Hoe beter communiceren igv terugkaatsballen.
Vroeguh lagen man en ik meer op één lijn dan tegenwoordig. En persoonlijke groei draagt bij aan het feit dat je je harder maakt voor onderwerpen waarop je niet op één lijn zit.
Op zich geen punt, juist goed.
Alleen bespeur ik te snel een ‘ ja maar, jij’-niveau. Eentje waar we ons beiden schuldig aan maken, terwijl ik van te voren mijzelf nog zo toespreek daar voor te waken.
Hoe kan je in 1:1 besprekingen van lastige onderwerpen voorkomen dat er toch oude koeien uit de sloot gehaald gaan worden en terugkaatsballen voorbij vliegen.
Behalve tips als relatietherapie, hoor ik graag tips om te voorkomen dat een gesprek die verwijtende richting in slaat.
Vb:man is op vliegreis en geeft geen bericht dat hij goed is aangekomen. Ik wacht nog een dag en mail dan of hij reeds op plaats van bestemming is. Ipv een ‘sorry’, lees ik dat hij het druk heeft en ik hem ook kon mailen als ik zo bezorgd was. Ik word dan moe van die terugkaatsballen.
Onze relatie is juist aan het herstellen, ik wil dat graag zo houden.
Ik besef dat dit een item is dat in zoveel relaties wel eens speelt. Vandaar een algemene benadering van het voorkomen van verwijten gedurende het communiceren.
Flanagan
Je gaat er in je communicatie vaak vanuit dat de ander weet heeft van jouw verwachtingen. Je verwacht dat je man contact opneemt als hij geland is, je verwacht dat hij communiceert dat je bent uitgenodigd via de app die jij niet hebt voor een feest van je schoonouders. Je verwacht dat in de persoonlijke mail van je schoonmoeder een soort excuus staat of een handreiking.
Bedenk dat wat jij verwacht niet op je voorhoofd gedrukt staat en de ander dus nooit kan weten. Daarmee hoef je je dus ook niet meer te vermoeien met wat er mogelijk tussen de regels gezegd of gedaan wordt. Het maakt je leven echt een stuk makkelijker. Dus als je man je niet belt, dan bel je hem zelf en vraag je gewoon; hoe was je vlucht zonder enige bijbedoeling van jouw kant. Nu mail je hem later en geef je aan dat je het zo raar vindt dat ie geen contact heeft gezocht. En dat is dus meteen een verwijt...
Zelfde met je schoonouders. Jij verwacht dat hij het je verteld zou moeten hebben i.p.v. via een persoonlijke mail van schoonmoeder. In plaats van na te denken over hoe je het liever had gehad, zou ik daar überhaupt geen energie in steken in die vraag. Het is je niet gemeld, omdat iedereen het wist behalve jij (tja hebt geen whatsapp). Je krijgt nog wel een persoonlijke mail (dus je schoonmoeder wist wel dat je er niet via de app was uitgenodigd) en jij leest vervolgens heel veel extra's in die mail, terwijl het gewoon bedoeld is als uitnodiging.
Je bent veel te veel bezig met mogelijke bedoelingen van boodschappen. Houd het gewoon bij de boodschap en zoek overal niet teveel achter, meestal zit er namelijk niets achter.
Ik zou in ieder geval veel moeite hebben om met jou te moeten communiceren, omdat ik altijd eerst moet nadenken hoe je het wenst of hoe je verwachting is. En tja die weet ik niet en ik ga er ook niet naar vragen. Dat moet je zelf aangeven, pas dan hou ik er rekening mee..
Flanagan
'Ik wordt geacht te komen alsof we one big happy family zijn. Het zou ook de kinderen een ongemakkelijk gevoel bezorgen.'
Maar dit zijn dus dingen die je goed kunt sturen. Verwachtingenmanagement bij uitstek. Leg de kinderen uit dat jij zo je redenen hebt om niet te gaan. Dat zij uiteraard wel gaan, en vooral plezier rmoeten maken, en een extra groot stuk taart kunnen nemen omdat jouw stuk over blijft. Zorg dat de kinderen voelen dat zij vrij zijn om oma lief te vinden (of zoiets) en er graag heen te gaan.
Leg je man uit dat het voor iedereen fijner is als jij thuis blijft. Voor je gezin omdat ze geen rekening met jou hoeven houden, voor oma omdat er dan minder spanningen zijn en voor jou omdat je daarna genoeg energie hebt om de enthousiaste verhalen aan te horen.
Maar dan vervolgens ook echt afstand nemen, en niet mokken omdat je gezin wel naar het feest gaat en geniet.
