewegen of 'commanderen.' Wanneer ik thuis ben of moet werken weet ik. En een machtsstrijd is er niet meer. Ik ben nog wel verdrietig, want het had niet zo hoeven lopen vind ik nog steeds. Maar het is niet anders. Ik weeg regelmatig mijn geluk af tegen mijn verdriet, en het wisselt...

Oeps gianna

Ik ben niet alleenstaand, maar merk wel dat het soms gewoon lekker soepel loopt als man een weekend weg is... klinkt niet zo best he?!
Maar als je alleen bent tel je ook nergens op, idd als ik wil dat er iets beweegt weet ik dat IK daarvoor moet zorgen, anders gebeurd het niet.
Eigenlijk weet ik wel dat dat ook grotendeels zo is als man WEL thuis is... maar dan ergert het me toch, dan denk ik "ach, hij ziet toch wel dit of dat, of hij zal zus of zo toch wel even achter zijn gat opruimen " nou...nee dus! En dan ben ik weer aangebrand, hij weet niet waarom, en ik wil eigenlijk niks zeggen, want hij heeft het ook al heel druk, en ik wil hem niet thuis nog eens belasten. Daarbij hebben wij er toch (min of meer) voor gekozen dat we deze rollenverdeling hebben; het huishouden is mijn pakkie an!
Maar ja, dan komt nogmaals die waardering om de hoek kijken, die is er dus niet, het is allemaal maar vanzelfsprekend. En dat heb je in geen enkele baan! je hebt altijd een vorm van waardering, en interactie met collega's, en dat mis je als huismoeder.
Nou moet ik wel zeggen dat ik ook zo'n stel ken dat elkaar continu vertelt hoe geweldig ze het wel niet doen "ach ze is zo leuk met de kleine, en hij werkt zo hard, en we hebben het toch zo goed verdeeld, en zij krijgt een dagje sauna van me omdat ze haar werk en kind zo goed kan combineren..." als ik ze hoor ga ik al op zoek naar een bakje om te braken... echt dat hoeft voor mij ook niet. Ik weet ook niet wat de perfecte situatie zou zijn.
Weet je wat ik heel erg waardeer! als ik eens een dagje weg kan, thuis kom in een huis dat min of meer opgeruimd is (nooit zoals ik het zou doen natuurlijk ) en hij heeft ook nog gekookt! Dat lukte afgelopen weekend! en ik heb zo vaak gezegd dat het eten zo lekker was dat het bijna genant werd Ach, mijn gezin valt best wel mee.
groetjes, Tess

Daar wringt bij mij de schoen

ik heb niet gekozen voor deze rolverdeling. Ik had vroeger een hele goede vaste baan en ik verdiende zelfs meer dan mijn man. Mijn ideaalbeeld is dat we zorg en werk eerlijk verdelen. Volgens mijn man kan dat nu niet omdat het slecht gaat met zijn bedrijf. Daar baal ik gewoon enorm van. Alles komt op mij neer maar dit wordt niet gecompenseerd door een goed gezinsinkomen. Integendeel!

Ik fantaseer ook vaak over echtscheiding want deze situatie roept voortdurend ergenissen bij mij op. Zoals gisteren weer: ik had duidelijk van te voren gezegd dat ik tot laat zou moeten werken. Om 17.00 uur belt mijn man: hij moet langer doorwerken bij de klant om goodwill te kweken en hij kan het allemaal factureren. Is het goed dat hij de oppas belt om te zeggen dat het later wordt. Op zich netjes dat hij dat met mij overlegt. Ik zeg dan wel 'ja' maar ik voel me dan toch weer boos. Hij kwam uiteindelijk om 23.00 uur thuis en ik om 22.00 uur. Ik had om 19.00 uur nog een verdrietige dochter aan de lijn. Volgens mijn man vond de oppas het niet erg maar ik vind dit zelf geen nette manier om met mensen om te gaan. Waarschijnlijk voelt ze zich op zo'n moment voor het blok gezet.

Maar waar en wanneer trek ik de grens? Ik heb gisteren al tegen hem gezegd dat ik er spijt van had dat ik had ingestemd dat hij tot later ging werken. Ik had verwacht dat hij ongeveer een uur later thuis zou komen en niet drie uur later. Ik vind het gewoon vervelend dat hij wil gaan en staan waar hij wil, terwijl ik me in allerlei bochten wring om werk met zorg te combineren.

Evenzo, ach ja, keuzes...