Oma
Oma is een soort matriarch van de familie; haar wil dient gehoor aan gegeven te worden. Omdat ze voor haar man zorgt, zijn haar kinderen allang blij dat ze nog leeft. Niet wenselijk dus om haar tegen te werken. Als ik niet ga, is zij niet happy en krijgt ze hoge bloeddruk zodat haar kinderen mij daar op aankijken.
Dan is het verstandiger om wel naar dat etentje te gaan en mijn aandacht schenken aan mensen die gezellig zijn.
Mutsje,
Ik zal er op letten.
Man heeft op mijn mail gereageerd en vond een cursus een prima idee; ijs wat gesmolten.
Ach Flanagan
Je lijkt veel op je schoonmoedet, denk ik. Het moet gaan op jouw manier, volgens jouw normen, waarden en (onuitgesproken) verwachtingen. En anders ga je mokken.
Als je je aandacht kunt schenken aan de gezellige mensen, is er toch eigenlijk helemaal geen probleem? Dus waarom maak je er dan een probleem van? Wil je van je man meer erkenning voor je zelfopoffering?
Je schuift het af.
Flanagan, je schoonmoeder is niet de baas over jouw leven, dat ben je zelf.
Ook als je haar wensen volgt, maak JIJ de keuze die te volgen. Niet schoonmoeder, niet je man, maar jij.
En je man
Is ern oelepetoet.
"Man heeft op mijn mail gereageerd en vond een cursus een prima idee; ijs wat gesmolten"
Daar komt hij makkelijk weg..Natuurlijk vindt hij het een goed idee als niet jullie of hij maar JIJ op cursus gaat. Dat kost hem geen inzet. En jij haalt eruit dat het ijs gebroken is. Laat je niet zo makkelijk wegzetten hoor, ff de beuk erin.
Niet zo aardig
@Sidney, het conflict is ontstaan door een onrechtvaardig behandelen; liegen en niet toegeven maar wel vergeving verwachten. Zo zou ik een ander nooit behandelen, zeker geen familielid. Dat is ook de reden dat ik mij gereserveerd naar haar opstel ( mokken).
Noem het ook geen opoffering; het voelt manipulerend, dus niet oké.
@Max, was het maar zo simpel. Nee, ze is niet mijn baas. Ja, ik maak deel uit een gezin en daar heb ik ook rekening mee te houden.
Verwachtingen, thuis blijven en arrogant
Ik ben het eens met iemand hierboven dat je erg veel verwacht.
Als je je daar eenmaal van bewust wordt en je realiseert dat dat enerzijds jouw verwachtingen zijn (maar het dus niet waar hoeft te zijn) en anderzijds dat anderen niet kunnen gedachtenlezen (en je dus je verwachtingen moet uiten als je wilt dat anderen er rekening mee houden), dan wordt het leven vast een stuk simpeler.
Dus: voortaan duidelijker zijn en je eigen verwachtingen uitspreken.
En verder: niet zoveel invullen voor anderen, waarom ze het doen en waarom niet anders. Je maakt het leven echt ingewikkeld met je eigen gedachten.
Daarnaast over het feest van je schoonouders: zou je als je het zelf kon kiezen (en niet met alle gevoeligheden in de familie rekening zou houden) het liefst thuis blijven?
Zo ja, bespreek het met je man en geef aan dat je graag zou willen dat hij voor jou kiest. Niet in zijn algemeenheid, maar dat hij jou steunt in jouw keuze om thuis te blijven.
Als je schoonmoeder last van haar hart krijgt (werkelijk?) als jij niet komt, dan is het tijd dat zij daaraan gaat werken, want dan heeft ze echt een probleem. Maar dat is niet jouw probleem, en ook niet van je man. Je kunt nl. ook ziek zijn en daarom niet komen. Dus als het het makkelijker maakt voor je man, dan ga je niet mee omdat je 'niet lekker bent'. Leg je man uit dat jij er echt ongelukkig van wordt als je mee moet gaan. Is dat wat hij wil?
Houdt hij wel rekening met jouw wens?
Mijn man heeft ook niet altijd zin om mee te gaan naar sociale dingen. Dus soms gaat hij niet mee. Ik kan me ook alleen vermaken. Beter voor iedereen, dan als hij daar te moe van wordt of zich ongemakkelijk voelt, veel relaxter ergens alleen te zijn dan als hij er geen zin in heeft.
Tot slot: het is me nou niet helemaal duidelijk of je je man nou echt lief vindt en of jullie het samen nou echt fijn hebben. Je beschrijft hem als arrogant en nog wat minder aardige woorden. En ook krijg ik het beeld dat dat al jaren zo is. Woorden die in je beschrijving niet alleen met je schoonmoeder te maken hebben. Zit het nou tussen jullie wel goed? Ik heb een beetje het gevoel alsof jullie ook een moeizame relatie hebben doordat jij sowieso moeite hebt met sommige aspecten van je man.
Is het niet zaak dat ook eens met hem uit te spreken? Want de communicatie verbeteren als je hem sowieso een arrogante kwast vindt? Ik weet het niet.
Sorry Flanagan
Mijn bericht was inderdaad botter geschreven dan ik had bedoeld.
Ik snap dat je je gemanipuleerd voelt. En dat ben je wellicht ook. Maar ik ben het eens met Max dat jij iedereen de schuld geeft en zelf in de slachtofferstand blijft staan. Rekening houden met je gezin is niet hetzelfde als mokkend (!) meegaan naar feesten en vervolgens de sfeer verzieken. Je moet zelf de keuze maken. En de consequenties aanvaarden. Of je gaat mee naar alle familie-happenings en probeert er het beste van te maken (maar dan ook echt, en niet je man en kinderen een rotgevoel bezorgen door het slachtoffer uit te hangen). Of, als je dat echt niet kunt opbrengen (wat natuurlijk goed kan), ga je het gesprek aan met je gezin en ga je niet meer mee. Dan laat je het aan je man over om een smoes te verzinnen, want hij en de kinderen hoeven niet de bui op te vangen voor jouw afwezigheid.
Je kunt het allicht een keer proberen.
oud ijs
Ik zie niet zo zeer slachtoffergedrag bij Flanagan als wel meer een alleen staan, het allemaal zelf willen oplossen. En wellicht is dat ook wel veroorzaakt door hoe man zich opstelde ten tijde van de crisis met zijn moeder. In ieder geval is het gebeuren met haar schoonmoeder van een zo grote impact geweest dat het in alles doorspeelt, in je eigen hoofd Flanagan maar vooral ook in de relatie met je man. En dan kan je proberen het op te lossen via de communicatie van nu te verbeteren, maar als er zoiets onder zit, blijft dat steeds een trigger. Ik blijf bij mijn mening om juist dat stuk samen bij een therapeut uit te werken, desnoods systeemtherapie. Want anders blijft het een gevalletje van ´op oud ijs vriest het snel´.
Impact
Twee jaar daarvoor hadden we een naar conflict met de basisschool; omdat we niet met de school door één deur konden leidde dit tot een melding. Toendertijd gaf zijn gelovige vader aan dit niet een strijd was tussen school en ons, maar tussen God en het kwaad. De samenwerking tussen man en mij heeft ons door die ellende heen geloodst. Ik ging wel argwanend tegen externe hulp aankijken.
Als dan twee jaar later juist die mensen een eenzelfde houding aannemen; liegen, ontkennen en fout bij mij leggen, want aan hen kan het niet liggen, valt je mond open.
Jammergenoeg ontbrak het deze keer aan samenwerking met man, iets wat het allemaal groter maakte dan het in wezen was. En dan sta je er idd alleen voor.
Ondertussen heeft mijn man mij gebeld voor zijn verjaardag omdat ik nog een ouderwets prepaid systeem hanteer. Ik heb hem geleficiteerd en gevraagd wat hij vandaag gedaan had. Hij vroeg of ik al contact had genomen met de zorgverzekering aangaande de cursus. Ik gaf aan dat dehuisartspraktijk ook dergelijke cursussen aanbiedt en dat ik verder op pad ben geweest voor een smartfoon met abonnement zodat ik whatsapp en file-informatie kan ontvangen. Verder nog wat geklets over een paar vrienden die hem gebeld hadden en als ik iets nodig had, ik hem kon mailen. ik wenste hem plezier in de gym.
Dochter gaf eerder aan dat ik juist tegen kritiek kan. Het knelpunt zit eerder in het feit dat hij geen sorry kan zeggen. Dat was haar bij hem de laatste jaren tenminste opgevallen.
Nu eerst maar die smartfoon en de cursus; kleine stapjes naar een middenweg waarin ik mij kan vinden. En vooral oude koeien in de sloot laten staan.
reageren
Flanagan, zou je nog op mijn laatste alinea in #100 willen reageren.
Als alles helemaal prima zit en zat tussen jullie, is dat ook handig te weten, maar vooralsnog heb ik daar vragen over.
En ik ben het met anderen eens, dat je wel kunt willen werken aan communicatie, maar als er onderhuids een groter probleem is, is de vraag of je betere communicatie kunt krijgen, of dat betere communicatie dat onderliggende probleem wegneemt.
vervolg
Mijn bericht ging te vroeg weg.