Ja, ik herken het heel erg. Kiezen hiervoor is een groot woord (daarom heb ik het ook over "min of meer" een keuze). Ook ik had een heel ander beeld voor ogen toen we kinderen kregen, heb altijd fulltime (of meer) gewerkt, en met plezier, en ik zou het vast wel kunnen combineren. Correctie: WE zouden het vast kunnen combineren.
Maar de kinderen vroegen veel meer zorg dan verwacht, en ze kwamen heel kort na elkaar, en de opvang werkte niet... en ik stond voor het blok met een zwaar moederhart...man kon echt niet minder werken, ik wel.
Dus mijn werk ging eraan (grotendeels). En ik ben nog steeds heel blij met mijn kinderen, en het feit dat ik ze zelf kan bieden wat ze nodig hebben (ze hebben allebei een vorm van autisme) maar ik dacht altijd dat je kinderen samen kreeg! en zo is er vantevoren ook over gesproken. In de praktijk heb ik ze echter voor 90% alleen! ik regel alles, ik ben er altijd.
Mijn man ging ook nog voor zichzelf beginnen... en met een hele diepe zucht heb ik dat geaccepteerd. Ik was er echt niet zo blij mee, en ook hier levert het harde werken idd geen jota op, hij had beter in loondienst kunnen blijven. Maar vertel dat maar eens aan een man die zijn hele leven een droom had, en die daar nu heel hard aan werkt.
Ik ben ook wel trots op hem, dat hij in een moeilijke periode toch overeind weet te blijven, en ja, financieel onderhoud hij het gezin grotendeels... en ik hoop dan maar dat het ook een keer gemakkelijker zal worden.
Ik weet niet hoe oud jou kinderen zijn, maar toen ik ze nog niet op school had vloog ik soms echt tegen de muren! Nu zitten ze allebei op school, en heb je DAAR weer meer werk mee... maar ook een aantal uren per dag die je echt zonder kinderen kunt "inrichten".
Intussen heb ik me ook neergelegd bij de situatie, het heeft geen zin om continu tegen de windmolens te vechten. En alles is tijdelijk met kinderen, ik heb nu weer wat meer tijd voor mezelf, die ik gebruik om een paar uurtjes te werken, en weer te gaan studeren, met het oog op de toekomst. Alhoewel een fulltime baan er voor mij niet meer zo snel in zal zitten, ik wil nu wel in het werk terecht komen wat ik echt leuk vind.
groetjes, Tess

Da's een goeie van tess

Evenzo, door die vraag naar de leeftijd van je kinderen ga ik me afvragen wat jouw ruimte is. Want je hebt nu het gevoel dat je géén ruimte hebt. Dat je aan alle kanten vast zit en dat je afhankelijk bent van je man, een soort speelbal in zijn agenda.

Sorry hoor, misschien ben ik veel te optimistisch. Je hebt natuurlijk ook financiële grenzen omdat de zaak van je man niet fantastisch draait.

Maar als je een paar passen achteruit zet. Zijn er dan nog dingen die jij anders kan doen? Het heeft geen zin om die vraag meteen te beantwoorden. Je moet eerst vanuit een vrijere positie naar je eigen situatie kunnen kijken.

Je verhaal over gisteravond is idd helemaal niet leuk. Wel heel herkenbaar. Mannen die doen alsof er niets veranderd is sinds ze kinderen hebben gekregen. Dat trekt een enorme wissel op het gezin.

Droom

Het valt me op dat alles moet wijken voor de droom van man (evenzo en T&T) maar dat jullie dromen, wensen, carrierekansen heel makkelijk aan de kant worden geschoven.

Samen zorgen en werken kan prima volgens mij maar je moet het wel doen. Wij werken allebei in loondienst en hebben één kind dat is misschien makkelijker dan 2 of meer kinderen en een eigen bedrijf, maar ik zou me nooit in een situatie laten schuiven waarin ik de volledige zorg voor kind en huishouden had en minder kans op betaald werk (en alle voordelen die daarbij horen, zoals leuke collega's, salaris, opleidingen, pensioen, promotiekansen) dan mijn man.

"nooit in een situatie laten schuiven"

mijn vraag is hoe je dat dan voorkomt. Geloof me we maken genoeg ruzie....

Het is soms gewoon moeilijk te bepalen waar je je grenzen moet stellen. Mijn man had al een eigen bedrijf voordat we kinderen kregen en hij heeft nu niet voor de recessie gekozen. Als ik heel hard grenzen ga stellen dat hij minder moet gaan werken, heeft dat invloed op ons inkomen. Aan de andere kant stel ik toch steeds hardere grenzen juist omdat ik meer wil werken omdat dat ook een positieve invloed heeft op ons inkomen. Ik heb daarom de laatste tijd voortdurend strijd met mijn man omdat hij niet minder gaat werken.

Volgens mij zou hij het best vinden als de kinderen fulltime een oppas zouden hebben die ze door de week ook naar bed brengt. Hij is ook veel rationeler daarin dan ik. Hij ziet echt niet wat het probleem daarvan is. Het is dus alleen mijn probleem dat ik dat niet ok vind. Ze hebben nu drie dagen per week die oppas. Ik vind dat persoonlijk echt de grens. Mijn kinderen zitten al wel op school maar zijn toch nog vrij jong. De jongste is nog een kleuter en de middelste is vrij onzeker en hangt nogal aan ons. Ze wordt elke ochtend weer boos als ze hoort dat de oppas komt.

Zelfstandigheid

Het is altijd heel moeilijk om de situatie van iemand die je niet kent te beoordelen. Zelf zou ik mijn baan nooit opgezegd hebben. Wij hebben voor ik zwanger was al uitgebreide gesprekken gehad over hoe we ons leven met kind wilden inrichten, daar zijn we goed uitgekomen. Toen onze dochter er eenmaal was bleek ons plan ook in de praktijk goed te werken. Misschien hebben wij geluk gehad? Ik weet het niet. Ratio speelt ook een belangrijke rol denk ik. Evenzo, jij schreef dat je meer verdiende dan je man voor je je werk opgaf. Zo'n baan opgeven, in ruil voor een onzekere toekomst als ondernemer, zou ik persoonlijk nooit doen.

Ik moest voor mijn baan...

ook het hele land door reizen. Ik zag het niet zitten dat we allebei zouden reizen. Vandaar dat ik iets anders heb gezocht. Ik ben nooit gestopt met werken, maar ik verdien wel veel minder. Natuurlijk zou ik weer een topbaan kunnen zoeken waarbij ik veel verdien, maar dat zou betekenen dat onze kinderen volledig door derden worden opgevoed. We hebben namelijk geen familie in de buurt.