Misschien kan je je afvragen: Vertrouw je je man?
En vertrouwt hij jou?
Voel je je gesteund door je man?
En denk je dat hij zich door jou gesteund voelt?
Julia68,
Als je wel 27 jaren een goede relatie met elkaar hebt gehad, is het zo onwerkelijk dat dat zo kan omslaan. Dan snap ik niet hoe dat kan.
Ja ik hou van hem. We hebben we er ook best vaak over gesproken waarbij ik aangaf hoe dit voor mij binnen kwam. Ik merk wel dat een bepaalde arrogantie ertoe leidt dat hij niet wilt inzien ook een bijdrage in het geheel te hebben.
Ik zal hem geen arrogante kwarts noemen. Eerder een ‘ik wil mij vingers er niet aan branden’, iets dat ik eerder nooit heb meegemaakt.
En dan verschijnen er aspecten die ik als niet fijn, of lief, of respectvol omschrijf. Dus momenteel zit het niet zo goed tussen ons. Dat wil ik veranderen omdat dit voorheen wel het geval was.
Ik vind dat hij mij niet voldoende steunt. Als ik dat aangeef, is hij dat niet met mij eens.
Ik vertrouw hem als je doelt op vreemdgaan. Ik had alleen graag dat hij open was waardoor ik niet voor verrassingen stond.
Zo vind ik iemand bellen waar hij blijft omdat het eten klaar staat of prompt weg is zonder gedag te zeggen, ongemakkelijk. Mbv whatsapp is dat sneller gepiept. Whatapp helpt bij het mededeelzaam zijn wanneer dat erbij inschiet. De mensen die veel appen, realiseren niet altijd dat iemand zonder smartfoon aangewezen is op ‘duur’ en dus minder snel bellen van personen. Bellen komt ook zo controlerend over.
(Ot)
Het lijkt wel of whatsapp de gebruikelijke communicatie heeft overgenomen; we hoeven niet meer te delen want we appen elkaar wel als er vragen zijn. Grr.
Hoe de moderne techniek mensen zo kan beïnvloeden. Nu maar zien of ik straks er niet net zo in sta als andere gebruikers van whatsapp. 
Lief zijn voor elkaar
Ik heb na 35 jaar wel geleerd duidelijk te vragen wat ik verwacht. "App me even als je veilig bent aangekomen. Succes deze dagen!" is iets wat ik stuur tegen de tijd dat er geland moet zijn. En als hij het dan nog vergeet, wat iedereen kan gebeuren dan kijk ik even of hij online is geweest en ben dan al iets geruster. Appje kan er dan later nog eens achteraan. Niet om te klagen maar wel om even contact te hebben.
Je verzandt zo snel in heen en weer gezeik(pardon) en dat wil il toch graag voorkomen, daar wordt niemand vrolijker van.
Flanagan
Ik als jonge vrouw, helemaal mee eens.
Ik heb vorig jaar een berichtje rond gedaan aan mijn oprechte, eerlijke, waardevolle vrienden, en partner, familie en buren de deur uit gedaan, dat ik geen persoonlijke dingen meer deel via Whatsapp. Ik vind het echt onpersoonlijk, vragen zoals hoe gaat het nu met je beantwoord ik vaak niet eens meer.
Hoezo kan ik binnen één bericht laten weten hoe het echt met me gaat, aan betrouwbare vrienden. Berichtjes zoals gelukkig nieuwjaar, ook zoiets, ongemeend gedoe. Dus je hoeft er niet aan mee te doen, maar voor oppervlakkige vragen is het super handig.
De inspreek toets gebruik ik wel geregeld.
Wat betreft je gevoel alsof je er alleen in staat, is erg verdrietig. Ik denk oprecht dat je alleen met prof hulp hier iets aan kunt doen.
Sjonge
Eerst even over whatsapp, ik herken het negatieve helemaal niet. Ik vind whatsapp een ideale toevoeging aan onze communicatie mogelijkheden. Ik voer geregeld hele persoonlijke gesprekken via app, vooral met vriendinnen, werkt prima. Ik zie het verschil niet zo met inspreken of een ouderwets kaartje sturen, het zijn gewoon manieren om te communiceren met voor en nadelen. En ik vind whatsapp veel voordelen hebben, al spreek ik het liefst iemand persoonlijk maar dat gaat gewoon niet altijd.
Goed, dat daarover
Flanagan, ik ken je verhaal niet maar begrijp dat er veel speelt en gespeeld heeft. Ik denk dat ik daardoor jou idee dat als de communicatie vlotter gaat alles beter niet zo passend vind. Onze communicatie is een uiting van gevoelens en behoeften. Soms denken we iets te zeggen maar laten de ander zonder het door te hebben toch heel duidelijk merken dat we wat anders voelen of denken.
Ik denk dus dat wat jou onder andere kan helpen is beter bij jezelf ten rade te gaan hoe je hiermee om wilt gaan. Het komt nu allemaal behoorlijk zwaar en ingewikkeld op mij over. Is dat wat je wil?
Ik denk echt dat het enorm kan helpen als je luchtiger kunt worden. Voorbeeld; als ik mijn man zou zeggen dat ik even een veilig geland berichtje had willen hebben mede omdat ik beïnvloed was door een tv programma zou hij zeggen; ik kan het toch niet weten noch helpen dat jij die dingen kijkt? Als geintje, maar een geintje is vaak een seintje en hij zou wel gelijk hebben.
Maar ik denk dat er bij jou een wereld achter zit en je jezelf een beetje vastgezet hebt met sommige denkbeelden, waarschijnlijk om jezelf staande te houden. Mijn advies zou zijn daarmee aan de slag te gaan. Mindfulness kan helpen, misschien tedtalks als van Brene Brown, dat soort dingen.
Ik ben het met sommige anderen eens dat het zinloos is om je te focussen op verandering bij je man, begin bij jezelf, daarna komt hij wel
Twee keer sjonge beetje overdreven 
En nu ik toch rectificeer: ik bedoel met luchtiger worden geenszins dat wat er is gebeurd luchtig gemaakt moet worden, daar heb ik geen zicht op. Meer in termen van goed onderzoeken bij jezelf waar je een punt van/in wilt maken en waar je bereid bent om voor souplesse sake dingen van je af te laten glijden. Wat niet betekent dat ze niks met je doen trouwens. Wat mij heeft geholpen is inzien dat ik niet met elk ‘gevoel’ iets hoef; ik kan ook gewoon denken; dit vind ik niet leuk maar laat maar. Of ik kom er later op terug als het me zo dwars zit dat ik het toch wil adresseren maar dan denk ik wel na over het hoe. Dat maakt bij ons de situatie zelf luchtiger en helpt om dynamieken te voorkomen
Mindfulness
Mindfulness leert je vooral naar je eigen patronen en gedrag kijken en daar op een andere manier op te reageren.
Energie en veerkracht is niet het hoofddoel, maar kan wel een doel en resultaat zijn.
Het is een training die je heel erg naar je eigen hand kunt zetten als je je goed voorbereid en je doelen heel duidelijk stelt.
Ik heb een 8 weekse cursus met 4 hele dagen training mogen volgen van mijn werkgever. En nu 8 jaar later heb ik daar nog steeds veel aan. Maar het is niet even relaxen maar 8 weken heel hard aan het werk met je zelf. Na zo'n trainingsdag kon ik niet meer autorijden van vermoeidheid, en zelfs met de trein ging het nog wel eens mis omdat ik vergat uit te stappen. Het station omgeroepen horen worden, het station zien en je daarna realiseren dat je er uit had gemoeten, dat werk.
Mindfulness
Ik heb de cursus 10 jaar geleden ook gedaan. Het is inderdaad een stevige investering: je moet elke dag oefenen, en daar ook echt tijd voor inplannen. Het oefen is soms echt wel een worsteling. Maar het resultaat is er dan ook naar, de beloofde langdurige resultaten merk ik inderdaad. Ik pluk er nog elke dag de vruchten van, ook al mediteer ik bijna nooit meer. Toevallig stuitte ik vorige week op een geleide meditatie op YouTube, ik dacht: laat ik het eens proberen, kijken of ik het nog kan. Dat ging prima en gaf zoveel rust dat ik nu weer elke dag tijd daarvoor vrijmaak.
heel beladen
Ik heb dit draadje een tijdje laten sudderen omdat ik er niet zo gauw 'toegang' toe kreeg. Ik herkende het emotionele gedoe en het hoofd wat dan aan de gang gaat met van alles en nog wat, de verhalen over gebeurtenissen in heden en verleden en hoe je daarin kunt verzanden terwijl je toch éigenlijk alleen maar zo graag weer samen wil zijn. Ik ben daar ook niet zo succesvol in geweest, moet ik eerlijk zeggen. Maar, ik heb er wel wat gedachten over. Misschien heb je er wat aan? Misschien niet. Ik ben ook nogal lang van stof. Ik hoop dat ik mezelf niet teveel herhaal.
Uit jouw eerst post straalt het gevoel: ik ben niet belangrijk genoeg voor jou. Verderop zeg je: ik ben bezig ervoor te zorgen dat het gezin prioriteit 1 is. Voor jou hoort daar bepaald gedrag bij en hij vertoont dat soms niet. Als jij om dat gedrag vraagt, moet hij zelf eigenlijk zelf inzien dat hij dat gedrag al had moeten vertonen en er zijn excuses voor maken dat hij het niet gedaan heeft. Als hij dat niet doet, bevestigt dat voor jou je aanname dat jij voor hem niet belangrijk bent. Zo weinig aandacht besteedt hij aan jou!
Alles draait om het conflict met zijn moeder. Hij heeft daar een heel andere visie op (gehad) dan jij. Hij vindt dat ze niet tussen jullie in is gekomen. Jij vindt van wel. Jij vindt ook dat hij jou in de steek gelaten heeft. Daaruit blijkt dat hij een totaal andere kijk heeft op zijn verbondenheid met jou (sterk als altijd) én op de belangrijkheid van zijn moeder (niet zo belangrijk of sterk aanwezig dat ze met haar wangedrag tussen jullie in heeft kunnen komen). Hij focust op de vanzelfsprekendheid, dat hij nou eenmaal gewoon de keuze maakt om zijn leven met jou te delen. Vanuit mijn perspectief als buitenstaander kun je het beeld van je man ook als enorm krachtig en liefdevol ervaren! En het gekke is dat jij zijn moeder zo op het eerste gezicht véél belangrijker lijkt te maken dan hijzelf.
Dat conflict met die moeder is bij jou enorm diep gegaan en heeft een hele intense gevoeligheid achtergelaten. Dat is op zichzelf goed te begrijpen. Tegelijkertijd bekruipt mij hierin de gedachte: schat jij jezelf wel op waarde? Waarom maak je jezelf zo afhankelijk van de uiteindelijke erkenning van het wangedrag van je schoonmoeder? Om het maar klip en klaar te zeggen: die vrouw is gek, ergens is er iets mis mee, ze redeneert vanuit een gemankeerd beeld van mensen en relaties. Om te krijgen wat jij wil, moet zij 'genezen' van haar dwaling. Lijkt je dat ook maar enigszins haalbaar? Lijkt het niet een stuk haalbaarder om zélf te genezen van de dwaling dat je haar nodig hebt om je weer zekerder te voelen over jezelf? In wat je schrijft, komt je man een stuk realistischer over dan jij: hij accepteert dat zijn moeder is zoals ze is, minimaliseert haar belang in zijn bestaan en is blij met zijn fijne gezinsleven, zijn heerlijke huis en zijn dierbare vrouw. Aangezien een breuk in de familie ongeveer het laatste is wat je doet omdat dat enorme gevolgen heeft voor heel veel mensen en generaties, kiest hij ervoor om het contact voort te zetten maar er verder niet al te veel emotioneel in te investeren.
En dan eis jij dat hij er enorm emotioneel in gaat investeren omdat het conflict moet worden opgelost door zijn moeder te confronteren en genoegdoening te eisen. Hij weet allang dat dat niet gaat gebeuren. Hij weet waarschijnlijk bij God niet meer wat hij moet doen. Uit hoe je schrijft, denk ik dat je niet gauw tevreden zult zijn met hoe hij zich opstelt. Want vanuit je eigen gewond zijn, kun je zijn keuze, om het conflict te laten rusten, niet respecteren. Je wil dat hij alsnog ten strijde trekt. In alle eerlijkheid denk ik dat je dat zult moeten opgeven.
Uit wat je verder schrijft, denk ik dat jullie dan een heel goede kans maken. Jullie hebben 27 jaar een prima huwelijk gehad waarin jullie ook samen moeilijke dingen zijn aangegaan en elkaar gesteund hebben. Wat mij enorm belangrijk lijkt, is dat het stuk van 'belangrijk gevonden willen worden' verhelderd wordt. Het is logisch dat je belangrijk gevonden wil worden door je geliefde. De vraag is alleen of het waar is dat hij jou níet belangrijk vindt, zoals jij denkt, omdat hij niet de strijd met zijn moeder is aangegaan. Ik denk dat hij jou wél belangrijk vindt en zijn moeder niet. Ik denk dat hij wat zijn moeder jou heeft aangedaan minder belangrijk vindt omdat hij haar beeld van jou tóch niet deelt. En vervelend genoeg: jij lijkt dat wel te doen. Als iemand je belazert, zwart maakt, vernedert en je betrekt dat op jezelf dan vóel je je vernederd, klein, slecht, weinig waard. Dan moet dat goed gemaakt worden. Misschien kijkt jouw man helder naar het wangedrag van zijn moeder en ziet hij dat zíj niet in orde is en dat er niks goedgemaakt hoeft te worden aan jou. Jij bent namelijk gewoon goed zoals je bent, zoals je altijd al was. Het probleem zit bij haar.
Er op deze manier naar kijken, heeft nog niet alles opgelost natuurlijk. Maar het geeft wel een heel andere kijk op zijn houding en gedrag en op zijn liefde voor jou. Die zijn dan namelijk heel sterk en positief. Ik zou je gunnen dat je je gevoelsmatig zou kunnen losmaken van wat je schoonmoeder je heeft aangedaan. Je hoeft haar niet per se te vergeven. Je moet haar wel een stuk minder belangrijk en machtig maken. Ze is een bijfiguur in jouw leven, ze gedraagt zich niet zo gezond en heeft zich enorm vergist in jou. Dat zou meer haar probleem moeten zijn dan jouw probleem. Je man en jij kunnen met z'n tweeën verder, als onafhankelijke, volwassen mensen. Stijg samen boven die vrouw uit! Laat je man je helpen om dat te doen.
Groet,
Jo Hanna
Flanagan
Ik heb ongeveer de helft van de draad gelezen, dus wellicht is wat ik ga schrijven al voorbij gekomen, maar:
Ik zie vooral een communicatieprobleem met veel aannames. En aannames, daar gaat het mis: assumptions are the mother of all fuckups... en het is echt zo.
Jij denkt, he gatverdarrie had hij dat niet even kunnen melden. En je denkt, he bah, hij verexcuseert zich niet eens.
Ik lees hier:
'Maar de volgende dag nog geen bericht. Toen heb ik hem in de loop van de avond gemaild met de vraag of hij al in plaats X was aangekomen. Wat later de reactie dat hij gisteravond ( Nederlandse tijd) was aangekomen, het druk had en net met collega geluncht had. Dus geen excuus of zo iets dergelijks. Dat stoorde mij waarop ik aangaf bezorgdheid te hebben gevoeld. Ik gaf ook de kinderen ‘s avonds vroegen of hij al wat van zich had laten horen en dat ik het raar vond dat hij geen sms had gestuurd.'
dus wel een excuus in. Hij verklaart namelijk wat er gebeurde en dat is, voor mij, een excuus. Als jij echt sorry wilt horen, dan zou ik dat duidelijker verwoorden.
(Nogmaals, ik heb de helft van de reacties niet gelezen en ga dat hopelijk vanavond nog even doen.)
Dus, over aannames: NIET doen! Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan, ik weet het. Maar toch: als je iets wilt of verlangt, dan zou ik dat aangeven. En daarbij praten vanuit jezelf: 'probeer me te appen als je er bent, want anders blijf ik me zorgen maken.'
En ook, als er toch een jij-bak terugkomt: niet op ingaan, gewoon je eigen standpunt blijven herhalen, wellicht anders verwoord. Want anders verzand je inderdaad in oeverloze en schadelijke discussies. Of, stel dat hij zou reageren: ja, maar dat deed jij laatst ook niet oid, dan kun je reageren, ja, ik realiseer me nu hoe vervelend dat is. Dus ik zal dat zelf ook proberen niet meer te doen.
Wat betreft kinderen: laat ze zelf appen. Probeer te voorkomen dat jij doorgeefluik wordt. Dat kost jou alleen maar extra energie, en voor je partner kan het lijken alsof jij je achter de kinderen verschuilt.
Probeer je te realiseren dat je man waarschijnlijk net zo graag als jij wilt dat het beter gaat. Die jij-bakken zijn vaak oude patronen, en daar moet je uit. En echt, het is net als met kinderen, het werkt alleen als je zelf het goede voorbeeld geeft...
Sterkte in ieder geval. Geniet even van de tijd alleen, om op adem te komen. Mijn partner is zeer regelmatig enkele dagen, een eenmaal per jaar heel lang weg. Ik geniet daar echt van, die tijd heb ik nodig.
Jo Hanna/ Flanagan
Zoals altijd weer een hele mooie bijdrage Jo Hanna. Ik denk ook dat onder al het communicatie gedoe het gebeuren met de schoonmoeder zit en vooral met hoe man zich hierin opstelde. Dan kan je wel mindfulness gaan doen (heel nuttig maar je kan ook nu gewoon gaan mediteren al) maar die pit van kwetsing zit er en zal zich telkens weer doen gelden zoals uit de vele postings van Flanagan daaromtrent blijkt. . Zoals ik in #102 al zei denk dat het aangaan van dat stuk met man bij een therapeut de meeste kans geeft om met een schone lei de relatie nieuw leven in te blazen.
Flanagan, je gaat hier evenwel niet op in. Waarom niet, als ik vragen mag?
Mindfullness
Bedankt voor de ervaringen met mindfullness. Ik heb mij reeds aangemeld en moet nog even wachten tot de cursus begint wegens volle cursussen. Maar ondertussen kan ik ook op de sportschool mee doen met de yoga-lessen. Die lessen worden trouwens druk bezocht door zowel vrouwen als mannen.
Ik hoop straks minder snel allergisch te reageren in niet soepel verlopende discussies. Daar hebben man en ik allebei baat bij. Hopelijk dat hier ook een wisselwerking vanuit gaat, zodat we elkaar meer gaan vertellen. Ook over zaken zoals mijn zorg om mijn moeder, die achteruit gaat. Maar dat is andere zorg.
Jo Hanna,
Idd bedankt voor je heldere post. Ik moet haar idd niet zo belangrijk maken.
Ik denk wel dat het makkelijker zou gaan als de rest van zijn familie niet zo afstandelijk doet. Dat vind ik jammer. Man zegt dan: wat kan jou het schelen.
Ook fijn te lezen dat ik haar niet per se hoeft te vergeven. Man wilt graag dat ik haar vergeef, alsof dan alles achter de rug is. Ik wil op een andere manier die zaak achter de rug zetten; door samen verder te kunnen en meer rekening met elkaars gevoelens te houden. Daarom de acties mindfullness en aanschaf smartfoon.
Ik ben ook blij dit draadje gestart te zijn. Het geeft rust zodat het helpt met anders er naar kijken.
Marinet,
Ik meende ergens geschreven te hebben dat door de opstelling van mijn man, ik bang ben dat die stap eerder averechts uitpakt. Vandaar een andere wijze van aanpak.
Mocht man eenmaal terug van zijn trip, aangeven een relatietherapeut te willen inschakelen, ga ik daarin mee. Want dan weet ik dat hij er welwillend in staat.
Marinet
(#90)
afstandelijkheid van familieleden
Die familieleden weten waarschijnlijk heel goed hoe precair de situatie is. Ze zijn bang en durven zich nauwelijks te bewegen. Ze weten ergens heel goed: als moeder los gaat, gaat alles aan het schuiven. Dat is voor een familie bedreigend. Ik zou inschatten dat dat ook de reden is dat man jou ertoe wil bewegen de zaak af te sluiten. Hij weet dat het de enige manier is om er zonder schade uit te komen.
Alleen: er is wél schade. Bij jou is schade aangericht! Het is pijnlijk en eenzaam om met het gevoel te leven degene te zijn die voor de 'lieve vrede' wordt opgeofferd. Het voelt alsof zij belangrijker is dan jij. Alsof zij haar belangrijker vinden dan ze jou vinden. Toch denk ik dat dat niet zo hoeft te zijn. Ik denk wel dat ze banger zijn voor de gevolgen als ze moeder niet langer de hand boven het hoofd houden dan voor de gevolgen als ze jou wat afstandelijker behandelen. Het is een pragmatische keuze. Hoe dan ook voor jou pijnlijk, dat snap ik.
Het zou fijn zijn als je man dit gevoel van jou zou kunnen zien en er begrip voor zou kunnen opbrengen. Maar ik denk dat dat alleen kan als je ophoudt met van hem te verwachten dat hij alsnog de confrontatie aangaat, de boel opengooit en de strijd aangaat om het aangedane onrecht alsnog recht te zetten. Het één brengt anders teveel het andere in zicht: 'als ik snap dat jij die pijn voelt, moet ik dús ...' Maar dat is niet zo. Hij hoeft alleen maar te snappen wat jouw pijn is en en hij kán je in dat geval helpen in te zien dat voor hem jouw (eigen)waarde volkomen losstaat van het slechte gedrag van zijn moeder en dat er aan jou feitelijk niks gerepareerd hoeft te worden. Dat kan hij doen door gewoon van je te houden zoals hij dat kennelijk 27 jaar overtuigend gedaan heeft en het in de nasleep van deze ellende eens af en toe wat extra te benadrukken, niet om zichzelf aan jou te bewijzen maar omdat hij van je houdt.
Groet,
Jo Hanna
Flanagan
Okay, ik begrijp het. Ik had er over heen gelezen. Verder eens met de laatste posting van Jo Hanna: haar laatste alinea snijdt het hout dat ik je/jullie via een therapeut gunde
